Luchtaanvallen De Dieren-Jamboree. DE WET Dagen van spanning in Indië. met Brandbommen JCeck Scfuxot Jfamrfeaéciek JjigezoHdeH Stukken J-euMeUw. derdebla^ 3 d« s'rC"e °,er Voor kleine tuinen. Wist U, dat bij de best uitgeruste brandweerniet in staat is alle branden tegelijk te blusschen en daarom de ge- heele bevolking moet trachten in eigen huis zelf ieder begin van brand te blusschen? martin porlock. ALKMAARSCHE COURANT VAN ZATERDAG 9 SEPTEMBER 1939. (Van onzen correspondent). De hmede internationale spanning, het crisispunt zoo angstig na- *elke than® hier in belangstelling voor de Mffjffte»; ochtend- extra ed,ltl® 'entreerende kracht van de terwijl de c0" miniem iS) daarvoor liggen ^blaTuThet centrum. Hier te Batavia ze Lt Nieuws heelemaal op de Kali dat benedenstad, dat van de Java- Besar m d®,a„„1iet. zy >t niet zoo heel ver hier spel toe- ^het'Noordwijk^'erfRyswijk-centrum af. V nVt Nieuwsblad ligt, in de Burgstraat Het r nog het gunstigste, niet ver van eigent^ 1nog doQr het hoofdpostkan- het cen^'evormd. Maar het straatpubliek toor W°htt algemeen niet van dien aard, dat i5°Verïe internationale nieuws veel be- v0°L]L heeft; wat Inlandsche opgescho- iangsteUmg gepensionneerden, w Sje Publiek zal er geen voet meer 1 verzetten, vanwege de warme natuurlyk. „,,pr het hoofdpostkantoor ligt het ge- K1™ Sta en** daar bhlletto r "tad dan komt wel van alle kanten het w ek'toegestroomd, op echt-on-Indische fi ziet men dan de jongens zelfs hollen. u *^orfir»iiliprpn. die de si- Storen en ook particulieren, die de rZ hebben gehoord, sturen er vlug den kantooroppas of hun djongos heen om een bulletin te halen. Dat met die bulle ins zit Zus dat de kranten zijn overeengekomen, Üat in geval van uiterst belangrijk nieuws Aneta voor hen een gemeenschappelijk bul letin uitgeeft, dat op een cyclostyle is ver menigvuldigd. Dit wat Batavia betreft; in Bandoeng ligt het Algemeen Indisch Dagblad, de Prean- eerbode (kortweg A.I.D. genoemd) al heel Listig, bij het drukste kruispunt van de stad, nabij de groote hotels, de Sociëteit en het Postkantoor. In Semarang is de situatie voor de Locomotief veel minder gunstig. In Soerabaia zijn de bureaux van de In dische Courant aan een zijweg gelegen; het gebouw van het Soer. Handelsblad, eens een warenhuis, staat aan den hoofdweg, nabij het Gouverneurskantoor, met aan den over kant het gebouw van den Raad van Justi tie, en wat verder af het hoofdpostkantoor. Nieuws per Radio. Maar, voor 't meerendeel toch zagen we de radio te hulp om naar het nieuws uit moederland en buitenland te luisteren. Ge kunt, denk ik slechts ten deele bevroeden, welke beteekenis de radio voor ons heeft. De Nirom en de zenders der plaatselijke om- roepvereenigingen vervullen daarbij een belangrijke rol, vooral voor hen buiten de groote steden, die de nieuwsbladen pas later ontvangen. Men kan er van op aan, dat in het binnenland er op de ondernemingen die radio-nieuwsberichten getrouw worden ge volgd. Bijzondere belangstelling geniet vooral de uitzending van de Phohi, met het in zoo rustigen objectieven toon gehouden „Gesprek van den dag" en de levendige po- litiek-economische beschouwingen en beurs- overzichten van den heer S. G. Apeldoorn, die zich een voortreffelijk spreker voor de radio toont. Niet voldoende kan in Holland het besef doordringen van welke groote be teekenis voor ons het directe radio-contact met Holland is, zooals dit door de Phohi van dag tot dag (hier van avond tot avond) wordt verzorgd; wat van te meer belang is nu eindelijk de Nederlandsche Wereldom roep aanstaande schijnt, waarvoor feitelijk de Phohi reeds jarenlang baanbrekend werk heeft