NIWIN: Zorg van een volk om zijn soldaten in "-.;r Geestelijke zorgaandemannen in Indonesië IPS Samenwerking van velen - mes, SIC: EEN JAAR IS WEER VOORBIJ In de rimboe maar niet uit Uit het oog, het hart! T?, T De artisten komen Te vee] gebed en te weinig werk? de twee wereldoorlo- maatschappijen, dl» op et onopgemerkt voor- ileef het verlies tussen de Maatschappij „Ne. tot de „Koningin Em-- anber 1915 op een my'n amse Llóyd daarente. iepen. De tweede we. helaas een zwaarder» dan 15 schepen van d« en 7 z.g. prijsschepea 'olge van oorlogshan. der de 3 bekende pas- „Marnix van St. Al- iristiaan Huygens" en on Coen". Ook in deze loyd de grootste ver- er dan 19 eigen sche- nog 8 z.g. „prijs-sche- het uitbreken van dt door de Nederlands in Indië in beslag ge. Ijke schepen, die toen g aan verschillende :er werden gegeven) Dnder de eigen sche- h de nieuwste en >assagiersschepen, de laloeran"; ook een an- p, de „Patria", ging lere vermelding ver die het vlaggeschip isterdamse haven, de et grootste schip van >orlog heelt gespeeld. 1st als hospitaalschlp ig 382.260 mijl, dat is ek van de aarde, af- 32.461 patiënten ver- il zou natuurlijk on- :r melding te maken lart komen van het lp der Koninklijk» d N.V., de „Willem nen met de „Oranje" lassagiers naar onz» den zo snel en com- e vervoeren. De won- edenis van de „'Wil- lurende de vijf oor aren bij de scheeps- in Vlissingen^ in ling lag en alle oor- 1 ongedeerd doör- ide bekend worden :ven de tweede we- angestlpt, willen w» s. „Johan de Witt" ils laatste passagiers- 10, met ruim 300 pas- de haven van Am- i deze 300 passagiers zelfs uit het reeds ezette Arnhem wa- ans hadden gezien, i boord te komen! de Witt" met »ia- a had. zodat slechts 5 mijl de Noordzee ;estoken, bereikten de veilige Engelse rdek stonden dfie gesteld waartussen een roeispan was nd de lucht instak ka's met het ,.af- veilige afstand te impton werd het erepareerd en ver- Tandjong Priok, Juli 1940 aankwam, wel de merkwaar die ooit door een ip naar de Oost is 'airen ontspan de voorposten. f rijden deze en vooral i DOND DB SOLDAAT la de stilte van de tropen- nacht een vreemde stilt» vol gerucht uit een wondere, eeuwig-groene wereld. In de hoge pal- meokruinen ritselt sacht de wind en 'n bleke maan drijft roerloos tussen myriaden sterren. Met vreemde ogen tracht de soldaat iets te begrijpen ▼sa de overweldigende ervaring, die hem in en kele weken tijds 'n ganse wereld deed doorreizen en hem hier neerzette: alleen, in de benauwende eenzaamheid van de verr» voorpost, die verscho len achter het dichte, groene gordijn van de In dische rimboe. Maar hi) doet zijn plicht, met ogen, die de duisternis aftasten naar onraad en bedrei ging. Want de orde en de veiligheid, waarvoor h(j zijn wekenlange reis heeft gemaakt, zijn nog niet weergekeerd in het land, dat hem dierbaar is gaan worden. Ondanks de eenzaamheid, ver, on metelijk ver van de vertrouwde omgeving van thuis; ondanks do vaak grenzenloze verveling, die zijn dagen leeg maakt in hun eentonige regelmaat van wacht en rust, van rust en wacht. En soms bekruipt hem de vrees van vergeten te zijn in de eindeloosheid van de wijde, wijde archipeL -4i .fik. ftMggN - i m 5 p®| H* - M J. m k K Mi m ■Jim. -* «V* 02S- -2»! VpV'; f vV-é.'