FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
Filmsterren tijdens hun werk.
ONZE BIOSCOPEN.
Op Autogrammen-jacht.
„I 'H SORRY", drie woorden, die Hollywood jaarlijks
millioenen dollars kosten.
c
13
Miniatuur-filmpjes.
EEN BOERENZOON
LEERDE TEEKENEN IN
KANSAS CITY, WAAR
HIJ OP EEN DAG
VRIENDSCHAP
SLOOT MET EEN
AARDIG MUISJE
NADAT WALT DISNEY
KRANTEN EN TIJDSCHRIF-
TEN VOL GE-
TEEKEND HAD
KWAM MICKEY
MOUSE AAN
DE FILM.
DE KROON OP ZIJN
WERK IS DE EERSTE
GETEEKENDE HOOFDFILM VOOR RKO
SNEEUWWITJE EN DE 7 DWERGEN, WAAR DISNEY 3 JAAR AAN WERKTE
TWEEDE BLAD.
In het midden van de donkergehou
den set No. 4 schittert licht. Onder dat
licht staat Claudette Colbert tegenover
Charles Boyer. Haar oogen schitteren,
haar gezicht verwringt zich, haar
lichaam beeft van ergernis:
Dat had je éérder moeten zeggen!"
valt zij uit, „ik wil niet feestvieren om
een revolutie!"
Plotseling verdwijnt alle woede en
ergerais.
„Shucks", zegt Claudette, I'm sorry.
Ik sloeg een zin over".
„Over", gilt de regisseur.
Tot zoover was het goed. De lichten
in het midden worden gedempt, Boyer
neuriet een wijsje, Claudette waait haar
gezicht met een zakdoekje wat koelte
toe. Het duurt drie minuten, voordat de
camera's opnieuw ingesteld worden en
de scène uit de Warner Bros film
„Towaritsj" opnieuw genomen kan
worden.
Claudette Colbert
Een ander tooneel.
Carole Lombard en Fernand Gravet lachen
in eikaars oogen, voordat zij een vertrek
binnentreden. Fernand spreekt het eerste.
„Bang?", vraagt hij.
„Ik weet het niet", antwoordt Carole.
„Het is net, alsof je in het donker loopt,
denken
Haar tanden bebijten haar lippen en in plaats
van de omarming, die toch komen moest,
stampt zij met den voet op den grond en
zegt „I'm sorry".
„Over" gilt de regisseur, het licht wordt
laag gedraaid, de camera's ondergaan de
zelfde behandeling voordat de opnamen voor
Warner's film „Fools for scandal" weer een
aanvang kunnen nemen.
Dure woorden.
Dit is tweemaal in tien minuten tijds.
Zöö klonken millioenen malen in de afge-
loopen jaren deze „duurste" woorden van
Hollywood:
„I'm sorry".
Ofschoon het publiek deze woorden bijna
nooit hoort (behalve in den dialoog), kosten
zij de filmindustrie een vermogen aan tijd,
materiaal en energie.
„I'm sorry" is het eerste, dat de spelers en
speelsters zeggen, wanneer zij een fout
maken. En in „I'm sorry" heeft elke speler
gelegenheid om zijn woede, teleurstelling of
energie te uiten.
Het begin is bij allen hetzelfde: een ma
nier van verontschuldiging, die de regisseur
de medespelenden en de geluidsingenieuvs
moeten aanhooren. Maar de studio betaalt
voor deze vergissingen. Zelfs de tempera
mentvolste ster zegt „I'm sorry", voordat
zij 't over een vergeten zin of gemaakte fout
heeft. Sommigen zijn woedend als zij een
fout maken. Er zijn geen twee menschen, die
hetzelfde op een tekortkoming reageeren.
De verschillende reacties
op een gemaakte fout.
Charles Boyer
Als Kay Francis fouten maakt
Als b.v. Kay Francis een en dezelfe scène
meer dan driemaal bederft kan men er
zeker van zijn, dat zij in tranen zal uit
barsten. Dit maakt de vertraging nog groo-
ter, want tranen bederven de make up.
