FLITSEN VAN
Problemen
WITTE P O EK.
„Boefje".
De Prinses Beatrix-film.
Film No. 850.
Z1
GOOGIE WIïHEKS-
rond
Duizend-en-een
moeilijkheden
moeten worden
overwonnen.
mm
ONZE BIOSCOPEN.
DERDE BLAD
EEN MOEDER BESCHULDIGT.
V ictoria-Theater.
Frieda Inescourt speelt den hoofdrol. Be
kend is haar naam niet en de meeste toe-
Schouwers zullen haar in „Een moeder be
schuldigt" voor het eerst zien spelen. Maar
ieder, die haar creatie in deze film ziet, zal
toegeven, dat zij een uitstekende actrice is,
die in haar spel meer overtuigingskracht
legt dan menige andere filmgrootheid, die
zijn (of haar) bekendheid verwierf door een
betooverende glimlach of een handig stel
tap-voeten. Frieda Inescourt tracht het le
ven in haar spel te verwerkelijken. En dat
gelukt haar. Er zijn maar weinigen, die
hiertoe in staat zijn. Zij toont in deze film
een karakter overtuigend te kunnen uit
beelden, een gave, die weiiyg filmsterren
blijken te bezitten. Zij beheerscht door haar
persoonlijkheid de film, die zonder dit feit
wellicht gedoemd zou zijn geweest te wor
den ingedeeld bij de categorie van „norma
le films", films, die ongeveer op het ni
veau staan van het hedendaagsche filmwerk.
Niet extra slecht, maar ook niet extra goed.
Door de domineerende figuur van de
vrouwelijke advocate in deze film echter
stijgt zij in waarde, krijgt zij haar beteeke-
nis, is zij de bijzondere aandacht waard,
legt ze wellicht bepaalde levensproblemen
aan den toeschouwer ter oplossing voor.
Het thema zeer in het kort is het
volgende: Eén vrouwelijke advocate ver
dedigt een meisje, dat in wanhoop den man,
die haar bedroog, neerschiet. En zij doet dat
op een voortreffelijke manier in een ont
roerend pleidooi. Een pleidooi niet alleen
yoor het meisje, maar ook, neen juist voor
zichzelf. Een pleidooi én een aanklacht. Een
beschuldiging tegen den man, aan wien het
te wijten is, dat zij zelf 17 jaar geleden on
der bijna dezelfde omstandigheden heeft
verkeerd. De man, aan wien thans de mo-
reele schuld van dezen moord ten laste moei
worden gelegd.
En het gelukt haar de beschuldigde vrij te
pleiten. De rechtszitting is 't hoogtepunt van
de film. Een rechtszaak is wel meer het ge
geven voor een filmwerk geweest. Maar
déze film met déze rechtszaak, de verfil
ming van het boek van Faith Baldwin,
verdient bizonder de aandacht. Zij is origi
neel van opzet en boeiend van uitwerking.
Het spel van Frieda Inescourt werkt daar
in de eerste plaats toe mee.
Van het voorprogramma trok de Beatrix-
film allereerst onze aandacht. Voorts be
stond het uit Fox- en Polygoon-nieuws,
respectievelijk uit buiten- en binnenland,
en een film, getiteld „De fluitende pijl". De
inhoud van deze film doet voor den tal
van avonturen belovenden naam zeker
niet onder. Karl May op het witte doek, in
optima forma!
KOZAKKENBLOED.
Bioscoop-theater Harmonie.
Een buitengewoon sterke film, gespeeld
door artisten, die men van het begin tot het
einde met de grootste belangstelling volgt,
komt deze week als hoofdnummer voor op
het programma van het Harmonie-theater.
De titel: Kozakkenbloed zegt reeds veel
en het is dit bloed, dat in Mike Balan en
zijn zoon zoo duidelijk spreekt.
