De Drie Cab Met een dozijn plannen het nieuwe jaar i In de kamer der solisten VIJF MENSEN GINGEN NAAR CANADA (16) In de vorslnachi huilt de wilde hond Familiehereniging bij de roodgloeiende kachel DAMPO-PAStïLLES AMSTERDAMS PODIUM .WELKOM" MONTY Een nieuw experiment van Walt Disney^ DIT WOELIGE LEVEN Len eiland - en dan zonder radio! Anglo-Amerikaans atoomaccoord M ZATERDAG li T WTTARÏ 1950 IIET IS VANDAAG WAT LAAT GEWORDEN eer ik tot schrijven kon komen, maar dat vond vooral zijn oorzaak in het feit, dat ik eerst moest wachten tot de inkt ontdooid was. Vooral 's nachts vriest het nu, dat het kraakt en er is (weinig, dat de volgende morgen niet dicht-, vast- of stukgevroren is. Al bijna een maand ligt nu al sneeuw in het dal. Bij het houthakken in het bos staan we soms tot ons middel in de sneeuw. Toch is die sneeuw nog verre te verkiezen boven de vorst, die tegen het einde van het oude jaar inzette met rond drie en [twintig graden Fahrenheit. Vanuit de glasheldere sterrenhemel straalt dan een vernietigende koude op het veld neer, scherp als een mes vlijmt de vorst door tot in het huis en tot onder de dekens. Zelfs in bed lig je soms te rillen, vooral als je dan denkt aan de prairiën, waar het op zulk een moment nog twee maal so hard vriest. hadden allen tegelijk de grote stap te kunnen doen. Helaas, getrouwde kin deren stappen uit het oude in een nieuw gezin met eigen zorgen en bij zonderheden. Zodoende moesten wij als één van de drie gezinnen alleen ver trekken, alleen zoeken en trachten ons te vestigen in dit vreemde maar gewel dig mooie land. Eenmaal hier aange komen kwamen we gauw in een ander „dieptepunt": een huis en de installa tie eryan. Het belangrijkste echter was, dat we ons een beetje de Engelse taal eigen hadden gemaakt, hetgeen ons in staat stelde de mensen beter te leren begrij pen (en te doorzien), 't Waren een paar rommelige maanden, van verhui zen en arm zijn en verdedigen tegen dat gekke idee hier van „Ik zal je te rugsturen". „Gevestigd". Maar met het veranderen van werk kring leerden we Canada, althans een beetje, van een betere zijde kennen. Er kwam wat meer geld op tafel, moeder kon zich langzamerhand weer de di verse huishoudelijke dingen aanschaf ten. Er kwam een betere tafel, een mooi stel stoelen, een fornuis, kannen, borden en kopjes en nog meer van die onmisbare voorwerpen. Bovendien werd er, hoewel langzaam, toch aan dé emigratie van het tweede gezin binnen de familiekring gewerkt, hetgeen na tuurlijk ook weer in de goede richting bijdroeg. De oogsttijd raakte voorbij en Artje ging naar school, 'een mooie wintervoorraad werd ingeslagen, kort om we raakten wat men noemt „ge vestigd". En nu bij de intrede van het nieuwe jaar mogen we dan ook gerust zeggen, dat we op het eigenlijke start punt gekomen zijn, het punt waarop we doelbewust aan een eigen bedrijf gaan denken en werken. De „Ford", dè attractie voor ons in Canada, is alweer geschiedenis. De kosten wogen niet te gen de voordelen op. Onze vriend ging van de baan. Intussen nam de behoefte aan goed licht toe en omdat de kabel iangs ons huis loopt vroegen we elec- trlciteit aan. Het kwam vlug voor el kaar, we konden de petroleumlampen opbergen. Om moeder het werk wat te verlichten, werd met algemene stem men tot de aankoop van een wasmachi ne besloten. Een andere technische toepassing werd gekocht om de stilte wat te ver drijven en wel een prachtig Philipsra- diotoestel, het mooiste toestel binnen de f 200.grens. Dit mogen dan kleine, weinig zeggen de dingen zijn, voor ons betekende het prachtige stappen vooruit. We mogen dus dankbaar zijn! Ook zijn we gezond en hebben werk. Gert en