DAGBLAD VOOR ALKMAAR EM OMSTREKEN.
Rede van Hitier voor den Rijksdag.
Een laatste beroep op het verstond.
Het Duitsche leger sterker dan ooit.
De radiorede van president
Roosevelt.
*;.V
ALKMAARSCHE COURANT.
Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon
en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2.
franco door het geheele Rijk 2.50.
Losse nummers 5 cents.
PRIJS DER GEWONE ADVERTENTIEN:
Van 1 -5 regels 1.25, elke regel meer 0.25, groote
contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk
kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9,
postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330.
No. 170
Dit nummer bestaat uit twee bladen. Directeur: C. KRAK.
Zaterdag 20 Juli 1940
Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA.
142e Jaargang
Gisternamiddag heeft Adolf Hitler voor den Rijksdag een rede uitge
sproken, waarin hij trad in het reeds in het program van de N.S.D.A.P.
uitgesproken voornemen, revisie van het dictaat van Versailles te bereiken.
Daarbij onderstreepte hij den wensch, dat zulks langs vreedzamen weg zou
worden bereikt.
Van het begin van den' oorlog in het Westen af, zoo zeide; de Führer,
lag een doorbraak van de Maginotli-nie in het voornemen. Eerst, toen
zeker was, dat de tegenstanders een inval in het Ruhr-gebied wenschten uit
te voeren door Nederland en België, volgde op 10 Mei een tegenaanval over
de grenzen van beide staten.
Hitier ontwikkelde de beginselen van de uitgevoerde operaties, loofde
leiding en troep, om er vervolgens aan te herinneren, dat van het begin af
aan twee punten op zijn buitenlandsche programma hadden gestaan.
1. De oprechte vriendschap met Italië.
2. Het streven om betrekkingen van gelijkheid met Engeland te
bereiken.
De Führer zeide het te betreuren, dat het hem niet gelukt was, om de
gewenschte betrekkingen met Engeland te bereiken, voor beide landen zou
dit een zegen geweest zijn
Des te grooter is de vreugde, dat de vriendschap met Italië wel tot
stand is gekomen. Het genie van Mussolini heeft hier groote verdiensten
gehad. De Führer wees vervolgens op de voordeelen die het Rijk van de
houding van Italië heeft gehad en hij maakte duidelijk, dat Italië's besluit
om in den oorlog te gaan, geheel uit vrijen wil is genomen. Na dankbaar
heid aan het adres van Italië tot uitdrukking te hebben gebracht, werd
vastgesteld, dat de samenwerking tusschen de beide landen, politiek en t
militair totaal is. Hitier sprak zijn overtuiging uit, dat de overwinning het
onrecht, dat de beide volken hebben ondergaan, zal herstellen.
Van groote beteekenis waren Hitler's uiteenzettingen betrekking hebbend
op de toekomst. Uit de rede blijkt, dat de Duitsche weermacht na de over
winningen sterker is dan ooit te voren, sterker dan op den tienden Mei het
geval was. Van den toestand det bevoorrading van leger en volk kan het
zelfde gezegd worden. De voeding van het volk is voor den duur van den
oorlog verzekerd.
De Führer sprak over de hoop, die vijandige staatslieden koesterden
nopens een verwijdering tusschen Duitschland en de Sovjet-Unie, zij maken
verkeerde gevolgtrekkingen.
Hitier wees daarna nog eens op zijn op 6 October van het vorige jaar
aan Engeland en rankrijk gedaan aanbod; hij had toen blijk gegeven van
het goede inzicht in de komende gebeurtenissen. Hoewel hij toen wist, hoe
de verdere ontwikkeling zou zijn, had hij niets anders gevraagd dan den
vrede. De lieden, die bij de wapenindustrie geïnteresseerd waren, wilden
anders.
Vervolgens kwam Hitier te spreken over hetgeen thans komen gaat. De
lieden, die bij de wapenindustrie geinteresseerd zijn, zullen naar Canada
gaan, doch het volk blijft in Engeland. Hij bracht naar voren, dat het niet
zijn bedoeling was oorlog te voeren, doch een nieuwen socialen staat op te
houwen met een hooge cultuur. Hitler wees in dit verband op een rede, welke
Churchill onlangs gehouden heeft, waarin deze had gezegd, dat Hitier den
oorlog wilde.
