FLITSEN VAN HET WITTE PO Claudette Colbert in de wereld van sneeuw en ijs. METRO-GOLDWYN-MAYER BRENGT FILMOPNAMEN OP 800 M. HOOGTE. Van skiën en bobben. Bing Crosby's nieuwste film. Het uiterlijk van de vrouw. Miniatuur-filmpjes. KA A VTI KX ET" JEANETTE MACDONALD EN NELSON „MAY I IrlL EDDY VOOR DE DERDE MAAL VEREEND ARTHUR LOEWS GUNSTIG OORDEEL Sun Valley, Idaho, Aug. 1937. Tot voor korten tyd zou ik den man, die me ver telde, dat ik een sneeuw-film zou maken in een temperatuur van 85 graden boven nul, bedenkelijk aangekeken en van niet-goed-bij- zijn-hoofd-te-zijn. verdacht hebben en het lijkt me nu nóg tamelijk gek, maar toch doe ik deze we ken niets meer minder! Ik krijg iederen dag het bewijs van den thermometer, dat onze nederzetting in de Sun Valley (what's in a name!), versierd met ijskegels en bedekt met twee meter sneeuw, overdag een milde zomertempera- tuur heeft. Als ik zélf dien thermometer niet bestudeerde, zou ik het niet gelooven! Uitgestrekte, nog onbetreden gebieden, liggen op een paar mijl afstand van de be- boschte vallei, waar de Paramountmen- schen een Zwitsersch toeristen-dorp ge bouwd hebben. Dit dorp speelt een rol in mijn nieuwe romance „I met him in Paris". Iederen nacht bijna valt er sneeuw, maar we hebben vijf sneeuwploegen, die den twaalf mijl langen weg van ons hoofdkwar tier naar de set, waar de film opgenomen wordt, open houden. Die sneeuwploegen doen me aan een grap pig voorval van een paar dagen geleden denken! We reden van de set naar „huis" en Wesley Ruggles, onze productieleider- regisseur, zat in een kleine vrachtauto, waarmee de camera's vervoerd worden. Op een gegeven oogenblik raakt hij op een met ijs bedekt stuk van den weg en reed met volle vaart in de zachte sneeuw-berm! Als Wesley iets doet, doet hij 't grondig en de kleine wagen zat zoo vast in de sneeuw, dat hij er zelfs met de sneeuwploeg niet uit te trekken was. „Never mind, boys", zei Wes ley, „Dat doen we straks wel eerst eten!" en hij zette den tocht voort opde sneeuwploeg. Ik was met een paar anderen vooruit gegaan en we hoorden in de verte den bulderenden motor van de groote ijze ren rups. We gingen buiten kijken en Indrukken van Claudette Colbert over het tot stand komen van de film „T BEGON IN PARIJS". Melvyn Douglas, Claudette Colbert Robert Young. Op den achtergrond de Sun Valley. Ruggles zat boven op de sneeuwploeg. Geen gezicht gewoon! Keurig stopte hij voor een hotel en sprong van zijn ploeg. „Reuze taxi, Claudette!", zei Wesley, „Kan ik je aanbe velen!" We doen in onze film nog wat anders dan naar regisseurs-op-sneeuwploegen kijken. We schaatsen en skiën. Misschien verwacht U nu, dat ik daarin een expert geworden ben. Maar ik moet U teleurstellenIk was wat blij, dat het scenario van ons (Melvyn Douglas, Robert Young en ik) niets anders vroeg dan te zijn wat we zijn: gewone ama teurs. Voordat we aan de wintersport-op namen begonnen, heb ik op de ijsbaan zwaar geoefend, zoodat ik nu een paar een voudige figuren kan maken. Maar skiën dat is wat anders! Ik heb naar de Oostenrijksche skiërs ge keken, die les geven aan de Sun Valley Ski School. Ze stuiven met een ijselyke vaart van de hellingen af en ik moet zeggen, dat het belachelijk eenvoudig lijkt totdat je 't zelf eens probeert! Ik moet van hen voort durend hooren: „Je remt weer je doet niets dan remmen!" Dat is namelijk het eenvoudigste van de heele skiërij, vind ik; het is ook een natuurlijke reactie op de groote snelheid: de punten van je ski's naar elkaar toe te brengen. Het eenige nadeel van de manoeuvre is, dat zij meestal op een meer of minder (meestal minder!) sierlijke salto uitloopt. Nadat ik aldus ontelbare malen gevallen was, heb ik vastgesteld, dat ski's definitief de onhandigste dingen