HET GA U GOED! Alcmaric's initialen. HOGE-BOOH-TRIBUNES ALCMARIA-VICTRIX VEERTIG JAAR. Alcmaria's geboorte DERDE BLAD Aan het vrien- delijk verzoek van uw sport- redacteur, om een bijdrage te leveren ter ge- legenheid van het a.s. 40-{jarig bestaan van ons „Alcmaria - Vic- trix", de oudste club in Noord- holland benoor- den het IJ, vol- doe ik gaarne. Alcmaria doet bij mij steeds weer jeugdherinneringera wakker roepen en dat zal in den loop der jaren altijd wel zoo biijven. En zou ik als oud-voorzitter achter mogen biijven, nu het onze club betreft?! Herinneringen zijn er vele en als ik zoo het een en ander de revue laat passeeren, dan denk ik allereerst aan het jaar 1908, het jaar, waarin Alcmaria met de Alk- maarsche voetbalvereeniging A. V. V. vereenigd werd. Toen kwam de nieuwe naam: V. A. V. Alcmaria Victrix. Het ging met Alcmaria als met een oud gebouw: hoewel uiterlijk nog sterk ge- noeg, moesten er herstellingen en ver- nieuwingen komen, om het ,,Eeradracht maakt macht" te bereiken. De A. V. V. Op den 12den Februari 1904 werd de Alkmaarsche voetbalvereeniging A. V. V. opgericht. Het was een club van jongers en ze had dan ook alle eigenschappen van zoo'n jongensclub. Zoo moest er een kleine bal gekocht worden van opgespaarde gel- den! Maar dat was niet voldoende: we wilden „echt" voetballen en met een „echten" bal trappen Er werd dus een inteekenlijst gemaakt en we gingen bij bekende ingezetenen rond. Dat de ndeuwe „echte" bal er kwam, behoef ik eigenlijk niet te vertellen, want in Alkmaar's veste klopte menig warm hart voor de jongens, die zoo spontaan met hun wenschen voor den dag kwamen! En welk een beteekenis heeft dat jon- gensclubje gekregen! A. V. V. groeide door het enthousiasme der jeugd en Alcmaria, de groote club, ging geleidelijk achteruit. Zoodat op een gegeven oogenblik het groote Alcmaria steun moest zoeken bij het kleine A. V. V. Er moest een fusie komen! Op 16 Sep tember 1908 werd deze fusie een feit en vanaf dien tijd bestaat de Vereenigde Alk maarsche Voetbalvereeniging Alcmaria Victrix, de club, die tot den huidigen dag haar beste krachten heeft gegeven in de tweede klasse van den K.N.V.B., de club die in den loop der jaren vele ups and downs heeft meegemaakt. Dat een mensch 40 jaar wordt, is geen bizonder feit, maar dat een club, een voet- balclub, haar veertigjarig bestaan mag vieren, is wel iets bizonders. Met deze veertig jaren is een mijlpaal bereikt, die voor een voetbalvereeniging van zeer groote beteekenis is. Wat al strijd is er gestreden! Wat een hoofdbreken heeft het bestuur gehad! Welk een vaste wil om te slagen is er noodig geweest, om dit achtste lustrum te beleven. Doch bovenal: welk een kracht en welk een clubliefde moet er geweest zijn, om een vereeniging 40 jaren in stand te houden. Werd niet 30 jaar geleden, bij het 10- jarig bestaan, een vaandel overhandigd bij monde van mej. Lubbe? Schreef niet op 4 December 1912 een donateur na den wedstrijd Alcmaria Hercules in de Alkmaarsche Courant: „Waar moet het heen? Van de negen ge- speelde wedstrijden zeven verloren en twee gewonnen. Waar ligt de oorzaak? Ik doe dan ook namens vele donateurs een beroep op de clubliefde der oud-spelers, dat zij Alcmaria helpen om van de onder- ste plaats verschoond te biijven." Laten we even memoreeren, dat op 13 April 1913 de Alcmaria-beker door de bekercommissie aan het bestuur van Alcmaria werd overhandigd. Wat een prettige uren heeft deze commissie het voetballievend publiek