Nationaliteit vormt
geen enkel bezwaar
nnainn
8
Film „LO-LKP" van Max de Haas
AKKERVE
Ondanks alle verschillen
toch eén volk
»EEX
Vijf mensen gingen naar Canada (5)
Dirk zocht en vond een andere baas
LVOND U.L.O.
ir.
i horloges
mdse reizen!
comfortabel;
?WERK
KO SCHIPPER
eër kermis
tal Kings",
broek.
ELOPER
SOEDE KLEDIÜG
IHTEK ALS BIJ
r DE NAJAARS
Het Wilde Westen is
niet dood
Vacantie
Schele hoofdpijn
UATEilDAG 30 JULI lSaJ
GEWAARSCHUWD MAN telt voor twee" zegt het spreekwoord en
Iledig A-diploma met
e B-cursus,
e mogelijk. Minimum
lgen by: J. GREBBE},
H. B. HELLEMAN,
75.—
49*
45.
140.
ff 49.—
36.—
88.-
ANGESTRAAT 18
AAT 181.
RAAT No. 14.
en voorlopig
bt punten vragen,
et verkopen ging
de puntenschaar
n.
ing hoefden onze
itend afscheid te
moeizaam ge-
Nogmaals, jam-
niet vergeten:
e Noord 49.
angestraat 33.
iwsteeg 22.
rat 125.
AN HEEFT U DE 1
i
EURS.
Bliksembeveiliging
DE VRIES,
llkmaar.
de juistheid hiervan ontdekt men pas goed als men in een vreemd land
op moeilijkheden stuit, waarvan men het bestaan niet had verwacht. Gelden
het slechts taalmoeilijkheden of iets van die aard, o, dan is er geen uiltje
san de lucht, maar komen er moeilijkheden van ertistiger aard dan zijn de
blemen schier onoverkomelijk. Geheel onwetend met alleen z n handen
!en z'n hersens, maar ook zonder enige betrouwbare en zelfs tastbare waar-
,rgen van arbeidsgarantie en -voorwaarden, moet de emigrant dan zelf z'n
eg zoeken. En dit is waarachtig geen bezwaar ook, het is zelfs een erezaak
om voor een rechtvaardige zaak op te komen, maar er schuilt hier een
[dertje onder het gras. Wat is er door de emigrant in Nederland onder
tekend? Door welk contract is hij „in ieder geval" tot een jaar arbeid bij
z'n werkgever verbonden? Dat zijn de vragen, die onmiddellijk bij je op-
omen als je ontdekt, dat je nieuwe tehuis soms heel wat minder is dan je,
in verhouding tot je omgeving, als „nieuweling" mag venvachten.
Zo tenminste verging het ons en, zoals ik nu hoor, verschillende anderen.
Natuurlijk zijn wij ons er grondig van bewust, dat wij als volslagen vreem
den in vele opzichten de minderen zijn van de mensen, die hier hun leven
lang gewerkt en gewoond hebben, maar dit neemt geenszins weg, dat wij
ons gevoel voor recht en onrecht toch te allen tijde zullen behouden. Het zal
de Canadese boeren duidelijk moeten worden, dat de emigranten niet alleen
•oedkope werkkrachten zijn, maar als arbeider ook redelijke voorwaarden
igen verwachten. Dat er ook zulke Canadezen zijn hebben we ondervonden.
AL DIT PRATEN doet niet af aan
B" het feit, dat wij een beetje in de
J moeilijkheden zitten. Gelukkig een
beetje, want als je de stem van
Je redelijk verstand en gevoel volgt,
dan zal de lucht vanzelf wel weer
opklaren. En het was Dirk, die het
eerst meende die stem te moeten vol
gen. Nadat wij te horen kregen, dat
onze sympathieke buur "het huis was
.«Opgezegd, omdat hij ons (zogenaamd
en geheel ten onrechte) in het nadeel
van onze baas voorlichtte, was Dirk
V-evenals wij allen natuurlijk, erg ver
ontwaardigd. Deze houding en de wiï-
.lekeur, welke hier getoond werd stuit
te hem zo tegen de borst, dat hij per
tinent weigerde om nog een dag lan
ger voor die vent te werken en reeds
de volgende morgen pakte hij zijn
overall in een oude tas, stopte er nog
wat goed bij en stapte de deur uit. Als
Lumey tijdens de belegering van Den
Briel, zo'n gezicht zette hij, toen hij
„het huis van die vent" voorbij stapte
en spoedig achter de heuvel verdween.