Maps, Liesje en Dikkie als leden van de familie hebben hun gewenste plaats, met ons in Canada, nu ingeno- Maar wat mag dat eigenlijk hinderen, langzaam maar zeker komen we aan het doel, dat wij ons nu een half jaar geleden stelden, toen we te Rot terdam aan boord van de „Nieuw Am- Sterdam" stapten en al het „oude" ach ter cms lieten, om het „nieuwe" te be ginnen. Op een klein overstapstationnetje m de Cariboo-mountains staan wij, Dirk en ik, te wachten, 't Is al avond en zowel van de dorpelingen als van de enkele reizigers laat zich niemand lien. Het station is in de steile berg, die vanuit het groote Shuswapmeer oprijst, uitgehakt. Seinhuis, wachtka mer, hotel en pakhuis zijn in één ge bouw ondergebracht, welk gebouw in z'n volle breedte het meer is inge bouwd. Over dit alles heerst nu de bergwinter, die het wereldje hier tot één grote ijskast maakt, waarin alle leven schijnt te zijn opgehouden. De trein uit het Oosten zal ongeveer twee uur te laat zijn, krijgen we te horen en dus verdwijnen ook wij maar .n~ nenshuis", waar we de twee meisjes uit het restaurant bij het afwassen gezelschap houden. Dan dringt er opeens een diepe en Hagende echo vanaf de bergen aan de overkant van het meer tot in het station door. We maken, dat we op het perron komen, waar we nog tien minuten lopen te ijsberen voordat een groot fel licht om de hoek verschijnt. Met een donderend lawaai stormt de reusachtig lange trein, langs de steile bergwand aan de ene en het diepe bergmeer aan de andere kant, op ons af. De eerste verlichte ramen schieten voorbij, een vlaag smook slaat op ons neer waardoor we even niet kijken kunnen, maar dan verschijnt er plotse ling een bekend snuitje achter een Coupéraam. Daar zijn ze! Liesje, Dickie, Gert en Maps, een beetje moe en verreisd, maar ze zijn er. Vlug klimmen we de hoge Wagontrap op en helpen een handje bij de „ontscheping". Na de achttien dagen lange reis is het voor hen weer eens een opluchting vaste grond onder de voeten te hebben. Kamers hadden wij vóór hun aankomst al gereserveerd in het hotelgedeelte en weldra instal leerden we ons in de frisse en comfor tabele ruimten. De volgende dag, de laatste van het oude jaar, konden Moeder en Vader hun kinderen welkom heten in hun nieuwe Canadese „home", 't Was een goed besluit van het oude jaar, dat ons tevens het einde van het eerste half jaar Canada bracht. Oudejaarsavond werd binnen de fa miliekring gezellig gevierd met olie bollen, koekjes en chocolademelk. Bui ten glansde de vorstnacht en huilde de Wilde hond, maar onder het dikbe- sneeuwde dak van ons huis knetterde het hout in de roodgloeiende kachel en werd het nieuws uit Holland ver teld. Ook over de buitengewone mede werking van Reisbureau Velthuys, dat de gehele papieren lawine voor zijn rekening genomen had. De klok stond niet stil en langzaam ging het op nieuwjaar aan, al pratende en tevreden zijnde over het jaar, dat achter ons lag. Nieuwjaarsdag. 't Was Zondag de eerste Januari. Des morgens waren we met z'n drieën gauw klaar in de stal, waardoor we een ruime dag voor ons hadden. De twee kinderen maakten de zaak al levendi ger. Daarbij kwam nog visite van een andere emigrant, de jonge Brabander Vroegrijk. Een hoopgevende naam an ders, vindt u niet? Na het eten ver scheen voorts onze vriend Dop, die als laatste de gehele ruimte nagenoeg op vulde. Natuurlijk was er genoeg om over te praten. Bovendien leer je van eikaars ervaringen, goede en kwade, Waaraan zoals bleek niemand ont komt. Deze vrolijke keuken duurde tot laat in de namiddag, waarna alles weer Sjjns weegs ging. Dop kreeg een lift van Vroegrijk, die zich reeds de weelde van een