FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
„Hurricane", een millioenenwerk.
IN DE STUDIO BIJ METROGOLDWYN-MAYER'S JUBILEUM-FILM „MARIE ANTOINETTE"
*4 «'li
De inhoud.
Een der kostbaarste films
ooit gemaakt.
Een orkaan wordt gepro
duceerd
mm
Ê&m ff 1
r -
Waar de camera te kort schiet, helpt de stift van den vaardigen teekenaar: bovenstaand panorama is een in de studio's
der Metro-Goldwyn-Mayer te Culver City gemaakte schets van een opname tijdens de groote jubileumfilm der Metro-
Goldwyn-Mayer „Marie Antoinette", met Norma Shearer en Tyrone Power onder regie van W. S. van Dyke. In de film
duurt deze scène slechts 90 seconden en de dialoog bevat welgeteld tien woorden. Het geheele studio-apparaat en een
kleine honderd man, spelers en technici was echter noodig om deze scène te verfilmen
ONZE BIOSCOPEN.
flOVSANTEH-LOGe
bABys^M'jn WERPti
i*Camframan1
ELEORICIEIN
IE SCHUNWERPCR
OO WATT%8888g838«
TOONEfL-
StHMINKKAMER
Tal van films hebben een fortuin
gekosteen heel groot fortuin. De
meeste groote films hebben, in feite,
een millioen dollars of meer gevergd.
„Orkaan", geproduceerd door Samuel
Goldwyn is een der kostbaarste films,
die ooit gemaakt werd.
De prijs van deze film is echter de
onbelangrijkste van haar kenmerken
Evenmin moet men teveel waarde
hechten aan het feit, dat de groote
som gelds, die aan „Orkaan" besteed
werd, op een wijze, gezonde en doel
matige manier gebruikt werd, waarbij
men streefde naar volkomenheid in
elk opzicht.
Twee jaren van voorbereiding, ge
duldige nasporing van details, bestu
deering van resultaten der groote
tropische orkanen, het bijeenzoeken
van duizenden medespelenden, het
vinden van technische effecten, twee
groote expedities naar de Zuidzee
dat zijn de belangrijke dingen van
deze film. Om dan nog te zwijgen van
het feit, dat Charles Nordhoff en
James Norman Hall, de auteurs van
„Mutiny on the Bounty" een verhaal
schreven, dat nu eens waarlijk: weer
galoos is.
Samuel Goldwyn, door velen beschouwd
als een der kundigs te producenten, die de
filmwereld kent, heeft met „Orkaan"
ongetwijfeld een kroon gezet op zijn werk.
Hij heeft niet alleen een nieuw „genre"
gelanceerd, maar hij droeg de regie van de
film op aan een van de bekwaamste regis-
seus uit Hollywood: John Ford, den maker
van „The informer", „Prisoner of Shark
Island" en „The world moves on".
Bovendien zou Goldwyn Goldwyn niet
zijn, als hij zijn reputatie als „ster-ontdek
ker" geen eer aandeed. Hij brengt U dit
maal na Ronald Colman, Vilma Banky,
Qary Cooper, Anna Sten en vele anderen:
Jon Hall, een jongeman, die alles bezit om
een groote star te zijn.
Het is niet aan ons om in cinematografi
sche superlatieven den lof van deze film te
bezingen. U wordt met zulke „eigenroem"
overstelpt en U staat er sceptisch tegen
over. Daarom zijn wij zoo blij, lat de film
„Orkaan" zóó voor zichzelf spreekt, dat
wij hier rustig kunnen zwijgen.
Het is een feestdag op het eiland Manu-
kura in de Zuidzee.
Kapitein Naglé's schoener is juist bin
nengevallen en dat beteekent voor Mara-
ma, de dochter van het stamhoofd, dat zij
nu zal trouwen met Terangi, den eersten
stuurman aan boord.
Terangi en Marama worden door Vader
Paul in den echt verbonden, maar na een
paar dagen moet Terangi weer met kapi
tein Nagle mee naar Tahiti.
En daar slaat hij in een café een dron
ken blanke, die hem tartte, neer. Dit zou
niets beteekend hebben, als deze blanke
niet eenigen politieken invloed achter zich
had, waardoor Terangi vrij zwaar gestraft
wordt met zes maanden dwangarbeid.
