NIWIN: Zorg van een volk om zijn soldaten
in
"-.;r
Geestelijke zorgaandemannen in Indonesië
IPS
Samenwerking van
velen -
mes,
SIC:
EEN JAAR IS WEER VOORBIJ
In de rimboe
maar niet uit
Uit het oog,
het hart!
T?, T
De artisten komen
Te vee] gebed en te weinig werk?
de twee wereldoorlo-
maatschappijen, dl» op
et onopgemerkt voor-
ileef het verlies tussen
de Maatschappij „Ne.
tot de „Koningin Em--
anber 1915 op een my'n
amse Llóyd daarente.
iepen. De tweede we.
helaas een zwaarder»
dan 15 schepen van d«
en 7 z.g. prijsschepea
'olge van oorlogshan.
der de 3 bekende pas-
„Marnix van St. Al-
iristiaan Huygens" en
on Coen". Ook in deze
loyd de grootste ver-
er dan 19 eigen sche-
nog 8 z.g. „prijs-sche-
het uitbreken van dt
door de Nederlands
in Indië in beslag ge.
Ijke schepen, die toen
g aan verschillende
:er werden gegeven)
Dnder de eigen sche-
h de nieuwste en
>assagiersschepen, de
laloeran"; ook een an-
p, de „Patria", ging
lere vermelding ver
die het vlaggeschip
isterdamse haven, de
et grootste schip van
>orlog heelt gespeeld.
1st als hospitaalschlp
ig 382.260 mijl, dat is
ek van de aarde, af-
32.461 patiënten ver-
il zou natuurlijk on-
:r melding te maken
lart komen van het
lp der Koninklijk»
d N.V., de „Willem
nen met de „Oranje"
lassagiers naar onz»
den zo snel en com-
e vervoeren. De won-
edenis van de „'Wil-
lurende de vijf oor
aren bij de scheeps-
in Vlissingen^ in
ling lag en alle oor-
1 ongedeerd doör-
ide bekend worden
:ven de tweede we-
angestlpt, willen w»
s. „Johan de Witt"
ils laatste passagiers-
10, met ruim 300 pas-
de haven van Am-
i deze 300 passagiers
zelfs uit het reeds
ezette Arnhem wa-
ans hadden gezien,
i boord te komen!
de Witt" met »ia-
a had. zodat slechts
5 mijl de Noordzee
;estoken, bereikten
de veilige Engelse
rdek stonden dfie
gesteld waartussen
een roeispan was
nd de lucht instak
ka's met het ,.af-
veilige afstand te
impton werd het
erepareerd en ver-
Tandjong Priok,
Juli 1940 aankwam,
wel de merkwaar
die ooit door een
ip naar de Oost is
'airen ontspan
de voorposten.
f rijden deze
en vooral
i
DOND DB SOLDAAT la de stilte van de tropen-
nacht een vreemde stilt» vol gerucht uit een
wondere, eeuwig-groene wereld. In de hoge pal-
meokruinen ritselt sacht de wind en 'n bleke
maan drijft roerloos tussen myriaden sterren. Met
vreemde ogen tracht de soldaat iets te begrijpen
▼sa de overweldigende ervaring, die hem in en
kele weken tijds 'n ganse wereld deed doorreizen
en hem hier neerzette: alleen, in de benauwende
eenzaamheid van de verr» voorpost, die verscho
len achter het dichte, groene gordijn van de In
dische rimboe. Maar hi) doet zijn plicht, met ogen,
die de duisternis aftasten naar onraad en bedrei
ging. Want de orde en de veiligheid, waarvoor h(j
zijn wekenlange reis heeft gemaakt, zijn nog niet
weergekeerd in het land, dat hem dierbaar is
gaan worden. Ondanks de eenzaamheid, ver, on
metelijk ver van de vertrouwde omgeving van
thuis; ondanks do vaak grenzenloze verveling, die
zijn dagen leeg maakt in hun eentonige regelmaat
van wacht en rust, van rust en wacht. En soms
bekruipt hem de vrees van vergeten te zijn in de
eindeloosheid van de wijde, wijde archipeL
-4i .fik.
ftMggN -
i m 5 p®|
H* - M J. m
k K
Mi m
■Jim.
