FLITSEN EK. s william powell de Ideale echtgenoot"? c qe laatste trein uit madrid, ONZE BIOSCOPEN. Z Tienduizend foto's van Marlène I EEN FILM, ACTUEEL ALS EEN KRANTENVERSLAG! HET „ECHTE" MADRID. De Spaansche burgeroorlog alsachtergrond voor een filmdrama. 2 DERDE BLAD *4 «s* I William Powell zelf zegt van ja. „Vraag het ieder van mijn vrouwen7', zegt hij tot den interviewer. „Zij zullen mij de beste getuigschriften geven. Myrna Loy vooral. Dat komt omdat ik aan mijn echtelijk leven de grootst mogelijke zorg besteed. El- ken dag van negen tot zes uur. In den tijd dat de meesten in hun bureau wer ken en verliefde blikken werpen op hun knappe secretaresses, doe ik mijn werk als echtgenoot thuis. Dat is het voordeel dat ik boven hen heb. Ik ben altijd getrouwd op de films en ge lukkig getrouwd ook". Het is nu voor de zesde keer, dat „Bill" Powell ge trouwd is met Myrna Loy. In een film dan. Het begon met Manhattan Melodrama, werd „vervolgd" in de eerste Thin Man-historie, daarna in dat prachtige, nobele werk Evelyn Prentice. Toen scheen het even „uit" te zijn. Want nu wijlen Jean Har- low was de leidende vrou wenfiguur in Publieke Opi nie, de jonge Weensche ac trice Luise Rainer in de Amerikaansche verrie van de film Escapade, en daarna beroemd geworden en bekroond door de Academy of Motion Pic- tures in The Great Ziegfeld. Maar The Great Ziegfeld was tevens de terugkeer van Myrna Loy aan William Powell's zijde en zij, die de film gezien hebben, zullen weten welk huwelijk het gelukkigste was! Daarna volgde Rosalind Russell in de film van den internationalen spionnagedienst De Geheime Code, een klein „liefdes tus- schenspel" met Jean Arthur in The ex-mrs. Bradford en toen een hereeniging met Carole Lombard in My Man Godfrey. „Maar een volmaakte vrouw vergeet nu eenmaal nooit den volmaakten man", gaat Bill Powell railleerend verder, „en daar om nam Myrna Loy me maar terug. Eerst in Nee, mevrouw dat nooit, wat natuurlijk Ja, mevrouw, altijd, werd, en nu After the thin man. William Powell, Myrna Loy en Asta, de hond. Het grappige is, dat het publiek zelf zich uitgesproken heeft voor het ideale film-echtpaar William Powell en Myrna Loy, zoodat zij officieus reeds in de pers als de „ideale Mijnheer en Mevrouw Pu bliek" gedoopt zijn. Zij vervullen de rollen van elk elegant jong echtpaar, dat hun films komt zien, het is in welke nuance ook, het moderne huwelijksleven in den meest badineerenden vorm, hoeveel wer kelijke kleine conflicten en problemen ook juist onder het amusante oppervlak verborgen liggen. Het is steeds de werke lijkheidszin en die flair voor het actueele, moderne en hedendaagsche, dat Powell's succes aan Myrna Loy's zijde uitmaakt. „Ik dank dat aan Myrna", zegt Powell zelf bescheiden, „en daarom vergeef ik het haar, dat zij mij in mijn 1 filmleven niet altijd trouw gebleven is. Zij heeft intusschen con- j necties aangeknoopt met j Clark Gable (in Parnell), met Warner Baxter, Leslie Howard en Alan Marshall. Maar zij is terug. En het is zoo makkelijk haar te ver geven. Wat ik 's avonds doe gaat Myrna niets aan. Ik hoef den volgenden dag geen excuses te verzinnen van zakenconferenties en balans opmaken. Ik zie haar niet, als zij 's morgens nog bij den kapper is of haar ge zicht met coldcream in smeert. Als ik binnen kom, vind ik haar tot in de per fectie geschminkt en ge kleed om te stelen. En het mooiste is, dat ik die dure kleeren niet eens hoef te betalen! En het is maar goed, dat ik al die voordee- len en geen van de nadeelen van het huwelijk heb. Want ik mag U wel ver klappen, dat ik anders de ergste echtgenoot zou zijn, die de wereldgeschiedenis ooit niet beschreven Myrna Loy en William Powell als