DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Het naspel van de Fransche staking
Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon
en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2.
iranco door het geheele Rijk 2.50.
Losse nummer? 5 cents.
PRIJS PER GEWONE ADVERTENTïEN:
Van 15 regels 1.25, elke regel meer f 0.25, groote
contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven francr aan de N. V. Boek- en Handelsdruk
kerij v/h. HF.RMS. COSTER ZOON, Voordam C 9,
postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330.
No. 286 Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeur: C. KRAK
Zaterdag 3 December 1938
Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA.
140e Jaargang
Open brief van Jouhaux aan Daladier.
Protest tegen de sancties.
De verklaring van Ciano.
Commentaar van Giornale d' Italia.
De algemeene toestand.
Wederom geruchten
rondom Innitzer.
Zou zich in een klooster
terugtrekken.
Incident in Italiaansche
kamer.
Generaal Garibaldi contra Farinaccj
Uitspraak in
het spionnageproces.
Verbolgenheid van de
Duitsche pers.
Alweer de Jodenvervolging.
De gehouden Belgische
kabinetsraad.
ALKMAARSCHE COURANT.
Jouhaux heeft een open brief tot Da
ladier gericht, waarin hij mededeelt, dat
hy tengevolge van de tegen de arbei
ders gerichte „onderdrukkingen" het
„bestuur der C.G.T. heeft verzocht toe
te stemmen in het opzeggen der mede
werking aan de commissies, waarin hij
niet als regeeringsgedelegeerde, doch
als vertegenwoordiger der C.G.T. zitting
heeft en onder toepassing van het sta
tuut dezer commissies, deelnam".
Het besluit van Jouhaux was derhalve
reeds genomen, toen de bladen spraken over
geruchten over „een terugtrekking" van zijn
missies.
De secretaris-generaal der C.G.T. doet uit
komen, aldus Havas, dat deze terugtrekking
wijzigingen noodig maakt in de wetten,
waarop de arbeidersvertegenwoordiging be
rust.
Overigens zou de houding van Daladier
niet alleen het geval van Jouhaux aan de
orde stellen, doch die van alle militante per
sonen uit de arbeidersklasse, die zitting
hebben in alle organen van samenwerking,
welke in het land bestaan, met inbegrip
van den nationalen raad voor economische
zaken. De nationale raad der C.G.T. zal
daarom Maandag a.s. zijn besluit terzake
moeten nemen.
Jouhaux besluit: „De Fransche arbeiders
klasse is te zeer gesteld op haar onafhanke
lijkheid en waardigheid om geen besluiten
te nemen, welke deze ten volle zullen laten
bestaan.
Socialistische fractie protesteert.
De socialistische fractie is gisteren bijeen
gekomen. Zij heeft een motie aangenomen,
waarin de socialisten protesteeren tegen de
sancties, die genomen of voorbereid zijn,
tengevolge van de staking jegens ambtena
ren en arbeiders in de particuliere industrie.
Zij vragen de regeering niet den weg der
onderdrukking te betreden en de reeds ge
nomen sancties terstond in te trekken, ter
wijl zij voorts de houding aan de kaak stel
len van de werkgevers, die een lockout te
gen de arbeiders instellen.
Verder werd een tweede motie aangeno
men, waarin gezegd wordt: „Diep getroffen
door de betoogingen, die zijn voorgevallen
in de Italiaansche Kamer belast de fractie
haar vertegenwoordigers in de commissie
voor buitenlandsche zaken er mede verkla
ringen te vragen aan den verantwoordelij
ken minister tijdens de eerstvolgende bij
eenkomst.
De algemeene confederatie van werkge
vers deelt o.m. het volgende mede: De con
federatie spreekt categorisch tegen, dat mas
sale lockouts in het geheele landsgebied in
gesteld zijn, na de gedeeltelijke staking, op
initiatief van de werkgevers: geen enkele
juridische scherpzinnigheid zal de openbare
meening er van overtuigen, dat het feit, dat
een minderheid der arbeiders Woensdag het
werk gestaakt heeft, het initiatief is geweest
van de werkgevers. Bovendien is het onjuist,
dat de maatregelen, die genomen zijn na de
incidenten van Woensdag de strekking heb
ben de van kracht zijnde collectieve over
eenkomsten te wijzigen.
