F FITS EN V A'N HET WITTE
Filmsterren bouwden een carrière.
C
Z1
KATHERINE HEPBURN,
HOLLYWOODS PARADOX.
WHITNEY BOURNE,
GEBOREN FILMSTER.
ONZE BIOSCOPEN.
L
r
- n min i ...u-..^WI> l—u
Katharine Hepburn
trad op o.a. in:
„A Bill of
Divorcement"
„Christopher Strong"
„Morning Glory"
„Little Women"
„Spitfire"
„The Little Minister"
„Break of Hearts"
„Alice Adams"
„Sylvia Scarlett"
„Mary of Scotland"
„A Woman Rebels"
„Quality Street"
„Stage Door"
„Bringing Up Baby"
enz.
Deze filmster is Hol-
lywoods paradox. Nog
geen twee menschen in
de filmhoofdstad zijn
het met elkaar eens
over haar schoonheid,
haar talent eri haar
persoonlijkheid. Zij is
de opwindendste figuur
die Hollywood van het
begin der geluidsfilm
tot nu toe in haar mid
den heeft gehad.
Katharine Hepburn is geboren te
Hartford, Conn., op November. Zij is de
dochter van een welbekenden chirurg.
Haar moeder is altijd een voorvecht
ster geweest van maatschappelijke ver-
foeteringen. Als kind deed Katharine Hep
burn veel aan athletiek. Reeds op jeug
digen leeftijd had zij tooneelaspiraties. Zij
kreeg een marionettentheater op het
achtererf, waarmede er een drukke tijd
voor haar aanbrak. Want niet alleen ver
tolkte zij alle stemmen der hoofdrollen,
maar schreef zelf de stukken en schilderde
de décors. Een paar jaar later richtte zij
te Fenwick, Conn., waar de familie den
zomer doorbracht, een gezelschap van
levende spelers op.
Voordien had zij declamatorische erva-
Ting opgedaan door haar voordracht „The
Wreek of the Hesperus" tijdens een con
cours op haar school. Dit was een groot
succes en men vroeg haar het jaar daarop
„The Battle of Blenheim" voor te dragen.
In haar nervositeit vergat zij echter bij
die gelegenheid den tekst en moest tot
haar schande het tooneel verlaten. Zij
bezocht de tooneelschool Bryn Mawr, waar
zij het eerste jaar optrad in „The Truth
About Blayds" en het tweede, tevens het
Slechts in enkele ruwe penseel
streken, geeft de artist Jaro
Fabry een frappante caricatuur
van Katharine Hepburn.
laatste jaar, de rol van' Pandora vervulde
in „The Woman in the Moon".
Na het eindexamen solliciteerde zij
direct bij Edwin Knopf, den leider van het
plaatselijk tooneelgezelschap, en werd
aangenomen. De regisseur Kenneth Mac-
gowan wees haar er op dat zij nog veel
had te ieeren. Zij nam daarom les bij
Frances Robinson-Duff. Ook volgde zij een
danscursus bij Mordkin.
Toen bood Knopf haar de hoofdrol in
„The Big Pond" aan, dat hij op Broadway
ten tooneele bracht, maar daar zij het niet
eens was over de wijze waarop de rol
vertolkt moest worden, verliet zij het ge
zelschap. Een zelfde meeningsverschil
openbaarde zich toen zij een rol kreeg in
het stuk „Art and Mrs. Bottle" met Jane
Crowl in de hoofdrol. Zij trad vervolgens
in vijf verschillende stukken op, maar
geen daarvan stond lang op het pro
gramma.
Ten slotte werd haar de hoofdrol toege
wezen in „The Warrior's Husband". Weer
was haar de rol haast ontnomen, maar
ditmaal werd het conflict bijgelegd. Na de
première was zij het gesprek van den dag
op Broadway.
De talentscouts traden voor den dag en
twee groote filmmaatschappijen maakten
van haar een filmtest. Terwijl men het
engageeren van Hepburn in overweging
nam, liet RKO Radio haar een filmproef
afleggen en gaf haar de hoofdrol in „A Bill
of Divorcement". De avond na de première
van de film, was zij de sensatie van Holly
wood en men rangschikte haar onder de
sterren. Zij trad op in „Christopher
Strong", vervolgens in „Morning Glory",
waarvoor zij den prijs van de Academy of
Motion Picture Arts en Sciences verwierf
voor de beste vertolking in 1933. Haar
andere films zijn „Little Women", „Spit
fire", „The Little Minister", „Break of
Hearts", „Alice Adams", „Sylvia Scarlett",
„Mary of Scotland", „A Woman Rebels",
„Quality Street", „Stage Door" en nu
„Bringing Up Baby".