gedaan en waarin zij dan ook een plaats behoort in te nemen. De krant en veel meer nog de radio zijn dus de twee middelen, waardoor we kun nen meeleven met de gebeurtenissen in Europa, welke wij hier ook met spanning en tevens met angst zich zien, of liever hoo- ren ontwikkelen; een spanning en een angst, Waarvan naar buiten gelukkig mogen we zeggen heel weiniv blijkt. Het dagelijksch leven draagt nauwelijks en'®e sP°ren van beïnvloeding door hetgeen m uropa is, of het moest bij beurs en han- e zyn weike beide zoo gevoelig reageeren op de buitenlandsche verhoudingen. Maar overigensmen beseft slechts het gevaarlijke internationale te kunnen volgen als machteloos schouwer. Wel zien wij met gerustheid naar het moederland, overtuigd, dat men daar paraat en op zijn qui vive is, met een be proefde handhaving van de neutraliteits politiek, al ontveinst men zich niet, dat ook voor Holland het gevaar kan dreigen in het oorlogsgeweld, zij 't dan zijdelings en bui ten eigen opzet te worden betrokken. Het bericht dat Holland mobiliseerde, werd hier Maandagavond om 9 uur publiek. Er werd dien avond in het Volksraadsge bouw juist receptie gehouden door den nieuwen voorzitter, mr. Jonkman en zijn echtgenoote; daar waren vrijwel alle autori teiten en prominente figuren uit Batavia bijeen, bovendien een grooter aantal Marine officieren dan gewoonlijk op dergelijke re cepties, doordat de Indische vloot voor Priok lag. De bezoekers hadden zich een zitje in den tuin van het Volksraadsgebouw gezocht, 't was drukkend warm, een regenbui dreig deToen kregen we, als journalist het eerste bericht van de mobilisatie in Hol land; Aneta gaf er kennis van aan de ver schillende aanwezige autoriteiten, waartoe ook de vlootvoogd behoorde. Een regenbui maakte een einde aan deze gardenparty. En weldra loeide de Aneta-sirene angstig over de avondlijke stad en zag men van alle kanten nieuwsgierigen haastig aanko men, ook auto's zochten hun weg daarheen Dinsdag brachten de het bericht van een partieele mobilisatie in Indië.... De vloot vertrok van Priok met onbekende bestem ming. De spanning is hier thans merkbaar toegenomen, doch meer om de noodlotstij ding, welke men uit Europa vreest In den Volksraad verklaarde de voorzit ter als getuigenis namens dit college in antwoord op de toespraak van H M. de ko ningin; „Ook wij zijn bereid!" Namens de regeering sprak de toen als regeeringsgemachtigde de directeur van fi nanciën, de heer Götzen. Leger en Vloot zijn paraat, beden heb ben in de laatste tijden, door een goed ge leide propaganda aan populairiteit gewon nen. Op de vorige week geopende Pasar Gam' bir, komen Leger en Marine met een voor treffelijke inzending voor den dag, elk in 'n eigen gebouw. Het Leger laat daarbij het modernste materiaal zien, geschut, bewapening en uit rusting van de manschappen, ook de leger- verzorging, de luchtafweer, met groote zoeklichten en speciaal geschut, pantserau to's en vachtwagens, enz. De Marine exposeert verschillende mo dellen van de allernieuwste schepen, torpe- dobootjagers, onderzeebooten enz.; er is o.a. het model van de nieuwe „Zeven Pro vinciën", die in 1941 in Holland van stapel zal loopen, verder een model van een tor pedo-motorboot, 't nieuwe, snelle, gewa pende bootje met een vaart van 38 mijlen, een model van de voorsteven van de „Ja va" en het nieuwste model X-vliegboot, een Dornier met drie motoren. Er is natuurlijk nog veel meer, maar we vermelden alleen nog een groot tableau, waarop met kleine scheepsmodellen de ge- heele vloot der Kon. Nederlandsche Mari ne in Nederland en in Indië is aangegeven, ook de nog in aanbouw zijnde schepen, in totaal 