Luchtaanvallen
De Dieren-Jamboree.
DE WET
Dagen van spanning in Indië.
met Brandbommen
JCeck Scfuxot
Jfamrfeaéciek
JjigezoHdeH Stukken
J-euMeUw.
derdebla^
3 d« s'rC"e °,er
Voor kleine tuinen.
Wist U, dat bij
de best uitgeruste brandweerniet
in staat is alle branden tegelijk
te blusschen en daarom de ge-
heele bevolking moet trachten
in eigen huis zelf ieder begin
van brand te blusschen?
martin porlock.
ALKMAARSCHE COURANT VAN ZATERDAG 9 SEPTEMBER 1939.
(Van onzen correspondent).
De
hmede internationale spanning,
het crisispunt zoo angstig na-
*elke than® hier in belangstelling voor de
Mffjffte»; ochtend-
extra ed,ltl® 'entreerende kracht van de
terwijl de c0" miniem iS) daarvoor liggen
^blaTuThet centrum. Hier te Batavia
ze Lt Nieuws heelemaal op de Kali
dat benedenstad, dat van de Java-
Besar m d®,a„„1iet. zy >t niet zoo heel ver
hier
spel
toe-
^het'Noordwijk^'erfRyswijk-centrum af.
V nVt Nieuwsblad ligt, in de Burgstraat
Het r nog het gunstigste, niet ver van
eigent^ 1nog doQr het hoofdpostkan-
het cen^'evormd. Maar het straatpubliek
toor W°htt algemeen niet van dien aard, dat
i5°Verïe internationale nieuws veel be-
v0°L]L heeft; wat Inlandsche opgescho-
iangsteUmg gepensionneerden,
w Sje Publiek zal er geen voet meer
1 verzetten, vanwege de warme natuurlyk.
„,,pr het hoofdpostkantoor ligt het ge-
K1™ Sta en** daar bhlletto
r "tad dan komt wel van alle kanten het
w ek'toegestroomd, op echt-on-Indische
fi ziet men dan de jongens zelfs hollen.
u *^orfir»iiliprpn. die de si-
Storen en ook particulieren, die de
rZ hebben gehoord, sturen er vlug den
kantooroppas of hun djongos heen om een
bulletin te halen. Dat met die bulle ins zit
Zus dat de kranten zijn overeengekomen,
Üat in geval van uiterst belangrijk nieuws
Aneta voor hen een gemeenschappelijk bul
letin uitgeeft, dat op een cyclostyle is ver
menigvuldigd.
Dit wat Batavia betreft; in Bandoeng ligt
het Algemeen Indisch Dagblad, de Prean-
eerbode (kortweg A.I.D. genoemd) al heel
Listig, bij het drukste kruispunt van de
stad, nabij de groote hotels, de Sociëteit en
het Postkantoor. In Semarang is de situatie
voor de Locomotief veel minder gunstig.
In Soerabaia zijn de bureaux van de In
dische Courant aan een zijweg gelegen; het
gebouw van het Soer. Handelsblad, eens een
warenhuis, staat aan den hoofdweg, nabij
het Gouverneurskantoor, met aan den over
kant het gebouw van den Raad van Justi
tie, en wat verder af het hoofdpostkantoor.
Nieuws per Radio.
Maar, voor 't meerendeel toch zagen we
de radio te hulp om naar het nieuws uit
moederland en buitenland te luisteren. Ge
kunt, denk ik slechts ten deele bevroeden,
welke beteekenis de radio voor ons heeft.
De Nirom en de zenders der plaatselijke om-
roepvereenigingen vervullen daarbij een
belangrijke rol, vooral voor hen buiten de
groote steden, die de nieuwsbladen pas later
ontvangen. Men kan er van op aan, dat in
het binnenland er op de ondernemingen die
radio-nieuwsberichten getrouw worden ge
volgd. Bijzondere belangstelling geniet
vooral de uitzending van de Phohi, met het
in zoo rustigen objectieven toon gehouden
„Gesprek van den dag" en de levendige po-
litiek-economische beschouwingen en beurs-
overzichten van den heer S. G. Apeldoorn,
die zich een voortreffelijk spreker voor de
radio toont. Niet voldoende kan in Holland
het besef doordringen van welke groote be
teekenis voor ons het directe radio-contact
met Holland is, zooals dit door de Phohi
van dag tot dag (hier van avond tot avond)
wordt verzorgd; wat van te meer belang is
nu eindelijk de Nederlandsche Wereldom
roep aanstaande schijnt, waarvoor feitelijk
de Phohi reeds jarenlang baanbrekend werk
heeft gedaan en waarin zij dan ook een
plaats behoort in te nemen.