-**s V-, -- 'V VijAAR THUIS, in het vaderland, ont stond de Niwin. De Nationale In spanning Welzijnsverzorging Indië. En haar voorzitter, Z. K. H. Prins Bern- hard, sprak: „Alle Nederlanders zor gen gemeenschappelijk voor alle mili tairen en alle burgers, die onder soort gelijke omstandigheden in Indië lo ven". Dat waren simpele woorden, maar zij betekenen een wereld aan arbeid voor do velo honderden ent housiaste medewerkers van de Niwin, la en buiten Nederland. Want niet al leen werd de noodzaak gevoeld van een welzljnsverzorglng, die zich over alle verschillen van rang of stand heen richten zou bot elke zoldaat, maar bo vendien achtte de regering het dwin gend noodzakelijk, dat de vele be staande organisaties van verschillende huize met gelijke of bijna gelijke doel stelling zoveel mogelijk tot elkaar zou den worden gebracht om samen te doen wat samen gedaan kan worden en om elkaar te helpen, waar ieder, gegeven de bijzondere aard van eigen doelstelling, op eigen terrein tjleef, Kortom: er diende een einde te ko men aan versnippering van krachten. Want die versnippering betekent zon der meer, dat het effect van een actie, met zoveel enthousiasme begonnen, verloren gaat in t enorme spreidings- gebled, dat de Indische archipel vormt. Alleen de meest intensieve samenwer king kan de soldaat op zijn eenzame post de overtuiging geven, dat het va derland hem niet vergeet. En daarom ging de Niwin het bindend element vormen tussen al die organisaties, die een rijk bloeiend particulier Initiatief het leven had doen zien en die alle iets méér wilden doen dan de officiële legerverzorging al deed. Naar boven demonstreert die nood zakelijke aamenwerking tussen de ver schillende thuisfrontorganisaties zich in de samenstelling van 6et Niwin- comité, waarin zitting hebben; het Ned, Vrouwencomité, de Unie van Vrouwelijke Vrijwilligers, vertegen woordigers van jeugdorganisaties en van Werknemersorganisaties, „Neder land helpt Indië", Katholiek Thuis front, Protestant Interkerkelijk Thuis front, het Ned. Rode Kruis, en de Band Nederland-Indië, Al deze organi saties werken gecoördineerd in de Ni win tezamen- aan één gemeenschappe lijk doel: de (aanvullende) verzor ging van de militair in Indonesië, óók al is iedere organisatie bovendien werkzaam op haar eigen specifieke terrein, zoals b.v. bij de Thuisfronten de geestelijke verzorging. Daarenboven werd het de taak van de Niwin om volkomen nationaal ge richte acties voor de militairen over zee te gaan voeren als manifestatie van medeleven van het gehéle Neder landse volk zonder onderscheid naar religieuze of politieke overtuiging. De Niwin voert dan ook slechts algemene acties namens het gehele volk en zij kent derhalve geen persoonlijk ge richt» campagnes. Ook make men niet d« misvatting, dat de Niwin verant woordelijk zou zijn voor de ganse wel fare onzer militairen overzee! Wat zij doet, beoogt slechts te zijn: een extra- tje, een aanvulling op het normale legerrantsoen, een handdruk van het Nederlandse volk. En deze hónddruk kan geen regering over nemen! Daar om ook is Niwin-zorg geen, regerings- taak. Die handdruk moet ons volk zélf geven door zijn medewerking aan de acties voor de mannen in de tropen. HET VOLK geeft gehoor aan wereldkaart, waarop tal van pijlen en rode stippen de activiteit van de meer dan dertig Niwin-steunpunten buiten Nederland markeren, In Singapore en in Santago de Chile, in Johannesburg en in Washington, in Sydney en in Brussel... waar landgenoten leven en werken Is de slogan „Oké, wij leven mee met de jongens overzee!" een le vend begrip geworden! Zij allen doen mee, wanneer de Niwin het sein geeft voor een nieuwe, landelijke