autootje heeft kunnen Tgrschaffen. Gèrt, Maps en de kinde ren werden door hun werkgever met de „car" gehaald en naar hun nieu we woning gebracht, waaraan wij al onze timmermanskunst hebben vertim merd. ■Wij, Dirk en ik, gingen na het avond eten naar onze tent om te trachten ons fagels te verbeteren, door middel van de - kostelijke Engelse cursus „by cor respondence" voor nieuwe Canadezen Vader, Moeder en Artje bleven thuis. Langs de kieren van de deur verscheen een ruiggevroren randje ,.;Zo begon het nieuwe jaar en wij zijn er blij mee. We hebben plannen bij do- *Önen. En daarvoor zijn ook goede rede nen. Als we de afgelopen zes maanden Overzien mogen we niet klagen. De start zowel vanuit Holland als hier in de Okanaganvalley viel alleen erg te gen Vanuit Holland, omdat we gehoopt men. Ook zij hebben een gezellig en warm huisje en Gert komt als derde man in het bos helpen kappen. Zo staat het nieuwe jaar er voor ons goed voor. Geen sneeuw of vorst zal ons enthousiasme verminderen en het werk, dat ons wacht, houdt dit enthou siasme levendig. Eén ding echter dreigt het ons in één opzicht niet ge makkelijk te gaan maken, en dat is het geen waarvoor je je op het bureaucra tische apparaat moet verlaten. Want we zijn nog niet verenigd, nog zijn we een gedeelde familie. Dat zal onze moeilijkste taak in 1950 zijn. Daar ech ter, waar we alleen maar op eigen handen en wil behoeven te vertrouwen, schijnt de zon aan een wolkenvrije he mel. Maar daarvoor zijn we ook jong en leven in zo'n jong land! Een geluk kig nieuwjaar, allen in Holland! GOVERT J. DE JONG. pk '■mm Op de luchtvaartbasis te Muroc, Californie, worden op het ogenblik proef nemingen gedaan, teneinde de gevolgen van vliegrampen voor passagiers te beperken. Een door een raket aangedreven slee, met één persoon be mand, gaat in enorme vaart over rails, waarbij met tussenpozen plotseling wordt geremd. Hierdoor ontstaan schokken, die gelijk zijn aan die waarmee een vliegtuig op de grond kan botsen. De' proefnemingen worden door vrij willigers gedaan, die achterste voren moeten plaats nemen. Een camera is op de slee gedemonteerd, om de reacties vast te leggen. JEMAND VAN DE STAF OPENDE, niet'zonder waardigheid, de deur voor mij en toen bevond ik me in één der merkwaardigste vertrekken van Neder land: in de Solistenkamer van het Amsterdams Concertgebouw. Een grote gouden kroon hing er rustig en mild te branden. Aan één der hoge wanden hing een spiegel. Lang en smal; een glanzend zilveren baan tegen de strak-blauwe bekleding van de wand. Aan één der wanden bevond zich de vermaarde pastel-tekening van Willem van Konijnenburg, voorstellende het sterven van Jezus. Op een oude schoorsteen een oude klok, rustig en bedacht zaam de tijd voorttikkend. En lange, blauw-fluwelen gordijnen. En met blauw fluweel overtrokken stoelen, kleine fauteuils en een paar chaises tongues. Blauw behang en een blauw kleed op de grond. Aan de wand de conterfeit- sels van zeer oude, zeer ernstige heren: voormalige bestuursleden van het Con certgebouw en vroegere burgemeester van Amsterdam. En dit is dan de Solistenkamer. Hier hebben zoals eens een andere tove- maken solisten en dirigenten zich ge reed „op" te komen. Hier horen ze dat verre, en toch zo beangstigend nabije, geruis van de polyp, die zich in de zaal aan het roeren is en wier naam Publiek is. Hier rekken ze de laatste minuten, seconden, onderdelen van seconden vóór het verschijnen in de helle lichtbundels op het Podium. Van hier vertrekken ze, en hoe komen ze, na het „nummer", terug. Met de don der van het applaus op de hielen of voor de stilte uit die bleef hangen na de mislukking. Deze