FLIT
VAN HET WTTTE DOEK.
Filmkinderen zijn geen wondermenschen.
En als zij wonderlijk doen, ligt de schuld bij de ouders.
OVER KINDERFANTASIE.
Hei verval der Russische
film.
Publiek en filmartist".
ONZE BIOSCOPEN.
13
Op het oogenblik is
het een rage om kin
deren voor de film te
laten spelen. Waar
vroeger alleen Jackie
Coogan was, verrijzen
er nu tot duizeling
wekkende hoogte
jeugdige sterren in
groote getale aan den
sterrenhemel. En de
vraag doet zich voor,
is de tegenwoordige
jeugd begaafder dan
de vroegere? En het
antwoord daarop luidt:
neen.
Hoe zeer de oude
ren ook mopperen en
hoeveel ze ook van de
jeugd te vertellen heb
ben, zij het goed of
kwaad, de jeugd blijft
door alle eeuwen heen
hetzelfde, alleen de
opvoeding verandert
zoo nu en dan.
Maar vroeger wer
den de kinderen altijd
verdonkeremaand en
in de kinderkamer gestuurd en zelden
werd er gelet op speciale talenten of voor
keur van het kind.
Maar nu, nu het kind zoo vrij is als een
vogeltje en mag spelen zooals het wil, nu
ontdekt men, dat er in kinderen veel
acteertalent zit. En dit is niet alleen het
geval bij Shirley Temple of Freddie Bar-
tholomew, of Jane Withers, weineen, dit
is evenzeer het geval met Uw kinderen en
Uzelf in vroeger jaren.
Een kjnd, dat in vollen ernst speelt, is
niet gauw afgeleid en dus doende zelfs
gemakkelijker voor een regisseur, dan een
volwassen mensch. Ik geef toe, dat Shirley
nogal begaafd is, maar niet zoo zeer met
acteertalent dan wel met een aardig stem
metje en een lenig figuurtje. Maar het ac-
teeren van Shirley Temple haalt op geen
stukken na het acteeren van Jane Withers,
wat werkelijk een jeugdig genie is.
Jane Withers heeft een expressief ge
zichtje. Ze speelt fel en volmaakt, past zich
aan bij allerlei omstandigheden en acteert
als een volleerde actrice, terwijl Shirley een
aardig kindje is om te zien met een pop
pengezichtje en pijpekrullen en een tuit
mondje en een zielig stemmetje. Maar vindt
U Shirley een actrice. Ik niet. Zij is geen
kind, maar één en al pose, terwijl haar
spel lief en aandoenlijk is. Maar Jane Wi
thers, wat een actie en leven zit er in dat
kind, wat een uitdrukking kan ze in haar
pogen leggen en hoe spontaan speelt ze. Zij
js inderdaad een geboren actrice, maar wat
Shirley Temple presteert kan ieder normaal
kind met een groote fantasie.
Ja, fantasie. Want daar draait de heele
zaak om. Een kind zonder fantasie kan niet
spelen en verzint geen heele verhalen.
U moet eens opletten hoe intens jonge
kinderen kunnen spelen met poppen of
beesten of met elkaar. Niets stoort hen. En
als ze gestoord worden zeggen ze: „Hé, we
waren nou net zoo fijn aan het spelen van
een prinses, dieenz.
En daarom hoeft U heelemaal geen mede
lijden te hebben met kinderen, die voor de
film spelen. Want heusch, hadden ze er
geen zin in, dan zou het niet gaan en
zouden ze vertikken te doen wat hen ge
vraagd werd.
Rochelle Hudson, Shirley Temple en John Holes.
Alleen wordt er natuurlijk soms te veel
van hen gevergd en moeten ze te lang
werken, wat een onprettig idee is, zulke
jonge kinderen.
Wel is hét alleen erg jammer, dat de
kinderen door hun succes volkomen be
dorven worden voor hun heele leven. Het
zijn sterke beenen, die weelde kunnen
dragen, maar de beenen van kinderen zijn,
figuurlijk gesproken, van kraakbeen.
