Blijf voortaan maar
zitten jongen!
Fris
en v
in nieuwe
jurkjes
Ui
0
f Probeer dat eens, Mevrouw
Resetters van Kers,
de rad!©-k©®klerasr
Dai moeten we
óók weten
|Kunsfsfu/c/e mei weinig hulpmiddelen
De Morgenstond...
D
gaan weer aan
vacantie denken
Een zekere dokter Müller
£en galant soldaat sprak dezer dagen
in een Ingezonden stuk zijn diepe
teieurstelling uit over het verschijn
sel: Dame. Hij was in een volle bus
opgerezen om aan een als dame ge
kleed vrouwspersoon zijn zitplaats aan
te bieden waarop zij, met een op
getrokken neusje, ten aanhore van de
ganse bus had verklaard: Dank u ik
wil niet op de plaats van een mili
tair zitten.
Ik heb dit ingezonden stuK met bij
zondere aandacht gesavoureerd. En
en met genoegen. Ik durf het bijna
niet neer te schrijven, maar het is zo.
Ik vind het natuurlijk ont-zet-tend
sneu voor die aardige jongen, die daar
ir. het publiek zo ongemakkelijk zijn
neus gestoten heeft. Hij heeft onge
twijfeld een prima moeder gehad, die
hem van jongsaf het diepste respect
jegens alle mogelijke „tantes" heeft in
geprent. Waarschijnlijk hebben .enige
jaren enthousiaste padvinderij nog
met vrucht de laatste hand aan zijn
ingeboren en bijgebrachte galanterie
gelegd. Maar zodra zal hij deze schaar
se en loffelijke eigenschap in practijk
gaan brengen, of: pats! zegt een lieftal
lig dameshandje. Geen verbeelding
asjeblieft een militair, abah!
Daar ga je nu met je goede gedrag
letterlijk. Is dat iets om genoegen
aan te beleven, Saskia?
Toch wel. Ten eerste is het voor een
vrouw altijd een bijzondere verkwik
king om te constateren dat er nog er
gens in deze plastic-en-cellqphaan-
samenhang zoiets antieks als galan
terie bestaat. En ten tweede is het zo
geruststellend om te ervaren, dat de
Dame, ondanks mobilisatie «n oorlog
er. bezetting en bevrijding en koude
en eventueel warme oorlog zichzelf zo
standvastig gelijk blijft. Ik herinner
me nog levendig, precies negen jaar
geleden, een ironisch verhaal van een
andere militair, u weet wel, zo'n dood
gewone dpl.-nummer zoveel in een
veldgroene-uitmonstering met hoge
kraag en beenwindsels zóóó prac-
tisch die in het burgerleven een vrij
behoorlijk mens met een uitgesproken
voorliefde voor klassieke muziek
placht te wezen. Maar, ai mij. als dpi.
sold, nummer zoveel werd hem al
spoedig aan het verstand gebracht, dat
zoiets beim Militar niet te pas kwam.
Hij was namelijk „gelegerd" in de na
bijheid van een Hollandse stad met een
gerenommeerd orkest, en in zijn on
schuld meende hij in zijn vrije tijd
daar wel eens een concert te kunnen
bijwonen.
Toen hij echter aan de cassa zijn
goede geld voor een plaatsbewijs (één
parterre alstublieft) neertelde, werd
hem beleefd te verstaan gegeven: spijt
me wel, meneer, maar u kunt alleen
een plaats op de galerij (anders ge
zegd: schellinkje) krijgen??? zei onze
soldaat. Het bleek, inderdaad een
Voorschrift, waaraan niet te tornen
viel. Militairen beneden de rang van
officier hadden bij concerten géén toe
gang tot de zaal. De onderhavige dpi.
streek zijn geld weer naar zich toe,
wandelde het gebouw uit en rustte
niet aleer hij de reden van deze zon
derlinge instelling ontdekt had. Die
was, dóódsimpel, deze: De dames had
den. met begrijpelijke ontzetting ge
protesteerd tegen de mogelijkheid van
zomaar een soldaat tot buurman te
krijgen. Want die uniformen verspreid
den zo'n onprettige geurIk heb me
altijd sindsdien afgevraagd, wat een
prachtige scène voor een cabaret dat
zou geweest zijn, als Eduard van Bei-
num toevalligerwijze in die stad in gar
nizoen gelegen had gedurende die his
torische mobilisatiedagen. Want de
grootste onzer dirigenten heeft het, bij
mijn weten, op militair gebied nooit
verder geschopt dan tot sergeant-met-
nog-iets: het rechte is mij ontschoten.
