HANS GAAT OP BEZOEK POPPEN IN KLEEDERDRACHT 40 jpogPaoc HET HERBARIUM. Een Tekenoefening. 1 door JET HOOGERS. „Hans", zei moeder op een morgen in het begin van de vacantie, „weet je wat jij van daag eens moest doen Ga op de fiets naar tante Cathrien en vraag haar of ze soms een paar dagen wil komen. Ze had het al een poos geleden beloofd, moet je maar zeggen, en nu is het mooi weer, ze heeft er nu het meest aan". „Ja, moeder, maar...." „Nou wat „Ik had vandaag willen gaan vissen, ik had het met Henk al afgesproken". „Maar Hans", zei moeder half-lachend, half-ver- drietig, „schaam je je niet? Hoe lang heb je vacantie? Bijna zes weken en elke dag kun je gaan vissen. Nu kun je toch wel één dag iets voor je moeder doen Hans kreeg een kleur. „Ja, dat weet ik wel, maar ik had vandaag juist....". „Hoor eens Hans", zei vader streng, „Moeder wil dat jij vandaag naar tante Cathrien gaat en dan heb je dat te doen, Denk toch niet altijd aan je eigen huisje, met een bloementuin vóór en een moestuin achter, waar ook vruchtenbomen stonden en aardbeien en bessen groeiden. In twee uur kon Hans van het stadje waar hij woonde naar het dorp fietsen en het was een mooie weg. Tante Cathrien was een reuze-aardige tante, helemaal niet vervelend of saai, ze had altijd wat lekkers en vaak kreeg hij nog wat mee ook uit de tuin als er vruchten waren of uit het trommeltje, waar altijd de heerlijke eigengebakken boterkoek in zat. Maar nu, nu was het niets leuk, want Hans had juist wat anders gewild. Even bij Henk langs rijden „Jó, 'k ga niet mee, hoor, ik moet naar die tante van me". „Daar hele maal heen vroeg Henk. „Nou wanneer kun je terug wezen Om vier uur. Kom dan nog een poosje, je weet waar we zijn „Nou misschien wel", zei Hans lusteloos en genoegens, maar ook eens aan een ander". „Ja vader". Hans wou al met een kwaad gezicht de deur uitlopen. Maar moeder riep hem terug. „Weet je nu wat je moet zeggen? Als je nu direct weggaat, ben je er tegen twaalf uur, dan kun je bij tante wel een boterham eten en dan zorg je maar dat je hier tegen zes uur weer terug bent, dan krijg je warm eten". „Ja moeder", zei Hans nors. „Nou, doe de groeten aan tante en goede reis, hoor. En niet zo boos kijken, Hans I" riep moeder hem nog achterna, maar Hans had de deur al met een harde slag achter zich dicht getrokken en hoorde het niet meer, Anders was het helemaal niet naar, om bij tante Cathrien op bezoek te gaan. Ze woonde op een dorp, in een gezellig klein uit z'n humeur. „Saluut dan, tot ziens, rijd hard, jó, des te eerder ben je terug". „Ja, dat zou hij in elk geval maar doen, en Hans sprong op zijn fiets en zette er een vaart in. Onderweg vergat hij eigenlijk dat hij zo boos was geweest; de zon scheen zo mooi en de vogels floten en de laatste kam perfoelie rook nog zo heerlijk en het was fjjn zo te racen langs die gladde asfaltweg en onwillekeurig begon Hans een deuntje te fluiten. Maar vlak voordat hij in het dorp kwam, moest hij over een brug en daar, langs het kanaal, zaten aan lyide kanten jongens te vissen. En meteen kwamen al de grieven bij Hans weer boven. Zo had hij ook vandaag kunnen ziten en een wedstryd houden met Henk wie de meeste en wie de dikste vissen ophaalde. De hele zomer had hij nog niet gevist, zo druk had hij het voor school en nu hij eindelijk eens wou gaan vissen, nu hadden ze dit weer. Nu moest hij zich maar een ongeluk trappen om naar een tante toe te gaan.... Hans vond dat hem een groot onrecht werd aangedaan en dat geen jongen zo'n leven vol teleurstellingen had als hij. Al mopperend was hij het dorp ingereden. Daar lag het huisje van tante Cathrien. 