De Führer zette uiteen wat de gevolgen zullen zijn. Hij zeide dat het
Duitsche antwoord namelooze ellende over millioenen menschen zal bren
gen. Hierdoor zal een groot wereldrijk vernield worden en het is nimmer
zijn doel geweest dit rijk te vernietigen. Doch deze strijd kan slechts tot de
volkomen vernietiging van een van de beide strijdenden leiden. Churchill
mocht gelooven dat dit Duitschland zou zijn, hij, Hitier wist, dat het
Engeland zou zijn.
In een nogmaals uitgesproken, laatste beroep op het verstand zeide de
Führer met nadruk dat hij geen reden zag waarom de oorlog verder gevoerd
zou moeten worden. Het is mogelijk dat Churchill dit laatste beroep aan
zich voorbij zal laten gaan, van Duitschen kant is echter in ieder geval deze
laatste gelegenheid geboden.
HU
In zijn rede heeft Hitier o.a. nog opge
merkt, dat feiten en offers van dezen strijd
m geen verhouding staan tot de beweerde
aanleidingen tenzij deze voorwendsels wa
ren voor verborgen bedoelingen. De herzie
ning van het verdrag van Versailles, wat
een natuurlijke noodzaak was, had langs
vredelievenden weg kunnen geschieden.
Het Geneefsche instituut heeft zich van
den beginnen af aan slechts gezien als een
garant voor een grondige nakoming van de
bepalingen van Versailles en iedere Duit-
scher voelde dat, in de gegeven omstandig
heden als een brutale aanmatiging.
Alle Duitsche eischen tot herziening wa
ren een natuurlijke noodzakelijkheid en de
ten uitvoerlegging kon jarenlang zonder
oorlog plaats vinden, maar niet omdat
Duitschland daartoe niet in staat zou zijn
geweest, Hitier herinnerde er aan hoe de
overeenkomst van München van 29 Septem
ber 1938 door de openbare meening in
on en en Parijs als een afschuwelijk tee-
hen van zwakheid werd veroordeeld,
ïuv °°r ide houdinë van onverantwoorde-
DihLmlenfnten werd Polen opgehitst
edelmn h" weerstaan, ondanks het
edelmoedige aanbod van Hitier.
»Nog op 2 September kon de strijd ver
meden worden. Mussolini stelde voor, alle
vijandelijkheden onmiddellijk te staken en
tot vreedzame onderhandelingen over te
gaan. Ofschoon Duitschland zijn legers ze
gevierend zag oprukken, nam Hitier dit
voorstel aan. Doch de EngelschFransche
oorlogsophitsers hadden oorlog noodig en
geen vrede".
Uitvoerig besprak Hitier daarna de
documentenvondst in Frankrijk, welke
authentieke stukken hij van een historische
beteekenis noemde. Zij toonen aan hoe
het voor de ijskoude politici en militairen
alle kleine volken slechts middel tot het
doel waren.
De documenten geven echter ook een
beeld van de geheele dilettantistische me
thoden waarop deze politiseerende oorlogs
ophitsers den door hen aangestoken brand
trachten te beheerschen van, hun militaire
democratie, die mede-verantwoordelijk is
voor het afschuwelijke lot, dat zij honderd
duizenden en millioenen soldaten van hun
eigen landen beschoren hebben, van hun
harbaarsche gewetenloosheid, waardoor zij
in koelen bloede hun volken tot massa
evacuatie aandreven, waarvan de militaire
gevolgen voor henzelf slechts nadeelig, doch
waarvan de algemeen menschelijke gevol
gen ontstellend wreed waren.
Een waarschuwing.
Vervolgens herinnerde Hitier er aan hoe
hij op 6 October waarschuwde voor een
voortzetting van den oorlog waarvan de ge
volgen slechts verwoestend konden zijn,
maar de verantwoordelijke élementen in
Engeland en Frankrijk hebben in zijn op
roep slechts een gevaarlijken aanval op
hun oorlogstaak bespeurd. In enkele dagen
tijds waren de oorlogsophitsers er in ge
slaagd Hitier voor de rest van de wereld
als een lafaard voor te stellen. Men heeft
om oorlog geschreeuwd en de voortzetting
is thans begonnen. liet Duitsche leger was
volkomen gereed méar het slechte weer in
den laten herfst en den winter noopte tot
uitstel der militairen operaties.
De toest: nd in het Noorden.
In den loop van Maart trachtten de Brit
ten en Franschen zich in het Russisch
Finsch conflict te mengen om een basis te
krijgen voor het uitbreiden van den oorlog
naar de Oostzee en kwamen er plannen
naar voren den Balkan en Klein Azië in
brand te steken om den toevoer van petro
leum naar Duitschland te beletten, öf het
Zweedsche ijzererts in handen te krijgen.