Nora en Nick. heeft!" DE KOERIER VAN DEN TSAAR. Roxy-theater. Dit groote, naar een boek van den beken den schrijver Jules Verne, gemaakte film werk wordt deze week in dit theater ver toond. Vooral bij de ouderen is dit spannen de verhaal natuurlijk bekend. Misschien is dit boek voor de hedendaagsche jeugd wat te „ouderwetsch" wat de stijl betreft een feit is, dat dit boeiende en oorspronke lijk zoo bekende verhaal eenigszins op den achtergrond is geraakt. Het is daarom een goede gedachte geweest om dit aan roman tische avonturen zoo rijke, en daardoor voor de film zoo geschikte boek te verfil men. De korte inhoud van deze sensatio- neele film is als volgt: Er is een opstand van Siberische Tarta ren. Een koerier, Michael Strogoff, wordt door den Tsaar opgedragen enkele belang rijke militaire stukken naar Irkoetsk over te brengen, waar de broeder van den Tsaar ingesloten dreigt te worden. De opstande lingen doen wanhopige pogingen om de plannen in hun bezit te krijgen. Het gelukt hen echter niet. Wel wordt Strogoff gevan gen genomen, maar van te voren heeft hij de stukken vernietigd. Door de opstandelin gen wordt nu een van hen naar Irkoetsk gezonden om den broer van den Tsaar den gefingeerden inhoud van de stukken mede te deelen. De groote aanval op Irkoetsk be gint en de strijd verloopt door de mislei dende gegevens van den z.g. koerier van den Tsaar, niet gunstig voor de regeerings- getrouwen. Dan echter verschijnt Michael Strogoff op het tooneel, die door de opstan delingen is vrijgelaten, in de veronderstel ling, dat men hem blind en daardoor on schadelijk gemaakt heeft. Dit blijkt echter in het geheel niet het geval te zijn, Michael komt met de werkelijke plannen, in zijn geheugen opgeteekend, voor den dag, en de krijgskans keert zich ten gunste van de aanhangers van den Tsaar. Een rijk gevariëerd voorprogramma gaat aan deze film vooraf. SHERLOCK I "LMES. luéater Harmonie. Het doet eenigszins eigenaardig aan twee zoo typisch Engelsche figuren als Sherlock Holmes en Dr. Watson in een Duitsche film te zien optreden, maar men heeft er in Duitschland dan ook voor gezorgd, dat niemand minder dan Hans Albers en Heinz Rühmann het beroemae tweetal gaat vertolken. Eigenlijk is het een parodie want het blijkt al heel spoedig, dat zij maar namaak zijn totdat gan het einde van de film Conan Doyle of een cari- catuur van hem nog eens komt onthul len, dat een echte Sherlock Holmes eigenlijk nooit bestaan heeft. Een tweetal detectieves heeft in Berlijn maar bitter weinig te doen en zij komen dan op de gedachte zich als Holmes en Dr. Watson te kleeden waarna ook de onont beerlijke vioolkist wordt aangeschaft en iedereen het tweetal plotseling vol respect behandelt omdat men denkt met den groo- ten detectieve te doen te hebben. Wat het vermetele tweetal ook uitvoert, niemand ziet er iets kwaads in en iedereen is be hulpzaam omdat Ham Albers als Sherlock Holmes den indruk weet te wekken, dat hij de grootste misdadigers op het spoor is. Zelfs de chef der recherche verzoekt hem om hulp bij een raadselachtigen diefstal van zeldzame postzegels en het komische van het geval is, dat de vroolijke vrienden Na dezer dagen in een van Paramounts donkere kamers een plaat ontwikkeld te hebben, zat Don English een paar oogen- blikken in gepeins en zette z'n hoed op, ging op en neer wandelen in de Californi- sche zonneschijn en gaf zichzelf een half uur vacantie. Hij had net de tienduizend ste foto van Mariene Dietrich gemaakt. Deze belangrijke gebeurtenis vraagt een toelichting. Harry Cottrell, chef van de foto-afdeeling, heeft het woord: „En wat dan nog?", zegt hij laconiek, „Sterren moeten gefotografeerd worden en iemand moet ze