De krant en veel meer nog de radio zijn
dus de twee middelen, waardoor we kun
nen meeleven met de gebeurtenissen in
Europa, welke wij hier ook met spanning en
tevens met angst zich zien, of liever hoo-
ren ontwikkelen; een spanning en een angst,
Waarvan naar buiten gelukkig mogen
we zeggen heel weiniv blijkt.
Het dagelijksch leven draagt nauwelijks
en'®e sP°ren van beïnvloeding door hetgeen
m uropa is, of het moest bij beurs en han-
e zyn weike beide zoo gevoelig reageeren
op de buitenlandsche verhoudingen.
Maar overigensmen beseft
slechts het gevaarlijke internationale
te kunnen volgen als machteloos
schouwer. Wel zien wij met gerustheid naar
het moederland, overtuigd, dat men daar
paraat en op zijn qui vive is, met een be
proefde handhaving van de neutraliteits
politiek, al ontveinst men zich niet, dat ook
voor Holland het gevaar kan dreigen in het
oorlogsgeweld, zij 't dan zijdelings en bui
ten eigen opzet te worden betrokken.
Het bericht dat Holland mobiliseerde,
werd hier Maandagavond om 9 uur publiek.
Er werd dien avond in het Volksraadsge
bouw juist receptie gehouden door den
nieuwen voorzitter, mr. Jonkman en zijn
echtgenoote; daar waren vrijwel alle autori
teiten en prominente figuren uit Batavia
bijeen, bovendien een grooter aantal Marine
officieren dan gewoonlijk op dergelijke re
cepties, doordat de Indische vloot voor Priok
lag. De bezoekers hadden zich een zitje in
den tuin van het Volksraadsgebouw gezocht,
't was drukkend warm, een regenbui dreig
deToen kregen we, als journalist het
eerste bericht van de mobilisatie in Hol
land; Aneta gaf er kennis van aan de ver
schillende aanwezige autoriteiten, waartoe
ook de vlootvoogd behoorde. Een regenbui
maakte een einde aan deze gardenparty.
En weldra loeide de Aneta-sirene angstig
over de avondlijke stad en zag men van
alle kanten nieuwsgierigen haastig aanko
men, ook auto's zochten hun weg daarheen
Dinsdag brachten de het bericht van een
partieele mobilisatie in Indië.... De vloot
vertrok van Priok met onbekende bestem
ming. De spanning is hier thans merkbaar
toegenomen, doch meer om de noodlotstij
ding, welke men uit Europa vreest
In den Volksraad verklaarde de voorzit
ter als getuigenis namens dit college in
antwoord op de toespraak van H M. de ko
ningin; „Ook wij zijn bereid!"
Namens de regeering sprak de toen als
regeeringsgemachtigde de directeur van fi
nanciën, de heer Götzen.
Leger en Vloot zijn paraat, beden heb
ben in de laatste tijden, door een goed ge
leide propaganda aan populairiteit gewon
nen.
Op de vorige week geopende Pasar Gam'
bir, komen Leger en Marine met een voor
treffelijke inzending voor den dag, elk in 'n
eigen gebouw.
Het Leger laat daarbij het modernste
materiaal zien, geschut, bewapening en uit
rusting van de manschappen, ook de leger-
verzorging, de luchtafweer, met groote
zoeklichten en speciaal geschut, pantserau
to's en vachtwagens, enz.
De Marine exposeert verschillende mo
dellen van de allernieuwste schepen, torpe-
dobootjagers, onderzeebooten enz.; er is
o.a. het model van de nieuwe „Zeven Pro
vinciën", die in 1941 in Holland van stapel
zal loopen, verder een model van een tor
pedo-motorboot, 't nieuwe, snelle, gewa
pende bootje met een vaart van 38 mijlen,
een model van de voorsteven van de „Ja
va" en het nieuwste model X-vliegboot, een
Dornier met drie motoren.
Er is natuurlijk nog veel meer, maar we
vermelden alleen nog een groot tableau,
waarop met kleine scheepsmodellen de ge-
heele vloot der Kon. Nederlandsche Mari
ne in Nederland en in Indië is aangegeven,
ook de nog in aanbouw zijnde schepen, in
totaal 146 stuks.