Als Terangi bij zijn dwangarbeid op ze
keren dag den schoener weer ziet, kan hij
zich niet bedwingen, springt in zee en
zwemt het schip achterna. De bemanning
merkt hem niet op en Terangi komt uit
geput weer aan land, maar hij wordt weer
gegrepen. Bij een nieuwe poging doodt hij.
zonder het te weten, een bewaarder, maar
thans vlucht hij in een kleine kano en zet
•koers naar het op 600 mijl gelegen eiland
Manukura. Hij moet echter weer direct
vluchten voor De Laage, den administra
teur.
Plotseling ziet men hoe de vogels het
eiland verlaten. Iedere eilandbewoner
weet, dat dit slechts één beteekenis heeft:
er is een orkaan op komst, een van die
vreeselijke stormen, die heele eilanden kan
verwoesten. De bevolking moet gewaar
schuwd worden. Met opoffering van zijn
eigen veiligheid zet Terangi weer koers
naar Manakura. De Laage is ondanks den
storm toch in Nagle's schoener op zoek ge
gaan naar Terangi.
De wind zweept de golven op, die steeds
dieper het land indringen en de bevolking
zoekt haar heil in de booten of door zich
aan boomen vast te binden. In majestueus
geweld breekt de hevigste orkaan los, die
de Zuidzee ooit kende.
De schoener van Kapitein Nagle is een
drijvend wrak, maar de motoren werken
nog en De Laage haast zich naar Manu
kura, daar hij in doodsangst verkeert over
het lot van zijn vrouw.
De Laage gaat weer aan boord om alle
eilanden af te zoeken. Op één ervan ziet
hij een rookwolk. Het is Terangi's sein om
de boot te signaleeren.
Terangi zelf wacht echter De Laage niet
af. Met vrouw en kind vaart hij in een ge
vonden kano weg. De Laage ziet op het
strand voetsporen en door zijn kijker ziet
hij in de verte Terangi met de zijnen vluch
ten. Maar na een diepen zelfstrijd geeft hij
ditmaal zijn vrouw gelijk, als zij zegt, dat
het maar een drijvenden boomstam is.
Zoo zal eindelijk de opgejaagde Terangi
rust vinden
John Ford nam plaats in zijn regisseurs
zetel en wuifde luchtig met de hand naar
zijn staf.
„Laat maar waaien" klonk het comman
do. En waaien deed het. Het was een
grootsche demonstratie van de allesver-
nielende kracht der wind, die hier ver
toond werd. Een storm met een windsterk
te van 150 mijl per uur trok aan kokos
palmen en parau-boomen op een klein
eiland voorbij. Twaalf meter hooge golven
sleurden alles mee, waar ze houvast aan
konden krijgen.
Dat is in korte woorden de geweldige
climax van de Samuel Goldwyn film „Or
kaan" (welke in Nederland uitgebracht
wordt door Loet C Barnstijn's Filmdistri
butie) die 'n ongeëvenaard technisch mees
terstuk vormt, dat volgens de eenstemmige
meening van diverse critici, zelfs de
filmische aardbeving in „San Francisco" en
andere dergelijke enorme scènes in de
schaduw stelt.
Het brengt ons de woede der natuur in
haar vreeselijkste vorm: de orkaan. Er
bestaat niets, dat bestand is tegen zulke
natuurkrachten.
Toen Samuel Goldwyn de filmrechten
voor dit boek kocht voelde hij, dat de
orkaanscènes daar niet in beschreven
waren alleen uit sensatie-oogpunt, maar
als het deus ex machina van de intrigue:
de oude natuurwet, dat de sterkste over
leeft. Goldwyn voelde de belangrijkheid
van de beschreven orkaan en gaf zijn
orders. De orkaan moest realiteit hebben
en geen namaak zijn van bootjes, die om
sloegen in een tank met water. En aange
zien deze orkaan op commando moest
losbreken, moest hy kunstmatig zijn, maar
grootsch.
Het eiland zelf werd in ware grootte
gebouwd en droeg een inboorlingendorp,
een handelspost, een steenen kerk en een
gouverneurs-huis.
Het eiland werd begrensd door 4 lagu
nen. Uit één dez» r verhief zich een zoo
dreigend rotsblok, dat het leek of de
natuur zelf het daar geplaatst had, inplaaG
van de studio-oouwers. Elke hut, elk huis
was volledig opgetrokken en had een in
ventaris, waaraan niets ontbrak.
In de studio werd alles precies geco-
piëerd van de film, die men van te voren op
de Zuidzee-eilanden had opgenomen. Aan
het einde van iedere lagune stond een
reusachtige watertoren met kanalen die in
de lagunes uitkwamen. Elke toren, die
225.000 liter water bevatte, kon in een
minimum van tijd weer gevuld worden.
