FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
WILLI FORSTS „SERENADE".
Het dier, het kind en filmsucces.
Sybille Schmitz, de raadselachtige vrouw.
Miniatuur-filmpjes.
f— ONZE BIOSCOPEN.
Reeds haar naam
roept herinnering op
aan iets geheimzin
nigs, want in de grijze
oudheid maken we al
kennis met „Sybille",
een zienster, sprekend
in orakeltaal, veelvul
dig geraadpleegd door
staatshoofden en le
geraanvoerders, om
haar groote wijsheid
en duistere profetiën.
De oogen van Sybille
Schmitz, donker en
onheilspellend, getui
gend van een innerlij
ke nervositeit, zijn
volkomen in harmonie
met haar uitgesproken
gepassioneerde gang,
die ons echter toch zoo
duidelijk toont, hoe
vastberaden en doel
bewust zij op het door
haar gestelde doel af
gaat.
In haar films speelt
zij gaarne sterke troe
ven uit. Haar rollen
vragen uitbarstingen,
waarbij haar als phos-
phoresceerend wezen
vonken spot. Vonken,
waaraan we ons vrij
willig en graag te
schroeien weten.
Scherp sarcasme is
haar niet vreemd,
maar zij lanceert haar
ironie, als een gra
cieus floretgevecht,
dat het slachtoffer doodelijk treft, zonder
een oogenblik met de maatschappelijke
spelregels in conflict te komen. Zij heeft
een geheel eigen filmstijl. Schijnbaar legt
zij de heele ziel van haar filmfiguur bloot,
doch achteraf merken wij, dat zy het in
nerlijk van de uit te beelden persoonlijk
heid steeds verheimelijkt, steeds verbergt.
Haar eigenlijke aard blijft ons eveneens
verborgen, maar des te sterker komen wij
onder de ban van haar extravagantisme,
At
air
FOTO TCWS
als haar oogen bewust van haar feillooza
uitwerking, soms jubelend, soms hoonend,
ons fascineeren en overbluffen.
In al haar rollen in welk tijdperk, of
welke klasse der maatschappij ook spe«
lend, blijft de virtuose, Sybille Schmitz
het „Groote Raadsel".
Ook in haar nieuwste Tobis-film, „Het
signaal in den nacht" zal dit eeuwig vrou
welijke aan haar ons boeien.
worden. Zelfs voor hen, die niet het voor
recht hebben over een uitgebreide muziek-
kennis te beschikken, zal deze taal da
gebeurtenissen begrijpelijker en beter
iliustreeren, dan het overvloedig gebruik
van het gesproken woord.
Voor de hoofdrollen engageerde Forst:
Hilde Krahl, Albert Matterslock, Igo Sym
en Detlef Sierck. De bekende technische
staf van Forst's vroegere succesfilms
„Maskerade", „Mazurka", „Allotria" en
„Burgthéater", zal hem ook bij „Serenade"
ter zijde staan in de 44 draaidagen, die
deze Europeesche vermaardheid noodig
heeft om dit nieuwe kunstwerk uit de
komende Tobisproductie op het celluloid
te vereeuwigen.
Ook de rok is gedeeltelijk met dit glan
zende materiaal bezet; smalle verticale
banen van de chiffon zijn onbedekt gela
ten. Aan de binnenzijde van de korte
cape. die van kostbare witte vos is ge
maakt, zien we eveneens de schittering
van duizenden kristallen „schubben".
Men lette op de breede. half-edelsteenen
armbanden, die Gail aan haar linkerpols
draagt en op de groote clips, waarmee de
cape gesloten en het décolleté versierd is.
Gail Patrick vervult een belangrijk rol
in „De tol der millioenen". Binnenkort zal
men haar kunnen zien in „Artists and
Models" en in „Her husband lies".
Marléne's nieuwste costuum.
La Dietrich in een creatie van Travis
Banton, Paramounts modekunstenaar!
