DOEK. FLITSEN VAN HET WITTE „De Goede Aarde". FRAAIE VERFiLMIKG TEER, VERFIJND SPEL. ONZE BIOSCOPEN. VAN PEARL S. BUCK'S ROMAN. HET BALLET IN DE FILM. DERDE BLAD 2 De aarde, dorstig, stijf, verdort en splijt En 'i land versteent, daar geen rivier 't be vloeit, m m 1 droomde, is in dit verband wel .merk waardig. Eén kunst is er, waarvan men bij de film den laatsten tijd vaak gebruik maakt en dat is de dans. De danskunst is een zeer dankbaar object. Zij kan de film charme en bekoring geven, 't Is een kunst, die het uit den aard der zaak optisch zeer goed doet en het oog van den bioscoopbezoeker streelt. Er is verschil in dans. Men heeft revue-, plastische-, klassieke-, histori sche-, moderne-, Oostersche dansen. De Amerikanen hebben hun hart vooral aan den revuedans verpand. Met een verbluf fend raffinement worden ons fantastische revuefilms voorgezet, waarbij dan vrou welijk schoon en sprookjesachtige décors het hunne moeten bijdragen. Duitschland daarentegen maakt deze films vrijwel niet. Doch dat men zich ter dege bewust is van het feit, dat de dans het uitstekend „doet" blijkt wel uit het feit, dat de UFA dit jaar twee films heeft aangekondigd, waarin dans een belangrijke rol speelt. Twee films van geheel verschil lenden aard. De eene heet „Fanny Ellsler" en is een verfilming van het bewogen leven van deze beroemde danseres uit de vorige eeuw. Men zal daarbij Lilian Har- vey in tal van exotische dansen kunnen zien. In Neubabelsberg worden groote balletscènes en een prachtigen Balinee- schen dans, waarbij Stowitts, de partner van wijlen Anna Pavlova eveneens op treedt, opgenomen. De tweede film is „Daphne en de diplomaat", een moderne film uit het leven van een beroemd kunstenares, die een dansschool voor jon ge meisjes leidt. De problemen, waarvoor jonge actrices vaak komen te staan, worden afgewisseld door fraaie solo- en balletdansen. Hier hebben wij opnieuw een voorbeeld, hoe niet alleen de banale-, maar ook en vooral de klassieke dans de film goede diensten kan bewijzen. MODE 87. Een opvallende avondjapon, die vooral donkere typen zeer zal flatteeren. De robe heeft een diep-uitgesneden rug en is nauwsluitend, tot op kniehoogte. Daar zijn ruimer vallende banen aangebracht. Curieus is de versiering van witte en zwarte haneveeren! De japon wórdt ge dragen door Dorothy Lamour. wyn-Mayer China binnen haar eigen mu ren. Het werkelijke karakter van het Oosten moest niet alleen in de personen, de entourage en de „sfeer" gevonden wor den, maar de goede aarde zelf wilde men herscheppen en men hervond het „land schap" in Zuid-Californië, waar bergen en dalen beplant werden met rijst- en koren velden, waarvan men den groei moest af wachten om de oogst en de daaropvolgen de regens op het verlaten land in beeld te brengen. Men leefde met en op de aarde in deze film en men volgde de werkelijkheid tot in het grootsche „decor" van de natuur zelf na. De film is, evenals het boek, als verhaal eenvoudig: elk woord dat gesproken wordt, schijnt tienmaal overwogen. Men merkt aan het spreken en het denken van deze menschen hoe nauw zij nog met de aarde verbonden zijn. Het zijn de Chinee- sche levenswijze en de Oostersche wereld beschouwing, die in deze film leven. Maar juist omdat alles zoo eenvoudig, zoo helder en zoo diep en logisch doorvoeld is, zal daardoor de geheele „idee", die deze film beheerscht, juist ook tot Westerlingen spreken: ja, zij is tenslotte slechts d e pri mitieve levensbeschouwing achter alle cultuur als zoodanig, zij toont de eenheid van denken in alle menschen, en het kleed, waarin deze algoede, alware wijs heid gevat is, is slechts Chineesch, en daardoor zuiverder, edeler bewaard geble ven in zijn ongereptheid. In een film als deze is slechts naar zuiver artistie ke intenties te werk gegaan. Men wilde het wezen van het boek, niet den uiterlij- ken