kamer gonst van historie. Hij gonst van opperste rcfem en diepste vernedering. Hier werden carrière» gemaakt en hier werden torenhoge illusies gebroken. Hier werden tranen gestort. Door mannen en door vrou wen. Tranen van onbeschrijfelijke blijdschap en tranen van bitterste ontgoocheling. In deze kamer waren, zestig jaar lang, alle groten der garde, al die mannen en vrouwen die de wereld iets schoons te geven hadden of alleen maar meenden dat ze dit konden. In deze kamer waren' ze: Louis Zimmer- mann en Evert Cornelis. Hier zat Men gelberg na te genieten van de magi sche macht van zijn dirigeren, als hij wist dat Amsterdam opnieuw aan zijn voeten lag. Artist tot in zijn vinger toppen en zeer gevreesd. Ook in deze kamer. Er zit iets aandoenlijks in dat een zo groot kunstenaar als mens zo moest falen. Hier was Stokowsky en hier was Myra Hess en Askenase. Hier rustte Jehudi Menuhin uit, na een uitpuilend Concertgebouw betoverd te eens naar de kinderen van Hameln beto verde. Hier maakte Jo Vincent zich gereed om haar prachtige liederen te zingen in de schoonste aria's van Bach. Hier rustte een vermoeide Bruno Wal ter uit. Hier liep Richard Tauber rono, nerveus en geladen. Hier kwam Jac ques Thibaud terug van het Podium, na een uur lang een van spanning be vroren zaal vastgehouden te hebben met zijn zingend instrument, dat de macht heeft hoorbaar te zijn, zelfs het allerijlste pianissimo, tot in de aller verste uithoeken van de zaal. Hier maakt Van Beinum zich gereed, hier komt hij terug. Zestig jaren lang kwamen en gingen in deze kamer de grote mannen van de wereldpodia. De machtige polyp in de zaal zag ze nooit daar. Die wist niets van hun spanning, van hun ge jaagdheid, van hun twijfel, van hun Donderdagavond heeft op een brug te Amsterdam een straat- brand gewoed. Een pop, die een oude jas aan had, welke overgo ten was met een brandbare stof, brandde hevig. Bij de pop was een bord gehangen waarop ge schilderd stond „Montgomery". De brandende overblijfselen zijn door een agent van de waterpo- litie in het water van de gracht geworpen. De daders zijn onbe kend. Zoals bekend bevond Montgomery zich gisteren in Amsterdam. onrust, van hun radeloze angst, van hun bekommernis om naar dat podium te gaan. Want nooit wétl zo'n artist heleméal zeker of het opnieuw zal gelukken. Of hij wéér geholpen zal worden door die wonderlijke, hemel se macht die Inspiratie heet, zonder welke het niet kan en niet gaat. In deze kamer is gebeden en ge smeekt om hulp, 'om bijstand en om kracht. Door hen die de spitsroeden van de Publieke Smaak nog moesten doorlopen, maar ook door hen, wier namen al vele jaren de aureool droe gen van wereldvermaardheid. ,Als deze lange, smalle spiegel eens kon spreken! Maar ze spreekt niet. Ze vertelt niets van tranen, wanhoop en teleurstelling. Die vertelt niets van de groten der aarde, die zich hier, dodelijk vermoeid en uitgeput, de kle ren van het lijf rukten en wegzakten in een dier kleine, blauwe fauteuil tjes. Die vertelt niets van de kunste naars die begrepen dat hun carrière eindigend was. Die vertelt niets van al die radeloosheid en al die glorie. Die vertelt niet hoè klein, timide, be angst grote figuren kunnen zijn in deze kleine kamer. Het gonst er, in de Solistenkamer van het Amsterdamse Concertgebouw, van roem en succes, van treurnis en van moedeloosheid. Er is geen kamer denkbaar in dit land, waar zoveel angst was als een bedeesde man kwam aanzeggen dat het tijd was. Hora est: de Tijd is gekomen. De tijd om té ver schijnen voor het vriendelijkste en wreedste, het dankbaarste en vergui- zendste, het snelst reagerende en aller moeilijkst in beweging