In den winter van 1934 speelde Miss
Hepburn de hoofdrol in het Broadway stuk
„The Lake" en ook in 1936 keerde zij weer
terug naar Broadway om op te treden in
het Theatre Guild stuk „Jane Eyre".
Katharine Hepburn heeft kastanjebruin
haar, groene oogen, is physiek goed ge
bouwd en heeft een grenzelooze vitaliteit.
Zij bracht Hollywood in verbazing doordat
zü zich populair gemaakt heeft met dingen
die men van een ster niet verwacht. Zij
gaat nooit naar een nachtclub. Zij gaat
nooit naar een soirée als zij er even buiten
kan en zij begeeft zich heel vroeg ter ruste.
Zij heeft een heel lichte make-up, ont
werpt haar eigen kleeren en heeft een
zwak voor bizarre hoeden. Haar lievelings
dieren zijn een gibbonaap, een Shelbourne
terrier en een Scottie.
Haar liefhebberijen zijn tennissen,
zwemmen en golf. Zij heeft eenmaal den
tweeden prijs gewonnen voor het Connec-
ticut Women's golfkampioenschap.
Whitney Bourne heet eigenlijk Helen
Whitney Bourne, maar om de een of an
dere reden had zij een hekel aan den naam
Helen en niemand van haar kameraadjes
mocht haar als kind zoo noemen, dus bleef
de naam Whitney. Het grappige is dat zij
haar naam Helen nu graag weer voor haar
professie zou gebruiken, maar zy weet
eigenlijk niet goed een aanleiding hiervoor
te vinden; in geheel haar carrière op het
tooneel en in de twee films die zij tot nu
toe voor RKO Radio maakte, werd zij
overal vermeld als Whitney Bourne. Whit
ney Bourne wijt deze „jeugdzonde" aan
haar reeds vroegen zin voor individualiteit.
Daar de naam Whitney in Amerika ook een
mannennaam is, acht ze het van belang
dat men haar spoedig als Helen Whitney
Bourne zal leeren kennen, ofschoon zij
zakelijk genoeg is om te begrijpen dat de
films „Flight from Glory" en „Love in a
Basement" haar naam Whitney bij het
publiek reeds gevestigd hebben.
In New York City aanschouwde Whit
ney Bourne op 6 Met het levenslicht. Haar
ouders behoorden tot de society en had
den nimmer met het tooneel iets uitstaande
gehad en toen Whitney eens spijbelde en
stilletjes danslessen nam, werd zy naar
een kostschool gestuurd in Parijs. Zij had
den in het geheel geen sympathie voor de
wenschen van de kleine Whitney, die zoo
graag aan het tooneel wou en meenden dat
het meisje in Europa haar rare ideeën wel
zou laten varen. Maar zij hadden geen
rekening gehouden met den vroegen zin
voor individualiteit van de jonge Whitney,
want hun dochter liep weer van school
weg en liet zich inschrijven bij de Isidora
Duncan dansgroep in de Fransche hoofd
stad. Zij was toen 16 jaar en had haar
schoolstudie nog niet voltooid.
Whitney's oudei's begonnen echter in te
zien dat haar aspiraties als danseres voort
kwamen uit haar onverzettelijke wil, en
zij stonden haar ten slotte toe zich verder
te ontwikkelen aan het théatre d'Atelier te
Parijs, terwijl zij haar schoollessen verder
privé ontving.
Terug in New York liep Miss Bourne de
deur plat van Gilbert Miller's kantoor, een
producer, die bezig was acteurs en actriCes
te engageeren voor het tooneelstuk „The
Firebird". Miller wilde nooit wat met'on!
bekende actrices te maken hebben, maar
deze actrice was zoo vasthoudend dat hij
haar ten slotte om van haar af te zyn een
rolletje als dienstmeisje in het stuk gaf.