Dit is een van de fraaiste toiletten, die
Mariene in haar nieuwe door Ernst
Lubitsch geregisseerde film „Angel"
draagt. Het bestaat uit een nauwsluitende
zwarte rok, die tot op den grond reikt en
een eveneens uit zwart materiaal vervaar
digd jasje, dat aan den onderkant met een
breede strook bont is afgezet. Deze strook
heeft een omgekeerden V-vorm, die het
slanke figuur van de draagster nog accen
tueert. Het jasje wordj, gesloten- met een
glinsterenden clip.-
Wanneer de kleine fox-terrier zijn baas
met zijn trouwe hondenoogen aankijkt en
daarbij zijn kop eerst naar links en dan
naar rechts draait, gaat een spontane lach
door de bioscoopzaal, waarin de toeschou
wers enkele oogenblikken eerder nauwe
lijks durfden te ademen van spanning. En
ais die kleine hond rekenschap zou moeten
afleggen over het succes, dat hij bij het
publiek heeft en zich zou moeten afvragen,
waarom de menschen om hem glimlachen,
dan zou hij geen verklaring kunnen vin
den. Want een kleine hond, die zijn baas
aankijkt en zijn kop heen en weer beweegt
is heelemaal niet grappig. Hij wil het zelfs
niet zijn, want het is hem volle ernst met
die trouw. En toch lachen de toeschouwers
erom.
Maar het lachen is goed bedoeld en
daarom zal zijn hondenverstand het ons
niet kwalijk nemen. Maar wanneer hij
eens bij zichzelf te rade ging waarom zijn
gedrag den menschen zoo vermaakt, dan
zou hij wellicht zijn kop trotsch opheffen
en zeggen: „omdat ik iets bezit dat de
menschen niet bezitten".
Het dier in de film, zoo goed als in het
dagelijksche leven, heeft een onbevangen
heid, een onverwrongen natuurlijke ma
nier om zich te uiten, die ons menschen
zoo langzamerhand vreemd is geworden.
Er is voor ons zooveel aanleiding onze
gedragingen en onze „uitdrukkingsbewe
gingen" te controleeren en in bepaalde
vormen te persen, dat het ons tenslotte
niet meer mogelijk is dit controleeren
achterwege te laten. Het dier echter leeft
niet zoo bewust en doet met de grootst
mogelijke vanzelfsprekendheid alles wat
zijn aandriften hem in den zin doen komen,
zonder daarvan de gevolgen precies te
overwegen of het effect te berekenen. En
die vanzelfsprekendheid kan ons, men
schen, in bewondering brengen, zooals we
ook getroffen kunnen worden door de
directheid en juistheid van de opmerkin
gen van een kind (het „enfant terrible").
Dat deze onbevangenheid zoo spoedig op
de lachspieren werkt, kan worden ver
klaard uit het feit, dat we verlegen wor
den en onszelf een beetje lomp en onhan
dig voelen worden, te meer daar we heel
goed weten, dat het gevoel hetwelk een
dier op een gegeven oogenblik uit, ook
ons gevoel zijn kon.
De spontaniteit van de handelingen der
dieren brengt nog iets anders met zich
mee, namelijk, dat ze voor ons volkomen
onverwacht kunnen worden. Een hond
stoort er zich niet aan of hij in een salon
ligt of op de stoep, wanneer hij zin krijgt
op zijn been te gaan zitten knagen. Hij is
zich volkomen onbewust van de remmen,
welke de menschen zich in bepaalde om
standigheden opleggen. Den mensch kan
dat alles echter bizonder grappig lijken,
omdat de handeling voortkomt uit een
hem volkomen onbekenden gedachten-
gang. 'Niet het dier doet komiek, maar de
mensch is komiek, omdat hij het onna
tuurlijke en lachwekkende van zijn eigen
instellingen ziet gedemonstrc--
Op dezelfde manier kan het verschijnen
van een kind in de film een ongekende be
koring op de toeschouwers uitoefenen.