Na den FinschRussische vrede besloot
men de belangrijkste punten van Noorwe
gen te bezetten en Zweden binnen te ruk
ken. Hitier herinnerde vervolgens aan het
Altmark-incident waaruit bleek, dat Noor
wegen niet bereid was zijn neutraliteit te
handhaven. Thans weet men in Duitschland,
dat de eerste berichten over het uitloopen
der Duitsche vloot in Engeland binnen
kwamen toen de Britsche afdeelingen voor
de Engelsche actie in Noorwegen reeds
werden ingescheept.
Een aanval op de Duitsche vloot mislukte
en de Duitsche voorhoede-afdeelingen wa
ren op 7 April in een gebied dat zich van
Oslo tot Narvik uitstrekten.
Hitier besprak vervolgens uitvoerig wat
de drie Duitsche weermachten in den sec
tor in Noorwegen gepresteerd hebben en
zeide, dat de naam Narvik in de geschiede
nis voor alle tijden een heerlijke getuigenis
zal zijn van den geest der weermacht van
het nationaal-socialistische Groot-Duitsche
Rijk.
De veldtocht in het Westen.
De Führer wees er op, dat Duitschland
tegenover Nederland en België slechts de
noodige beveiligingstroepen had opgesteld,
terwijl in dezen sector een duidelijke op
hooping van Fransche formaties, in het bij
zonder van bijna alle gepantserde en gemo
toriseerde divisies, plaats vond.
„Beslissend echter", aldus vervolgde de
Führer, „was de volgende constateering:
Terwijl bij een loyale interpretatie der Bel
gischNederlandsche neutraliteit beide
landen gedwóngen zouden zijn geweest,
juist met het oog op de concentratie van de
sterkste Engelsch-Fransche strijdkrachten
aan hun grenzen, ook hunnerzijds het oog
in de eerste plaats op het Westen gevestigd
te houden, begonnen zij daar in gelijke ma
te steeds meer hun troepen te verzwakken
om de grenzen tegenover Duitschland te be
zetten. Ook de berichten over besprekingen
tusschen de generale staven wierpen een
eigenaardig licht op de BelgischNeder
landsche neutraliteit.
Ik behoef er niet op te wijzen, dat dez*>
besprekingen, wanneer zij werkelijk neu
traal geweest zouden zijn, met beide par
tijen hadden moeten worden gevoerda Ove
rigens vermeerderden de aanwijzigingen
voor een optreden der Fransch-Engelsche
troepen door Holland en België tegen het
Duitsche industriegebied zich zoozeer, dat
men ook aan onzen kant deze bedreiging
als een zeer ernstig gevaar in het oog moest
houden. De geheele Duitsche opmarsch on
derging dienovereenkomstig de noodige
wijzigingen.
De nauwkeurige waarnemingen, die over
al gedaan waren, gaven langzamerhand de
zekerheid, dat van begin Mei af, elk oogen-
blik een EngelschFransche aanval ver
wacht kon worden. Op 6 en 7 Mei nam de
vrees toe, dat van oogenblik tot oogenblik
een binnenrukken der zoogenaamde geal
lieerden in Nederland en België tegemoet
moest worden gezien. Op 8 Mei, aldus Hit-
Ier, gaf ik daar om bevel voor den onver-
wijlden aanval op 10 Mei, des ochtends te
5.35 uur.
In afwijking van het planVan Schlief-
fen van 1914 verplaatste Hitier het zwaarte
punt der operaties op den linkervleugel van
het doorbraakfront maar met schijnbare
handhaving van het omgekeerde plan en
deze misleiding is gelukt.
Blijkbaar had het opperbevel der geal
lieerde legers besloten zoo spoedig moge
lijk België binnen te rukken. Een stoot in
den rechtervleugel der Fransch,—Engelsch
gemotoriseerde troepen zou leiden tot een
volledige vernietiging en ontbinding, waar
schijnlijk tot insluiting dier troepen.
Als 2de operatie had Hitier de beheersching
van de Seine tot Le Havre aangegeven, als
mede het verwerven van een basis aan
Somme en Aisne voor den derden aanval,
die met zeer sterke strijdkrachten over de
hoogvlakte van Langres tot de Zwitsersche
grens moest leiden. Het bereiken van de
kust ten Zuiden van Bordeaux was als slot
der operatie vastgesteld.