Ten bewijze hoe praktisch de Marine
weet te zijn, is er ook een Wervingsbureau,
waar alle vereischte inlichtingen over de
Marine, dienstneming en dienstverband
worden gegeven.
DE NIEUWSTE BEGONIA „PRINSES
IRENE".
Er zal zelden zooveel over Begonia's ge
sproken zyn als in de afgeloopen Augus
tusmaand, nu vlak na de geboorte van ons
prinsesje een nieuwe Begonia hybride op
de keuring te Amsterdam verscheen, waar
zij onder de vorstelijke naam „Prinses
Irene" werd voorgesteld.
Als er één plant is, die deze naam waard
is, dan is het wel dit Aalsmeersche product
dat werkelijk een sensatie genoemd mag
worden. We zijn de laatste jaren heel wat
gewend op Begoniagebied, zagen we vroe
ger slechts kleinbloemige soorten, tegen
woordig zijn groote enkelbloemige als de
bekende zalmrose Exquisite en de dubbel-
bloemige Baardse's Wonder heelemaal geen
uitzonderingen meer.
De mooiste tinten van rose en rood tot
oranje toe kunnen we bij de Begonia's vin
den, en nu is ineens deze Prinses Irene als
een volkomen verrassing op het tooneel ver
schenen, omdat haar kleur in alle opzich
ten van de bestaande vormen afwijkt.
We hebben onlangs gens een kijkje geno
men in de enorme kassen van de firma D.
Baardse Dzn. te Aalsmeer om dit wonder
van kweekkunst eens van nabij te beschou
wen en we waren er verrukt over, zooals
alle vakmenschen ook trouwens zijn, want
het is schier ongeloofelyk wat hier tot
stand is gebracht.
De plant heeft een forsche groeiwijze met
vrij groote helder-groene bladeren en een
weelde van bloemtrossen met lichtgevulde
bloemen, die in den knoop groenachtig getint
zijn en als een kameleon van kleur veran
deren naarmate de bloem zich verder opent.
Eerst verandert zij in crème, dan in zacht
geel, citroengeel om tenslotte in geheel rij
pen toestand te eindigen in een zuivere
theerooskleur, donkerder in het hart, een
boeiend kleurenspel, dat we met aandacht
hebben gadegeslagen.
De plant brengt lange bloemtrossen
voort, die lang doorbloeien, terwijl zich in
de oksels der bladeren voortdurend nieuwe
scheuten ontwikkelen, die weer nieuwe
bloemen voortbrengen, zoodat we er ook in
de kamer maanden lang van kunnen ge
nieten.
Een vaste standplaats in het volle licht,
veel water en wekelijks kunstmest zijn fac
toren die de bloei kunnen verlengen en het
afvallen der bloemen voorkomen, of tot
een minimum te beperken.
Deze nieuwe aanwinst is reeds hier en
daar voor een bloemenwinkel te zien, maar
we zullen haar op een buitengewone wijze
kunnen bekijken op de Groote Nationale
Bloemententoonstelling, die van 6 tot en
met 10 September te Wassenaar wordt ge
houden, en waar zij zonder twijfel de groot
ste attractie zal worden.
A. C. MULLER—IDZERDA.
Ds. Th. van Andel te St.-Pancras is
beroepen tot predikant bij de geref. kerk
te O. en W.-Soubrug (Z.)
PROFESSOR C. G. VAN RIEL
OVERLEDEN.
In den ouderdom van 53 jaar is gister
te zijnen huize te Amsterdam overleden
professor C. G. van Riel, oud-katholiek
pastoor te Amsterdam en professor in de
vaderlandsche- en algemeene kerkge
schiedenis aan het oud-katholiek semi
narie te Amersfoort.
Prof. dr. Cornelis Gerardus van Riel
werd op 29 Juli 1886 te Zaandam geboren.
Hij bezocht het gymnasium te Amersfoort
en studeerde vervolgens aan het oud
katholiek seminarie aldaar, zijn studies in
de theologie en philosophie vervolgde hij
aan de universiteit te Bern, waar hij in
1922 promoveerde tot doctor in de theo
logie. Van 1909 tot 1911 was hij als kape
laan verbonden aan de oud-katholieke
gemeente te Amsterdam, daarna werd hij
pastoor van deze gemeente. In 1925 werd
de overledene tevens benoemd tot hoog
leeraar in de kerkgeschiedenis aan het
seminarie te Amersfoort.