Die tweeling, die speelt in „Prince and
Pauper", zijn dat geniale acteurs in den
dop? Het zou mijns inziens best kunnen
zijn, dat ze later als acteurs volkomen mis
lukken. Een voorbeeld van zoo'n mislukking
is Jackie Coogan.
Volwassen sterren moeten geweldige ac
teurs zijn. Immers het spel van „groote"
menschen berust enkel en alleen op zelf-
beheersching, afgezien van het inleven in
een rol. De uitdrukking in hun oogen moet
steeds veranderen, ze ergeren zich aan
publiek, als ze moeten spelen, en aan de
felle lampen en aan de herrie en aan de
décors van een bosch, die in een kamer op
gesteld zijn. Maar een kind? Die ziet dat
niet en denkt, leuk en nou mag ik gaan
spelen en speelt dan een variatie van zich
zelf.
En met deze woorden beweer ik dus, dat
de filmkinderen geen wonderkinderen zijn
Marcel Krols
en dat de opkomst van jeugdige sterretjes
niet aan de tegenwoordige jeugd ligt, maar
aan de tegenwoordige ouderen, die de
kinderen exploiteeren, om er geld mee te
verdienen.
Men geeft op die manier die kinderen een
allerplezierigste jeugd met alles, wat hun
hartje begeert, maar een aller onplezierigst
verder leven, z^wel voor henzelf als voor
anderen.
De Istwestija over de ooraak en.
De Russische filmproductie levert den
laatsten tijd weinig producten, die bizon-
dere aandacht verdienen en de gulden
dagen van weleer toen de films der Russi
sche cineasten de geheele filmindustrie tot
voorbeeld strekten zijn al lang voorbij.
Het Hbld. ontleent aan de Moskousche
Istwestija een passage uit een artikel, waar
in harde noten over de Russische filmin
dustrie worden gekraakt:
In het begin van 1935 deden de bestuur-
deren van de Russische filmindustrie
(Sojuskino) fabelachtige toezeggingen, in
1935 zouden 65, en in 1936 120 groote speel
films worden opgenomen. Tot en met De
cember 1936 werden echter slechts 59 rol
prenten afgeleverd, vijf werden er door de
censuur verboden en 6 werden er niet af
gemaakt, omdat zij toch tot mislukking ge
doemd waren Ook werd er gebluft dat
de film-in-kleuren een voorname plaats
zou innemen, het resultaat was één enkele,
technisch zeer zwakke gekleurde film, ge
regisseerd door Ekk, die vroeger wel eens
verdienstelijk werk heeft verricht, doch na
zijn gekleurde film uit Moskou werd ver
bannen en naar de Oekraïne gezonden. De
Istwestija onthult ook de volkomen misluk
king van den in het vijfjarenplan opgeno
men bouw van een „Sovjet-Hollywood" aan
de Zwarte Zee.
Daar zouden groote ateliers verrijzen, 110
regisseurs, 72 operateurs, 500 artisten en
duizenden figuranten en technici werd werk
toegezegd in de nieuwe filmstad, maar er is
nooit een atelier gebouwd!
Met merkwaardige openhartigheid ont
hult het blad, dat de Russische filmin
dustrie aan den grond zit door de onbe
kwaamheid der leiders, die bijvoorbeeld
geen enkelen Russischen schrijver van
naam hebben aangezocht een draaiboek te
schrijven. Dat deden de regisseurs en de
vriendjes zelf wel, maar het resultaat was
bedroevend, vooral als men bedenkt, dat
de amateuristische schrijvers van draaiboe
ken en scenario's, waarvan de meeste nooit
gebruikt werden, in twee jaar aan honora
rium vijf roebel ontvingen. Van de 143
regisseurs, in dienst van de Sojuskino, regis
seerden er 45 van af 1 Januari 1935 tot
heden geen enkele film: zij schreven draai
boeken, die nog in de kast liggen.