Volgens dit plan en in deze volgorde heb
ben de operaties zich ook voltrokken. Het
gelukken van deze geweldige reeks van
veldslagen is in de eerste plaats aan den
Duitschen soldaat zelf te danken.
De legergroepen.
Het Westelijk leger was onder de bevelen
van de kolonels-generaals Ritter von Leeb,
von Rundstedt en von Bock verdeeld in drie
legergroepen. De legergroep van generaal
Ritter von Leeb had in de eerste plaats tot
taak, den linkervleugel van het Duitschi»
Westelijke front, van de Zwitsersche grens
af tot den Moezel, zoo krachtig mogelijk te
verdedigen. Het was de bedoeling, dat pas
in een later stadium der operaties ook dit
front met twee legers onder bevel van ko
lonel-generaal von Witzleben en generaal
Dollman actief in den vernietigingslag zou
ingrijpen. Op 10 Mei om 5.35 in den ochtend,
waren de beide legergroepen van de kolo
nels-generaal von Rundstedt en von Bock
gereed voor den aanval.
Zij hadden tot taak, op het geheele front
van de Moezel tot aan de Noordzee door de
vijandelijke grensstellingen heen te breken,
Nederland te bezetten, naar Antwerpen en
de Dijle-stelling door te dringen, Luik te
nemen, voor alles echter met de geconcen
treerde aanvalskrachten van den linker
vleugel de Maas te bereiken, den overgang
tusschen Namen en Carignam met het volle
gewicht van pantser- en motordivisies bij
Sedan te forceeren en in het verdere ver
loop deze operaties tot aan de zee door te
stooten.
Aan de Zuidelijke legergroep-Rundstedt
was bovendien de belangrijke taak opge
dragen, in het verloop van de doorbraak
de beoogde afscherming van den linker
vleugel volgens de planen te verzekeren,
om een herhaling van het wonder van de
Marne van 1914 bij voorbaat uit te sluiten.
Naar Aisne en Seine.
De voortzetting van de operaties in de
algemeene richting van Aisne en Seine had
niet ten doel in de eerste plaats Parijs te
veroveren, doch de uitgangsstelling te
scheppen, resp. te beveiligen voor de door
braak naar de Zwitsersche grens. Ook deze
geweldige aanvalsoperatie verliep, dank zij
de voortreffelijke leiding van alle graden,
geheel volgens plan.
De intusschen tot stand gekomen wisse
ling in het opperbevel van het Fransche
leger moest dit nieuwe weerstandskracht
schenken en aan den ongelukkig begonnen
strijd de door de geallieerden verlangde
wending geven.
Inderdaad gelukte het, de nieuwe aan-
valshandelingen van de Duitsche legers op
vele plaatsen pas na de overwinning van
den krachtigsten tegenstand op gang te
brengen. Parijs viel.
Het breken van den vijandelijken tegen
stand aan de Aisne maakte de doorbraak
tot aan de Zwitsersche grens mogelijk. In
een geweldige omsingeling stormden de
legers voort achter den rug van de Maginot-
linie, die op haar beurt zelf doorbroken
werd. Deze operaties werden bekroond door
den thans algemeen beginnende'n opmarsch
van alle Duitsche legers door het naar voren
schuiven van een linkervleugel langs de
Rhöne in de richting van Marseille en van
een rechtervleugel over de Loire in de rich
ting van Bordeaux en de Spaansche grens.
Toen maarschalk Pétain het neerleggen van
de Fransche wapens aanbood, heeft hij niet
één hem nog overgebleven wapen ter zijde
gelegd, doch een einde gemaakt aan een
voor het oog van iederen soldaat totaal on
houdbare situatie. Alleen het bloedige dilet
tantisme van den heer Churchill kan dit of
niet begrijpen of tegen beter weten in loo
chenen.
Na ook de legerleiders in deze tweede,
derde en laatste phasen van den oorlog te
hebben gehuldigd, vervolgde Hitier:
„In dezen strijd heeft het Duitsche voet
volk wederom bewezen wat het altijd was:
de beste infanterie der wereld. Met haar
hebben alle wapens van het leger 'gewed
ijverd. Zonder de dapperheid van het leger
zouden nimmer de behaalde successen be
reikt zijn. Zonder het heldhaftige optreden
van het luchtwapen zou alle dapperheid
van het leger slechts vergeefsch zijn ge
weest. Leger en luchtwapen zijn beide den
hoogsten lof waardig".