verschaft! De waarde ervan zou ik willen samenvatten in de woorden: „En reken d' uitslag niet maar tell' het doel alleen," En werd 16 Mei 1915 op de bovenzaal van de Unie niet het kampioenschap ge- vierd, direct na den wedstrijd Alcmaria W. F. C.? Van de zestien wedstrijden wer- den er slechts twee verloren. Ik zie nog aan oude veteranen den grooten krans met rood-witte kleuren overhandigen namens de Alkmaarsche voetballiefhebbers als hulde aan het elftal. Toen kwam de clubliefde wel duidelijk tot uiting: clubliefde saamhoorigheid een groote familie neen, een groot gezin! Alcmaria kampioen! We moeten even den stand noteeren, voor den wedstrijd AlcmariaW. F. C.: Alcmaria 15 gesp. 26 punt, doelp. 6512 W. F. C. 15 gesp. 24 punt, doelp. 4212 En de beslissende wedstrijd eindigde in een 11 gelijk spel! Eere-namen. Hoeveel spelers heeft Alcmaria niet zien komen en gaan! Hoeveel bestuursleden, die hun beste krachten gegeven hebben, behooren thans niet tot de veteranen. Ik schrijf: J. Bossert, Jur Hoek, Jan de Wit, M. Lutterot, Steven Boelmans ter Spill, M. Olie, D. de Vries, J. Ansingh, H. Stik- kel, Fortuin en Peereboom. En er zijn er nog zoo heel velen, die mij niet direct te binnen schieten. Als men den leeftijd der jeugd in aan- merking neemt, dan moet men, gezien het groote enthousiasme dat er van voetbal uitgaat, toch zeker togeven dat er voor die jeugd een groote aantrekkelijkheid schuilt in het mooie voetbalspel. De voetbalsport ;s een sport van snel handelen en energiek optreden. Men moet ieder oogenblik op zijn qui-vive zijn, snel en precies den geheelen toestand over- zien, kloek een besluit nemen en hande- lend optreden. Zijn dat geen factoren van het grootste nut in de huidige maatschappii? De voetbalsport doet nog meer! Ze leert den jongens zich schikken in geleden verliezen, ze verkondigt haar reeds in de jeugd, dat het niet altijd voor den wind gaat en ze leert haar reeds vroeg om de later komende teleurstellingen met gelatenheid te dragen. Ouders, gij alien wilt toch, dat uw kin- deren zullen opgroeien tot lichamelijk en geestelijk flinke menschen? Ouders, laat uwe jongens voetballen in- dien hun gestel hiervoor geschikt is, want gij verschaft hun daardoor een gelukkige jeugd. Laat ik besluiten met den wensch dat onze club Alcmaria Victrix het spel blijve spelen om de sport zelve en dat zij haar naam als faire tegenstander blijft hoog houden, alsmede dat de leden als een man hun bestuur mogen steunen tot het welzijn van Alcmaria Victrix en hare vele trouwe vrienden. G. SCALE, Oud-voorzitter. Hilversum, December 1937. \- Toen het derde kampioen werd Thans mogen wij het woord geven aan den heer Z. v. Arnhem, directeur der Amsterdamsche Bank te Deven- ter, die Alcmaria's kleuren tot 1910 hoog hield. Hij schrijft dan: Joppe, 27 November 1937. „Carpe Diem." Met Uw rondschrijven van 15 dezer, verzoekt U mij een bijdrage te willen verstrekken voor het jubileumnummer van Uw blad ter gelegenheid van het 40- jarig bestaan van onze oude voetbalclub Alcmaria Victrix." Zeer gaarne wil ik daaraan gevolg geven, in de hoop, dat oude herinneringen bij mijn oud-medespelers wakker geroepen zullen worden. Alvorens dit echter te doen, wil ik eerst beginnen het bestuur en de leden van Alcmaria van harte geluk te wenschen met het 40-jarig bestaan van hun club. Ik wil het dan IE niet hebben over periode, genoegen had in het eerste elftal ,v. waarin te moSen rnede- spelen, doch den tijd eens naar i!f!, 4' I voren bren- 1113 