Mike is een echte Kozakkenzoon van het
oude Rusland. Hij is in Amerika terecht ge
komen en leidt daar als veedief een vrij en
zorgeloos leven. Maar dan komt zijn ge
scheiden vrouw hem onverwacht bezoeken
en zij brengt aan Mike zijn zoon, die tot een
boy van ruim twintig jaar is opgegroeid en
dien zij niet langer baas kan. Mike en John
worden pas goede vrienden, als de vader
merkt, dat zijn jongen in vechten, paardrij
den enz. niet voor hem onderdoet en van
het echte Kozakkenras blijkt te zijn. De
practijken van Mike blijven echter voor de
politie niet langer verborgen. Hij wordt ge
arresteerd en veroordeeld, terwijl de zoon
cadet wordt op de militaire academie. Mike
rekent er stellig op, dat zijn zoon hem wel
zal weten te verlossen, want dat doet een
goede Kozakkenzoon altijd. Inderdaad denkt
John aan niets anders, doch wanneer hij na
de ontsnapping van zijn vader als soldaat
de opdracht krijgt den vluchteling dood of
levend te arresteeren, wil hij zich van die
opdracht kwijten, maar de oude Kozak, in
het nauw gedreven, verkiest den dood bo
ven het verlies zijner vrijheid. Dan krijgt
John verlof om tot officier te worden op
geleid en Trina, de Russische emigrante zal
trouw op hem wachten.
Groote bewondering gaat uit naar den be
kenden acteur Akim Tamiroff, die als den
Kozak Mike een prachtrol speelt. Maar Leif
Erikson weet zich als John naast den sterken
karakterspeler schitterend te handhaven.
Francis Farmer verrast door een zeer zuiver
gespeelde Trina, soms vol ontroering. De
bezetting van de overige rollen bewijst, dat
men bij de Paramount beschikt over een
kranig stel acteurs.
Als geheel een film, die de belangstelling
meer dan waard is.
Het voorprogramma is bijzonder verzorgd,
omdat dit programma in zijn geheel eiken
middag wordt gegeven in de z.g. Cineac-
voorstellingen van de Prinses Beatrixfilm.
Allereerst een tweetal boeiende journaals,
één van Paramount en één van Profilti. Ver
volgens een schitterende sport-film, waar
aan de liefhebbers van zwemmen en duiken
hun hart zullen ophalen. Dap de film van
de Prinses en tot slot een der best geslaagde
films van Popeye, the Sailorman, waarin
de geteekende held schittert als rolschaat-
senryder.
Het stond er zoo eenvoudig in de eerste
berichten in de dagbladen: N.V. „City-
Film" gaat „Boefje" verfilmen!
Maar als je zoo dagelijks verkeert op het
kantoor van den productieleider Leo
Meyer, dan ga je zoo'n beetje begrijpen,
wat er allemaal aan een filmproductie
vastzit. Leo Meyer zag er welgedaan uit,
toen hij met de voorbereidingen begon.
Thans wordt hij zichtbaar magerder en ik
vrees, dat hij grijs zal zijn, voordat de film
gereed is. Wat zoo'n klein straatschoffie al
niet op zijn geweten heeft. En wat je ook
niet weinig verbaast is de uitgebreidheid
van den technischen staf. Het aantal leden
van den staf overtreft op het oogenblik
nog het aantal spelers. De spelers heeft
men bij de voorbereidingen nog niet noo-
dig, doch de staf is dag in dag uit in de
weer om te zorgen, dat op 15 Juli de op
namen kunnen beginnen. Ik heb nu al
kennis gemaakt met Detlef Sierck en zijn
vrouw, beiden bruin verbrand van een
heerlijke, zonnige zeereis van Amerika
naar ons land. Ik heb Noll van Es ontmoet,
die Detlef Sierck zal assisteeren. A. H.
