Duitse Phoenix herrijst uit zijn as ZIJ VERKOOS HET KAMP De enige remBerlijn Procureur-fiscaal eist verwerping van Rauter's beroep ONZE AARDE VAN 112.000 METER HOOGTE I Mieke? de minderheid Miraculeus herstel openbaart zich in winkeletalage en statistiek Gaan de mensen minder uit? Amusementsbedrijf is bezorgd Dubbelganger VAN VROUW TOT VROUW Het nieuwe boek Hij was innerlijk vergiftigd Rauter kreeg het laatste woord Foto genomen uit V2 een Agrarisch nieuws tiek agh Ling maken, dat het oplossen m in de krant heel wat ge- la 10 seconden het bekende natuurlijk waar, maar oor de radio-uitzendingen n er worden geen persoon- staat uit tien personen en Ier het zeggen. Dat wil dus ir 10 x 10 100 seconden it tien verschillende breinen ijk maakt het veel verschil rode lampjes en de gedachte ;huis zit bij een kopje thee. id dragen. Hoe kan nu een e zoons, die elk 100 pond Doorwegtunnel in Europa ■arhim en auditorium 1 „De vette vadoek"T :d kent men de uitdrukking Irie lettergrepen), waarvan het tegengestelde is van jas en een vest. Wot is er vertenties. NAAR VASTE 6R0ND AFGEVAARDIGDE van de Chi- kerk sprak op het wereldcon- r kerken, dat deze zomer te Am- a werd gehouden, over „Het lijk getuigenis in China". Da tel van deze lezing luiddet de kerk in de minderheid is", door deze spreker ongewild vra- ar voren werden gebracht, die s werelddeel, ons land en onza ;ie raken, is het goed iets uitde- ng te vertellen. China bood zo d, nog niet zo heel lang geleden ire aanknopingspunten voor het ndom. Er was een gevestigde e kuituur, er was 'n hoogstaan- :aal, er was een verlangen naar orde en innerlijke vrede. Er j wijze van spreken, in dit reus- land een vóórchristelijk chris- i. Maar thans geldt dit niet meer. kent een politieke en intellectu- rolutie. Militaire bevelhebbers len elkaar. China heeft een rige oorlog gevoerd tegen Ja- u is er een heftige strijd tegen oeiend communisme. Zo is de jke rust van het Chinese leven >rd. Sommigen prijzen nu het misme als de enige redding aanj n propageren een zuiver Ooster- msbeschouwing; weer anderen n Oosterse en Westerse elemen- één levensfilosofie te verbinden, het christendom nu, zo wordt gd, in dit innerlijk verscheurde deel een kans, een taak een mo- eid? is waar, zo wordt verder ge lat de christelijke kerk in China eworteld is. Door het ter hand van de opvoeding en door me- hulp b.v. heeft de kerk ver- n gewonnen. Maar aan de ande- t beslaat de kerk in China niet lan een half procent van de be- De kerk is ver in de minder- )aar komt nog bij dat in de ver- g van het moment er steeds meer voor het evangelie worden ge- Jongeren die gedoopt zijn, be- i zich later niet meer met hun Hoogstaande geestelijke leiders ken. neer deze afgevaardigde dan e toestand in zijn land geschetst en daarna iets heeft verteld over istelijke kerk in dat land, spreekt slotte over het getuigenis dat de lijke kerk in China moet doen Dan noemt hij drie dingen. Al- t het persoonlijk initiatief. Ieder de kerk zal persoonlijk da hap van Christus moeten door- Dan bepleit onze spreker het i van kleine kringen van actie- jde christenen. Hier ligt vooral ak voor -de jongeren. En ten- zal de kerk zelf een echte ge- :hap moeten zijn, een plaats ie waarde van het evangelie in lad van hartelijke liefde wordt it. China naar Noord-Holland is :én stap. De moeilijkheden, die Ihinese afgevaardigde naar vo- acht, leven hier in een andere ook. Want in feite is de kerk Noord-Hollandse platteland ook minderheid. Het percentage men- t kerkelijk meeleeft, Is zeer ge- jok hier bemoeien jongeren die t zijn en lidmaat zijn geworden, iter