Socialisten betoogen.
De socialistische partij heeft gisteravond
in het Velodrome d'Hiver een bijeenkomst
gehouden, waar het woord werd gevoerd
door Dormoy, Vincent Auriol, Paul Faure en
Blum.
Auriol, die protesteerde tegen de „econo
mische absurditeit" van de wetsdecreten,
deelde mede, dat alle socialistische afge
vaardigden in alle steden van Frankrijk het
woord zullen voeren om de republikeinsche
gevoelens te doen herleven en men zal dan
een algemeen gevoel van opstandigheid
kunnen constateeren.
Paul Faure zeide: „Wij zijn vastbesloten
tot een krachtigen strijd in het geheele land
om de gezonde krachten der natie te doen
ontwaken en tot een verwoeden oorlog zoo
lang er nog één slachtoffer zal zijn van de
algemeene staking van 30 November.
Blum werd bij zijn verschijnen begroet
met den kreet: „Blum aan het bewind". De
oud-premier wees op de noodzakelijkheid
van discipline en saamhoorigheid onder alle
democratische krachten des lands. Hij vroeg
zijn gehoor, of dit niet vond, dat twee jaar
geleden alles beter ging, waarop dit een
stemmig met „ja" en met den kreet „Blum
aan het bewind" antwoordde. Tenslotte noo-
digde Blum de geheele zaal uit, te zweren,
dat niet gerust zou worden alvorens genoeg
doening was verkregen voor de mannen,
die gisteren geslagen zijn en wellicht mor
gen geslagen zullen worden.
De bijeenkomst eindigde met het zingen
van de Internationale.
Incidenten te Toulouse.
Ontevreden over het algemeen ontslag,
dat Donderdag door middel van aanplakbil
jetten bekend was gemaakt, trokken gister
middag 2400 metaalbewerkers, waarby zich
personeel van de tabaksfabrieken had aan
gesloten, ten teeken van protest door Tou
louse, waarbij zij echter op een sterke pO'
litiemacht stuitten. De commissaris van po
litie en de arbeidersafgevaardigden tracht
ten vergeefs, de betoogers te kalmeeren. Te
gen 3 uur keerden dezen zich tegen twee
journalisten, die zij ernstig mishandelden
Toen zij daarop trachten, de kantoren van
de vliegtuigfabrieken van Dewoitine bin
nen te dringen, greep de ordedienst krachtig
in. Hierbij werden verscheidene stakers
ernstig gewond. De politie arresteerde ver
schillende personen, o.a. den secretaris van
den metaalbewerkersbond en den secreta
ris van den bond van arbeiders in de vlieg
tuigindustrie.
De Giornala d'Italia wijst op de
groote verrassing, gisteren door de
Temps getoond, naar aanleiding van de
onthullingen, door Ciano gedaan tijdens
zijn redevoering in de Kamer over de
Italiaansche mobilisatie in de dagen,
voorafgaande aan de overeenkomst van
München. Het blad schrijft, dat deze
verrassing begrijpelijk is, daar de door
den minister van buitenlandsche zaken
gegeven uiteenzettingen alle verhalen
over de houding van Italië, welke door
de Fransche bladen, in die dagen in
omloop werden gebracht (om te begin
nen door de Temps zelf) te niet doen.
Inderdaad had zich op grond dezer val-
sche geruchten, waarbij o.m. werd beweerd,
dat er een tegenstelling tusschen het ko
ninklijke huis en de fascistische regeering
bestond over de politiek van innige solidari
teit met Duitschland bij deze crisis, en dat
in het land een oppositie tegen de mobilisa
tie zou bestaan in Frankrijk de overtuiging
verspreid, dat Italië passief zou blijven
tegenover de ontwikkeling der dramatische
gebeurtenissen. Men zal gemakkelijk begrij
pen hoe de teleurstelling in Frankrijk was.
De verrassing is ook te verklaren uit de ge
wilde onwetendheid over al hetgeen dag in
ALKMAAR, 3 December.
