„Morgen gaat 't beter." UERBERT WILCOX r- ONZE BIOSCOPEN. Lily Bouwmeester in een nieuw cinetone-product. Naar het werk van Annemarie Selinko. de maker van „60 Glorious Years" Het verhaal. lukkig origineeler dan deze typeering! Van het voorprogramma noemen we: Pa- ramount-Wereld-nieuws en het Profilti- journaal. Bovendien nog een paar filmpjes over een band (al of niet jazz) wellicht zijn er die ze kunnen apprecieeren. SPECIAAL VERLOF. Victoria-theater. Een film van soldatenleven op het einde van den grooten oorlog en toch heeft zij met den oorlog ah. zoodanig niets uit te staan. Zij ademt menschenkennis, vertrou wen en plichtsgevoel. Men stelle zich voor een jongen luitenant, die met een groep voor het meerendeel veel oudere soldaten van het oostelijk front, waar zij hersteld uit 'n lazaret kwamen, op weg is naar het westelijk front en in Berlijn meer dan zes volle uren moet wachten op den volgenden trein. De soldaten zijn dol van vreugde, als zij de rijkshoofdstad naderen, ze den ken naar huis te gaan.en dan hooren ze dat zelfs geen uur verlof mag worden gegeven. Hooge officieren wijzen den luitenant op het gevaar voor desertie, als verlof zou worden verleend Berlijn is vol deserteurs, die zich verstopt houden en er is een opkomende ontevredenheid onder het volk, dat niet voldoende voeding meer kan krijgen. En toch geeft hij, nadat hij eerst één heeft laten gaan, de.heele troep zes uren vrij op eigen verantwoordelijk heid, wetende, dat, nu hij eenmaal ge waarschuwd was, een zware straf zal vol gen, indien ook maar één der mannen niet zal terug keeren. En dan volgen we de van vreugde uit gelaten krijgers: de één gaat naar vrouw en kinderen, een ander zoekt zijn verloofde, weer een ande* maakt het mee dat een door hem gecomponeerd stuk wordt opge voerd, enkelen verzeilen in een kroeg, een groep bezichtigt Berlijn en zijn beziens waardigheden, enz.; tal van aandoenlijke begroetingen en prettige huiselijke tafe reeltjes komen op het witte doek, terwijl ook droevige ontgoochelingen niet ont breken. Maar hoe ook de wederwaardig heden der zeventig mannen zijn, niemand vergeet zijn aan den luitenant gegeven woord, allen komen op tijd terug, al moet er ook door sommigen tegen gehold wor den en al moet er ook één nog per vracht auto den reeds vertrokken trein op de volgende stopplaats inhalen; ja, twee moe ten zelfs nog met een sneltrein gaan, om op tijd in Brandenburg te komen. En dan de vreugde van den luitenant over het feit, dat hij zich niet in zijn mannen had vergist! Deze film brengt op zeer aantrekkelijke wijze doorspekt met veel liefelijks in beeld het woord van Albrecht Beylinck: een man een man, een woord een woord. Het voorprogramma is flink uitgebreid. Na een paar goede journaals met ver schillende sporten enz., komt een ernstig nummer De clown, gevolgd door De hu welijksnacht, een klucht met een bijzon dere ontknooping. DE TERUGKEER VAN DEN ROODEN PIMPERNEL. City-Theater. Men kent den beroemden roman van barones Orczy en ook de boeiende film, die van haar boek is verschenen. De Roode Pimpernel is een succes ge worden en dat is natuurlijk de oorzaak, dat men hem opnieuw op het witte doek brengt en er dus van een terugkeer van den Rooden Pimpernel kan worden ge sproken. Het is vanzelfsprekend, dat Sir Percy, die in werkelijkheid de dappere bevrijder van zoo menig ter dood veroordeelde is, zich ook thans weer bezig houdt met het in vei ligheid brengen van slachtoffers van Ro- bespierre, die naar de guillotine worden gestuurd. Wij zien opnieuw het Parijs van het einde der achttiende eeuw, waar de citoyennec haar kousen zaten te breien bij de guillotine en alleen maar