Haar optreden op Broadway was voor
haar een referentie die zy benutte en ge.
durende de drie jaar die volgden op haar
New Yorksch debuut speelde zij in ver
schillende andere Manhattan voorstellingen
en in provinciale schouwburgen, zij het
dan in kleine onbelangrijke tooneelrollen
In dien tyd produceerden Ben Hecht en
Charles MacArthur voor eigen rekening
films in een leegstaand studio te New
York. Zij zagen Whitney Bourne op het
tooneel en engageerden haar voor een
kleine rol in „Crime Without Passion",
haar filmdebuut dus. De beide kunstenaars
waren zoo tevreden over het resultaat dat
zy Whitney een grootere rol in hun film
„Once in a Blue Moon" toebedeelden.
Whitney wist wat kleine winsten waard
waren en vertrok met de opgedane film
routine in haar mars naar een
land waar een jong° filmindustrie in
opkomst was. Zij arriveerde in Lon
den en kreeg zonder heel veel moei
te („Crime Without
Passion" en „Once in
a Blue Moon" waren
haar al vooruitgereisd
en Whitney Bour
ne was in Engeland
dus geen onbeken
de meer) een engage
ment bij Gaumont Bri-
tishvoor een hoofdrol
in „Head Over Heels"
met Jessie Mathews.
RKO zag de film in
Amerika en noodigde
Whitney uit een film-
proef af te leggen die
zeer zwaar was omdat
men haar naast Chester
Morris in „Flight from
Glory" („De Vlucht
der Verlorenen") wil
de laten spelen. Zy
kreeg de rol en boven
dien een flink contract.
Daarna trad zy
naast James Dunn
„Love in a Basement
Met Richard Dix speelt
zij in de onlangs vol
tooide film „Blind Ali
bi" die RKO onder de
titel „Bedekte Oogen"
in het nieuwe seizoen
hier te lande uitbrengt.
op
in
HET MEISJE UIT HET VERRE WESTEN.
De eerste voorstelling in het ver
bouwde Victoria-theater.
Het was te verwachten, dat de het gereed
komen van verbouwing van het Victoria-
theater de aandacht zou trekken van zeer
vele stadgenooten, maar dat den heelen avond
van vóór den aanvang der openingsvoorstel
ling af zooveel belangstellenden vóór het
gebouw zouden staan, heeft zeker de ver
wachting wel overtroffen. Natuurlijk heeft
daar de frontverlichting ook sterk toe mee
gewerkt. De vele heldere lampen en de in
groote in rood flootlight prijkende naam
„Victoria" zijn opvallend. En dan de talrijke
bloemstukken, die men zag binnen dragen,
het eene nog al mooier dan het andere! Er
waren er liefst maar een twintigtal, waar
onder van de Bioscoopcommissie, de Lange-
straat-vereeniging, de fa. Leewin (City- en
Roxy-theater), de Alkm. Crt., de Midden-
standsbank; voorts van den architect, den
aannemer, den electricien, den aanlegger der
centrale verwarming, filmmaatschappijen en
vele anderen, die den van voldoening stra-
lenden directeur, den heer Joh. C. Weber en
zijn echtgenoote door dezen bloemengroet
bewezen'mede te leven op dezen voor hen
zoo gedenkwaardigen dag.
't Was nog lang geen 8 uur, toen de eerste
bezoekers zich reeds aanmeldden en toen de
tijd van aanvang geslagen had, was de ver
nieuwde zaal, die door de eenvoudige, stem
mige kleuren zoo prettig en rustig aandoet,
geheel gevuld. We merkten onder de aan
wezigen o.a. op den burgemeester en mevr.
van Kinschot, de wethouders Bonsema en
van Slingerland, burgemeester Ninaber van
Koedyk, en verder de heeren mr. J. P. Bos
man, D. G. G. Margadant, F. H. Ringers
(commandant der brandweer), G. Vos (dir.
bouw- en woningtoezicht), J. Schoorl (dir.
Nutsspaarbank) en P. W. Groot (penningm.
hoogheemraadschap, meest allen met hunne
dames. En zij allen waren het erover eens,
dat hetgeen over het nieuwe Victoria-theater
gezegd en geschreven is, nog beneden de
werkelijkheid bleef.
Muzikale begroeting.
De zeven heeren en dame van „The
Rhythm Stormers", de ender leiding van
Siem Spruit staande band, hebben zich op
goede wijze gekweten van de opgedragen
taak tot musiceeren vóór dat met het af
draaien van de films begonnen werd en
groot was hun succes, toen zy in de pauze op
het tooneel, ter weerszijden gesierd met
palmen, een feest-show uitvoerden. Het ap
plaus klonk lang en luid.