actie. Want de mannen hebben veel nodig! Cantinewagens.een maandenlange actie werd geplanned en het resultaat was: 32 modern uitgeruste cantinewa gens als groet van de landstreek of stad, welker bewoners de wagen be kostigden. Maar voor de inhoud zorgt het leger, want de Niwin zendt geen koeken en limonade, veters en was knijpers! Boeken zijn dringend nodig! Dus worden boekenacties op stapel gezet, samen met het Rode Kruis. En in Scheveningen werkt het boeken- depöt Niwin-Rode Kruis dag aan dag om de grote stapels Ingezamelde (en nieuw aangekochte) lectuur boeken, kranten, tijdschriften te schiften en te kaften en te verschepen. Sport- materiaalde Niwin-sportartikelen- actle vraagt de voortdurende mede werking van de Nederlandse sport wereld. Radio's! Gramofoonsl Films! den overbrugd en boottochten van wéken zijn nodig om de gaven van het Nederlandse volk bij de militairen in de buitengewesten te doen komen. En wat moet meer op tijd zijn dan een Kerstpakket, dat ophoudt een Kérst geschenk te zijn, als het te laat arrl veert? En in het hartje van de rim boe, honderden kilometers van de be- v/oor^je wereld, krijgt de soldaat op Kerstavond zijn Kerstpakket: een groet uit het vaderland, van zijn land genoten, die hem niet vergeten zijn. En vol .dankbaarheid schrijft hij: „Het is niet zozeer het pakket, wat ons verheugt, maar datgeni, dat het pakket bewijst, n.l. dat Holland achter ons staat en met cms meeleejt." Déze briefjes zijn het, die de gulle gever in het vaderland ook een vol gende maal zijn medewerking doen geven, als een medewerker aan NJ- win-acties een beroep op hem doet. \^JAAR DE WEGEN verloren lopen in de omstrengeling van de Indi sche plantenweelde, begint het rijk van de jeep. Over smalle, nauw-be- gaanbare paden, door droge rivierbed dingen, langs onverwachte ravijnen zwoegt de jeep. Op weg naar de bui tenpost, waar de kompie voortdurend De militairen overzee vragen er om overhoop ligt met de eenzaamheid en ACHTER DE KLAMBOE ligt de soldaat. Zjjn gedachten zijn ver van palmen en Java's blauwe bergen, HU doet zijn dienst, poetst zjjn ge weer. Maar thuis werkt de Niwln, werkt het Nederlandse volk om hem te geven, wat h(j zo gTaag ontvangen wil: het medeleven van thuis. Indië Is groot. En de militairen zitten overal. Nederland Is arm. Daarom zal nooit Iedere soldaat alles kunnen krijgen, wat de Niwln hem graag zou geven. Maar vergéten ls hj] niet! AAN DE HOLLANDSE SOLDAAT Daar valt de laatste slag door de nachtelijke stilte, Sirenes gillen luid, een jaar is afgelost. Maar jij zit ergens in een kampong of een dessa, Of staat misschien ver weg op een verlaten post. Een jaar is weer, voorbij, je denkt aan thuis, je vrienden, Je ruikt, hoe ver ook weg, de oliebollenlucht, Je hoort de mensen luid op 't jaar dat aanbreekt klinken, Je zoekt je foto's op, bekijkt ze eens, en zucht Je voelt je deze dag bijzonder sterk vei bonden Met 't kleine stukje land waar je bent groot gebracht Waarop je, net als wij, ook wel eens hebt gekankerd, Maar dat nu als een ster straalt in een donk're nacht. Het oude jaar kan ons wel eens weemoedig maken, Je denkt aan wat het bracht aan vreugde en verdriet, Misschien poog je vergeefs een traan terug te dringen Of klinkt er in je hart van dankbaarheid een lied. Doch hoe 't ook moge zijn, houdt dit maar goed voor ogen: Na ieder einde komt toch ook weer een begin. Het oude is voorbij, een nieuw jaar is begonnen Met kansen velerlei. Treedt