even opkeken als er weer een royalistisch hoofd in de mand met zaagsel rolde. In deze spannende film wordt de strijd weergegeven van Chau- velin en Sir Percy. Wanneer de laatste niet gearresteerd wordt zal Robespierre Chau- velin op de bekende manier laten afmaken en dat is de oorzaak, dat Chauvelin zich in verbinding stelt met de actrice Theresia Cabarrus, de vriendin van den afgevaar digde Tallien en door haar medewerking Lady Blakeney, Sir Percy's echtgenoote, naar Frankrijk kan ontvoeren. Dan volgt Sir Pency natuurlijk en men kan er zich alleen over verwonderen op welke naïve wijze al die groote mannen van de revolutie zich door hem laten beetnemen. Natuurlijk weet hij zijn vrouw te bevrijden en de film laat daarbij zien en hooren hoe Tallien in de nationale conventie spreekt en den val van Robespierre veroorzaakt, waar na Sir Pency met Lady Blakeney en Chau velin als hun persoonlijke „gevangene" vei lig naar Engeland kunnen varen. Een film vol spanning, waarin mooie vrou wen en dappere mannen in een tijd vol ge varen stuk voor stuk toonen wat ze waard zijn. Barry K. Barnes, Sophie Stewart, Mar- gerette Scott en James Mason weten door prachtig samenspel deze film tot iets heel bijzonders te maken. Vooraf gaat veel wereldnieuws, een ge kleurde screensong, een zang- en dansfilm, een reclamefilmpje voor Jacob Hamel en de Chief Whip cigaretten, benevens een serie prachtige opnamen uit Nieuw Zeeland. Mr. C. J. de Lange, voorzitter van de 8 October-vereeniging, die in alle theaters een woordje ter aanbeveling van het lidmaat schap dezer vereeniging zou spreken, bleek persoonlijk niet tegenwoordig te zijn. Zelfs de sprekende film, welke wij verwachtten, was niet te bewonderen. Alleen des voorzit ters stem was aanwezig, vastgelegd op een gramofoonplaat, die men wel eens onder handen mag nemen, omdat mr. de Lange ge woonlijk niet stottert en de gramofoonplaat het wel doet. Overigens een origineel idee, waarvoor wij gaarne onze hulde betuigen. opwelling begint zij de luisteraars goeden- nacht te wenschen: niet zooals gebruike lijk, doch op een heel bijzondere eenvou dige manier. Willy hoeft niet naar woor den te zoeken, die worden als het ware in gegeven. Zij heeft behoefte om te troosten, den omroeper en met hem al diegenen, die des nachts, door zorgen gekweld, geen rust kunnen vinden. Zij toch weet wat verdriet en zorgen zijn. Maar steeds is er uitkomst gekomen, steeds brak er, hoe troosteloos alles ook scheen, een nieuwe hoopgevende morgen aan. Het geloof in de toekomst moet steeds bewaard blijven: „Morgen gaat 't beter". Met deze woorden sluit Willy de uitzending. Het gevolg van haar eigenmachtig op treden is, dat zij op staanden voet ontsla gen wordt. Overal heeft men echter Willy gehoord. Haar stem heeft bij duizenden menschen nieuw vertrouwen en hoop op de toekomst gewekt. Wie is die vrouw met die sprookjesstem? Wie is het, die zoo'n vertrouwen heeft in morgen? De omroepvereeniging engageert Willy opnieuw, thans echter niet als typiste; zij moet iederen avond voor de microfoon spreken, iets geven van haar eigen opti misme aan hen, die daar behoefte aan hebben. In haar eigen leven geschiedt, wat bij velen geschied is. De eerste liefde is niet de ware; in dit geval is de man waarop zij eerst verliefd wordt, een ele gante, charmante nietsnut, die voor Willy alles beteekent, tot hij haar verlaat, zonder afscheid te nemen. Dan pas beseft zij de volle waarheid; voor hém was zij niets dan een avontuurtje zonder meer. Ellendig en eenzaam loopt zij door den donkeren avond. Doornat en uitgeput loopt zij een klein café binnen. De goedmoedige eigenares trekt haar natte schoenen uit