fotografeeren. There you are „Het is die „iemand" z'n vak", gaat Cottrell verder. „Hij gaat naar de set, als de camera's niet draaien, zet z'n statief op. richt op miss Dietrich en stelt in. Hij weet, wat de fotoliefhebbers willen en zy weet het ook. De diva leunt terug in haar stoel handen zóó of handen zóó drie-kwart gezicht en English ontspant z'n sluiter. Meestal fotografeert hij Die trich alleen, maar als het zoo te pas komt, mèt Herbert Marshall of Melvyn Douglas of Ernst Lubitsch, allen belangrijke perso nen bij de „Angel"-productie. De nieuwste opname van Marlène Dietrich Als de spelers werken, kruipt English in een hoek en neèmt het ervan rusten ze of wordt er geëxperimenteerd met de belichting, dan trekt hij weer met zijn camera van leer. En maakt goede Die- trich-foto's. De laatste vijf jaar drukken vijftienduizend kranten, van de Jiji Shim- bun in Tokio tot de Novoe Vremya in Petrograd en de Times in Lor.den, als de Alkmaarsche Courant de Dietrich- foto's van Don English. Hij heeft nu eenmaal de „kijk" op Dietrich, die hem unieke foto's doet maken. Hij krijgt Mar- lene's „glamour" en „persoriality" in zijn foto's. Hoe, dat weet hij zelf niet. En tal- looze fotografen hebben het geprobeerd zonder resultaat. Mariene wil, als het niet strikt noodza kelijk is, geen andere fotograaf om haar heen hebben dan English. Mae West en Carole Lombard hebben dezelfde voor keur. English' schrikbeeld is de dag, waarop de drie actrices tegelijkertijd werken Gilbert Roland, Dorothy Lamour, Karen Morley en Authony Quinn in bovenge noemde film. Het kon natuurlijk niet lang duren, of de Hollywoodsche film-industrie, steeds op jacht naar actueele onder werpen, gebruikte verschillende pha- ses van den Spaanschen burgeroorlog als achtergrond voor een spannend drama. Paramount brengt als eerste maatschap pij een film uit, die de kleurrijke, maar verschrikkelijke gebeurtenissen in Spanje als basis heeft: „De laatste trein uit Ma drid". Die titel is niet enkel een suggestie ve trekpleister. De film houdt zich inder daad bezig met de fictieve vraag, wat er met een aantal menschen zou gebeuren, als er nog één trein uit de geteisterde me tropool vertrok en daarna de verbinding met het achterland verbroken werd. Eén trein, die plaats biedt aan honderden, ter wijl er duizenden gegadigden voor een plaats fcijn In Paramounts studio 5 is regisseur James Hogan met de laatste opnamen bezig, die, zooals dat bij de filmproductie dikwijls het geval is, betrekking hebben op een deel van het begin van de film. Hogan heeft spannende trein- en station-scènes opgenomen, hij heeft gespeurd door de kamers van den generalen staf de stu dio's hebben een camera-ploeg naar Spanje gestuurd om authentieke opnamen van de belegerde stad te maken. Maar het tooneel, dat Hogan nu gaat opnemen, speelt zich af in de hall van het stadhuis te Madrid. Daar heerscht een chaos? Honderden menschen vechten voor hun redding. Een uur geleden heeft men omgeroepen, dat tegen middernacht de laatste trein zal vertrekken. Naar het vei lige Valencia. Na het vertrek van den trein zal de spoorlijn opgeblazen worden. En de achter blij venden zullen het heele beleg moeten meemaken. Er zijn een be perkt aantal plaatsen in den trein. Hón derden trachten de officieren ervan te overtuigen, dat juist z ij zoo dringend een pas voor deze redding-brengende trein moeten hebben Hogan's camera staat op een wagen, die rolbaar is over een planken baan, evenwij dig loopend met een langen kant van de hall, waar, achter met papieren bedekte bureaux, de beambten zitten, die de pas sen uitgeven. De hall is vol, overvol met een deinende menigte. Soldaten, arbeiders, vrouwen, kinderen, journalisten. „We