FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
FILM GEEFT UITDRUKKING.
Filmactrice, die niets geeft om populariteit.
Z1
HET BEWIJS
VICTORIA THE GREAT.
AAN ALGEMEEN MENSCHELIJKE
GEVOELENS EN IDEEËN.
WIE IS MITZI GREEN?
Claudefte heelt een idee
Bijzondere
persoonlijkheid.
Katherine Hepburn, een ster-met-allures
èn met capaciteiten.
C
ONZE BIOSCOPEN.
DERDE BLAD.
De aandacht is weieens gevraagd voor
de groote beteekenis, welke de draad-
looze als politiek instrument gekregen
heeft. Ook de film is in staat om een
dergelijke rol te vervullen; zij doet het
echter maar zelden rechtstreeks ais
machtsmiddel van een regeering, behal
ve dan in landen, waar het totalitaire
streven alle uitingen van maatschappe
lijk leven onder haar gezag heeft ge
bracht. Betrekkelijk vaak ziet men dc
film gebruiken voor de uitdrukking van
algemeen menschelijke gevoelens en
ideeën (wij noemen Pabst's Kamerad-
schaft, een film als lm Westen nichts
Neues), een enkele maal dient zij om
kritiek te oefenen op maatschappelijke
euvels (I am a fugitive from a chaingang;
anti-lynch films als Fury en They won
't forget) en op haar tijd heeft zij een
groote conformistische taak, ter beves
tiging, ter glorificatie van de bestaande
orde. Victoria the Great is een derge
lijke film.
Doeltreffender, verder reikend nog dan de
drukpers brengt zy de idee van het demo
cratische koningschap, zooals Engeland dat
kent, beeldend, concreet onder de oogen van
gansch een volk. In Engeland had de film
zulk een succes, dat de regisseur, Herbert
Wilcox, zich reeds gereed maakt om er een
vervolg op te maken, zoo spreekt de N.R.Crt
zich uit.
Die uitwerking is begrijpelijk. Met groote
subtiliteit, scherp gevoel voor den humor en
de sentimenten van een volk is het verhaal
van de lange regeering van koningin Victo
ria gedaan, van den dood van haar voorgan
ger, tot kenmerkend detail de viering
van haar zestigjarige regeeringsjubileum.
Het is ook vrijwel een officieel portret
dat van haar geteekend wordt, verzacht, het
volk naby gebracht door kleine, duidelijke,
historische details, anecdoten, die verteede
ren, een glimlach uitlokken. Het is geen
diepe, psychologische schilderij, welke zich
voor ons ontwikkelt; het is een portret, een
zorgvuldig af- en bijgewerkte fotografie en
men bekijkt het, deze reeks van tafreelen.
van bewogen beelden, met dezelfde belang
stelling, waarmee men een gedenkboek door
bladert.
Want er is veel interessants te zien, histo
risch heeft men niet de beschikking gehad
over paleizen, officieele gebouwen, den oor-
spronkelijken trein van 1841, de kanonnen,
waarmee de troonsbestijging van Victoria
aangekondigd is, de koets, waarin Victoria
bij haar gouden jubileum reed? en ook
als milieuschildering, als typeering van
historische figuren kan de film ons blijven
boeien.
Zij slaagt erin om den koninklijken per
sonen hun onschendbaarheid te waarborgen
en toch vertrouwelijk genoeg met hen te
worden, om nns de ontwikkeling in hun ka
rakters te v zen. In de verhouding tot de
ministers van de kroon wordt nadrukkelijk
de geest van het Engelsche koningschap ge
teekend. Niet voor niets worden in dezen
tijd de woorden van koningin Victoria over
democratie, verdraagzaamheid en vrijheid
herhaald, in een apotheose! waarin de film
kleur krijgt en een solemniteit, welke eerder
die van een openbare plechtigheid dan van
een filmdrama is.
En ook dat is op zijn plaats. Is de kleur
zoo fraai? is het formeel verdedigbaar, deze
plotse overgang van het zwart-en-wit naar
de gekleurde film? Neen, maar het geeft aan
het besluit van de film de onwezenlijkheid,
den afstand, waarom het vraagt. Koningen
en zelfs koningin Victoria kunnen een ge
woon, alledaagse?! mensch worden, voor
haar kamerjuffer en het groote publiek, dat
heden ten dage weer d'chter op de hof"e-
beurtenissen staat, dan lange tijden het ge
val is gewest, maar tenslotte blijven het
koningen. De laatste gebaren, de laatste
woorden, welke koningin Victoria in d^ze
f'lm bezigt, vraeen deze plechtige veihevi-
ging van de kleur.