Wat heeft Italië in den zin? Of liever:
wat gebeurt er toch eigenlijk in Rome en
Berlijn?
Als wy eens heel vluchtig nagaan, wat
er na den vrede van München gebeurd is,
dan zien we: Duitschland zoekt contact
met Frankrijk (doet althans alsof!), terwijl
het tegelijkertijd heel wat minder vrien
delijk is jegens Engeland (men denke bij
voorbeeld maar aan de actie in de Duitsche
pers tegen Eden en Churchill en aan de
felle kritiek in de Duitsche bladen t. o. v.
Engeland in het Jodenvraagstuk!)
Italië daarentegen tracht goede vriend
jes te blijven met Engeland en meent, dat
de tijd gekomen is, om Frankrijk te veront
rusten (Ciano over de mobilisatie in de
Septemberdagen en de demonstratie in
Rome ten gunste van Corsica en Tunis).
Wat beteekent dat allemaal? Duitschland
en Italië voeren toch feitelijk één politiek,
die van fascisme tegenover de democra
tie? En logisch geredeneerd zouden beide
dictatuurstaten dus één lijn moeten trek
ken tegenover Frankrijk en Engeland.
Dat doen ze oppervlakkig beschouwd
niet en daarom mag de vraag gesteld wor
den: Wat beduidt de buitenlandsche poli
tiek van de as RomeBerlijn? Dat Musso-
lini en Hitier het vrijwel geheel eens zijn,
weten wy al lang. Dat ze samen zouden
optrekken tegen Frankrijk en Engeland
(die het óók samen eens zijn!) zou dus
voor de hand liggen. Is het daarom zoo
vreemd om de Duitsch-Italiaansche poli-
litiek als volgt te ontleden: Duitschland
zoekt tijdelijk contact met Frankrijk en
stoot Engeland af; Italië zoekt tijdelijk con
tact met Engeland en stoot Frankrijk af;
beiden doen dat in de hoop, dat Engeland
®n Frankrijk gescheiden worden, dat er
althans minder éénheid komt in de buiten
landsche politiek der twee democratische
zlanden?!
Wat heeft Italië in den zin? Wat bedoelt
hier wij zullen ons nu verder bezig hou
den met den jongsten aanval op Frankrijk
met de plotselinge opeisching van Tunis
eu Corsica?
Denkt het zoo vraagt de Parijsche
N. R, C.-correspondent zich af aan ter
ritoriale concessies of zal het zich met
rechten van minderheden tevreden stellen?
Men ziet er in Parijs een gevolg in van de
gebeurtenissen in de afgeloopen maanden.
In weerwil van het groote moreele succes
van Mussolini te München moest zijn land
zich neerleggen bij de inlijving van Oos
tenrijk, het treden van Tsjecho-Slowakije
in de Duitsche invloedssfeer en de over
winning van Berlijn inzake de Sub-kar-
pathische Oekraine. Het zoeken van ex
pansie naar de Middellandsche Zee en
Noord-Afrika lag dus voor de hand.
Dat de verontwaardiging door het ge
heele volk gedeeld wordt, kon de voorzit
ter van den Parijschen gemeenteraad doen
heenstappen over formele bedenkingen en
derhalve kon hij in den raad een even ge
matigd als klinkend protest tegen de
Italiaansche aanmatiging laten hooren. De
bladen, die gewild hadden, dat de Quai
d'Orsay de erkenning "an de verovering
van Abessinië tegen een tegemoetkoming
van Italië op het stuk van Spanje uitge
wisseld had, grijpen het incident aan om
opnieuw tegen Bonnet te keer te gaan.
„Een regeering, die Frankrijk waardig
zou zijn", aldus de communistische Huma-
tité, „zou terstond haar gezant uit Rome
teruggeroepen hebben". De communisten
herinneren aan hun eisch tot verbetering
van het lot van de bevolking van Tunis en
tegemoetkoming aan de verlangens van de
Corsicanen. Zij halen er ook de komst van
von Ribbentrop Dinsdag te Pa; ijs bij, daar
de eischen van Mussolini offic:eel door
Duitschland gesteund worden. Von Rib-
bentrop geldt voor hen als een der indi
recte aanstichters van de betooging.