146 stuks. Ten bewijze hoe praktisch de Marine weet te zijn, is er ook een Wervingsbureau, waar alle vereischte inlichtingen over de Marine, dienstneming en dienstverband worden gegeven. DE NIEUWSTE BEGONIA „PRINSES IRENE". Er zal zelden zooveel over Begonia's ge sproken zyn als in de afgeloopen Augus tusmaand, nu vlak na de geboorte van ons prinsesje een nieuwe Begonia hybride op de keuring te Amsterdam verscheen, waar zij onder de vorstelijke naam „Prinses Irene" werd voorgesteld. Als er één plant is, die deze naam waard is, dan is het wel dit Aalsmeersche product dat werkelijk een sensatie genoemd mag worden. We zijn de laatste jaren heel wat gewend op Begoniagebied, zagen we vroe ger slechts kleinbloemige soorten, tegen woordig zijn groote enkelbloemige als de bekende zalmrose Exquisite en de dubbel- bloemige Baardse's Wonder heelemaal geen uitzonderingen meer. De mooiste tinten van rose en rood tot oranje toe kunnen we bij de Begonia's vin den, en nu is ineens deze Prinses Irene als een volkomen verrassing op het tooneel ver schenen, omdat haar kleur in alle opzich ten van de bestaande vormen afwijkt. We hebben onlangs gens een kijkje geno men in de enorme kassen van de firma D. Baardse Dzn. te Aalsmeer om dit wonder van kweekkunst eens van nabij te beschou wen en we waren er verrukt over, zooals alle vakmenschen ook trouwens zijn, want het is schier ongeloofelyk wat hier tot stand is gebracht. De plant heeft een forsche groeiwijze met vrij groote helder-groene bladeren en een weelde van bloemtrossen met lichtgevulde bloemen, die in den knoop groenachtig getint zijn en als een kameleon van kleur veran deren naarmate de bloem zich verder opent. Eerst verandert zij in crème, dan in zacht geel, citroengeel om tenslotte in geheel rij pen toestand te eindigen in een zuivere theerooskleur, donkerder in het hart, een boeiend kleurenspel, dat we met aandacht hebben gadegeslagen. De plant brengt lange bloemtrossen voort, die lang doorbloeien, terwijl zich in de oksels der bladeren voortdurend nieuwe scheuten ontwikkelen, die weer nieuwe bloemen voortbrengen, zoodat we er ook in de kamer maanden lang van kunnen ge nieten. Een vaste standplaats in het volle licht, veel water en wekelijks kunstmest zijn fac toren die de bloei kunnen verlengen en het afvallen der bloemen voorkomen, of tot een minimum te beperken. Deze nieuwe aanwinst is reeds hier en daar voor een bloemenwinkel te zien, maar we zullen haar op een buitengewone wijze kunnen bekijken op de Groote Nationale Bloemententoonstelling, die van 6 tot en met 10 September te Wassenaar wordt ge houden, en waar zij zonder twijfel de groot ste attractie zal worden. A. C. MULLER—IDZERDA. Ds. Th. van Andel te St.-Pancras is beroepen tot predikant bij de geref. kerk te O. en W.-Soubrug (Z.) PROFESSOR C. G. VAN RIEL OVERLEDEN. In den ouderdom van 53 jaar is gister te zijnen huize te Amsterdam overleden professor C. G. van Riel, oud-katholiek pastoor te Amsterdam en professor in de vaderlandsche- en algemeene kerkge schiedenis aan het oud-katholiek semi narie te Amersfoort. Prof. dr. Cornelis Gerardus van Riel werd op 29 Juli 1886 te Zaandam geboren. Hij bezocht het gymnasium te Amersfoort en studeerde vervolgens aan het oud katholiek seminarie aldaar, zijn studies in de theologie en philosophie vervolgde hij aan de universiteit te Bern, waar hij in 1922 promoveerde tot doctor in de theo logie. Van 1909 tot 1911 was hij als kape laan verbonden aan de oud-katholieke gemeente te Amsterdam, daarna werd hij pastoor van deze gemeente. In 1925 werd de overledene tevens benoemd tot hoog leeraar in de kerkgeschiedenis aan het