r LIT SE N V AN HET w ITTE DOEK- TOCH ZOOVER. ZOO NABIJ EN „Ik maak nooit meer een zwart-witte film", De toekomst aan de kleurenfilm? ONZE BIOSCOPEN. zegt WILLIAM A. WELLMAN. „DE GROOTE GAMBINI". Harmonie. In het theater Harmonie loopt deze week (hedenavond niet) de'film „De Groote Gambini, een alleszins gelukkige combina tie van humor en spanning. Een spannen de moordgeschiedenis, een goed geslaagde „thriller" is op origineele wijze behandeld, en wel zóó, dat (zooals nogal eens het ge val is) het onmisbare element humor niet ontbreekt. De „Groote Gambini" weet uit het war net van losse gegevens de oplossing van het drama te vinden. En deze is we zou den haast zeggen: natuurlijk heel anders dan de toeschouwer verwacht. Een perfec te „Kriminal-film" met een zeer goede creatie van Akim Tamiroff. Voorts zijn de belangrijkste figuren in deze film Marian Marsh en John Trent. Zij vormen het paar, dat bestemd is het blije einde te verze keren. Een Paramount-product, dat onder lei ding van Adolph Zukor geworden is tot een sensatie-film, die niet alleen spanning maar ook ontspanning brengt door het verrassend spel van Akim Tamiroff. Het voorprogramma bracht ondermeer Paramount-nieuws, dat als steeds interes sant actueel bleek te zijn. DE AVONTUREN VAN ROBIN HOOD. City-theater. Er is een tijd geweest, dat Douglas Fair- banks de ongrijpbare avonturier was, de man, die overal op het juiste moment ver scheen om de misdaad te straffen en on- schuldigen van den dood te redden. Sinds Dumas zijn Drie Muskettiers Schreef, heeft het volk zijn liefde voor de avonturen van dappere mannen, die zich met hun zwaard een weg naar de gerechtigdheid banen, nog niet verloren. Figuren als Zorro hebben op het witte doek ontelbare bewonderaars ge trokken, maar Fairbanks is niet meer de acrobaat van een twintig jaar geleden en er moest naar een ander uitgezien worden om hem in dergelijke populaire films te ver vangen. Daarvoor een filmheld te vinden is alles behalve gemakkelijk. Hij moet jong zijn en mooi zoodat hij vrouwenharten kan ver overen, hij moet stoutmoedig zijn en dat is op de film niet zoo moeilijk, maar wel wat daar nog bij komt. Want de stoutmoedige figuur, die zich vrijwillig in duizend avon turen stort moet kunnen schermen als een volleerd zwaardvechter, hij moet kunnen springen en vechten, hij moet klimmen als een aap en schieten als de beste boogschut ter van een schuttersgilde. Zoo'n man is Errol Flyne en als Robin Hood, de stoutmoedige verdediger van de rechten der verdrukte Saksers onder de heerschappij van Prins Jan, is hij onbe taalbaar. Hij past in den tijd van Richard Leeuwenhart toen pijl en boog de schiet wapens waren en de strijd van man tegen man met den degen werd uitgevochten. Hier is hij de bevrijder van het verdruk te volk, dat nog altijd hoopt, dat Richard, die ter kruistocht ging, zal terugkeeren, maar dat intusschen door diens verrader lijken broeder Prins Jan op de schande lijkste wijze onderdrukt, gemarteld en ver volgd wordt. Hoe prachtig ge aft deze kleu renfilm de cude kasteelen weer waar de edelen hun groteske maaltijden houden, waar de kerkers diep en donker zijn en de hellebardiers ruwe kerels, die voor elk karweitje gereed staan. Het is de geheimzinnige Robin Hood, die het verdrukte volk om zich verzamelt en met zijn volgelingen, die oogenschijnlijk struikroovers, maar in werkelijkheid trou we onderdanen van koning Richard zijn, het duistere spel van Prins Jan en zijn sa tellieten weet te verhinderen. De toeschouwers kunnen naar hartelust genieten van ontelbare wonderlijke avon turen en van staaltjes van zeldzamen durf en koelbloedigheid. Een liefdesgeschiedenis met 's konings nicht Olivia DeHavilland geeft de historie nog een romantisch tintje en wanneer aan het slot de deugd beloond en de misdaad gestraft wordt, is er slechts één conclusie over de kwaliteit van deze boeiende film: zij is, mede door haar scherpe opnamen en prachtige kleuren, on verbeterlijk. Vooraf veel wereldnieuws, een screen- song, een pracht-opname van de Hawai- eilanden en een allergezelligste zang- en dansfilm. 