Hoe het mogelijk is dat zulke wantoestan
den konden heerschen? Wel, de zondebokken
zijn spoedig gevonden: het is allemaal de
schuld van de Trotskisten. Wel zijn de ran
gen van de Sojuskino den laatsten tijd gezui
verd van „volksvijanden", maar de sabotage
heeft diepe wonden geslagen, en nog zijn er
vele verdachten, die eerst moeten verdwij
nen voor de industrie weer gezond zal wor
den. Of de vijf millioen roebel, uitgekeerd
aan de niets-presteerende regisseurs, uitslui
tend in handen zijn gevallen van de domme,
onbekwame aanhangers van Trotski, vertelt
de „Istwestija" er niet bij, maar dat het com
munistisch paradijs veel weg heeft van een
Augiusstal, wordt men den dag duidelijker.
ii
Een afwisselend beroep vol emotie,
zegt Leslie Howard.
Op welke wijze brengt men het tot
filmster? U kunt zoo ge moed bezit die
vraag overal in deze stad stellen. U kunt
er van verzekerd zijn, dat U over dit
onderwerp niet uitgepraat raakt.
Leslie Howard is echter kort van stof.
De Warner Bros. star heeft niet veel woor
den noodig om een moeilijk probleem,
moeilijk te laten.
„Een ingewikkeld en emotioneel be
roep", zegt Leslie Howard. Hij is de mee
ning toegedaan, dat het grootste deel van
het publiek den acteur alleen in die rol
aanvaardt, welke het wenscht. Neem de
vrouwelijke „fans" vervolgde hij, tijdens
een opname-pauze bij zijn nieuwste film
„It's Love I'm After". Die „fans" stellen
altijd den idealen man aanschouwelijk
voor, een mensch, dat nooit bestond en
waarschijnlijk nooit zal bestaan. In
acteurs als Errol Flynn, Pat O'Brien, Dick
Powell en George Brent zien zij het ideaal
benaderd. Persoonlijk kennen zij de spelers
niet. Wel kennen zij hen in de diverse rol
len welke zij in films vertolkten. De beste
proef op de som, volgens Howard, is, wan
neer een speler, die zich in romantische,
avontuurlijke en aantrekkelijke rollen
specialiseert in een tegenovergestelde rol
moet optreden. Dan reageert de „fans" on
middellijk. Zij schrijft hem brieven, waar
uit blijkt, hoe vreeselijk zij de rol vindt;
becritiseert zijn werk, en is verontwaar
digd over het feit, dat hij zulk. een rol
accepteerde.
Bette Davis en Olivia de Havilland,
tegenspeelsters van Leslie Howard in
„It's Love I'm After", zijn het volkomen
met de meening van den Engelsche acteur
eens.
„Toen ik Mildred speelde in „Of
Hu-man Bondage", zei Bette, „ontdekte ik,
dat vele fans mij niet meer mochten. Zij
dachten werkelijk, dat ik, zooals de vrouw
in Maugham's roman gemeen en geweten
loos was. Toen ik sympathiekere rollen
speelde, reageerden zij langzaam, het
duurde dan ook geruimen tijd voor ik weer
bij de fans in de gratie stond.
Toen ik in de film ,Tusschen Twee
Werelden" (Border town), als moordenares
op het witte doek verscheen, lieten de fans
mij onmiddellijk hun afkeer blijken. Ik
ben er dan ook van overtuigd, dat vele
personen den acteur van den mensch
hem niet weten te onderscheiden. 1,1
It A Day), stelt zij echter een jonge vr0u
voor, die verliefd is op een getrouwd a?
tist, zij doet al het mogelijke hem
vrouw te doen vergeten. m
„Ik bemerkte het", erkende zij ietwat
droevig, „door de fans. Het stond hun in
het geheel niet aan en zij schreven mij (ju
dan ook en informeerden, of het in
naaste toekomst niet mogelijk was, tot
mijn oude genre rollen terug te keeren."