seminarie te Amersfoort. Van zijn hand verscheen o. m. in 1928 „De moderne theosofie en de vrije katho lieke kerk", in 1933 „Waarom wordt de particuliere wapenindustrie niet afge schaft?" en in 1935 „Kerk". Onze Eerste September-Opgave. Van letters tot cijfers. De door ons bedoelde vermenigvuldiging van „Echool en Kerk", zag er geheel in cijfers als volgt uit: 478336 9219 4305024 478336 956672 4305024 WERKLOOZE KANTOORBEDIENDEN. Mijnheer de Redacteur, In de courant van Vrijdag is iemand, die zich N. noemt, verontwaardigd, dat de distri butiekaarten zonder kosten voor de gemeente door de onderwijzers werden klaar gemaakt, die toch vacantie hebben. Dat hadden werk- looze kantoorbedienden z.i. moeten doen, want die hadden dan extra kunnen verdie nen. M. de Redacteur, we betalen al steun en belasting genoeg en als de gemeente van gratis hulp van de onderwijzers gebruik kan maken, die niets te doen hadden en wier salaris evengoed doorging, dan vind ik dat erg verstandig. De werklooze kantoorbedienden hadden natuurlijk extra geld moeten hebben. Of zouden deze soms gezegd hebben, dat de gemeenschap hen zoo lang gesteund en onderhouden heeft, zoodat zij blij zouden zijn ook eens iets voor de gemeente te kun nen doen? Dat is toch eigenlijk heel logisch, maar de bedoeling van den inzender zal wel zijn, dat dit weer extra betaald moest wor den. En daarom ben ik blij, dat de onder wijzers een ander standpunt innamen. Er is nu een geroep voor vrijwillige diensten voor de gemeente. Het zal mij eens verwonderen hoeveel gesteunden, die toch niets om han den hebben, zich hiervoor zullen opgeven. De menschen kunnen het natuurlijk niet 4409779584 Met genoegen hebben wij de vele inge zonden oplossingen nagezien. Stand der lyst per 1 September. Als hoogstgeplaatsten kwamen per 1 Sept. op de lijst voor: Mev. RadderPons 159 p. Mej. de Winde 152 p. Mej. G. Hoogland 150 p. Mej. L. v. Ossenbruggen 146 p. Mej. Pas toor 128 p. C. Klerk 126 p. Th. Bos 124 p. Mevr. R. Slot 12 2p. Mevr. Hassels 122 p. C. W. Smit 118 p. C. J. Hoeben 112 p. D. A. Wittop Koning 98 p. Mej. M. Siezen en H. D. Verhoeven 95 p. Mej. G. Middel beek 92 p. en Marga Westerhof 81 p. en een groot aantal met minder punten. Onze Nieuwe Opgave. (No. 2 der Sep- tember-serie). Welke woorden, welke plaats? Wanneer men de woorden, die voldoen aan de gegeven omschrijvingen, onder elkaar zet, vormen de eerste letters, gele zen van boven naar beneden en de laatste letters, gelezen van beneden naar boven beiden den naam van dezelfde bekende stad in ons land. Omschrijvingen. 1. Eiland in Nederland. 6 letters. Meisjesnaam. 4 letters. Dadelijk. 8 letters. Groot gebouw. 7 letters Uitbarsting. 7 letters. Korting. 5 letters. Edelsteen. 7 letters. Italiaansche voornaam. 7 letters. Luchtverschijnsel. 7 letters. Gevraagd wordt de woorden en den plaatsnaam in te zenden. Oplossingen (2 p.) liefst zoo vroegtijdig mogelijk doch uiterlijk tot Vrijdag 15 September 12 uur aan den Puzzle-Redac- teur van de Alkmaarsche Courant. helpen, dat zij gesteund moeten worden en het is erg genoeg, maar laten zij ook eens toonen dat zij de offers, die de andere ge- meentenaran voor hen moeten brengen, weten te waardeeren, door zich allereerst in dienst van het algemeen belang te stellen als dat gevraagd wordt. Met dank voor de plaatsing in uw blad. B. 163. Daarna werd er een reddingsdemonstratie gehouden. Een pinguin-padvinder wandelde langs de kant, liet zich eensklaps in het water vallen, begon wild met armen en benen te slaan en gilde: „help", help". 