Een gelukwensch van de Metro-
Goldwyn-Mayer.
De heer mr. Hk. Scholte, publicity-mana-
ger der Metro-Goldwyn-Mayer, hield namens
die filmmaatschappij een in vele zinsneden
geestige speech, waarin hij den heer Weber
complimenteerde met het tot stand komen
van het nieuwe theater, waarin zoo goed als
niets meer is terug te vinden van het oude
en dat hij een sieraad noemde van de stad,
een gebouw dat het bioscoopbedrijf in heel
ons land siert. Spr. stelde voorts in het licht
de onmisbaarheid van de bioscopen, welker
bedrijf zich heeft ontwikkeld, zooals ook de
waarde en het gehalte der films sterk is
vooruitgegaan.
Spr. merkte op, dat het dezen avond
eigenlijk ging om twee jubileums: het ope
nen van het nieuwe theater en het 15-jarig
bestaan der M.G.M. Deze viert haar feest
niet op de gebruikelijke wijze, maar maakt
in verband daarmee speciale films, waarvan
„Het meisje uit het Verre Westen" er één is
en die, naar spr. hoopte, ook in dit nieuwe
theater zullen worden vertoond.
Alkmaar zoo ging spr. voort heeft
in het land een groote bekendheid, niet al
leen om zijn kaasmarkt hij hoopte dat
nog eens uitvoering kan worden gegeven aan
het plan om daar een film van te maken,
maar ook omdat daar „de Victorie begon",
nu 365 jaar geleden.. Maar 365 jaar is voor
het filmbedrijf slechts evenveel dagen en
daarom hoopte hij op een langdurig succes
van den heer Weber.
Een woord van den heer Weber.
Toen de heer Weber ten tooneele ver
scheen, werd hij met applaus begroet. Lang
sprak hij niet, hij bepaalde zich tot een
woord van dank voor de opkomst van zoo
velen, speciaal de aanwezigheid van den
heer en mevr. van Kinschot en andere auto
riteiten stelde hij op hoogen prijs, terwijl hij
voorts den ook in de zaal aanwezige heer
Strengholt, vertegenwoordiger voor Cen-
traal-Europa, dankte voor de ten behoeve
van de verbouwing gegeven wenken.
Later in den avond vóór den aanvang
van het hoofdnummer nam de heer Weber
nogmaals het woord, nu echter door middel
van een film, iets wat voor een bioscoop
eigenlijk geen verwondering behoeft te
baren.
Hij „zei" dan, dat hij zyn theater had doen
verbouwen alléén om het te doen zijn een
gelegenheid, die onze stad waardig zou zijn
cn om het meer en meer te doen worden een
theater, waar het publiek gaarne wil
toeven. Hij hoopte dan ook, dat het bezoek
bij voortduring zoo mogelijk nog grooter zal
zijn dan tot dusver. Dank bracht hy allen,
die aan de verbouwing hebben meege
werkt, op welke en in welke hoedanigheid
ook. Hij noemde hen allen bij name wat
heel gewoon is maar toen hij sprak van
de inrichting van warmte- en koelte-installa-
ties, klonk er toch een gelach van het pu
bliek, dat o zoo graag van die koelinstalla
tie zou hebben genoten, want men zat te
puffen van de warmte!
Zou men by vergissing de verwarming
hebben aangezet? vroeg iemand in onze
nabijheid.
Het programma.
Na twee journaals Movietone-nieuws en
Polygoon met veel interessant buiten- en
binnenlandsch nieuws kregen we een
grappige gekleurde teekenfilm „The Way-
ward pups" en dan kwam het hoofdnummer.
Het begon en eindigde met een tocht in
een huifkar, het vervoermiddel uit de nu
welhaast grijze oudheid, toen Amerika nog
het beloofde land was, waarheen de goud
zoekers trokken op hoop van spoedigen rijk
dom.
Tusschen deze twee tochten lag het jonge
leven van twee menschen, die elkaar voor
het eerst als kinderen hadden gezien en later
als bruid en bruidegom samen reisden. Zij
Mary (Jeanette Macdonald) reisde eerst
met haar oom naar het onbekende Westen,
waarbij zy kennis maakten met den roover
Ramerez en diens pleegzoon, die, toen de
pleegvader by een overval viel, diens naam
erfde. Als Ramerez leefde en roofde de jonge
man met zyn bende en als zoodanig kwam
hij ook weer in aanraking met Mary, die
inmiddels het door haar oom gevestigde café
had overgenomen en een lieftallige jonge
vrouw was geworden.
