F FITS EN V A'N HET WITTE Filmsterren bouwden een carrière. C Z1 KATHERINE HEPBURN, HOLLYWOODS PARADOX. WHITNEY BOURNE, GEBOREN FILMSTER. ONZE BIOSCOPEN. L r - n min i ...u-..^WI> l—u Katharine Hepburn trad op o.a. in: „A Bill of Divorcement" „Christopher Strong" „Morning Glory" „Little Women" „Spitfire" „The Little Minister" „Break of Hearts" „Alice Adams" „Sylvia Scarlett" „Mary of Scotland" „A Woman Rebels" „Quality Street" „Stage Door" „Bringing Up Baby" enz. Deze filmster is Hol- lywoods paradox. Nog geen twee menschen in de filmhoofdstad zijn het met elkaar eens over haar schoonheid, haar talent eri haar persoonlijkheid. Zij is de opwindendste figuur die Hollywood van het begin der geluidsfilm tot nu toe in haar mid den heeft gehad. Katharine Hepburn is geboren te Hartford, Conn., op November. Zij is de dochter van een welbekenden chirurg. Haar moeder is altijd een voorvecht ster geweest van maatschappelijke ver- foeteringen. Als kind deed Katharine Hep burn veel aan athletiek. Reeds op jeug digen leeftijd had zij tooneelaspiraties. Zij kreeg een marionettentheater op het achtererf, waarmede er een drukke tijd voor haar aanbrak. Want niet alleen ver tolkte zij alle stemmen der hoofdrollen, maar schreef zelf de stukken en schilderde de décors. Een paar jaar later richtte zij te Fenwick, Conn., waar de familie den zomer doorbracht, een gezelschap van levende spelers op. Voordien had zij declamatorische erva- Ting opgedaan door haar voordracht „The Wreek of the Hesperus" tijdens een con cours op haar school. Dit was een groot succes en men vroeg haar het jaar daarop „The Battle of Blenheim" voor te dragen. In haar nervositeit vergat zij echter bij die gelegenheid den tekst en moest tot haar schande het tooneel verlaten. Zij bezocht de tooneelschool Bryn Mawr, waar zij het eerste jaar optrad in „The Truth About Blayds" en het tweede, tevens het Slechts in enkele ruwe penseel streken, geeft de artist Jaro Fabry een frappante caricatuur van Katharine Hepburn. laatste jaar, de rol van' Pandora vervulde in „The Woman in the Moon". Na het eindexamen solliciteerde zij direct bij Edwin Knopf, den leider van het plaatselijk tooneelgezelschap, en werd aangenomen. De regisseur Kenneth Mac- gowan wees haar er op dat zij nog veel had te ieeren. Zij nam daarom les bij Frances Robinson-Duff. Ook volgde zij een danscursus bij Mordkin. Toen bood Knopf haar de hoofdrol in „The Big Pond" aan, dat hij op Broadway ten tooneele bracht, maar daar zij het niet eens was over de wijze waarop de rol vertolkt moest worden, verliet zij het ge zelschap. Een zelfde meeningsverschil openbaarde zich toen zij een rol kreeg in het stuk „Art and Mrs. Bottle" met Jane Crowl in de hoofdrol. Zij trad vervolgens in vijf verschillende stukken op, maar geen daarvan stond lang op het pro gramma. Ten slotte werd haar de hoofdrol toege wezen in „The Warrior's Husband". Weer was haar de rol haast ontnomen, maar ditmaal werd het conflict bijgelegd. Na de première was zij het gesprek van den dag op Broadway. De talentscouts traden voor den dag en twee groote filmmaatschappijen maakten van haar een filmtest. Terwijl men het engageeren van Hepburn in overweging nam, liet RKO Radio haar een filmproef afleggen en gaf haar de hoofdrol in „A Bill of Divorcement". De avond na de première van de film, was zij de sensatie van Holly wood en men rangschikte haar onder de sterren. Zij trad op in „Christopher Strong", vervolgens in „Morning Glory", waarvoor zij den prijs van de Academy of Motion Picture Arts en Sciences verwierf voor de beste vertolking in 1933. Haar andere films zijn „Little Women", „Spit fire", „The Little Minister", „Break of