Typeeren is het echter, dat zjj daarna geen
fout meer maken zal. Als Hugh Herbert een
zin verknoeit, gaat hij uitgelaten verder met
zinnen uit andere films te citeeren en non
sens te verkoopen, totdat de regisseur hem
tot de orde roept. Dit is een oude gewoonte
van hem, dateerend uit den tijd toen hij nog
aan het tooneel was. Vaak gebeurt het, dat
hij reeds enkele aardigheden gedebiteerd
heeft, voordat iemand merkt, dat Hugh zijn
tekst vergat.
Vele spelers zeggen leelijke woorden als
zij zich vergissen. Een der voornaamste
actrices knipt eerst met haar vingers en zegt
„Dem it", als zij een fout maakt. Dat knip
pen met de vipgers dicht bij de microfoon
verwekt den indruk, alsof de betreffende
dame per revolverschot een einde aan haar
bestaan maakt.
Joan Blondell is rolvaster dan den gemid
delden speler. Doordat zij een nogal New-
Yorksch accent heeft, moet zij den tekst steeds
herhalen ten einde een zuivere uitspraak te
krijgen en leert zij hierdoor den tekst beter
dan andere spelers. En als zij soms een en
kele maal blijft steken, zegt ze den zin
zachtjes over, zoodat zij spoedig weer ge
heel in haar rol is.
De welgemanierde Leslie Howard past den
laatsten tijd een nieuwe manier toe om zijn
misnoegen over het maken van fouten te
uiten. Hij gooit dan, wat ook onder zijn be
reik is, zoo hoog mogelijk de lucht in.
Spelers als Pat O'Brien en Allyn Joslyn,
die twee maal zoo vlug spreken als ieder
ander, maken natuurlijk eerder fouten dan
de „bedaarde" acteurs. Pat begint, als hij
zich vergist, met zijn vuisten een of andei
stuk meubilair te beperken, toch vindt hij
eerst gelegenheid om „I'm sorry" te mom
pelen.
Als Paul Muni voor de tweede maal een
fout maakt in dezelfde scène, loopt hij van
het tooneel weg en zondert zich eenige mi
nuten af in zijn kleedkamer. Mocht die fout
voor den derden keer voorkomen, dan staat
hij erop, dat de betreffende scène dien dag
niet doorgaat en tot een anderen dag wordt
uitgesteld.
Edward G. Robinson studeert zijn tekst
zoo zorgvuldig in, dat het een zeldzaamheid
is, als hij een fout maakt. Wanneer hij zich
echter vergist, hetgeen hij zelf vaak niet be
merkt, en men laat hem stoppen dan
zegt hij boosaardig: I'm sorry".
Tooneel en film.
Op het tooneel komt het er niet zoo
heel erg op aan, wanneer men niet rol
vast is, men praat er dan een beetje om
M N MAN IS DETECTIVE.
Victoria Theater.
Het is moeilijk een cocktail te maken van
spanning, humor en geheimzinnigheid, maar
het recept is toch vrij eenvoudig. Men neemt
een boeiende en avontuurlijke detective
roman van het goede soort en laat de hoofd
rol spelen door een van de beste humoris
ten, die wij onder de tegenwoordige film
sterren kennen. Men wisselt de spannende
momenten zoo nu en dan af met wat aller
dwaaste tooneeltjes tusschen den acteur en
de vrouw, die sterk genoeg speelt om met
hem te kunnen optreden en men zorgt voor
een pakkend slot, waarbij de dader van al
lerlei geheimzinnige moorder natuurlijk
heel iemand anders blijkt te zijn dan men
algemeen gedacht heeft.
William Powell en Myrna Loy zijn de
ideale filmfiguren voor een dergelijk
schouw- en hoorspel en als Dritte im Bunde
sluit zich daarbij de ruigharige fox aan, die
met den naam Asta wordt betiteld.