vorm. Men wilde bewij zen, waartoe het hoogste samengaan van kunst, in spel en regie, met de laatste vindingen der techniek in staat was. Men schuwde geen moeilijkheden. Een be langrijk fragment van het boek, de sprinkhanenplaag, die de landen van den rijk- geworden boer Wang teis terde, is niet „met kunst en vliegwerk" te realiseeren. Men wachtte de „echte" sprinkhanenplaag af, die Amerika telkens weer teis tert en men verfilmde, met de acteurs erbij, een der ontzettendste en voor hen, die het nimmer zagen, on geloof elijkste gebeurtenissen in beeld en geluid: het aan zwermen van milliarden en milliarden sprinkhanen, die de landen als een voorbij vliegende pest kaalvreten en zich aan de vechtende men schen en dieren schijnen vast te hechten. Men schiep soldaten in het oorspronkelijkste stuk film, dat ooit gemaakt werd: De beide hoofdfiguren uit Pearl S. Buck's een der catastrophen van de natuur, die slechts met de aardbeving van San Fran- cisco in de gelijknamige film te vergelij ken is en toch deze in aangrijpende groot heid wellicht nog overtreft. Men hield daarnaast de draad van het verhaal ongeschonken en in zijn volle kracht aan. Het is het verhaal van den armen, sterken boer Wang, die een vrouw trouwt, zoo deemoedig, zoo stil en toch zoo trotsch als de aarde zelf. De film volgt op harmonische en magistrale wijze het leven van deze twee enkelingen, die als een symbool voor millioenen staan: volgt hen in hun leven en zwoegen op de aarde in nood en storm. Volgt hen, terwijl zij met de kracht hunner handen het bezit ver werven, dat een hongersnood hun dreigt te ontnemen. Volgt hen in hun ellende in de Chineesche steden, waar de revolutie uitbreekt, die de eenvoudige boeren met ontzetting slaat. Volgt hen in dat groot sche als een symphonie zich uitspreidende tweede deel van hun leven, als de aarde vruchten draagt en het moeizame leven schijnt te loonen. Schijnt. Want groot is de verwijdering, die dan tusschen den man, die wereldsche genoegens zoekt, en de vrouw, die nu en altijd nauw aan de een voud der aarde zelf verbonden blijft, dreigt te ontstaan. En het is slechts in de aangrijpende slotscène, als binnen de luis ter van het feest van den rijkgeworden Wang voortgang vindt en op dat oogen- blik de arme, afgetobde vrouw O-Lan ge storven is, dat Wang de woorden vindt, die roman. (Luise Rainer en Paul Muni). het thema voor de heele film zijn: „O-Lan, jij was de goede aarde!" In deze film worden de hoofdrollen ge speeld door Luise Rainer en Paul Muni. Zij waren reeds maanden en maanden be zig met het werken voor deze film, toen nu een half jaar geleden de tijding door de wereldpers ging, dat zoowel Luise Rai ner alsook Paul Muni bekroond waren door de bekende Academy of Motion Pic- tures als de beste actrice en de beste acteur van het jaar. Elk afzonderlijk, Luise Rainer voor haar creatie in The Great Ziegfeld, Paul Muni voor zijn rol in Louis Pasteur. Het is dus wel een heel bij zonder evenement, deze twee sterren on der de sterren voor het eerst bijeen te zien, in die rollen die als het ware hun „épreuve de maitre" geworden zijn. Want voor beiden zijn het de rollen geworden, die tegelijk het hoogste inleven in hun rol len èn tevens de geraffineerdste techniek vergden. Aan het publiek thans om te beoordeelen of zij hun eere-titel terecht hebben verdiend! Geregisseerd werd deze film achtereen volgens door George Hill, die tijdens de opnamen in China gestorven is, door Vic- tor Fleming en door Sidney Franklin. Maar tijdens zijn leven heeft Irving G. Thalberg zich reeds zoo intensief met dit zijn levenswerk bemoeid, dat de Metro- Goldwyn-Mayer als eerbewijs aan dezen grootsten producer van zijn tijd, het werk „De goede aarde" aan de nagedachtenis van wijlen Irving Thalberg heeft opge dragen. Misschien is de tijd voorbij, dat bij een film reeds