FLITSEN VAN HET WITTE PO
Claudette Colbert in de wereld van
sneeuw en ijs.
METRO-GOLDWYN-MAYER BRENGT
FILMOPNAMEN OP 800 M. HOOGTE.
Van skiën en bobben.
Bing Crosby's nieuwste film.
Het uiterlijk van de vrouw.
Miniatuur-filmpjes.
KA A VTI KX ET" JEANETTE MACDONALD EN NELSON
„MAY I IrlL EDDY VOOR DE DERDE MAAL
VEREEND
ARTHUR LOEWS
GUNSTIG OORDEEL
Sun Valley, Idaho, Aug. 1937.
Tot voor korten
tyd zou ik den
man, die me ver
telde, dat ik een
sneeuw-film zou
maken in een
temperatuur van
85 graden boven
nul, bedenkelijk
aangekeken en
van niet-goed-bij-
zijn-hoofd-te-zijn.
verdacht hebben
en het lijkt me
nu nóg tamelijk
gek, maar toch
doe ik deze we
ken niets meer
minder!
Ik krijg iederen dag het bewijs van den
thermometer, dat onze nederzetting in de
Sun Valley (what's in a name!), versierd
met ijskegels en bedekt met twee meter
sneeuw, overdag een milde zomertempera-
tuur heeft. Als ik zélf dien thermometer
niet bestudeerde, zou ik het niet gelooven!
Uitgestrekte, nog onbetreden gebieden,
liggen op een paar mijl afstand van de be-
boschte vallei, waar de Paramountmen-
schen een Zwitsersch toeristen-dorp ge
bouwd hebben. Dit dorp speelt een rol in
mijn nieuwe romance „I met him in Paris".
Iederen nacht bijna valt er sneeuw, maar
we hebben vijf sneeuwploegen, die den
twaalf mijl langen weg van ons hoofdkwar
tier naar de set, waar de film opgenomen
wordt, open houden.
Die sneeuwploegen doen me aan een grap
pig voorval van een paar dagen geleden
denken! We reden van de set naar „huis"
en Wesley Ruggles, onze productieleider-
regisseur, zat in een kleine vrachtauto,
waarmee de camera's vervoerd worden. Op
een gegeven oogenblik raakt hij op een met
ijs bedekt stuk van den weg en reed met
volle vaart in de zachte sneeuw-berm! Als
Wesley iets doet, doet hij 't grondig en de
kleine wagen zat zoo vast in de sneeuw, dat
hij er zelfs met de sneeuwploeg niet uit te
trekken was. „Never mind, boys", zei Wes
ley, „Dat doen we straks wel eerst eten!"
en hij zette den tocht voort opde
sneeuwploeg. Ik was met een paar anderen
vooruit gegaan en we hoorden in de verte
den bulderenden motor van de groote ijze
ren rups. We gingen buiten kijken en
Indrukken van Claudette Colbert
over het tot stand komen van de
film „T BEGON IN PARIJS".
Melvyn Douglas, Claudette Colbert
Robert Young.
Op den achtergrond de Sun Valley.
Ruggles zat boven op de sneeuwploeg. Geen
gezicht gewoon! Keurig stopte hij voor een
hotel en sprong van zijn ploeg. „Reuze taxi,
Claudette!", zei Wesley, „Kan ik je aanbe
velen!"
We doen in onze film nog wat anders dan
naar regisseurs-op-sneeuwploegen kijken.
We schaatsen en skiën. Misschien verwacht
U nu, dat ik daarin een expert geworden
ben. Maar ik moet U teleurstellenIk was
wat blij, dat het scenario van ons (Melvyn
Douglas, Robert Young en ik) niets anders
vroeg dan te zijn wat we zijn: gewone ama
teurs. Voordat we aan de wintersport-op
namen begonnen, heb ik op de ijsbaan
zwaar geoefend, zoodat ik nu een paar een
voudige figuren kan maken. Maar skiën
dat is wat anders!
Ik heb naar de Oostenrijksche skiërs ge
keken, die les geven aan de Sun Valley Ski
School. Ze stuiven met een ijselyke vaart
van de hellingen af en ik moet zeggen, dat
het belachelijk eenvoudig lijkt totdat je
't zelf eens probeert! Ik moet van hen voort
durend hooren: „Je remt weer je doet
niets dan remmen!" Dat is namelijk het
eenvoudigste van de heele skiërij, vind ik;
het is ook een natuurlijke reactie op de
groote snelheid: de punten van je ski's naar
elkaar toe te brengen. Het eenige nadeel
van de manoeuvre is, dat zij meestal op een
meer of minder (meestal minder!) sierlijke
salto uitloopt.