en geeft haar een warme groc te drinken. Nog enkele minuten, dan spreekt Willy Verhulst, daar zal ze wel van opknappen! zegt de vrouw. Op de radio-omroep heerscht groote nervositeit. Waar blijft Willy? In het café klinkt plotseling de stem van den omroeper, die Willy Verhulst aankondigt. Zij hoort haar eigen stem, de stem die zegt: „Morgen gaat 't beter." En zóó troost de omroepster Willy Verhulst, de kleine ongelukkige en zielige Willy Verhulst. Bij den omroep heeft Herder op het laatste moment de situatie gered. Hij, voor wie Willy's stem niet slechts is die van een „star", doch van de vrouw van wie hij houdt, had een gramofoonplaat laten opnemen van één van haar toespra ken. Deze plaat heeft hij laten afdraaien, en niemand heeft gemerkt, dat Willy zélf afwezig was. Daardoor heeft Alfred Her der haar carrière gered en Willy tegelij kertijd doen inzien, dat haar verdriet niet zoo groot is als aanvankelijk scheen. Wil ly, die haar verliefdheid voor liefde had aangezien, begrijpt nu wie de man zijn zal, die ook verder in het leven voor haar zal zorgen. In dit nieuwe Cinetone-product werken mee: Lily Bouwmeester, Theo Frenkel Paul Steenbergen, Nico de Jong, Chris Baav Louis Gimberg, Ko Arnoldi, Aaf B0Ub°r Joke Busch, Mien Duymaer van Twist, Fji Kohier, Peronne Hosang, Lau Ezerrnan Piet Kohier, Adr. v. d. Horst, Komm°r Kleyn, Guus Weitzel, Bob de Lange, An- ton Roemer, J. Liesting, Corn. Dommels- huizen en nog verschillende anderen. De regisseur is Friedrich Zelnik. „ALS IK KONING WAS". Theater Harmonie. „If I were king" is géén historische film in dien zin, dat alles wat deze film geeft waar gebeurd zou zijn. 't Is eenvoudig een roman tisch verhaal, dat in het verleden speelt om dat nu eenmaal een historische entourage meer kans op een gelukkige uitwerking van een romantisch gegeven biedt, dan een moderne. En het blijkt al spoedig, dat Frank Lloyd de mogelijkheden, die liggen in het tooneelstuk van Justin Huntley McCarthy, goed heeft weten te exploiteeren. Het is het verhaal van den dichter- vagebond Frangois Villon (Ronald Colman) aan wien het vergund is 7 dagen lang uit naam van Lodewijk XI Frankrijk te regee- ren; die in die week den tijd vindt om heel Parijs op stelten te zetten en het te redden van den ondergang door de besluiteloosheid van 's konings generaals; die door den ko ning (meesterlijk gespeeld door Basil Rathbone) beloond èn gestraft wordt: 7 da gen opperrijksmaarschalk en dande galg; maar die we hadden ook niet anders verwacht den dans ontspringt en tot be looning de allerliefste hofdame van de koningin de zijne maakt. Frances Dee speelt deze rol, andere medespelenden zijn Ellen Drew, C. V. France en Henry Wilcoxon. „Ontroerend, romantisch en hoogst amu sant", zoo wordt deze film door Paramount aangeprezen. We gaan met deze kwalifica ties accoord, alleende film zelf is ge hij be- Hij Herbert Wilcox, de vervaardiger van „Sixty Glorious Years", met Anna Neagle, Adolph Wohlbrück en C. Aubrey Smith, is een pionier der Britsche filmindustrie, waar 16 jaar lang voor gewerkt heeft. En thans is hij nog enthousiaster voor het drijf, dan op den dag dat hij er zich in begaf, heeft de talrijke veranderingen in de industrie meegemaakt, doch zoowel bij voorspoed als bij tegenslag hield hij vastberaden zijn voorhaamste doel voor oogen den opbouw van een filmpro ductie in Engeland, die niet voor Hollywood be hoefde onder te doen. Meer dan welken productie leider van Groot-Britannië ook, kan hij deelen in de triomfen der Engelsche filmindustrie. Herbert Wilcox vertelt van zijn leven het volgende: „In 1919 kwam ik uit den Engelschen militairen dienst, waar ik bij het