enkel de cijfers van de productiekosten en de tijd van voor bereiding imponeerden. Groote films, die voorbestemd zijn om als echte werken der filmkunst uit een bepaal de periode te blijven voortleven, wor den thans wij zouden haast zeggen stiller, intenzer gemaakt. Het zijn „scheppingen", die naar cijfers alleen niet beoordeeld kunnen worden. Zulk een schepping is Metro-Gold- wyn-Mayer's werk „De goede aarde". Toen in 1933 Pearl S. Buck's wereld beroemd geworden roman verscheen, worden de rechten dadelijk door thans wijlen Irving G. Thalberg aangekocht. Thalberg zag terstond reeds in dit boek de mogelijkheid om een film van zoo grandioos volume als (in hun tijd) „Ben Hur" en „De groote parade" te maken. Hij zag voor zich een visioen van het Chineesche land, met alle sociale en individueele problemen, die het boek opwierp, hij zag een eeuw van het onsterfelijke China voor zich en in zijn verbeelding rijpte dit China tot werkelijkheid. Het zou niet maar „een" film worden, maar „de" film van China, een film van menschen voor menschen, van millioenen voor millioenen. Het begon op de manier van Mohammed en den berg. Metro-Goldwyn-Mayer ging naar China en daarna haalde Metro-Gold- O-lan temidden van de rcvolutionnaire de groote stad. Een nieuwe film met Lilian Harvey. Film is ook al wordt het door sommi gen nog betwijfeld een zelfstandige kunst met eigen wetten en eischen, en een specifieken vorm. Nog lang niet alle film werken, welke worden vertoond leggen daar getuigenis van af, maar de beste rol prenten die we zien, leveren toch telkens weer het bewijs. Maar het merkwaardige van deze zelf standigheid is dat ze opgebouwd wordt uit vele andere kunsten, die op zichzelf en afzonderlijk even veel bestaansrecht heb ben. Om nog niet te spreken van de ac teurs, regisseurs, decorateurs en andere vakmenschen, die geregeld de producten van hun kunst ondergeschikt maken aan de eischen, die de film stelt, blijven er verschillende kunstuitingen over: muziek, zang, dans bijvoorbeeld, die vaak een groot deel van een film in beslag nemen èp op zichzelf, zoowel als in het groote verband hun verdiensten hebben. Bouwkunst, beeldhouwkunst, schilder kunst kunnen alle op een gegeven oogen- blik van belang zijn en de opvatting, die van enkele zijden, speciaal van Duitsche, naar voren gebracht wordt, namelijk dat de film gaat in de richting van de „Ge- sammtkunst" waarvan Richard Wagner Lilian Harvey en haar partner. VLOEIBAAR GOUD. Bioscoop Harmonie. Een film over petroleum bevat in den regel veel romantische momenten en „Vloei baar Goud", waarin het vooral Irene Dunne is, die triomfen viert, maakt daarop geen uitzondering. En toch, romantiek en romantiek zijn twee en de zeer avontuurlijke belevenissen uit deze film verdienen wel in het bijzonder de aandacht van het bioscoop-gaand pu bliek. Wij memoreeren in 't kort (omdat de voorbeschouwing uitvoerig was) den in houd: Tijdens haar verblijf op de Cortlandt- hoeve gaat Sally met Peter naar een dans feest. Daar ontmoet zij Red Scanion, een ruwen klant, die 't slecht met Peter kan vinden en hem voortdurend belachelijk maakt met zijn olie-zoekerij. Op het feest krijgt hij tijdens een spel de kans, Sally te kussen dat bevalt Peter niet en als hy Red wegtrekt, beleed igt deze het meisje. De twist loopt uit op een stevige vechtpartij. Weinige dagen later is de hooiwagen klaar en de Wattersons vertrekken. Peter staat hen na te kijken en als de wagen om de hoek van den weg verdwenen is, weet hij opeens, dat hij het meisje niet had moeten laten gaan. Hy gaat haar te paard achterna en alles komt in orde, want eenige weken later wordt de bruiloft gevierd. Dat is voor Peter een gelukkige dag niet alleen om dat hij getrouwd is. Midden in het feest boort zijn installatie petroleum aan, het kostbare vocht spuit met een geweldige straal uit den