te brengen or ganisme ter wereld: het Publiek. Hora estde Tijd is gekomen Het is maar een klein stukje, van die Solistenkamer naar het met licht Overstroomde podium. Voor velen een weg naar overwinning en roem. Voor evenvelen de kortste route naar wan hoop en vergetelheid. Er zijn maar weinig kamers in Ne derland, denk ik, waar men zó wordt geconfronteerd met de vergankelijk heid, ijdelheid en tijdelijkheid van de mens en zijn Kunst als hier. En er had waarlijk geen ander beeld aan die blauwe wand kunnen hangen dan dat beeld van de dood Christi. Het beeld, dat van vele dingen vertelt, maar van één zeer in het bijzonder: van berus ting. ANTHONY VAN KAMPEN [)E ONTWIKKELINGSLIJN in het werk van Walt Disney, de duivels kunstenaar van de tekenfilm, is voor ons wat moeilijk te volgen, omdat wij zijn films niet in dezelfde volgorde te zien krijgen, als ze vervaardigd wer den. „Sneeuwwitje", dat in 1989 ge reed kwam, was in Nederland nog vóór de oorlog te zien, maar de film „Pi- nocchio" uit datzelfde jaar werd hier eerst in 1949 uitgebracht. Na „Pinoc chio" probeerde Disney andere wegen in te slaan in de richting van abstrac te fantasieën en ook naar een samen gaan van beeld en muziek. „Fantasia" (uit 1940, hier begin 1948 uitgekomen). Een jaar na „Fantasia" ontstond „Bambi", waarin Disney weer terug greep naar de sfeer en de werkmethode van „Sneeuwwitje". „Bambi" kwam hier eind 1948 uit; voordien was hier echter nog „Saludos Amigos" te zien, een film, die Disney in 1942 maakte naar aanleiding van een reis boven en door Zuid-Amerika, en een film, die ai is ze dan ook vrij kort be schouwd kan worden als het beste werk, dat Disney ooit gemaakt heeft. Resultaat van diezelfde reis door Zuid- Amerika is ook de film „Three cabal- lero's" uit 1944, die thans in Neder land te zien is, en waarin Disney in allerlei richtingen en stijlen werkte, soms afgrjjselijke kitsch opleverde, maar soms ook in enkele fragmenten het geniale van „Saludos Amigos" be naderde. In „Three caballero's" probeerde Disney zijn bekende tekenfilmgestal ten te combineren met gefotografeer de levende figuren. Een experiment dat interessant zou kunnen zijn, maai het hier allerminst werd. Eigenlijk is 't een mislukking geworden echte: niet in technisch opzicht: men staat versteld over de vindingrijkheid, he' raffinement en de technische beheer óng die Disney en zijn staf weten tt ontplooien. De combinatie van fanta siefiguren en werkelijkheid is hier echter een banaal grapje op een goed deels vrij vulgair peil met zonne badende badpakmeisjes en zo. Disney had ook hier nog enkele bijzondere vondfUn (hü laat bijvoorbeeld md In „De drie caballeros" experimenteerde Walt Disney met een combinatie van tekenfilm en werkelijkheid. hanengevecht zien, waarin de gete kende figuren telkens overgaan in een paar vechtende mannen, het geheel opgelost in overrompelende en sug gestieve kleurbewegingen), maar ook in deze betere momenten bereikte Dis ney geen eenheid, omdat de sfeer van het getekende poppetje en die van de gefotografeerde acteur aan elkaar tegengesteld zijn, elk zijn eigen levei. heeft en zijn eigen wetten stelt. De kitsch die Disney bij dit expe .iment te zien biedt, moeten we ech ter op de koop toe nemen om te kun nen genieten van een aantal prach tige verbeeldingen, zo origineel en zi charmant en zo vol ook van werke lijk artistieke betekenis, dat men ge neigd is deze merkwaardige Disney zijn falen te vergeven, omdat zijn ge nie zich soms ook werkelijk groots weet te uiten. „De drie caballero's" is een bundel korte verhalen samengevat in ten raamvertelling. De hek) van die raamvertelling is het wat sullige