FLITSEN
EK.
s william powell de
Ideale echtgenoot"?
c
qe laatste trein uit madrid,
ONZE BIOSCOPEN.
Z
Tienduizend foto's van
Marlène I
EEN FILM, ACTUEEL ALS
EEN KRANTENVERSLAG!
HET „ECHTE" MADRID.
De Spaansche burgeroorlog
alsachtergrond voor een
filmdrama.
2
DERDE BLAD
*4
«s*
I
William Powell zelf zegt
van ja. „Vraag het ieder van
mijn vrouwen7', zegt hij tot
den interviewer. „Zij zullen
mij de beste getuigschriften
geven. Myrna Loy vooral.
Dat komt omdat ik aan mijn
echtelijk leven de grootst
mogelijke zorg besteed. El-
ken dag van negen tot zes
uur. In den tijd dat de
meesten in hun bureau wer
ken en verliefde blikken
werpen op hun knappe
secretaresses, doe ik mijn
werk als echtgenoot thuis.
Dat is het voordeel dat ik
boven hen heb. Ik ben altijd
getrouwd op de films en ge
lukkig getrouwd ook".
Het is nu voor de zesde
keer, dat „Bill" Powell ge
trouwd is met Myrna Loy.
In een film dan. Het begon
met Manhattan Melodrama,
werd „vervolgd" in de eerste
Thin Man-historie, daarna
in dat prachtige, nobele
werk Evelyn Prentice. Toen
scheen het even „uit" te zijn.
Want nu wijlen Jean Har-
low was de leidende vrou
wenfiguur in Publieke Opi
nie, de jonge Weensche ac
trice Luise Rainer in de
Amerikaansche verrie van
de film Escapade, en daarna
beroemd geworden en
bekroond door de Academy of Motion Pic-
tures in The Great Ziegfeld. Maar The
Great Ziegfeld was tevens de terugkeer
van Myrna Loy aan William Powell's zijde
en zij, die de film gezien hebben, zullen
weten welk huwelijk het gelukkigste was!
Daarna volgde Rosalind Russell in de film
van den internationalen spionnagedienst
De Geheime Code, een klein „liefdes tus-
schenspel" met Jean Arthur in The
ex-mrs. Bradford en toen een hereeniging
met Carole Lombard in My Man Godfrey.
„Maar een volmaakte vrouw vergeet nu
eenmaal nooit den volmaakten man", gaat
Bill Powell railleerend verder, „en daar
om nam Myrna Loy me maar terug. Eerst
in Nee, mevrouw dat nooit, wat natuurlijk
Ja, mevrouw, altijd, werd, en nu After the
thin man.
William Powell, Myrna Loy en Asta, de hond.
Het grappige is, dat het publiek zelf
zich uitgesproken heeft voor het ideale
film-echtpaar William Powell en Myrna
Loy, zoodat zij officieus reeds in de pers
als de „ideale Mijnheer en Mevrouw Pu
bliek" gedoopt zijn. Zij vervullen de rollen
van elk elegant jong echtpaar, dat hun
films komt zien, het is in welke nuance
ook, het moderne huwelijksleven in den
meest badineerenden vorm, hoeveel wer
kelijke kleine conflicten en problemen
ook juist onder het amusante oppervlak
verborgen liggen. Het is steeds de werke
lijkheidszin en die flair voor het actueele,
moderne en hedendaagsche, dat Powell's
succes aan Myrna Loy's zijde uitmaakt.
„Ik dank dat aan Myrna",
zegt Powell zelf bescheiden,
„en daarom vergeef ik het
haar, dat zij mij in mijn
1 filmleven niet altijd trouw
gebleven is.
Zij heeft intusschen con-
j necties aangeknoopt met
j Clark Gable (in Parnell),
met Warner Baxter, Leslie
Howard en Alan Marshall.
Maar zij is terug. En het is
zoo makkelijk haar te ver
geven. Wat ik 's avonds doe
gaat Myrna niets aan. Ik
hoef den volgenden dag
geen excuses te verzinnen
van zakenconferenties en
balans opmaken. Ik zie haar
niet, als zij 's morgens nog
bij den kapper is of haar ge
zicht met coldcream in
smeert. Als ik binnen kom,
vind ik haar tot in de per
fectie geschminkt en ge
kleed om te stelen. En het
mooiste is, dat ik die dure
kleeren niet eens hoef te
betalen! En het is maar
goed, dat ik al die voordee-
len en geen van de nadeelen
van het huwelijk heb.