Van zijn hand verscheen o. m. in 1928
„De moderne theosofie en de vrije katho
lieke kerk", in 1933 „Waarom wordt de
particuliere wapenindustrie niet afge
schaft?" en in 1935 „Kerk".
Onze Eerste September-Opgave.
Van letters tot cijfers.
De door ons bedoelde vermenigvuldiging
van „Echool en Kerk", zag er geheel in
cijfers als volgt uit:
478336
9219
4305024
478336
956672
4305024
WERKLOOZE KANTOORBEDIENDEN.
Mijnheer de Redacteur,
In de courant van Vrijdag is iemand, die
zich N. noemt, verontwaardigd, dat de distri
butiekaarten zonder kosten voor de gemeente
door de onderwijzers werden klaar gemaakt,
die toch vacantie hebben. Dat hadden werk-
looze kantoorbedienden z.i. moeten doen,
want die hadden dan extra kunnen verdie
nen.
M. de Redacteur, we betalen al steun en
belasting genoeg en als de gemeente van
gratis hulp van de onderwijzers gebruik kan
maken, die niets te doen hadden en wier
salaris evengoed doorging, dan vind ik dat
erg verstandig.
De werklooze kantoorbedienden hadden
natuurlijk extra geld moeten hebben.
Of zouden deze soms gezegd hebben, dat
de gemeenschap hen zoo lang gesteund en
onderhouden heeft, zoodat zij blij zouden
zijn ook eens iets voor de gemeente te kun
nen doen? Dat is toch eigenlijk heel logisch,
maar de bedoeling van den inzender zal wel
zijn, dat dit weer extra betaald moest wor
den. En daarom ben ik blij, dat de onder
wijzers een ander standpunt innamen. Er is
nu een geroep voor vrijwillige diensten voor
de gemeente. Het zal mij eens verwonderen
hoeveel gesteunden, die toch niets om han
den hebben, zich hiervoor zullen opgeven.
De menschen kunnen het natuurlijk niet
4409779584
Met genoegen hebben wij de vele inge
zonden oplossingen nagezien.
Stand der lyst per 1 September.
Als hoogstgeplaatsten kwamen per 1
Sept. op de lijst voor:
Mev. RadderPons 159 p. Mej. de
Winde 152 p. Mej. G. Hoogland 150 p.
Mej. L. v. Ossenbruggen 146 p. Mej. Pas
toor 128 p. C. Klerk 126 p. Th. Bos 124 p.
Mevr. R. Slot 12 2p. Mevr. Hassels 122 p.
C. W. Smit 118 p. C. J. Hoeben 112 p.
D. A. Wittop Koning 98 p. Mej. M. Siezen
en H. D. Verhoeven 95 p. Mej. G. Middel
beek 92 p. en Marga Westerhof 81 p. en
een groot aantal met minder punten.
Onze Nieuwe Opgave. (No. 2 der Sep-
tember-serie).
Welke woorden, welke plaats?
Wanneer men de woorden, die voldoen
aan de gegeven omschrijvingen, onder
elkaar zet, vormen de eerste letters, gele
zen van boven naar beneden en de laatste
letters, gelezen van beneden naar boven
beiden den naam van dezelfde bekende
stad in ons land.
Omschrijvingen.
1. Eiland in Nederland. 6 letters.
Meisjesnaam. 4 letters.
Dadelijk. 8 letters.
Groot gebouw. 7 letters
Uitbarsting. 7 letters.
Korting. 5 letters.
Edelsteen. 7 letters.
Italiaansche voornaam. 7 letters.
Luchtverschijnsel. 7 letters.
Gevraagd wordt de woorden en den
plaatsnaam in te zenden.
Oplossingen (2 p.) liefst zoo vroegtijdig
mogelijk doch uiterlijk tot Vrijdag 15
September 12 uur aan den Puzzle-Redac-
teur van de Alkmaarsche Courant.
helpen, dat zij gesteund moeten worden en
het is erg genoeg, maar laten zij ook eens
toonen dat zij de offers, die de andere ge-
meentenaran voor hen moeten brengen,
weten te waardeeren, door zich allereerst in
dienst van het algemeen belang te stellen
als dat gevraagd wordt.
Met dank voor de plaatsing in uw blad.
B.
163. Daarna werd er een reddingsdemonstratie gehouden.
Een pinguin-padvinder wandelde langs de kant, liet zich
eensklaps in het water vallen, begon wild met armen en
benen te slaan en gilde: „help", help".
