Voor wien de klok luidi"
Een jaar in het nieuwe vaderland
„De kip van de zee" bracht arme
vissers welvaart
Teleurstellingen
in 't buitenland
Vast geloof in het doel kan alle
moeilijkheden overwinnen
Wij zijn onze ouaers
Gloeiende lava
over Hawaii
Broadway-sier irok mei haar man
naar onbewoond eiland
Vijf mensen gingen naar Canada (23)
ZATERDAG 10 JUNI 1950
DE DERTIENDE JUNI 1949 kwamen wij op de plaats van bestemming aan. Nu,
een jaar later, kunnen wij de zaken een beetje overzien en dit kunnen wij in
eerste plaats vaststellen: het was voor vader en moeder een moeilijk, heel
moeilijk jaar. O, ja we zijn vooruit gekomen en ik behoef onze aardse bezittin
gen niet te herhalen, maar dit cijfert die miserabele tijden, die „diepte-punten"
niet weg waarin we zo dikwijls verzeild zijn geraakt. Die hebben indruk ge
maakt en die hebben ook niet nagelaten hun stempel te drukken op ons en op
onze herinneringen. De eigenlijke betekenis van het emigreren dringt nu pas
volledig tot ons door. Met alle facetten van het landverhuizen zijn we geconfron
teerd, vele voetangelsen klemmen hebben we ingetrapt en ontlopen, maar 'n grote
zegen hebben wij tot nu toe op onze weg mee gehad, de zegen van het gezond
zijn, want op je handen en op je hersenen ben je aangewezen, dat geldt voor
ieder en dat houdt ook in, dat zowel de start als de mogelijkheden voor ieder
gezond mens dezelfde zijn en dat is onze tweede conclusie na dit proefjaar, een
conclusie, die meehelpt ons werken en doorzetten rechtvaardigt.
ii/.. pronken tegen de hellingen. En niet
alleen de boomgaarden, maar alles wat
groeit, geurt en bloesemt en een pa
radijs op aarde tovert. Moeder, Artje,
Dickie, Liesje en ik gaan wat gras
snijden voor de koe om tijdens het
melken te voeren. Maar de eigenlijke
reden is wel het voor een poosje bezig
zijn in het malse lange gras onder
bloeiende vruchtbomen. We zitten dan
ook al gauw „op 't werk" en genie
ten van de omgeving, de bomen, bloe
men, de prachtige grote en kleine
vlinders en van het prachtige uitzicht,
dat we van hieruit hebben.
't Is alles zo logisch en zo vredig, zo
midden op deze Zondagse Zaterdag.
Van deze prettige, ernstige ogenblik
ken moesten er meer zijn. Wat moet
dit toch allemaal nieuw zijn voor moe
der. Net zoals vaders leven is ook
moeders leven zo geheel vergroeid met
alles wat Hollands is.
't Is geen logeren geweest, waarvan
men na een poosje weer opgemonterd
thuis komt, nee, in de verste verte niet.
't Is een ontwortelen geweest, een vol
ledige verandering, die geen „ter
heeft, doch slechts aanpassen en dc-ir-
zijn onze ouders
veel dank verschuldigd
CEN SNERPENDE STOOMFLUIT over-
stemt met bruut geweld de zachte
voorjaarsgeluiden op deze zonnige lente
morgen. Temeer doet dit geluid onpret
tig aan, omdat dit stuk ijzer het onver
biddelijke commando voert over al die
hollende en dravende meisjes, die, op
geschrikt door het eerste gebrul, zich
haasten om binnen te zijn vóór het
tweede en laatste signaal.
Tenminste één minuut voor de tijd
moet je nummer op de werkklok wor
den ingedrukt, overtreding binnen het
kwartier kost je een kwartier.
En zo huppel je de dag door, de dagen
en weken, die van kwartieren en uren
aan elkaar geknoopt zijn. En die stom
me fluit brult maar, zonder ook maar
eens de baard in z'n keel te krijgen of
ten minste ook maar enigszins te ver
anderen van toon.
UR IS VEEL VERANDERD. Het leven
van alle dag is een houten schema
geworden met scharnierende hoeken,
dagdiensten, namiddag- en nachtdien
sten, Zondagdiensten, slaap- en eet-
diensten en maar dollars verdienen en
verteren.
Van boerenknecht tot spoorwegman:
een moeilijke promotie. De dagen
lijken grenzen gekregen te hebben,
het voorjaar, het hooptepunt van
jaar voor de plattelander, gaat als een
geluidloze film voorbij.
