HOOGMOED WORDT GESTRAFT.
Een Microscoop zonder
lenzen.
DE BETOVERDE
RING.
DE ZEILFIETS
Allerlei Knutselwerkjes
DE NIEUWE PET
HET WONDERRAD.
VOOR ONZE KIND
Harry, de cowboy Een gebeurtenis in Arizona.
door Carly Vos.
Op de weiden langs de
Rio Gila in Arizona graas
den 60.000 runderen, die
het eigendom waren van
een aantal farmers. Elk jaai
wanneer er kalveren ge
boren waren, kregen de
jonge dieren hetzelfde stem
pel als de moederkoe droeg,
zodat de eigenaars hun
dieren konden herkennen
Maar er waren altijd een
paar honderd kalveren on
der, die moederloos waren,
of hun moeder verloren
hadden. En om deze kal
veren werd er ieder jaar
opnieuw gevochten, doch
door verloten maakte men
de zaak dan weer in orde.
Doch sinds Jim, een be
ruchte cowboy voorman was geworden
op de ranch, ging dat niet zo gemak
kelijk. Hij eiste namelijk voor zich het
recht op om alle kalveren, die hem be
vielen, voor zijn meester te nemen en
met diens merkteken te voorzien.
De andere cowboys konden tegen de
gevreesde Jim niet veel uitrichten, tot
«en jonge man, Harry, voorman werd
op de ranch, vlak bij die van de baas
van Jim. Toen bij het volgende merken
Jim weer alle kalveren, die hem be
vielen, voor zijn meester opeiste, zei
Harry koel
„Laten wij de twijfelachtige kalveren
liever verloten".
Met fonkelende ogen reed Jim op
Harry toe.
„Wat wou jij, mannetje? Ben jij soms
van plan om nieuwe bepalingen in te
voeren Dat zal je heus niet lukken,
hoor 1" zei hij grimmig. „Jij bent nog
veel te groen".
„Dat weet ik nog zo net niet I" zei
Harry weer even koel als tevoren. „Dat
zullen we eerst moeten nagaan."
„Oho! Wou jij het met me uitvech
ten meneertje Dat zou je niet bevallen.
!e zou toch het onderspit delven, ge-
oof mij I" schreeuwde Jim. Hij dacht
dat Harry daardoor bang zou worden.
Maar dat had hij mis.
„Goed, laten wij het uitvechten
z«i Harry.
Stom verbaasd keek )im hem aan.
Niemand had het ooit gewaagd met
hem te vechten. Dat was iets geheel
nieuws voor hem.
„Het zal je berouwen, maar laten wij
vechten voor mijn part", zei hij na en
kele minutten. „Jij mag zeggen hoe
„Nou, omdat wij toch cowboys zijn,
laten wij daarom de lasso nemen", stelde
Harry voor.
„All right", (in orde), knikte Jim.
„En wie de ander uit het zadel licht,
die wint. Win ik, dan worden de kal
veren verloot. Win jij, dan mag jij de
kalveren uitzoeken, die je wilt hebben",
Jim onderdrukte slechts met moeite
de vreugde, die hij voelde toen hij dit
voorstel hoorde. Want hij was toch
overal bekend als de beste lassowerper
Ook de andere cowboys waren er vast
van overtuigd, dat Jim winnen zou. Dat
vonden zij niet erg prettig, want zij
gunden hem de nederlaag. En ook zij
vonden dat de kalveren verloot moesten
worden.
Harry wist natuurlijk met welk een
gevaarlijke tegenstander hij te doen had,
maar hij had zich altijd erg in het las-
sowerpen geoefend en hij wist, dat hij
niet voor Jim behoefde onder te doen.
En verder was hij een voortreffelijk
ruiter, en goed rijden komt er bij het
lassowerpen heel erg op aan
Eerst reden de beide ruiters in galop
in een kleine kring. Zij zwaaiden met
hun lasso's. Beiden wachtten zij tot de
ander zich bloot gaf. jim werd zo de
eerste die wierp. Maar zijn lasso raakte
alleen de plaats, waar Harry even van
de voren gezeten had. Harry had zich,
net zoals de Indianen doen, helemaal
opzij laten vallen, zodat hij eigelijk naast
het paard hing. Zo kwam het, dat Jim's
losso alleen Harry's zadelknop raakte.