Hearts", „Alice Adams", „Sylvia Scarlett", „Mary of Scotland", „A Woman Rebels", „Quality Street", „Stage Door" en nu „Bringing Up Baby". In den winter van 1934 speelde Miss Hepburn de hoofdrol in het Broadway stuk „The Lake" en ook in 1936 keerde zij weer terug naar Broadway om op te treden in het Theatre Guild stuk „Jane Eyre". Katharine Hepburn heeft kastanjebruin haar, groene oogen, is physiek goed ge bouwd en heeft een grenzelooze vitaliteit. Zij bracht Hollywood in verbazing doordat zü zich populair gemaakt heeft met dingen die men van een ster niet verwacht. Zij gaat nooit naar een nachtclub. Zij gaat nooit naar een soirée als zij er even buiten kan en zij begeeft zich heel vroeg ter ruste. Zij heeft een heel lichte make-up, ont werpt haar eigen kleeren en heeft een zwak voor bizarre hoeden. Haar lievelings dieren zijn een gibbonaap, een Shelbourne terrier en een Scottie. Haar liefhebberijen zijn tennissen, zwemmen en golf. Zij heeft eenmaal den tweeden prijs gewonnen voor het Connec- ticut Women's golfkampioenschap. Whitney Bourne heet eigenlijk Helen Whitney Bourne, maar om de een of an dere reden had zij een hekel aan den naam Helen en niemand van haar kameraadjes mocht haar als kind zoo noemen, dus bleef de naam Whitney. Het grappige is dat zij haar naam Helen nu graag weer voor haar professie zou gebruiken, maar zy weet eigenlijk niet goed een aanleiding hiervoor te vinden; in geheel haar carrière op het tooneel en in de twee films die zij tot nu toe voor RKO Radio maakte, werd zij overal vermeld als Whitney Bourne. Whit ney Bourne wijt deze „jeugdzonde" aan haar reeds vroegen zin voor individualiteit. Daar de naam Whitney in Amerika ook een mannennaam is, acht ze het van belang dat men haar spoedig als Helen Whitney Bourne zal leeren kennen, ofschoon zij zakelijk genoeg is om te begrijpen dat de films „Flight from Glory" en „Love in a Basement" haar naam Whitney bij het publiek reeds gevestigd hebben. In New York City aanschouwde Whit ney Bourne op 6 Met het levenslicht. Haar ouders behoorden tot de society en had den nimmer met het tooneel iets uitstaande gehad en toen Whitney eens spijbelde en stilletjes danslessen nam, werd zy naar een kostschool gestuurd in Parijs. Zij had den in het geheel geen sympathie voor de wenschen van de kleine Whitney, die zoo graag aan het tooneel wou en meenden dat het meisje in Europa haar rare ideeën wel zou laten varen. Maar zij hadden geen rekening gehouden met den vroegen zin voor individualiteit van de jonge Whitney, want hun dochter liep weer van school weg en liet zich inschrijven bij de Isidora Duncan dansgroep in de Fransche hoofd stad. Zij was toen 16 jaar en had haar schoolstudie nog niet voltooid. Whitney's oudei's begonnen echter in te zien dat haar aspiraties als danseres voort kwamen uit haar onverzettelijke wil, en zij stonden haar ten slotte toe zich verder te ontwikkelen aan het théatre d'Atelier te Parijs, terwijl zij haar schoollessen verder privé ontving. Terug in New York liep Miss Bourne de deur plat van Gilbert Miller's kantoor, een producer, die bezig was acteurs en actriCes te engageeren voor het tooneelstuk „The Firebird". Miller wilde nooit wat met'on! bekende actrices te maken hebben, maar deze actrice was zoo vasthoudend dat hij haar ten slotte om van haar af te zyn een rolletje als dienstmeisje in het stuk gaf. Haar optreden op Broadway was voor haar een referentie die zy benutte en ge. durende de drie jaar die volgden op haar New Yorksch debuut speelde zij in ver schillende andere Manhattan voorstellingen en in provinciale schouwburgen, zij het dan in kleine onbelangrijke tooneelrollen In dien tyd produceerden Ben Hecht