Wegerig, de architect, was al eenige malen
op het kantoor voor besprekingen aan
gaande décors. Cor Steyn kwam met Cor
Lemaire contracten teekenen. Zij beiden
zijn verantwoordelijk voor de muziek. Cor
Steyn, de bekende organist van het City
Theater te Amsterdam, bekend ook door
zijn uitzendingen voor de Vara, compo
neert de muziek en heeft verder de zorg
voor de algeheele muzikale leiding op zich
genomen, terwijl Cor Lemaire de arrange
menten zal schrijven. En daarbij is de staf
nog niet.ten einde. Daartoe behooren ook
Arkos Farkas, de cameraman en diens
assistent Croisset, verder Rita Roland, die
bij de montage behulpzaam zal zijn. Maar
één man van den staf is nog steeds on
zichtbaar voor me gebleven: Sonepouze,
de opnameleider. Hij moet namelijk zor
gen voor de requisieten en de costumes en
is den geheelen dag op stap om die bij
elkaar te snorren. Zoo nu en dan heb ik
hem wel eens aan de telefoon gehad. Gis
teren nog belde hij op uit Rotterdam
vanuit het politiebureau. „Wat hij op zijn
geweten had?" was natuurlijk mijn eerste
vraag. Hij bleek echter zoo onschuldig als
een pasgeboren kind. Hij was alleen maar
op zoek naar een uniform van een Rotter-
damschen politie-agent uit de jaren 1905
1910. Ze konden hem echter niet helpen.
Nu, ik ook niet. Ik heb in mijn jeugd wel
eens eenige uren op een politiebureau ver
toefd en ik mag dus zeggen, dat ik op
goeden voet sta met de ordebewaarders
van onze stad, maar in 1905 was ik nog
niet geboren en dus weet ik ook niet hoe
de agenten er in die jaren uitzagen. De
opnameleider zal er echter wel achter
komen.
Is U wel eens opgedragen niet eerder
terug te komen voor U een kerkorgel op
den kop getikt had? Het is onzen opname
leider overkomen. En als U „Boefje" gele
zen hebt, herinnert U zich ook de scène in
de rechtszaal, waarin de moeder van
„Boefje" zoo'n komiek kapothoedje draagt
met een dwaas dansend veertje. Zoo'n
hoedje moet er komen. Waar haal je zoo'n
idioot ding vandaan? Zelfs onze over
grootmoeders dragen geen kapothoedjes
meer. Maar de opnameleider scharrelt
het op.
Het zijn niet de groote problemen, ver
bonden aan een filmproductie, waarvoor
deze man zich gesteld ziet. Detlef Sierck
en Leo Meyer hebben nog wel heel andere
vraagstukken op te lossen. Maar ik neem
mijn hoedje af voor den opnameleider,
zoodra ik hem eens tegen nom (maar ik
vrees, dat dit niet eerder zal zijn dan na
beëindiging van de filmopnamen), want
hij is de man, die duizend-en-een puzzles
op te lossen krijgt en die ze oplost ook.
Een der nieuwste foto's van de
M.G.M.-ster Laraine Day.
In drie theaters te Alkmaar.
In het Victoria-Theater, in het Theater
Harmonie en in het City-Theater is deze
week de Prinses Beatrix-film in het voor
programma opgenomen en eiken middag
wordt van deze film aangevuld met
nieuwsopnamen uit binnen- en buitenland
in alle bovengenoemde theaters een door-
loopende voorstelling .gegeven.
Zooals bekend was de film van ons Prin
sesje, door Z.K.H. Prins Bernhard zelf op
genomen, oorspronkelijk een smalfilm, die
in alle groote steden in de Cineac-voorstel
lingen gedraaid is en daar duizenden enthou
siaste bewonderaars heeft gevonden. Nu is
de film ook geschikt om in de gewone bios
cooptheaters in den lande geprojecteerd te
kunnen worden en deze week zal zij in 45
theaters w.o. ook de Alkmaarscheaan
het publiek vertoond worden. Wanneer wy
thans nog vermelden, dat de totale op
brengst bestemd is voor de ontspanning van
de thans in dienst zijnde militairen, behoe
ven we zeker niemand meer aan te sporen,
hetzij des avonds, hetzij in een van de korte
en goedkoope middagvoorstellingen waar
in de hoofdfilm uit-het avondprogramma
natuurlijk niet gedraaid wordt van dit
Prinses Beatrix-filxnpje te gaan genieten.
Dat is de film, die in ongeveer tien minu
ten wordt afgedraaid, zeker waard, want
zelf al was dit niet een speciale Prinses
Beatrix-film, dan nog zou zij veler belang
stelling trekken door de alleraardigste en
volkomen natuurlijke uitbeelding van een
klein menschje, dat aan het begin van het
leven staat en voor wie alles wat het op zijn
weg vindt een groote en heerlijke verras
sing is.