Wij hebben al gezegd, dat deze twee een
paar worden, maar vóór het zoover was, ge
beurde er toch nog heel wat, ernstige en
droeve, zoowel als opgewekte en vroolyke
voorvallen moesten beiden mee doormaken.
Wij wekken gaarne den lezer op om deze
film te gaan zien, zij was inderdaad een
goede keuze voor de opening van het nieuwe
theater.
Wat betreft de verkoelingsinstallatie ver
nemen wij zoo juist, dat die in verband met
den korten tijd van opstelling enz. nog niet
geheel was afgewerkt. Vandaar, dat zij
gisteravond haar diensten nog niet kon
verleenen.
HEIDI.
City-theater.
Een alleraardigste film met Shirley
Temple in de hoofdrol. De geschiedenis
speelt in een tijdvak waarin de verlichting
van huizen en straten nog uit kaarsenvlam
men en oliepitjes bestond, waarin een kind
door iedereen kon worden meegenomen, die
beweerde er de moeder van te zijn en waar
in het er ook heelemaal niet op aan kwam
of een kind school ging of thuis werd ge
houden.
Heide Shirley Temple is een dier
oi'derlooze kleinen, die door een gevoellooze
nicht naar een ouden grootvader gebracht
wordt, die in een hut in het bosch woont.
Hij staat bekend als een zonderling en ziet
er uit als een oermensch en de kleine meid
is in het begin wel een beetje bang van de
zen levenden Sinterklaas, maar zij weet
hem al spoedig zoo «,m haar vingertje te win
den, dat hy alles doet om haar leventje pret
tig te maken. Dan verschijnt de booze nicht
weer op het tooneel of liever in de prachtige
Duitsche bergstreek waar grootvader zijn
boschhut en zijn beesten heeft. Zij steelt het
kind en brengt het als speelkameraadje naar
een ryk meisje, dat ongelukkig is en in een
rolstoel moet zitten.
Het kind wil vluchten, maar belooft ten
slotte haar speelmakkertje, die onder den
druk van een valsche kinderjuffrouw leeft,
dat zij tot Kerstmis zal wachten omdat dan
de vader van het gezin zal thuis komen. Wat
er, dank zij de vroolyke Heidi, in het groote
heerenhuis in Frankfort gebeurt en welke
verschrikkelijke avonturen de kinderjuf
frouw daardoor beleeft, doet de toeschou
wers herhaaldelijk hartelijk lachen. Tenslot
te leert Heidi het ongelukkige meisje loopen
en als haar vader met Kerstmis thuiskomt
wil hij Heidi bij zijn dochtertje houden, maar
het kind verlangt naar haar grootvader in de
bergen en doet tevergeefs enkele ontvluch
tingspogingen. Grootvader zelf zit intus-
schen niet stil en gaat te voet naar Frank
fort en na allerlei spannende avonturen ont
moeten de man en het kleine meisje elkaar
weer en vluchten naar de hut in het geberg
te, waar later allen tesamen komen en een
feest van gelukkige menschen den goeden
afloop dezer spannende historie besluit.
Shirley Temple, Jean Hersholt en Arthur
Treacher zijn de hoofdfiguren uit deze ge
schiedenis en vooral de kleine Shirley heeft
er weer een zeer groot aandeel in, dat deze
film in alle opzichten een succes is gewor
den.
Vooraf een fraaie dierenfilm, een screen-
song en een éénacter.
CHARLIE CHAN OP BROADWAY.
Roxy-Théater.
Tot en met Maandag kan men in het
Roxy-Theater één der laatste films zien
uit de interessante Charlie Chan-serie. In
deze detective-films werd de hoofdrol
steeds vervuld door den uitmuntenden
acteur van Zweedsche origine: Warner
Oland, welke acteur de vorige week plot
seling is overleden.
Warner Oland heeft zich vooral een
grooten naam verworven door zijn uit
beelding van Oostersche typen en voor
velen was het steeds een verrassing als zij
hoorden dat Warner Oland een Zweed van
geboorte was.