en Charles MacArthur voor eigen rekening films in een leegstaand studio te New York. Zij zagen Whitney Bourne op het tooneel en engageerden haar voor een kleine rol in „Crime Without Passion", haar filmdebuut dus. De beide kunstenaars waren zoo tevreden over het resultaat dat zy Whitney een grootere rol in hun film „Once in a Blue Moon" toebedeelden. Whitney wist wat kleine winsten waard waren en vertrok met de opgedane film routine in haar mars naar een land waar een jong° filmindustrie in opkomst was. Zij arriveerde in Lon den en kreeg zonder heel veel moei te („Crime Without Passion" en „Once in a Blue Moon" waren haar al vooruitgereisd en Whitney Bour ne was in Engeland dus geen onbeken de meer) een engage ment bij Gaumont Bri- tishvoor een hoofdrol in „Head Over Heels" met Jessie Mathews. RKO zag de film in Amerika en noodigde Whitney uit een film- proef af te leggen die zeer zwaar was omdat men haar naast Chester Morris in „Flight from Glory" („De Vlucht der Verlorenen") wil de laten spelen. Zy kreeg de rol en boven dien een flink contract. Daarna trad zy naast James Dunn „Love in a Basement Met Richard Dix speelt zij in de onlangs vol tooide film „Blind Ali bi" die RKO onder de titel „Bedekte Oogen" in het nieuwe seizoen hier te lande uitbrengt. op in HET MEISJE UIT HET VERRE WESTEN. De eerste voorstelling in het ver bouwde Victoria-theater. Het was te verwachten, dat de het gereed komen van verbouwing van het Victoria- theater de aandacht zou trekken van zeer vele stadgenooten, maar dat den heelen avond van vóór den aanvang der openingsvoorstel ling af zooveel belangstellenden vóór het gebouw zouden staan, heeft zeker de ver wachting wel overtroffen. Natuurlijk heeft daar de frontverlichting ook sterk toe mee gewerkt. De vele heldere lampen en de in groote in rood flootlight prijkende naam „Victoria" zijn opvallend. En dan de talrijke bloemstukken, die men zag binnen dragen, het eene nog al mooier dan het andere! Er waren er liefst maar een twintigtal, waar onder van de Bioscoopcommissie, de Lange- straat-vereeniging, de fa. Leewin (City- en Roxy-theater), de Alkm. Crt., de Midden- standsbank; voorts van den architect, den aannemer, den electricien, den aanlegger der centrale verwarming, filmmaatschappijen en vele anderen, die den van voldoening stra- lenden directeur, den heer Joh. C. Weber en zijn echtgenoote door dezen bloemengroet bewezen'mede te leven op dezen voor hen zoo gedenkwaardigen dag. 't Was nog lang geen 8 uur, toen de eerste bezoekers zich reeds aanmeldden en toen de tijd van aanvang geslagen had, was de ver nieuwde zaal, die door de eenvoudige, stem mige kleuren zoo prettig en rustig aandoet, geheel gevuld. We merkten onder de aan wezigen o.a. op den burgemeester en mevr. van Kinschot, de wethouders Bonsema en van Slingerland, burgemeester Ninaber van Koedyk, en verder de heeren mr. J. P. Bos man, D. G. G. Margadant, F. H. Ringers (commandant der brandweer), G. Vos (dir. bouw- en woningtoezicht), J. Schoorl (dir. Nutsspaarbank) en P. W. Groot (penningm. hoogheemraadschap, meest allen met hunne dames. En zij allen waren het erover eens, dat hetgeen over het nieuwe Victoria-theater gezegd en geschreven is, nog beneden de werkelijkheid bleef. Muzikale begroeting. De zeven heeren en dame van „The Rhythm Stormers", de ender leiding van Siem Spruit staande band, hebben zich op goede wijze gekweten van de opgedragen taak tot musiceeren vóór dat met het af draaien van de films begonnen werd en groot was hun succes, toen zy in de pauze op het tooneel, ter weerszijden gesierd met palmen, een feest-show uitvoerden. Het ap plaus klonk lang en luid. Een gelukwensch van de