zullen draaien!", zegt Hogan en nadat zijn assistent iedereen zijn plaats gewezen heeft, wordt begonnen. Lang zaam rijdt de camera door de groote ruimte. Voor de lens bewegen de men schen in één groot tumult. Soldaten, die de burgers .rustig trachten te houden, be ambten, die de aanvragers van passen ondervragen en vele malen het begeerde document moeten weigeren. Ergens tegen een van de massale pilaren leunt een meis je, klein en nietig en moedeloos, het ge zicht geteekend door ontbeering. Men schen van alle rang en stand, vechtend door het zelfde: bevrijding! Dan stopt de camera voor een close-up van den sympathieken acteur Anthony Quinn, die de rol van Kapitein Alvarez, den chef van het militaire escorte van den trein, speelt. Dicht bij hem staat de tragi sche figuur van een oude vrouw in een armoedige zwarte jurk. Ze heeft bij de beambten een pas gevraagd. Maar de drin gende noodzaak van haar verzoek wordt niet ingezien. Nu, in haar radeloosheid, klampt ze zich vast aan den kapitein. „Maar U bent officier!", smeekt de vrouw, „U bent een belangrijk man! U kunt mij helpen Kapitein Alvarez' antwoord is kort-af, maar niet onvriendelijk: „Het spijt me het aantal plaatsen in den trein is beperkt". „Mijn twee zoons zijn al gesneuveld", zegt de oude vrouw schor. „Ik ben oud ik ben alleen als ik nu naar mijn eenige dochter in Valencia kon gaanAls ik maar „Het spijt me", herhaalt Kapitein Al varez. Dan verdwijnt hij in de menigte. Het oude moedertje staat star voor zich uit te kijken een zakdoek in de rimpelige hand vangt haar tranen op De toeschouwers, die weten, dat het „maar spel" is, kunnen niet ontkomen aan het aangrijpende van de tragedie. „Cut", roept Hogan. „Heel goed was dat". De regisseur is tevreden met de op name, maar hij laat haar overspelen één van de beide opnamen is altijd nog weer een beetje beter dan de andere. „Straks zullen we de scène nemen, waarin de oude vrouw haar pas werkelijk krijgt". Mevrouw Louise Carter knikt naar den regisseur. Ze heeft zich zóó ingeleefd in haar rol, dat ze de pas wérkelijk hebben wil. een reusachtig succes bij hun onderzoe kingen hebben. Allerlei groote misdaden weten zij in een oogenblik tot oplossing te brengen en wanneer zij ten slotte als op lichters gepakt worden en terecht staan blijkt eerst goed welke geraffineerde mis dadigers zij hebben ontmaskerd. Zelfs de officier van justitie trekt dan zijn aan klacht in, het tweetal wordt bejubeld en vindt op het juiste oogenblik de beide meisjes waarmede zij verder door het leven zullen gaan. Dit is een parodie op Sherlock Holmes, maar een geestige paro die waarin Albers en Rühmar.n die de meer komische filmgedeelten voor zijn rekening neemt de toeschouwers den geheelen avond kostelijk weten te ver maken. Vooraf gaart wat geïllustreerd nieuws, een éénacter en een alleraardigste screen- song. WAARHEEN CHINA? EEN LIEFDESLIED PER RADIO? Victoria-Theater. Gezien de groote belangstelling waarin China zich thans mag verheugen en mede in verband met het feit, dat over dit groote rijk nog weinig in beeld is gebracht, heeft de directie van het Victoria-Theater als hoofdnummer op het programma van deze week geplaatst: Waarheen China, een do cumentaire film, die een aaneengescha kelde reeks van beelden geeft van ver schillende Chineesche landstreken en van het leven der bevolking. De beteekenis van deze film is reeds Donderdag in onze courant uitvoerig uitééngezet. Er is evenwel nog een ander hoofdnum mer op het programma, echter van een geheel ander genre, n.1. „Een liefdeslied per radio", welk nujnmer door de bezoe kers ten zeerste op prijs zal worden ge steld. Radiouitzending, muziek, zang en dans vormden het vpornaamste