het dan moedig inl Wij hopen dat het jaar dat komt je moge geven Détgene wat je er het liefste van verwacht. Toon je bij ieder ding, of 't voorspoed is of tegen, Een echte kerel van 't oud-Hollandse geslacht. Wij wensen je veel heil en bovenal Gods zegen. Een goede thuiskomst eens in 't oude moederland. En zijn wij nu dan nog ver van elkaar gescheiden, Tóch weten wij ons nauw verbonden door één band. Tabé dan, kameraad, tot weerziens, naar wij hopen. Een hand voor jou en al je vrienden over zee. Weest er van overtuigd, wij blijven aan je denken, We leven en vooretl: wij bidden met je mee. JABSON En het beroep op zijn medeleven. Ook buiten de landsgrenzen! Op de afde ling Buitenland van het Centraal Bu reau In Den Haag hangt een enorme Het Amerikaanse Niwin-Comité schonk aan het radioprogramma voor de Nederlandse Strijdkrachten in Indonesië zes z.g. söund-mirrors-vereen- voudigde geluidsopname-installaties. De Luitenant Leo op een voorpost in Indonesië tijdens een 'opname voor de rubriek „Contact met thuis." de Niwin werkt koortsachtig. Ont spanning! En kunstenaars, artisten, musici spoeden zich naar de tropen. Natuurlijk: genoeg is het nooit! Daar voor ontbreekt te vaak het geld. Maar er wórdt gewerkt en langzaam maar zeker nadert de welzijnsverzorging een peil, waarop kan worden gezegd: de, basis is goed. Kerstpakketten J£E$STMIS NADERT.. ..en de Ni win besluit: iedere soldaat en iedere burgerpionier op het Kerstfeest een Kerstpakket. Er zijn er tienduizenden nodig. Zal het lukken? De Niwin neemt het risico en begint al met de voorbereidingen, als de zomerzon nog hoog aan de hemel staat. Maar de ver scheping duurt lang en de verspreiding in de archipel brengt enorme moei lijkheden. Want de Niwin kent één probleem, groter dan alle andere te zamen: het transport in het grote eilandenrijk. Voor Nederlandse begrip pen ongekende afstanden moeten wor- 3 - 'tys, vii M -k-yv. >- ,r- mr v.-.: -V - t «V ,'j' J". V .«WW-. 'Vï rJ V .'"V r>, - - - il Woning van inheemsen in ie Buitengewesten. de verveling. En als de jeep met sto mende motor tot stilstand komt, ls de sleur van alledag even verbroken: de post en het pakje, de rantsoenen en het tijdschrift. Maar soms brengt de jeep méér. Al een paar dagen had het door het kampement geklonken: „Jon gens! De artisten komen!" En er werd gezwoegd en geploeterd aan een toneeltje van bamboe en matten. Dan komen daar de jeeps. De artisten ver bergen hun vermoeidheid van het reizen en trekken in vrachtvliegtuigen en hotsebotsende legertrucks achter een zonnige lach en een uur later be gint de voorstelling. Er klinken Hol landse liedjes, er is Hollandse humor en de daverende soldatenlach schalt hoog op. En 's avonds schrijft de sol datenkrant: „Zij hebben ons gedurende enige uren doen vergeten, dat we ver van Nederland zijn, waar men rode wan nen heeft van de tfou en thuis kan komen met regendroppels als parels op je jas en in je haar." Dót is een der belangrijkste facetten van de artistenuitzendlng: het even contact hebben met thuis, even praten met mensen kersvers uit de kou! Na de voorstelling wringen de artisten hun doorgetranspireerde kleren uit, ma ken hier en daar '•nog een praatje met een nieuwsgierig groepje soldaten, dat hen de oren van het hoofd vraagt over Holland, en dan komen weer de jeeps. Naar de volgende voorpost, waar wéér een primitief 'toneeltje is geprutst en wéér een troep jongens met bonzende harten van verwachting naar hen uit