„Morgen gaat 't beter."
UERBERT WILCOX
r- ONZE BIOSCOPEN.
Lily Bouwmeester in een
nieuw cinetone-product.
Naar het werk van
Annemarie Selinko.
de maker van „60 Glorious Years"
Het verhaal.
lukkig origineeler dan deze typeering!
Van het voorprogramma noemen we: Pa-
ramount-Wereld-nieuws en het Profilti-
journaal.
Bovendien nog een paar filmpjes over een
band (al of niet jazz) wellicht zijn er die
ze kunnen apprecieeren.
SPECIAAL VERLOF.
Victoria-theater.
Een film van soldatenleven op het einde
van den grooten oorlog en toch heeft zij
met den oorlog ah. zoodanig niets uit te
staan. Zij ademt menschenkennis, vertrou
wen en plichtsgevoel. Men stelle zich voor
een jongen luitenant, die met een groep
voor het meerendeel veel oudere soldaten
van het oostelijk front, waar zij hersteld
uit 'n lazaret kwamen, op weg is naar het
westelijk front en in Berlijn meer dan zes
volle uren moet wachten op den volgenden
trein. De soldaten zijn dol van vreugde,
als zij de rijkshoofdstad naderen, ze den
ken naar huis te gaan.en dan hooren
ze dat zelfs geen uur verlof mag worden
gegeven. Hooge officieren wijzen den
luitenant op het gevaar voor desertie, als
verlof zou worden verleend Berlijn is
vol deserteurs, die zich verstopt houden en
er is een opkomende ontevredenheid onder
het volk, dat niet voldoende voeding meer
kan krijgen. En toch geeft hij, nadat hij
eerst één heeft laten gaan, de.heele troep
zes uren vrij op eigen verantwoordelijk
heid, wetende, dat, nu hij eenmaal ge
waarschuwd was, een zware straf zal vol
gen, indien ook maar één der mannen niet
zal terug keeren.
En dan volgen we de van vreugde uit
gelaten krijgers: de één gaat naar vrouw en
kinderen, een ander zoekt zijn verloofde,
weer een ande* maakt het mee dat een
door hem gecomponeerd stuk wordt opge
voerd, enkelen verzeilen in een kroeg, een
groep bezichtigt Berlijn en zijn beziens
waardigheden, enz.; tal van aandoenlijke
begroetingen en prettige huiselijke tafe
reeltjes komen op het witte doek, terwijl
ook droevige ontgoochelingen niet ont
breken. Maar hoe ook de wederwaardig
heden der zeventig mannen zijn, niemand
vergeet zijn aan den luitenant gegeven
woord, allen komen op tijd terug, al moet
er ook door sommigen tegen gehold wor
den en al moet er ook één nog per vracht
auto den reeds vertrokken trein op de
volgende stopplaats inhalen; ja, twee moe
ten zelfs nog met een sneltrein gaan, om
op tijd in Brandenburg te komen. En dan
de vreugde van den luitenant over het
feit, dat hij zich niet in zijn mannen had
vergist!
Deze film brengt op zeer aantrekkelijke
wijze doorspekt met veel liefelijks
in beeld het woord van Albrecht Beylinck:
een man een man, een woord een woord.
Het voorprogramma is flink uitgebreid.
Na een paar goede journaals met ver
schillende sporten enz., komt een ernstig
nummer De clown, gevolgd door De hu
welijksnacht, een klucht met een bijzon
dere ontknooping.
DE TERUGKEER VAN DEN
ROODEN PIMPERNEL.
City-Theater.
Men kent den beroemden roman van
barones Orczy en ook de boeiende film, die
van haar boek is verschenen.
De Roode Pimpernel is een succes ge
worden en dat is natuurlijk de oorzaak,
dat men hem opnieuw op het witte doek
brengt en er dus van een terugkeer van
den Rooden Pimpernel kan worden ge
sproken.