bodem op. De petroleum is er! Het nieuws gaat snel rond en de gevol gen blijven niet uit. De bodem stijgt in waarde, tallooze boeren weten zich plotse ling rijk en de welvaart gaat gepaard met een opleving van het dorpje, die zich o.m. weerspiegelt in de komst van een „show- boat", waar de halve bevolking zich amu seert en waar vooral een zangeresje Moliy groot succes heeft. De boeren moeten nu nog hun petroleum n.1. per trein naar de raffinaderijen vervoe ren en Hale ziet heel goed in, dat men niets aan petroleum heeft, als ze niet geraffineerd kan worden. Gaat Hale de vrachtprijs ver- hoogen, dan kunnen de boeren tenslotte hun petroleum niet meer vervoeren, het zal hun slecht gaan en ze zullen gedwongen zijn, hun land te verkoopenaan Hale! Uit het voorprogramma stippen we aan goed buitenlandsch Paramount-nieuws en een aardig muziekfilmpje. ZEVEN OORVIJGEN. Victoria-Theater. Er is een paniekstemming op de beurs, want effecten zijn plotseling enorm in waarde gedaald. Een jonge man dringt tol den directeur van een bank door en vraagt hem, wie deze daling veroorzaakt heeft, omdat hij zijn heele kapitaal daarbij heeft verloren. Het blijkt een beursmanipulatie van een grooten Engelschen staalmagnaat te zijn en dan gaat de jonge man naar dien geldkoning en dee't hem mee, dat hij van plan is hem zeven dagen lang een oorvijg toe te dienen. Hij heeft namelijk zeven pond bij de beursdébacle verloren en als de staalkoning dat hoort, is hij buiten zich zelf van woede, dat hij zich voor zoo'n kleinig heid het bezoek van den gedupeerden jon gen man moet laten welgevallen. Deze Willy Fritsch heeft zich nu tot taak ge steld den staalkoning eiken dag een oor vijg toe te dienen en dat is natuurlijk allesbehalve gemakkelijk. De staalkoning heeft een dochter en deze plaatst een adver tentie in de London News, waarin zij zegt veel bewondering voor den man te hebben, die zoo vermetel is een hooggeplaatst man eiken dag te durven beleedigen en dan komt Willy Fritsch in aanraking met de dochter van den staalkoning Lilian Harvey die veronderstelt, dat hij haar niet zal ken nen. Het blijkt al spoedig, dat de jonge man de vriend is geworden van een reporter van de London News en dat deze er pleizier in heeft het publiek eiken dag te vertel len, dat de staalkoning zijn oorvijg gekregen heeft. Het merkwaardige is, dat, hoe deze magnaat zich ook door detectives laat be schermen, hij toch iederen dag trouw zijn oorvijg in ontvangst heeft te nemen. Ten slotte zien wij hem opgesloten in de safe van de Bank van Engeland en dat hij dien dag toch in aanraking met den stoutmoedi- gen jongen man komt, is vanzelfsprekend. Hoe dit mogelijk is, vertellen wij hier niet om de spanning voor deze alleraardigste en geestige film niet weg te nemen. Ten slotte is er natuurlijk een algeheele verzoening en trouwt de jonge man met de dochter van den man, die hij zeven dagen lang de stui pen op het lijf gejaagd heeft. Zooals gezegd, een geestige en onderhou dende film met een schitterende dialoog, eeen amusementsfilm, waarbij men van ganscher harte kan lachen. Vooraf gaan een alleraardigste screen- song, een prachtfilm over zwemmen en duiken en veel interessant nieuws uit bin nen- en buitenland in beweegbaar ge- illustreerden vorm. TARZAN, DE ONTEMBARE. Roxy-theater. Midden in het oerwoud van Afrika leeft een menschelijk wezen, reeds als heel klein kind hier verzeild geraakt en daarna door de apen opgevoed. Het is Tarzan, de ontem bare, de primitieve holbewoner, die zich met een zeldzaam gemak over groote afstanden van boom tot boom slingert en sterk en moedig is als een leeuw. Hij kon slechts enkele ongearticuleerde klanken uitstooten, welke door de apen echter volkomen ver staan worden. Deze Tarzan nu komt in aanraking met een expeditie, welke op weg is naar een geleerde, die in de rimboe het leven