met hun kerk niet meer. Holland is zendingsveld zo goed ina. Ihina en in Noord-Holland, in nd en in Afrika, overal zoeken een hechte levens- en wereld- uwing. Het is mijn vaste over- dat deze alleen te vinden is in ugdeboodschap van Jezus Chris- 'aar deze boodschap moet door k worden doorgegeven. Dan zal n de kerk het individueel ini- de broederschap, en vooral een gemeenschap te vinden moeten i de kerk zullen de evangelische m van vergeving, liefde, hulp- 'heid en barmhartigheid tladen i worden. Wanneer dat het ge- zal ieder verlangen bij die ge- :hap te behoren. (Van onze Berljjnse correspondent). OCTOBER 1948. „MIRACULEUS" NOEMDE DEZER DAGEN generaal Lucius Clay, de Ame- rikaanse gouverneur in Duitsland, de herstelverschjjnselen, welke hij op een Inspectietocht door West-Dultsland had opgemerkt. En inderdaad, er kan nauwelijks aan getwijfeld worden: het Roergebied, voor de oorlog de indus triële reus van West-Europa, welks productie die van de grote Britse en Franse industriegebieden nog overtrof, is hard op weg zijn oude positie te heroveren. Met dit verschil echter, dat de fabrieken, die eens de wapens smeed den waarmede Europa werd verwoest, zich thans moeten toeleggen op de vervaardiging van materialen, die gebruikt zullen worden om de gevolgen van deze zelfde verwoesting te overwinnen. Daarin schuilt ongetwijfeld iets van een hogere rechtvaardigheid. merkbaar geworden. Een maand na de uitvoering van deze maatregel vestigde de industrie van Bizonië een nieuw na oorlogs record door een productie te bereiken, welke bijna 70 pr&cent beliep van die van 1937. De steenkoolproduc tie, sleutel van alle andere industrieën, steeg zelfs tot 81 procent en men ver wacht, dat de Roermijnen deze maand gemiddeld 300.000 ton kolen per dag zullen produceren. Beter echter dan statistieken illustreren de winkelétala ges deze opleving. In Hamburg kost een nieuwe Leica-camera nog geen fiOO mark, in München worden stofzuigers VV/ANNEER MEN DE West-Duitse ste- den bezoekt en de productiecijfers aan een onderzoek onderwerpt, wordt het ogenblikkelijk duidelijk, dat Duits land niet langer is, wat het een half jaar geleden nog was: een land van puin, honger en waardeloos geld. Na tuurlijk zijn de ruïnes, die de oorlog achtergelaten heeft, nog niet opgeruimd. Dat is een werk, dat nog vele, vele jaren zal eisen. Maar wat met beschei den middelen te herstellen was, is her steld en wat zonder overgrote moeite uit de weg geruimd kon worden, is op geruimd en dit heeft de Duitse steden veel van het spookachtige aanzien doen verliezen, dat nog tot voor kort op de bezoeker een zo sinistere indruk maakte. En ook aan nieuwbouw wordt al heel wat gepresteerd. Gapende open vlakten beginnen plaats te maken voor nieuwe huizen en winkels, die zelfs de luxe van een neon-reclame niet behoe ven te ontberen. Wat het eten betreft: in Dusseldorf kan men een goed diner krijgen, dat iets duurder is dan in Amsterdam, maar beslist minder kost dan in Soho, Montmartre of Manhattan. Achter de winkelramen liggen de verbruiksarti- kelen hoog opgetast en dat niet slechts voor de „show" zij zijn wel degelijk te koop. Een Amsterdams warenhuis kan niet voller zijn dan zo'n Duitse winkel op Zaterdag. De jaarbeurs in Frankfort moest zijn terreinen met een derde uitbreiden, om plaats te bieden aar. de meer dan tienduizend na oorlogse producten, die daar deze maand worden tentoongesteld. Vele van deze artikelen gaan daarna naar New York, waar een Duitse export- beurs op 1 Januari haar poorten opent. Vanwaar die opleving. Waaraan deze economische opleving te danken is7 In de