Nadat ik aldus ontelbare malen gevallen
was, heb ik vastgesteld, dat ski's definitief
de onhandigste dingen van de wereld zijn.
Probeer maar eens elegant te zijn met plan
ken van een kleine twee meter onder je
voeten gebonden!
Het is overigens reusachtig leuk, iemand
anders een Christiana te zien maken, of een
„Gelandesprung", zooals de Oostenrijkers
zeggen. Maar vooral: iemand anders niet
mezelf. De ski-duivels hebben me ook uit
gelegd, hoe je een scherpe bocht kunt ma
ken met de ski's evenwijdig en vlak tegen
elkaar. De eene wordt dan iets vóór de an
dere geschoven. Dat mag iemand anders dan
óók doen. Wat mij betreft, ik blyf maar op
wat we noemen: de kinderkamer-helling.
Ik heb ook nog op een bobslee gezeten.
Dat was niet zóó erg, omdat je eenvoudig
weg gaat zitten en maar net doet
wat de stuurman doet. Het is alleen
tamelijk gevaarlijk, want die glijdende
hangmatten hebben zóó een vaartje
van zeventig mijl per uur. Je hart
gaat ervan in je keel zitten.
Behalve ons Zwitsersch dorp
hebben we nóg een interessant
operatie-terrein: den top van den
Dollar Berg. Diens helling is be
dekt met een laag prachtige
sneeuw en door het ontbreken van
boomen is zij een ideale ski-baan.
Er is een ski-lift, die ons naar
achthonderd meter hoogte brengt.
Niet alleen al onze menschen,
maar ook de camera's en de heele
geluidsinstallatie. De lift bestaat
uit een kabel zonder eind, die elec-
trisch wordt voortbewogen en over
groote rollen loopt. Met tusschen-
ruimten van ongeveer vijf-en-
twintig meter zijn er hangende
stoelen aan den kabel bevestigd en
daarin maak je heel comfortabel in
ongeveer acht minuten den tocht
naar achthonderd meter. Het is
een ongewoon gezicht, de Para-
mount-ploeg op den top te zien
aankomen. Uit den eersten stoel
springt iemand, beladen met ski's,
op den volgenden is een groote
kist met een camera erin vastge
bonden, dan komt er een met weer
een levend wezen of de geluids
opname-apparaten. En tegen het
middaguur komen er verwarmde
bussen met eten uit de bewoonde
wereld.
Het is góéd filmen in de witte
wereld!
Van feestliederen en dansen op
Hawaï.
Filmen schijnt een leerzaam werk te zijn.
Bing Crosby althans is door zijn filmac
teurschap heel wat wijzer geworden!
Hij heeft er voor moeten leeren paard
rijden, schieten, schilderen (géén huizen!),
zeilen en nog zoo het een en ander meer.
Maar zijn medewerking aan „Bruiloft in
Waikiki" leidde wel tot een zeer vreemde
consequentie: Bing moest Hawaiïaansch
leeren! Hij moest niet alleen die taal kun
nen spreken hij moest er ook in kunnen
zingen. En dies kreeg de beroemde zanger
les van Jimmy K. Lowell, expert in Ha-
waiïaansche zaken.
Tijdens de bruiloft van de inlanders
zingt Bing een lied, „Nani Ona Pua" geti
teld. De repetities daarvoor hadden onder
Lowell's supervisie plaats in Arthur Frank-
lin, die muzikaal adviseur bij de opnamen
is, luisterde mee.
„Hmm klinkt nogal aardig", zei
Franklin, toen Bing hem met een hoe-doe-
ik-dat gezicht aankeek.
„Ik denk, dat hij nog eens een beetje
moet studeeren", kwam Lowell tusschen-
beide. Bing zuchtte.
Dat hij het tenslotte voortreffelijk ten
gehoore heeft gebracht, zal men in „Brui
loft in Waikiki" kunnen hooren. Het is een
lied, dat het bruidspaar toegezongen wordt.
Na de voltooiing van „Bruiloft in Waiki
ki" vertrok Miri Rei, een bekende Tahiti-
sche danseres naar haar vaderland en daar
mee was een der vreemdste contracten, die
ooit in Hollywood gesloten zijn, beëindigd.
In het contract van Miri Rei stond o.m.,
dat haar stoffelijk overschot verbrand en
de asch naar Tahiti gebracht zou worden
in het geval dat zij door Amerikaansche
gangsters zou worden gedood.