gen, waarin het llll derde elftal kampioen werd van de tweede klas van den Noord Holland- schen Voetbal- bond. het meen ik, in seizoen Dit was 1908/1909. Ik had het genoegen captain te zijn van dit elftal, waarin de saamhoorigheid zoo groot was, dat voor het medespelen met het tweede elftal geen animo bestond, indien het „derde" een match had. Als ik mij goed herinner, werd het elf tal in hoofdzaak gevormd door de volgen- cIg spelers, t. w Hein en Wim Meelenbrink, Nic. Koning, Chris Kors, Alex :n Bercus Faatsen, Jaap v. d. Berg, Piet de Booy, Chris de Frenne, Joop Schouten, Marinus Lutterot, Georg Scale, mijzelf enz., waarvan helaas eenigen niet meer zijn. (Excuseer het vermelden der jor.gens- namen, doch dit past beter in den tijd, waarin wij ons thans even verplaatsen.) Vanzelfsprekend speelden wij eenige keeren tegen clubs in Amsterdam, waar van de wedstrijdem tegen „V. V. V." in het Spaarndammerkwartier steeds het meest aantrekkelijk waren. Na afloop van het spel vond dan een gezellig samenzijn plaats. Een 60 overwinning op deze club bracht ons dichter bij het kampioenschap. Tegen Z. F. C. Ill werd op ons eigen terrein de beslissingswedstrijd gespeeld. Zooals bij de wedstrijden van ons elftal steeds het geval was, was ook op dezen dag veel publiek aanwezig welk een verschil bij thans als een lager elftal speelt en dank zij het voortreffelijk fungeeren als grensrechter van Steven Boelmans ter Spill, werd ons de over- winning door een doelpunt uit een penalty. Bij den promotiewedstrijd moest Z. F. C. II zelfs met 91 het onderspit delven. Het is werkelijk een seizoen geworden dat mij steeds is bijgebleven. Volgaarne denk ik verder nog aan de gezellige voetbaluurtjes na schooltijd, tus- schen vier uur en half zes, de reiinies in den winkel van mevrouw de Frenne en het oefenen op de „Krocht", waar meer in zand dan op gras gespeeld werd, doch waar de gezelligheid steeds hoogtij vierde. Als lezer van het „Alcmaria Nieuws" blijf ik nog steeds op de hoogte van de verrichtingen van mijn oude club. Ik hoop van harte, dat het „Alcmaria" in de komende tijden goed zal biijven gaan, dat hare goede clubgeest volgens oude traditie steeds gehandhaafd moge biijven en zij er uiteindelijk in zal slagen het eer- steklasseschap te bereiken. Z. VAN ARNHEM, lid tot 1910. (Vereenvoudigde spelling). Mijn allereer ste kennismaking met Alcmaria kan ik niet meer op een datum vaststellen. Wel staat me de plaats helder voor de geest. Deze was een der bomen aan de Zander sloot waar ik inge- klommen was met mijn Zon- dagse pak aan en waaruit het mogelyk was een gehele wedstrijd te vol gen. Het enige wat je ervan overhield was een paar voeten waar je nauwelijks op lopen kon na afloop der wedst.-ijd, zo pijnlijk en vermoeiend waren ze van het staan op een wankele tak. Zitten waagde je niet. De sporen ervan zouden al te duidelijk zichtbaar zijn. Het klimmen was toch reeds een voorzichtig werkje, maar dat was veilig te doen, de takkengroepe- ring was gunstig voor jongensvoeten. Maar zitten, neen, daar za'ten gevaarlijke konsekwenties aan vast. Trouwens ik was de enige niet. Bij trossen hingen de jon gens in de bomen en we juichten wat we konden als Alcmaria een doelpunt scoorde en leden met verslagen gezichten als de tegenpartij succes had of vooral als de wedstrijd voor de thuisclub verloren ging Hoe lang zal dat geleden zijn? Een kleine dertig jaar ongeveer. Zal Alcmaria ooit een stelletje enthousiaster supporters hebben gehad dan de