Want ik mag U wel ver
klappen, dat ik anders de
ergste echtgenoot zou zijn,
die de wereldgeschiedenis
ooit niet beschreven
Myrna Loy en William Powell als Nora en Nick. heeft!"
DE KOERIER VAN DEN TSAAR.
Roxy-theater.
Dit groote, naar een boek van den beken
den schrijver Jules Verne, gemaakte film
werk wordt deze week in dit theater ver
toond. Vooral bij de ouderen is dit spannen
de verhaal natuurlijk bekend. Misschien is
dit boek voor de hedendaagsche jeugd wat
te „ouderwetsch" wat de stijl betreft
een feit is, dat dit boeiende en oorspronke
lijk zoo bekende verhaal eenigszins op den
achtergrond is geraakt. Het is daarom een
goede gedachte geweest om dit aan roman
tische avonturen zoo rijke, en daardoor
voor de film zoo geschikte boek te verfil
men. De korte inhoud van deze sensatio-
neele film is als volgt:
Er is een opstand van Siberische Tarta
ren. Een koerier, Michael Strogoff, wordt
door den Tsaar opgedragen enkele belang
rijke militaire stukken naar Irkoetsk over
te brengen, waar de broeder van den Tsaar
ingesloten dreigt te worden. De opstande
lingen doen wanhopige pogingen om de
plannen in hun bezit te krijgen. Het gelukt
hen echter niet. Wel wordt Strogoff gevan
gen genomen, maar van te voren heeft hij
de stukken vernietigd. Door de opstandelin
gen wordt nu een van hen naar Irkoetsk
gezonden om den broer van den Tsaar den
gefingeerden inhoud van de stukken mede
te deelen. De groote aanval op Irkoetsk be
gint en de strijd verloopt door de mislei
dende gegevens van den z.g. koerier van
den Tsaar, niet gunstig voor de regeerings-
getrouwen. Dan echter verschijnt Michael
Strogoff op het tooneel, die door de opstan
delingen is vrijgelaten, in de veronderstel
ling, dat men hem blind en daardoor on
schadelijk gemaakt heeft. Dit blijkt echter
in het geheel niet het geval te zijn, Michael
komt met de werkelijke plannen, in zijn
geheugen opgeteekend, voor den dag, en de
krijgskans keert zich ten gunste van de
aanhangers van den Tsaar.
Een rijk gevariëerd voorprogramma gaat
aan deze film vooraf.
SHERLOCK I "LMES.
luéater Harmonie.
Het doet eenigszins eigenaardig aan twee
zoo typisch Engelsche figuren als Sherlock
Holmes en Dr. Watson in een Duitsche film
te zien optreden, maar men heeft er in
Duitschland dan ook voor gezorgd, dat
niemand minder dan Hans Albers en
Heinz Rühmann het beroemae tweetal
gaat vertolken. Eigenlijk is het een parodie
want het blijkt al heel spoedig, dat zij
maar namaak zijn totdat gan het einde
van de film Conan Doyle of een cari-
catuur van hem nog eens komt onthul
len, dat een echte Sherlock Holmes
eigenlijk nooit bestaan heeft.
Een tweetal detectieves heeft in Berlijn
maar bitter weinig te doen en zij komen
dan op de gedachte zich als Holmes en Dr.
Watson te kleeden waarna ook de onont
beerlijke vioolkist wordt aangeschaft en
iedereen het tweetal plotseling vol respect
behandelt omdat men denkt met den groo-
ten detectieve te doen te hebben. Wat het
vermetele tweetal ook uitvoert, niemand
ziet er iets kwaads in en iedereen is be
hulpzaam omdat Ham Albers als Sherlock
Holmes den indruk weet te wekken, dat
hij de grootste misdadigers op het spoor is.
Zelfs de chef der recherche verzoekt hem
om hulp bij een raadselachtigen diefstal
van zeldzame postzegels en het komische
van het geval is, dat de vroolijke vrienden
Na dezer dagen in een van Paramounts
donkere kamers een plaat ontwikkeld te
hebben, zat Don English een paar oogen-
blikken in gepeins en zette z'n hoed op,
ging op en neer wandelen in de Californi-
sche zonneschijn en gaf zichzelf een half
uur vacantie. Hij had net de tienduizend
ste foto van Mariene Dietrich gemaakt.