'T BEGON IN CHINA. Victoria-theater. V begon in China, de concurrentiestrijd tusschen de Amerikaansche filmoperateurs Hunter (Clark Gable) en Dennis (Walter Pidgeon, maar ook hun strijd om de genegen heid van de vliegenierster Alma Harding. In beide is de strijd heftig, maar nooit vergeten zy hun beroep; daar zorgen trouwens de maatschappijen, waarvoor zij werken, wel voor, want het ontbreekt niet aan aanmanin gen om actueele foto's: vooral bomaanslagen. En dan ensceneeren de heeren deze zelf maar, waarbij de een den ander poogt te overtroeven niet altijd met even faire middelen. Daarna wordt in Amerika de strijd voortgezet, altijd op zoek naar iets bijzon- ders. Hunter en Alma, die dan samen voor eenzelfde maatschappij werken, hebben een primeur, een brandend munitieschip, maar dan volgt beider ontslag en ook dat van Dennis, doordat iets van een opname u;t China bekend wordt. De opwindende avonturen zijn nog niet ten einde, want Alma wordt in de gelegen heid gesteld haar sedert lang verdwenen broer, die met zijn vliegmachine was terecht gekomen onder een barbaarschen negerstam, op te sporen. Weder langs soms slinksche wegen zien we het drietal weer bijeen niet als vrienden en dan gaat het over en door het oerwoud, Hunter en zijn helper per boot, Alma en Dennis met een watervlieg tuig. De twee eerstgenoemden vinden den vermiste op het moment, dat hij op het punt staat geofferd te worden en dan spelen zij door het afdraaien van een geluidsfilm voor groote toovenaars. Het spreekt vanzelf, dat het hier niet bij blijft: er komt een redding met het water vliegtuig en als men dan in den waan ver keert, dat de „groote toovenaars" veronge lukt zullen zijn, verneemt men hun redding en aller behouden terugkomst met een slot, dat na een film als deze wel komen moest. Inderdaad, deze rolprent met haar schat van natuuropnamen brengt de eene sensatie na de andere, met grappige en spannende momenten, waarin vindingrijkheid, koel bloedigheid en durf om den voorrang strij den. Het voorprogramma brengt in zijn jour nalen draaf-, vlieg- en wintersport, militair vertoon, nieuwe dameshoeden in Amerika, nieuwjaarviering op de Philippijnen en nog veel meer; een drukdoenige gekleurde tee kenfilm en een klucht, waarin Spanky en zijn negervriendje weer tot de hoofdperso nen behooren. DERDE BLAD. derne ingenieursverrichtingen. De groote evolutie in de gereedschappen dateert juist van na dien tijd „Zoo nabij en toch zoo ver" is de titel van dit opstel, maar hij zou het tevens van deze film kunnen zijn. Zoo nabij, want de tweede helft der negentiende eeuw behoort voor zeker tot de allerjongste geschiedenis Zoo vèr, zoo onmetelijk ver, want die tijd is ons onbegrijpelijk vreemd. In dien tijd leefde en streefde Ferdinand de Lesseps. Deze film is romantisch en daar om dichten de makers van dezen rolprent den genialen Franschman qen liefde toe voor Engéne de Montyo, de latere gemalin van Keizer Napoleon III. Deze grandiose film brengt ons inderdaad een verzonken wereld terug niet het Niet. De Tweede Fransche Republiek en het Tweede Keizerrijk, Disraeli, Gladstone, Franz List, Victor Hugo namen en gestalten, schim men uit het jongst verleden zij leven voor ons op in een voor hen herbouwde wereld. We rijden in een rijtuigje door Pa rijs van 1860 en verbazen ons over de reali teit ervan, tegelijkertijd: over het ten een en- maal voorbije So near and yet so far! Middelerwijl gaat het om het Suezkanaal. Een grootsch project omdat het logisch en voor de hand liggend was en'niemand er aan wou. Een merkwaardig plan, omdat het zulk een victorie werd, die zou worden gevolgd door den nederlaag van het Panama kanaal, dat veel modernere hulpmiddelen zou krijgen. Domheid, bekrompenheid en bijgeloof waren vijanden, waartegen De Les- redenen is ook, dat de spelers schijnen te