-* «V* 02S- -2»!
VpV';
f vV-é.'-**s
V-, -- 'V
VijAAR THUIS, in het vaderland, ont
stond de Niwin. De Nationale In
spanning Welzijnsverzorging Indië. En
haar voorzitter, Z. K. H. Prins Bern-
hard, sprak: „Alle Nederlanders zor
gen gemeenschappelijk voor alle mili
tairen en alle burgers, die onder soort
gelijke omstandigheden in Indië lo
ven". Dat waren simpele woorden,
maar zij betekenen een wereld aan
arbeid voor do velo honderden ent
housiaste medewerkers van de Niwin,
la en buiten Nederland. Want niet al
leen werd de noodzaak gevoeld van
een welzljnsverzorglng, die zich over
alle verschillen van rang of stand heen
richten zou bot elke zoldaat, maar bo
vendien achtte de regering het dwin
gend noodzakelijk, dat de vele be
staande organisaties van verschillende
huize met gelijke of bijna gelijke doel
stelling zoveel mogelijk tot elkaar zou
den worden gebracht om samen te
doen wat samen gedaan kan worden
en om elkaar te helpen, waar ieder,
gegeven de bijzondere aard van eigen
doelstelling, op eigen terrein tjleef,
Kortom: er diende een einde te ko
men aan versnippering van krachten.
Want die versnippering betekent zon
der meer, dat het effect van een actie,
met zoveel enthousiasme begonnen,
verloren gaat in t enorme spreidings-
gebled, dat de Indische archipel vormt.
Alleen de meest intensieve samenwer
king kan de soldaat op zijn eenzame
post de overtuiging geven, dat het va
derland hem niet vergeet. En daarom
ging de Niwin het bindend element
vormen tussen al die organisaties, die
een rijk bloeiend particulier Initiatief
het leven had doen zien en die alle
iets méér wilden doen dan de officiële
legerverzorging al deed.
Naar boven demonstreert die nood
zakelijke aamenwerking tussen de ver
schillende thuisfrontorganisaties zich
in de samenstelling van 6et Niwin-
comité, waarin zitting hebben; het
Ned, Vrouwencomité, de Unie van
Vrouwelijke Vrijwilligers, vertegen
woordigers van jeugdorganisaties en
van Werknemersorganisaties, „Neder
land helpt Indië", Katholiek Thuis
front, Protestant Interkerkelijk Thuis
front, het Ned. Rode Kruis, en de
Band Nederland-Indië, Al deze organi
saties werken gecoördineerd in de Ni
win tezamen- aan één gemeenschappe
lijk doel: de (aanvullende) verzor
ging van de militair in Indonesië, óók
al is iedere organisatie bovendien
werkzaam op haar eigen specifieke
terrein, zoals b.v. bij de Thuisfronten
de geestelijke verzorging.
Daarenboven werd het de taak van
de Niwin om volkomen nationaal ge
richte acties voor de militairen over
zee te gaan voeren als manifestatie
van medeleven van het gehéle Neder
landse volk zonder onderscheid naar
religieuze of politieke overtuiging. De
Niwin voert dan ook slechts algemene
acties namens het gehele volk en
zij kent derhalve geen persoonlijk ge
richt» campagnes. Ook make men niet
d« misvatting, dat de Niwin verant
woordelijk zou zijn voor de ganse wel
fare onzer militairen overzee! Wat zij
doet, beoogt slechts te zijn: een extra-
tje, een aanvulling op het normale
legerrantsoen, een handdruk van het
Nederlandse volk. En deze hónddruk
kan geen regering over nemen! Daar
om ook is Niwin-zorg geen, regerings-
taak. Die handdruk moet ons volk zélf
geven door zijn medewerking aan de
acties voor de mannen in de tropen.
HET VOLK geeft gehoor aan
wereldkaart, waarop tal van pijlen en
rode stippen de activiteit van de meer
dan dertig Niwin-steunpunten buiten
Nederland markeren, In Singapore en
in Santago de Chile, in Johannesburg
en in Washington, in Sydney en in
Brussel... waar landgenoten leven en
werken Is de slogan „Oké, wij leven
mee met de jongens overzee!" een le
vend begrip geworden! Zij allen doen
mee, wanneer de Niwin het sein geeft
voor een nieuwe, landelijke actie.
