MAISON DE BOER
J. UND Hz.
KENNISGEVING
NUTSSPAARBANK
n
Schrap „WACHTEN" uit uw woordenboek!
ïgp5
nr oog
meubelfabriek eik en linden
SCMARLOO 13, bij het Station.
Hederi coupons gratis geknipt
tot Donderdag.
GESLOTEN
Prijzen Beneden calculatie en permanente garaÉ.
onze grote voorverkoop
Jeui&Cetan
lERSTE blad
BEP HOLTES
JAN ARZBACH.
S. J. SCHROODER
M. BROUWER.
CORNELIS JONKER,
SOLLICITANTEN
mooie vischwaters
Koopt Uw BONTMANTELS en ander
BONTWERK bij den bontwerker
Vakkundig vermaken en repareeren.
Reparaties kunnen thans weder voor
spoediae aflevering worden aangenomen.
BOHTbEDR'JVcH
LANGESTRAAT 72
hoek v. d. Boschstraat.
Bontwerker sinds 1882.
zijn na Dinsdag 21 December
tot aan het einde van het jaar
De bezitter van een Ford Junior weet niet meer wat „wachten beteekent. Hij is
volmaakt meester van zijn tijd hij maakt zijn eigen dagindeeling I
Eiken morgen rustig ontbijten méér tijd beschikbaar voor werk en zaken s avonds
vlugger thuis voor het eten dat zijn nog maar een paar voordeelen die meetellen.
In vrije uren gaat hij met vrouw en kinderen in den Ford Junior naar buiten, de stad
in, of op familiebezoek. Onbezorgd en onafhankelijk, maar bovenal goedkoop.
Want in elk opzicht is de ruime Ford Junior een zuinige wagen. Aan
benzine en olie, onderhoud en afschrijving kost hij zeer weinig.
FORD Junior TUDOR f 1395
C ABRIO - LIMOUSINE f1410
N.V. NEDERLANDSCHE FORD AUTOMOBIEL FABRIEK - AMSTERDAM
OFFICIAL FORD DEALER:
GARAGE W. SCHMIDT, heiligland 24-38,
Alkmaar
Adverteeren doet verkoopen.
s 6
VAN
Verloofd:
en
Alkmaar, 5 December 1937.
Getrouwd:
en
6 Dec. '37.
Are et Senans (Doubs)
Frankrijk.
Heden overleed in Huize
„Avondlicht" bij Hoorn, onze
lieve Vader, Behuwd- en
Grootvader, de Heer
Weduwnaar van
AALTJE VISSER,
in den ouderdom van ruim
73 jaar.
Uit aller naam,
G. JONKER.
Heiloo, 4 December 1937.
Rijksstraatweg A 426.
De teraardebestelling zal
plaats hebben Woensdag 8
Dec. a.s. op de Nieuwe Begraaf
plaats te Heiloo. Vertrek vanaf
Rijksstraatweg A 426, Heiloo,
2 uur nam.
Hiermede betuigen wjj onzen
harteljjken dank voor de zeer vele
blijken van belangstelling bij ons
huwelijk ondervonden.
C. DE GEUS.
J. C. DE GEUS—DE BOER.
Heer Hugowaard Zd.,
December 1937.
Aan allen, die meenden mijn
12V»-jarige vestiging en ons 12Vt"
jarig huwelijk niet ongemerkt te
mogen laten voorbijgaan, door het
aanbieden van een hoogtezon en
het zenden van bloemen en geluk-
wenschen, onzen meest hartelijken
dank.
A. V. H. DESTREE.
A. H. DESTREE—
LANDWEHR
St. Pancras, Dec. 1937.
BURGEMEESTER en WETHOU-
DERS van KOEDIJK roepen op
naar de betrekking van doodgraver,
klokluider, klokopwinder, school-
schoonmaker en bijkomende werk
zaamheden, voorloopig op proef.
Brieven aan den Burgemeester
vóór 15 December.
Gevraagd voor pacht eenige
om snoek uit te zetten.
Brieven aan: J. DE VRIES,
Meeresteinstraat 26, Beverwijk.
Tijdens het berekenen van de aan de inleggers
over het jaar 1937 verschuldigde RENTE zal
de SPAARBANK, evenals in vorige jaren, voor
de inleggers
Vraagt den official Ford Dealer proefrit en demonstratie
van den handigen, zuinigen en comfortabelen Ford Junior
(Twee wagens In één)
s
e
-S «i
in de maand I) KCE M BKR
biedt U evenals vorige jaren
gelegenheid om zeer voordelig te kopen.