In de film Charlie Chan op Broadway
ziet men de groote detective met zijn zoon
in een onrustige zeereis hartelijk ontvan
gen worden in New York. Op de boot
hebben vader en zoon reeds kennis ge
maakt met een jonge dame, die schijnbaar
iets te verbergen heeft en spoedig na de
aankomst in Amerika wordt de dectective
betrokken in een geheimzinnige dubbele
moord op Broadway waar zich in de Hot-
tentotclub en in het Carlton-hotel vreemde
dingen afspelen en de jongedame van de
boot ook tot de slachtoffers behoort. Op
zijn bekende kalme en streng zakelijke
wijze weet Charlie Chan 't geheim van deze
geschiedenis en aen waren moordenaar
te ontdekken. Meer zullen wij omtrent den
inhoud niet vertellen, omdat de spanning
voor de liefhebbers, die de film willen
gaan zien, moet blijven. Bij de eerste
vertooning gisteravond was de belangstel
ling reeds groot.
Het spel van Charlie Chan was weer
uitstekend en ook de acteur Key Luke, die
steeds vooi* den zoon speelt, wordt voort
durend sterker in zijn spel. Voor de overi
ge vertolkers niet dan lof.
Het voorprogramma bracht een paai
boeiende journaals o.a. van het Engelsch
koningsbezoek aan Frankrijk. Verder een
sportfilm over athletiek en een tweetal
zeer goede komische films.
Een uitstekend en vlot programma.
PARADE DER STERREN.
Theater Harmonie.
Willi Forst, Luis Frenkel, Georg Alexan-
der, Lil Dagover, Karl Ludwig Diehl,
Gustav Fröhlich, Hilde Hildebrand, Paul
Hörbiger, Jenny Jugo, Paul Kemp, Harry
Liedtke, Theo Lingen, Hans Moser, Annie
Ondra, Ida Wüst, Kathe Dorsch, Heinrich
Georg, Paul Hartmann, Albrecht Schön-
hals, Olga Tschechowa, Luise Ulrich, Greta
Wejser, Max Schmelingin een bonte rij
zien we ze deze week op het witte doek in
theater Harmonie verschijnen.
Een revue-film der Tobis-maatschappij.
Maar dat niet alleen. Het is tevens een
film, die den #ondeskundigen toeschouwer
een blik achter de schermen laat werpen,
i.c. in de filmstudio. En hierdoor ontmoeten
we de „sterren", die we hierboven noem
den.
Maar toch hoofdzakelijk: revue-film. Het
verhaal zélf is daarom minder belangrijk,
de „draad" vrij zwak. Ze dient immers ook
voornamelijk om de diverse fantastische
shows, waarop deze film den toeschouwer
vergast, aaneen te lasschen. En die shows,
de vele dansen, de schitterende costuums
ze geven een beeld van het hooge peil,
waarop de technische en aesthetische pre!-
taties der moderne filmindustrie zich be
vinden.
In het kort komt de historie in deze film
hierop neer: Een typiste voelt zich geroepen
filmster te worden, komt in Berlijn en
merkt al spoedig, dat hoewel de heele
stad „Das ist die schone stad Berlin" zingt
Berlijn voor een filmster in spe niet zóó
aanlokkelijk is en zij niet zooveel moge
lijkheden biedt, als van den buitenkant mis
schien lijkt. Tenslotte weet ze een figuran
ten-rol te veroveren en komt vervolgens
door een toeval in een revue, in de plaats
van de hoofdrolspeelster die den regisseur
niet voldoet.
Nu ontplooit ze haar talenten nu zien
we haar in de grootsche revue-shows, die
Tobis ons in deze film biedt. Een zóó groote
rykdom aan costumes, een zoo schitterende
„Ausstattung" als in deze film zien we
niet veel. Een bekoorlijk geheel, een lust
voor het oog, een telkens weer verrassend
en boeiend kijkspel, dat is deze „Sterren
parade".
„Er leuchten die Sterne": Een rolprent,
die den toeschouwer een avond van rijk-ge-
varieërd amusement biedt!
Het voorprogramma geeft het traditio-
neele „Sound News" van Paramount en het
al even traditioneele maar des ondanks
telkens weer verrassend oorspronkelijke
teekenflimpje. Deze maal zelfs twee,
waarvan een „kleuren-symphonie".
A ft**"
XlCl CJ
- -jaCTITP.