Want de mannen hebben veel nodig!
Cantinewagens.een maandenlange
actie werd geplanned en het resultaat
was: 32 modern uitgeruste cantinewa
gens als groet van de landstreek of
stad, welker bewoners de wagen be
kostigden. Maar voor de inhoud zorgt
het leger, want de Niwin zendt geen
koeken en limonade, veters en was
knijpers! Boeken zijn dringend nodig!
Dus worden boekenacties op stapel
gezet, samen met het Rode Kruis. En
in Scheveningen werkt het boeken-
depöt Niwin-Rode Kruis dag aan dag
om de grote stapels Ingezamelde (en
nieuw aangekochte) lectuur boeken,
kranten, tijdschriften te schiften en
te kaften en te verschepen. Sport-
materiaalde Niwin-sportartikelen-
actle vraagt de voortdurende mede
werking van de Nederlandse sport
wereld. Radio's! Gramofoonsl Films!
den overbrugd en boottochten van
wéken zijn nodig om de gaven van
het Nederlandse volk bij de militairen
in de buitengewesten te doen komen.
En wat moet meer op tijd zijn dan een
Kerstpakket, dat ophoudt een Kérst
geschenk te zijn, als het te laat arrl
veert? En in het hartje van de rim
boe, honderden kilometers van de be-
v/oor^je wereld, krijgt de soldaat op
Kerstavond zijn Kerstpakket: een
groet uit het vaderland, van zijn land
genoten, die hem niet vergeten zijn.
En vol .dankbaarheid schrijft hij:
„Het is niet zozeer het pakket, wat
ons verheugt, maar datgeni, dat het
pakket bewijst, n.l. dat Holland achter
ons staat en met cms meeleejt."
Déze briefjes zijn het, die de gulle
gever in het vaderland ook een vol
gende maal zijn medewerking doen
geven, als een medewerker aan NJ-
win-acties een beroep op hem doet.
\^JAAR DE WEGEN verloren lopen
in de omstrengeling van de Indi
sche plantenweelde, begint het rijk
van de jeep. Over smalle, nauw-be-
gaanbare paden, door droge rivierbed
dingen, langs onverwachte ravijnen
zwoegt de jeep. Op weg naar de bui
tenpost, waar de kompie voortdurend
De militairen overzee vragen er om overhoop ligt met de eenzaamheid en
ACHTER DE KLAMBOE ligt de
soldaat. Zjjn gedachten zijn ver
van palmen en Java's blauwe bergen,
HU doet zijn dienst, poetst zjjn ge
weer. Maar thuis werkt de Niwln,
werkt het Nederlandse volk om hem
te geven, wat h(j zo gTaag ontvangen
wil: het medeleven van thuis. Indië Is
groot. En de militairen zitten overal.
Nederland Is arm. Daarom zal nooit
Iedere soldaat alles kunnen krijgen,
wat de Niwln hem graag zou geven.
Maar vergéten ls hj] niet!
AAN DE HOLLANDSE SOLDAAT
Daar valt de laatste slag door de nachtelijke stilte,
Sirenes gillen luid, een jaar is afgelost.
Maar jij zit ergens in een kampong of een dessa,
Of staat misschien ver weg op een verlaten post.
Een jaar is weer, voorbij, je denkt aan thuis, je vrienden,
Je ruikt, hoe ver ook weg, de oliebollenlucht,
Je hoort de mensen luid op 't jaar dat aanbreekt klinken,
Je zoekt je foto's op, bekijkt ze eens, en zucht
Je voelt je deze dag bijzonder sterk vei bonden
Met 't kleine stukje land waar je bent groot gebracht
Waarop je, net als wij, ook wel eens hebt gekankerd,
Maar dat nu als een ster straalt in een donk're nacht.
Het oude jaar kan ons wel eens weemoedig maken,
Je denkt aan wat het bracht aan vreugde en verdriet,
Misschien poog je vergeefs een traan terug te dringen
Of klinkt er in je hart van dankbaarheid een lied.
Doch hoe 't ook moge zijn, houdt dit maar goed voor ogen:
Na ieder einde komt toch ook weer een begin.