luchtwapen ingedeeld was. Voor den wereldoorlog was ik journalist en wel licht had ik mij weer in de journalistiek begeven, als mijn broer Charles niet vertegenwoordiger van een filmmaatschappij geweest was. Maar na de demobilisatie bracht ik hem een bezoek te Leeds, waar wij over het filmbe drijf spraken en het er over eens waren, dat er een groote toekomst in zat. Deze besprekingen bepaalden de richting waar in ik mij zou begeven. Met mijn „soldij" van 117 en al het geld dat wij verder nog bezaten, richtten wij een eigen film verhuurkantoor op. In die dagen bestond de Engelsche filmproductie niet meer. De oorlog had er een eind aan gemaakt en de films, die wij verhuurden, waren alle uit Amerika af komstig. De filmhandel gunde mij een blik in wat het publiek wenschte. Vanzelfsprekend kreeg ik het vurige verlangen, die ervaring vast te leggen in films, die ik zelf wilde vervaardigen. De gedachte zelf films te maken, lokte mij zoo aan, dat ik besloot mij op filmproductie te gaan toeleggen., Het sprak vanzelf, dat de filmindustrie in het algemeen zich steeds meer zou ont wikkelen en dit gold dus in het bijzonder voor de pas ondernomen pogingen, de Engelsche filmindustrie weer op de been te helpen. Ik zag geen enkele reden waar om de Engelsche productie niet zou deel nemen aan de over de geheele linie plaat- grijpende uitbreiding. Er was 'n bloeiende filmroductie-periode in de oude Hep- worthdagen geweest waarom niet nu weer? Als productieleider is Herbert Wilcox met een groot aantal sterren in aanraking geweest. Hij heeft altijd alles op groote schaal gedaan. Zoo was hij o.a. de eerste Engelsche productieleider, die sterren uit Hollywpod „importeerde". Hij bracht Mae Marsh naar Engeland toen zij op het hoog tepunt van haar roem stond, om voor 1000.per week de hoofdrol te ver vullen in de film „Flames of Passion". Hij contracteerde Betty Blythe voor de film „Chu Chin Chow', die hij in de Ufa studio's te Neubabelsberg vervaardigde. Hij enga geerde Dorothy Gish voor de zwijgende film „Nell Gwyn'. Voor een tweede Dorothy Gish-film, „Tiptoes", engageerde Herbert Wilcox wijlen Will Rogers voordat Hollywood ooit aan hem gedacht had. De sensationeele productie „Dawn"' bracht Sybil Thorndyke op het doek in de rol van Miss Cavell en deed Bernard Shaw over Herbert Wilcox spreken als „een dichter van het witte doek". „In „Mumsie" met Pauline Frederick maakte Herbert Marshall zijn filmdebuut. In „Decameron Nights", eveneens in de Ufa studio's vervaardigd, vervulde Lionel Barrymore de hoofdrol. „Wolves", een der eerste sprekende films van Her bert Wilcox, bracht Charles Laughton in een filmrol. Herbert Wilcox was het ook, die de aandacht vestigde op de Engelsche pro ductie, door de opzienbarende galapre mière, waarmede hij zijn films lanceerde. „Flames of Passion" beleefde de merk waardigste première", zei hij geamu seerd. „Zij vond plaats in de oude Oxford Music Hall aan de Tottenham Court Roadl en na de eerste vertooning van de film sloegen de vlammen uit het tooneel, dat totaal afbrandde. Het heeft lang geduurd, voordat ik talrijke kennissen van me er van heb kunnen overtuigen, dat dit geen publicity stunt van mij was geweest. De film „Dawn"', de verfilming van Miss Cavell's leven, met Sybil Thorndyke als de befaamde verpleegster, werd eerst om politieke redenen verboden. Ik dacht dat zij nooit meer vertoond zou worden", zegt Herbert Wilcox. „Er ging een storm van verontwaardiging over deze film, de kranten stonden er vol van, hoofdartikelen werden er aan gewijd en in het Lagerhuis werden er vragen over gesteld. Tenslotte kwam de L.C.C. te hulp en met de meerderheid van 1 stem werd de