van de wereld zijn. Probeer maar eens elegant te zijn met plan ken van een kleine twee meter onder je voeten gebonden! Het is overigens reusachtig leuk, iemand anders een Christiana te zien maken, of een „Gelandesprung", zooals de Oostenrijkers zeggen. Maar vooral: iemand anders niet mezelf. De ski-duivels hebben me ook uit gelegd, hoe je een scherpe bocht kunt ma ken met de ski's evenwijdig en vlak tegen elkaar. De eene wordt dan iets vóór de an dere geschoven. Dat mag iemand anders dan óók doen. Wat mij betreft, ik blyf maar op wat we noemen: de kinderkamer-helling. Ik heb ook nog op een bobslee gezeten. Dat was niet zóó erg, omdat je eenvoudig weg gaat zitten en maar net doet wat de stuurman doet. Het is alleen tamelijk gevaarlijk, want die glijdende hangmatten hebben zóó een vaartje van zeventig mijl per uur. Je hart gaat ervan in je keel zitten. Behalve ons Zwitsersch dorp hebben we nóg een interessant operatie-terrein: den top van den Dollar Berg. Diens helling is be dekt met een laag prachtige sneeuw en door het ontbreken van boomen is zij een ideale ski-baan. Er is een ski-lift, die ons naar achthonderd meter hoogte brengt. Niet alleen al onze menschen, maar ook de camera's en de heele geluidsinstallatie. De lift bestaat uit een kabel zonder eind, die elec- trisch wordt voortbewogen en over groote rollen loopt. Met tusschen- ruimten van ongeveer vijf-en- twintig meter zijn er hangende stoelen aan den kabel bevestigd en daarin maak je heel comfortabel in ongeveer acht minuten den tocht naar achthonderd meter. Het is een ongewoon gezicht, de Para- mount-ploeg op den top te zien aankomen. Uit den eersten stoel springt iemand, beladen met ski's, op den volgenden is een groote kist met een camera erin vastge bonden, dan komt er een met weer een levend wezen of de geluids opname-apparaten. En tegen het middaguur komen er verwarmde bussen met eten uit de bewoonde wereld. Het is góéd filmen in de witte wereld! Van feestliederen en dansen op Hawaï. Filmen schijnt een leerzaam werk te zijn. Bing Crosby althans is door zijn filmac teurschap heel wat wijzer geworden! Hij heeft er voor moeten leeren paard rijden, schieten, schilderen (géén huizen!), zeilen en nog zoo het een en ander meer. Maar zijn medewerking aan „Bruiloft in Waikiki" leidde wel tot een zeer vreemde consequentie: Bing moest Hawaiïaansch leeren! Hij moest niet alleen die taal kun nen spreken hij moest er ook in kunnen zingen. En dies kreeg de beroemde zanger les van Jimmy K. Lowell, expert in Ha- waiïaansche zaken. Tijdens de bruiloft van de inlanders zingt Bing een lied, „Nani Ona Pua" geti teld. De repetities daarvoor hadden onder Lowell's supervisie plaats in Arthur Frank- lin, die muzikaal adviseur bij de opnamen is, luisterde mee. „Hmm klinkt nogal aardig", zei Franklin, toen Bing hem met een hoe-doe- ik-dat gezicht aankeek. „Ik denk, dat hij nog eens een beetje moet studeeren", kwam Lowell tusschen- beide. Bing zuchtte. Dat hij het tenslotte voortreffelijk ten gehoore heeft gebracht, zal men in „Brui loft in Waikiki" kunnen hooren. Het is een lied, dat het bruidspaar toegezongen wordt. Na de voltooiing van „Bruiloft in Waiki ki" vertrok Miri Rei, een bekende Tahiti- sche danseres naar haar vaderland en daar mee was een der vreemdste contracten, die ooit in Hollywood gesloten zijn, beëindigd. In het contract van Miri Rei stond o.m., dat haar stoffelijk overschot verbrand en de asch naar Tahiti gebracht zou worden in het geval dat zij door Amerikaansche gangsters zou worden gedood. Miss Rei is de beste danseres van de eilandengroep, tot welke Tahiti behoort. De productieleider van „Bruiloft in Wai kiki" had zich in zijn hoofd gezet, dat zij en niemand anders den Polynesischen trom- meldans