Het oude is voorbij, een nieuw jaar is begonnen
Met kansen velerlei. Treedt het dan moedig inl
Wij hopen dat het jaar dat komt je moge geven
Détgene wat je er het liefste van verwacht.
Toon je bij ieder ding, of 't voorspoed is of tegen,
Een echte kerel van 't oud-Hollandse geslacht.
Wij wensen je veel heil en bovenal Gods zegen.
Een goede thuiskomst eens in 't oude moederland.
En zijn wij nu dan nog ver van elkaar gescheiden,
Tóch weten wij ons nauw verbonden door één band.
Tabé dan, kameraad, tot weerziens, naar wij hopen.
Een hand voor jou en al je vrienden over zee.
Weest er van overtuigd, wij blijven aan je denken,
We leven en vooretl: wij bidden met je mee.
JABSON
En
het beroep op zijn medeleven. Ook
buiten de landsgrenzen! Op de afde
ling Buitenland van het Centraal Bu
reau In Den Haag hangt een enorme
Het Amerikaanse Niwin-Comité schonk aan het radioprogramma voor de
Nederlandse Strijdkrachten in Indonesië zes z.g. söund-mirrors-vereen-
voudigde geluidsopname-installaties. De Luitenant Leo op een voorpost
in Indonesië tijdens een 'opname voor de rubriek „Contact met thuis."
de Niwin werkt koortsachtig. Ont
spanning! En kunstenaars, artisten,
musici spoeden zich naar de tropen.
Natuurlijk: genoeg is het nooit! Daar
voor ontbreekt te vaak het geld. Maar
er wórdt gewerkt en langzaam maar
zeker nadert de welzijnsverzorging een
peil, waarop kan worden gezegd: de,
basis is goed.
Kerstpakketten
J£E$STMIS NADERT.. ..en de Ni
win besluit: iedere soldaat en iedere
burgerpionier op het Kerstfeest een
Kerstpakket. Er zijn er tienduizenden
nodig. Zal het lukken? De Niwin
neemt het risico en begint al met de
voorbereidingen, als de zomerzon nog
hoog aan de hemel staat. Maar de ver
scheping duurt lang en de verspreiding
in de archipel brengt enorme moei
lijkheden. Want de Niwin kent één
probleem, groter dan alle andere te
zamen: het transport in het grote
eilandenrijk. Voor Nederlandse begrip
pen ongekende afstanden moeten wor-
3 -
'tys, vii M -k-yv.
>- ,r- mr
v.-.: -V
- t «V ,'j' J".
V .«WW-. 'Vï rJ
V .'"V r>,
- - -
il
Woning van inheemsen in ie Buitengewesten.
de verveling. En als de jeep met sto
mende motor tot stilstand komt, ls de
sleur van alledag even verbroken: de
post en het pakje, de rantsoenen en
het tijdschrift. Maar soms brengt de
jeep méér. Al een paar dagen had het
door het kampement geklonken: „Jon
gens! De artisten komen!" En er werd
gezwoegd en geploeterd aan een
toneeltje van bamboe en matten. Dan
komen daar de jeeps. De artisten ver
bergen hun vermoeidheid van het
reizen en trekken in vrachtvliegtuigen
en hotsebotsende legertrucks achter
een zonnige lach en een uur later be
gint de voorstelling. Er klinken Hol
landse liedjes, er is Hollandse humor
en de daverende soldatenlach schalt
hoog op. En 's avonds schrijft de sol
datenkrant:
„Zij hebben ons gedurende enige
uren doen vergeten, dat we ver van
Nederland zijn, waar men rode wan
nen heeft van de tfou en thuis kan
komen met regendroppels als parels op
je jas en in je haar."
Dót is een der belangrijkste facetten
van de artistenuitzendlng: het even
contact hebben met thuis, even praten
met mensen kersvers uit de kou! Na de
voorstelling wringen de artisten hun
doorgetranspireerde kleren uit, ma
ken hier en daar '•nog een praatje met
een nieuwsgierig groepje soldaten, dat
hen de oren van het hoofd vraagt over
Holland, en dan komen weer de jeeps.