vertoo ning van de film toege staan. Daarna werd zij door geheel Europa ge distribueerd." Deze film wil een beeld uit het werkelijke leven geven, een beeld uit het leven van een modern meisje, dat haar eigen weg gaat, een weg, die leidt via een groote carrière naar geluk. De heldin overwint alle moei lijkheden, die zich daarbij voordoen en heeft dit te danken aan haar vaste vertrouwen in het leven en haar stellige overtuiging, dat na iederen verdrietigen avond een nieuwe dag aanbreekt: „Morgen gaat 't beter." Het leven gaat verder, biedt steeds nieuwe mogelijkheden zoolang er leven is, is er hoop nóóit mag men de hoop opgeven. De film speelt in een nuchtere, doch tegelijkertijd romantische omgeving: de studio's van een moderne radio-omroep- vereeniging, waarin de heldin het wel zeer moderne beroep van radio-omroepster uit oefent, doch tenslotte tot de oude waar heid terugkeert, dat alleen de liefde een mensch waarlijk gelukkig maken kan. Willy Verhulst is een eenvoudig meisje, zooals er velen zijn. Zij zit in de hoogste klas van een Meisjeslyceum en moet binnenkort eind-examen doen. Zij heeft alleen nog een vader, wiens pensioen niet voldoende is om in het onderhoud van hemjeif, Willy en een ouden bediende te en moet naar het ziekenhuis. Aan het sterf bed van haar vader leert Willy den man kennen, die voor haar eens alles beteeke- nen zal. Het is Alfred Herder, programma leider bij een radio-omroepvereeniging, die op dezelfde ziekenkamer ligt als Wil ly's vader. Hij weet vooruit, dat de vader niet meer beter zal worden en zegt Willy toe, dat, mocht zij ooit hulp noodig heb ben, zij altijd bij hem komen kan. Een paar weken later doet Willy exa men. In een zwart rouwjurkje staat Willy voor den examinator, die haar uit mede lijden helpt: zoo is de dood van haar vader, het ergste wat Willy overkomen kon, te vens aanleiding tot het eerste succes in haar eigen leven. Nu leert Willy, dat een diploma alleen nog niet genoeg is om 'n baantje te krijgen. Ze loopt trap op, trap af, telkens een. te leurstelling, nergens is een plaatsje voor haar open. Als zij tenslotte bijna de hoop opgegeven heeft, nog iets te vinden, schiet haar plotseling de belofte van Alfred Her der te binnen. Der. volgenden dag gaat zij naar Hilversum, naar de radio-omroep vereeniging waar Herder werkt. Met Willy zwerven we in de studio's rond en verheugen ons, wanneer zij Hel ders secreiaiesse wodt. Willy voelt zi:h best thuis in het groote bedrijf, zij werkt er met pleizier, al wordt het vaak 's avonds laat. Op een keer, als zij weer, overwerkt, stuurt Herder haar met een mededeeling naar den omroeper. Daar komt juist een bericht binnen, dat nog uitgezonden moet worden: een extra-bericht over een spoorweg-ongeluk. De omroeper begint rustig te lezen blijft steken kan niet verder en zakt in elkaar. Zijn vrouw zat in dien trein. Diep getroffen staat Willy naast hem: haar oog valt op de microfoon, die nog niet uitgeschakeld is de uitzending is nog niet beëindigd, n een voorzien. Willy moet dan ook door haar eind-examen komen, omdat zij met een diploma terstond haar brood hoopt te kunnen verdienen. Haar kansen zijn ech ter niet al te gunstig; een leerares raadt haar zelfs aan, zich van het examen terug te trekken. Zij komt er toch niet door. Van geschiedenis b.v. brengt zij heelemaal niets terecht. Haar vader moet maar eens komen praten. Heelemaal van streek ver telt Willy dit aan haar vader; die haar echter gerust stelt, hij zal het wel met de leerares in orde maken! Zoover komt het evenwel niet; de vader krijgt plotseling 'n ernstiger hart-aanva!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1939 | | pagina 8