164. Onmiddellijk schoten er twee vissen toe. De een dook onder de spartelende pinquin en duwde hem naar boven, zodat de drenkeling met zijn hoofd boven water kwam te liggen en aldus geen water meer naar binnen kon krijgen. 14) Naar het Engehch van »Ga maar gerust door". 2ei kapitein Phelps. achter riSer opmerkzaam toeschouwer zou kleine a .bende tinteling in Palmer's verbazin vriendelijke oogen een zekere maals waar8en°men hebben. Dochnog- merkinT aarvo°r zou een zeer scherpe op- KapiteinapehJ|ereiscbtDgeweest zijn' je. Hü j Hnelps gaf Bessie een knipoog- BZ t unet of h« het vergeten is!" r-°em ik het!" aar tandies blinken. „Gemeen „Polonius ia 1 Wat ik ee^'u u 1'" Heb le Redaan ..Wel aii gd heb' of niet?" rieP PaWmaChtlg' nu wordt-ie goed!" Phelps reikt11'v',l8"ie dan aangekomen?" Palmer mï w Z^n krant aan< dat hü tot*.,/ tot 2Ün groote verbazing, "Nu vraat Yerkeerd begrepen was. diep verontwaardigd uith!" ?Ci Palmer met een gezicht ^aar hü krm ,aatste °°rtje versnoept had. den> Want nWi Spelletie niet lanS volhou- zÜn groezeiio 5 ng sPleet een breede lach „Aan hl 6 ,aCle in tweeën. Palmer prakkizeeren, kapitein?" vroeg aanleiding van het heugelijke feit werd nu door Palmer een soort fuifje ge geven, waaraan ook de niet haatdragende Bessie even meedeed. Doch al heel gauw zaten kapitein Phelps en Joseph Palmer aan een taf el je in een hoek van het café. Zij schenen hun gesprek nu niet bepaald op een fluistertoon te voeren en toch zou iemand, die zich aan een der dichtst bij zijnde tafeltjes gezet had dus nog geen halven meter van hun ruggen vandaan met geen mogelijkheid een woord hebben kunnen opvangen van wat zij zeiden en dat was heel wat! Kapitein Phelps had de ope ning en het slot van de conversatie voor zijn rekening genomen en gedurende al den tijd, welke daar tusschen lag, was Joseph Palmer aan het woord. II. Sir Hector Frensham stond voor den, in dit jaargetijde met varenplanten gevulden, open haard in den salon van nr. 14 Gordon Place en vermeed zooveel mogelijk zijn dochter aan te kijken. Dit viel hem zwaar, omdat zijn dochter zich op het oogenblik in een hoogst pijnlijke situatie bevond. Tusschen hem en zijn dochter bestond die volmaakte vriendschap, welke de onver mijdelijke band tusschen een ouder en kind behoorde te zijn, doch w^lke door het toe doen van de meeste ouders zoo weinig on vermijdelijk is, dat hij eerder zeldzaam ge noemd mag worden. Sir Hector drentelde nerveus op en neer. Hij haalde zijn siga rettenkoker te voorschijn, opende deze en sloot hem weer, ofschoon hij toch werkelijk vol was. Nu liep hij de kamer door naar een tafeltje, waarop naast een met karaffen en glazen beladen blad een sigarendoos stond. Zooals hij daar liep, zou men hem, van achteren gezien, voor een man van een jaar of dertig gehouden hebben. Hij was rij zig, recht en slank van gestalte. Een geest driftige verslaggeefster had hem eens niet ten onrechte met de „klink van zijn eigen sabel" vergeleken. Alleen de fraaie witheid van zijn kort geknipte, doch nog weelde rige haar zou iemand, die hem niet kende, eenig idee van den leeftijd hebben kunnen geven. En zelfs dan zou de vreemde zich nog met tien jaar vergist hebben. Want niemand zou Hector Frensham meer dan vijf en vijftig jaar geven, terwijl hij toch in werkelijkheid pas een week voor dezen avond met Jane zyn vijf en zestigsten ver jaardag had gevierd. Hij deed de dosis open, haalde er een si gaar uit en sneed er het puntje af. Achter hem, ineengedoken, zat Jane in een groo- ten stoel, waarin haar tengere figuurtje bijna geheel en al weggezonken scheen. Zij hield zich stil, alles in haar was gespannen. Achter haar handen groeven zich haar tan den in haar onderlip. Gedurende het eerste uur na haar va ders thuiskomst