In elk geval zou hij, dank zij de da
mes, óók onverbiddelijk de trap op ge
stuurd zijn naar het schellinkje
Ik weet niet of de gebelgde soldaat
uit de autobus deze troostrijke anec
dote onder de ogen krijgt. In elk ge
val zou ik alle galante jongelieden-in-
uniform, voordat zij zich van hun ze
tels verheffen, in hun eigen belang de
raad willen geven: Blijf voortaan zit
ten, jongen. Waarom zou je ook eigen
lijk gaan staan? Die voorkomendheid
stamt nog uit de tijd van je grootva
der, toen de dame een teer, elegant en
hulpeloos wezentje was, en het zwak
ke geslacht nog volledig recht had op
die titel. Nu zijn wij die zwakheid al
lang te boven. Wij gaan voor jullie in
stoerheid geen stap op zij. Wij zijnpo-
litie-agent, conductrice en zelfs licht
matroos, en als je nog even wacht zie
je ons tegen brandladders opklimmen
of met een zuidwester op aan het roer
van een reddingboot staan. Als je dan
per se hoffelijk wilt zijn: reserveer dat
voor omaatjes of moeders met een ba
by op de arm. Maar verder, al staat de
bus propvol dames neem geen risico
en blijf, zitten, jongen. SASKIA.
JURKJE 8a<3 JQPR
0. 5. 30 0.3. 13.
2. v
p
If
15-tb
l>
\M.
|ta
\33. )j
11.
Kijk ze stappen met haar nieuwe
jurkjes! Alle drie verschillend, maar
naar één patroontje. Het is getekend
voor meisjes van omstreeks 8 jaar en
het vraagt, geheel uit één stof zoals
van het eerste meisje, ongeveer 1.85 M.
van 90 breed.
WIENER VARKENSLAPJES
(Een heerlijke vleesschotel
voor Pasen)
Vierhonderd gram varkenslapjes
(4 a 5 stuks), 100 gram spek, 1 ui,
1 theelepeltje paprika, 1 kopje melk,
zout en peper, 50 gram boter, 50
gram vet, '/j klein theelepeltje kof-
fiestroop (voor de kleur), 1/4 liter
water, 15 gram bloem, 2 eetlepels
azijn, 5 kleine zure augurken, en
gehakte peterselie.
Snijd het spek aan zeer kleine
stukjes, zout en peper de lapjes
vlees, hak de ui zeer fijn, maak van
bloem, melk en koffiestroop een
klontvrij mengsel, hak de augurk
aan kleine stukjes. Laat in een koe
kenpan de stukjes spek goud-geel
uithakken, vooral niet bruin en doe
deze in een andere pan; voeg bij
het spekvet de boter en het vet,
laat dit flink warm worden en bak
hierin de lapjes mooi bruin. Leg de
lapjes bij de stukjes spek, laat de
fijn gehakte ui met het bakvet en
kele ogenblikken doorbakken en nu
het water er bij. Laat dit tezamen
even doorsudderen en voeg dit bij
het vlees.
Als het vlees stooft roert men er
het mengsel van bloem, melk en
koffiestroop bij. Laat het geheel
dan zachtjes stoven tot het vlees
volkomen gaar is (25 a 30 minuten).
Breng 't nu goed op smaak met zout
en peper en roer er het haksel van
augurk door. Doe het vlees op een
schotel, giet er de saus over, be
strooi het geheel met peterselie en
geef er jonge spinazie en verse
aardappelen bij
JONGE SPINAZIE a LA CRêME
Twee en 'n halve kg jonge spina
zie, 30 gram boter, 3 dl melk, 30
gram bloem, zout, fijne nootmus-
caat,, 2 harde eieren, 8 a 10 reepjes
brood, zonder korst in boter bruin
os kken.