Het is vanzelfsprekend, dat Sir Percy, die
in werkelijkheid de dappere bevrijder van
zoo menig ter dood veroordeelde is, zich
ook thans weer bezig houdt met het in vei
ligheid brengen van slachtoffers van Ro-
bespierre, die naar de guillotine worden
gestuurd. Wij zien opnieuw het Parijs van
het einde der achttiende eeuw, waar de
citoyennec haar kousen zaten te breien bij
de guillotine en alleen maar even opkeken
als er weer een royalistisch hoofd in de
mand met zaagsel rolde. In deze spannende
film wordt de strijd weergegeven van Chau-
velin en Sir Percy. Wanneer de laatste niet
gearresteerd wordt zal Robespierre Chau-
velin op de bekende manier laten afmaken
en dat is de oorzaak, dat Chauvelin zich in
verbinding stelt met de actrice Theresia
Cabarrus, de vriendin van den afgevaar
digde Tallien en door haar medewerking
Lady Blakeney, Sir Percy's echtgenoote,
naar Frankrijk kan ontvoeren.
Dan volgt Sir Pency natuurlijk en men
kan er zich alleen over verwonderen op
welke naïve wijze al die groote mannen van
de revolutie zich door hem laten beetnemen.
Natuurlijk weet hij zijn vrouw te bevrijden
en de film laat daarbij zien en hooren hoe
Tallien in de nationale conventie spreekt en
den val van Robespierre veroorzaakt, waar
na Sir Pency met Lady Blakeney en Chau
velin als hun persoonlijke „gevangene" vei
lig naar Engeland kunnen varen.
Een film vol spanning, waarin mooie vrou
wen en dappere mannen in een tijd vol ge
varen stuk voor stuk toonen wat ze waard
zijn. Barry K. Barnes, Sophie Stewart, Mar-
gerette Scott en James Mason weten door
prachtig samenspel deze film tot iets heel
bijzonders te maken.
Vooraf gaat veel wereldnieuws, een ge
kleurde screensong, een zang- en dansfilm,
een reclamefilmpje voor Jacob Hamel en de
Chief Whip cigaretten, benevens een serie
prachtige opnamen uit Nieuw Zeeland.
Mr. C. J. de Lange, voorzitter van de 8
October-vereeniging, die in alle theaters een
woordje ter aanbeveling van het lidmaat
schap dezer vereeniging zou spreken, bleek
persoonlijk niet tegenwoordig te zijn. Zelfs
de sprekende film, welke wij verwachtten,
was niet te bewonderen. Alleen des voorzit
ters stem was aanwezig, vastgelegd op een
gramofoonplaat, die men wel eens onder
handen mag nemen, omdat mr. de Lange ge
woonlijk niet stottert en de gramofoonplaat
het wel doet.
Overigens een origineel idee, waarvoor wij
gaarne onze hulde betuigen.
opwelling begint zij de luisteraars goeden-
nacht te wenschen: niet zooals gebruike
lijk, doch op een heel bijzondere eenvou
dige manier. Willy hoeft niet naar woor
den te zoeken, die worden als het ware in
gegeven. Zij heeft behoefte om te troosten,
den omroeper en met hem al diegenen, die
des nachts, door zorgen gekweld, geen
rust kunnen vinden. Zij toch weet wat
verdriet en zorgen zijn. Maar steeds is er
uitkomst gekomen, steeds brak er, hoe
troosteloos alles ook scheen, een nieuwe
hoopgevende morgen aan. Het geloof in
de toekomst moet steeds bewaard blijven:
„Morgen gaat 't beter". Met deze woorden
sluit Willy de uitzending.
Het gevolg van haar eigenmachtig op
treden is, dat zij op staanden voet ontsla
gen wordt. Overal heeft men echter Willy
gehoord. Haar stem heeft bij duizenden
menschen nieuw vertrouwen en hoop op
de toekomst gewekt. Wie is die vrouw
met die sprookjesstem? Wie is het, die
zoo'n vertrouwen heeft in morgen?
De omroepvereeniging engageert Willy
opnieuw, thans echter niet als typiste; zij
moet iederen avond voor de microfoon
spreken, iets geven van haar eigen opti
misme aan hen, die daar behoefte aan
hebben. In haar eigen leven geschiedt,
wat bij velen geschied is. De eerste liefde
is niet de ware; in dit geval is de man
waarop zij eerst verliefd wordt, een ele
gante, charmante nietsnut, die voor Willy
alles beteekent, tot hij haar verlaat,
zonder afscheid te nemen. Dan pas beseft
zij de volle waarheid; voor hém was zij
niets dan een avontuurtje zonder meer.
Ellendig en eenzaam loopt zij door den
donkeren avond. Doornat en uitgeput loopt
zij een klein café binnen. De goedmoedige
eigenares trekt haar natte schoenen uit en
geeft haar een warme groc te drinken.