Vader en moeder waren er natuurlijk
niet erg mee ingenomen, maar er was
nu eenmaal niet veel tegen zijn be
swaren in te brengen. In ons hart kon
den we hem geen van allen ongelijk
geven, en dus ging hij om, zoals hij bij
het weg gaan zei, te kijken „of er ook
nog een ander Canada bestond".
Kort voor dien echter hadden we
rnnis gemaakt met een veeboer uit
n andere plaats en we hoopten maar
hjj daar naar toe zou gaan. En
'erkelijk twee dagen later kregen we
een brief van hem.
.Vader en moeder," schreef hij, „hier
i is het echt fijn, reusachtig aardige
nsen en het is hier fij om te wer-
Bij de brief ingesloten ging een,
ln het Engels geschreven, vel papier,
ondertekende werkgeversverkla-
tvaarin voor vader werk werd
garandeerd voor een jaar tegen een
loon van S 110.00 per maand tot De
cember en de wintermaanden 75.00,
verder vrjj wonen, vrij groenten, fruit.
Lied van de week
Nu vacantie in het land is
En half Nederland aan
't strand is,
Of in bos of veld of hei;
Wijd ik aan .die periode
Deze week heel graag een ode,
Want vacantie stemt mij blij.
Maar toch wil ik niet verhelen,
Dat het vreugde is ten aele,
En niet énkel blijdschap geeft.
Voor een brood moet 'k in de rij
staan
En de melkboer zie 'k voorbij
gaan,
Wijl ook hij vacantie heeft.
e
En als ik in de vacantie
Zo eens even naar het strand zie,
Is het ook niet louter lol.
Als ik die herinneringen
In deez' weekzang moest
bezingen,
Kwam uw lijfblad zeker vol.
Moeders, die met baby's sjouwen,
Vaders, die hun kroost afsnauwen,
Kleuters vechtend' met elkaar.
Blanke halsen vol met blaren,
Kilo's zand in d' etenswaren
En gekift van een jong paar.
Maar enfin, het is vacantie,
En hoewel ik ooit die kant zie
Juich ik toch: „wat is het fijn.
Met een handje vol met riksen
Heel de lange dag te niksen
In de volle zonneschijn".
En al komt de laatste dagen
Ons de zon wat extra plagen,
Treuren doen we daarom niet.
Laat het zonnen u een sport zi n,
Wont de zomer kan zo kort zijn.
Daarom, ga er uit, geniet
JABSON
Iiiipiiifii?
dal. Maar als je aan het werk bent
kan je onmogelijk op al deze dingen
letten. Vooral als we in de boomgaard
werken zijn er andere dingen, die je
soms meer opvallen. Daar is bijvoor
beeld de merkwaardige samenstelling
van ons werkploegje. Alex, zo beetje
de vertrouwensman van de boer,
vocht in de eerste wereldoorlog in het
Poolse leger en kwam na 1918 te
zamen met nog veertig andere Polen
naar Canada. Het Duits is echter zijn
moedertaal en hij maakt wat graag
een praatje, nu hij weet, dat we net zo
goed (of slecht) Duits als Engels
verstaan. Maar het is een aardige ke
rel en het is heel wat gemakkelijker
met hem om te gaan dan met John
(Juan), een stille vrijgezel, die geheel
alleen' op de wereld zijn dagen in Ca
nada slijt. Reeds sinds bij, nu twintig
jaar geleden, uit zijn vaderland Roe
menie vertrok, zwerft hij in de Ro-
ckeys, leeft 's winters in het noorden
en zakt in de zomermaanden weer af
naar het zuiden en werkt dan stil en
afgetrokken van de anderen in de
boomgaarden. Toch kennen de meeste
farmers hem al en weten hem als ar
beider heel goed te waarderen. Dan
is daar nog Ted, de lachende, maar
Op de helling van de linker heuvel, de Vernon HUIstaat ons huis.
eieren en melkZo is Dirk en zo
kan ook Canada zijn.
De dagen gaan hun gang.
j^AAR NIETTEGENSTAANDE deze
„troubles", zoals de Canadees de
moeilijkheden noemt, gaan de dagen
toch hun gewone gang. Het weer is
vrij onbestendig en regen en onweer
wisselen elkaar de laatste dagen her
haaldelijk af. Gedurende de tussen
liggende uren schijnt de zon en maakt
van de vallei weer spoedig een groot
van hitte trillend en geelverbrand
toch niet onsympathiek voorkomende
Japannees. Hij is ten minste goed be
vriend met Mac de jonge prairiefar
mer, die voor een poosje naar de ber
gen is gegaan. Hij gaat op zijn bezit
meer prat dan op zijn Iers bloed,
Jack weet alleen, dat hij als jongen
vanuit de U.S. naar Canada is geko
men en hij verklaart ons maar voor
een 'beetje gek, dat wij vanuit Holland
hetzelfde gedaan hebben. Het is in de
Okanaganvalley trouwens helemaal
een mengeling van rassen en nationa
liteiten.