Zij, die trouwen gaan, kopen nu en roepen de gekochte meubelen af,
wanneer men deze nodig heeft. Op deze wijze zorgt U dat de meubel
makers in de winter werk hebt en en U koopt goedkoop bij:
ALKMAAR, LINDEGRACHT 10-16, TEL. 2785.
u
üs
«0
•C
■S
et u
•o i
3 -
TL*»
et
T3 4
u .-
A) 6)
-o 4!
al fl
Door ALAN DARE
23)
„Wij naderen de plaats, waar we over
land moeten", zei Kennedy. „Kijk, de ri
vier buigt zich bijna dubbel".
De kano werd naar den oever geroeid,
en een oogenblik later greep een der in
boorlingen een boomtak en bracht het
vaartuig tot stilstand. Een platgetrapt pad
liep van den oever tusschen de boomen
door. Vanuit de kano kon Maxine het door
de zon beschenen pad tusschen de boomen
volgen een soort van tunnel temidden
van den exotischen plantengroei.
Kennedy klom er uit en reikte haar de
hand. Lachend zette hij haar met 'n zwaai
op den oever en liefkoosde haar heimelijk.
De kano werd van zijn inhoud ontdaan en
op het land gesleept. Kennedy nam de
kleine tent en het voedsel, terwijl Maxine
het geweer droeg. De inboorlingen namen
de lange kano op hun schouders, en achter
elkaar betraden zij het smalle pad.
Hoe ver is het van hier tot waar we
weer op de rivier gaan?'4, vroeg Maxine.
„Maar twee mijl, en het pad is overal
goed".
Het loopen was niet zoo prettig als het
varen, want het dichte geboomte hield het
betrekkelijk frissche briesje tegen. De
groote, olieachtige bladeren der boomen in
het oerwoud schenen een bedwelmenden
geur te verspreiden, die na eenigen tijd
bijna ondragelijk werd.
„Het lijkt wel een broeikas", zei Kennedy.
„Wil je een paar minuten rusten?"
„Neen, laten we hier zoo gauw mogelijk
uit zien te komen".
Nauwelijks had zij deze woorden gespro
ken, of Kennedy schrok en bleef stokstijf
staan. Zij zag, dat hij de tent liet vallen en
iets uit zijn blooten onderarm trok.
„Wat is er?"
„Druk je tegen dien stam aan vlug!"
Zij gehoorzaamde, maar begreep er niets
van. Hij nam haar het geweer af, schoof
eenige takken opzij en tuurde in alle rich
tingen. Toen zag zij hem ineenkrimpen
alsof hij pijn had.
„Bob, ben je gewond?"
Zijn arm vasthoudend, kwam hij naar
haar toe. Hij glimlachte, maar zij wist, dat
hij zich met geweld daartoe dwong, om
haar gerust te stellen.
„Wat trok je uit je arm?" hield zij aan.
Hij liet haar een ruw gesneden pijl zien
van ongeveer vijf centimeter lengte, met
een weerhaak aan het eind en een bosje
haar aan het stompe gedeelte.
„Ik vrees, dat wij terug moeten", zei hij.
„Je je bent gewond! Laat mij eens
kijken!"
Hij aarzelde en liet haar toen de kleine
wond zien. Een roode rand liep er omheen
en de arm was reeds aanzienlijk gezwollen.
Zij wilde er haar lippen aan zetten, maar
hij stond het niet toe. Hij wendde zich om
en floot de twee inboorlingen. Zij kwamen
terug, en zoodra zij den pijl en de gezwol
len wond zagen, begonnen hun oogen opge
wonden te schitteren. Kennedy ondervroeg
een hunner in een vreemd dialect. De man
knikte.
„Wat zegt hij?" vroeg Maxine.
„Dat wij terug moeten".
„Is zoo'n pijl dan vergiftig? Waar
om zeg je mij de waarheid niet?"
„Het is gevaarlijk, maar Hannaway zal
het wel gauw weer in orde brengen. Kom,
laten we gaan".
Zij wist, dat hij het gevaar verkleinde,
dat hij erge pijn had. De uitdrukking op
de gezichten der inboorlingen toonde dui
delijk, dat de dood hem bereigde. En nog
maar enkele oogenblikken geleden was zij
zoo gelukkig geweest! Wie was er zoo
wreed geweest en waarom?"