D° hoofdrollen worden gespeeld door An
na Neagle en Adolnh Walbrook (voorheen
Wohlbrück), als de prins-gemaal Albert.
Maar men zou zelfs niet de verwachting mo
gen koesteren, dat hun spel de fdm zou
„dragen". Dan zou de film het karakter van
een psychologische film hebben moeten
dra "en. ni°t bet representatieve karakter dat
zij h°eft. Wat van de hoofdspelers gevergd
kan worden, is juist dat zij op den achter
grond blijven, dat zij niet anders worden
dan de svrnnathiek aandoende dragers van
een naam en een staat. Anna Neagle en
Adolnh Walbrook voldoen aan dezen elsch.
Op dezelfde wiize worden historische figu
ren uit hun omgevin" goed getypeerd.
En zoo is dit een film, die een eigen taak
voortreffelijk vervult.
Adolph Wohlbrück en Anna Neagle
in „Victoria the Great".
dio City Revels", welke kortgeleden gereed
gekomen is. Hij is nog nooit tevoren opge
treden in een film met Fred Astaire en
Ginger Rogers.
Mark Sandrich zal „Carefree" regisseeren.
Mitzi Groen
Een nieuwe RKO-actrice.
De zeventienjarige Broadway ster Mitzi
Green en Jack Oakie, hebben een belang
rijke rol toegewezen gekregen in de nieuwe
film van Fred Astaire en Ginger Rogers,
„Carefree", nieuwe titel voor „Change
Partners", waarmede de producer Pandro S.
Berman op 15 Februari is aangevangen.
Mitzi Green, die nog slechts een jaar gele
den een der populairste baby-filmsterren
van Hollywood was, speelt thans de vrou
welijke hoofdrol in de New Yorksche ope
rette „Babes in Arms".
RKO, die Mitzi Green onlangs een lang
durig contract gaf, heeft haar de hoofdrol
toegezegd in de musical „Fiddlesticks"
waarmede men binnenkort zal aanvangen.
Haar rol in de nieuwe Astaire-Rogers film
houdt de song „You Can Be My Cave Man"
in, een der zeven nummers welke door
Irving Berlin voor de RKO Radio film ge
componeerd zijn.
Oakie heeft met Bob Burns en Kenny
Baker de hoofdrol gespeeld in de film „Ra
Claudette Colbert heeft een plan uitge
dacht, dat voor altijd het film'-titel-probleem
uit den weg ruimt
Volgens Miss Colbert komen de „fans"
(het publiek) niet naar de theaters om de
mooie titels, maar om goede films te zien.
Zij stelt dan ook het volgende experiment
voor: Inplaats dat de studio de films titels
geeft, moet zij ze nummeren; b.v. „Produc
tie nummer tien". In de advertenties moe
ten dan de namen van de spelers en de
schrijver sterk op den voorgrond worden
gebracht, benevens een korte verklaring van
de film. De recettes zullen dan uitmaken of
titels iets te beteekenen hebben.
„Ik voor mij ben van meening, dat er te
groote waarde wordt gehecht aan titel", zegt
Miss Colbert, „ik denk, dat het publiek
weinig acht slaat op titeL Als een film goed
is, gaat men haar zien. Zoo niet dan komt
er niemand ongeacht wat van de film ver-
teld wordt."
In Hollywood zijn de meeste „show-
men" het met het idee van Claudette Colbert
eens, maar zij betwijfelen sterk, of haar
opvatting voor uitvoering vatbaar is. Inder
daad!
Claudette Colbert
De eerste indruk, dien Katherine Hepburn in het
dagelijksche leven maakt is niet altijd een onverdeeld
gunstige, want haar verschijnen getuigt van zooveel
energie, en zelfverzekerdheid, dat het op ongemanierd
heid lijkt En in dit opzicht is zij dan ook zeker onpopu
lair; bij sommige filmliefhebbers en bij de journalisten
die aan zekere standaard-gewoonten zijn gaan hechten,
in het bizonder. Maar ondanks dat alles kan de frisch-
heid van haar persoontje voor niemand verborgen
blijven, terwijl haar jeugdige levendigheid degenen, die
nader met haar kennis maken ontwapent.
Haar energie die iets schoolmeisjesachtigs heeft, trok
reeds de aandacht toen ze als leerlinge van een zeer be
kende meisjesschool een rolletje vervulde in „Warrior's
husband", een tooneelstuk, dat
enkele jaren geleden in New York
werd opgevoerd. Sindsdien heeft
dit onbeschroom
de meisje een
snelle carrière
gemaakt en zijn
haar trillende
neusvleugels en
levendige geba
ren op de film
schermen van de
heele wereld be
kend geworden.