Aan twee kanten waren windmachines op
gericht, toegerust met 12 P.K. Liberty-
vliegtuig-motoren. Twaalf brandspuiten
stonden gereed om het water hoog in de
lucht te spuiten en zoodoende een kunst
matige regen te verwekken.
De totale kosten van deze natuur-rimita-
tie bedroegen 500.000 dollar, een vierde
deel van den totalen productiesom van 2
millioen dollars. Het is dan ook te begrij
pen, dat de opnamen slechts één keer ge
maakt konden worden, daar een tweede
opbouwen van dit reuzen-déoor ondoen
lijk zou zijn.
Maar dat hoefde ook niet. Alles was
perfect gegaan.
Samuel Goldwyn was tevreden. Hij wist,
dat hij zijn publiek de adembenemendste
scènes kon toonen, die n.en ooit op het
witte doek had gezien, zonder dat dit
menschenlevens had gekost.
ELECTRIC1EN
>2 bTANO^
FOTOGRAFEN
JDOOWAJT
PROJECTOI
»VF RK M E
ÊL .UfiniRKAMPEri
DUBBELE OWOJECTOH
HfcRZI t MP
eiectrk -
CEHTRALE
SPOT-LAMP
- F L i F F
GROOTE TRAP
i folg'5 VERSAlLlEi
fttLATL-R'JKACTFUftJ
LHEF-COSTUMiER
«RglJ
w
MOflTfUtt
G E LU 1D 6 -
CABINE
Hl Lf*R
f_FlTC es
m
r NORM A SMEARER
TYRONE POWER "'liil
'EtKENIAH
vtftVKAAWfc
«EMGEL
Micfopoon
33. q
HULPCAMERAMAN
5 WN DJK£
REGISSEUR
LOST HO* QNKVHWgP
wÊLttt. ^PÏSIÏtemt
NVALLtRS
ww/mm
kleedkamer
TyRONE POWER
üRI MEUSfc
GELUI Ob- -&KÊM x NI
®5l HULPREG'SSEU- f
•-REUSSEURJ
VERSPREIDER
STROMBERL
2 MUBICt
m. PRODUCT! tlt lOi
TXRONE POWERS
ASSISTENT
KAPPER
GRIMEUR
HELPER
GELUIDSSCHERM
NO«MA!)H ARHf
ARCHIErO
HORMASMEARFRS
KAMERMEISJE
NULPCOSTUMIER
T
ggggfê Wmmiï# KLEEDKAMER VOOR
ACTEURS
AFEL SCRIPTGIRL
NORMASHEARcR J
KLEEDKAMER
KLEEDKAMER
OOR FIGURANTE
VOOR FIGURANTEN
KLE E O KAM ER
TWEEDE BLAD.
„ORKAAN".
City-Theater.
Er zijn geestige amusementsfilms, die
twee weken later weer voor het grootste
deel vergeten zijn. Humoristische gooi- en
smijtfilms, vroolijke films met een onont
koombaar happy end, die een mensch en
kele amusante oogenblikken bezorgen.
Films met weinig pretentie, die alleen het
doel hebben den toeschouwer eenigen tijd
in de sfeer der filmromantiek te houden
en hem enkele oogenblikken zijn dagelij k-
sche zorgen te doen vergeten. Alle films,
die, zoo zy hun doel bereiken, daarom hun
waarde hebben.
Er is een ander genre, dat wél poogt zich
als „goede" film te laten clasificeeren voor
films met dergelijke pretenties echter moe
ten andere maatstaven aangelegd worden
en in dit geval blijkt, dat er maar be
trekkelijk weinige het praedicaat „goed"
kunnen verwerven, omdat het hierin maar
al te vaak neerkomt op een quasi-belang-
rijke probleemstelling.
„Hurricane" (in ons land „Orkaan") is
anders. Dat is op zichzelf al een verdienste.
Het beteekent, dat we hier originaliteit
kunnen verwachten. Die vinden we niet
zoozeer in het verhaal met veel Zuidzee-
romantiek die vinden we in meer films
al blijft het feit, dat het boven het
doorsnee-filmverhaal uitsteekt, dat het be
langrijker is. Het conflict tusschen den
primitieven mensch de harde wetten der
blanke „beschaving" is zeker de moeite
waard.