Nog enkele minuten, dan spreekt Willy
Verhulst, daar zal ze wel van opknappen!
zegt de vrouw.
Op de radio-omroep heerscht groote
nervositeit. Waar blijft Willy?
In het café klinkt plotseling de stem
van den omroeper, die Willy Verhulst
aankondigt. Zij hoort haar eigen stem, de
stem die zegt: „Morgen gaat 't beter." En
zóó troost de omroepster Willy Verhulst,
de kleine ongelukkige en zielige Willy
Verhulst. Bij den omroep heeft Herder op
het laatste moment de situatie gered. Hij,
voor wie Willy's stem niet slechts is die
van een „star", doch van de vrouw van
wie hij houdt, had een gramofoonplaat
laten opnemen van één van haar toespra
ken. Deze plaat heeft hij laten afdraaien,
en niemand heeft gemerkt, dat Willy zélf
afwezig was. Daardoor heeft Alfred Her
der haar carrière gered en Willy tegelij
kertijd doen inzien, dat haar verdriet niet
zoo groot is als aanvankelijk scheen. Wil
ly, die haar verliefdheid voor liefde had
aangezien, begrijpt nu wie de man zijn
zal, die ook verder in het leven voor haar
zal zorgen.
In dit nieuwe Cinetone-product werken
mee: Lily Bouwmeester, Theo Frenkel
Paul Steenbergen, Nico de Jong, Chris Baav
Louis Gimberg, Ko Arnoldi, Aaf B0Ub°r
Joke Busch, Mien Duymaer van Twist, Fji
Kohier, Peronne Hosang, Lau Ezerrnan
Piet Kohier, Adr. v. d. Horst, Komm°r
Kleyn, Guus Weitzel, Bob de Lange, An-
ton Roemer, J. Liesting, Corn. Dommels-
huizen en nog verschillende anderen. De
regisseur is Friedrich Zelnik.
„ALS IK KONING WAS".
Theater Harmonie.
„If I were king" is géén historische film in
dien zin, dat alles wat deze film geeft waar
gebeurd zou zijn. 't Is eenvoudig een roman
tisch verhaal, dat in het verleden speelt om
dat nu eenmaal een historische entourage
meer kans op een gelukkige uitwerking
van een romantisch gegeven biedt, dan een
moderne. En het blijkt al spoedig, dat Frank
Lloyd de mogelijkheden, die liggen in het
tooneelstuk van Justin Huntley McCarthy,
goed heeft weten te exploiteeren.
Het is het verhaal van den dichter-
vagebond Frangois Villon (Ronald Colman)
aan wien het vergund is 7 dagen lang uit
naam van Lodewijk XI Frankrijk te regee-
ren; die in die week den tijd vindt om heel
Parijs op stelten te zetten en het te redden
van den ondergang door de besluiteloosheid
van 's konings generaals; die door den ko
ning (meesterlijk gespeeld door Basil
Rathbone) beloond èn gestraft wordt: 7 da
gen opperrijksmaarschalk en dande galg;
maar die we hadden ook niet anders
verwacht den dans ontspringt en tot be
looning de allerliefste hofdame van de
koningin de zijne maakt. Frances Dee speelt
deze rol, andere medespelenden zijn Ellen
Drew, C. V. France en Henry Wilcoxon.
„Ontroerend, romantisch en hoogst amu
sant", zoo wordt deze film door Paramount
aangeprezen. We gaan met deze kwalifica
ties accoord, alleende film zelf is ge
hij
be-
Hij
Herbert Wilcox, de vervaardiger van „Sixty
Glorious Years", met Anna Neagle, Adolph
Wohlbrück en C. Aubrey Smith, is een
pionier der Britsche filmindustrie, waar
16 jaar lang voor gewerkt heeft.
En thans is hij nog enthousiaster voor het
drijf, dan op den dag dat hij er zich in begaf,
heeft de talrijke veranderingen in de industrie
meegemaakt, doch zoowel bij voorspoed als bij
tegenslag hield hij vastberaden zijn voorhaamste
doel voor oogen den opbouw van een filmpro
ductie in Engeland, die niet voor Hollywood be
hoefde onder te doen. Meer dan welken productie
leider van Groot-Britannië ook, kan hij deelen in
de triomfen der Engelsche filmindustrie.