eerste plaats aan het feit, dat West-Duitsland een indus trie-apparaat bezit, dat nog steeds gro ter is, dan het bij voorbeeld in 1937 was, ondanks bombardementen en de „ontmanteling" in 't kader der herstel betalingen. Overigens staat deze ont manteling op het ogenblik practisch stil en indien de door de Duitsers gedu peerde landen van West-Europa de Amerikaanse gedachtengang willen volgen, dat het in het kader van het plan-Marshall beter is talrijke der voor de herstelbetalingen aangewezen fa brieken in Duitsland te laten, zal er in de toekomst wel helemaal niet veel meer van demontage komen. Verder spelen bij het economisch herstel van Duitsland een rol de enorme Ameri kaanse hulp, direct zowel als via het plan-Marshall, de nieuwe Duitse mark hier Deutschmark genoemd en een Europese markt, die zit te springen op verbruiksgoederen. Nu is Duitsland (nog altijd officieel ds vijand, vrede is er immers niet ge sloten), wat zijn buitenlandse handel betreft, gebonden aan de voorschriften der bezetters. Export is alleen geoor loofd op grond van gesanctioneerde handelsverdragen of door gecontroleer de verkoop tegen dollars, die uiterst schaars zijn, op de wereldmarkt. Het land beschikt daarom practisch niet over buitenlandse betaalmiddelen en hoewel het dringend behoefte heeft aan afgewerkte materialen en grondstoffen uit Zweden, Nederland en Engeland kan het deze bij gebrek aan kronen, guldens en ponden niet kopen. Speciaal met het oog hierop heeft generaal Clay echter oniangs een uitermate belang rijke beslissing genomen: het verbod van buitenlandse investeringen in Duitsland zal spoedig opgeheven wor den. Dit betekent niet slechts een ver sneld herstel van gehavende of ouder wetse bedrijven, maar bovendien zal met hulp van dit nieuwe kapitaal on getwijfeld druk worden uitgeoefend om de handel in alle mogelijke valuta weer toe te staan. Dit kan de Duitse markt op de internationale beurzen voor notering rijp maken. Succes der munthervorming. De weldadige gevolgen van de munt hervorming in Duitsland zijn al spoedig verkocht voor 150 mark en in Frank furt ligt het Woolworth-warenhuis vol met Amerikaanse importartikelen, die niets duurder zijn dan die, welke men in de legermagazijnen verkoopt. Dc aanzienlijke koopkracht van de nieuwe Deutschmark heeft de zwarte hande laren, die vooral met dollars manipu leerden, volledig de das om gedaan. Slechts voor bepaalde levensmiddelen, zoals bij voorbeeld vetten, bestaat nog een kleine zwarte markt. Hoe geheel anders is de situatie in Berlijn. Daar wordt wel is waar een drukke handel gedreven in Deutsch. marken, Ostmarken en ander geld, maar dat is 'ook eigenlijk het gehele economische verkeer, dat er zich nog afspeelt. In feite is de stad een econo misch vacuum, kunstmatig in stand ge houden door de luchttoevoer van R.A.F. en Amerikaanse luchtmacht. Overigens vormt de Berlijnse situatie de belangrijkste rem voor het herstel in West-Duitsland. Vele Duitsers zeggen: „Goed, de basis is gelegd, maar waarom zouden wij verder gaan, indien een nieuwe oorlog toch alles zal vernieti gen?" Maar zelfs dit pessimisme ver hindert niet, dat West-Duitsland bezig is zijn industriële hegemonie snel te heroveren. De patiënt is uit bed ge klommen en weggewandeld, nog voor dat de dokters de diagnose hebben ge steld. Verkeersongeval eisi dode Op de Wieringer Rijks verkeersweg, ter hoogte van Oosterland, gebeurde Vrijdagmorgen een ernstig ongeluk, waarbij de 61-jarige heer T. Takes werd gedood. De heer Takes, die de Rijksweg over wilde steken, heeft een met grote snelheid naderende luxe auto waarschijnlijk