Naar de volgende voorpost, waar wéér
een primitief 'toneeltje is geprutst en
wéér een troep jongens met bonzende
harten van verwachting naar hen uit
ziet. En de aanvoerder van het gezel
schapje schrijft naar huis:
„De ontvangst is werkelijk enorm.
Het werken hier is buitengewoon
dankbaar.
Maar als het troepje op Schiphol uit
het toestel stapt, zijn de gezichten ma
ger en vermoeid; maar dankbaar,
dankbaar.,..
£R KOMEN SOMS bittere brieven
uit Indië. Brieven van jongens,
die het heus niet gemakkelijk hebben.
Zjj zjjn zo maar uit hun milieu ge
rukt. „Dienst" In Nederland ls im
mers heel wat anders dan dienst in
Indonesië. In Nederland, hoe ver ook
van huls, toch elke week als het even
kan de Zondag ln het eigen gezin. Dat
ls het gezin van de ouders of dat van
de militair zelf. Vijf uur sporen ln
ons land is een hele reis. Maar 't ls
meestal dan ook de langste, die er te
maken valt. En de meesten hebben
die uren niet nodig om thuis te ko
men. Is e* iets ln het ouderlijk gezin,
telefoon en telegraaf* staan ter be
schikking en de soldaat kan in drin
gende gevallen onmiddellijk zijn waar
hij nodig is. En' de omgeving ls ver
trouwd: overal is het Holland, ook al
heet het Limburg of Drente. En zelfs
Amsterdam, „die grote stad", is nog
een bescherming van de jonge sol
daat. Want Zaterdag gaat hij naar
huis. Naar zijn meisje of naar zijn
vrouw, naar moeder. Tal van proble
men, die het eigen leven raken, ko
men ln Nederland niet of nauwelijks
aan de orde. Of zij kunnen onmiddel
lijk worden opgevangen en uitge
praat.
Maar dat alles verandert als de
militair buiten de grenzen van zijn
land wordt gebracht. De geschiedenis
van alle trekkende legers is er om het
te bewijzen. Dan komen voor velen
allerlei bedreigingen in een accuut
stadium. Van zedelijke en "van morele
aard. En die twee hebben zeer veel
met elkaar te maken.
Er komen soms brieven van jongens
uit Indië. Een vader heeft er ons eens
een opgestuurd. Zo'n brief, waarin een
jongen zijn hart uitstort, zijn moei
lijkheden eens ronduit opsomt: zorg
over moeder, twijfel aan eigen trouw
ten opzichte van het meisje in Neder
land, uitgestelde hoop omtrent de
terugkeer en de aflossing, en de wijze
Spreukendichter heeft daarvan al ge
zegd: die krenkt het hart.
Mijlen ver zitten ze soms van de be
woonde wereld. Ergens met een kleine
patrouille. Gevaarlijk, altijd bedacht
op alarm. Hitte en spanningen trotse
rend. En aan de rand van het terrein
de „sukkelade famkes", die teer kun
nen zijn en aanmoedigend. Holland ls
verweg en je bent ook maar alleen, al
ben je met z'n duizenden. Sterke be
nen zijn het, die do weelde kunnen
dragen. De weelde van de armoede:
toch alleen te zijn.
Dan kan een gesprek met de kame
raden helpen. Er zijn er bij, die de
moed allang verloren hebben op dit
punt. Zij doen hun plicht, en goed ook,
maar voor de rest: après nou le déluge.
Er zijn er ook, die geestelijk en moreel
staande blijven. Zulk een jongen
schreef naar huis en wij lazen zijn brief.
„Wat hebben we er aan, als wij in
ons kerkblad lezendat dominee elke
Zondag bidt „voor onze jongens in In
dië", maar dominee komt zélf niet.En
hij kan best weg. Er zijn er dan im
mers nóp 6 in onze gemeente! Kan die
gemeente het niet enkele jaren met
één, desnoods met twee predikanten
minder doen? De dokter moet oók en
de officieren hebben dikwijls een ge
zin in Holland. Maar waar blijft de
praktijk van de predikanten tegenover
hun theorie? Laten zij dan weten, dat
als wij terugkomen en zij zeggen, dat
v:ij losgeslagen zijn van de kerk, zede
lijk bedorven en geestelijk uitgehold,
het hün schuld is. En, wanneer zij zelf
wilden gaan, maar de kerkeraa d het
overbodig vond en meende misschien,
dat het met „gemeentebrieven" wel af
kon, dan ls het de schuld der geméen-
te. Van de gemeente, die elke Zondag
voor ons meebidt, maar ons geestelijk
tieh laaf verkommeren"
Hier staan harde woorden. Dit is een
bittere brief. De vraag is nu maar:
heeft deze jongen gelijk?