Miss Rei is de beste danseres van de
eilandengroep, tot welke Tahiti behoort.
De productieleider van „Bruiloft in Wai
kiki" had zich in zijn hoofd gezet, dat zij
en niemand anders den Polynesischen trom-
meldans in de film zou uitvoeren en dus
moest zij tot eiken prijs bereid gevonden
worden, naar Amerika te gaan. Maar aan
vankelijk weigerde Miri Rei elk aanbood.
Zij en haar ouders hadden zoo veel van
gangsters gehoord, dat zij een bezoek aan
Amerika identiek met gedood-worden
meenden. En verder zou zij, zoo dacht ze,
niet naar Tahiti gebracht kunnen worden,
als een gangsterkogel haar inderdaad ge
troffen had.
Maar de casting-agent overtuigden haar,
dat dat wél zou gebeuren. Zij vertelden
haar van de nieuwe wereld, van de enor
me wolkenkrabbers, de treinen en al de
dingen, waarvan zij alleen maar gedroomd
Bing Crosby
had. Tenslotte werd het contract toch ge-
teekend!
De trommeldans wordt nu alleen nog
uitgevoerd bij feestelijke gelegenheden;
vroeger speelde hij een belangrijke rol bij
een lugubere plechtigheid: het levend of
feren van een jong meisje aan den god
Turi - Arii -Ite-Paopaom ato.
Miri Rei- heeft haar fascineerenden dans
uitgevoerd, zij is niet door gangsters ge
dood en vaart nu weer naar haar eiland
terug!
Over het lakken van nagels en over
den goeden smaak.
Mannen weten een uiterlijk goed ver
zorgde vrouw te accepteeren, doch de vrouw
hoede zich voor overdrijving.
Niet één man heeft er bezwaar tegen dat
de vrouw ieder middel haar sexe bekend,
aanwendt, om haar uiterlijk te verfraaien,
dóch hij houdt niet van onnatuurlijke
make-up.
Bijna zonder uitzondering keurt iedere
man fel roodgelakte nagels af. Ook film
acteurs hebben hieromtrent hun meening.
Humphrey Bogart b.v. is de volgende op
vatting toegedaan:
„Wanneer een meisje mooie handen be
zit, is er niet het minste bezwaar tegen, dat
zij hier de aandacht op vestigt; laat zij dit
echter doen geheel in overeenstemming met
haar persoonlijkheid".
„Let wel", zoo gaat hij verder, „lange
spitse nagels boeken hetzelfde resultaat als
te erg geëpileerde wenkbrauwen. Zij doen
een meisje er „goedkoop" uitzien. Stompe
nagels zijn mijns inziens ook niet te ver
kiezen. Men bewandelde den gulden mid
denweg'.
Dick Powell is de meening toegedaan, dat
niet op ieder meisje dezelfde regels van
toepassing zijn.
„Met zorg geëpileerde wenkbrauwen", zoo
zegt hij, zijn bij voorkeur aan te bevelen
voor een exotisch type, zooals bijv. voor
Kay Francis. Dikke, borstelige wenkbrau
wen geven ieder meisje een onverzorgd
uiterlijk. Wenkbrauwen, in hun natuurlijken
vorm gelaten, doch op de juiste wijze ge-
epileerd, zijn volgens mij „allright", en
voor het meisje in kwestie het meest flat-
teerend".
„Mijnheer de doorsnee-man", geeft aan
een slank figuurtje de voorkeur, doch in
teresseert zich niet voor bijzonderheden om
trent de slanke lijn. Hij vindt het namelijk
irriteerend om met een meisje te lunchen,
dat, terwijl zij de verschillende gerechten
ternauwernood aanraakt, vertelt, welk een
uitstekende resultaten zij met haar nieuwste
diëet bereikt.
Graig Reynolds geeft die meisjes de voor
keur, die het juiste gewicht in overeenstem
ming met hun grootte enz. hebben. Wij
geven hier Graig's meening meer gedeta'1-
leerd weer: „Ik ben een teger stander van
overmatige kuren, daar het volstrekt over
bodig is en het bovendien de gezondheid
zeer kan benadeelen. Een meisje is zelf best
in staat te beoordeelen, wat haar juiste
gewicht moet zijn. Het beste is zich iederen
dag te laten wegen, wanneer zij bemerkt,
dat ze te zwaar wordt, kan zij zelf een dient
bepalen. Een te mager meisje is even onaan
trekkelijk als een té dik Voor een ge
zond meisje kan het volgens mij geen moei
lijkheden met zich brengen constant haar
juiste gewicht te behouden".