Deze belangrijke gebeurtenis vraagt een
toelichting. Harry Cottrell, chef van de
foto-afdeeling, heeft het woord:
„En wat dan nog?", zegt hij laconiek,
„Sterren moeten gefotografeerd worden
en iemand moet ze fotografeeren. There
you are
„Het is die „iemand" z'n vak", gaat
Cottrell verder. „Hij gaat naar de set, als
de camera's niet draaien, zet z'n statief op.
richt op miss Dietrich en stelt in. Hij
weet, wat de fotoliefhebbers willen en
zy weet het ook. De diva leunt terug in
haar stoel handen zóó of handen zóó
drie-kwart gezicht en English ontspant
z'n sluiter. Meestal fotografeert hij Die
trich alleen, maar als het zoo te pas komt,
mèt Herbert Marshall of Melvyn Douglas
of Ernst Lubitsch, allen belangrijke perso
nen bij de „Angel"-productie.
De nieuwste opname van Marlène Dietrich
Als de spelers werken, kruipt English
in een hoek en neèmt het ervan rusten
ze of wordt er geëxperimenteerd met de
belichting, dan trekt hij weer met zijn
camera van leer. En maakt goede Die-
trich-foto's. De laatste vijf jaar drukken
vijftienduizend kranten, van de Jiji Shim-
bun in Tokio tot de Novoe Vremya in
Petrograd en de Times in Lor.den, als
de Alkmaarsche Courant de Dietrich-
foto's van Don English. Hij heeft nu
eenmaal de „kijk" op Dietrich, die hem
unieke foto's doet maken. Hij krijgt Mar-
lene's „glamour" en „persoriality" in zijn
foto's. Hoe, dat weet hij zelf niet. En tal-
looze fotografen hebben het geprobeerd
zonder resultaat.
Mariene wil, als het niet strikt noodza
kelijk is, geen andere fotograaf om haar
heen hebben dan English. Mae West en
Carole Lombard hebben dezelfde voor
keur. English' schrikbeeld is de dag,
waarop de drie actrices tegelijkertijd
werken
Gilbert Roland, Dorothy Lamour, Karen Morley en Authony Quinn in bovenge
noemde film.
Het kon natuurlijk niet lang duren,
of de Hollywoodsche film-industrie,
steeds op jacht naar actueele onder
werpen, gebruikte verschillende pha-
ses van den Spaanschen burgeroorlog
als achtergrond voor een spannend drama.
Paramount brengt als eerste maatschap
pij een film uit, die de kleurrijke, maar
verschrikkelijke gebeurtenissen in Spanje
als basis heeft: „De laatste trein uit Ma
drid". Die titel is niet enkel een suggestie
ve trekpleister. De film houdt zich inder
daad bezig met de fictieve vraag, wat er
met een aantal menschen zou gebeuren,
als er nog één trein uit de geteisterde me
tropool vertrok en daarna de verbinding
met het achterland verbroken werd. Eén
trein, die plaats biedt aan honderden, ter
wijl er duizenden gegadigden voor een
plaats fcijn
In Paramounts studio 5 is regisseur
James Hogan met de laatste opnamen
bezig, die, zooals dat bij de filmproductie
dikwijls het geval is, betrekking hebben op
een deel van het begin van de film. Hogan
heeft spannende trein- en station-scènes
opgenomen, hij heeft gespeurd door de
kamers van den generalen staf de stu
dio's hebben een camera-ploeg naar
Spanje gestuurd om authentieke opnamen
van de belegerde stad te maken.
Maar het tooneel, dat Hogan nu gaat
opnemen, speelt zich af in de hall van het
stadhuis te Madrid. Daar heerscht een
chaos? Honderden menschen vechten voor
hun redding. Een uur geleden heeft men
omgeroepen, dat tegen middernacht de
laatste trein zal vertrekken. Naar het vei
lige Valencia. Na het vertrek van den
trein zal de spoorlijn opgeblazen worden.
En de achter blij venden zullen het heele
beleg moeten meemaken. Er zijn een be
perkt aantal plaatsen in den trein. Hón
derden trachten de officieren ervan te
overtuigen, dat juist z ij zoo dringend een
pas voor deze redding-brengende trein
moeten hebben
Hogan's camera staat op een wagen, die
rolbaar is over een planken baan, evenwij
dig loopend met een langen kant van de
hall, waar, achter met papieren bedekte
bureaux, de beambten zitten, die de pas
sen uitgeven. De hall is vol, overvol met
een deinende menigte. Soldaten, arbeiders,
vrouwen, kinderen, journalisten.