Het Prinsesje probeert te loopen, het doet
de allereerste stapjes op den korten weg
tusschen twee veilige punten, tusschen Prin
ses Juliana en Freule Feith. Het is dankbaar
als het op critieke oogenblikken door sterke
handen voor een val behoed wordt, maar een
volgend filmbeeld toont, dat het loopen al
geen moeilijkheden meer geeft. Het Prinsesje
loopt, of liever het dribbelt, het verzet de
kleine voetjes vlug links en rechts en het
scharrelt zoo zonder hulp van groote men-
schen naar alle plaatsen waar het iets bij
zonders ontdekt heeft. En iets bijzonders is
voor zoo'n heel klein meftschje eigenlijk
alles wat er te zien is, een tafeltje in de
gang, waarvan de gebeeldhouwde koppen
even door het kleine handje gestreeld wor
den, een vaas, een olifantje op wieletjes,
maar vooral de levende dieren. Daar is in
een van de eerste opnamen de ruigharige
fox, die er zich niets van aantrekt, dat zijn
kleine meesteresse van koninklijken bloede
is, die telkens weer spelend op haar toe
springt en zijn hondensnuit tegen haar
oortje drukt, zoodat zij al beschermend het
kleine handje naar het hoofd brengt, zoodra
zij dien vriendelijken maar wat ruwen mak
ker gewaar wordt. Op menig filmmoment
ziet men hoe Prinses Juliana geniet van de
vreugde van Haar dochtertje en hoe het
kleine Prinsesje voortdurend onder toezicht
staat van freu'le Feith en ook b.v. waar
zij in de gang op het olifantje wordt voort
getrokken van Zuster B. Taapken uit
Bergen, die freule Feith in haar vacantie-
maand heeft vervangen. Zuster Taapken
genoot naar verpleegstersopleiding in het
kinderziekenhuis te Utrecht en het zieken
huis aan de Prinsengracht te Amsterdam van
de Ver. voor Ziekenverpleging.
Zoo is het Prinsesje binnen, maar buiten
zijn de opnamen nog interessanter. Daar ziet
men het Prinsesje, als een klein ronddrib-
belend kaboutertje bij de eenden in het park
en de honden in den kenneL Daar valt de
dreumes zoo nu en dan eens even in het
gras om een bloem te plukken of staat ay
op handjes en voetjes om een jong hondje
achter de tralies te bekijken.
„Het Prinsesje loopt", zegt de film en zoo
is het inderdaad. Zij, die misschien eenmaal
Neerlands koningin zal zijn, zet hier de
eerste wankele schreden op een zonnig
levenspad. En wie haar aanschouwen, ver
beugen zich met de ouders en hopen, dat het
Prinselijk gezin het huiselijk geluk nog
lange jaren zal mogen kennén.
Googie Withers, de
jonge en charmante
hoofdrolvertolkster in
de film „De Bagatelle
Club", werd in 1917
te Karachi in Britsch-
Indië geboren. Haar
vader is een Engelsch
Marine-Officier (Com-
mander of the Navy),
terwijl haar moeder
een Hollandsche is.
Googie Withers gaf
zichzelf een voor
naam. Toen zij een
jaar oud was sprak zij
steeds over „Googie",
wanneer zij zichzelf
bedoelde. Googie is
een woord ontleend
aan het Hindustani
en beteekent „clown
tje". Reeds vroeg voel
de zij waarschijnlijk,
dat zij eens aan het
tooneel zou komen.
Toen Googie 9 jaar
was begon zij te dan
sen. Haar talenten op
dit gebied demon
streerde zij echter
steeds in den intiemen
familie-kring. Pas
toen zij op 12-jarigen
leeftijd eens mee
mocht doen aan een
pantomine in Londen,
daarbij „heusch" op
de „echte tooneelplan-
ken" kwam te staan,
rijpte bij haar het plan om aan het tooneel
te gaan. Aanvankelijk stuitte dit op ernstig
verzet van de zijde van haar ouders, doch
vanaf haar 14de jaar begon zij ernst te
maken met haar tooneel-carrière. Van
dien tijd af trad zij geregeld op in balletten,
in cabarets, vaudeville's en opérette's. Zij
was 17 en trad op in de muzikale comedie
„Nice goings on", toen zij ontdekt werd
door een talent-scout van „Warner Bros".
Door diens toedoen kreeg zij haar eerste
filmrolletje in „The girl and the crowd".