Herbert Wilcox vertelt van zijn leven het
volgende:
„In 1919 kwam ik uit den Engelschen militairen
dienst, waar ik bij het luchtwapen ingedeeld was.
Voor den wereldoorlog was ik journalist en wel
licht had ik mij weer in de journalistiek begeven,
als mijn broer Charles niet vertegenwoordiger van
een filmmaatschappij geweest was. Maar
na de demobilisatie bracht ik hem een
bezoek te Leeds, waar wij over het filmbe
drijf spraken en het er over eens waren,
dat er een groote toekomst in zat. Deze
besprekingen bepaalden de richting waar
in ik mij zou begeven. Met mijn „soldij"
van 117 en al het geld dat wij verder
nog bezaten, richtten wij een eigen film
verhuurkantoor op.
In die dagen bestond de Engelsche
filmproductie niet meer. De oorlog had er
een eind aan gemaakt en de films, die wij
verhuurden, waren alle uit Amerika af
komstig.
De filmhandel gunde mij een blik in wat
het publiek wenschte. Vanzelfsprekend
kreeg ik het vurige verlangen, die ervaring
vast te leggen in films, die ik zelf wilde
vervaardigen. De gedachte zelf films te
maken, lokte mij zoo aan, dat ik besloot
mij op filmproductie te gaan toeleggen.,
Het sprak vanzelf, dat de filmindustrie
in het algemeen zich steeds meer zou ont
wikkelen en dit gold dus in het bijzonder
voor de pas ondernomen pogingen, de
Engelsche filmindustrie weer op de been
te helpen. Ik zag geen enkele reden waar
om de Engelsche productie niet zou deel
nemen aan de over de geheele linie plaat-
grijpende uitbreiding. Er was 'n bloeiende
filmroductie-periode in de oude Hep-
worthdagen geweest waarom niet nu
weer?
Als productieleider is Herbert Wilcox
met een groot aantal sterren in aanraking
geweest. Hij heeft altijd alles op groote
schaal gedaan. Zoo was hij o.a. de eerste
Engelsche productieleider, die sterren uit
Hollywpod „importeerde". Hij bracht Mae
Marsh naar Engeland toen zij op het hoog
tepunt van haar roem stond, om voor
1000.per week de hoofdrol te ver
vullen in de film „Flames of Passion". Hij
contracteerde Betty Blythe voor de film
„Chu Chin Chow', die hij in de Ufa studio's
te Neubabelsberg vervaardigde. Hij enga
geerde Dorothy Gish voor de zwijgende
film „Nell Gwyn'. Voor een tweede
Dorothy Gish-film, „Tiptoes", engageerde
Herbert Wilcox wijlen Will Rogers
voordat Hollywood ooit aan hem gedacht
had. De sensationeele productie „Dawn"'
bracht Sybil Thorndyke op het doek in de
rol van Miss Cavell en deed Bernard
Shaw over Herbert Wilcox spreken als
„een dichter van het witte doek". „In
„Mumsie" met Pauline Frederick maakte
Herbert Marshall zijn filmdebuut.
In „Decameron Nights", eveneens in
de Ufa studio's vervaardigd, vervulde
Lionel Barrymore de hoofdrol. „Wolves",
een der eerste sprekende films van Her
bert Wilcox, bracht Charles Laughton in
een filmrol.
Herbert Wilcox was het ook, die de
aandacht vestigde op de Engelsche pro
ductie, door de opzienbarende galapre
mière, waarmede hij zijn films lanceerde.
„Flames of Passion" beleefde de merk
waardigste première", zei hij geamu
seerd. „Zij vond plaats in de oude Oxford
Music Hall aan de Tottenham Court Roadl
en na de eerste vertooning van de film
sloegen de vlammen uit het tooneel, dat
totaal afbrandde. Het heeft lang geduurd,
voordat ik talrijke kennissen van me er
van heb kunnen overtuigen, dat dit geen
publicity stunt van mij was geweest.
De film „Dawn"', de
verfilming van Miss
Cavell's leven, met
Sybil Thorndyke als de
befaamde verpleegster,
werd eerst om politieke
redenen verboden. Ik
dacht dat zij nooit meer
vertoond zou worden",
zegt Herbert Wilcox.
„Er ging een storm van
verontwaardiging over
deze film, de kranten
stonden er vol van,
hoofdartikelen werden
er aan gewijd en in het
Lagerhuis werden er
vragen over gesteld.