In M'n man is detective wordt een be
kende Amerikaansche detectieve-roman in
«en modern kleedje gestoken en zoo ver
filmd, dat men afwisselend in de grootste
spanning verkeert en even later weer harte
lijk kan lachen om de allerdwaaste vertoo
ningen. Welk een kostelijke typen heeft de
regisseur in Nora's familieleden gegeven en
welk een prachtverzameling boeven, die
stuk voor stuk de zwaarste misdaden kunnen
begaan, worden in deze film op het doek
gebracht. Drama's in deftige heerenhuizen
wisselen af met de dolste tooneeltjes vol
zang en dans in de groo.ste cabarets van
New York en daartusschen verschijnen de
schaduwen op het doek van mannen en
vrouwen, die in den nacht met revolvers in
de hand uit donkere hoeken opduiken en
elkaar besluipen en beschieten.
Deze film is een der allerbeste op het ge
bied der dectieve-story's, die wij in jaren
gezien hebben. Zij boeit van het begin tot
het einde ,dank zij het meesterlijke spel van
de hoofdpersonen van wie William Powell
het leeuwendeel voor zijn rekening heeft te
nemen.
Vooraf veel wereldnieuws, tal van opna
men van bijzondere gebeurtenissen uit ons
eigen land een prachtige demonstratie van
ping-pong en een gekleurde screensong
waarin Jazz-muziek geïllustreerd is en
waarvan de opnamen in dezelfde verhouding
tot normale filmbeelden staan als een fox
trot tot een symphonie van Beethoven»
Er is deze week veel te genieten en ook
veel te leeren in het Victoria-Theater.
Paul Muni
heen en komt toch weer op het oude
punt terug. Maar voor de film moet een
tekst vaak drie maal op dezelfde manier
herhaald worden. Eén maal voor een
„close-up", één voor een „long-shot" en
vaak nog één op een bepaalden afstand
van de camera. Eén van deze opnamen
wordt gebruikt en aangezien de woorden
volkomen moeten sluiten met de be
weging, die de mond maakt, is het soms
noodig een „long-shot" opname met een
close-up" af te wisselen, zoodat de tekst
voor de voornaamste scènes, waarin deze
afwisseling gebracht wordt, nauwkeurig
uit het hoofd moet worden geleerd.
Alle producers trekken een bepaald be
drag uit voor het „Tm sorry" gezegde. Het
zijn niet alleen filmbeelden, die in de snij
kamers van de studio's op den grond te vin
den zijn; woorden vindt men er ook, lange
en korte zinnen, foutief uitgesproken woor
den, onnoodige zinnen en ruwe uitvallen.
Als men alles eens achter elkaar zou af
draaien, dan zou men duizendvoudig de
woordjes „I'm sorry" hooren, het smartlied
van Hollywood.
Menigmaal komt het voor, dat de profeet
in eigen land niet geëerd wordt, bij film
sterren is dit echter zeer zeker niet het
geval. Hoe geliefd stars zijn. komt wel het
duidelijkst tot uiting door de autogram
men-verzamelwoede. Nergens tiert dit
„product" van de moderne samenleving
weliger dan op den vruchtbaren bodem
van Californië.
De Californische verzamelaars gaven
meermalen blijk van groote spitsvondig
heid om langs nieuwe, nog nimmer betre
den wegen in het bezit te komen van de
vurig begeerde handteekeningen.
Kort geleden kwam tijdens het verblijf
van den opname-staf en artisten te Chico
Cal. ten behoeve van de nieuwe Warner
Bros. film „De avonturen van Robin Hood",
een origineele nieuwe wijze aan het licht.
Vooraf moeten wij verklaren, dat wan
neer een gezelschap, ver van de studio
verwijderd, verblijf moet houden, de
studio-leiding voor de maaltijden en het
logies zorg draagt. Teneinde het betalen
van diners etc. te vergemakkelijken, stelt
de studio, chèques beschikbaar. Na afloop
van een diner teekent de artist een chèque
en betaalt hiermede, het papier wordt
later ter verzilvering bij de studio aange
boden.