niet opgemerkt. De chauffeur zag geen kans meer de auto tot stilstand te brengen of uit te wijken. De heer Takes werd door de wagen gegrepen en overreden. Het slachtoffer was vrijwel op slag dood. Naar wij vernemen treft de chauffeur geen schuld. VERBRUIK ROOMBOTER EN MARGARINE. Het hoofdelijk gebruik van ropmboter en margarine bedroeg in 1947 in Neder land 14 kg tegen 12.2 kg in 1939. Het boterverbruik daalde in dat tijdvak van 5 8 tot 5.5 kg per hoofd per jaar, het margarineverbruik steeg daarentegen van 7.04 tot 8.5 kg. J-JET GEBEURDE gedurende de bezet tingstijd, dat wij eens een uitvoerig echt huiselijk gesprek voerden met een bekend Nederlands acteur, die zijn naam en reputatie bij de kunst met een grote K door jarenlang werk op de planken reeds lang gevestigd had. „Ik ben niet van plan", zei hij bij die gelegenheid, „om weer toneel te gaan spelen, wanneer deze waanzin van oorlog en bezetting voorbij zal zijn". „Waarom niet en wat ga je dan doen?", wilden wij weten. „Kijk eens, mijn waarde", luidde zijn antwoord. „We zijn jarenlang versto ken geweest van Amerikaanse, Franse en andere films, we hebben een grote achterstand in te halen. Is deze oorlog eenmaal voorbij, dan betekent dat, dat de mensen de eerste jaren nodig zullen hebben om bij films, radio en cabaret èf te reageren op de verschrik kingen van de hel, die zij nu doorma ken. Voor het serieuze toneel zal geen of weinig belangstelling bestaan of om het eens in een vakterm te vat ten: „er komt geen hond meer in de comedie", let op mijn woorden. Van daar dat ik van koers zal verande ren" Het duurde nog twee volle jaren eer Het korte verhaal Tom Soy, de burgemeester van Catt- leville, ging naar huis. In zijn linker zak had hij een revolver en in zijn rechterzak ook. Want Tom Soy was niet bemind, sinds hij een meedogen loze strijd voerde tegen de dranksmok kelaars en vooral tegen de leden van de Haldybende. Niet ver van huis strui kelde hij bijna over iets weeks: er lag een man bp de grond. Dood? Tom Soy lichtte bij: nee, de man ademde lang zaam. De burgemeester aarzelde niet. Hij tilde het lichaam op, wierp het over zijn schouder, droeg het naar zijn huis en legde het op zijn bed. Vijf minuten later sloeg de man zijn ogen op en keek Tom Soy aan. Tom, van zijn kant, staarde, staarde, als keek hij in een spiegel. Neus, kin, ogen, oren, ze leken op de zijne als twee druppels water. Tom Soy, de burgemeester van Cattle- ville en deze man waren volmaakte dubbelgangers! De mart deed zijn verhaal: landloper, reiziger, weer zwerver en nu, als ver stekeling, was hij naar Cattleville ge komen. Maar de overval dan? Dé man herinnerde het zich niet, „alles weg gevaagd", zei hij, „ik weet het niet meer" Tom Soy begon te vertellen. „Wat mij betreft, ik ben hier de burgemeester. De mensen mogen mij niet. Het stadje bestaat sedert de drooglegging voorna melijk uit misdadigers. En ik bestrijd ze. Zonder revolver kun je de straat niet op. Het werkelijke hoofd van de stad", ging Tom Soy voort, „is Jim Da- vis, een kerel met vuurrood haar. Naar zijn pijpen dansen ze" „Rood haar? "Nu herinner ik het mij weer. Rood haar, hij was wel twee me ter groot, ja, hij was het die me neer sloeg" „Dat was Jim Davis", zei de burge meester, „de hoofdman van de Haldy bende. Die heeft j o u neergeslagen en mij bedoeld" Langzaam hief de dubbelganger zich op „Een treurige verwisseling", zei hij. „Jim Davis heb ik dat goed gehoord, is dié lid van de Haldy-bende?" „Ja", mompelde Tom Soy. „Heel jammer", ging de dubbelganger voort, „ik ben óók lid van de Haldy bende". De burgemeester verstijfde. Hiermee