De carrière was
overigens wel
haast tegen de
verdrukking in,
want Katherine,
die steeds zeer
overtuigd is ge
weest van de
juistheid van haar eigen ipvatting, zag er
niets tegen op om iedereen regelrecht
in kennis te stellen met haar mee
ning en aangezien ze zich niet toelegde op
diplomatieken tact, gaf dat herhaaldelijk
ruzie. Zoowel tijdens haar tooneelcarrière
als toen ze eenmaal bij de film was aan
geland, zette zij haar eigen zin door, veeg
de make-up artisten den mantel uit, en
toonde zich vooral gebeten op de Ameri-
kaansche journalisten, van wier sensatie-
gejaag ze heelemaal niets moest hebben.
Begrijpelijk overigens.
De kranten op hun beurt toonden zich
jegens haar niet van hun vriendelijksten
kant en menige veeg uit de pan was aan
haar geëndosseerd. Zij legde dat alles
echter rustig naast zich neer, evenals de
waarschuwingen van degenen, die haar
voorspelden, dat ze haar populariteit zou
schaden door deze minachting voor de
publieke opinie. Katherine meende, dat
wanneer het publiek haar niet goed genoeg
vond het dan maar weg moest blijven. En
zij kon dat zeggen, omdat haar bestaan
niet afhankelijk is van haar inkomsten uit
de filmproductie want ze stamt uit een
vermogende familie.
En zoo vertegenwoordigt Katherine
Hepburn dan het type van de onafhanke
lijke en haast jongensachtige vrouwelijk
heid, die zich in een oliejas beter thuis
voelt dan in een avondjapon, maar die de
merkwaardige aantrekkelijkheid bezit,
dat ze toch snel tot tranen geroerd kan zijn
en bovendien een zeer amicale houding
aan kan nemen, voorzoover ze dat in over
eenstemming kan brengen met haar gevoel
van verheven te zijn boven haar mede-
menschen en voorzoover ze niet een
van haar fcooze buien heeft.
Nu worden al die verhalen over haar
gepassioneerde optreden tegen iedereen, die
haar onsympathiek is en over haar non
chalance voor wat betreft de publieke
opinie natuurlijk behoorlijk aangedikt ter
wijl haar optreden aan den anderen kant
ook niet geheel vrij gepleit kan worden
van een zeker poseeren, en het moet dan
ook bewondering verdienen, dat deze
actrice er zeer zelfbewust naar streeft
zichzelf te zijn. Het sterkst heeft zich dat
misschien geuit toen ze, aan het begin van
haar tooneel- en film-loopbaan zich ver
zette tegen alles wat op make-uD leek om
niet te spreken van de keeren, dat ze
directeuren tot wanhoop bracht door kop
pig vast te houden aan haar persoonlijke
opvatting van een rol.
En dan gijn er missch:en weinig actrice»,
die zooveel aandacht besteden aan de ont
wikkeling van haar techniek en wier spel
zoozeer getuigenis aflegt van een einde-
looze studie. Wie enkele van haar films
nauwkeurig bekijkt zal tot de conclusie
moeten geraken, dat ze geen détail van
haar gelaats-expressie of van haar gebaren
ongecontroleerd vrij geeft Tot de fijnste
nuance toe legt getuigenis af van den be-
wusten wil, die er achter schuilt en elke
vezel van haar gelaat reageert volgen»
haar bedoeling.
Aan den anderen kant bestaat echter het
gevaar, dat ten actrice, dit zich te zeer
toelegt op haar techniek op een gegeven
oogenblik zal dood loopen in een inspira
tieloos en mechanisch spel, dat te veel spel
blijft en te weinig menschelijke overtui
gingskracht bezit. Op het oogenblik echter
bestaat dat gevaar voor haar zeker niet,
want haar populariteit, die met haar eer
ste film „Bill of divorcement" dadelijk ge
vestigd was en in de werken die volgden
slechts geringe schommelingen vertoonde,
is er met „Quality street", „Little women"
en „Alice Adams" in geenen deele op ach
teruit gegaan terwijl „Stage door" naar
het schijnt aar roem op hetzelfde peil
handhaaft.
HET LEVEN VAN EMILE ZOLA.
City-theater.