De leden van het gezelschap, aanwezig
voor de verfilming van „De avonturen van
Robin Hood", waarin Errol Flynn en
Olivia de Havilland de hoofdrollen ver
tolken, maakten natuurlijk gebruik van
voornoemde chèques.
Na afloop van de eerste week viel het
op, dat er geen enkele chèque, die de
handteekening van Miss Havilland droeg,
ter verzilvering aangeboden werd.
Miss Havilland eet echter graag en
houdt ook geen diëet. Mogelijk was het,
dat zij niet haar eigen diners betaalde!
De boekhouder kon er geen touw meer
aan vast knoopen.
Bij het onderzoek kwam aan het licht,
dat een der koks uit de eiken dag binnen
gekomen chèques, die van Miss Havilland
uitzocht en het daarop staande bedrag aan
de kassa voldeed.
De hotel-bediende verklaarde desge
vraagd, dat hij de „autogrammen aan een
Hollywoodsche „autogrammen-opkooper"
(waarvan er dozijn bestaan) voor een
zacht winstje over deed.
De opkooper betaalde hem, voor iedere
chèque, waarop de handteekening van
Miss de Havilland prijkte, 50 cents meer.
Duidelijk bleek, dat er niets onregel
matigs was geschied, zoodat de hotel
directie er mee volstond de bediende een
reprimande toe te dienen en hem verzocht
de aldus gemaakte winst aan een liefdadig
doel af te staan.
In deze korten tijd hadden echter acht
tien „autogrammen" van Olivia hun weg
naar den markt gevonden hetwelk een
hulde inhoudt voor de slimme, wijze,
waarop autogrammen-jagers werken.
„Sneeuwwitje" slaat een
Hollywood-record.
Na alle records in de geschiedenis van de
geluidsfilm te hebben geslagen, beëindigde
„Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen", Walt
Disney's hoofdfilm, haar voorstellingen in
het Carthay Circle Theater te Hollywood
na negentien weken achtereen geloopen te
hebben.
„The Great Ziegfeld" is de houdster van
het vorige long-run record met een aantal
van vijftien weken en vier dagen in het Car
thay.
Meer dan 170.000 menschen bleken
„Sneeuwwitje" in dit eene theater gezien te
hebben, nadat de balans bij het beëindigen
van deze sensationeele run van de eerste
geteekende hoofdfilm, opgemaakt was.
Irene Dare, nieuwe baby-ster.
Sol Lesser heeft Irene Dare, vijf jaar oude
schaatskampioene, geëngageerd om naast
Bobby Breen op te treden in de nieuwe
RKO-film „The Vagabond Kid".
Lesser zag de kunstverrichtingen van het
sterretje in het Pathé Newsreel en besloot
Irene onmiddellijk te engageeren.
MICKEY MOUSE
BEGON VOOR
HET EERST TE
PRATEN IN
STEAMBOAT
WILLIE, EEN
SENSATIE
DISNEY'S
GEKLEURDI
VPT
D I j'h I Y
DAARONDER
WAREN DE
ONVERGETE-
LIJ KE DRIE
KLEINE
BIGGETJES
„NACHTSLEUTEL
Harmonie.
„Night Key"; „nachtsleutel".... een sug
gestieve naam voor een eveneens zeer sug
gestieve en boeiende film. De naam Boris
Karloff zegt dengenen, die hem m zijn di
verse creaties („Frankenstein", „De mum
mie" enz.) kennen, trouwens voldoende om
te weten, dat ook deze nieuwe film een ma
ximum aan goede spanning garandeert.
Lloyd Corrigan, de regisseur van dit Univer-
sal-product heeft het verhaal in een logi-
schen vorm gegoten en een adembenernen-
den climax weten te scheppen.
Boris Karloff is hier de oude uitvinder,
wien een nieuw alarmsysteem door een
nachtveiligheidsmaatschappij afhandig wordt
gemaakt om concurrentie te voorkomen.