Ook kinderen hebben dezelfde onbevan
genheid en onopzettelijkheid in hun han
delingen als dieren. Het niet acteerende,
naar de naieve logica van zijn eigen den
ken handelende kind kan, waar het in
contact komt met de vraagstukken van het
leven der volwassen menschen, niet alleen
buitengewoon grappig werken maar even
goed de diepste ontroering teweeg bren
gen. Maar om dit te bereiken is het noo
dig, dat het kind zichzelf is en geen rol
speelt, geen bewegingen uitvoert, welke
het heeft geleerd. Want dat leeren ge
beurt immers door volwassenen, die aan
de spontaniteit der kinderlijke uiting juist
zijn ontgroeid. Wat het acteerende
Deze Tobis-film heeft de liefdé van
twee kunstenaars tot onderwerp. Een
dramatische stof, rijk aan ontroerende en
pakkende scènes. De toeschouwer vindt in
„Serenade" conflicten en gebeurtenissen,
die velen van hen bij eigen ervaring ken
nen, hij zal in deze film dus zichzelf heel
dikwijls terugvinden, waardoor zijn
medeleven met de hierin handelende per
sonen intenser kan zijn, dan dit het geval
is bij de meeste droomfiguren, die hij op
het witte doek te zien krijgt. Het is hier
door ook mogelijk dat de handeling maar
zeer spaarzaam door het woord onder
streept behoeft te worden. In de plaats van
een overdadige dialoog, zal de muziek in
„Serenade" door ieder volkomen verstaan
filmkind dus ten beste kan geven is niet
anders dan een imitatie van wat groote
menschen het hebben voorgedaan, een
nabootsing, welke opzichzelf weer met
zooveel ongekunsteldheid wordt gegeven,
dat het publiek daarmee alleen al tevreden
is. Maar het is geen natuurlijke uiting
meer en het is evenmin de actie van den
volwassen mensch. Het spel van dergelijke
kinderen komt overeen met het musicee-
ren van „wonderkinderen". Hun spel is
van een wonderlijke zuiverheid en har
monie, ze beheerschen hun instrument op
een manier, welke door volwassen musici
nauwelijks wordt geëvenaard, doch in
hun voordracht mist men het diepe gevoel
en de bewogenheid van den r ij p e n
musicus.
De eenige manier om kinderen te fil
men, zoodat ze ook werkelyk kinderen
zijn, is eigenlijk de camera ongemerkt
achter een glazen wand op te stellen en
vandaar de lens te richten op de dingen,
welke het kind als consequentie van zijn
eigen gedachtengang verricht.
Wanneer schnijwerpers en décors wor
den opgesteld; zenuwachtige menschen
trachten een doel te bereiken, dat z ij zich
wel kunnen voorstellen, maar dat het
film-kind waarschijnlijk niet interesseert;
wanneer bovendien die menschen nog
probeeren het kind uit te leggen wat het
nu denken en doen moet, dan blijft van de
spontane „uitdrukkingsbewegingen" in
de meeste gevallen niet veel over. Want
de glazen wanden, waarachter camera's
zich kunnen opstellen bestaan niet en
hoeveel filmkinderen zijn er, die alle regie
en bovendien alle beroemdheid ten spijt
echt „kind" kunnen blijven?
Fred Perry
Warner Bros berichten ons, dat Els-
worth Vines en Fred Perry, de beide
phenomenen op tennisgebied, voor voor
noemde maatschappij waarschijnlijk in
een aantal shorts zullen optreden.
Hollywood-mode.
De Paramount-actrice Gail Patrick
heeft voor de komende winter-partijen
eeiP japon uitgezocht, waarin ze schitteren
zal figuurlijk, maar vooral letterlijk!
De robe is n.1. van chiffon, waarop dui
zenden licht-blauwe kristallen pailletten
zijn bevestigd.
DE MIJNEN VAN KONING SALOMO.
In Roxy-theater.