't Was toch al bij twaalven geworden, 't zou wel laat zijn voor hij terug was. Weg vissen! Hij kon zo het hek bij tante Cathrien binnenrijden en voor de deur van de fiets springen. Daar zat de dikke grijze poes van tante. „Ga opzij, akelig beestsnauwde Hans en met zijn voorwiel deed hij een uit val naar de kat. Maar poes, slaperig door de zon, begreep niet zo gauw wat er ge beurde.... Hans voelde hoe het wiel over haar poot heen ging en toen kreeg het dier met de trapper nog een klap, zodat het in de greppel rolde. Hans sprong van zijn fiets, holde naar het slootje toe en zag poes lig gen, doodstil en er liep bloed onder haar oor uit. Hij werd er bleek van. Angstig keek hij achterom, of tante Cathrien er ook aan kwam. Nee, die had zeker niets gezien. En meteen ging de gedachte door Hans heen„Niks zeggen I Niemand weet hetDie kat kan wel door een auto dood gereden zijn Hans zette zijn fiets neer en ging naar binnen. Tante was in de keuken en kwam blij aanlopen toen ze hem in de gang zag. „Dag tante", zei Hans en hij vond zijn eigen stem vreemd. Tante begroette hem hartelijk, maar Hans wist niets anders te doen dan meteen zijn boodschap maar af te raffelen. „Zo, dat is aardig, hoor, dat jij dat komt zeggen. Maar je komt toch wel even bin nen?" „Nee tante, nee, ik moet direct weer weg". Heus?" vroeg tante Cathrien ver wonderd. „Moet je dadelijk weer naar huis? Maar dat gaat toch niet. Je moet toch eerst ook eten. Er hielp niets aan, hoe benauwd Hans het ook had. Hij moest wel blijven. „Ik heb al gegeten", zei tante, „maar dat is niets, ik zet het zo in de keuken voor je klaar en dan maak ik meteen een warm hapje". Daar zat Hans en at met trage tanden een boter ham en dacht maar aan die poes van tante, waar ze zoveel van hield en die ze al negen jaar had, terwijl tante Cathrien aardappels voor hem opbakte. Intussen praatte tante en vroeg van alles over school en over zijn konijnen en Hans antwoordde en had een gevoel of het eten niet door zijn keel wou. Hier is wat heel leuks voor jullie. Een Zeeuws boerinnetje, dat je kunt kleuren en uitknippen en dan haar Zondagse pakje aantrekken. De beste muts staat er ook bij, zie je wel? Je moet haar goed bewaren, want een vol gende keer komt haar broertje ook. En zo krijgen jullie er nog veel meer, met allerlei klederdrachten uit verschillende landen, zo dat je een hele verzameling kunt aanleggen. We beginnen natuurlijk met een Hollandse. Het beste is om haar eerst te kleuren en dat andere pakje ook en daarna uit te knip pen. Je plakt haar dan op een stevig stukje carton en knipt dat ook weer uit. Als je wilt dat ze kan staan, kun je er een reepje carton rechtopstaand achter plakken, zoals je ook wel bij een portretlijstje ziet. De Zon dagse jurk hoef je natuurlijk niet op carton te plakken, alleen maar de lipjes ombuigen, zodat het om haar heen blijft zitten. Welke kleuren zul je nu kiezen? Misschien ken je die Zeeuwse dracht wel of heb je er een plaat van, dan kun je de kleuren zelf wel kiezen. Anders zou je het zo kunnen doen: De kralen rood, de klompjes geel en de kousen blauw. Het daagse pakje heeft een blauw lijfje met een bontgeruit vestje, een zwart schort en een donkerblauwe rok. Het Zondagse pakje heeft ook een bontgestreept vestje, maar het lijfje is nu gekleurd, b.v. groen met witte stipjes, het schort is zwart, maar van boven geruit met dezelfde kleuren als het vestje, de rok is zwart of blauw met rode en gele en zwarte strepen. Als ze Zondags uit gaat en het is koud, dan doet ze het omslagdoekje om, dat b.v. blauw wordt gemaakt met rode en gele figuren. De mutsen blijven natuurlijk wit, je kunt ze opzetten door de opening