Wederom geprolongeerd! Nog één week
lang zal men van deze prachtfilm in het
City-theater kunnen genieten, zal het
leven van Zola, den grooten strijder voor
recht en rechtvaardigheid, aan het oog
van de bezoekers voorbij gaan. Nog een
week lang zullen van het witte doek weer-
k inken de rauwe kreten van menigten,
opgezweept door voor- dan wel tegen
standers van Zola als de verdediger van
den onschuldig wegens landverraad ver
oordeelden joodschen kapitein Dreyfus,
voor wien de vermaarde schrijver zich in
het strijdperk wierp, toen zijn roem als
acteur al lang gevestigd was, toen de
jaren van armoede op een tochtig zolder
kamertje reeds bijna vergeten waren
door de daarna verworven aardsche
schatten. Dit proces-Dreyfus is wel de
groote roem geworden van Zola, en Alk
maar en omgeving mogen de directie van
het City-theater dankbaar zijn voor de
geboden gelegenheid om de film, die dit
alles op zoo onnavolgbare wijze weer
geeft, nog gedurende een week te kunnen
zien.
Aan het groote nummer gaat een
program vooraf, dat aanvangt met een
serie foto's Polygoon-nieuws, waarin o.m.
aandacht gevraagd wordt voor het water
bouwkundig zeer belangrijke werk van
den sluisbouw te Ravenswaay en voor et
grootste Nederlandsche stoomschip de
Nieuw-Amsterdam. Verder is er een film,
die de sport aan het strand en in de bran
ding in beeld brengt, en ten slotte een ge
kleurde film, waarin het sprookje van
Roodkapje op moderne manier wordt
weergegeven.
DE INDISCHE GRAFTEMPEL.
Eerste deel.
Bioscoop-Theater Harmonie.
Het beroemde verhaal van Thea van
Harbau: „De Indische Graftempel" is in
een schitterend nieuw kleed aan de film
liefhebbers voorgezet en zij zullen dit
stellig op prijs weten te stellen en de
boeiende spannende film gaan zien, die
deze week het hoofdnummer vormt in de
Harmonie. De film wordt vertoond in
twee deelen en gisteravond had de eerste
vertooning plaats van het eerste deel, ge
titeld: „De Tijger van Eschnapoer". Voor
de Hollandsche filmliefhebbers is het
zeker van belang te weten, dat onze land
genoot Frits van Dongen een zeer belang
rijke rol in dit Duitsche filmwerk vervult.
Het verhaal verplaatst den toeschouwer
naar het rijk van den Maharadjah van
Eschnapoer. Deze vorst organiseert een
een groote jacht met olifanten op een
gevaarlijke tijger, doch ontdekt dan tevens
in de wildernis een man uitgeput van
ontbering.
Deze Sascha Demidoff stelt zich voor
als graaf Sartow en weet als zoodanig in
het paleis van den vorst te komen. En dit
alleen was het doel van zijn avontuur
lijke reis. Want hij heeft in Parijs de
danseres Sitha leeren kennen, die thans
de Maharani of vrouw van de Maharadjah
is. Hij wil en moet haar terug zien en dat
gebeurt ook. Maar het doordringen tot de
geliefde vrouwen van Indische vorstin is
een zeer gevaarlijk werkje, vooral als de
groote heer erg jaloersch is en ook nog een
neef heeft die niet ongevoelig is voor de
schoonheid van de vorstin. Dat dit alles
tot een reeks van zeldzaam spannende
avonturen moet leiden is gemakkelijk te
begrijpen. Schitterend zijn de Indische op
namen, vooral door de medewerking die
de Maharadiah van Udaipur voo' dere
film heeft verleend. Na vele angstige
oogenblikken vlucht Demidoff met de
Maharaz, maar zij worden achtervolgd tot
zelfs in Berlijn, waar de situatie weer zeer
kritiek wordt als de vorst Jitha als Oos-
tersche danseres ontdekt. Demidoff weet
zich slechts door een overhaaste vlucht te
redden en Sitha wordt ontvoerd, terwijl
de vorst Irene de verloofde van den
architect Furbringer uit een brandend ge
bouw redt.
Hoe echter alles zal afloopen, kan pas
verwacht worden in het tweede deel dat
onder den titel: „Het monument eener
groote liefde," volgende week zal worden
vertoond.
De uitstekende regie en de prachtige
opnamen roemden wij reeds evenals het
spel van Frits van Dongen. Maar ook de
andere medewerkenden verdienen ten
zeerste uwe belangstelling want La Jana,
de bekende danseres is een uitstekende
Malarana. Alex Golling zeer goed als
Ramigani en Kittv Jantzen bijzonder als
Irene.
De dansscènes zijn fraai verzorgd en de
medewerking van het beroemde Menaha-
Ballet voor de Oostersche dansen is een
attractie.
Het voorprogramma bracht een goed
journaal, een aardige film van het muzi
kale kwartet de Radio Singers en een leuk
filmpje van Betty Boop.
LA HABANERA.