Was de spinazie en kijk ze vooral
goed na of er geen hoekige zaadjes
'achter blijven. Was de spinazie eni
ge malen, zodat het water goed hel
der is. Knijp de groenten uit en zet
ze dan op en laat ze zonder deksel
vlug gaar worden. Vooral oppassen
dat deze groente niet aanbrandt,
af en toe even omroeren. Laat de
bezit is van een groentenmolen, is
hei raadzaam deze te gebruiken.
Smelt de boter, roer hierop de
bloem en maak hiervan met een ge
deelte van de koude melk een klont-
vrij papje. Breng de rest van de
melk aan de kook en voeg dit bij
het papje. Breng het sausje aan de
kook, laat dit even doorkoken en
breng dit goed op smaak met wat
zout en iets fijne nootmuscaat.
Roer hier de fijiie spinazie door
en laat het geheel nog enkele ogen
blikken zachtjes nastoven. Doe de
groenten in een schaal, hak de har
de eieren aan kleine stukjes, strooi
dit over de spinazie en plaats de ge
bakken stukjes brood op de spina
zie tegen de rand van de schaal.
Geef er varkensvlees (of zie re
cept Wiener varkenslapjes) en verse
aardappelen bij. Laat ,de spinazie
geen dag, noch nacht en zelfs geen
uren in het water staan, dit bete
kent verlies aan. kostbare voedings
stoffen (vitaminen).
SCHOTSE BOTERHAM VOOR
DE LUNCH
Tien normale sneedjes brood,
wat boter, 5 eieren, zout, peper, 5
plakjes ham, 4 a 5 zure augurken,
kieine gare biet, 8 a 10 koude gare
aardappelen, wat sla-saus, wat sla,
gehakte peterselie, paprika.
Bak de sneedjes brood in wat bo
ter, aan weerszijden, goud-bruin van
kleur, hak de augurk, de biet, de
aardappelen aan kleine stukjes,
maak de aardappelen goed op smaak
met sla-saus. Leg op elk bordje een
sneedje gebakken brood.
Bak de 5 eieren, doch zorg dat
het dooier zacht blijft, snijd dan
rond om de dooier, het gebakken
eiwit los en leg dit op elk sneedje
brood, strooi wat zout en peper op.
Leg hier een sneedje ge
bakken brood op. hetwelk wordt
bedekt met een plak ham; leg hier
op, in het midden,-het gebakken ei
geel, strooi er iets zout, peper en
paprika over. Dan rondom het
eidooier fijn gehakte augurk en be
dek de rest van de boterham met
gehakte gare biet. Leg om de boter
ham verder wat aardappels en als
decoratie wat groene sla. Het ge
heel bestrooien met gehakte peter
selie. Elk bordje is nu een opge
maakt schoteltje, d.w.z. tussen twee
sneedjes brood het eiwit, daarover
de ham, in het midden de eidooier
U knipt het patroon van het voor
pand langs de ingetekende lijn door,
zodat U een middenstukje en een
bolero-achtig zijpandje krijgt. Het
laatste wordt op .het eerste gestikt. Bij
de rugpanden wordt het aangeknipte
beleg naar binnen gevouwen. Op de
middenachterlijn brengen we knopen
en knoopsgaatjes aan. Bij het sluiten
van de zij- en schoudernaden stikt U
onderin de zijnaad aan weerskanten
een rugceintuurtje van 50 bij 3 c.M.
mee. Het vleugelmouwtje wordt aan
de buitenkant smal gezoomd en als
aangegeven ingerimpeld in het arms
gat genaaid. De halsrand werkt U met
schuine biesjes af. De rok, waarvan de
achterbaan in de voorbaan is getekend,
werdt van boven ingerimpeld aan het
lijfje gezet. Garneert U het jurkje zo
als hier getekend met puntband of een
kantje, dan hecht U dat eerst even
langs het bolerootje en stikt het gelijk
mee.