is de geschiedenis eigenlijk uit. Wat geeft het of men een revolver links en rechts draagt, wanneer men de vinger niet voortdurend aan de trekker heeft? De volgende morgen begroeven de mensen van Cattleville een vreemde landloper, die zij ergens, zonder papie ren op zak, gevonden hadden. Tom Soy evenwel, was vanaf die dag plotseling een vriend van de dranksmokkelaars. „Hij is een heel andere kerel geworden zei de roodharige Jim Davis, „hij is erg in zijn voordeel veranderd",..,,... de bevrijding kwam, maar onze vriend kreeg gelijk. En wat hij deed, deden ook anderen; verschillende bekende acteurs zegden het grote toneel vaar wel en sloten zich aan bij cabaret-ge zelschappen of lieten zich voor de lichte programma's door de omroep verenigingen engageren. "Wanneer wij nu, meer dan drie en half jaar na de bezetting, een globale balans maken van het amusementsbe drijf, dat wil dus zeggen, van het uit gaan van het publiek, dan kunnen wij beginnen met vast te stellen, dat die eerste periode van .Afreageren op de gebeurtenissen" voorbij is. Men heeft zijn oude gevoel voor critische onder scheiding teruggekregen en er is geen sprake meer van dat men, om maar een voorbeeld te noemen, een Ameri kaanse film zonder meer waardeert (zoals een paar jaar geleden), eandét het een Amerikaanse film Is. "Men wikt en weegt en zoekt met zorg al vorens men zijn geld besteedt. Zien wij dan dat het amusements bedrijf in het algemeen en het thea terbedrijf in het bijzonder een bloed- arme periode doormaakt, dan spreekt het vanzelf, dat hier andere factoren een woordje meespreken. In de eerste plaats is het vrijkomen van voorheen gedistribueerde goederen van (na delige) invloed op het uitgaan. Eens „kon men niets kopen" en was dus eerder geneigd geld uit te geven voor amusement. Nu is dat anders. Huis gerei, schoenen en andere artikelen liggen weer vrij in de etalages en in duizend-en-een gevallen zal men liever iets noodzakelijks kopen en thuisblij ven (bij de radio) dan drie gulden of meer neertellen voor een plaats in schouwburg of cabaret. Ziedaar een duidelijk aanwijsbare oorzaak van de terugslag in het amu sementsbedrijf. Voeg daarbij de zo In grijpend verhoogde vermakelijkheids belasting waardoor talloze musics' met werkloosheid bedreigd of daar door al overvallen zijn eri men be hoeft niet verder naar motieven en oorzaken te zoeken. Nederland is arm geworden en dat is een veeg teken voor het vak van de ontspanning.... i Italiaanse mijnwerkers naar Nederland De Nederlandse delegatie, die in Rome besprekingen heeft gevoerd over de werving van Italiaanse mijn werkers voor de Limburgse mijnen, heeft telegrafisch meegedeeld, dat overeenstemming bereikt is. De ge maakte overeenkomst moet thans nog door de Nederlandse regering worden bekrachtigd. MISSCHIEN BENT U ook gaan zien naar „Achter de wolken" Misschien bent u er juist niét naar gaan zien, omdat u het nu lang zamerhand welletjes vond met die oorlogsfilms en zo. Een mens leest 's avonds al genoeg narigheid in de krant; als je daar nu óók nog voor, je plezier naar moet gaan kij ken. Toch jammer als u zo gedacht hebt. Want dan hebt u, ondanks al de ellende van puin en verwilde ring en onbeschrijflijk kinderleed toch iets héél mooist gemist. Iets zo hartverkwikkend moois, dat ik er dagenlang niet over uitgedacht raakte. En hu bedoel ik niet allereerst die zeldzaam hartelijke, jongens achtige Amerikaanse sergeant, die van een verwilderd hongerig klein dier een normale jongen maakt. Noch van die magere, stille Tsje chische moeder, die met zo held haftige hardnekkigheid langs die eindeloze