gedeelte van deze vroolijke 1 ian, waarin Margaret Jones en Olly Watts met elkaar kennis maken tijdens een radio-uitzending door amateurs. Alleen de zanger Olly presteert iets. Maar dat is dan ook zoo goed, dat hij de gouden medaille krijgt en een contract. Margaret, die niemand anders is dan de dochter van een rijken kolonel, voelt sym pathie voor den jongen zanger, die door twee oud-strijders eveneens geholpen wordt. Als Margaret de stem van Olly en een bekend persoon uit de muzikale we reld wil laten hooren, ontstaat er een kwestie over het lied dat Olly zal zingen en dat door hem zelf gecomponeerd is. Het is n.1. reeds op een gramofoonplaat uitge geven. Het wordt natuurlijk een proces en Olly zal voor den rechter moeten bewijzen, dat de muziekuitgever zijn lied heeft ge stolen. Nu, dat bewijs komt er, en geeft aanleiding tot een fraai muzikaal tafreel in de rechtzaal, met prachtige zang. Olly wint zijn proces en ook Ted Lewis en zijn band zorgen op ver rassende wijze voor het muzikale gedeelte. Harry Stockwell maakt een uitstekend de buut in de rol van Olly. Margaret wordt gespeeld door Virginia Bruce. nog steeds een byzonder aantrekkelijke figuur op het witte doek. Met nog twee journaals (Éclair en Poly goon) werd het een uitgebreid program ma, dat de bezoekers ruim drie uur bezig hield. „ZE&NDE HEMEL". City-theater. De liefde is ons aller levensmotief, zy wordt eeuwig aangeroepen, zy wordt nim mer met rust gelaten, zy is ons spreken, ons zingen, ons droomen, onzen ernst en onze dwaasheid en zij vervult ons op een ontzagwekkende wyze. En die eerlijke lief de tusschen man en vrouw, zy is het, die niet aan rang of ras, aan stand of stelsel is gebonden. Ieder menschenkind kan het grijpen en hierin ligt in het kort het essen- tieele uit de film „Seventh Heaven", een film, zoo ontroerend mooi, als er maar zel den een schaduwenspel op het witte doek is vastgelegd. „Zevende Hemel" is bij uit stek een liefdesfilm en de geschiedenis van Chico en Diana speelt zich af in Parijs, juist voor het uitbreken van den wereld oorlog. Het liefdespaar beleeft avonturen, het wordt vereenigd, uit elkaar gerukt en weer samengebracht. Maar ook dit is in deze hoogst merkwaardige film volkomen ondergeschikt, omdat er eigenlijk maar een punt van belang is: de liefde zelf, in haar vaak onwezenlyken eenvoud. En uit den aard der zaak dreigt dus een gevaar, dat zulk een film, die zich zoo con centreert op 's menschengevoel, een weinig sentimenteel zal worden. Nu dan, aan dit gevaar is „Zevende Hemel" niet gansch en al ontsnapt en dat kon ook niet, wilde zij werkelijk iets beteekenen. Want wie onzer zal, terugdenkend aan zijn allermooiste uren, durven verklaren, dat de sentimenta liteit hem of haar verre bleef? Maar het aantal positieve waarden, dat tegenover staat, is bijzonder groot, wijl de hier ver tolkte gevoelens de liefde zelf aanschou welijk maakt, de echtheid, de innigheid en de zuivere kracht, die kan uitgaan van een man en vrouw, die het samen eens zijn Waaruit die eenheid bestaat? Het onder werp is voor een uiteenzetting te broos en veel te teer. Deze film is eeder een liefdes lied, dan iets anders en men rooft noode- loos en nutteloos daarvan de charme, zoo dra men het omschrijven wil. Maar het is een film van jonge menschen, die roe schroom tegenover de liefde staan en ies beseffen van de glorie en de kracht, welke zij tesamen ontwikkelen kunnen. Die daar bij instinctief vermijden het dubbelzinrnge element, dat elk zuiver gevoel vergif"?1' te betrekken in dit onderwerp. Simone Simon en James Stewart speelden, neen, beleefden het voor ons. Het voorprogramma was heel goed.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 14