De socialistische Populaire waarschuw-t
tegen een politiek, die door vleierij
Duitschland van Italië wil wegtrekken.
Aldus zou men riskeeren Engeland van
zich te vervreemden en in de armen van
Italië te drijven. Geen extra wals met
Duitschland, maar een hergroepeering van
de door Engeland, Polen, de Sowjetunie
en Roemenië vertegenwoordigde krachten,
is de raad van de socialisten.
L'Oeuvre stelt het belang in het licht,
dat Engeland bij Tunis heeft. Dat voor de
manifestatie de dag van de algemeene sta
king in Frankrijk gekozen werd, kon geen
toeval zijn. Mussolini zou in een groote
rede zijn houding op dit punt afbakenen;
dan kan hij de Franschen beladen met den
wrok, dien de jongste gebeurtenissen den
Italianen gelaten hebben.
De Lavoro Fascista komt terug op de
bezetting van Tunis in 1881 door de Fran
schen, welke voor de Italianen een ern
stige beleediging uitmaakte, welke zij niet
vergeten hebben. Dit onrecht moet wor
den goedgemaakt, aldus dit blad, in de
eerste plaats om moreele en psychologi
sche redenen. De bedoeling zou zijn voor
de Italianen in dit gebied een nieuw sta
tuut te verkrijgen, dat hun waarschijnlijk
volledige autonomie zou verzekeren, al
thans om te beginnen.
In Marokko is al tegen die betooging
geageerd; op een meeting van Corsicanen
werd een motie aangenomen, volgens
welke de bewoners van dat eiland zich
nooit zullen laten inlijven bij een land,
dat hen verkocht heeft, en altijd trouw
blijven aan Frankrijk, het land van hun
hart en hun verlangens.
De Fransche bladen maken als volgt
gewag van de verklaring van Le Provost
de Launay in de vergadering van den Pa
rijschen gemeenteraad van gisteren. Ik
heb zoo verklaarde de voorzitter van
den gemeenteraad o.a. met smart ken
nis genomen van de woorden, die gister
middag in de Italiaansche Kamer gespro
ken zijn en van de betoogingen, die er
op gevolgd zijn. Wij zijn op het oogenblik
h eenige vertegenwoordigende lichaam,
dat bijeen is en daarom behandel ik dit
onderwerp, dat anders vreemd voor ons
zou zijn. Ik geloof niet, dat men mij kan
verdenken van gemis aan begrip voor de
Latijnsche saamhoorigheid, want ik heb
daar onlangs nog uiting aan gegeven. Ik
betreur dat niet, maar sprekende uit uw
aller naam stel ik er prijs op te verklaren,
dat als men aan de andere zijde van de
Alpen op zekere wijze spreekt over Tunis
en Corsica, wij van oordeel zijn, dat dit een
verboden onderwerp is.
Het Corsicaansche raadslid Pinelli ver
klaarde onder toejuichingen, dat Corsica
door en door Fransch is. „Ik bedrijf", zei
hij, „geen enkele daad van vijandschap
tegen Italië, wanneer ik tot de Italianen
zeg, zonder er doekjes om te winden,
evenmin als zij het doen, dat dergelijke
pogingen, waarvan men niet kan aanne
men, dat zjj spontaan zijn, hun evenzeer
schade doen als ons en dat wij ze onduld
baar achten."
dag uit in den Italiaanschen staat en de
Italiaansche zielen is tot stand gebracht.
Het blad besluit het artikel letterlijk
De Italiaansche natie, solidair met haar
regeering, is tot alles bereid. Zij is be
reid op te marcheeren en, indien dat
noodig zal zijn, zelfs tegen Frankrijk.
Frangois Poncet protesteert bi,
de Italiaansche regeering.
Frangois Poncet, de Fransche ambaS'
sadeur te Rome, heeft bij Ciano een
proteststap ondernomen wegens de be
toogingen, die zich eergisteren hebben
voorgedaan in de fascistische kamer,
waar afgevaardigden kreten hebben ge
uit zooals: „Tunis", aldus de passage der
verklaringen van Ciano inzake de .na
tuurlijke aspiraties van het Italiaansche
volk" onderstrepend.