Wat de vrouwelijke stars betreft, a'du*
Howard, vallen Kay Francis, Miss Davis
en Miss de Havilland het meest in den
smaak, zij vinden voornamelijk hun aan
hang onder het vrouwelijk publiek, omdat
dit bij intuitie voelt onder bepaalde om
standigheden te handelen als deze actrices
in hun rollen.
Natuurlijk speelt het phychologische
element een belangrijke rol in het pheno-
meen dat de knapste koppen van Cinema
polis sinds jaar en dag bezig houdt: wat
is de oorsprong van het succes?
GELUIDSFILM DER N.C.R.V.
Vanwege de Ned. Chr. Radio-Vereeniglng
zal door „Polygoon" te Haarlem een nieuwe
propagandafilm worden vervaardigd, die a.s,
winter in het land draaien zal, zoo meldt het
Volk. Het cameragedeelte wordt verzorgd
door den heer Jan Jansen, terwijl het ge-
luidsgedeelte in handen is van den heer F,
M. Pulles. De film zal uit twee gedeelten be.
staan. Het eerste gedeelte is een speelfilm,
die een verhaal weergeeft waarin op het
werk der vereeniging gewezen wordt Het
tweede gedeelte is een bedrijfsfilm, die een
beeld geeft van de N.C.R.V. In 1931 deed de
vereeniging ook een film vervaardigen, die
draaide onder den titel: „De klokken lui
den". De niewe film zal doen zien hoezeer de
techniek sindsdien weer is gevorderd en dan
ook geheel een geluidsfilm zijn.
JACKIE COOGAN'S HUWELIJK.
Jackie Coogan en Betty Grable hebben
mededeeling gedaan van hun plan, deze
maand in het huwelijk te treden. De Pa-
ramount Corporation is van zins, het jonge
paar in een film te laten spelen.
Greta Garbo en Freddie Bartholomew in „Anna Karenina."
(Zie artikel „Filmkinderen")'
„MAYTIME".
City-theater.
Op een onzer vorige filmpagina's hebben
wij reeds uitvoerig gewezen op de uitste
kende kwaliteiten van een film, zooals de
Metro-Goldwyn-Mayer thans in „Maytime"
aan ons vertoont. Want het zijn waarlijk niet
alleen de hoofdfiguren al dragen zij voor
het grootste gedeelte het succes die deze
voortreffelijke zang- en speelfilm tot een
rolprent maken van bijzondere klasse. Hier
is het mede de vrijwel feillooze regie van
een Robert Z. Leonard, welke „Maytime"
stempelt tot een Amerikaansch product van
ongekende grootte. Welk een rijkdom van
natuuropnamen, welk een nimmer vertoonde
weelde aan decors en costumes en tenslotte
in welk een heerlijk tempo is deze film vast
gelegd; alles te zamen vormend een schadu-
wenspel op het witte doek als men helaas
zelden beleeft.
Het verhaal is niet vreemd aan een o.i. al
te sentimenteelen inhoud, het is het fondant-
zoete vertelsel van een ongelukkige liefde,
een te laat ontloken liefde, welke slechts in
de diepere beteekenis een kwestie van een
oogenblik is en aldus wordt uitgebeeld door
de buitengewoon-begaafde coloratuur-zange
res Jeannette MacDonald en de prachtige ba
riton Nelson Eddy. In het kort komt het
hierop neer: De beroemde zangeres Marcia
Morcey, die in de zangwereld het tot een
geweldige hoogte heeft gebracht, weet zich
ondanks de fabelachtige successen in de
Opera niet gelukkig. De ware liefde kent
ze niet en uit dankbaarheid voor hetgeen
haar manager voor haar gedaan heeft, trouwt
zij hem. Dit huwelijk is evenwel een misluk
king en als zij door een toeval in aanraking
met den jongen bariton Paul Allison komt,
kan ze haar liefdesgeluk bijna niet als wer
kelijkheid bescbouwep. Het einde van haar
liefdesgeschiedenis is wel zeer tragisch, wij
zouden bijna geneigd zijn te zeggen, wat al
te doorzichtig.