Het derde meiske laat U zien, hoe
aardig dit modelletje is in tweeërlei
stof Bolero, rokrand en mouwtjes zijn
met een eenvoudig borduurrandje ver
sierd. Bij nummer 2 is van het voor
pand alleen het 8 c.M. brede midden
baantje van de rokstof genomen. Bij
het sluiten van de taillenaad is een ge
rimpelde strook van 8 c.M. breed en
45 c.M. lang meegenaaid, die een qrap-
pig schootje vormt. Bij dit jurkje wordl
een smal ceintuurtje gedragen.
Bloemen, die verwelkt zijn, maken
we weer fris door in elke bloemsteel
een kleine insnijding te maken en ze
dan met de stelen voor 3/4 gedeelte in
kokend heet water te zetten. Ze blijven
in dit water tot het weer helemaal
koud is. De bloemen zien er dan uit
alsof ze pas geplukt zijn. p Weervlek-
ken worden als volgt uit het wasgoed
verwijderd. We bevochtigen de vlekken
met een oplossing van: 1 lepel salmiak
op 3 lepels water, p Vruchtenvlekken
moet U nooit met zeep behandelen.
Verse vlekken spoelt U direct met
water uit. Oudere vlekken met eau de
cologne, zuivere alcohol óf spiritus.
Nicotinevlekken kunnen van Uw
vingers verwijderd worden met een
sterke oplossing van Chloride van am
moniak of wel salmiak. Met zacht
zeepsop naspoelen en ze zijn weg.
Puimsteen tast de vingerhuid aan,
maar de bruine vlekken verdwijnen
niet! p Vetvlekken verwijdert U door
het vet zoveel mogelijk van het weef
sel te breken en de stijve plek tussen
de handen te wrijven, zodat het barst
en de kleine stukjes uitborstelen. De
restjes worden verwijderd door het
weefsel tussen twee stukken poreus
papier te leggen (een grauwe zak b.v.)
en de vetvlek met een lauwe bout te
strijken. Het vet smelt ert wordt opge
nomen door het papier en langzaamaan
verwijderd.
Zo'n Frans japonnetje, een Engels mantelpak, kan een aanslag zijn op elke
portemonnaie. Maar de goede ideeën daarvan kunnen we ook in onze eigen
kleding overbrengen. Wij dachten daaraan, toen wij dezer dagen een voor
jaarsshow zagen van het Parijse modehuis Carven.
Een jonge, ele
gante ontwerpster
liet daar zien, hoe
met betrekkelijk
weinig hulpmidde
len een eenvoudig
toiletje nog een
kunststukje kan
worden. Gladde
lijfjes, een even
klokkende rok van
pastelkleurige stof
kregen rond de
taille een versie
ring met borduur
werk, met paillet
ten en kraaltjes, of
met een mooi
kruissteek-patroon.
Het oudste japon
netje maken we
daarmee tot een
modieus geheel.
Iets heel bijzon
ders is Carven's
pagne-lijn, waar
mee zij gedachten
wekt aan het
schortje, dat de
negerinnen dragen.
Die lijn wordt op
de japon gebracht
door borduursel,
dat even onder de
buste begint en
dan doorloopt tot
de knie. Een an
dermaal wordt zfj
verkregen door een
soort overrok, wel
ke niet te verwar
ren is met ons
Over Engeland is ze uit Amerika
gekomen. Het land, waar de vrouw
meer belangstelling heeft voor haar
verschijning. Een housecoat noemen
zij ze daar. Hier spreken we meer
familiaar van een huisjapon.
„Aboe!" zei de Nederlandse huis
vrouw, die met haar gedachten nog
leefde in de tijd, dat je hoogstens zo'n
degelijke ochtendjas van gemolton-
neerd tricot droeg „Is zo'n huis
japon eigenlijk niet een beetje luxe
ding?"
Wij geloven, dat ook op dit punt de
kleding juist eenvoudiger wordt. In
plaats van het gebloemde huishoud-
schort of de degelijke ochtendjas een
combinatie van twee. De voordelen
van beide, maar zo oneiding veel vro
lijker. Gekleder bovendien.