autowegen blijft lopen, altijd maar lopen, van het ene Unnra-kamp naar het andere, op zoek naar haar jongen. Zulke dingen zijn prachtig, de critieken hadden gelijk, maar zijn ze niet menselijk en natuurlijk? Soldaten en kleine jongens hebben het wel vaker goed met elkaar kunnen vinden, en een moeder die haar voeten stukloopt voor haar kind zouden wij anders doen? Maar waarom hebben alle film- critieken nu juist die ene overge slagen die ene, die op mij de meeste Indruk heeft gemaakt? Die ene in haar hélemaal niet flatteuze uniform, met een veld- muts op het dikke, onverschillig opgemaakte haar. Zo maar een slordige knot, in de nek vastgesto- ken, omdat zij geen tijd heeft voor een modieuze permanent. Zij zit achter haar schrijfbureau, met tel kens een ander formulier onder haar vulpen. De commandante van het Unnra-kamp. Dat lelijke, rusti ge, smartelijke gezicht kan ik niet vergeten. Zij is een van de prach tigste vrouwen, die ik ooit heb ont moet. Ik weet niets van haar. De film geeft haar geen voorgeschiedenis, die zet haar daar zo maar meteen neer in haar houten barak, die laat haar alleen maar „Mevrouw" noe men en af en toe een paar rustige, korte zinnen zeggen. Wie is zij, en waar komt zij van daan? Misschien uit één van die duizenden kleine Amerikaanse ste den, die wij óók van de film zo goed kennen alsof wij er geweest waren. Misschien heeft zij er in één van die zonnige, ruime huizen ge woond, tussen gebloemde gordijnen en lichte meubels, met het uitricht op een onberispelijk grasveld of een straat met accacia's aan weers kanten. Misschien heeft zij niet ge noeg gehad aan haar huishouding, haar cake-recepten en haar vrou wenclub, omdat haar hart te groot was voor bazars en theekransjes. Misschien heeft zij zich gemeld voor het hulpwerk in Europa, zon der eigenlijk te beseffen wat zij zou te zien krijgen. En nu zit zij achter een schrijf bureau in een kale houten barak, ergens in Duitsland te midden van de puinhopen. Een zandvlakte en stenen in plaats van de bloeiende tuin, een uniform in plaats van een keurige japon, tafels op schragen en houten banken in plaats van het glanzend gewreven mahonie en de zitjes bij de haard. En in plaats van de lachende, beleefde kinderen uit haar straat, in hun heldere blousjes en fleurige jurkjes ein deloze stoeten van schuwe, have loze, half verwilderde, tot op het bot vermagerde kleine zwerfdieren. EENTONIG HERHAALT ZICH, met duizend variaties, dezelfde ge schiedenis. Van de aankomst, mid den in de nacht, op het wrakke stationnetje, waar in goederenwa gens het nieutoe convooi, uitgeput en onbeschrijflijk verwaarloosd, op het stro ligt te slapen. Tot het ver trek van een vrolijke, gezonde, zin gende troep met de rugzakken op, die de versierde barak zo heel leeg achterlaat. Zij zit achter haar bureau en kijkt, duizendmaal, in de ogen van een kind dat door de hel is ge jaagd. Zij laat zich levensgeschie denissen vertalen die eens te gru welijker klinken, omdat ze, toon loos en onaandoenlijk, verteld wor den door kleine meisjes met de ge zichten van oude vrouwen. Zij vult formulieren in die elk een ten hemel schreeuwende aanklacht zijn. Zij bewaart honderden kleding stukken, elk met een label er aan, van gestorven, verdronken, en ver hongerde kinderen, die zij zwij gend tonen moet aan radeloze on gelovige moedersZij zit en schrijft en kijkt op met rustige ogen; zij mag niet bezwijken onder dit alles en haar grote hart moet dit moedig verwerken, want zij is de enige toevlucht van duizenden in deze woestijn van puin. Laten wij ons niet al te veel op winden over Ilse Koch. Zij