Het meeste valt dit op als je op een
Zaterdagavond door de stad loopt. Er
is een brede hoofdstraat en vooral op
Zaterdag is die van begin tot eind met
auto's bezaait. Van heinde en ver ko
men dan de boeren, arbeiders en de
vele andere bergbewoners om hun in
kopen te doen of om even een paar
uur tussen „de mensen" te zijn. Het
kan er dan vrij druk zijn en dit komt
vooral ook omdat de winkels Zaterdag
avonds pas om half negen sluiten,
waardoor de merendeels buitenmensen
gelegenheid krijgen zich het nodige
aan te schaffen (in ruil daarvoor zijn
de zaken Donderdags gesloten). Het
eerste wat opvalt als je op dit tijdstip
vanaf de Coldstreamroad de stad
binnenk,omt zijn de groepjes mensen
op alle vier hoeken van het kruis
punt. Het zijn hoofdzakelijk de man
nen (deze zijn ver in de meerderheid
in verhouding tot de vrouwen) van
de farms en de ranches, die voordat
zij de rokerige zalen van café of bil-
üardpool ingaan, eerst de situatie in
de straat eens opnemen. Ze zijn ge
woonlijk gekleed in kleurige shirts of
jacks, die ze altijd „vergeten" binnen
hun broekriem te doen. De breedge
rande hoeden in allerlei vormen ont
breken vrijwel nooit en met de veelal
geblokhakte laarzen binnen hun om
geslagen pijpen van de naar het
schijnt altijd te kleine broek, dragen
bij tot het vreemde stadsbeeld, 't Is
dan een volmaakt plaatje uit een
Wild-West film. De grote Indiaan,
(met cowboyhoed, broek en shirts),
die met zijn armen over elkaar met
een stoere blik, zijn ras waardig, een
meisje nakijkt, steekt fors af tegen
de kleine Chinese winkelier, die met
een glimlachend gezicht voor zijn
winkeldeur staat. Een paar netjes ge
klede (hetgeen bijna uitsluitend bij
deze meisjes opvalt) Chinese of Ja
panse meisjes lopen achter een klei
ne familie, waarvan de vrouw een
grote doek over haar hoofd heeft ge
slagen. Het zijn Polen, die, hoewel zij
hier al geruime tijd zijn, toch veel
van hun oude gewoonten behouden
hebben.
Het is echter teveel voor mij om al
die vreemde en verschillende mensen
naar hun land van afkomst te onder
kennen en gelukkig, terwijl ik de zaak
zo sta te bestuderen, komt een goede
bekende, beladen met proviand, bjj me
staan en met zijn kennis kom Ik een
heel eind. Hij wijst mij Canadezen,
Engelsen, Duitsers, Polen en Russen,
Oekrainers, Roemenen, Scandinaviërs
en Oostenrijkers, Hongaren en dan
nog de al eerder genoemde Oosterlin
gen en de afstammelingen van de in
landse bevolldng, en tussen dit alles
in loop ik als een van de vrij talrijke
Hollanders, die hier ook in de Oka
naganvalley hun bivak hebben opge
slagen. Deze internationaal gevormde
bevolking geeft iets merkwaardigs aan
de stad en trouwens aan het gehele
j-u -jjÈkf&l-M
Dit is Ratelslang-punt, een paar mijl van ons huis verwijderd.
De foto
geeft een goed beeld van de prachtige natuur in onze omgeving.
Canadese westen. Doordat alles
vreemd is, valt het niet meer op. De
kleding bijvoorbeeld is aan geen
enkele regel gebonden en het „con-
fectiepakje" neemt maar een klein
plaatsje in. Voor de meisjes geldt het
zelfde. Zjj dragen gewoonlijk, evenals
de mannen, een helder gekleurd shirt
en blauwe broek, welke bij hen ech
ter tot even onder de knieën is op
gerold. En ik kan de verzekering ge
ven, dat het een wel erg vreemd ge
zicht is als je ternauwernood kunt zien
of er een jongen dan wel een meisje
voor je loopt. Maar dit is niet zo'n
erge grote moeilijkheid, evenmin als
de taal trouwens, want ondanks deze
vrij gevarieerde samenleving is B.C.
nu helemaal geen „Babyion", want het
allermerkwaardigste is, dat al deze
mensen, voorzover Ik heb kunnen
constateren, zich echte Canadezen
voelen met het Engels als voertaal.