Maar Dave Mallory wreekt zich: door mid
del van zijn „night key" opent hij deuren en
safes juist die, welke door Ranger's Vei
ligheidsdienst worden bewaakt! zonder
dat hun alarmsysteem werkt. Voor den
nachtsleutel zijn geen verzegelde deuren
voor den nachtsleutel is een door Ranger's
Veiligheidsdienst bewaakte deur even ge
makkelijk te openen als iedere andere: de
nachtsleutel beteekent de krach voor Ran
ger's bedrijf.
Zeker, Mallory is geen inbreker, hij steelt
niet: hij haalt alleen alles overhoop ten tee-
ken, dat de nachtsleutel zijn werk heeft ge
daan, feilloos, zonder een enkel spoor achter
te latenEn Mallory bereikt zijn doel:
Ranger moet het nieuwe systeem van den
uitvinder invoeren, waardoor deze en zijn
charmante dochter een onbezorgde „oekomst
tegemoet gaan. Maar voordat het zoo ver is,
gebeurt er nog het een en ander: Mallory
wordt ontvoerd door een gangster-bende, die
den befaamden nachtsleutel voor hun eigen
practijken wil gebruiken.. Hij weigert, ver
nietigt zijn apparaat, geeft daarna oogen-
schijnlijk toe, maar reconstrueert het zóó, dat
het bij gebruik den veiligheidsdienst waar
schuwt. Op een aannemelijke wijze heeft
men een liefdeshistorie (resultaat: Joan
Mallory en een van Ranger's mannen zorgen
voor 't happy end) in het verhaal weten in
te vlechten.
Vooraf: „Sound news" van Paramount en
o.m. een interessante film over het werk van
de Amerikaansche „G-men".
PALJAS.
City Theater.
De opera Paljas mag zich tot de meest
bekende der muziekdrama's rekenen en ij
kan nog steeds haar rechten op de volle
belangstelling van het publiek laten
gelden.
Het City-Theater brengt deze week een
prachtige opvoering van Paljas, zij het dan
in film-vorm. Maar deze film is een bui
tengewone muzikale prestatie, niet alleen
door de goede vertolking van Leoncavillo's
muziek, maar vooral ook door de uitbeel
ding van de hoofdfiguren. Niemand min
der dan Richard Tauber vervult de hoofd
rol van Canio en zelden zal men dezen
zanger mooier hooren zingen dan in deze
Iiim. De proloog wordt schitterend gezon
gen, maar ook later in het eigenlijke ver
haal is Tauber op zijn best. Speciaal noe
men wij nog het Smartlied. Voor muziek -
en zangliefhebbers iets bijzonders.
Over den inhoud behoeven wij slechts
weinig te vertellen. Men kent de geschie
denis van Canio en Nedda in het reizende
théater. Canio, die zijn jonge vrouw boven
alles lief heeft, doch de coquette Nedda
bedriegt hem met Silvio, wat weer de ja
loezie opwekt van Tonio ook een der leden
van het gezelschap. En als dan ten slotte
Canio van het bedrog zijner vrouw over
tuigd is, overmeestert de woede en wan
hoop hem en krijgt de opvoering van
Colombine een tragisch einde.
Steffi Duna verraste door een sterke
uitbeelding van Nedda. Zij speelde met de
drie mannen als een volleerde coquette,
doch behield steeds haar aantrekkelijke
charme. Een tweede vrouwelijke hoofd
figuur werd goed vertolkt door Diana
Napier (zooals men weet Taubers echtge-
noote). De film boeide door spel, muziek
en zang en verdient aller belangstelling.
Sommige gedeelten der film zijn in kleuren
opgenomen en maken een zeer goed effect.
Het programma opende met een zeer
interessant journaal en daarna vroegen
nog voor de pauze een gekleurde teeken
film, een Holl. Nieuws en Polygoon en een
bijzondere muzikale éénacter met verras
sende scenes de aandacht.