en eigenwijze eendje Donald Duck, dat op zijn verjaardag een groot pak met geschenken krijgt. De grote ver rassing daaruit is een filmtoestel waarin een film zit, die eerste ver haal van de bundel het avontuur laat zien van Pablo de kouwelijk: Pinguin. Pablo kan het in de ijsstre- ken van de Zuidpool niet harden en gaat op zoek naar warmer streken Heel wat pogingen mislukken, maa- ten slotte zaagt hij zich uit het ijs eer schip, dat hem langs Zuid-Amerika - kust voert naar een tropisch eilandje waar hij zijn roodgloeiend kacheltj- niet meer nodig heeft en zijn blauw verkleumde borst eindelijk eens bruin kan braden. Dit verhaal van Pablo is een meesterlijke vertelling geworden vol fantasie en humor (het afscheid van de pinguins bijvoorbeeld en het avontuur op de oceaan, wanneer het tfMohip wegsmelt en Pablo zich moet redden in een badkuip, die dreigt te zinken, totdat de vindingrijke pin guin op de gedachte komt het water, dat door het afvoergat binnenstroomt, via de sproeier van de douche weer te lozen). Kostelijk is ook het daarop volgende verhaal, dat uit het ver- jaarspakket komt, dat van de vlie gende ezel, vol bekoorlijke en over rompelende vondsten, geheel in Je trant van de „klassieke" Disney met zijn onuitputtelijke verbeeldingskracht. In de beste delen van zijn film laat Disney alle werkelijkheidsuitbeelding varen en schept h(j een nieuwe wer kelijkheid van zijn satyrische fanta sieën. In tomeloze vaart ontspruiten die fantasieën aan penseel en teken pen als een spel van kleuren, lijnen en vlakken en vooral een spel van rhyth- me. En hier is dan ook Disney's ge nie vol-op aan het werk. De teken drift, die het nerveus gehanteerde penseel leidt, verwerkelijkt zich hier in het beweeg van kleuren en lijnen, waarin het rhythme van die dritt levende gestalte krijgt. Onder de hand van de tekenaar groeit hier een wer kelijk stuk filmkunst, vol dynamische beweging, vol fantasie geladen en voi poëzie en humor. Hier ook komt er geen eind aan de stroom van koste lijke vondsten (hét mallotige treintje door het onwezenlijke bos; het eendje, dat zich probeert op te blazen; de abstracte lijn- en kleurexperimenten, waarin dit dwaze eendje opgeslokt wordt; figuren, die van gestalte ver anderen, zich verdubbelen en zelfs ver vijfvoudigen en zichzelf ten slotte verliezen in een rhythmisch wervelen van niets dan vlakken, lijnen, kleu ren). Hier is Disney's geniale fanta sie op haar best en onovertroffen. En om deze brokken werkelijk unieke en autonome tekenfilmkunst Is „Three caballeros" het zien meer dan waard. Een film waarvan ieder genieten kan: cle doodgewone bioscoopganger, die eens lachen wil, en ook de film-fijn proever, die zich dan ondanks Dis ney's kitsch-experimenten zeker niet bekocht zal voelen LONO-SHOT. gINDS koning Faroek zijn snor ea zijn nieuwste verovering weer van de voorpagina's verdwenen zijn (wat zal er van dat lieve meisje terecht komen?) blijft er iedere dag nog ad veel beteuterd-makend nieuws op ons toespringen, dat het hoogste ideaal langzamerhand een onbekend eiland zonder radio is geworden. Het klap peren van de klappers en het branden van de branding is, wat mij betreft, lawaai genoeg. En op dat eiland kun je ten slotte voldoende eigen teelt planten om 'n draaglijk leven te hebben Maar voorlopig zitten we nog in dit woelige leven en in Amerika gaan ze televisie in kleuren uitzenden; Chur chill vloog van Madeira naar Londen (van zon naar mist) om zich hees te schreeuwen aan verkiezingsleuzen; de communisten veroverden een brugge- hoofd op Hainan en Montgomery is in Amsterdam wezen informeren hoe het met onze slagschepen staat. Omdat het personeel 5 