Tenslotte kwam de
L.C.C. te hulp en met
de meerderheid van 1
stem werd de vertoo
ning van de film toege
staan. Daarna werd zij
door geheel Europa ge
distribueerd."
Deze film wil een beeld uit het
werkelijke leven geven, een beeld uit
het leven van een modern meisje, dat
haar eigen weg gaat, een weg, die
leidt via een groote carrière naar
geluk. De heldin overwint alle moei
lijkheden, die zich daarbij voordoen
en heeft dit te danken aan haar vaste
vertrouwen in het leven en haar
stellige overtuiging, dat na iederen
verdrietigen avond een nieuwe dag
aanbreekt: „Morgen gaat 't beter."
Het leven gaat verder, biedt steeds
nieuwe mogelijkheden zoolang er leven
is, is er hoop nóóit mag men de hoop
opgeven.
De film speelt in een nuchtere, doch
tegelijkertijd romantische omgeving: de
studio's van een moderne radio-omroep-
vereeniging, waarin de heldin het wel zeer
moderne beroep van radio-omroepster uit
oefent, doch tenslotte tot de oude waar
heid terugkeert, dat alleen de liefde een
mensch waarlijk gelukkig maken kan.
Willy Verhulst is een eenvoudig meisje,
zooals er velen zijn. Zij zit in de hoogste
klas van een Meisjeslyceum en moet
binnenkort eind-examen doen. Zij heeft
alleen nog een vader, wiens pensioen niet
voldoende is om in het onderhoud van
hemjeif, Willy en een ouden bediende te
en moet naar het ziekenhuis. Aan het sterf
bed van haar vader leert Willy den man
kennen, die voor haar eens alles beteeke-
nen zal. Het is Alfred Herder, programma
leider bij een radio-omroepvereeniging,
die op dezelfde ziekenkamer ligt als Wil
ly's vader. Hij weet vooruit, dat de vader
niet meer beter zal worden en zegt Willy
toe, dat, mocht zij ooit hulp noodig heb
ben, zij altijd bij hem komen kan.
Een paar weken later doet Willy exa
men. In een zwart rouwjurkje staat Willy
voor den examinator, die haar uit mede
lijden helpt: zoo is de dood van haar vader,
het ergste wat Willy overkomen kon, te
vens aanleiding tot het eerste succes in
haar eigen leven.
Nu leert Willy, dat een diploma alleen
nog niet genoeg is om 'n baantje te krijgen.
Ze loopt trap op, trap af, telkens een. te
leurstelling, nergens is een plaatsje voor
haar open. Als zij tenslotte bijna de hoop
opgegeven heeft, nog iets te vinden, schiet
haar plotseling de belofte van Alfred Her
der te binnen. Der. volgenden dag gaat zij
naar Hilversum, naar de radio-omroep
vereeniging waar Herder werkt.
Met Willy zwerven we in de studio's
rond en verheugen ons, wanneer zij Hel
ders secreiaiesse wodt. Willy voelt zi:h
best thuis in het groote bedrijf, zij werkt
er met pleizier, al wordt het vaak 's avonds
laat. Op een keer, als zij weer, overwerkt,
stuurt Herder haar met een mededeeling
naar den omroeper. Daar komt juist een
bericht binnen, dat nog uitgezonden moet
worden: een extra-bericht over een
spoorweg-ongeluk. De omroeper begint
rustig te lezen blijft steken kan niet
verder en zakt in elkaar. Zijn vrouw zat
in dien trein. Diep getroffen staat Willy
naast hem: haar oog valt op de microfoon,
die nog niet uitgeschakeld is de
uitzending is nog niet beëindigd, n een
voorzien. Willy moet dan ook door haar
eind-examen komen, omdat zij met een
diploma terstond haar brood hoopt te
kunnen verdienen. Haar kansen zijn ech
ter niet al te gunstig; een leerares raadt
haar zelfs aan, zich van het examen terug
te trekken. Zij komt er toch niet door. Van
geschiedenis b.v. brengt zij heelemaal
niets terecht. Haar vader moet maar eens
komen praten. Heelemaal van streek ver
telt Willy dit aan haar vader; die haar
echter gerust stelt, hij zal het wel met de
leerares in orde maken!
Zoover komt het evenwel niet; de vader
krijgt plotseling 'n ernstiger hart-aanva!