staat in alle kranten, de hele wereld kent haar en haar afschu welijke lampekappen, zij geniet een belangstelling en een „beroemd heid" waarover wij ons verbitterd ergeren. Maar laten wij nooit ver geten, dat tegenover deze ene Ilse Koch tientallen vrouwen staan als deze commandante van het Unnra- kamp. Vrouwen, over wie nooit iemand spreekt of schrijft, die van niemand een medaille of zelfs maar een ruikertje bloemen krijgen in haar kale barak. Maar die, op haar stille manier, de balans van goed en kwaad in deze wereld in evenwicht houden. SASKIA. ONGESCHREVEN WET. Van de hand van Laura Z. Hobson verscheen in vertaling van C. J. Kelk bij Van Holkema en Warendorf N. V. te Amsterdam „Ongeschreven Wet", waarvan de oorspronkelijke titel luidt .Gentleman's Agreement". Laura Hobson behandelt in dit boek een probleem, dat men in de verlichte Verenigde Staten niet aanwezig zou wanen, namelijk het grote vraagstuk van het anti-semitisme. Want dit gif is niet alleen van Hitier en zijn rotgeno- ten, het is ook, zij het dan in minder openlijke vorm, van. millioenen men sen in de hedendaagse samenleving. Maar juist door die verborgenheid is het zo veel sluipender en kwetsender ook in God's own country, in de ver lichte Verenigde Staten van Noord- Amerika. Laura Hobson heeft dit schrij nend leed, dat vreet aan het bestaan van honderdduizenden Amerikanen, tot uiting gebracht in een roman, die door ieder beschaafd mens gelezen dient te worden, opdat die mens tot zichzelf in- kere en zich afvraagt: „En ik, ben ik vrij van schuld?" En hoe weinigen blij ven dan over, die deze vraag met een eerlijk „Ja" kunnen beantwoorden? Dat de film naar Laura Hobson's werk heeft gegrepen, bewijst, hoezeer het in het brandpunt van de belangstelling staat, al mag verfilmen van een roman zeker niet steeds als bewijs van kwali teit gezien worden. Dat bewijs krijgt men slechts, door het wrange werk zelf te lezen. Jammer is slechts, dat Kelk bewezen heeft, het Amerikaans idioom niet te beheersen. Wanneer hij schrijft: „Drinkt U Schotse of rogge?" zegt dat een niet-ingewijde niets. Inderdaad is rye whiskey uit rogge gestookt, maar de vertaling gaat mank. En een meis je heeft haar notitieboekje niet vol staan met „data" want de vertaling van „Dates" luidt: „Afspraakjes". En zo zijn er tal van voorbeelden. Men late zich hierdoor echter niet weer houden. Want het boek van Hobson is er niet minder schrijnend om. Voor de conclusie van de procureur fiscaal, mr. A. M. Baron van Tuyll van Serooskerken, in de zaak tegen Hans Albin Rauter bestond grote publieke belangstelling. Reeds lang vóór de aan vang der zitting stonden velen te wachten voor het gebouw van de Hoge Raad te 's-Gravenhage. De rechtszaal was geheel gevuld toen Rauter werd binnengeleid. De proc.-fiscaal verklaarde, dat Rau ter voor een Nederlands Hof berecht kon worden. Ook het beroep van Rau- tei op het principe nulla poena sine lege werd verworpen. Het beroep op ambtelijk bevel werd ongegrond verklaard. „Men kan zich niet beroepen op dergelijke immorele bevelen" verklaarde de procureur-fis caal. Rauter's stelling: „De Nederlandse regering in Londen heeft het oorlogs recht geschonden door verzet te steu nen; daardoor had Duitsland het recht hetzelfde te doen", werd vervolgens besproken. Het Nederlandse verzet is ontstaan door de Duitse maatregelen, spontaan, zonder in de aanvang steun te ontvangen van de regering in Lon den. De proc. fiscaal vroeg zich af, of de regering van deze late hulp geen verwijt gemaakt moest worden. De maatregele-, die Rauter ten laste gelegd worden, werden in de dagvaar