Een duidelijk bewijs is het grote
gemak waarmede de „nieuwko
mer" in deze wereld wordt opgeno
men. „De nationaliteit,' zegt de Frans-
Canadese autobestuurder, „vormt geen
enkel bezwaar, leer de taal, de men
sen en het land kennen en je zal spoe
dig van Canada houden als van je
eigen moederland" en ik geloof nu
reeds dit te kunnen aannemen.
Het werk moet doorgaan.
£R IS ECHTER NOG NIET veel tijd
om dit alles goed te leren kennen.
Het werk vordert nu eenmaal het
leeuwendeel van je tijd. En van dit
werk valt helaas niet veel te vertel
len. Om half zes 's morgens begin ik
met de koeien op te halen en te mel
ken, terwijl vader om zeven uur di
rect in de boomgaard begint. Er wor
den op dit bedrijf vier koeien gemol
ken en daarover en over de kippen,
de beide kalveren, de zeug met elf
biggen en de honden heb ik de zorg.
Eén koe heeft een verkeerd kwartier,
maar volgens de baas heeft de vee
arts geadviseerd het maar rustig te
laten zoals het is (hetgeen ik sterk
mioet betwijfelen, ook al om de arts
te verontschuldigen) en nu ook het
tweede kwartier niet goed begint
te worden, kreeg ik als enig advies,
de eerste stralen maar „aan het var-
J)E TW EE AFKORTINGEN LO en LKP zijn tot begrippen geworden, die
een belangrijk deel van de strijd om Nederlands zelfstandigheid belicha
men. LO en LKP Landelijke organisatie tot hulp aan Onderduikers en
Landelijke Knok-PIoegen waren de twee strijdbare groepen, waarin het
Christelijke verzet in Nederland tegen de recente Duitse onderdrukking
samengebundeld was. Deze beide organisaties hebben niet alleen een be
langrijk hoofdstuk toegevoegd aan de geschiedenis van de Nederlandse
onafhankelijkheidsstrijd, maar ook aan die der Nederlandse film. Want zij
gaven de cineast Max de Haas opdracht in een film de herinnering vast te
leggen aan hun aandeel in het Nederlandse verzet. De film „LOLKP",
die De Haas hierop tot stand bracht, werd misschien geen meesterwerk,
maar zij mag toch veilig beschouwd worden als één der schaarse hoogte
punten in de ontwikkeling der Nederlandse cinematografie.
DE HAAS bouwde zijn film zijn kameraden valt hij voor het vuur-
op uit historische gegevens, die peleton, tijdens de massa-executies in
hij tot een verhaal rangschikte. Om September 1944, terwijl in de verte
een reconstructie van de bezettings- de bevrijdingslegers naderen
tijd te kunnen geven had hij spelers In dit verhaal wordt de hele be.
nodig, maar noch het feit, dat hij voor zettingstijd met al zijn terreur, angst
zijn film de verhaalvorm koos (met en verschrikking samengevat. Max de
dus noodzakelijkerwijs enkele toe- Haas begint zijn film met het beeld
VERZETSFILM VAN A
GROOTSE ALLURE J
voegingen buiten het historische fei
tenmateriaal om) noch ook het ge
bruik, dat hij maakte van spelers
van een zitting van een bijzonder ge
rechtshof: een lange naamlijst van
gefusilleerden v ordt voorgelezen. Dan
materiaal, deden „LO—LKP" tot een wijkt de camera en de film gaat over
speelfilm worden. De film overtuigt
dermate van haar geestelijke oprecht
heid en historische betrouwbaarheid,
dat er hier gesproken kan worden van
een gespeelde documentaire van het
zuiverste water.