Beter dan wij zou misschien de
melkboer over het pleidooi voor de
huisjapon kunnen voeren. Hij, die van
achter half-open deuren zoveel kan
netjes krijgt toegestoken. En achter
die deuren verschuilt zich het oude
zijdje (met vlekken) of de versleten
avondjurk. De huisjapon kan het licht
gare spinazie dan op een vergiet omgeven door het groen van de au-
goed uitlekken, vang het kookvocht gurk en rode biet en afgewerkt door
op en voeg dit bij de melk. Hak de sla. Een aardig lunchgerecht voor
spinazie zeer fijn of zo men in het de Pasen.
c zon heeft ons al naar vacantie doen
verlangen en in gedachten zijn we
misschien al overal geweest. Eigenlijk
is de voorpret ook minstens zo gezel
lig als de vacantie zelf. We beleggen
eer gezinsvergadering en laten de fan
tasie van de kinderen en van gezins
hoofd en nekje de vrije loop. Maar
tcch moeten we dan weer met beide
voeten op de grond terecht komen
Toch kunnen de kosten zo meeval
len. Wanneer U bijvoorbeeld op tijd
uitziet naar een vacantie-oord en tegen
niet al te hoge prijs een huisje kunt
huren, dan zullen de kosten, wanneei
Lf zelf kookt en het huisje schoon
houdt, niet zo hoog zijn!
Zelf koken in vacantie? Ja. heus
mevrouw. Het is niet zoveel moeite
wanneer ieder lid van de vacantie-
kolonie zijn of haar aandeel in de
corvee-diensten neemt. 's Morgens
vroeg het eten klaarmaken en even
gaar koken, wanneer U weer terug
komt. Het heeft nog het grote voor
deel, dat U volkomen vrij bent om het
tijdstip te bepalen, dat U weer naar
huis wilt gaan.
Er zijn nog zovele families, die in
vacantie naar ouders, schoonouders ot
andere familieleden trekken. Zoudt U
dit heus weer doen dit jaar? Ondanks
alle goede bedoelingen wordt dit zei
den of nooit een échte, vrije vacantie
Nee. we nemen met het gezin een
atlas en gaan het plekje kiezen, waar
we twee weken heer en meester zijn.
twee weken voor onszelf leven en ver
klap het niet, want het landje is zo
klein, dat we zelfs midden op de hei
kans lopen een kennisje te 'ontmoeten.
Het is ook nog zaak goed het tijd
stip van de vacantie vast te stellen.
Wanneer het niet beslist nodig is om in
Augustus vacantie te nemen, moet U
het ook niet doen. De meeste scholen
sluiten in Augustus en dat is dan ook
de drukste tijd. De eerste week in
Augustus hebben ook de bouwvakar
beiders vrijaf en het is dan altijd moei
lijker een plaatsje te vinden waar het
rustig is.
Dus, alles eerst goed overwegen
en op tijd uitzien naar een onderdak,
want het ia altijd voordeliger ook.
tóf* -
Eenvoudig voorjaarsjaponnetje uit de collectie van het
Parijse modehuis Carven
schootje, dat geheel rond vanuit de taille neervalt.
We moeten er echter voorzichtig mee zijn. Voor iemand met zware heupen
is de pagne allerminst ideaal. Het is daarom goed, dat de Parijse collecties
cok andere mogelijkheden bieden.
De rokken zijn daarbbij niet meer zo lang (33 tot 35 centimeter van de
grond), en meestal glad, soms met een enkele plooi. De even ruime driekwart
mouw is aangeknipt. V-halzen wisselen af met vierkante halzen, en de kraag
jes meest smal en rond zijn vaak van wit piqué. Streep- en stippel
motieven vervrolijken de zachte pasteltinten. En marineblauw is dé lente-
kleur bij uitstek!