uit te knippen en van onderen af het hoofdje er door te steken, zodat het gezichtje net onder de rand uitkomt. De volgende week komt een ander kleur- prentje. HET HORLOGE IN DE VIS. In het Mozes-Meer in de staat Washington werd een vis gevangen, die een goud horloge van Engelse oorsprong in de bek had. Zoals uit een inscriptie bleek, werd het horloge 200 jaar geleden in Liverpool vervaardigd. Het blijft een raadsel hoe het in de zee en in de bek van de vis terecht gekomen is. EEN INTERESSANT BEWIJS. Geografen en geologen in Finland zoeken in Labrador naar bewijzen om te kunnen aantonen, dat vroeger Europa en Amerika in het hoogste Noorden tot één vasteland hebben behoord. Hoe wij er zelf een kunnen maken. Houden jullie van planten Nu, haast iedereen houdt er geloof ik van, maar de een heeft wel veel meer liefhebberij er in om ze te zoeken en de namen en bijzonder heden er van te leren kennen, dan de ander. Als je daar veel van houdt, is het een heel dankbaar werk om planten té drogen en in een herbarium te plakken. Tenminste als je er enige zorg, moeite en tijd aan wilt besteden. Wanneer je in de vacantie in een andere streek van het land komt, vind je daar soms weer heel andere planten, dan in de plaats waar je zelf woont en dan is het aardig om ze mee te nemen. Maar als je ze zo meeneemt, in een bouquetje of in een bus b.v., zijn ze meestal verwelkt voor je aankomt en dan kun je ze meteen wel weggooien. Maar als je ze droogt, zodra je ze geplukt hebt, dan kun je ze altijd bewaren. Ze vormen een herinnering aan je reisje of je logeerpartij en bovendien kan het een heel interessante verzameling worden. Jon gens en meisjes, die nog nooit planten ge droogd hebben, kunnen beginnen met blade ren en bijv. varens, die zijn het gemakke lijkst te drogen omdat ze plat zijn. Later kun je allerlei andere planten en bloemen nemen. Wanneer je verschillende planten bij elkaar vindt, kies je een mooie gave plant uit, als je er maar een of twee vindt, heb je natuurlijk weinig te kiezen. Je kunt ze zodra je ze hebt geplukt, tussen het vloei papier of filtreerpapier leggen, waarin ze worden gedroogd, zoals je op het plaatje ziet, maar dan moet je steeds een hele plan- tenpers met papier meenemen op je wande ling en dat is misschien wat lastig. Even goed kun je een botaniseertrommel of een andere goed afgesloten bus meenemen, die je aan een koord om je hals kunt han gen, zodat je helemaal niets hebt te dragen. Als je nu eerst wat vochtig gras er in doet, zullen de bloemen een hele tijd fris blijven. Maar je moet ook alleen planten drogen, die nog goed fris zijn en niet zo'n beetje half verwelkt. Je legt de plant nu zo vlak mogelijk neer jp de ene helft van het vloei papier (een dikke stapel kranten kan ook wel). Dan vouw je de andere helft erover heen en als je een plantenpers hebt, die meestal met riemen dicht gaat, trek je die goed vast aan. Heb je zo'n pers niet, dan gaat het precies evengoed onder een stapel boeken of een ander vlak, zwaar voorwerp. De ene plant moet je langer er in laten dan de andere, dat hangt af van de sappig heid der stengels en bladeren, maar gemid deld kun je wel rekenen op 7 tot 10 dagen. Als ze helemaal goed droog zijn, als ze niet meer koud en vochtig aanvoelen, plak je ze in een schrift of in een herbarium, dat je daar speciaal voor kunt kopen. Voor dat inplakken gebruik je smalle reepjes gom papier, die je over de stengels heen plakt, zo, dat de bloemen en de bladeren goed te zien blijven. De naam schrijf je eronder,, liefst de „familie" ook en dan de plaats, waar je de plant hebt gevonden en wat voor soort grond het was, weidegrond of bos of