léven. In zwart en wit blijven zij tenslotte altijd maar bewegende portretten. In kleu ren worden zij natuurlijk en echt. Met achtergronden valit ook meer te be reiken, wanneer men ze kleurt. Beter dan zwart en wit kunnen kleuren een bepaal de sfeer scheppen. Het verbanid tusschen kleuren en stemmingen voelt de mensch intuïtief. Daarvandaan ook uitdrukkingen als „een rozige toekomst", „een zwarte blad zijde", „hij is wat bleu". Door het gebruik van bepaalde kleuren in den achtergrond kan de regisseur het publiek in een be paalde stemming brengen. Sommige scènes in „Mannen met Vleugels" hebben daardoor iets bijzonder onheilspellends gekregen en ook het tegengestelde is te bewerken. Ik heb de laatste jaren duizenden meters kleurenfilm bestudeerd, bij het maken van films als „Een ster wordt geboren" en „Nothing sacred". Ik kwam in beide films tot de conclusie, dat de gemoedsbewegin gen van Carole Lombard en Janet Gaynor op het doek beter overkwamen in kleuren dan in de zwart-witte proefopnamen, die we óók gemaakt hebben. Niet alleen, dat de toeschouwer meer emoties aanvoelt in een gezicht in natuurlijke kleuren, maar de spe ler geeft zich meer. In „Mannen met Vleugels" vormde de kleur in zooverre soms een probleem, dat de film historische feiten uitbeeldt, en ge schiedschrijvers teekenen alles in zwart op wit op, en ook foto's zijn vrijwel altijd on gekleurd. Alleen eventueele schilderijen door tijdgenooten kunnen nog eenig hou vast geven alsook de beschrijvingen van wat wijdloopiger literatoren. Veel nazoeke- rij was bijgevolg noodig om te zorgen, dat alles werd weergegeven in de kleuren van destijds. Maar de voorbereidingen voor een film eischen tóch altijd veel tijd, en dat was dus minder. En zoodra we verder dan veertig jaar terugwerken hoeven de kleu ren niet meer zoo pijnlijk authentiek te zijn, om de eenvoudige reden, dat er practisch geen ooggetuigen van destijds meer in leven zijn, of althans de scène zullen aanschou wen. Ik heb al eerder verklaard, dat ik nooit en te nimmer meer een zwart-witte film wil regisseeren. En nu ik het resultaat ge zien heb, dat wij met kleuren in „Mannen zonder Vleugels" hebben bereikt, herhaal ik dat met des te meer nadruk. Wie zou het ooit in zijn hoofd halen om een heel huis in zwarte, witte en grijze tinten te schilderen, zoolang er nog kleuren te krijgen zijn? En ik geloof niet, dat er veel fabri kanten zijn, wier producten door kleuren worden opgevroolijkt en verrijkt, die tot zwart-witte motieven zouden willen terug keeren. En zoo is het dan ook mijn mee ning, dat een regisseur, die voortgaat met het maken van zwart-witte films, terwijl een complete regenboog voor het grijpen staat, nogal dwaas doet. De technicolor-camera gaat de lucht in! Tijdens de opnamen voor Paramounts „Mannen met vleugels". Wij kinderen uit de Eeuw der Techniek durven ieder plan aan. Wij hebben den hef boom en het zwartepunt, die de klassieke voorwaarden vormen, tot de wonderlijkste wonderwerken en we hebben nog véél meer bovendien. Wij herinneren ons niet langer, dat wij zwakke menschenhanden hebben, wij kennen geen afstand meer tusschen droom en werkelijkheid, tusschen wensch en mogelijkheid: alles is binnen ons bereik. De beroemde veertig eeuwen, waarvan Napoleon gewag maakte, scheiden ons van de Egyptische koningspyramiden. In de dagen van Cheops had de mensch wèl het besef van zijn twee handen maar deins de hij voor eenig ingenieurswerk terug? Hóé zij het wonderwerk voltrokken, blijft een raadsel, maar de Pyramiden staan er tot aan den jongsten dag, om met fierheid te verkondigen, wat in de Oudste Oudheid mo gelijk is geweest. De jongste tijd vestigt onze aandacht weer op het Suez-kanaal, nu Italië over dit onder werp den trom geroerd heeft. En het toeval, wil, dat juist terzelfder tijd een filmpre mière is te wachten van een 20th Century- Foxproduct, getiteld: „Suez" Schijnbaar zijn dit alles onsamenhangen de dingen, maar in werkelijkheid is het ver