op beelden van de Duitse inval, de
eerste maatregelen tegen de Joden,
het ontkiemende verzet, de groeiende
excessen van de Jodenvervolging, de
arbeidsinzet. Openlijk wordt in de ker
ken het verzet aangemoedigd, dat
meer aanhang en vertakkingen krijgt,
Willem Visser, een metaalbewerker ondanks de Duitse tegenmaatregelen,
uit Amersfoort, wordt opgeroepen ondanks het verraad, de mishandelin-
voor de Arbeitseinsatz. Hij heeft een £en en de executies. Met deze achter
gezin en het valt hem moeilijk ge- grond vormt het verhaal van Willem
hoor te geven aan de raad, die hij Visser hier slechts het symbool
kreeg, zich niet te melden, maar onder van de verzetsman een eenheid,
te duiken. Voor hem is het een keus
uit twee kwaden; hij kiest ten slotte De ,fllm 13 heei sober maar daar
net minst erge en komt terecht op een Pr e™eer groots. Zij doet ons met
onderduikersooa.acry m an het Verhaal van helden' maar heel
de Rijn. De boerderij is tevens een cen
trum van actief ondergronds verzei
en Willem Visser, de onderduiker,
leert er inzien, dat er in de oorlog
tegen de Duitsers grotere belangen op
het spel staan dan persoonlijke vrij
heid en gezinsgeluk en hij wordt Wil
lem Visser, verzetsman. Hij neemt
deel aan pilotenhulp en een bonnen-
kraak en wordt bij een Duitse om
singeling gewond en gearresteerd.
wone mensen, die ondanks hun mer.
selijke kleinheid, hun angst, hun twij
fel en hun vrees, uit hun geloof en
godsvertrouwen de kracht putten tot
verzet tegen de overmacht van on
menselijkheid. De betekenis van de
teligie als inspirerende kracht voor
dit deel van het verzet, laat de film
duidelijk uitkomen zonder echter te
Alle binnenopnamen voor de film „LO-LKP" werden in de Oude Kerk te
Amsterdam gemaakt, die tot filmstudio herschapen weid. Op deze werk-
foto in het midden een stuk décorbouw: het Duitse hoofdkwartier.
suggereren, dat hiermede het gehele
verzet getekend zou zijn. Max de der spelers (allen amateurs) wat ge- filmmuziek sluit zich uitstekend aan
Haas is er in geslaagd, ondanks de kunsteld blijft later echter is ook bij de filmbeelden. Max de Haas die
Verzetsstrijders ontvoeren hem uit 't beperkingen, die de eisen van zijn op- de spelregie bijzonder trefzeker. Deze .net scenario schreef en de regie voerde
drachtgevers hem oplegden, een groot- zwakheden kan men echter gerusl heeft met deze rolprent op bijzondere
se film te maken, die door ieder (ook verwaarlozen, want als geheel staat wijze zijn beheersing van het film
door hen, die aan de religie geen of de film >.LOLKP" zo hoog, dat de medium getoond. Het ware te wen-
een andere waarde toekennen, dan in hele na-oorlogse Nederlandse produc- sen, dat ook in de commerciële Ne-
deze film gedaan wordt) aanvaard zal "e er bij in het niet verzinkt, en zo rlerlandse filmproductie aan hem eens
kunnen worden om haar zuivere geesl hoog ook, dat zij ver uitsteekt bover onsen geboden zouden worden, want
en ook om haar vrijwel steeds even het gemiddelde der buitenlandse films. Max de Haas behoort tot de enke
ziekenhuis en Willem Visser neemt na
korte tijd weer aan het ondergrondse
werk deel. Hij wordt echter in een val
gelokt en ingesloten in het Amster
damse huis van bewaring aan de We
teringschans. Hij ziet de door de ille
galiteit voorbereide overval misluk
ken en komt ten slotte in de bunker zuivere, sobere en schone vormgeving. Het door Peter Staugaard verzorgde lingen onder onze filmers, die onze
van het kamp Vught terecht. Wan- camera-werk is prachtig en door-en- filmproductie tot een goed niveau
neer hij deze tëh slotte verlaat, is £)E FILM heeft zwakheden, vooral door Hollands van atmosfeer en de zouden kunnen leiden. Dat blijkt hier
dat zjn laatste gang: met vele van ln het begin, wanneer het acteren door Cor Lematre gecomponeerde chddeiyk. LONG-SHOT
ken te geven". Dat moet ook zijn elf
spruiten van een vijftien liter centri-
fugemelk per dag met wat havermeel
voeden en ik doe er dan maar op eigen
initiatief wat water en telkens een
paar oude aardappelen bij. Mijn vraag
om 's morgens eerst wat gras voor het
dier te maaien werd later als „de
neus in andermans zaken steken" ge
kwalificeerd. Voor de kalveren en de
beide honden geldt dezelfde verorde
ning: zuinig. Met welk een pleizier ik
dit gedeelte van mijn dagtaak doe be
hoeft geen betoog.