hei of duinen, langs het water of op een heuvel en dergelijke bijzonderheden. Als er een niet mooi geworden is, wacht je met het inplakken tot je er nog eens een gedroogd hebt en kijkt of die beter is. Blauwe bloe men zijn het moeilijkst te drogen, omdat die meestal de kleur verliezen. Aardig is het als je een mooie verzameling wilt aan leggen om de families bij elkaar te plakken, maar dan moet je er van te voren bladen voor open laten en er rekening mee houden dat de ene familie heel wat meer leden heeft dan de andere. Ook de datum waarop een bloeiende plant is gevonden moet jè erbij zetten, dan weet je of het een voor- jaars-, najaars- of zomerbloeier is. Het is heus een buitengewoon aardig en dankbaar werk en je zult zien hoe trots je bent als je er een paar zeldzame exemplaren in hebt of een mooie wilde orchidee „Ga straks nog maar eens even de tuin in", zei tante, „misschien zitten er nog wel ker sen aan en neem maar wat bloemen mee voor moeder". „Nee, tante, ik moet eh gauw weg eh", stotterde Hans. „Ja?" Dan zal ik vast even wat bloemen gaan snij den", zei tante vriendelijk. „NeeHans schreeuwde het uit. „Ik zal het zelf wel doen! Laat U mij maar....!" Stel je voor, dat tante in de tuin zag.Nu ja, maar het kon toch ook door een autoNou, goed, als je daar tijd voor hebt", zei tante, die hem een beetje vreemd vond. Hans had eindelijk de aardappelen op en vloog dade lijk naar de tuin. Zonder te kijken wat, plukte hij zo maar wat bloemen bij elkaar en ging weer naar binnen. „Vind je die zo mooi voor je#moeder?" vroeg tante alweer verbaasd. „Al die goudsbloemen? En die duizendschoontjes zijn niet eens mooi meer!" „O ja, mooi genoeg", zei Hans haastig. „Kijk, dit is voor jou", en tante stopte een pakje in zijn zak en dan had ik nog iets voor je, maar ik weet niet of je dat mee kunt nemen op de fiets. Zie je, mijn buurman had laatst jonge konijnen en daar heb ik er twee van gekocht voor jou. Ze zijn nog hiernaast, maar als je ze mee wilt nemen, kun je ze halen. Anders kan ik ze mischien wel mee nemen in de trein. Ik dacht: Hans houdt zo van dieren en het waren zulke mooie.... Maar wat is er nu, jongen?" Hans was op eens hard begonnen te huilen, hij wreef met zijn handen langs zijn ogen en de tranen rolden maar over zijn wangen. En toen kwam al snikkend het verhaal; tante Cathrien schrok ervan en ze liep dadelijk naar de sloot, maar er was geen poes te zien. Samen liepen ze naar de achtertuin en rie pen maar: „Poes, poes!" En gelukkig, daar kwam de poes aanloopen. Opzij van haar kop zat een korst bloed en ze probeerde steeds maar erlangs te likken, maar overi gens was ze springlevend. „Ze was zeker alleen verdoofd door de slag!" meende tante. En Hans zei: „Ik zal haar kop afwassen". „Wat ben ik blij dat je het me verteld hebt, jongen", zei tante en gaf hem een zoen. Ik had er veel meer verdriet van gehad, als je niets gezegd had, en zoiets komt altijd wel uit". Een uurtje later fietste Hans naar huis en op zijn bagagedrager stond een mandje, waar twee mooie jonge konijntjes in zaten. Door veel te oefenen kun je heel aardig leren tekenen, ook al heb je niet bepaald schilders- aanleg. Kijk maar eens wat een leuke dingen je kunt maken van cijfers. En die zijn toch heus niet moeilijk te tekenen, zie je wel? Van een één kun je een kaars maken op een kandelaar, een soort strijdbijl en een wandel stok. De twee kan een pracht van een zwaan worden. Met een paar lijntjes en streepjes heb je ze klaar. Dit zijn nu nog maar twee cijfers, een volgende keer vinden jullie hierin nog andere. Probeer deze eerst maar eens.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 12