in de film zou uitvoeren en dus moest zij tot eiken prijs bereid gevonden worden, naar Amerika te gaan. Maar aan vankelijk weigerde Miri Rei elk aanbood. Zij en haar ouders hadden zoo veel van gangsters gehoord, dat zij een bezoek aan Amerika identiek met gedood-worden meenden. En verder zou zij, zoo dacht ze, niet naar Tahiti gebracht kunnen worden, als een gangsterkogel haar inderdaad ge troffen had. Maar de casting-agent overtuigden haar, dat dat wél zou gebeuren. Zij vertelden haar van de nieuwe wereld, van de enor me wolkenkrabbers, de treinen en al de dingen, waarvan zij alleen maar gedroomd Bing Crosby had. Tenslotte werd het contract toch ge- teekend! De trommeldans wordt nu alleen nog uitgevoerd bij feestelijke gelegenheden; vroeger speelde hij een belangrijke rol bij een lugubere plechtigheid: het levend of feren van een jong meisje aan den god Turi - Arii -Ite-Paopaom ato. Miri Rei- heeft haar fascineerenden dans uitgevoerd, zij is niet door gangsters ge dood en vaart nu weer naar haar eiland terug! Over het lakken van nagels en over den goeden smaak. Mannen weten een uiterlijk goed ver zorgde vrouw te accepteeren, doch de vrouw hoede zich voor overdrijving. Niet één man heeft er bezwaar tegen dat de vrouw ieder middel haar sexe bekend, aanwendt, om haar uiterlijk te verfraaien, dóch hij houdt niet van onnatuurlijke make-up. Bijna zonder uitzondering keurt iedere man fel roodgelakte nagels af. Ook film acteurs hebben hieromtrent hun meening. Humphrey Bogart b.v. is de volgende op vatting toegedaan: „Wanneer een meisje mooie handen be zit, is er niet het minste bezwaar tegen, dat zij hier de aandacht op vestigt; laat zij dit echter doen geheel in overeenstemming met haar persoonlijkheid". „Let wel", zoo gaat hij verder, „lange spitse nagels boeken hetzelfde resultaat als te erg geëpileerde wenkbrauwen. Zij doen een meisje er „goedkoop" uitzien. Stompe nagels zijn mijns inziens ook niet te ver kiezen. Men bewandelde den gulden mid denweg'. Dick Powell is de meening toegedaan, dat niet op ieder meisje dezelfde regels van toepassing zijn. „Met zorg geëpileerde wenkbrauwen", zoo zegt hij, zijn bij voorkeur aan te bevelen voor een exotisch type, zooals bijv. voor Kay Francis. Dikke, borstelige wenkbrau wen geven ieder meisje een onverzorgd uiterlijk. Wenkbrauwen, in hun natuurlijken vorm gelaten, doch op de juiste wijze ge- epileerd, zijn volgens mij „allright", en voor het meisje in kwestie het meest flat- teerend". „Mijnheer de doorsnee-man", geeft aan een slank figuurtje de voorkeur, doch in teresseert zich niet voor bijzonderheden om trent de slanke lijn. Hij vindt het namelijk irriteerend om met een meisje te lunchen, dat, terwijl zij de verschillende gerechten ternauwernood aanraakt, vertelt, welk een uitstekende resultaten zij met haar nieuwste diëet bereikt. Graig Reynolds geeft die meisjes de voor keur, die het juiste gewicht in overeenstem ming met hun grootte enz. hebben. Wij geven hier Graig's meening meer gedeta'1- leerd weer: „Ik ben een teger stander van overmatige kuren, daar het volstrekt over bodig is en het bovendien de gezondheid zeer kan benadeelen. Een meisje is zelf best in staat te beoordeelen, wat haar juiste gewicht moet zijn. Het beste is zich iederen dag te laten wegen, wanneer zij bemerkt, dat ze te zwaar wordt, kan zij zelf een dient bepalen. Een te mager meisje is even onaan trekkelijk als een té dik Voor een ge zond meisje kan het volgens mij geen moei lijkheden met zich brengen constant haar juiste gewicht te behouden". Alle moeite, die verschillende meisjes zich geven haar haren te laten blondeeren ten spijt, vallen de brunettes nog het meest in den smaak. Leslie Howard, Paul Muni Fernand Gravet, Errol Flynn, Pat