Het verhaal echter moge beter zyn dan
wat ons gemiddeld voorgezet wordt ori-
gineeler, belangrijker óók uit technisch
oogpunt is de orkaan, die losbreekt in
zijn allesvernielende kracht, die een heel
eiland radicaal verwoest. Metershooge gol
ven, die de kerk op het hoogste punt van
het eiland vernielen, die de bewoners
verzwelgen, enorme boomen vellen, alles
vernietigen, wat op hun weg komt.
Striemende regen, de gierende orkaanwind,
enorme watermassa's, instortende huizen,
het geluid van de alarmklok, de geteisterde
bevolking elementen van de slotapo
theose van deze film, zóó beklemmend echt,
dat het hierom alléén al van belang is
„Hurricane" te gaan zien!
Vooraf: Movietone-nieuws en een ge
kleurde teekenfilm.
DE TWEELINGBROERS.
Roxy-theater.
De directie van dit theater heeft voor de
Pinksterdagen goed gedaan, een programma
te vertoonen, waarin de overbekende Stan
Laurel en Oliver Hardy, de bezoekers op
een dusdanige manier laten lachen, als
alleen zy dat kunnen. Want van begin tot
eind zit deze rolprent vol met de meest
mogelyke idiote situaties, welke buitenge
woon goed gespeeld worden en die dan
ook 'n paar uur vroolijkheid verschaffen
voor een ieder die deze film gaat bewonde
ren.
De inhoud is n.L zoo, dat er niet één stel
Laurel en Hardy bestaat, maar twee. Er
zijn namelijk nog een paar zoek geraakt?;
tweeling-broers.
Het eerste stel is „gelukkig" getrouwd en
het tweede paar heeft dienst genomen als ma
troos op een zeeschip. Ze hebben elkaar in
geen jaren ontmoet en geen van beide pa
ren weet, dat de andere nog leeft, 't Noodlot
wil dat de zeevaarders met hun boot op
dezelfde plaats aankomen, waar het le deel
woont. Ze gaan natuurlijk aan wal om te
pasagieren. De lezer begrijpt, dat hierdoor de
grootst mogelijke gekke verhoudingen wor
den geschapen, zooveel, dat het ondoenlijk
is hiervan een overzicht te geven. Wij
hopen te kunnen volstaan, met mede
te deelen, dat ook deze film, precies als
die al eerder van deze geniale komieken
gedraaid zijn, van een dusdanige kwaliteit
is, dat men van het begin tot het einde zit te
schateren
Een uitgebreid voorprogramma gaat aan
deze film vooraf. O.a. Polygoon-nieuws met
binnen- en buitenlandsche actualiteiten,
twee gekleurde teekenfilmpjes „Vreemde
Alpinisten" en „Porky's dubbele pech" en
een komisch blij spelletje „Boomplantdag".
Vroolijkheid is dus deze week het devies
ia 't Roxy-theater.
MARINEPRONKSTUKKEN.
V ictoria-Theater.
Een hoofdnummer, dat alles brengt wat
men maar wenschen kan en de directie had
voor haar Pinksterprogramma moeilijk een
betere keuze kunnen doen dan: Marine
pronkstukken, een vlotte film uit het leven
der Amerikaansche adelborsten van Anna-
polis. Alleraardigst wordt eerst getoond, hoe
drie verschillende jongemannen tot de op
leidingsschool worden toegelaten en hoe zij,
eenmaal in Annapolis aangekomen, een
nieuw driemanschap sluiten. De drie ver
schillende types zijn prachtig getroffen.
Robert Young als de met zich zelf inge
nomen Ash, James Stewart als de echte
marinevriend, de jongeman, die echt voelt
voor den zeedienst, en dan de zoon van de
rijke New-Yorksche familie, die zijn twee
vrienden in de Kerstvacantie inviteert en ze
thuis laat kennis maken met zijn ouders en
zijn lieftallige zuster Pat. Ash en Truck
kenden haar reeds van het mooie portret. De
eerste meent, reeds dadelijk bij Pat het
pleit te hebben gewonnen, maar Pat zelf
vmdt James Stewart wel zoo aardig. Welk
een belangrijke rol de sport en in 't bijzon
der het Amerikaansche voetbalspel (voor
ons lijkt het meer rugby) in hun leven in
neemt, wordt door tal van mooie en span
nende match-opnamen duidelijk getoond.
De figuur van den ouden kapitein Dawes,
die nog nooit een match van „de vloot" heeft
overgeslagen, is mooi geteekend en wordt
door Lionel Barrymore prachtig gespeeld.