Victoria-Theater.
Dat deze film, welke nog niet lang ge
leden in Nederland haar première beleefde,
overal groote sucessen boekt, zal dengene,
die haar vorige creatie zag, niet verwonde
ren. En in „La H2banera" heeft Zarah Lean-
der haar prestaties zoo mogelijk nèg opge
voerd.
De jonge Zweedsche Astree Sternhjelm
komt als toeriste op het eiland Portorico en
raakt hier onder de bekoring van de roman
tiek, die het eiland met zijn zwierige Spaan-
sche bevolking biedt. Hieruit moet het
dan ook verklaard worden, dat een huwelijk
met Don P*lro de Avila tot stand komt.
Romantiek eh een charmante hoffelijkheid
blijken echter een te weinig hechte basis
voor een duurzaam huwelijk te zijn, de
kloof tusschen de Zweedsche en den Span
jaard blijkt onoverbrugbaar en het huwelijk
wordt tot een volslagen mislukking. Tien
jaar lang duurt deze hel op het eiland der
koortswinden Dan besluit zij .tenslotte
terug te gaan naar Zweden met het kind,
dat in dezen tijd geboren is.
Een Zweedsche jeugdvriend van haar
komt op dit tijdstip juist naar Porto
rico ter bestrijding van de op het eiland
heerschende koortsen pardon op het
eiland Portorico zyn geen koortsen. Offi
cieel tten altyd. Op bevel van Don Pedro.
Zoodra immers bekend zou worden, dat de
menschen op Pertorico by tientallen ster
ven, zoodra de koortswind waait, zou dit
schadelijk zyn voor den handel En zoo
is het begrijpelijk, dat de Zweedsche dokter
een onwelkome gast is op het eiland: juist
als hij succes heeft, wordt het reddende
serum op last van Don Pedro vernietigd
waarmee deze echter zijn eigen graf graaft:
een oogenblik later wordt hij zelf door deze
koorts aangetast, waartegenover de dokter
nu machteloos staat. Astree trekt vervol
pens met haar Zweedschen vriend méér
dan vriend nu en haar kind terug naar
het lar.d, waarnaar het verlangen in tien
jaren van leed steeds sterker geworden was.
Zoo is in het kort het verhaal. Er valt uit
te concludeeren, dat dergelijk dramatisch-
romantisch gegeven met zooveel onderlinge
spanningen en zooveel tragische innerlijke
conflicten iets goeds kan zijn. En inderdaad:
Zarah Leander heeft van de Zweedsche
Astree iets buitengewoons weten te maken
Het voorprogramma geeft o.a. nieuws in
beeld en een aardig teekenfilmpje.
IN CHINEESCHE WATEREN.
Roxytheatei
Het opschrift van de film vertelt ons, dat
de spannende geschiedenis welke zich daar
in afspeelt in de Chineesche wateren voor
valt. Dat is natuurlijk mogelijk, maar het
had evengoed in de Golf van Biscaye kun*
nen zijn aangezien er in de heele film geen
Chinees te zien is en eigenlijk ook geen
land, maar alleen schepen en water.
Een rijke scheepseigenaar heeft de we
overtreden en ontkomt door een vlucht <>P
zijn jacht aan een dagvaarding, welke de
procureur-generaal hem moet doen overret
ken. De pers, en daardoor de geheele bevo
king, eischt, dat het gerecht den voortvlue
tige achterhalen zal en de procureur-gene
raal draagt nu een jongen advocaat,
George O'Brien op den overtreder te zoe
ken en hem de dagvaarding te overhan
gen. Na tal van vruchtelooze pogingen o
op het jacht te komen slaagt de ac*v°ca*.
daarin ten slotte, maar hij wordt aan boo
allesbehalve prettig ontvangen. Het sc P
vergaat en Papa, de dochter en haar aan-
staande, benevens de advocaat, komen op
een smokkelschip terecht. Dank zij de M®
digheid van den jongen jurist, ontkomt
kleine gezelschap aan de grootste gevart®
en het slot is natuurlijk een gelukkig huvr
lyk waarbij de advocaat als beloon ing y
zijn moeite de dochter van den schatrijk
jachteigenaar naar het altaar mag voeren'
Vooraf actueel nieuws en een film uit
verre Westen, waarin cowboy's op leven e
dood vechten, paardrijden en schieten,
is veel spanning in deze aardige film en n
publiek leeft in alle opzichten met
hoofdfiguren mede. Tim Mc. Coy sf>
deze film de rol van den edelen redder, d
een schurkenbend? ontmaskert en daarvo®*
een passende belooning krijgt in den vof®
van een beeldschoone jonge dochter.