toeschouwertjes der geimproviseerde staantribunes aan de Zandersloot? Later proclameerden de jeugdige bewoners van Prins-Hendrik en Toussaintstraat de openbare weg tot voet- balveld en hielden we luidruchtige wed strijden achter een versleten tennisbal. Dan werd er „gepoot" om de elftallen te formeren. „Elftallen" die meestal uit meer dan twintig spelers bestonden en waarin ook „dames" uitkwamen. Van positiespel was minder, van indivi- dueel spel meer sprake en na afloop der match werden de schoenen zorgvuldig schoon gepoetst om de schaaf- en slijt- plekken voor de respectievelijke ouders te verbergen. Een enkele maal lukte dat ook wel. Nog weer later speelden we op de Krocht en ik herinner mij daar voor het eerst Bossie ontmoet te hebben, die mij toen al lelijk in de luren legde met zijn onnavolgbaar snel en kwiek gegochel met bal en spelers. De bezitters van voetbal- schoenen, (een zeldzaamheid in die dagen) deelden hun paar in linker en rechter en stonden naar behoefte en positie een helft af. Ik herinner mij Seer goed de voetbal club Holland, die een veld tegenover de Krocht „bewoonde" en waar, als ik me goed herinner, Jok Doeschot zijn eerste triomphen vierde. En groot was het mede- leven als de twede klasser Alcmaria tegen de derde klasser Holland eens te velde trok enklop kreeg. Toen bestond er ook nog een goed cadetten-elftal. Nog weer later bestond er een club „Go Ahead", waar Jan Elfring en Vasbinder een rol van gewicht speelden. Jan Elfring was een klassegenoqt van de Handels- school. Slechts het pad tussen de banken scheidde ons van elkaar en de onmiddel- lijke buur was Bram Elte, de huidige re- dactie-secretaris van „Alcmaria-Nieuws." In ons school-elftal was Jan een crack, naast figuren als Daantje Temgber- gen en Cremer, maar dat zij-n figuren, die later in Alcmaria geen plaats bezetten konden, omdat ze slechts hun schooltijd in de oude veste doorbrachten. Dat waren evenementen, de schoolwedstrijden. Het „Gym", H.B.S. en de Handels- school, kampten om de eerste prijs en als ik me zonder chauvindsme goed herinner was de Handelsschool menigmaal de over- winnaar. Maar steviger contact met Alcmaria, waarin ik overigens zelf nooit gespeeld heb, volgde toen de Zweedijken in m'n gezichtskring kwamen en ik met George, die toemmaals in het twede uitkwam, een stevige vriendsehan sloot. Daar waren Jan en Dirk, George en Hanne en voor zijn vertrek naar Indie ook Wim, die vermaarde voetballers in Alc maria waren. Heeft het eerste elftal niet eens een voorhoede gehad van louter Zweedijken? In die dagen werd ik uitgenodigd het redactie-secretariaat van het op te richten clubblad waar te nemen en zo vergader- den we in het gastvrij huis van Lutterot in de Toussaintstraat. Het blad verscheen en bloeide, maar mijn vertrek naar Amsterdam sloot een voldoende contact met de redactie uit en zo ruimde ik mijn plaats en trad Bram Elte op, wiens hoofdartikelen en histori- sche beschouwingen immer getuigden van een vaardige joumalistieke pen, en die niet moede werd oude getrouwe vrienden aan te porren kopy voor het clubblad te leveren. En tans leef ik van uit de verte mee. Het Alcmaria Nieuws en het Maandag- ochtendblad zijn de voornaamste bronnen waaruit ik mij op de hoogte stel van de gang van zaken en de stand van het oude Alcmaria Victrix. En zo nu en dan correspondeer ik met Bram Elte, die op een buitengewone wijze de kunst verstaat het contact met de oude Alcmarianen te bewaren en te versterken. En nu Alcmaria op een