ziet. En de aanvoerder van het gezel schapje schrijft naar huis: „De ontvangst is werkelijk enorm. Het werken hier is buitengewoon dankbaar. Maar als het troepje op Schiphol uit het toestel stapt, zijn de gezichten ma ger en vermoeid; maar dankbaar, dankbaar.,.. £R KOMEN SOMS bittere brieven uit Indië. Brieven van jongens, die het heus niet gemakkelijk hebben. Zjj zjjn zo maar uit hun milieu ge rukt. „Dienst" In Nederland ls im mers heel wat anders dan dienst in Indonesië. In Nederland, hoe ver ook van huls, toch elke week als het even kan de Zondag ln het eigen gezin. Dat ls het gezin van de ouders of dat van de militair zelf. Vijf uur sporen ln ons land is een hele reis. Maar 't ls meestal dan ook de langste, die er te maken valt. En de meesten hebben die uren niet nodig om thuis te ko men. Is e* iets ln het ouderlijk gezin, telefoon en telegraaf* staan ter be schikking en de soldaat kan in drin gende gevallen onmiddellijk zijn waar hij nodig is. En' de omgeving ls ver trouwd: overal is het Holland, ook al heet het Limburg of Drente. En zelfs Amsterdam, „die grote stad", is nog een bescherming van de jonge sol daat. Want Zaterdag gaat hij naar huis. Naar zijn meisje of naar zijn vrouw, naar moeder. Tal van proble men, die het eigen leven raken, ko men ln Nederland niet of nauwelijks aan de orde. Of zij kunnen onmiddel lijk worden opgevangen en uitge praat. Maar dat alles verandert als de militair buiten de grenzen van zijn land wordt gebracht. De geschiedenis van alle trekkende legers is er om het te bewijzen. Dan komen voor velen allerlei bedreigingen in een accuut stadium. Van zedelijke en "van morele aard. En die twee hebben zeer veel met elkaar te maken. Er komen soms brieven van jongens uit Indië. Een vader heeft er ons eens een opgestuurd. Zo'n brief, waarin een jongen zijn hart uitstort, zijn moei lijkheden eens ronduit opsomt: zorg over moeder, twijfel aan eigen trouw ten opzichte van het meisje in Neder land, uitgestelde hoop omtrent de terugkeer en de aflossing, en de wijze Spreukendichter heeft daarvan al ge zegd: die krenkt het hart. Mijlen ver zitten ze soms van de be woonde wereld. Ergens met een kleine patrouille. Gevaarlijk, altijd bedacht op alarm. Hitte en spanningen trotse rend. En aan de rand van het terrein de „sukkelade famkes", die teer kun nen zijn en aanmoedigend. Holland ls verweg en je bent ook maar alleen, al ben je met z'n duizenden. Sterke be nen zijn het, die do weelde kunnen dragen. De weelde van de armoede: toch alleen te zijn. Dan kan een gesprek met de kame raden helpen. Er zijn er bij, die de moed allang verloren hebben op dit punt. Zij doen hun plicht, en goed ook, maar voor de rest: après nou le déluge. Er zijn er ook, die geestelijk en moreel staande blijven. Zulk een jongen schreef naar huis en wij lazen zijn brief. „Wat hebben we er aan, als wij in ons kerkblad lezendat dominee elke Zondag bidt „voor onze jongens in In dië", maar dominee komt zélf niet.En hij kan best weg. Er zijn er dan im mers nóp 6 in onze gemeente! Kan die gemeente het niet enkele jaren met één, desnoods met twee predikanten minder doen? De dokter moet oók en de officieren hebben dikwijls een ge zin in Holland. Maar waar blijft de praktijk van de predikanten tegenover hun theorie? Laten zij dan weten, dat als wij terugkomen en zij zeggen, dat v:ij losgeslagen zijn van de kerk, zede lijk bedorven en geestelijk uitgehold, het hün schuld is. En, wanneer zij zelf