O'Brien, Edward G. Robinson, Frrnk McHugh en Ian Hunter zijn allen met brunettes ge trouwd. Totaal overbodig dus te vragen, welk type geprefereerd wordt. De meeste mannen hebben er geen be zwaar tegen, dat zijn vrouw parfum ge bruikt mits met mate. Patric Knowless verklaart hieromtrent: „Een vrouw, die zich een weinig parfu meert, stel ik op prijs, doch niets vind ik onaangenamer dan vrouwen te ontmoeten, die een overdadig gebruik 'van parfum ma ken". Film populariteit. Bob Burns is de man van de sterke ver halen. Hy is de droge komiekeling, die met zijn bazooka door „Hallo, hier Amerika 1938" waarde en dien wij binnenkort zul len zien in „Waikiki Wedding", de film. die in ons land als „Bruiloft in Waikiki" uitgebracht zal worden. Daarin doet Bob met zijn uitgestreken gezicht een verhaal over een oom, die stronken opblies met dynamiet. Zestien staafjes dynamiet gingen niet af en een varken at ze op. Toen kreeg het varken een trap van een muilezel, de dynamiet ontplofte en de heele schuur en alle ruiten van de farm gingen er aan! „Nou, en toen Jeanette MacDonald als Marcia Mornay op het toppunt van haar Roem. Een wereldfirma als de Metro-Gold- wyn-Mayer kan zich veroorloven, nu eens deze, dan weer gene kant van het onmetelijk gebied der film naar voren te brengen. Zij kan haar product scha- keeren en specialiseeren, de beste ster ren, de beste regisseurs, de beste sto- ries uitkiezen voor comedie of tragedie, of klucht, of operette, of show. Zij kan letterlijk een dozijn theaters met een zeer verschillend bezoekersgehalte van haar product voorzien en uit dien horen des overvloeds datgene kiezen wat voor elk land, voor elk publiek, voor elk theater het beste is. Maar een dergelijke wereldfirma kan ook, in een congenialen greep, dat alles vereeni gen in één enkele film, die dan even groot als grootsch dient te zijn en eigenlijk op harmonische wijze al die vele films veree- nigt. Dat lukt maar een heel enkele keer: „Rose-Marie" was misschien het jongste voorbeeld van een dergelijke film, die als een storm over de heele wereld ging en een film was voor elk publiek, alle rangen en standen, stad en dorp, Noorden en Zuiden, massa-publiek en intellectueelen. Voortbou wende op de ervaringen van „Rose-Marie" heeft de MGM thans een nieuwe film ont worpen waarin andermaal Jeanette MacDo nald en Nelson Eddy zullen optreden: voor de derde maal vereend derhalve, na „De Ondeugende Marietta" en „Rose-Marie".. In dit „love-team" beschikt men immers niet alleen over de misschien allerberoemdste en charmantste zangers van het witte doek, maar ook over spelers van groot formaat, en in het bijzonder wat Jeanette MacDonald betreft, over een zoo veelzijdige actrice, als heel Hollywood geen tweede zal kunnen aanwijzen. TT Jeanette MacDonald en Nelson Eddy in Sigmund Romberg's operette „Maytime". Om hen beiden heen heeft Sigmund Rom- berg dit keer een oorspronkelijke operette geschreven, en „operette" is tenslotte niet het juiste woord. Na een lichten inzet van lente en jeugd stijgt de film immers naar de grandioze show-momenten aan het hof van den derden Napoleon, naar weidsche ta'e- reelen der Europeesche opera-theaters van 18701890. Het eenvoudige en sterke the ma van een Russischen graaf, wiens pupil Jeanette MacDonald is en uit liefde tot haar den zwaren prijs van haar leven en geluk komt opeischen, gecontrasteerd door de zor- gelooze, studentikoze jeugd van den jongen Nelson Eddy, schept een conflict, dat bij verdere ontwikkeling deze „operette" even ernstig als romantisch-groot maakt. Men is tenslotte niet verwonderd, in het decor van de Metropolitan Opera een volledige, spe ciaal voor dit doel door den genialen Her- bert Stothart op motieven van Tsjaikowski's Vijfde gecomponeerde opera