was zij nog steeds geweest onder wat zij niet anders dan de „betoove- ring" van den vreemden man kon noemen. Telkens weer moest zij denken aan den vreemden middag, welken zij met hem doorgebracht had. Gedurende het tweede uur, dat zij en Hector Frensham rustig en met' kalm overleg hadden gesproken over Vayle en Jane's liefde voor Christopher Vayle en de tegenwoordige penibele om standigheden van Christopher Vayle en hoe het kwam dat, zoodra hy in moeilijkheden was, Jane er oprecht spijt van gekregen had, dat een kinderachtig misverstand haar tot het verbreken van haar verloving met Christopher Vayle had bewogen, voelde Jane hoe haar vertrouwen in den vreem den man ieder oogenblik zwakker werd. Tegen dat het tweede uur verstreken was, had zij het zoo goed als heelemaal verlo ren. Nu zag zij eerst goed in hoe waanzin nig de heele episode eigenlijk was. De man moest of een schurk, of een gek zijn, en misschien wel allebei. Nee, geen gek. Dat in geen geval. Dus een schurk? Of alleen maar een charlatan? Maar wat hij ook mocht zijn, één ding stond vast, namelijk dat het iemand was, die verder wilde springen dan zijn polsstok lang was, want wat zou hy in deze zaak voor haar kunnen doen? Dit, gevoegd bij haar teruggekeerde gedeprimeerdheid, wel ke door de tijdelijke afwezigheid in hevig heid verdubbeld scheen, vervulde Jane met groote minachting voor zichzelf. Onder het diner had noch zij, noch Hec tor Frensham ook maar een woord gespro ken over de zaak, welke zoo'n donkere schaduw op hun bestaan geworpen had. Doch nauwelijks waren zij na afloop van het diner alleen, of zij kwamen er onver mijdelijk weer op terug. Sir Hector Frens ham, die zooals gezegd Janes' beste vriend was, probeerde haar niet met een valsche hoop te vleien. Jane, die voelde, dat zij vrijwel het crisispunt van haar on dragelijke wanhoop bereikt had, stond verscheidene keeren op het punt haar va der de dwaasheid te vertellen, welke zy dezen middag begaan had. Doch iederen keer, dat zij het hem wilde meedeelen, was het alsof iets misschien alleen maar haar belofte, doch waarschijnlijk nog iets anders haar den mond snoerde. Hector Frensham draaide zich met de nog onaangestoken sigaar in zyn hand om en liep langzaam weer naar het midden van de kamer, Jane liet de handen van haar gezicht vallen en zette zich met een klein, doch voor Hector Frensham oneindig aan doenlijk schouderschokje weer rechtop ia haar stoel. Zij keek naar haar vader op en hy zag dat haar blauwe oogen droog waren. Maar hy zag ook, dat zij schitterden met een hard, wild licht en dat deed hem meer pijn dan tranen hem ooit hadden kunnen doen. Hij wierp zyn sigaar in het rooster van den haard. Hij ging op den arm van den grooten stoel zitten en sloeg zijn arm om zijn dochter heen. Hij voelde haar heele lichaam tegen zijn arm schokken. Hij druk te haar stevig tegen zich aan. Zoo bleven zij zwijgend zitten. III. Tegen het middernachtelijk uur was de dansvloer van café Berlin door al de extra-tafels, welke voortdurend voor de laatkomers op het parket bijgezet moesten worden geslonken tot een oppervlakte, welke niet veel grooter dan die van een tafellaken was. Hierop nu probeerden vijftig a zestig paren te dansen. Ferdie Kruhn ontlokte de laatste sacha- rine-zoete jammertonen van Moonlight and Lilies aan zijn Zestien Luitenants. Een luid en langdurig applaus klaterde op, doch daar dit reeds het zooveelste „bis" geweest was, bleef de muziek hardnekkig zwijgen. Met veel strijkages en een satanisch glimlachje nam Ferdie Kruhn de bijvalsbetuigingen in ontvangst. (Wordt vervolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1939 | | pagina 9