wilden gaan, maar de kerkeraa d het overbodig vond en meende misschien, dat het met „gemeentebrieven" wel af kon, dan ls het de schuld der geméen- te. Van de gemeente, die elke Zondag voor ons meebidt, maar ons geestelijk tieh laaf verkommeren" Hier staan harde woorden. Dit is een bittere brief. De vraag is nu maar: heeft deze jongen gelijk? Wij herinneren ons gelezen te heb ben, wat Ds. J. C. Koningsberger, des tijds hoofdlegerpredikant in Indonesië, over de geestelijke verzorging aldaar van ons leger heeft gezegd. Dat was precies een jaar geleden. Ongetwijfeld heeft het bezoek, dat hij toen aan ons land bracht, resultaat gehad en zijn er sedert verschillende leger- en vloot- predikanten vertrokken. Maar dat was dan ook hard nodig. Want, zo deelde Ds. Koningsberger in een interview mede, de Protestants Geestelijke verzorging is zeer beslist achter bij die van de R.Katholieken. Er* waren in 1947 60 veldpredikers m Indië, 30 Hervormde en ongeveer evenveel Gereformeerden, benevens enkele Uit kleinere Protestantse Ker ken. Maar, zo zei hij, dat is 25 te wei nig om alle onderdelen zodanig te voorzien, dat de veldprediker niet meer de man is, die alleen voor begra fenissen en in heel dringende gevallen met jeep of vliegmachine even over komt. Hij moet, integendeel, degene kunnen zijn, die een dagelijks en regel matig contact heeft met zijn troep: het vaste punt, dat altijd voor elke jongen bereikbaar is. En dat is thans uitge sloten. Wat dat betreft heeft de vloot het wat beter, omdat aan boord van een oorlogsschip de vlootpredikant aanwezig blijft en niet van zijn troep gescheiden wordt, een troep boven dien, die niet groter óf kleiner wordt. Intussen: de actie van Ds. Konings berger heeft ,zo wij ons herinneren, succes gehad. Er zijn zeker 20 predi kanten gevonden, die inmiddels hun dienst in Indië vervullen. Maar er zijn er ook weer .teruggekomen, afgekeurd misschien. De Protestants geestelijke verzorging lijdt nog altijd aan onder voeding. pN TOCH IS ZIJ meer nodig dan wat ook. Reeds een jaar geleden ze! Ds. Koningsberger en hij heeft de ervaring van het werk! dat hj) nergens kan komen om, dikwijls on verwacht, een velddienst te houden, of de jongens stromen toe. En als er na afloop gelegenheid ls voor een spreekuur, dan staan ze ln de rjj met al hun vragen en noden, met hun dik wijls waarachtige geestelijke nood. En dat ls de ervaring van alle veld predikers. De kerkdiensten in de garnizoens plaatsen? Wij weten het uit andere brieven, hoe zij soms drie keer per Zondag overvol zijn met militairen. Daar is een reden voor. Ongetwijfeld zijn er onder de kerkbezoekende mili tairen velen, die heus thuis, in Hol land, zo trouw niet waren ln hun kerkgang. Maar, in de verte en los van huis, is de kerkdienst een herinnering aan het eigen land en de eigen om geving, aan vader e/i mpeder. In velen leett een stil, dikwijls nooit uitgespro ken heimwee, en zij gaan naar de kerk. Zij zijn bevoorrechtboven de kameraden, die op eenzame posten buiten alle contact bivakkeren. Mis schien hebben zij méér het gevoel dan die anderen, dat de geestelijke verzor ging nog wel voldoende is. Maar dan gaat het juist om die vele anderen! Die velen, die alleen aan de dominee kwijt kunnen en kwijt willen, wat 7.1J te zeggen hebben. In zulke ogenblik ken vwordt dan bemerkt, dat de domi nee geen tijd heeft en dat is niet zijn schuld dat hij pas over veertien dagen komen kan. En dat ls te lang Er moet onmiddellijk