Hierna maakte de Führer melding van het
optreden van het luchtwapen onder het
persoonlijke opperbevel van den generaal-
veldmaarschalk Göring en noemde de na
men op van verdienstelijke leiders met in
begrip van die der luchtdoelartillerie.
Göring Rijksmaarschalk.
Generaal Göring werd benoemd tot Rijks
maarschalk van het Groot Duitsche Rijk en
begiftigd met het grootkruis van het IJze
ren kruis.
Bevorderingen.
Voor verdiensten der overwinning van de
Duitsche wapens in den strijd voor de vrij
heid en de toekomst van het Groot-Duitsche
rijk werden verder, naar de Führer mede
deelde, bevorderd:
Totgeneraal-veldmaars chalk:
schalk:
De opperbevelhebber van het leger, von
Brauchitsch, de opperbevelhebber van de
legergroep a, von Rundstedt, de opperbevel
hebber van de legergroep c, Ritter von
Leeb, de opperbevelhebber van de leger
groep b, von Bock, de opperbevelhebber van
het twaalfed leger, List, de opperbevelheb
ber van het vierde leger, von Kluge, de
opperbevelhebber van het eerste leger, von
Witzleben en de opperbevelhebber van het
zesde leger, von Reichenau.
Voorts werd een aantal legerleiders o.a.
de chef van den generalen staf van het
leger Halder en de militaire bevelhebber in
Noorwegen von Falkenhorst tot kolonel-
generaal bevorderd; tot generaal der infan
terie, luit.-gen. Dietl, de commandeerende
generaal van het corps bergtroepen in
Noorwegen; voorts tot generaal-veldmaar-
schalk kol.-gen. Milch, de generaal der
vliegers Sperrle en de generaal der vliegers
Kesselring, tot generaal der vliegers o.a.
gen.-majoor Freiherr von Riehthofen. In zijn
opperbevel der weermacht bevorderde de
Füher kol.-gen. Keitel tot generaal-veld-
maarschalk en gen.-majoor Jodl tot gene
raal der artillerie.
In het laatste deel van zijn radiorede ver
klaarde Roosevelt, dat hij zich aan zijn plicht
om Amerika te dienen even weinig zal ont
trekken als millioenen burgers, die reeds
voor de defensie van de Vereenigde Staten
ingeschakeld zijn of nog opgeroepen worden.
Deze plicht is des te dringender, daar „ge
wapende agressie" op het oogenblik de
wereld beheerscht en ook het sociale en
regeeringssysteem der Vereenigde Staten
bedreigt.
De sociale vooruitgang, die in de laatste
zeven jaar in Amerika is bereikt, wordt
„ernstig in gevaar gebracht" door de ge
beurtenissen in andere werelddeelen. In
Europa worden talrijke naties, aldus Roose
velt, door dictatuur of door een „gewapende
invasie" gedwongen nieuwe en z.g. tot
betere prestaties in staat zijnde regeerings-
vormen in te voeren. Hieraan knoopte de
president nog verdere beleedigende opmer
kingen tegen het autoritaire regime vast.
Aan het slot van zijn radiorede verklaarde
Roosevelt, dat hij bleef sympathiseeren met
de vrije volken, die weerstand boden .aan
aanvallen. Hij gevoelde geen spijt over'zijn
hardnekkige pogingen om de Vereenigde
Staten wakker te schudden tot inzicht van
het „dreigende gevaar" Hij heeft deze poli
tiek gevoerd ondanks de naar een com
promis strevende elementen der „vijfde
colonne", die hem daarom beticht hadden
van oorlogsophitsing. De president verze
kerde, dat hij alles wilde doen voor het be
houd van deze buitenlandsche politiek. Na
tuurlijk kan het bevel om verder dienst te
doen alleen uitgaan van het volk der Ver
eenigde Staten. Wanneer dit bevel hem
mocht worden gegeven, zou hij naar zijn
beste vermogen en met inzet van al zijn
krachten de activiteit der laatste zeven jaar
voortzetten. De toestand in de wereld
dwingt hem in Washington te blijven en af
te zien van een verkiezingscampagne. Hij
zal echter het Amerikaansche volk door
mededeelingen en radioredevoeringen op de
hoogte houden.
Roosevelt besloot met het publiek aan te
manen te besluiten voor de verdediging
van alle „heilige" waarden. De vrijheid kan
alleen door offervaardigheid worden ver
zekerd.