Alle moeite, die verschillende meisjes
zich geven haar haren te laten blondeeren
ten spijt, vallen de brunettes nog het meest
in den smaak. Leslie Howard, Paul Muni
Fernand Gravet, Errol Flynn, Pat O'Brien,
Edward G. Robinson, Frrnk McHugh en
Ian Hunter zijn allen met brunettes ge
trouwd. Totaal overbodig dus te vragen,
welk type geprefereerd wordt.
De meeste mannen hebben er geen be
zwaar tegen, dat zijn vrouw parfum ge
bruikt mits met mate. Patric Knowless
verklaart hieromtrent:
„Een vrouw, die zich een weinig parfu
meert, stel ik op prijs, doch niets vind ik
onaangenamer dan vrouwen te ontmoeten,
die een overdadig gebruik 'van parfum ma
ken".
Film populariteit.
Bob Burns is de man van de sterke ver
halen. Hy is de droge komiekeling, die met
zijn bazooka door „Hallo, hier Amerika
1938" waarde en dien wij binnenkort zul
len zien in „Waikiki Wedding", de film.
die in ons land als „Bruiloft in Waikiki"
uitgebracht zal worden.
Daarin doet Bob met zijn uitgestreken
gezicht een verhaal over een oom, die
stronken opblies met dynamiet. Zestien
staafjes dynamiet gingen niet af en een
varken at ze op. Toen kreeg het varken
een trap van een muilezel, de dynamiet
ontplofte en de heele schuur en alle ruiten
van de farm gingen er aan! „Nou, en toen
Jeanette MacDonald als Marcia Mornay op het toppunt van haar Roem.
Een wereldfirma als de Metro-Gold-
wyn-Mayer kan zich veroorloven, nu
eens deze, dan weer gene kant van het
onmetelijk gebied der film naar voren
te brengen. Zij kan haar product scha-
keeren en specialiseeren, de beste ster
ren, de beste regisseurs, de beste sto-
ries uitkiezen voor comedie of tragedie,
of klucht, of operette, of show. Zij kan
letterlijk een dozijn theaters met een
zeer verschillend bezoekersgehalte van
haar product voorzien en uit dien
horen des overvloeds datgene kiezen
wat voor elk land, voor elk publiek,
voor elk theater het beste is.
Maar een dergelijke wereldfirma kan ook,
in een congenialen greep, dat alles vereeni
gen in één enkele film, die dan even groot
als grootsch dient te zijn en eigenlijk op
harmonische wijze al die vele films veree-
nigt. Dat lukt maar een heel enkele keer:
„Rose-Marie" was misschien het jongste
voorbeeld van een dergelijke film, die als
een storm over de heele wereld ging en een
film was voor elk publiek, alle rangen en
standen, stad en dorp, Noorden en Zuiden,
massa-publiek en intellectueelen. Voortbou
wende op de ervaringen van „Rose-Marie"
heeft de MGM thans een nieuwe film ont
worpen waarin andermaal Jeanette MacDo
nald en Nelson Eddy zullen optreden: voor
de derde maal vereend derhalve, na „De
Ondeugende Marietta" en „Rose-Marie".. In
dit „love-team" beschikt men immers niet
alleen over de misschien allerberoemdste en
charmantste zangers van het witte doek,
maar ook over spelers van groot formaat,
en in het bijzonder wat Jeanette MacDonald
betreft, over een zoo veelzijdige actrice, als
heel Hollywood geen tweede zal kunnen
aanwijzen.
TT
Jeanette MacDonald en Nelson Eddy in
Sigmund Romberg's operette „Maytime".