Jim galoppeerde direct weg, om zodoen
de Harrv's paard omver te werpen, maar
Harrx zat alweer in zijn zadel en galop
peerde mee, waardoor de lasso van Jim
slap hing. Hij Harry had nu jim
van achteren kunnen vangen, maar hij
was niet tevreden met zo'n goedkope
overwinning. Hij wilde Jim van voren
te pakken krijgen
Hij wachtte daarom tot jim zijn lasso
weer naar zich toetrok, toen hij deze
van zijn zadelknop gestroopt had. Daarop
reden de beide tegenstanders op elkaar in.
Ditmaal was Harry Jim iets te vlug
af. Zijn lasso omvatte Jims bovenlichaam;
vlug galoppeerde Harry, nu in tegen
gestelde richting weg, en zo werd Jim
uit het zadel gelicht,
Deze nederlaag bewees wel, dat Jim
niet onoverwinnelijk was. Hij kon nu
niet meer doen en laten wat hij wilde.
En daarom verdween hij al heel gauw
uit de streek, waar hij zijn meester had
gevonden, om ergens anders zijn haan
weer koning te laten kraaien.
Het is algemeen bekend, dat er foto
grafietoestellen zonder lenzen zijn, de
z.g. speldeprik-camera's. Op dezelfde
wijze kan men ook een microscoop zon
der lenzen maken en het is niet eens
zo'n slechte; een goed geslaagd toestel
vergroot 64 maal.
Wij nemen een korte, lege garenklos,
die niet langer is dan ongeveer 2 c.M.
(«g. O- waarvan wij de opening aan
één kant verder uitboten. Dan maken
wij de binnenzijde zwart, waarvoor wij
het best Oost-Indische inkt kunnen ge
bruiken. nadat de klos weer droog is,
bevestigen wij een rond uitgeknipt plaatje'
Hoe eenvoudig dit toverkunstje
ook is, als je het in een gezelschap
vertoont, zal iedereen verwonderd
zijn, dat zo iets mogelijk is. Men
vraagt aan één der aanwezigen een
ring, die men aan een touw rijgt.
(A). De beide einden van het touv
laat men door twee toeschouwer:
vasthouden, een derde toeschouwe
laat men vervolgens een zakdoel
over de hand leggen, waarna mer
de ring laat zien, die van het touw
tje bevrijd is, ofschoon de beidi
einden van het touw nog steed:
worden vastgehouden (B). Hoe di
mogelijk is, zul je denken? He
kunstje wordt op de volgende wijzt
gedaan. Buiten het touwtje waaroj
zogenaamd de ring wordt gescho
ven heeft men nog een klein ander
touwtje nodig, waarop de ring ir
werkelijkheid geschoven wordt. Met
de duim en wijsvinger pakt men
de touwtjes zodanig beet, dat het
er uitziet, alsof men maar één touw
in de hand heeft (C). Nadat de
hand met de zakdoek toegedekt
wordt, behoeft men het touwtje alleen
maar los te laten om de ring weer vrij
te krijgen. Het kleine stukje touw laat
je ongemerkt verdwijnen. Het plaatje
laat duidelijk zien hoe het kunstje
uitgevoerd moet worden.
Een knutselwerkje voor twee
Er zijn handige menschen, die
uit verschillende dingen, die je
kunt vinden op een auto-kerkhof
een nieuwe auto bouwen. En
waarom zouden die handige lui
die er stellig onder jullie zijn,
niet een zeilfiets uit oude fietsen
maken Twee, soms meer per
sonen kunnen vervoerd worden,
wanneer er maar genoeg wind
is. Bovendien kun je er aardig
vlug mee rijden en je hebt zo
doende veel genoegen. De tee-
kening Iaat zien, hoe zoo'n zeil
fiets in elkaar moet worden
gezet.
mica of celluloid op het vergrote gat
met een paar spijkertjes (B. fig I). Op
het andere gat wordt een stukje zwart
karton geplakt (C) en met een naald
wordt juist in het midden daarvan een
gaatje geprikt (D). Dit gaatje mag niet
te groot zijn, anders wordt het beeld
onscherp.