„We zullen draaien!", zegt Hogan en
nadat zijn assistent iedereen zijn plaats
gewezen heeft, wordt begonnen. Lang
zaam rijdt de camera door de groote
ruimte. Voor de lens bewegen de men
schen in één groot tumult. Soldaten, die de
burgers .rustig trachten te houden, be
ambten, die de aanvragers van passen
ondervragen en vele malen het begeerde
document moeten weigeren. Ergens tegen
een van de massale pilaren leunt een meis
je, klein en nietig en moedeloos, het ge
zicht geteekend door ontbeering. Men
schen van alle rang en stand, vechtend
door het zelfde: bevrijding!
Dan stopt de camera voor een close-up
van den sympathieken acteur Anthony
Quinn, die de rol van Kapitein Alvarez,
den chef van het militaire escorte van den
trein, speelt. Dicht bij hem staat de tragi
sche figuur van een oude vrouw in een
armoedige zwarte jurk. Ze heeft bij de
beambten een pas gevraagd. Maar de drin
gende noodzaak van haar verzoek wordt
niet ingezien. Nu, in haar radeloosheid,
klampt ze zich vast aan den kapitein.
„Maar U bent officier!", smeekt de
vrouw, „U bent een belangrijk man! U
kunt mij helpen
Kapitein Alvarez' antwoord is kort-af,
maar niet onvriendelijk:
„Het spijt me het aantal plaatsen in
den trein is beperkt".
„Mijn twee zoons zijn al gesneuveld",
zegt de oude vrouw schor. „Ik ben oud
ik ben alleen als ik nu naar mijn eenige
dochter in Valencia kon gaanAls ik
maar
„Het spijt me", herhaalt Kapitein Al
varez. Dan verdwijnt hij in de menigte.
Het oude moedertje staat star voor zich uit
te kijken een zakdoek in de rimpelige
hand vangt haar tranen op
De toeschouwers, die weten, dat het
„maar spel" is, kunnen niet ontkomen aan
het aangrijpende van de tragedie.
„Cut", roept Hogan. „Heel goed was
dat". De regisseur is tevreden met de op
name, maar hij laat haar overspelen
één van de beide opnamen is altijd nog
weer een beetje beter dan de andere.
„Straks zullen we de scène nemen, waarin
de oude vrouw haar pas werkelijk krijgt".
Mevrouw Louise Carter knikt naar den
regisseur. Ze heeft zich zóó ingeleefd in
haar rol, dat ze de pas wérkelijk hebben
wil.
een reusachtig succes bij hun onderzoe
kingen hebben. Allerlei groote misdaden
weten zij in een oogenblik tot oplossing te
brengen en wanneer zij ten slotte als op
lichters gepakt worden en terecht staan
blijkt eerst goed welke geraffineerde mis
dadigers zij hebben ontmaskerd. Zelfs de
officier van justitie trekt dan zijn aan
klacht in, het tweetal wordt bejubeld en
vindt op het juiste oogenblik de beide
meisjes waarmede zij verder door het
leven zullen gaan. Dit is een parodie op
Sherlock Holmes, maar een geestige paro
die waarin Albers en Rühmar.n die de
meer komische filmgedeelten voor zijn
rekening neemt de toeschouwers den
geheelen avond kostelijk weten te ver
maken.
Vooraf gaart wat geïllustreerd nieuws,
een éénacter en een alleraardigste screen-
song.
WAARHEEN CHINA?
EEN LIEFDESLIED PER RADIO?
Victoria-Theater.
Gezien de groote belangstelling waarin
China zich thans mag verheugen en mede
in verband met het feit, dat over dit groote
rijk nog weinig in beeld is gebracht, heeft
de directie van het Victoria-Theater als
hoofdnummer op het programma van deze
week geplaatst: Waarheen China, een do
cumentaire film, die een aaneengescha
kelde reeks van beelden geeft van ver
schillende Chineesche landstreken en van
het leven der bevolking. De beteekenis
van deze film is reeds Donderdag in onze
courant uitvoerig uitééngezet.