voorgezet te krijgen: een hoogtepunt van melodie en ro mantisch drama, van weidsche show en adembenemende, doorleefde dramatiek. Het is ook hier dat de derde figuur in dit werk, John Barrymore als Russische graaf, hoogte punten vindt in karakterspel en eenvoud van gebaar, bezieling van leven, die deze rol tot de beste van zijn leven maken: de eerste waarachtige karakterrol na een leven van avontuurlijke jeune premiers en „Beau Gestes", wier lotgevallen hij tot dusver uit beeldde. Filmliefhebbers zullen in deze rol de voortzetting zien van zijn onvergetelijke levens-creatie uit „Menschen in het Ho tel". De Joegoslaaf Ivan Vorkapich, bekend uit „Crime Without Passion", maakte de brilliante montage-effecten (bijv. de „Quer- schnitt" door alle wereldopera's) waaraan de avant-gaTdisten hun hart zullen ophalen. Dit ernstige spel wordt prachtig geflan keerd door de komische intermezzo's van Herman Bing, die men zich vooral uit „The Great Ziegfield" zal herinneren, door de typeeringen van den Nederlander Charles Judels, die hier een van de aardigste partijen te spelen krijgt, en door tientallen kleine en welverzorgde figuren, die dit heele werk die koninklijke en breede al lure geven, die het van begin tot einde behoudt. Toen „Maytime" dan ook onlangs in Graumann's Chinese Theatre in Hollywood haar wereldpremière beleefde, zat een anders toch danig verwend publiek van critici, insi ders en collega's stil van ontroe ring aan het slot, nadat zij ieder nummer, iedere groote, in zich zelf afgeronde scène toegejuicht had den, bijeen. En Arthur Loew zelf, de groote showman der Metro, die toch wel gewend is, een film cri- tisch te beoordeelen, en zich niet spoedig door zijn ontroering te la ten meesleepen, stond met tranen in de oogen in de hall, en had maar een woord voor de hem intervie wende pers: „wonderfulwon- derful En inderdaad, met zulk een een voudig woord, dat toch de kracht zijner ontroering nog ten volle be zit, is dit werk het beste geken schetst. Een triomf voor allen, die er aan meewerkten is dit conge niale werk geworden. hadden we een heele tijd een érg ziek var ken", zegt Bob V/at nu zijn populairiteit aangaat, dit: Bob begint ieder fantastisch verhaal met „Well, I'll teil you" het is in Hollywood en in heel Amerika een standaard-uit drukking geworden. En zoo kon het ge beuren, dat Bob dezer dagen 'n brief kreeg van een New-Yorksche bewonderaarster, die op de enveloppe niets anders geschre ven had dan „Wel, I'U teil you" „Who asked to be bom", een nieuwe Mervyn LeRoy produc tie voor Warner Bros. Mervyn LeRoy engageerde de zes jon- gens, die reeds eerder in film- en tooneei- versies van „Dead End" optraden. Zij zullen hoofdrollen vertolken productie, gebaseerd dat momenteel door wordt geschreven. „Who asked to be bom" in een diep men- schelyk drama. da., worden verfilmd. m een op een filmverhaal, Leonardi Bercovici °P groote schaal zal Marie Wilson in „Without waraing". Marie Wilson zal de plaats van Jane Wy* man innemen als tegenspeelster van Boris Karloff in zijn nieuwste film voor Warner getiteld „Without warning". Boris Bros, rr V TV UI llUlg txarioff zal in deze film in een geheel nieuw genre rol verschijnen. John Farrow voert de regie. Erjol Flynn van vacantie terug- Eno] Flynn is van zijn vacantie, die hü in Mexico en op de rivieren en meren van Centraal-Amerika doorbracht, naar de stu dio teruggekeerd voor een conferentie mei den regisseur William Keighley betreffende zijn volgende film voor Warner Bros. „The adventures of Robin Hood". Deze film zal geheel in kleuren worden opgenomen. Oü- yia de Havilland is z(jn tegenspeelster. Men zie voor de bioscoop-recensies deze week onze kermis-pagina.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 8