Een diamantzoekers-tragedie, een ge
schiedenis uit den tijd, toen de eerste dia
manten in Zuid-Afrika werden gevonden
en van allen kant de begeerigen kwamen,
om de waardevolle steenen te zoeken. On
der deze is er één, Patrick O'Brien, een
ontwikkelde Ier, die met zijn dochter
Kathe na veel tegenslagen den weg naar de
kust zoekt en daarbij zoo gelukkig is den
Afrikaanschen jager Allarin Quatermain te
kunnen bewegen hen een plaatsje af te
staan in de huifkar, waarmee hij naar het
noorden wil gaan. Onderweg ontmoeten zij
in een andere kar een zieken Spanjaard,
die in zijn koortsdroomen spreekt van de
diamantmijnen van koning Salomo, ergens
ver weg gelegen. De Spanjaard sterft en
O'Brien eigent zich een oude kaart toe,
welke hy vond in den wagen en waarop de
plaats is aangegeven, waar de genoemde
mijnen bevinden moeter..
En dan begint eigenlijk de tragedie.
O'Brien trekt er in alle stilte op uit en
daarna gaat de dochter Kathe met Umbopa,
den negerbediende van den overleden
Spanjaard, er op uit om hem te zoeken.
Quatermain gaat met zyn gezelschap dan
weer op zoek naar het meisje, dat zij een
paar dagen later weer vinden. Het heele
gezelschap zoekt dan verder naar den va
der, dien zy wel vinden, maar pas na zeer
langen tijd en na veel gevaarlijke avontu
ren. Immers allen raken zy in gevangen
schap van een wreeden negerstam, waar
de dood hun deel schijnt te zullen worden.
Hoe zy gered worden, hoe zy Patrick
O'Brien terug vinden in de mijnen van
koning Salomo te midden van groote
schatten, welke echter niet kunnen worden
meegenomen, omdat juist een vulkanische
uitbarsting de heele mijn verwoest men
ga dit alles zien en men zal getuige zijn van
een reeks avonturen, die doen beven van
opwinding, terwijl dan tevens het geheim
van Umbopa wordt opgelost.
Een sterke avonturenfilm met een schat
van kostelijke natuuropnamen in bergen en
woestijnen.
Aan het hoofdnummer gaan een paar
kleinere films vooraf: een teekenfilm met
kampeer-„genoegens" van Porky en Gabby
en „Artisten in den dop", een komedie met
zang en dans, alsmede een vrij uitgebreid
journaal.
ILLUSIE.
Theater Harmonie.
De secretaris van een hertogin bezoekt
een beroemd modehuis en zoekt er een
mannequin uit, die met een verzameling
avondjaponnen met hem mee zal gaan om
ze aan zijn meesteres te toonen. Zij komt
in een pracht van een huis, maar er blijkt
niemand anders in te wonen dan de ge
heimzinnige man, die het knappe, slanke
meisje heeft meegenomen.
Hij legt haar de situatie uit. Hij zal dien
avond een beroemd bankier en diens
vrouw als gasten ontvangen. Er zit een
financieele transactie aan vast en zy kan
alleen slagen als het meisje hem helpt en
dien avond voor zijn vrouw wil doorgaan.
Zy besluit dan Stefan Orloff te helpen
en het resultaat is een modern modehuis,
waar thans mademoiselle Picot het
mannequintje van vroeger den scepter
zwaait.
De man en de vrouw, of liever zijn thans
toegewijde vriendin, geven beiden par
tijen en bewegen zich tusschen de Parij-
sche aristocratie. Maar de zaken van Or
loff en zijn vrienden zijn niet in orde. De
politie is de bende op het spoor en wan
neer zoowel Orloff als Nicole het
meisje voor een vacantiereisje in Zwit
serland zijn, breekt de storm los. Orloff's
vrienden worden gearresteerd en de op
lichter probeert zich nog te redden door
met het meisje te trouwen, in de hoop, dat
men den man, van een vrouw, die zooveel
van het intieme leven van hooge Fransche
autoriteiten weet, niet zal durven ar
resteeren.
Intusschen heeft Nicole in den secreta
ris van de Fransche ambassade den man
gevonden, dien zij werkelijk lief heeft.
Orloff bekent haar ten slotte zijn misdadig
bedrijf en schiet zich dood, waarna de weg
naar het geluk openstaat voor man en
vrouw, die de toeschouwers het liefst met
elkaar zagen trouwen.
Een sterke speelfilm met Kay Francis
in de hoofdrol.