De ervaring van het paard.
£EN VAN DE prettiger dingen is
het ophalen van de koeien
's middags. Ze lopen dan in de ber
gen en het is ondoenlijk ze lopend op
te halen. Daarvoor is Mounty, het
witte zadelpaard aangewezen. Met
vliegende vaart stuift het de soms
sfcijle heuvels op en zijn ervaring in
dit rotsachtige terrein is zo groot en
zijn gedragingen zo onwaarschijnlijk
menselijk, dat het kippenvel me soms
op het gezicht komt. In draf kan hij
eenvoudig niet, omdat hem dat het
klimmen veel te moeilijk maakt.
Mounty jaagt langs de koepaadjes,
door het struikgewas en onder de vele
bomen door. Hem te dwingen iets te
doen wat hij pertinent weigert te
doen, heeft hij me goed afgeleerd. Ik
wilde hem hoog op de berg tussen een
paar bomen door leiden, maar het was
onmogelijk hem zover te krijgen.
Schuddend met zijn kop en de voor
benen soms hoog in de lucht slaand,
tekende hij heftig protest aan. 't
Was zo vreemd, dat ik na een poosje
rondgesold te hebben, me van hem af
liet glijden en ging kijken wat er loos
was. De oplossing was afdoende. On
zichtbaar voor het oog welde vanuit
de rotsachtige bodem het water op,
dat aan beide zijden tussen de bomen
wegliep. En met schoenen dik onder
de modder kroop ik weer op zijn rug
en moest een omweg maken om b(j
de koeien te komen, die aan de andere
kant van de wel geamuseerd ston
den toe te kijken. Telkens maakt dit
ritje, dat een kwartier of een half
uur neemt, voor mij althans een hoop
goed.
Rust in de avond.
J-JET GEEFT EVENWEL ook uren,
waarin je een beetje tot jezelf
komt en de situatie eens rustig kunt
overdenken. Vooral op de Zondag
avond als de koeien na het melken
op het weidje achter huis gejaagd
zijn en we gezamenlijk ons avondeten
gebruikt hebben. Dirk is z'n eerste
week-end overgekomen en we vinden
het allen fijn, dat we weer bij elkaar
zijn. Vader zit op de waranda en ge
niet van de prachtige avond, die van
over de bergen en tussen de valleien
komt aanglijden. De zon is net weg
gegleden achter de goudverlichte berg
toppen, waarop het laatste licht ver
splintert in de takken der naaldbo
men, die als sterren fonkelen. In het
dal komen meer en meer lichtjes, een
vogel, die een geluid maakt als een
opkomende storm, gonst door de
lucht. Artje zet binnen de kopjes klaar
terwijl moeder in de keuken koffie
zet. Dirk is wat stil en daar dit tégen
zijn gewoonte is, moet er wel iets
zijn. Moeder kijkt eens naar haar
zoon, die wat neerslachtig voor zich
uit zit te staren en vraagt dan:
„Kom Dirk, wat is er, je bent zo droe
vig, is je nieuwe baas toch niet zo
fijn als je eerst wel dacht?"
„O nee, moeder, 't is er reuze fjjn,
maarreehoch ik vind het
voor U zo erg vervelend, dat wij het
nu juist zo slecht moeten treffen..."
Moeder is even stil, maar zegt
dan „ben je mal, jongen, laten we
blij zijn, dat wij het juist geweest
zijn. Wij konden ons ten minste ver
staanbaar maken en onze zaak ver
dedigen, terwijl anderen, die dit mis
schien niet konden een jaar lang deze
moeilijkheden hadden moeten onder
vinden, die hun het leven hier als emi
granten lang niet zouden hebben ver
licht."
Het was een hele speech, maar de
stemming was direct beter en tot Iaat
in de avond genoten we van het won
derlijke bergland, overgoten door het
heldere licht van de maan en de dui
zenden sterren» Vanaf de berghelling
achter ons huis, onzichtbaar door het
duister van de nacht stootte een uil
z'n naargeestig geluid door de vol
maakt schone wereld. Vanuit het
noorden schoot langzaam een wolk
naderbij, die gretig zijn armen strekte
naar het licht, dat spoedig geheel te
loor ging in de wazige wolkensluiers.
GOVERT J. DE JONG.
De eerste vier afleveringen van de artike
lenreeks „Vijf mensen gingen naar Canada"
pi'bliceerden wij in onze nummers van 18 Juni,
25 Juni, 1 Juli en 23 Juli.
Neem