Maar het geheel is van een bijzondere
waarde en gezien de belangstelling van gis
teravond, twijfelen we niet of „Maytime" zal
deze week door velen gezien worden. In het
voorprogramma treffen we o.a. een repor
tage-film van de 8 October-feesten en een
goede cultureele gekleurde film.
„THE GANG SHOW".
Roxy-theater.
Het programma in het Roxy-theater ver
meldt deze week weer twee hoofdnummers.
Behalve het interessante en uitgebreide
Fox Movietone-wereldnieuws draait voor
de pauze de film „Het laatste schot" met
Jack Holt in de hoofdrol. Deze film van het
bekende Wild-West-genre is voor de lief
hebbers van spanning en sensatie een uit
gezochte gelegenheid om hun hart op te
halen. Dit verhaal immers van den paarden
dief, die voor geen moord terugdeinst en
tenslotte door zjjn eigen vriend, die intus-
schen sheriff is geworden, gevangen en aan
de galg gebracht moet worden, is zeker wel
in staat aller aandacht te boeien.
Na de pauze biedt het programma „The
Gang Show", hetgeen een film blijkt te zijn,
welke geheel door padvinders wordt ge
speeld. In de hoofdrollen moeten we dus
geen beroemde namen zoeken. Dit feit ech
ter verhoogt juist de originaliteit van deze
film.
Sinds enkele jaren wordt elk seizoen in
het Scala-theater te Londen door een troep
padvinders een revue in elkaar gezet om de
kas wat te stijven. Deze revue's hadden zoo'n
succes, dat besloten werd er één te verfil
men. Dat is het ontstaan van de „Gang
Show"-film, en het resultaat is verrassend
in elk opzicht. Rap Leader speelt in deze
film de rol van den hopman bij de padvin
ders (ook in het dagelijksch leven is hij dat
trouwens!), die na veel mislukte pogingen
om zijn talenten te doen erkennen eindelijk
succes heeft door de leiding van deze „Gang
Show" op zich te nemen.
Een en ander zal deze week wel veel be
langstelling trekken.
DE ONDERGANG VAN DE
„WILLIAM BROWN".
Bioscoop Theater Harmonie.
Gary Cooper, de bekende acteur, blijkt nog
steeds een groote attractie voor elke film,
waarin hij optreedt en zoo zal ook deze
week in de Harmonie de sensationeele film:
De Ondergang van de William Brown",
zeker veel belangstelling trekken, want
Gary Cooper is daarin weer de centrale
figuur, op eminente wijze ter zijde gestaan
door George Raft, Frances Dee en Olympe
Bradma.
In 1842 word in Amrika MiChael Taylor,
een jong stuurman, in een opzienbarend
proces schuldig bevonden aan massamoord
in volle zee. Maar als dan een afgezant van
Engeland's koningin voor de rechtbank
mededeelt, wat hem van het verleden van
den beklaagde bekend is, wijzigt de meening
zich. En dit verleden, deze levensloop van
Michael Taylor is door den regisseur Hatha
way op schitterende en spannende wijze in
beeld gebracht. Wel is Taylor eerst stuur
man geweest op een slavenschip, maar als
dat schip door een patrouillevaartuig wordt
opgebracht, komt bij het hoofd der geheime
Britsche recherche het idee op, dat Taylor
op zijn manier een strijd voert tegen den
slavenhandel. En dan gaat hij met de „Wil
liam Brown" naar Amerika in dienst van
Engeland. Vele zijn de avonturen, maar het
meest sensationeele komt als door onvoor
zichtigheid van een Indiaansch meisje, een
geweldige brand in het schip ontstaat, die
het geheel ten onder doet gaan. Dan pas
leert men Taylor en ook zijn vriend Powdah
kennen.
Deze laatste is met zijn liefde niet ge
lukkig, maar Taylor weet het met de lief
tallige Margaret tot een beter einde te
brengen.