164. Onmiddellijk schoten er twee vissen toe. De een dook
onder de spartelende pinquin en duwde hem naar boven,
zodat de drenkeling met zijn hoofd boven water kwam te
liggen en aldus geen water meer naar binnen kon krijgen.
14)
Naar het Engehch van
»Ga maar gerust door".
2ei kapitein Phelps.
achter riSer opmerkzaam toeschouwer zou
kleine a .bende tinteling in Palmer's
verbazin vriendelijke oogen een zekere
maals waar8en°men hebben. Dochnog-
merkinT aarvo°r zou een zeer scherpe op-
KapiteinapehJ|ereiscbtDgeweest zijn'
je. Hü j Hnelps gaf Bessie een knipoog-
BZ t unet of h« het vergeten is!"
r-°em ik het!" aar tandies blinken. „Gemeen
„Polonius ia 1
Wat ik ee^'u u 1'" Heb le Redaan
..Wel aii gd heb' of niet?"
rieP PaWmaChtlg' nu wordt-ie goed!"
Phelps reikt11'v',l8"ie dan aangekomen?"
Palmer mï w Z^n krant aan<
dat hü tot*.,/ tot 2Ün groote verbazing,
"Nu vraat Yerkeerd begrepen was.
diep verontwaardigd uith!"
?Ci Palmer met een gezicht
^aar hü krm ,aatste °°rtje versnoept had.
den> Want nWi Spelletie niet lanS volhou-
zÜn groezeiio 5 ng sPleet een breede lach
„Aan hl 6 ,aCle in tweeën.
Palmer prakkizeeren, kapitein?" vroeg
aanleiding van het heugelijke feit
werd nu door Palmer een soort fuifje ge
geven, waaraan ook de niet haatdragende
Bessie even meedeed. Doch al heel gauw
zaten kapitein Phelps en Joseph Palmer
aan een taf el je in een hoek van het café.
Zij schenen hun gesprek nu niet bepaald
op een fluistertoon te voeren en toch zou
iemand, die zich aan een der dichtst bij
zijnde tafeltjes gezet had dus nog geen
halven meter van hun ruggen vandaan
met geen mogelijkheid een woord hebben
kunnen opvangen van wat zij zeiden en dat
was heel wat! Kapitein Phelps had de ope
ning en het slot van de conversatie voor
zijn rekening genomen en gedurende al den
tijd, welke daar tusschen lag, was Joseph
Palmer aan het woord.
II.
Sir Hector Frensham stond voor den, in
dit jaargetijde met varenplanten gevulden,
open haard in den salon van nr. 14 Gordon
Place en vermeed zooveel mogelijk zijn
dochter aan te kijken. Dit viel hem zwaar,
omdat zijn dochter zich op het oogenblik
in een hoogst pijnlijke situatie bevond.
Tusschen hem en zijn dochter bestond die
volmaakte vriendschap, welke de onver
mijdelijke band tusschen een ouder en kind
behoorde te zijn, doch w^lke door het toe
doen van de meeste ouders zoo weinig on
vermijdelijk is, dat hij eerder zeldzaam ge
noemd mag worden. Sir Hector drentelde
nerveus op en neer. Hij haalde zijn siga
rettenkoker te voorschijn, opende deze en
sloot hem weer, ofschoon hij toch werkelijk
vol was. Nu liep hij de kamer door naar een
tafeltje, waarop naast een met karaffen en
glazen beladen blad een sigarendoos stond.
Zooals hij daar liep, zou men hem, van
achteren gezien, voor een man van een jaar
of dertig gehouden hebben. Hij was rij
zig, recht en slank van gestalte. Een geest
driftige verslaggeefster had hem eens niet
ten onrechte met de „klink van zijn eigen
sabel" vergeleken. Alleen de fraaie witheid
van zijn kort geknipte, doch nog weelde
rige haar zou iemand, die hem niet kende,
eenig idee van den leeftijd hebben kunnen
geven. En zelfs dan zou de vreemde zich
nog met tien jaar vergist hebben. Want
niemand zou Hector Frensham meer dan
vijf en vijftig jaar geven, terwijl hij toch in
werkelijkheid pas een week voor dezen
avond met Jane zyn vijf en zestigsten ver
jaardag had gevierd.
Hij deed de dosis open, haalde er een si
gaar uit en sneed er het puntje af. Achter
hem, ineengedoken, zat Jane in een groo-
ten stoel, waarin haar tengere figuurtje
bijna geheel en al weggezonken scheen. Zij
hield zich stil, alles in haar was gespannen.