kunnen worden gesproken en geholpen. Dat is immers pastorale zorg? Het behoeft geen betoog, dat de bureaux van de Hoofdlegerpredikant en de hoofdvlootpredikant ln oni land alle mogelijke moeite doen om predi kanten twee jaar los te maken van hun gemeente en naar Indonesië te krijgen. Velen zijn. ook reeds gegaan. Maar hun aantal is steeds nog te wei nig en die jongen had gelijk, als htj zegt, dat bij het bidden ook het wer ken behoort. Het is natuurlijk goed, dat wfj als volk om onze mannen ln de verte denken. Dat de Niwin wordt gesteund en het Thuisfront. Dat wij zelf kerst pakketten zenden en vele brieven. Maar buiten en boven dit alles staat de noodzakelijkheid van de persóón- lijke hulp. Hulp, die velen nodig heb ben niet alleen, maar van de Kerk óflk verwachten. Want zij zijn Immer» haar leden! De Legerleiding ln Indië geeft altijd alle medewerking. ZIJ wil liever teveel dan te weinig veldpredikers hebben. En het was Generaal Spoor zelf, die ln November '47 In een radiorede uit sprak, dat de Protestanten eindelijk, terwille van hun jongens, evenveel hulp dienden te zenden als de R. Katholieken. Wy weten wel, daar gaat het wat makkelijker; Een R.Kath. geestelijke is niet gehuwd; voor hem gelden niet de bezwaren van flet ge zin. Maar er zijn óók ongehuwde pre dikanten, die wel wat erg hokvast zijn. Laat echter de jongens |bver zee er van overtuigd zijn. dat er ook ln Ne derland voldoende kringen zijn, die ten deze op het verantwoordelijk heidsbesef der predikanten een beroep doen en dat steeds, In persoonlijk ge sprek en in de kerkelijke pers, deza zaak der geestelijke verzorging onder hun aandacht wordt gebracht. En tot onze Jongens ln Indië zou den wij daarom Willen zeggen: blijf ook zelf op de noodzakelijkheid van die verzorging aandringen. Schrijf het gerust aan uw kerkeraad: we zfln dankbaar voor brief en blad en voor het pakje shag, maar stuur ons de dominee. Want hier zit een stuk ge meente van hem, dat hem nodig heeft. Dat hem ln veel opzichten op dit ogenblik meer nodig heeft dan de ge meente thuis. Want weet u, dat we nu nog niet eens Iets gezegd hebben over de hospitalen en ziekenhuizen Door de lucht naar Indonesll (Vervolg). verpleegsters en vele artisten, dia een tournee houden onder de militairen ln de Archipel, legden per „Vliegende Hollander" de lange weg naar Bata via af. „Vliegende kinderkamers" noemde men de vliegtuigen, waarmee de vrouwen met him kinderen naar hun echtgenoten in de tropische ge bieden reisden. Steeds groter werd de vraag naar deze zo aantrekkelijk* en snelle wijze van gezinshereniging, waardoor het ten slotte noodzakelijk werd de boven beschreven extra dien sten. ln te stellen. Het aanzienlijk postvervoer van en naar de tussenstations op de Batavia- lfln heeft de K.L.M. tevens een grote Internationale betekenis gegeven. Lange tjjd was de Nederlandse lucht- verblnding AmsterdamBatavia do langste ter wereld. Thans ls de komst van de „Vliegende Hollander", die da gelijks op Batavia'^ vliegveld Kemajo- ran hoe gewoon het ook ls gewor den steeds weer een gebeurtenis voor de vele militairen, die ln het uit gestrekte Indonesië verblijven. Want ieder toestel brengt duizenden brie ven mee van de familieleden thuis. Zo draagt deze luchtdlenst haar steentje bij tot een beter contact en een versnel Jteconomlsche ontwikke ling van L^vlanden, die hierbij het nauwst betrokken zijn.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1948 | | pagina 7