Om hen beiden heen heeft Sigmund Rom-
berg dit keer een oorspronkelijke operette
geschreven, en „operette" is tenslotte niet
het juiste woord. Na een lichten inzet van
lente en jeugd stijgt de film immers naar de
grandioze show-momenten aan het hof van
den derden Napoleon, naar weidsche ta'e-
reelen der Europeesche opera-theaters van
18701890. Het eenvoudige en sterke the
ma van een Russischen graaf, wiens pupil
Jeanette MacDonald is en uit liefde tot haar
den zwaren prijs van haar leven en geluk
komt opeischen, gecontrasteerd door de zor-
gelooze, studentikoze jeugd van den jongen
Nelson Eddy, schept een conflict, dat bij
verdere ontwikkeling deze „operette" even
ernstig als romantisch-groot maakt. Men is
tenslotte niet verwonderd, in het decor van
de Metropolitan Opera een volledige, spe
ciaal voor dit doel door den genialen Her-
bert Stothart op motieven van Tsjaikowski's
Vijfde gecomponeerde opera voorgezet te
krijgen: een hoogtepunt van melodie en ro
mantisch drama, van weidsche show en
adembenemende, doorleefde dramatiek. Het
is ook hier dat de derde figuur in dit werk,
John Barrymore als Russische graaf, hoogte
punten vindt in karakterspel en eenvoud
van gebaar, bezieling van leven, die deze
rol tot de beste van zijn leven maken: de
eerste waarachtige karakterrol na een leven
van avontuurlijke jeune premiers en „Beau
Gestes", wier lotgevallen hij tot dusver uit
beeldde. Filmliefhebbers zullen in deze rol
de voortzetting zien van zijn onvergetelijke
levens-creatie uit „Menschen in het Ho
tel". De Joegoslaaf Ivan Vorkapich, bekend
uit „Crime Without Passion", maakte de
brilliante montage-effecten (bijv. de „Quer-
schnitt" door alle wereldopera's) waaraan de
avant-gaTdisten hun hart zullen ophalen.
Dit ernstige spel wordt prachtig geflan
keerd door de komische intermezzo's van
Herman Bing, die men zich vooral uit „The
Great Ziegfield" zal herinneren, door de
typeeringen van den Nederlander
Charles Judels, die hier een van
de aardigste partijen te spelen
krijgt, en door tientallen kleine en
welverzorgde figuren, die dit heele
werk die koninklijke en breede al
lure geven, die het van begin tot
einde behoudt.
Toen „Maytime" dan ook onlangs
in Graumann's Chinese Theatre in
Hollywood haar wereldpremière
beleefde, zat een anders toch danig
verwend publiek van critici, insi
ders en collega's stil van ontroe
ring aan het slot, nadat zij ieder
nummer, iedere groote, in zich zelf
afgeronde scène toegejuicht had
den, bijeen. En Arthur Loew zelf,
de groote showman der Metro, die
toch wel gewend is, een film cri-
tisch te beoordeelen, en zich niet
spoedig door zijn ontroering te la
ten meesleepen, stond met tranen
in de oogen in de hall, en had maar
een woord voor de hem intervie
wende pers: „wonderfulwon-
derful
En inderdaad, met zulk een een
voudig woord, dat toch de kracht
zijner ontroering nog ten volle be
zit, is dit werk het beste geken
schetst. Een triomf voor allen, die
er aan meewerkten is dit conge
niale werk geworden.
hadden we een heele tijd een érg ziek var
ken", zegt Bob
V/at nu zijn populairiteit aangaat, dit:
Bob begint ieder fantastisch verhaal met
„Well, I'll teil you" het is in Hollywood
en in heel Amerika een standaard-uit
drukking geworden. En zoo kon het ge
beuren, dat Bob dezer dagen 'n brief kreeg
van een New-Yorksche bewonderaarster,
die op de enveloppe niets anders geschre
ven had dan „Wel, I'U teil you"
„Who asked to be bom", een
nieuwe Mervyn LeRoy produc
tie voor Warner Bros.
Mervyn LeRoy engageerde de zes jon-
gens, die reeds eerder in film- en tooneei-
versies van „Dead End" optraden.
Zij zullen hoofdrollen vertolken
productie, gebaseerd
dat momenteel door
wordt geschreven.
„Who asked to be bom" in een diep men-
schelyk drama. da.,
worden verfilmd.
m een
op een filmverhaal,
Leonardi Bercovici
°P groote schaal zal
Marie Wilson in „Without waraing".
Marie Wilson zal de plaats van Jane Wy*
man innemen als tegenspeelster van Boris
Karloff in zijn nieuwste film voor Warner
getiteld „Without warning". Boris
Bros,
rr V TV UI llUlg
txarioff zal in deze film in een geheel nieuw
genre rol verschijnen. John Farrow voert
de regie.
Erjol Flynn van vacantie terug-
Eno] Flynn is van zijn vacantie, die hü
in Mexico en op de rivieren en meren van
Centraal-Amerika doorbracht, naar de stu
dio teruggekeerd voor een conferentie mei
den regisseur William Keighley betreffende
zijn volgende film voor Warner Bros. „The
adventures of Robin Hood". Deze film zal
geheel in kleuren worden opgenomen. Oü-
yia de Havilland is z(jn tegenspeelster.
Men zie voor de bioscoop-recensies deze
week onze kermis-pagina.