Wij herinneren ons gelezen te heb
ben, wat Ds. J. C. Koningsberger, des
tijds hoofdlegerpredikant in Indonesië,
over de geestelijke verzorging aldaar
van ons leger heeft gezegd. Dat was
precies een jaar geleden. Ongetwijfeld
heeft het bezoek, dat hij toen aan ons
land bracht, resultaat gehad en zijn er
sedert verschillende leger- en vloot-
predikanten vertrokken. Maar dat was
dan ook hard nodig.
Want, zo deelde Ds. Koningsberger
in een interview mede, de Protestants
Geestelijke verzorging is zeer beslist
achter bij die van de R.Katholieken.
Er* waren in 1947 60 veldpredikers m
Indië, 30 Hervormde en ongeveer
evenveel Gereformeerden, benevens
enkele Uit kleinere Protestantse Ker
ken. Maar, zo zei hij, dat is 25 te wei
nig om alle onderdelen zodanig te
voorzien, dat de veldprediker niet
meer de man is, die alleen voor begra
fenissen en in heel dringende gevallen
met jeep of vliegmachine even over
komt. Hij moet, integendeel, degene
kunnen zijn, die een dagelijks en regel
matig contact heeft met zijn troep: het
vaste punt, dat altijd voor elke jongen
bereikbaar is. En dat is thans uitge
sloten. Wat dat betreft heeft de vloot
het wat beter, omdat aan boord van
een oorlogsschip de vlootpredikant
aanwezig blijft en niet van zijn troep
gescheiden wordt, een troep boven
dien, die niet groter óf kleiner wordt.
Intussen: de actie van Ds. Konings
berger heeft ,zo wij ons herinneren,
succes gehad. Er zijn zeker 20 predi
kanten gevonden, die inmiddels hun
dienst in Indië vervullen. Maar er zijn
er ook weer .teruggekomen, afgekeurd
misschien. De Protestants geestelijke
verzorging lijdt nog altijd aan onder
voeding.
pN TOCH IS ZIJ meer nodig dan
wat ook. Reeds een jaar geleden
ze! Ds. Koningsberger en hij heeft
de ervaring van het werk! dat hj)
nergens kan komen om, dikwijls on
verwacht, een velddienst te houden,
of de jongens stromen toe. En als er
na afloop gelegenheid ls voor een
spreekuur, dan staan ze ln de rjj met
al hun vragen en noden, met hun dik
wijls waarachtige geestelijke nood.
En dat ls de ervaring van alle veld
predikers.
De kerkdiensten in de garnizoens
plaatsen? Wij weten het uit andere
brieven, hoe zij soms drie keer per
Zondag overvol zijn met militairen.
Daar is een reden voor. Ongetwijfeld
zijn er onder de kerkbezoekende mili
tairen velen, die heus thuis, in Hol
land, zo trouw niet waren ln hun
kerkgang. Maar, in de verte en los van
huis, is de kerkdienst een herinnering
aan het eigen land en de eigen om
geving, aan vader e/i mpeder. In velen
leett een stil, dikwijls nooit uitgespro
ken heimwee, en zij gaan naar de
kerk. Zij zijn bevoorrechtboven de
kameraden, die op eenzame posten
buiten alle contact bivakkeren. Mis
schien hebben zij méér het gevoel dan
die anderen, dat de geestelijke verzor
ging nog wel voldoende is. Maar dan
gaat het juist om die vele anderen!
Die velen, die alleen aan de dominee
kwijt kunnen en kwijt willen, wat 7.1J
te zeggen hebben. In zulke ogenblik
ken vwordt dan bemerkt, dat de domi
nee geen tijd heeft en dat is niet
zijn schuld dat hij pas over veertien
dagen komen kan. En dat ls te lang
Er moet onmiddellijk kunnen worden
gesproken en geholpen. Dat is immers
pastorale zorg?