Verbaasd vraagt men zich bij 't aan
schouwen van den scheepsbrand af, hoe de
regisseur dit alles heeft tot stand gebracht.
Inderdaad ongewoon spannend.
Gary Cooper heeft de rol van Taylor uit
muntend gespeeld, maar ook George Raft
viel in dit genre heel erg mee. De rollen
der meisjes werden zeer goed gespeeld door
Frances Dee en Olympe Bradna. Maar men
zal er nog andere figuren in deze film zien,
die heel sterk gespeeld worden.
Een uitgebreid voorprogramma ging aan
het hoofdnummer vooraf: een Paramount-
Nieuws, een sportfilm, een filmpje van
Betty Boop, geslaagde opnamen van orgel
spel en van damesmode en een tweeacter
met zeer goede zang- en dans-artisten.
Maar de spannende hoofdfilm zult U zeker
willen zien.
ALS HET CIRCUS KOMT.
Victoria-Theater.
Een zeldzaam mooie circusfilm wordt
deze week in het Victoria-Theater gege
ven met Wallace Beery en Jackie Cooper
in de hoofdrollen.
Men kan zich Wallace Beery wel voor
stellen als dierentemmer, in een prachtige
uniform gestoken, vol tressen en blinken
de medailles. Hij is de groote kracht van
het circus en heeft een alleraardigst
vrouwtje, dat met de luchtacrobaten mee-
fTlm he^b- w?e!,Uk Van Wallace in de
hrpirpn l ^lndy schijnt niets te ont
breken want hij heeft ook een schat van
hevirdürt d01 °P Z'jn Vader is en niets
liever doet dan naar de vreeselijke avon
turenverhalen luisteren, welke deze voor
Helaas' er is °°k nog een
feen S00rt middernachtzen-
delinge, die het arme vrouwtje van dag tot
dag met haar reprimandes bewerkt en
haar voorhoudt, dat haar man een dronk'
aard is en dat zij niet langer in het circus
thuis hoort, omdat het publiek meer naaf
haar lichaam kijkt dan naar haar lucht"
acrobatie. Het gevolg is, dat moeder, tante
en de kleine jongen op een dag spoorloos
verdwenen zijn en dan verliest Windy van
verdriet zijn macht over de wilde dieren
en rukt een tijger hem den rechterarm af*
Windy, nu vrijwel broodeloos, gaat op zoek
naar zijn jongen, zijn Stompie, en zwerft
jarenlang als een vagebond door de groot®
steden zonder den jongen te kunnen vin*
den. Op het moment, dat de circusdirec
teur hem weer ontdekt en zijn oude pla®^
wil hergeven, komt Windy te weten, d&y
zijn vrouw overleden is en dat zijn zoon oP
de. miïitaire academie is. De rechtbank
wijst hem het kind drie maanden toe en
Windy gaat het halen. Hij verwacht hee
wat van de ontmoeting, maar de jongen i®
door tante Martha tegen hem ingenomeni
daar zij hem verteld heeft, dat zijn vader
zijn moeder zooveel verdriet deed, dat 21)
er aan gestorven is. 1
Prachtig is dan het spel van den vader,
die zijn zoon wil winnen en van den j°n'
gen, die zijn vader haat, totdat het to
hem doordringt, dat hij beide ouders eye
lief kan hebben. Vol spanning is de
waarin Windy met zijn linkerhand een
tijger bedwingt en, dank zij de herwonnen
liefde van zijn zoon, de macht over
dieren terugkrijgt. Een film vol mensen
lijk lief en leed, vol gevaarlijk avontuur
de romantische sfeer van het groote cl_rc.
met prachtfiguren als Wallace en Jackie
de hoofdrollen, loont deze week zeker
bezoek aan het Victoria-theater.
Vooraf een serie uit de misdadige
reeks, een aardige les over „slaap",
binnen- en buitenlandsch nieuws en
interessante film van de Alkmaars
8 Octoberfeesten.