Achter haar handen groeven zich haar tan
den in haar onderlip.
Gedurende het eerste uur na haar va
ders thuiskomst was zij nog steeds geweest
onder wat zij niet anders dan de „betoove-
ring" van den vreemden man kon noemen.
Telkens weer moest zij denken aan den
vreemden middag, welken zij met hem
doorgebracht had. Gedurende het tweede
uur, dat zij en Hector Frensham rustig en
met' kalm overleg hadden gesproken over
Vayle en Jane's liefde voor Christopher
Vayle en de tegenwoordige penibele om
standigheden van Christopher Vayle en hoe
het kwam dat, zoodra hy in moeilijkheden
was, Jane er oprecht spijt van gekregen
had, dat een kinderachtig misverstand haar
tot het verbreken van haar verloving met
Christopher Vayle had bewogen, voelde
Jane hoe haar vertrouwen in den vreem
den man ieder oogenblik zwakker werd.
Tegen dat het tweede uur verstreken was,
had zij het zoo goed als heelemaal verlo
ren. Nu zag zij eerst goed in hoe waanzin
nig de heele episode eigenlijk was. De man
moest of een schurk, of een gek zijn, en
misschien wel allebei. Nee, geen gek. Dat
in geen geval. Dus een schurk? Of alleen
maar een charlatan?
Maar wat hij ook mocht zijn, één ding
stond vast, namelijk dat het iemand was,
die verder wilde springen dan zijn polsstok
lang was, want wat zou hy in deze zaak
voor haar kunnen doen? Dit, gevoegd bij
haar teruggekeerde gedeprimeerdheid, wel
ke door de tijdelijke afwezigheid in hevig
heid verdubbeld scheen, vervulde Jane met
groote minachting voor zichzelf.
Onder het diner had noch zij, noch Hec
tor Frensham ook maar een woord gespro
ken over de zaak, welke zoo'n donkere
schaduw op hun bestaan geworpen had.
Doch nauwelijks waren zij na afloop van
het diner alleen, of zij kwamen er onver
mijdelijk weer op terug. Sir Hector Frens
ham, die zooals gezegd Janes' beste
vriend was, probeerde haar niet met een
valsche hoop te vleien. Jane, die voelde,
dat zij vrijwel het crisispunt van haar on
dragelijke wanhoop bereikt had, stond
verscheidene keeren op het punt haar va
der de dwaasheid te vertellen, welke zy
dezen middag begaan had. Doch iederen
keer, dat zij het hem wilde meedeelen, was
het alsof iets misschien alleen maar haar
belofte, doch waarschijnlijk nog iets anders
haar den mond snoerde.
Hector Frensham draaide zich met de
nog onaangestoken sigaar in zyn hand om
en liep langzaam weer naar het midden
van de kamer, Jane liet de handen van haar
gezicht vallen en zette zich met een klein,
doch voor Hector Frensham oneindig aan
doenlijk schouderschokje weer rechtop ia
haar stoel. Zij keek naar haar vader op en
hy zag dat haar blauwe oogen droog waren.
Maar hy zag ook, dat zij schitterden met
een hard, wild licht en dat deed hem meer
pijn dan tranen hem ooit hadden kunnen
doen.
Hij wierp zyn sigaar in het rooster van
den haard. Hij ging op den arm van den
grooten stoel zitten en sloeg zijn arm om
zijn dochter heen. Hij voelde haar heele
lichaam tegen zijn arm schokken. Hij druk
te haar stevig tegen zich aan.
Zoo bleven zij zwijgend zitten.
III.
Tegen het middernachtelijk uur was de
dansvloer van café Berlin door al de
extra-tafels, welke voortdurend voor de
laatkomers op het parket bijgezet moesten
worden geslonken tot een oppervlakte,
welke niet veel grooter dan die van een
tafellaken was.
Hierop nu probeerden vijftig a zestig
paren te dansen.
Ferdie Kruhn ontlokte de laatste sacha-
rine-zoete jammertonen van Moonlight and
Lilies aan zijn Zestien Luitenants. Een luid
en langdurig applaus klaterde op, doch daar
dit reeds het zooveelste „bis" geweest was,
bleef de muziek hardnekkig zwijgen. Met
veel strijkages en een satanisch glimlachje
nam Ferdie Kruhn de bijvalsbetuigingen
in ontvangst.
(Wordt vervolgd).