veertigjarige staat van dienst kan terug blikken wens ik haar het allerbeste toe en het succes van een kampioenschap met een intrede in de zo lang begeerde eerste klasse, waarvoor in het verleden dikwijls zulke ernstige pogingen zijn gedaan. JAN H. DE GROOT. Nu uwe redactie de gelukkige en zeer te waardeeren gedachte heeft gehad, ter gelegenheid vara het 40-jarig bestaan onzer vereeniging een extra bijvoegsel aan deze gebeurtenis te wijden, en mij, als voorzitter, ook heeft verzocht daarin een enkel woord te schrijven, wil ik gaarne aan dit verzoek gevolg geven. Is er reden om dit jubileum eenigszins feestelijk te herdenken? Naar mijn over- tuiging, zeer zeker! Natuurlijk zijn er Nurksen, die als eenig uitgaragspunt slechts zien het feit, dat kmaria er toch maar niet in is geslaagd het eersteklasser- schap te behalen en haar dus als eeuwige tweedeklasser bestempelen. Doch ik meen, dat men dit feit hierbij vergetende, dat men In al die jaren toch ook niet gedegra- deerd is naar een lagere afdeeling niet zoo hoog mag aanslaan om daaruit te concludeeren, dat er allerminst reden is voor feestvreugde. IntegerJdeel, men heeft in den loop der jaren talrijke moeilijk- heden moeten overwinnen en hiermede be- doel ik niet alleen de financieele, die on® tal van minder aangename oogenblikken hebben bezorgd. Voeg hierbij alle andere moeilijkheden, die nu eenmaal in geen enkele vereeniging ontbreken en zeer zeker niet bij een voetbalvereeniging (met ruim 200 leden) die voor het grootste deel uit jor.gere leden bestaat doch die gelukkig niet al te groote sohade hebben veroorzaakt dan is er naar mijn overtuiging alle aanlei- ding om het 40-jarig bestaan eenigszins feestelijk te herdenken. Ik zelf heb maar een negental jaren het genoegen gehad de ups en downs mede te mogen maken, waarvan de laatste twee jaar daartoe aangezocht door het bestuur, als voorzitter, en ik durf met trots gewa- gen van de zeer prettige verstandhouding, die er tusschen bestuur, diverse commis- sies en leden heerscht en den zeer goeden geest die ira onze vereeniging aanwezig is. Ondanks verschil van opvatting in po- litiek en godsdienstig opzicht, respecteert men ten voile elkaars overtuiging en wordt er angstvallig voor gewaakt, elkaar niet te kwetsen of te krenken, omdat men elkaar wenseht te zien als sportvrienden. Ik voel my verplicht op deze plaats myn hartelijken welgemeenden dank te brengen aan al mijn voorgangers, die er in zijn ge slaagd vara Alcmaria te maken een voor ieder sportbeoefenend en -minnend Alk- maarder een werkelijk voor ieder toegan- kelijke vereeniging Inderdaad, daar is voor ieder Alkmaarder plaats in onze gelederen. Daarvan getuigen ook de duizenden trouwe Alemaria-aanhangers, die in com- petitie-tijd hun vereeniging trouw terzyde staan en volledig met de prestaties van onze withemden meeleven. Alles bij elkaar dus voldoende aanleiding om het 40-jarig bestaan van onze Alk maarsche voetbalvereeniging Alcmaria Victrix in gepaste bescheiden feeststem- mirag te vieren. Natuurlijk leeft in ons alien het stil ver- langen nog eens het zoozeer begeerde eersteklasserschap te mogen beleven, doch de prestaties van een eerste elftal bepalen niet uitsluitend de beteekenis van een vereeniging. Een innerlijk gezonde tweede klasser gaat naar mijn inzicht ver uit boven een eersteklasser, die in zichzelf verdeeld en daardoor ongezond is. Ik hoop, dat Alcmaria nog jarenlang in staat zal worden gesteld hier ira Alkmaar en omgeving de voetbalsport