In den loop van het onderhoud, dat Fran
gois Poncet, de Fransche ambassadeur, ge
had heeft met graaf Ciano, en dat drie
kwartier duurde, heeft Frangois Poncet,
naar men gelooft, de verwondering der
Fransche regeering tot uitdrukking ge
bracht, dat een betooging inzake Fransch
grondgebied zou zijn verwekt door de re
geering van een land, dat in vrede met
Frankrijk leeft. De ambassadeur zou duide
lijk hebben gemaakt, dat Frankrijk de Ita
liaansche eischen op Tunis een aangelegen
heid acht, welke te belachelijk is om zelfs te
bespreken.
Fransche waarnemers, aldus Reuter, zijn
van meening, dat de demonstraties moesten
aanduiden, dat Italië tegen iedere verbete
ring van haar betrekkingen met Frank
ryk is.
Corsicaansche studenten trouw aan
de regeering.
Verscheidene groepeeringen van Corsi
caansche studenten te Marseille hebben in
een bijeenkomst, gehouden naar* aanleiding
van de incidenten in de Italiaansche kamer
van afgevaardigden, den wensch uitgespro
ken, dat de regeering tegenover Italië dui
delijk haar standpunt uiteen zal zetten.
Krachtige toon der Fransche pers,
In een commentaar op de rede van Ciano
en de daarop gevolgde incidenten in de fas
cistische kamer, schrijft de „Intransigeant":
„Men moet in het buitenland weten, dat
Frankrijk een is en dat moederland en
overzeesche gewesten een geheel vormen,
waarop wij nooit een aanslag zullen dulden
Indien het buitenland gemeend heeft te
kunnen rekenen op onze binnenlandsche
oneenigheden, indien het geloofd heeft, dat
wij werden ondermijnd door het virus der
revolutie, dan heeft de 30ste November een
duidelijk beeld te zien gegeven. „Frankrijk
zal zijn eensgezindheid hervinden om de
veiligheid van zijn grenzen en van al zijn
grenzen te verzekeren".
De „Paris Soir" vraagt: „Wat wil Italië?
Heeft het werkelijk territoriale eischen?
Dan is het antwoord van Frankrijk zeer dui
delijk een „neen" zonder omwegen. En is
in Januari 1934 geen verdrag geteekend?
Wij houden ons aan de verdragen. Of is er
sprake van een onderhandelingsmanoeuvre?
Dan is dat een soort conversatie, waarvoor
Frankrijk geen belangstelling heeft. Als de
Italianen ons iets te zeggen hebben, laten zij
dat dan doen".
De „Liberte" schrijft: „Tunis, Dzjiboeti,
Corsica, dat alles zal Fransch blijven. Het
Fransche publiek stelt er prijs op, dat men
dat weet. Het is bovendien geen geheim,
dat het demografische argument dat de Ita
lianen zoo vaak gebruiken, ten aanzien van
Tunis in het voordeel van Frankrijk is".
Volgens de „Journal des debats" kan deze
beginnende campagne slechts een nauwe
eenheid tusschen Frankrijk en Engeland
tengevolge hebben. Hun volkomen verzet
tegen ontoelaatbare aanmatigingen zal den
vrede handhaven.
Men zou van het bezoek van von Ribben-
trop gebruik kunnen maken om iederen
twijfel daarover in zijn geest te doen ver
dwijnen. Zoo zou zijn bezoek werkelijk nut
kunnen hebben, aldus het blad.
Ondanks het kort geleden uitge
geven dementi van het aartsbisschop
pelijke ordinariaat te Weenen betref
fende een bericht, volgens hetwelk
kardinaal Innitzer vervangen zou
worden door den bisschop van Berlijn,
mgr. von Preysing, verklaart de
Angriff nog heden, dat Innitzer weldra
uit zijn functies zal treden om zich
terug te trekken in een Italiaansch
klooster.
Na melding te hebben gemaakt van de
tegenspraak van het aartsbisschoppelijke
ordinariaat te Weenen, schrijft het ge
noemde blad „dat het op
het
deze kwestie
moet terugkomen". Het beweert, dat de
berichten omtrent een afzetten van Innit
zer afkomstig waren uit welingelichte
katholieke kringen, die in nauw contact
staan met het ordinariaat te Berlyn.