ding opgenomen. Een verdere specifi catie, zoals door Rauter verlangd, wordt, aldus de proc. fiscaal niet door de Nederlandse wet vereist. Dat Rauter niets geweten heeft van JO ZIET ONZE AARDE eruit van een hoogte van 112.000 m. De Amerikaanse marine heeft een deel van de aarde door middel van fototoestellen in V 2-raketten laten fotografen. Een oppervlakte van 4300 vierkante kilometer, tus sen Wyoming, in het midden westen van de Verenigde Staten en Mexico, werd in beeld gebracht. Men heeft een serie opnamen ge maakt en deze later tezamen ge voegd. Onze bovenste foto toont U een dergelijke montage, terwijl de foto rechts een deel van Mexico laat zien. Men kan duidelijk de details op het aardoppervlak on derscheiden, terwijl met deze op name ten overvloede bewezen wordt, dat dt oord* rond is. de gruwelijke maatregelen, die tegen de Joden werden genomen, achtte de procureur-fiscaal volstrekt onaanneme lijk. „Rauter eist voor zich het recht op straffeloosheid," verklaarde de proc.- fiscaal. „Het wereldgeweten zou ech ter diep geschokt worden, wanneer deze gruwelijke maatregelen onge straft zouden blijven." Pleiter heeft aangevoerd, dat op elke verzetsdaad van het Nederlandse vólk de Duitsers met represailles mochten antwoorden. „Neen," riep de proc.-fiscaal uit; „de Duitsers hadden moeten zorgen, dat er geen verzet was door de oor zaak: „hun eigen onwettige maat regelen, weg te nemen." Rauter bleef totaal onbewogen onder deze woorden. Hij volgde met aandacht net betoog van de proc. fiscaal. De misdaden door Rauter tegenover bet Nederlandse volk begaan achtte mr. Baron Tuyll van Serooskerken zo ern stig, dat hij geen aanleiding vond de strafmaat te verlichten. Hij concludeer de derhalve tot verwerping van het In gestelde beroep. Het laatste woord. De president, Mr. Haga, richtte zich daarop tot Rauter. „Volgens de Ne derlandse rechtspraak heeft U br| do cassatiebehandeling geen enkel recht op het laatste woord. De Raad heeft echter besloten U dit bij uitzondering toe te staan. Ik geef U 15 minuten." Rauter sprak. Het werd zeer stil in de rechtzaal. Niet voor zichzelf, doch voor zijn kameraden had hij gespro ken. Hun zaak wilde hjj vooral be hartigen. Zijn stem sloeg over. Even pauseerde hij, dan was hij zichzelf weer meester en klonk zijn stem even fel als steeds. Hij kwam nogmaals te rug op z(jn verklaring, dat hij geen gelegenheid had gehad zijn verdedi ging naar behoren voor te bereiden. Tenslotte verklaarde hij nogmaals, dat hij alle daden, die in zijn sector waren uitgevoerd, of hij nu het bevel daartoe gegeven had of niet, voor zijn rekening nam. „Maar laat mijn kameraden dan vrij" zo besloot hij. De president verklaarde daarop de zitting gesloten. Uitspraak op 15 Decem ber a.s. of eerder. HET ACHTSTE LEERJAAR EN HET PLATTELAND. Met het oog op bestaande plannen tot wederinvoering van het achtste leerjaar besloot het Kon. Ned. Landb. Comité de nodige stappen te doen ter voorkoming van benadeling van het platteland. Het Comité wenst, dat ook de lagere land en tuinbouwscholen het 8e leerjaar zul len omvatten, alsmede dat het gewoon lager onderwijs op het platteland zijn agrarisch karakter behoudt. ELECTRISCHE AFRASTERING VOOR KIPPEN. In de gemeente Zuidwolde (Dr.) pas sen kippenhouders met uitstekend re sultaat electrische afrastering voor kip pen toe. Een halve meter hoge afraste ring bestaand uit slechts vier draden blijkt in de practjjk voldoende. De kos ten van een dergelijke afrastering be draagt 1/10 deel van de gebruikelijke gazen afrastering.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1948 | | pagina 7