te biijven beoefenen en daardoor mede zal populari- seeren, terwijl zij haar taak als oudste vereeniging hier ter plaatse op even waar- dige wijze zal biijven vervullen als in de afgeloopen periode het geval is geweest. Straks, mede onder de rieuwe vlag van den K.N.V.B., die haar 8 Januari a.s. zal worden aangeboden. Met vol vertrouwen de toekomst tege- moet. Alkmaar, December 1937. T. BONSEMA, voorzitter. Aan uwe uitnoodiging iets uit mijn her inneringen over Alcmaria Victrix op te diepen wil ik gaarne gevolg geven. Over wedstrijden en andere speelherin- neriragen is bij vorige jubilea reeds zooveel opgehaald dat zulks niet meer zal interest seeren. Toch is er een onderwerp, dat tot dus- verre door geen ander inzender is aange- roerd, n.L het ontstaan van deze vereeni ging. In den tegenwoordigen tijd is het Be stuur van elke sportvereeniging er op uit jongere leden tot zich te trekken, op te leiden, hun lust voor de sport aan te wak- keren, kortom, alles in het werk te stellen om steeds jong bloed aan het in wedstrij den uitkomend spelersmateriaal toe te voegen, reservespelers voorradig te houden en aldus uit de groote keuze van spelers het spelpeil te verhoogen. Het doet wel even vreemd aan bij het 40-jarig jubileum van Alcmaria Victrix in herinnering te brengen dat deze voet balvereeniging eigenlijk tot stand is ge- komen door den drang van oudere spelers van een bestaande voetbalclub, juist om hun begeerte niet meer genoodzaakt te zijn op hun onderlinge wedstrijden met jonge- ren te moeten samenspelen. Indertijd, voor 1898, hadden wij hier ter stede de voetbal- en cricketclub „Always Forward", voor het meerendeel gevormd uit de hoogere klassen der R.H.B.S. Het aantal leden schat ik op ongeveer 16 a 20. Men speelde op het veld achter de ge- vangenis. Door het kijken naar het spel ontstond er eveneens animo onder ons, jongens van de lagere school, die met hun zevenen in 1896 de voetbalclub „Excelsior" op- richtten. Ik herinner mij o.a. de beide jon gens van Trotsenburg, Wim Mesman, Kees Boeke, een der Schouten's. Wij speelden op het kleine veldje naast de Kattenberg, waartoe wij vergunning aan den heer Jhr. Mr. P. van Foreest hadden gevraagd. Al spoedig verdubbelde zich ons ledental. Het was telkens een heele tippel en reeds het volgende jaar hadden wij toe- nadering gezocnt tot ..Always Forward", waarin onze oudere broers speelden. Het gevolg was dat wij als juniores in deze vereeniging werden aangenomen. In een kleine club als A. F. toen was, waren er op de speeldagen amper jongens genoeg voor het vormen van twee elftal len, zoodat men wel verplicht was groot en klein door elkander op te stellen. De oude leden van A. F. hadden even- wel er gauw genoeg van steeds te moeten samenspelen met die hummels van twaalf en dertien jaar, waarover zij als het ware telkens struikelden. Er ontstor.d een onte- vrederaheid, die zich ten slotte uitte in den wensch een afzonderlijke club te stichten, waar die broekjes buiten gehouden kon den worden. Deze plannen rijpten in December 1897 en hadden tot resultaat dat tot oprichting van een nieuwe voetbalvereeniging „Alc- maria Victrix" werd besloten. Door onze coranecties met de oudere leden werden Kees Boeke en ik als eenige juniores tege- lijkertijd in de nieuwe vereeniging opge- nomen. „Always Forward" had hierdoor min- stens 2/3 van het ledental verloren. Daar het voetbalveld achter de gevangenis tevens door de nieuwe vereeniging vanaf 1 Jan. 1898 was gehuurd, had