„In Weenen", aldus de Angriff, „waar
men sinds lang er aan gewend is de waar
heid met soepelheid tot uitdrukking te
'brengen, weet men in welingelichte katho
lieke kringen, dat Innitzer op zijn laatst
na Kerstmis uit zijn functies zal treden
om het purper te verruilen voor de een
voudige monnikspij en zijn leven te ein
digen in een Italiaansch klooster."
In de wandelgangen van de Italiaan
sche Kamer van afgevaardigden heeft
zich een incident voorgedaan tusschen
generaal Ezio Garibaldi, een neef van
den grooten Italiaanschen patriot, en
Farinacci, den vroegeren partijsecretaris
en directeur van de regime Fascista.
Er ontstond een heftige woordenwisseling
tusschen de beide afgevaardigden, die hand
gemeen zouden zijn geraakt, indien andere
afgevaardigden niet tusschenbeiden waren
gekomen.
De woordenwisseling heeft verband met
een perspolemiek over de meening van ge
neraal Garibaldi ten aanzien van het ras
senvraagstuk.
Zooals men zich thans herinnert, aldus
Havas, heeft Garibaldi onlangs in een ar
tikel in het tijdschrift Camicia Rossa ge
protesteerd tegen de invoering van de
Duitsche rassentheorie in Italië.
Gister is uitspraak gedaan in het
groote Amerikaansche spionnagepro
ces. Johanna Hofman is veroordeeld
tot 4 jaar gevangenisstraf, Otto de
Voss tot 6 jaar, Glaser en Rumrich
tot 2 jaar.
Het vonnis over de spionnen.
Na het uitspreken van het vonnis in het
spionnage-proces heeft rechter Knox ge
zegd, dat de rechtbank bij dit vonnis
bijna te lankmoedig is geweest. Indien
deze beklaagden binnen de grenzen van
Duitschland terecht zouden hebben ge
staan, zou hun lot veel verschrikkelijker
zijn geweest. Deze agenten van een tota
litaire mogendheid genieten thans de ge
nade van de democratie. Een toespeling
makende op den beulsbijl, zeide rechter
Knox dat op de binnenplaatsen van de
Amerikaansche gevangenen geen zaagsel
is gestrooid.
Een vergadering, welke Donderdag
avond in Albert Hall te Londen is gehou
den en waar vertegenwoordigers van
Britsche partijen en religieuse groepen
hebben geprotesteerd tegen de anti-
semietische maatregelen in Duitschland,
heeft daar te lande de woede van natio-
naal-socialistische kringen opgewekt.
De „Angriff" schrijft hierover: ver
broedering van bisschoppen en rabbijnen,
zij prediken haat tegen Duitschland. Zij
spreken over den Christus en denken aan
katoen". Verder schrijft het blad: „Wan
neer roomsche kardinalen, protestantsche
bisschoppen en rabbijnen tezamen partij
kiezen voor Joodsche misdadigers en zoo
de leiders van Duitschland beleedigen,
dan vraagt men zich af hoelang Engeland
deze afgrijselijke verdraaiing van de wer
kelijkheid zal dulden. Men moet niet den
ken, dat het Duitsche volk ook maar één
pfennig over zal hebben voor lieden van
dit soort".
De Belgische kabinetsraad is gister
avond opnieuw bijeengekomen.
Na afloop van de vergadering werd het
volgende communiqué gepubliceerd:
„De regeering heeft langdurig den poli-
tieken toestand besproken. De eerste mi
nister zal Dinsdag in de Kamer een ver
klaring afleggen. Hij zal opnieuw den
eenstemmigen wensch van de regeering
bevestigen niet over te gaan tot een poli
tiek van deflatie, te laten stemmen over
de verplichte werkloosheidsverzekering,
de toepassing van een zoo actief mogelijke
economische politiek, met name door alles
in het werk te stellen om de speling tus
schen de groothandel- en kleir.handel-
prijzen te verminderen, zooals dat in de
ministerieele verklaring is uiteengezet en