peinzend stond Jennifer de huisknecht na te kijken, toen hij door de tuin slof
te, met zijn mand aan de arm, en tenslotte om de hoek van het huls ver
dween. Even sloot zij haar ogen, om het beeld te vergeten van die gebogen
gestalte, dié haar nog altijd een rilling van onbestemde angst deed ondergaan
Meer dan zeven maanden sloop Fritz nu al door het huls. Hij was gekomen,
toen zij kwam, hij uit de gevangenis, zij kersvers uit Amerika, om zich bij haar
man te voegen, die als verbindingsofficier in dit kleine Duitse dorpje zijn kwar
tier had. Fred had gelachen om haar angst. „Oh, loop rond, Jen", had hij ge
zegd, „de vent moet toch óók een kans hebben. Ik kan het me best begrijpen,
dat Fritz gedaan heeft, wat hij deed. Hij had een ingekankerde haat tegen
alles, wat Nazi was. Je moet maar meegemaakt hebben, wat hij beleefde. Een
paar jaar in een concentratiekamp van de Nazi's is niet voor de poes. Come on,
vergeet het!"
En toen had zij zich laten troosten door zijn woorden en zijn sterke armen
en ze wist, dat toch alles goed was, nu Fred en zij samen
waren, al zaten ze dan ook in dat Duitse gat en niet
thuis in de States. Maar ze had geen woord meer uit
hem gekregen. LuisterJennifer", met een handbe- Ons kortverhaal
weging maakte Fred een eind aan het gesprek. „Nazi's
en kampen en wraakoefeningen en zo, dat is allemaal
mannenwerk, net zo goed, als dat waarvoor wij hier
zijn, om die Duitsers een beetje democratie bij te brengen. Dat is allemaal niks
voor kleine meisjes. Bemoei jij je nou maar met je keuken en zo en met je
boeken en als ik thuis ben met mij. Okay, baby?" En in zijn ogen had een
zachte glans gestaan.
was alles al meer dan een half i hun verleden, kon Jennifer iets be-
jaar geleden. grijpen van de wilde haat, die in het
Jennifer steunde haar voorhoofd tegen hart van Fritz moest wonen, maar nog
de koude ruit en keek naar buiten. I altijd kon ze een gevoel van angst niet
Eenvoudige Brilikie housecoat m
een goedkope prijsklasse. Aan het
gladde lijfje is een lange geplooide
rok gezet.
van de jonge dag beter verdragen!
Het hoeft geen dure gewatteerde te
zijn (die je overigens niet eens zelf
kunt wassen!), maar met een aardig
wasbaar katoentje, een stukje ge
bloemde of gestreepte kunstzij is al
zoveel te doen. Driekwart model, maar
bij voorkeur tóch tot de grond. Ge
makkelijk om 's morgens aan te schie
ten over pyama of nachtjapon. Om er
prettig mee uit te zien bi.i het ontbijt
en in het wezZoals die Amerikaan
se, die zoveel belangstelling heeft voor
haar eigen verschijning..^..
waar de heuvels stil en wit in het
maanlicht stonden en de schaduwen
van de pijnbomen zwarte plekken op
de sneeuw wierpen. In de verte pink
ten een paar lichtjes, waar de armoe
dige boerenstulpjes tegen de hellingen
kleefden, maar verder was er niets
anders dan de lichte nacht, blauw van
de maan en stil, alleen maar stil. Niet
eens de kreet van een nachtvogel was
er als levensteken.
Jennifers gedachten fladderden te
rug naar die zes, zeven maanden. Haar
angst voor Fritz was zij nooit kwijt
geraakt, en soms, als het haar te
machtig werd, als het heimwee naar
de drukte van Minneapolis haar be
nauwde en Fred weer een nacht weg
moest blijven voor dienstzaken, had zij
wel eens een gesprek met de huis
knecht aangeknoopt. Hij had een uni
versitaire opleiding gehad, was me
disch student geweest, maar kon niet
afstuderen, omdat de Nazi's kwamen
en hij om zijn politieke overtuiging
werd gearresteerd en naar een con
centratiekamp gebracht. Dat alles had
Fritz verteld, met zijn onrustige ogen
geen moment op haar gericht, maar
dwalend door de kamer van de ene
hoek naar de andere.