Metro- Goldwyn-Mayer. De heer mr. Hk. Scholte, publicity-mana- ger der Metro-Goldwyn-Mayer, hield namens die filmmaatschappij een in vele zinsneden geestige speech, waarin hij den heer Weber complimenteerde met het tot stand komen van het nieuwe theater, waarin zoo goed als niets meer is terug te vinden van het oude en dat hij een sieraad noemde van de stad, een gebouw dat het bioscoopbedrijf in heel ons land siert. Spr. stelde voorts in het licht de onmisbaarheid van de bioscopen, welker bedrijf zich heeft ontwikkeld, zooals ook de waarde en het gehalte der films sterk is vooruitgegaan. Spr. merkte op, dat het dezen avond eigenlijk ging om twee jubileums: het ope nen van het nieuwe theater en het 15-jarig bestaan der M.G.M. Deze viert haar feest niet op de gebruikelijke wijze, maar maakt in verband daarmee speciale films, waarvan „Het meisje uit het Verre Westen" er één is en die, naar spr. hoopte, ook in dit nieuwe theater zullen worden vertoond. Alkmaar zoo ging spr. voort heeft in het land een groote bekendheid, niet al leen om zijn kaasmarkt hij hoopte dat nog eens uitvoering kan worden gegeven aan het plan om daar een film van te maken, maar ook omdat daar „de Victorie begon", nu 365 jaar geleden.. Maar 365 jaar is voor het filmbedrijf slechts evenveel dagen en daarom hoopte hij op een langdurig succes van den heer Weber. Een woord van den heer Weber. Toen de heer Weber ten tooneele ver scheen, werd hij met applaus begroet. Lang sprak hij niet, hij bepaalde zich tot een woord van dank voor de opkomst van zoo velen, speciaal de aanwezigheid van den heer en mevr. van Kinschot en andere auto riteiten stelde hij op hoogen prijs, terwijl hij voorts den ook in de zaal aanwezige heer Strengholt, vertegenwoordiger voor Cen- traal-Europa, dankte voor de ten behoeve van de verbouwing gegeven wenken. Later in den avond vóór den aanvang van het hoofdnummer nam de heer Weber nogmaals het woord, nu echter door middel van een film, iets wat voor een bioscoop eigenlijk geen verwondering behoeft te baren. Hij „zei" dan, dat hij zyn theater had doen verbouwen alléén om het te doen zijn een gelegenheid, die onze stad waardig zou zijn cn om het meer en meer te doen worden een theater, waar het publiek gaarne wil toeven. Hij hoopte dan ook, dat het bezoek bij voortduring zoo mogelijk nog grooter zal zijn dan tot dusver. Dank bracht hy allen, die aan de verbouwing hebben meege werkt, op welke en in welke hoedanigheid ook. Hij noemde hen allen bij name wat heel gewoon is maar toen hij sprak van de inrichting van warmte- en koelte-installa- ties, klonk er toch een gelach van het pu bliek, dat o zoo graag van die koelinstalla tie zou hebben genoten, want men zat te puffen van de warmte! Zou men by vergissing de verwarming hebben aangezet? vroeg iemand in onze nabijheid. Het programma. Na twee journaals Movietone-nieuws en Polygoon met veel interessant buiten- en binnenlandsch nieuws kregen we een grappige gekleurde teekenfilm „The Way- ward pups" en dan kwam het hoofdnummer. Het begon en eindigde met een tocht in een huifkar, het vervoermiddel uit de nu welhaast grijze oudheid, toen Amerika nog het beloofde land was, waarheen de goud zoekers trokken op hoop van spoedigen rijk dom. Tusschen deze twee tochten lag het jonge leven van twee menschen, die elkaar voor het eerst als kinderen hadden gezien en later als bruid en bruidegom samen reisden. Zij Mary (Jeanette Macdonald) reisde eerst met haar oom naar het onbekende Westen, waarbij zy kennis maakten met den roover Ramerez en diens pleegzoon, die, toen de pleegvader by een overval viel, diens naam erfde. Als Ramerez leefde en roofde de jonge man met zyn bende en als