van de primitieve volksstammen bestudeert. De dochter van den geleerde, die ook bij de expeditie is, wordt verschillende malen door Tarzan tegen gevaren beschermd en zóó ontstaat dan langzamerhand een goede verstandhouding tusschen hen beiden, welke later wordt tot liefde, een liefde, waartegen alle anderen, die werk van Mary maken, het moeten afleggen. Maar voor het zoover is, worden nog heel wat avonturen door leefd. Zooveel, dat het onmogelijk is om eenigszins volledig te zijn. We sommen slechts het allerbelangrijkste op: Mary wordt ontvoerd door de wilden, Tarzan echter weet haar te redden en brengt haar naar zijn hol. Later wordt het heele gezel schap gevangen genomen door een wilde negerstam, terwijl ook Mary's vader door hen gevangen blijkt te zijn. Ook hen weet Tarzan weer te bevrijden. Verder is er strijd tusschen de leden van de expeditie onderling, om het bezit van een kaart, welke den weg moet aanwijzen naar een verborgen schat. Een van de leden van de expeditie wil Mary dwingen, met hem te trouwen, hij dreigt haar, anders Tarzan te zullen vermoorden. In een gevecht weet Tarzan hem echter te verslaan Het lijkt ons het beste, dat U zelf deze week eens naar deze sensationeele avonturenfilm gaat kijken, het is de moeite waard! Het voorprogramma geeft o.a. interessant Fox- en Profilti-nieuws en enkele aardige teekenfilms. CHING-CHING. City-theater. Het is inderdaad een schitterend program ma, dat het City-theater deze week brengt en dan noemen wij natuurlijk als hoofd nummer het spel van Shirley Temple als Ching-Ching in de film Stowaway (De Ver- stekelinge). Niemand zal zich aan de zeld zame bekoring van deze film kunnen ont trekken en Shirley Temple zag men nimmer beter dan in deze romantische film uit het Verre Oosten. Hoe menigmaal is er al niet gesproken over de wonderlijke prestaties van Shirley. Maar een natuurlijk talent als dit op het gebied van spel, zang en dans zal men toch niet gauw weer aantreffen. En het kan niet anders of zij heeft gisteravond bij de opvoering hier ter stede weer met één slag de harten der toeschouwers heroverd. Als aangenomen dochtertje van een zen- delingenpaar in N.-China, wordt zij met be« hulp van den Chinees Sun-Lo naar Shang hai gebracht als het dorpje door wilde stam men wordt overvallen. In Shanghai wordt de schatrijke Amerikaansche jongeman Tom Randell haar beschermer. Wegschuilend in zijn auto voor den regen, wordt zij onge merkt op het groote schip gebracht dat naar het Zuiden gaat. Aan boord trekken Susan, een charmante jongedame en Oom Tom zich haar lot aan en er komt voor Ching-Ching een prachtige tijd. Een romance ontwikkelt, zich tusschen Susan en Tom. Maar er is nog een verloofde van de eerste in den weg. Mede door het optreden van Shirley wor den ten slotte alle bezwaren voor een geluk kig einde overwonnen. Als bizondere scenes noemen wij nog het zingen van het slaapliedje, de imitatie van Al Johnson en de dans met de pop. En dan aan 't slot het lied bij den Kerst boom. Men moet de film zien, om alles te kunnen waardeeren. De artisten, die naast haar optreden zijn prachtig op dreef. Robert Young als Tom is niet minder goed dan Alice Faye, die zich in deze film opnieuw doet kennen als een bijzondere actrice, die meer aandacht verdient, dan haar meestal geschonken wordt. Een Fox-movietone journaal opende het programma, gevolgd door een zeer geslaag de teekenfilm van Walt Disney n.L Mickey Mouse en zijn operagezelschap met oun. Woerd Snater in de hoofdroL Een aardige twee-acter was „Het Meisje uit New-York in Arizona", terwijl een film van Amateur-artisten eenige opmerkelijke prestaties te zien gaf op gebied van zang en dans. Het programma in zijn geheel schonk veel voldoening, maar Shirley Temple moet gij in haai' nieuwe film gaan zien.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 13