Bijzonder mooi is ook de scène, waarin
Truck zijn vader tegenover den leeraar-
officier verdedigt. En verder heeft de film
nog meer van deze treffende scènes, die den
bezoeker lang zullen bijblijven.
Kortom een film vol afwisseling met op
namen van het instituut te Annapolis, die
zeer geslaagd zyn.
Robert Young en James Stewart spelen
zeer goed en Florence Rice maakt van Pat
een zeer sympathiek persoontje. Barrymore
noemden wij reeds. Maar er komen nog meer
prachtige typen in de film voor. Men zal
deze gemakkelijk zelf herkennen.
Een film, die elkeen ten zeerste zal vol
doen.
Het voorprogramma bracht een drietal
boeiende en belangwekkende journaals met
zeer goede opnamen van belangrijke inter
nationale voetbalmatches, waaronder
Nederland—Schotland en Duitschland
Engeland.
Een prachtige sportfilm over de zwem-
sport en wel speciaal het duiken mag zeker
genoemd en de gekleurde teekenfilm die
het programma completeert is geestig ge
vonden.
DE STERVENDE ZWAAN.
Theater Harmonie.
Men herinnert zich misschien de hier
eenige jaren geleden vertoonde film „De
Bewaarschool", naar den bekenden roman
„La Maternelle" van Leon Frapié.
Een dér hoofdfiguren, of beter gezegd,
figuurtjes, was daarin de jeugdige Janine
Charrat en zij bewees toen reeds, dat zij in
een kindermilieu een artiste van buitenge
woon talent kon genoemd worden.
De regisseur Jean BenoitLevy weet met
dit kindermateriaal iets te bereiken. Dat
heeft hij in „De Bewaarschool" bewezen en
dat heeft hij opnieuw getoond in deze in
drukwekkende dansfilm. Het is niet gemak
kelijk meisjes van tien tot veertien jaar op
den voorgrond te zetten en daarmee zulk
gevoelig spel te bereiken, dat het volwasse
nen kan interesseeren. Men mag bewonde
ring hebben voor een danstalent van meisjes,
die de kinderschoenen nog niet ontgroeid
zijn, maar de film vraagt daarnaast interesse
voor de zielsconflicten waaraan deze kinde
ren reeds onderworpen zijn, voor de harts
tochtelijke wijze waarop zij op alles wat
haar hartjes beroert reageeren.
Kinderen van acht tot veertien jaar leeren
dansen aan een balletschool. Zij hebben
bloote beentjes en wijd-uitstaande rokjes als
echte ballerina's en zy dansen met een
gratie, welke van langdurige studie getuigt.
Rose Souris Janine Charrat is onder
den indruk van de charme van de danseres
Beaupré Yvette Chauvire die haar
protegeert. Het is van de zijde van Rose een
aanhankelijkheid, die sterker is dan ver
eering en als het meisje hoort, dat er een
nieuwe ballerina geëngageerd is, die made-
moiselle Beaupré in de dans van „De ster
vende zwaan" zal vervangen, besluit zij haar
groote vriendin te helpen. Zij opent een luik
in het tooneel, de nieuwe danseres valt er
door, breekt haar been en haar overkomt
het ergste wat een danseres kan overkomen;
zij zal nooit meer kunnen dansen.
Dan wordt zij leerares aan de balletschool
en als zij op haar stokje geleund naar de
dansende meisjes kijkt, treft haar de gratie
van de kleine Rose. Zij hecht zich aan het
meisje, dat haar groote vriendin Beaupré
verliest, omdat deze gaat trouwen en de
opera gaat verlaten. Twee vriendinnetjes
kennen Rose's geheim. Een licht, door
jalousie tegen Rose gedreven, haar moeder
in en weldra weet ook de ongelukkige dan
seres Nathalie Karine Mia Slavenska
aan wie zij haar val heeft te wijten.
Dan sluipt de wanhoop in Rose's hartje,
zij vlucht na een schitterend afgelegd exa
men, zij wordt terug gevonden in de gewel
ven van de opera en het is Karine, die haar
niet alleen vergeeft, maar zich aan dit
meisje hecht en besluit van haar te maken
wat zy zelf niet meer worden kan.
Een film vol spanning door den blik in het
zieleleven van halfvolwassen meisjes, vol
charme door muziek en dans en vol schoon
heid door het schitterende spel der hoofd
figuren.
Vooraf een alleraardigste éénacter, een
gezellige screensong en een uitgebreide
collectie nieuws uit binnen- en buitenland.