zoodanig kwam hij ook weer in aanraking met Mary, die inmiddels het door haar oom gevestigde café had overgenomen en een lieftallige jonge vrouw was geworden. Wij hebben al gezegd, dat deze twee een paar worden, maar vóór het zoover was, ge beurde er toch nog heel wat, ernstige en droeve, zoowel als opgewekte en vroolyke voorvallen moesten beiden mee doormaken. Wij wekken gaarne den lezer op om deze film te gaan zien, zij was inderdaad een goede keuze voor de opening van het nieuwe theater. Wat betreft de verkoelingsinstallatie ver nemen wij zoo juist, dat die in verband met den korten tijd van opstelling enz. nog niet geheel was afgewerkt. Vandaar, dat zij gisteravond haar diensten nog niet kon verleenen. HEIDI. City-theater. Een alleraardigste film met Shirley Temple in de hoofdrol. De geschiedenis speelt in een tijdvak waarin de verlichting van huizen en straten nog uit kaarsenvlam men en oliepitjes bestond, waarin een kind door iedereen kon worden meegenomen, die beweerde er de moeder van te zijn en waar in het er ook heelemaal niet op aan kwam of een kind school ging of thuis werd ge houden. Heide Shirley Temple is een dier oi'derlooze kleinen, die door een gevoellooze nicht naar een ouden grootvader gebracht wordt, die in een hut in het bosch woont. Hij staat bekend als een zonderling en ziet er uit als een oermensch en de kleine meid is in het begin wel een beetje bang van de zen levenden Sinterklaas, maar zij weet hem al spoedig zoo «,m haar vingertje te win den, dat hy alles doet om haar leventje pret tig te maken. Dan verschijnt de booze nicht weer op het tooneel of liever in de prachtige Duitsche bergstreek waar grootvader zijn boschhut en zijn beesten heeft. Zij steelt het kind en brengt het als speelkameraadje naar een ryk meisje, dat ongelukkig is en in een rolstoel moet zitten. Het kind wil vluchten, maar belooft ten slotte haar speelmakkertje, die onder den druk van een valsche kinderjuffrouw leeft, dat zij tot Kerstmis zal wachten omdat dan de vader van het gezin zal thuis komen. Wat er, dank zij de vroolyke Heidi, in het groote heerenhuis in Frankfort gebeurt en welke verschrikkelijke avonturen de kinderjuf frouw daardoor beleeft, doet de toeschou wers herhaaldelijk hartelijk lachen. Tenslot te leert Heidi het ongelukkige meisje loopen en als haar vader met Kerstmis thuiskomt wil hij Heidi bij zijn dochtertje houden, maar het kind verlangt naar haar grootvader in de bergen en doet tevergeefs enkele ontvluch tingspogingen. Grootvader zelf zit intus- schen niet stil en gaat te voet naar Frank fort en na allerlei spannende avonturen ont moeten de man en het kleine meisje elkaar weer en vluchten naar de hut in het geberg te, waar later allen tesamen komen en een feest van gelukkige menschen den goeden afloop dezer spannende historie besluit. Shirley Temple, Jean Hersholt en Arthur Treacher zijn de hoofdfiguren uit deze ge schiedenis en vooral de kleine Shirley heeft er weer een zeer groot aandeel in, dat deze film in alle opzichten een succes is gewor den. Vooraf een fraaie dierenfilm, een screen- song en een éénacter. CHARLIE CHAN OP BROADWAY. Roxy-Théater. Tot en met Maandag kan men in het Roxy-Theater één der laatste films zien uit de interessante Charlie Chan-serie. In deze detective-films werd de hoofdrol steeds vervuld door den uitmuntenden acteur van Zweedsche origine: Warner Oland, welke acteur de vorige week plot seling is overleden. Warner Oland heeft zich vooral een grooten naam verworven door zijn uit beelding van Oostersche typen en voor velen was het steeds een verrassing als zij hoorden dat Warner Oland een Zweed van geboorte was. In de film Charlie Chan op Broadway