Om de microscoop nu te gebruiken
wordt het voorwerp met een beetje wa
ter vastgekleefd op het doorzichtige
plaatje (B). Als men nu door het gaatje
(D) kijkt en de microscoop tegen het
licht houdt, ziet men het voorwerp ver
groot. In (fig. 2) zien wij de werking
van de microscoop verklaard. Hoe dich
ter een voorwerp bij ons oog is-, hoe
grooter het lijkt. Wij zouden dus een
voorwerp heel groot kunnen zien, als
wij het maar dicht bij ons oog konden
brengen.
Maar zodra een voorwerp minder dan
10 c.M. van het oog verwijderd is, zien
wij onscherp. Wij kunnen met ons mi
croscoop nog scherp zien op ongeveer
2 c.M. afstand (de lengte van de klos)
■*en daarom zien wij de dingen 64 maal
vergroot.
Fig. 3 beeldt de vleugel van een dode
vlieg af, die zoo groot als een hand lijkt.
Een haar lijkt zo dik als een touw. Wij
kunnen ook de bekende infusoriën zien,
microscopisch kleine diertjes. Wij laten
daarvoor een beetje hooi in water weken,
en na een paar dagen worden een paar
iruppeltjes op het doorschijnende plaatje
gelegd. Wij zullen dan in het water
honderden kleine diertjes zien krioelen.
Puzzles voor jeugdige
handwerkstertjes.
Een blad en een vis.
Deze keer heb ik twee puzzles voor
jullie, die je eerst zelf moet maken,
je kunt de afbeeldingen, die je hierbij
ziet, vergroot tekenen op een stuk kar
ton en ze dan langs de lijnen in stuk-
jes knippen, maar je kunt natuurlijk
ook deze afbeeldingen uitknippen en
op karton plakken. Wanneer de lijm
helemaal droog is, kun je de stukken
uitknippen.
Wanneer je het erg mooi wilt doen,
1. Die pet is me toch veel te ruim
bromt vader, happend van een pruim
2. Maar moeder geeft met naald en
De nieuwe pet 'n goede maat [draad
3. En ook de dochter, braaf van zin, J 4. En vader zit te schuddebollen,
Neemt vaders pet een beetje in.... Hoe komt z'n hoofd toch gezwollen
kun je de puzzle met de figuurzaag
uitzagen.
Je kunt daarvoor eenvoudig sigaren
kistjes en dergelijke gebruiken. Als je
dat doet, is de puzzle reusachtig stevig
Wanneer je met een heel stel kin
deren bent, kun je zorgen, een heleboel
puzzles te hebben. Je kunt die maken,
door ze op verschillende stukken kar
ton over te tekenen en ze dan uit te
knippen, maar één voor één alsjeblieft
De stukken, die bij elkaar horen,
doe je in verschillende enveloppen, die
je onder de kinderen verdeelt Ieder
krijgt een blaadje of een vis en moet
nu maar zijn geluk beproeven om z<
weer goed in elkaar te leggen. Wie het
eerst klaar is, heeft het spelletje ge
wonnen I
Het rad, waarvan wij hier een be>
schrijving geven heet daarom wonderrad,
omdat het ronddraait zonder dat het
door de een of andere zichtbare kracht
wordt voortbewogen.
Wij nemen allereerst een fles, die wij
voor de helft met water en zand vullen,
zodat hij stevig op de tafel staat. Dan
doen wij er een kurk op en steken in
de kurk een naald. Nu snijden wij uit
een andere kurk een kleine, ronde schijf,
die niet te dun mag zijn en steken er
vier koperdraden van de zelfde lengte
in. Deze koperdraden zijn de spaken
van het wiel. De wielrand maken wij
van ijzerdraad, waaromheen wij de uit
einden der koperdraadjes wikkelen. Nu
is het rad klaar en wij plaatsen het op
de naald, zo, dat het rad in evenwicht
licht en gemakkelijk kan draaien.
Na deze voorbereidingen verschaffen
wij ons een kleine spirituslamp, die wij
zo plaatsen, dat de vlam juist onder het
ijzerdraad komt te branden. Nu nemen
wij een kartonnen doos, die ongeveer
even hoog is als de fles met het rad.
oven in het deksel verbergen wij een
gewone hoefijzermagneet natuurlijk zo,
at zich de magneetpolen tegenover het
spiritus vlammetje bevinden. Steken wij
ou et lampje aan, dan zullen wij zien,
dat het rad vanzelf gaat draaien.