band intens. Immers: de film „Suez" ver tolkt de wordingsgeschiedenis van het ka naal. En dit ingenieurswerk is feitelijk een der allerlaaste ingenieursprestaties van vóór het technische tijdperk. Ik bedoel: qua tech niek staat het graven van dit kanaal dichter bij den pyramidenbouw, dgn by onze mo- seps moest strijden. Maar evenzeer tegen list, lage politiek, intriges En bij dit alles kwam het eindelooze woestijnzand, kwam het afschuwelijk kli maat, kwam de Simoen Deze film biedt ons een wervelstorm van een ontzettende vernietigende kracht Ingenieurswerk! Want men onderschatte het niet, zulk een film te maken, zulke op namen te doen slagen! Volledigheidshalve vermeld ik Tyrone Power, Loretta Young en Annabella, die de hoofdrollen vervullen. Maar het boeiendst van al is het onderwerp: „Suez" Loretta Young (Eugènie de Montijo) en Tyrone Power (Ferdinand de Lesseps) in de groote 20th Century-Foxfilm SUEZ S— Geregeld vragen de menschen mij. hoe ik over de toekomst van de kleurenfilm denk, en sinds kort is mijn antwoord steevast: „Zie de opnamen van het luchtgevecht in „Mannen met Vleugels!" Volgens mij laat dit onderdeel van het groote vlieg-epos, dat ik juist voor Para- mount gemaakt heb, beter zien wat kleur vermag dan eenige andere kleurenscène tot dusver gefotografeerd. De kleurenfilm triomfeert sinds de kleu- rencamera zoo geperfectionneerd is gewor den, dat hij actie-scènes en snel bewegende dingen feilloos kan registreeren. Kleuren- camera's, gemonteerd onder, boven of ach ter op vliegtuigen, en ingesteld op andere machines, die ook in de lucht zijn, hebben nu bewezen, dat kleurenopnamen onder alle omstandigheden even helder en scherp kunnen zijn als zwart-witte. In „Mannen met Vleugels" ziet u opnamen van vlieg tuigen, die 300 K.M. per uur „deden" en soms vloog de machine met de camera dan nog in de tegenovergestelde richting met een snelheid van 150 K.M. per uur. De blauwe hemel wordt nu ook blauw weergegeven en niet grijs. De wolken heb ben allemaal hun eigen typische kleurtje en ook hun blauwe en gouden tinten komen over. De kleurige vliegtuigen (en vooral de Duitsche oorlogsvliegers schilderden hun eskaders graag in alle kleuren van de regenboog) steken prachtig en scherp af tegen den etherischen achtergrond. De aar de soms wel twee kilometer in de diepte De regisseur van Paramounts nieuwe vlieg-epos „Mannen met Vleugels", WILLIAM A. WELLMAN, zegt in dit artikel, waarom hij gelooft, dat de kleurenfilm de zwart-witte film zal verdringen. Al hoeft men het niet geheel met hem eens te zijn, dan kan men toch de rake argumentatie in dit artikel bewonderen, dat boven dien zeer actueel is nu alom een kentering ten goede in de waar deering van de kleurenfilm valt waar te nemen, dank zij de ver bluffende perfectie, die thans is bereikt. gelegen verschijnt met al zijn details op het doek. De kleur geeft in dit soort films het pu bliek het gevoel zelf in de lucht te zijn het gevoel van mee te vliegen. Zwart-witte beelden doen dat niet, als we de paar men schen, die kleurenblind zijn, buiten be schouwing laten. Kleuren hebben nu eenmaal een natuur lijke beeldende kracht, en volgens mij zal er een tijd komen, dat alle films in kleu ren zullen worden opgenomen. Een van de Een tweetal foto's uit de film „Robin Hood", een product van Warner Bros. Pbot. Prol. Kieoll-Ufa Zarah Leander, een der bekendste Ufa-actrices van het huidige Duitschland. Andere kleurenfilms. Ook andere maatschappijen legden zich toe op het vervaardigen van kleurenfilms. Zoo nemen we hier van het product der Warner Bros, een paar foto's op uit de film „Robin Hood", eveneens geheel in Techni- color uitgevoerd. Het is de avontuurlijke en zeer romantische historie van den ridder lijken struikroover, die zijn volk verloste. Een zeer vrije bewerking van de historische figuur Sir Robin Hood van Locksley uit den tijd van de Kruistochten.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1939 | | pagina 12