Sedert dit filmdebuut heeft zij aan on
geveer 26 films medegewerkt, o..a in „Her
last affaire", „Murder in Soho", „Accused",
„Convict 99", „Paradise for two", „Crown
versus Stephen", „Action for slander" en
„Strange Boarders". Hoofdrollen speelde
zij in „You are the Doctor" met Barry K.
Barnes, in „Trouble Brewing", de nieuw-
ste George Formby-film, en thans in „De
Bagatelle Club", waarvan de Nederland-
sche première deze week gegeven wordt
in het City Theater te Den Haag.
Tusschen haar vele films door, treedt
Googie Withers ook nog dikwijls in too-
neelstukken op. Haar grootste ambitie is
nog eens in Hollywood te mogen filmen en
in een tooneelstuk op Broadway op te
kunnen treden.
En tot haar hobbies rekent zy het zien
van zooveel mogelijk films, het zeilen op
zee (wat zij doet, wanneer zij er maar
eenigszins tijd voor heeft) en het verza
melen van gramofoonplaten. Haar gramo-
foonpLtenverzameling heeft reeds for
midabele afmetingen aangenomen en zy
telt haar „records" bij honderden.
In het Kurhaus te Scheveningen kwa
men op zekeren zomerdag, nu alweer tien
jaar geleden, eenige journalisten samen,
om daar de toenmaals zéér geliefde Lil
Dagover te interviewen, die toen op 't
hoogtepunt van haar roem stond. Inter
views zijn in den regel ongezellige dingen,
maar in dit bijzondere geval was er nogal
wat animo en vlotte het persgesprek zeer.
In den loop van dat gesprek stelde de
Duitsche diva een vraag aan haar onder
vragers: Wie van U heeft eenig denk
beeld, in hóéveel films ik nu heb meege
speeld?
Eén der journalisten raadde vijftig, een
tweede: honderd, een derde: vijfhonderd.
Niemand had eenig flauw idee en elk was
bang, een te laag getal te noemen en daar
door de diva te beleedigen.
Acht en twintig verklaarde Lil Dago
ver eerlijk en ieder toonde verbazing en
niemand dorst hardop zeggen: Zóó
weinig!
Acht en twintig filmsIs dat inder
daad gering? Eén enkele film kan toch
voldoende zijn, om iemand wereldberoemd
te maken. In werkelijkheid is 28 een gan-
sche carrière, een loopbaan, waarop men
met voldoening mag terugzien.
Daarom zal het wel verwondering
baren, dat de beroemde Amerikaansche
filmregisseur Allan Dwan kort geleden
zijnachthonderdvijftigste film heeft
voltooid! Dat was de 20th Century-Fox
film „De Drie Musketiers", een filmparo«
die met de Ritz-Brothers.
Achthonderdvijftig films dat is veel
meer dan een carrière, dat is een onbegrij
pelijk groot cijfer. En dan nog: regie! Een
speler en zelfs een diva is niet van A tot Z
bij een filmopname betrokken. Er zijn
steeds tal van opname-dagen, waarmee
hoofdve'tolkers niets te maken hebben.
Maar een regisseur is er altijd van aan
vang tot einde bij, zoodat zijn aandeel ia
een film steeds heel veel aanzienlijker
nog is.
Achthonderdvijftig films Dat betee
kent noodzakelijkerwijs, dat Allan Dwan
de aanvangsjaren der cinematografie t
volle heeft meegemaakt. Dat stempelt hf
tot een der hechtste steunpilaren, een <i
innigste insiders, een der vaste figuren
van Hollywood, een dier mannen, op wier
oersterke schouders heel het filmbedrijf
rust.
Anno 1909 begon Allan Dwan met
regie van éénacters en zijn laatste groote
film, dertig jaar later was de groote 20
Century-Foxfilm „Suez", die elkeen zi
nog wel zal herinneren. Nu verschijnt
dan „De Drie Musketiers" en daarmee zijn
we gekomen op film No. 850. En hij
makkelijk de duizend halen, want °e
zestigjarige regisseur is nog bijzon"61
vitaal en energiek!
Een foto van de opera-*a„geres^Miliza Korjus, die i„ de film
zoon eclatant succes behaalde.
onsi