procent meer in het loonzakje krijgt worden de treinretourtjes 15 procent duurder en omdat de retourtjes duurder worden, worden de handelsreizigers weer duur der en omdat de handelsreizigers weer duurder worden worden de sokken en de soepgroenten en de steelpannen en de platte borstels weer duurder en daar staan we dan met 5 procent en minder waar. Maar het bier is weer best. De Duitse handelsbalans is nog sterk passief; de Belgische socialis ten schreeuwen om de val van Eys- kens en een aanverwant effecten schandaal schreeuwt om opklaring; Schallenberg had contact met gehei me agenten zo beweert een Haagse krant en de dito politie zegt weer nee; in Egypte komt de Wafd aan het be- wind en de Finse regering krijgt een vertrouwensvotum; in Den Haag ont ploft een haard omdat er een granaat tussen de kolen zat en in dezelfde stad liet een parketambtenaar (doe wel en zie niet om) twee belastende dossiers verdwijnen. Binnenkort komt „de Sultan van Marokko" (genaamd en geheten Aria Mejjer Schwencke) voor de perszuive ring, maar de heren Bos en Van der Kooij (zich noemende Plaisier) zullen niet meer achter de groene tafel zit ten als zuiverlingen, dewijl zij orn een deviezenakkefietje met burgemeester Visser een poosje uit de circulatie ge nomen zijn. Leuk idee voor de mensen, die door dat tweetal uit hun beroep zjjn gezet! De Republiek van Sukarno gaat negara's ontbinden en zal het bestuur over Oost-Java en Pasundan tot zich trekken, de huidige autoriteiten schij nen ter plaatse aan het heibelen te slaan en intussen deelt kapitein Wes terling (liever Turks dan Unoos) de lakens uit over een particuliere leger macht van dertigduizend man. De Italiaanse regering is in de cri sis gesneefd; Duitsland wordt een zee varende mogendheid („denn wir fah- renmeneer Nehroe wil in een hurrie Japan op de been helpen; de Amerikaanse mijnwerkers zijn terug gejaagd in de mijnen en Ome Sam zal Tito helpen als de nood aan de man komt. Dat is de nieuwsoogst van één dag. En dan zijn er de verkeersongelukken, de bankspringerijen, de huwelijks- zwendelzaken en de moorden met voorbedachten rade nog niet bij. Maar tijdens de vacantie van Ko ningin Juliana gaat Prinses Marijke logeren bij haar Grootmoeder en derhalve zal er tenminste één Vrouw in Nederland zijn, die gelukkige da gen beleeft. Voor de rest: geef me een onbekend eiland. En zonder raojio! JEREMIA BLOM. |~)E BRITTEN hebben dezer dagen een nieuw voorstel aan Amerika gedaan in de kwestie van de productie van de atoombom in het bijzonder en die van het atoomonderzoek in het al gemeen. De kernpunten van dit voor stel zijn, dat da Britten, Amerika nen en Canadezen evenals in de oor log het atoomon derzoek gemeen- schappelijk zullen verrichten, dat de productie van de atoombom in de Ver enigde Staten geconcentreerd zal blij ven en dat Groot-Brittannie en Canada in geval van nood gebruik van de Ame rikaanse voorraad atoombommen zul len mogen maken. Ongetwijfeld ge tuigt dit voorstel van gezond verstand, want het helpt het gevaar van een atomische bewapeningswedloop binnen de grenzen van de Westerse ruimte voor een groot deel uit de wereld. Het enige, wat men er tegen kan op merken, is, dat het Britse voorstel slechts in een overeenkomst met een looptijd van drie jaren voorziet. Ideëel gezien zouden de landen van het Wes ten nooit behoefte aan een nationale atomische bewapening mogen hebben. En wanneer dit misschien wat al te revolutionnuir klinkt, waarom dan niet begonnen met een overeenkomst voor twintig jaar even lang als de duur van het Atlantisch Pact? Kort commentaar

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1950 | | pagina 7