Even moest Jennifer haar ogen slui
ten bij de gedachte aan de rest van zijn
verhaal. Haast lichamelijk voelde zij
nog altijd de verschrikking, die uit
Fritz' woorden sprak. Van de onmen
selijke wreedheden in de kampen, van
het beestachtig optreden van de kamp
arts Müller, naar wie de hele M.P. en
de Security in heel Duitsland nog
steeds zocht. Müller, die ze met dichte
ogen wel kon uitschilderen, zó waren
de woorden van de huisknecht in haar
geheugen gebrand. Een lange, kaars
rechte vent met een koud gezicht en
heel lichte ogen, bijna zonder wenk
brauwen. Dat was het portret, dat
Fritz had getekend met zijn verhaal.
Een portret, dat ze haar leven lang
niet zou vergeten.
„Horen Sie. gnadige Frau" had Fritz
gezegd met zijn toonloze stem „hij
had een groot wijnrood litteken van
een brandwond op zijn onderarm Dat
zal mij bijblijven, zolang ik leef. Hij
liep altijd met z'n mouwen opge
stroopt, net als een butcher, een sla
ger, de schoft.En hij had erbij ge
voegd met verbittering in zijn stem:
„Ze hebben me na de capitulatie een
jaar gegeven, omdat ik een van de
assistenten van Müller bewusteloos
heb geslagen, maar als ik de kerel-zélf
in mijn handen krijg, gaat-ie er aan.
al kost het me twintig jaar.
Toen ze wat langer in he* dorp was
en wat meer wist van de mensen en
onderdrukken, als hij in de buurt
kwam, of tegei haar sprak. Ze kon
het niet thuisbrengen, het was te on
bestemd en langzamerhand was het
ook wat bedaard. Fred had er nooit
weer over gesproken, hij was rustig
zij' gang gegaan en had iets van zijn
onverstoorbare kalmte op haar over
gebracht en ze kon nu bijna gelukkig
zijn in dit oude, grote huis, tegen de
berghelling. De gedachte, dat ze over
drie maanden samen voorgoed naar
Amerika zouden terugkeren hielp
haar door de lange dagen heen.
Jennifer zuchtte. Vannacht kwam Fred
J alweer niet thuis. De big boss.
Clay, had een belangrijke conferentie
en dan sliep hij op het bureau. „Maar
baby, ik bel je nog op, vanavond hoor,
voor je gaat slapen." Dat waren zijn
laatste woorden geweest, vóór hij zijn
jeep in de eerste versnelling gooide.
Jennifer liet haar ogen wegdwalen van
de heuvels en de sneeuw en het maan
licht buiten en keek de kamer in. Op
het kleine tafeltje bij de open haard
lagen een paar nieuwe boeken. Bij de
laatste mail waren er weer vier mee
gekomen. Dad en moeder zorgden
goed voor haar. Met een gevoel van
behaaglijkheid liep Jennifer naar het
vuur en liet zich in een diepe stoel
vallen. Toen schrilde in de hall de
telefoon. „Fred" flitste het door haar
heen en meteen veerde zij weer over
eind en holde naar de deur. Beneden
aan de trap riep de telefoonbei weer
doordringend. „O, boy, wat een haast".
Jennifer vloog de trap af en toen de
bel voor de derde maal ratelde, haakte
haar hak in dc zoom van haar jurk
en sloeg ze voorover drie treden af.
Een vlijmende pijn striemde door haar
arm en een ogenblik was ze verdoofd.
Zij kwam weer bij haar positieven,
toen Fritz voor haar stond en zijn
toonloze stem zei: „Wat is hier ge
beurd, gnadige Frau, can I help you?"
Zij vond geen woorden maar wees op
haar arm, die ineens veel te lang leek.
De telefoon gaf geen geluid meer. Ze
voelde zich misselijk van de pijn. Die
arm moest uit het lid zijn. En ineens
had ze vertrouwen in Fritz, die medi
cijnen had gestudeerd en die haar eni
ge hulp was, in dit grote, holle huis.
„Fritz", zei ze, „m'n arm.Zo'n
pijn.
Fritz bleef kalm. Hij betastte voor
zichtig haar bovenarm en stroopte
toen zijn mouwen op. Het laatste, wat
Jennifer zag, was een grote, bruinrode
brandplek net onder zijn elleboog. Toen
verloor zij het bewustzijn.
WILLEM ADDESON