Vooraf gaat een groote collectie geïl
lustreerd wereldnieuws en een diepzee
film, welke zoo interessant is, dat men de
daarvóór gegeven eenacter zoo spoedig
mogelijk kan vergeten.
„OP HOOP VAN ZEGEN".
„City-theater".
Ter eerbicui^d nagedachtenis aan haar,
die zoovele tientallen jaren haar beste
krachten gaf aan Neerland's volkstooneel,
ter herinnering van Esther de Boer-v. Rijk,
de bij uitstek Heyerman's vertolkster, is
deze week haar beeltenis in volle glorie te
zien in de ontroerende film „Op hoop van
Zegen". Een film, waarvan wij toch waar
lijk den inhoud niet behoeven te vertellen,
een ieder kent het verhaal van de zee, de
tragedie om „de drijvende doodkist", het
sublieme samenspel tusschen Kniertje en
reeder Bos.
„Op hoop van Zegen", is indertijd een
der beste Nederlandsche films genoemd en
wij zouden daaraan niets willen toevoegen.
Het is ongetwijfeld een machtig werk, dat
niet zal nalaten velen en naar wij ver
wachten zéér velen ter bioscoop zal doen
gaan. Al was het alleen al om wijlen Esther
de Boer-van Rijk nog eenmaal in haar
glansrol te aanschouwen, nog eenmaal haar
spel te bewonderen, een spel, dat vrijwel
geen spel meer te noemen is.
Laat dan niemand zich weerhouden om
dit alles te zien, de gelegenheid is er nu,
men late deze niet onbenut.
Aan deze film gaat een goed voorpro
gramma vooraf. Allereerst actueel Profilti-
nieuws (o.m. onthulling van het monument
van koningin Emma door H. M. de Koning
in) en dan een historische film, behande
lend de opkomst vans de dictatuur-staten
in de laatste jaren.
PAARLENROOF.
Victoria-Theater.
Een boeiend en spannend werk, een
sterk gespeelde film, dat is het hoofdnum
mer dat deze week in het Victoria-Theater
draait. „Paarlenroof", aldus de titel, terwijl
Spencer Tracy en Myrna Loy de hoofdrol
len vervullen.
De rijke Amerikaan Wadsworth komt
voor een enorme som in het bezit van de
vier prachtige Kouronof-parels. Maar
zooals steeds, is een dievenbende van de
zen aankoop niet onkundig gebleven en da
handige Dexter weet ze op slimme wijze
te bemachtigen. Wadsworth laat het er
niet bij zitten en natuurlijk komt de Ame-
rikaansche recherche in actie om de mis
dadigers te ontdekken en de parels terug
te vinden. Vivian Palmer, die reeds meer
malen met de bende heeft samengewerkt,
is nu het voorwerp van een voortdurende
politioneele belangstelling. Zij toch zal wel
naar haar vrienden terugkeeren. Maar z')
ontmoet een vriend in den nood en een
geweldige strijd begint tusschen politieen
dieven, waarbij ten slotte blijkt dat Vi"
vians vriend maar neen, meer moge0
wij van deze uitstekende film niet vertel
len. Verrassingen moeten er voor de be"
zoekers in dit genre films blijven. Maar'
ieder zal tot het einde met groote aandach
de boeiende avonturen van Vivian en baar
vriend volgen.
Spencer Tracy en Myrna Loy zijn
groote hoofdfiguren uit deze film e*1 ZJ
hebben schitterend gespeeld.
Spencer Tracy vooral is een der mee„
op den voorgrond tredende figuren va
den laatsten tijd. Hij is inderdaad een^J,e
zondere kracht. Myrna Loy is als g06
actrice bekend, en ook in de Paarlenro
zal men haar spel met veel interesse
gen. De overige rollen zijn door uitstek
de krachten bezet. )00i
Het voorprogramma bracht een n
Eclair-journaal, een film geheel g® y.
aan de watersport, een klucht van Cn
Chase, die sterk bleek in het winner* n_
hoofdprijzen, en een actueel Poiyg
Nieuws.
Een goed en vlot programma.