Het behoeft geen betoog, dat de
bureaux van de Hoofdlegerpredikant
en de hoofdvlootpredikant ln oni land
alle mogelijke moeite doen om predi
kanten twee jaar los te maken van
hun gemeente en naar Indonesië te
krijgen. Velen zijn. ook reeds gegaan.
Maar hun aantal is steeds nog te wei
nig en die jongen had gelijk, als htj
zegt, dat bij het bidden ook het wer
ken behoort.
Het is natuurlijk goed, dat wfj als
volk om onze mannen ln de verte
denken. Dat de Niwin wordt gesteund
en het Thuisfront. Dat wij zelf kerst
pakketten zenden en vele brieven.
Maar buiten en boven dit alles staat
de noodzakelijkheid van de persóón-
lijke hulp. Hulp, die velen nodig heb
ben niet alleen, maar van de Kerk óflk
verwachten. Want zij zijn Immer» haar
leden!
De Legerleiding ln Indië geeft altijd
alle medewerking. ZIJ wil liever teveel
dan te weinig veldpredikers hebben.
En het was Generaal Spoor zelf, die ln
November '47 In een radiorede uit
sprak, dat de Protestanten eindelijk,
terwille van hun jongens, evenveel
hulp dienden te zenden als de R.
Katholieken. Wy weten wel, daar gaat
het wat makkelijker; Een R.Kath.
geestelijke is niet gehuwd; voor hem
gelden niet de bezwaren van flet ge
zin. Maar er zijn óók ongehuwde pre
dikanten, die wel wat erg hokvast zijn.
Laat echter de jongens |bver zee er
van overtuigd zijn. dat er ook ln Ne
derland voldoende kringen zijn, die
ten deze op het verantwoordelijk
heidsbesef der predikanten een beroep
doen en dat steeds, In persoonlijk ge
sprek en in de kerkelijke pers, deza
zaak der geestelijke verzorging onder
hun aandacht wordt gebracht.
En tot onze Jongens ln Indië zou
den wij daarom Willen zeggen: blijf
ook zelf op de noodzakelijkheid van
die verzorging aandringen. Schrijf het
gerust aan uw kerkeraad: we zfln
dankbaar voor brief en blad en voor
het pakje shag, maar stuur ons de
dominee. Want hier zit een stuk ge
meente van hem, dat hem nodig heeft.
Dat hem ln veel opzichten op dit
ogenblik meer nodig heeft dan de ge
meente thuis. Want weet u, dat we
nu nog niet eens Iets gezegd hebben
over de hospitalen en ziekenhuizen
Door de lucht naar Indonesll
(Vervolg).
verpleegsters en vele artisten, dia een
tournee houden onder de militairen ln
de Archipel, legden per „Vliegende
Hollander" de lange weg naar Bata
via af. „Vliegende kinderkamers"
noemde men de vliegtuigen, waarmee
de vrouwen met him kinderen naar
hun echtgenoten in de tropische ge
bieden reisden. Steeds groter werd
de vraag naar deze zo aantrekkelijk*
en snelle wijze van gezinshereniging,
waardoor het ten slotte noodzakelijk
werd de boven beschreven extra dien
sten. ln te stellen.
Het aanzienlijk postvervoer van en
naar de tussenstations op de Batavia-
lfln heeft de K.L.M. tevens een grote
Internationale betekenis gegeven.
Lange tjjd was de Nederlandse lucht-
verblnding AmsterdamBatavia do
langste ter wereld. Thans ls de komst
van de „Vliegende Hollander", die da
gelijks op Batavia'^ vliegveld Kemajo-
ran hoe gewoon het ook ls gewor
den steeds weer een gebeurtenis
voor de vele militairen, die ln het uit
gestrekte Indonesië verblijven. Want
ieder toestel brengt duizenden brie
ven mee van de familieleden thuis.
Zo draagt deze luchtdlenst haar
steentje bij tot een beter contact en
een versnel Jteconomlsche ontwikke
ling van L^vlanden, die hierbij het
nauwst betrokken zijn.