ziet men de groote detective met zijn zoon in een onrustige zeereis hartelijk ontvan gen worden in New York. Op de boot hebben vader en zoon reeds kennis ge maakt met een jonge dame, die schijnbaar iets te verbergen heeft en spoedig na de aankomst in Amerika wordt de dectective betrokken in een geheimzinnige dubbele moord op Broadway waar zich in de Hot- tentotclub en in het Carlton-hotel vreemde dingen afspelen en de jongedame van de boot ook tot de slachtoffers behoort. Op zijn bekende kalme en streng zakelijke wijze weet Charlie Chan 't geheim van deze geschiedenis en aen waren moordenaar te ontdekken. Meer zullen wij omtrent den inhoud niet vertellen, omdat de spanning voor de liefhebbers, die de film willen gaan zien, moet blijven. Bij de eerste vertooning gisteravond was de belangstel ling reeds groot. Het spel van Charlie Chan was weer uitstekend en ook de acteur Key Luke, die steeds vooi* den zoon speelt, wordt voort durend sterker in zijn spel. Voor de overi ge vertolkers niet dan lof. Het voorprogramma bracht een paai boeiende journaals o.a. van het Engelsch koningsbezoek aan Frankrijk. Verder een sportfilm over athletiek en een tweetal zeer goede komische films. Een uitstekend en vlot programma. PARADE DER STERREN. Theater Harmonie. Willi Forst, Luis Frenkel, Georg Alexan- der, Lil Dagover, Karl Ludwig Diehl, Gustav Fröhlich, Hilde Hildebrand, Paul Hörbiger, Jenny Jugo, Paul Kemp, Harry Liedtke, Theo Lingen, Hans Moser, Annie Ondra, Ida Wüst, Kathe Dorsch, Heinrich Georg, Paul Hartmann, Albrecht Schön- hals, Olga Tschechowa, Luise Ulrich, Greta Wejser, Max Schmelingin een bonte rij zien we ze deze week op het witte doek in theater Harmonie verschijnen. Een revue-film der Tobis-maatschappij. Maar dat niet alleen. Het is tevens een film, die den #ondeskundigen toeschouwer een blik achter de schermen laat werpen, i.c. in de filmstudio. En hierdoor ontmoeten we de „sterren", die we hierboven noem den. Maar toch hoofdzakelijk: revue-film. Het verhaal zélf is daarom minder belangrijk, de „draad" vrij zwak. Ze dient immers ook voornamelijk om de diverse fantastische shows, waarop deze film den toeschouwer vergast, aaneen te lasschen. En die shows, de vele dansen, de schitterende costuums ze geven een beeld van het hooge peil, waarop de technische en aesthetische pre!- taties der moderne filmindustrie zich be vinden. In het kort komt de historie in deze film hierop neer: Een typiste voelt zich geroepen filmster te worden, komt in Berlijn en merkt al spoedig, dat hoewel de heele stad „Das ist die schone stad Berlin" zingt Berlijn voor een filmster in spe niet zóó aanlokkelijk is en zij niet zooveel moge lijkheden biedt, als van den buitenkant mis schien lijkt. Tenslotte weet ze een figuran ten-rol te veroveren en komt vervolgens door een toeval in een revue, in de plaats van de hoofdrolspeelster die den regisseur niet voldoet. Nu ontplooit ze haar talenten nu zien we haar in de grootsche revue-shows, die Tobis ons in deze film biedt. Een zóó groote rykdom aan costumes, een zoo schitterende „Ausstattung" als in deze film zien we niet veel. Een bekoorlijk geheel, een lust voor het oog, een telkens weer verrassend en boeiend kijkspel, dat is deze „Sterren parade". „Er leuchten die Sterne": Een rolprent, die den toeschouwer een avond van rijk-ge- varieërd amusement biedt! Het voorprogramma geeft het traditio- neele „Sound News" van Paramount en het al even traditioneele maar des ondanks telkens weer verrassend oorspronkelijke teekenflimpje. Deze maal zelfs twee, waarvan een „kleuren-symphonie". A ft**" XlCl CJ - -jaCTITP.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1938 | | pagina 8