Er is evenwel nog een ander hoofdnum
mer op het programma, echter van een
geheel ander genre, n.1. „Een liefdeslied
per radio", welk nujnmer door de bezoe
kers ten zeerste op prijs zal worden ge
steld. Radiouitzending, muziek, zang en
dans vormden het vpornaamste gedeelte
van deze vroolijke 1 ian, waarin Margaret
Jones en Olly Watts met elkaar kennis
maken tijdens een radio-uitzending door
amateurs. Alleen de zanger Olly presteert
iets. Maar dat is dan ook zoo goed, dat hij
de gouden medaille krijgt en een contract.
Margaret, die niemand anders is dan de
dochter van een rijken kolonel, voelt sym
pathie voor den jongen zanger, die door
twee oud-strijders eveneens geholpen
wordt. Als Margaret de stem van Olly en
een bekend persoon uit de muzikale we
reld wil laten hooren, ontstaat er een
kwestie over het lied dat Olly zal zingen
en dat door hem zelf gecomponeerd is. Het
is n.1. reeds op een gramofoonplaat uitge
geven. Het wordt natuurlijk een proces en
Olly zal voor den rechter moeten bewijzen,
dat de muziekuitgever zijn lied heeft ge
stolen. Nu, dat bewijs komt er, en geeft
aanleiding tot een fraai muzikaal tafreel
in de rechtzaal, met prachtige zang. Olly
wint zijn proces en ook
Ted Lewis en zijn band zorgen op ver
rassende wijze voor het muzikale gedeelte.
Harry Stockwell maakt een uitstekend de
buut in de rol van Olly. Margaret wordt
gespeeld door Virginia Bruce. nog steeds
een byzonder aantrekkelijke figuur op het
witte doek.
Met nog twee journaals (Éclair en Poly
goon) werd het een uitgebreid program
ma, dat de bezoekers ruim drie uur bezig
hield.
„ZE&NDE HEMEL".
City-theater.
De liefde is ons aller levensmotief, zy
wordt eeuwig aangeroepen, zy wordt nim
mer met rust gelaten, zy is ons spreken,
ons zingen, ons droomen, onzen ernst en
onze dwaasheid en zij vervult ons op een
ontzagwekkende wyze. En die eerlijke lief
de tusschen man en vrouw, zy is het, die
niet aan rang of ras, aan stand of stelsel
is gebonden. Ieder menschenkind kan het
grijpen en hierin ligt in het kort het essen-
tieele uit de film „Seventh Heaven", een
film, zoo ontroerend mooi, als er maar zel
den een schaduwenspel op het witte doek
is vastgelegd. „Zevende Hemel" is bij uit
stek een liefdesfilm en de geschiedenis van
Chico en Diana speelt zich af in Parijs,
juist voor het uitbreken van den wereld
oorlog. Het liefdespaar beleeft avonturen,
het wordt vereenigd, uit elkaar gerukt en
weer samengebracht. Maar ook dit is in
deze hoogst merkwaardige film volkomen
ondergeschikt, omdat er eigenlijk maar een
punt van belang is: de liefde zelf, in
haar vaak onwezenlyken eenvoud.
En uit den aard der zaak dreigt dus een
gevaar, dat zulk een film, die zich zoo con
centreert op 's menschengevoel, een weinig
sentimenteel zal worden. Nu dan, aan dit
gevaar is „Zevende Hemel" niet gansch en
al ontsnapt en dat kon ook niet, wilde zij
werkelijk iets beteekenen. Want wie onzer
zal, terugdenkend aan zijn allermooiste
uren, durven verklaren, dat de sentimenta
liteit hem of haar verre bleef? Maar het
aantal positieve waarden, dat tegenover
staat, is bijzonder groot, wijl de hier ver
tolkte gevoelens de liefde zelf aanschou
welijk maakt, de echtheid, de innigheid en
de zuivere kracht, die kan uitgaan van een
man en vrouw, die het samen eens zijn
Waaruit die eenheid bestaat? Het onder
werp is voor een uiteenzetting te broos en
veel te teer. Deze film is eeder een liefdes
lied, dan iets anders en men rooft noode-
loos en nutteloos daarvan de charme, zoo
dra men het omschrijven wil. Maar het is
een film van jonge menschen, die roe
schroom tegenover de liefde staan en ies
beseffen van de glorie en de kracht, welke
zij tesamen ontwikkelen kunnen. Die daar
bij instinctief vermijden het dubbelzinrnge
element, dat elk zuiver gevoel vergif"?1'
te betrekken in dit onderwerp. Simone
Simon en James Stewart speelden, neen,
beleefden het voor ons.
Het voorprogramma was heel goed.