Zij liepen snel den weg terug, de twee
inboorlingen renden letterlijk onder hun
zwaren last. Eenmaal in de boot, bogen de
riemen onder hun sterke slagen. Zij zat
met den arm om haar echtgenoot geslagen
en durfde haar verbeelding geen vrij spel
laten, want diep in haar hart had zij de
overtuiging, dat de pijl voor Kennedy be
stemd was geweest, uitsluitend voor Ken
nedy. Achter deze gedachte doemde de
sombere gedaante van dokter Phenuit op.
HOOFDSTUK XII.
Weer de gravin.
Toen zij het kamp bereikt hadden, ver
oorzaakte Kennedy's arm hem ondragelijke
pijn en de vurige plek was aanzienlijk groo-
ter geworden. Maxine bracht hem naar de
bungalow en zond toen een boodschap naar
dokter Hannaway. Toen deze kwam, on
derzocht hij met gefronste wenkbrauwen
den arm.
„Hoe bent u hieraan gekomen?"
„Er werd een pijl op mij afgeschoten
verderop bij de rivier. Wat denkt u er
van?"
„Hebt u den pijl bewaard?"
Hij lag op tafel en Maxine wees er naar.
Hannaway nam hem voorzichtig op en
rook er aan.
„Dezelfde stof', «nompelde hij. „Het is
beter, dat je in het hospitaal komt".
„Neen, neen!' pleitte Maxine. „Laat hem
als het u blieft hier blijven. Ik kan hem
wel verzorgen".
„Heel goed", antwoordde hij.
„Is is het gevaarlijk?" vroeg zij.
„Heel gevaarlijk! Het is beter, dat u de
waarheid weet, mrs. Kennedy. De toestand
van uw man is heel ernstig. Niet voor over
een uur of twee kan ik zeggen, hoe het zal
afloopen".
Zij dwong zich tot kalmte. Terwijl Ken
nedy zich uitkleedde en zich te bed gegaf,
ging zfj met den dokter naar buiten, doch
tot haar verbazing maakte hij geen aan
stalten, iets te doen.
„Gaat u nietstamelde zij.
„Ik kan nu nog niets doen. Ik wil u niet
misleiden, mrs. Kennedy. Ik heb eenige
ondervinding van het bijzondere vergif, dat.
voor dien pijl gebruikt is. Het is het gif
van een gifslang en wordt door de inboor
lingen aan den bovenstroom van de rivier
gebruikt. Gewoonlijk is medische hulp
tevergeefs. Als ik er dadelijk bij had kun
nen zijn, zou het misschien iets anders zijn
geweest, maar nu..."
door
„U bedoelt toch niet, dat hij
„Er is een kleine kans, dat hij er
komt. Dat weet ik over een uur. Als
dan nog niet beter gaat, moeten wij
tische maatregelen nemen. Houd hem
tig, tot ik terugkom en houd u goed".
Hij ging heen en liet haar ellendig
duizelig achter. Wat bedoelde hij r"6'
tische maatregelen? Waarom Pro^ee v,jt
nu niet, iets te doen? Zij droogde^
tranen en trad de slaapkamer
Kenedy lag plat op den rug en zag er
en betrokken uit. zej
„Hij komt over een uur terug, B°
ze glimlachend. „Ik weet zeker, dat I
terecht komt".
„Natuurlijk". en zij
Hij kromp onwillekeurig in elKaai
knielde, met haar arm om zijn hals
gen, bij het bed neer en toonde z'c njet
hoop, hoewel zij die in het 2® jrtgtÜI0
koesterde. Maar terwijl zij sprak,
zij, dat zijn hoofd licht bewoog er
greep, dat zijn pijnen toenamen. ^le-
vielen zijn oogleden dicht en einde
ven zij gesloten. kreunde
„Bob, Bob hoor je mi) met.
zij. d®
Tot haar groote vreugde s'0€^nie, ee°
oogen weer op en
vestigde ze <jaaroP
droomerige uitdrukking op daar, ^wgaide
gleed zijn blik over haar heen e0„sa-
in het rond. Hü begon te pra en aiierie'
menhangend druk te praten ov <*e
verschillende dingen. En buiten
zon!
(Wordt vervol#