A. F. over dat veld geen beschikking meer en bleef men nog eenigen tijd dan hier, dan daar spelen. Na verloop van een a twee jaren, nadat weer de oudste leden van Alcmaria Victrix na hun eindexamen uit Alkmaar waren verdwenen en het verschil in jaren en in lengte niet meer zoo groot was, tra- den ook de overgeblevenen tot „Alcmaria Victrix" toe. Als lid van A. F. had ik ira de zomer- maanden steeds met veel plezier cricket gespeeld. Het kan mij nog altijd spijten, dat „Alcmaria Victrix" deze sport niet in haar werkprogramma had opgenomen en wij hier ter stede van dat mooie spel verstoken bleven. Uit den aard der zaak is deze voorge- schiedenis slechts weinigen bekend. Ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum meen ik evenwel deze feiten aan de ver- getelheid te mogen ontrukken. Laat ik eindigen met den wensch, dat „Alcmaria Victrix" in het tiental jaren, dat haar nog scheidt van haar gouden jubileum, zich verdienstelijk in de tweede klasse van den den Voetbalbond zal weten te handhaven en daarin in 1948 een fraaie plaats moge innemen. M. ALB. DE LANGE. Zeventien larage jaren heb ik het groote genoegen gehad deel te mogen uitmaken van het Alcmaria-bestuur en zooals de lezer zal begrijpen, heb ik veel lief, helaas ook veel leed, meegemaakt. Een feit is echter, dat men onaangenaamheden al spoedig tracht te vergeten en gaarne terugdenkt aan't goede. Onwillekeurig denk ik dara terug aan de steeds zoo uitmuntende verstandhouding tusschen de bestuursleden onderling, waardoor tevens het feit verklaard wordt, dat ik de vele werkzaamheden, gedaan voor ons Alcmaria, steeds met de grootste animo heb verricht. Naast wedstrijden, welke meer en meer als ,,uitdagen" zijn te beschouwen, ik noem o.a. Brussel, Antwerpen en niet te vergeten de heerlijke tocht met de adspiranten en junioren naar Sneek) zijn er wel wed strijden geweest die het hart van elken Alcmariaan sneller hebben doen kloppen. Zij die den wedstrijd „uit" tegen Hortus hebben gezien, kunnen hier terdege van meepraten, o.a. de heeren Doeschot, K. v. d. Pol en M. Olie. De gedekte tafel in Alkmaarmochten we voorbijgaan! Ook de beslissingswedstrijd H. R. C. Alcmaria, op 't E. D. O. terrein gespeeld, heeft mij en zoovelen anderen, menige be- nauwde oogenblikken bezorgd, gelukkig echter was dien bewusten dag om kwart voor vier de pijn geweken en waren we behouden voor de 2e klas. e Als ik nog een figuurlijk greep doe uit mijn „Alcmaria-herinneringen" dan denk ik in de eerste plaats terub aan een avond welke ik als de mooiste in my'n voetbal- loopbaan beschouw. 't Was, toen wy by elkander warera gekomen om een myner grotoste vrienden, dn heer Lutterot, te huidigen met zijn 25-jarig Alcmari- lidmaatschap. Niet alleen mij, maar zeer velen was het een voorrecht dat ik den heer Lutterot een radio-toestel mocht aanbieden, waarvoor de gelden op de meest spontane wijze door de leden was bijeengebracht. Nog klinken mij de dankbare woorden van den heer Lutterot in de ooren: „Vriend de Haas, Alcmarianen, ik heb veel ge geven aan Alcmaria, maar ik heb veel meer terugontvangen in der vorm van vriendschap." Deze woorden, 't overdenken zeker waard, moge een iedere Alcmariaan bjj- blijven en dan kan het nie+ anders of we hebben een kerngezond Alcmaria-Victrbc met een mooie toekomst. Alcmarianen, de beste wenschen met de herdenking van Uw 40-jarig jubileum vergezelle U. Het ga U goed! J. H. DE HAAS. 3 waarin ik het

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 11