In de tussentijd is bovendien Dirk
uitgezonden naar een ander gehucht
op een 60 mijl uit Revelstoke, acht
huizen, een eethuis en een werkplaats,
alles tesamen hetende Beavermouth.
En een 60 mijl ten Z.W., in de groe
ne Okanagan, woont de familie, daar
groeit heel langzaam onze farm en
bouwen vader, moeder en Artje ons
„home", dat ons reeds lief is gewor
den. Want op dit stukje grond is ons
aller aandacht gevestigd. Een fris
vrindje wuift over het lange gras, dat
dan zilverig glanst. Een paar zwarte
vogels met fel-rode schouders piepen
een doordringend hoog geluid, terwijl
een hele vlucht vreemde vogeltjes als
een storm voorbijvliegt.
Job, ons paard, staat lui te knikke_
bollen temidden van dit jubelende
leven in deze zonnige Okanagan.
Thuis logeren.
't YtfAS EEN VERRASSING, toen ik
vlak voor de farm uit de bus
stapte en deze nimmer volprezen weel
de rondom mij zag. Na Gert en Dirk
kwam ik voor een week-end te „loge
ren" Ons huis is nog niet bewoonbaar
en we wonen daarom nog in 't ge
huurde huis. Onze buurman-huisbaas
is een aardige, behulpzame Russisch-
Canadees, die in Canada goed heeft
geboerd. Maar hij is gewoon gebleven
en hij maakt het leven dikwijls ge
makkelijker door ons in zo vele kleine
moeilijkheden behupzaam te zijn.
Wat is het toch fijn zo nu en dan
eens thuis te komen. Al die narigheid
of beter ongerieflijkheid is op slag
verdwenen. Weg met dat werk, waar
ik zo'n hartgrondige hekel aan heb,
voor een paar dagen niets dan frisse
lentelucht in de bergen, waar de
bloeiende boomgaarden als juwelen
zetten vereist, een maken wat er van
te maken valt, alleen en volledig ver
trouwend op jezelf en je allernaas-
ten. Veel is er dat ze moeten blijven
missen en 't ligt alleen aan hun ,,wii'
en aan hun lichameijke en geestelijke
kracht of ze zich inderdaad hier zullen
kunnen handhaven, zoals ze dat in
Holland gedaan zouden hebben, 't Is
veel, erg veel gevergd en wij jongeren,
voor wie alles zo veel anders ligt, kun
nen slechts werken en hopen, dat zij
zullen slagen.
Vaders gezicht is wat mager, maar
zonverbrand en moeder? Moeders ha
ren getuigen ervan, dat alles niet zo
gemakkelijk was en is. Haar gezicht is
ook gebruind, maar des te opvallender
is het zilverig grijze haar. En bet her
innert ons er telkens aan hoe mtzag-
lijk veel we onze ouders verschuldigd
^ijn, tegenover hen, alswel tegenover
ons zelf, op wie hun verwachtingen
gericht zijn en dit sterkt ons op onze
weg in ons nieuwe vaderland, waar
ernst en goede wil geboden is.
Conserven!abrieken werken op volle toeren
(Van onze correspondent te Sydney)
De geschiedenis van Nederlands Zui
derzeevissers, die vroeger met botjes
en scharretjes net een klein bestaantje
bijeen konden brengen, doch voor wie
de paling van het verzoete IJselmeer
welvaart bracht, heeft zich min of meer
herhaald aan de Zuid-Oostkust van
het Australische werelddeel.
Hier aan die prachtige, woeste zuid
kust van Nieuw Zuid Wales met haar
machtige rotsen en glinsterend witte
stranden woonden in armelijke huisjes
de kleine vissertjes, die met het van
gen van vis voor de Australische tafels
net de mond konden openhouden. Het
vorig jaar echter werd er alleen in
Nieuw Zuid Wales reeds voor 5 mil-
lioen gulden aan vis in blik geleverd,
hoofdzakelijk afkomstig van die vroeger
zo armelijke vissersbevolking van de
Zuidkust tonijn in blik, door de
Amerikanen „de kip van de zee" ge
noemd.
De tonijn bracht welvaart.
Het is haast net als met die vissers
van Urk in de voormalige Zuiderzee.
Kort geleden nog slechts de bezitters
van kleine, aftandse bootjes hebben de
200 vissers van Eden moderne trawlers
en voor tienduizenden guldens aan
netten tot hun beschikking. Alles dank
zij de tonijn.
De tonijn en de Australische zalm,
die zij nu op de open zee met hun mo
derne schepen en netten vangen, ziet
men echter nooit in de viswinkels van
de grote steden. Alles gaat naar de
kort geleden opgerichte conservenfa-
brieken aan de kust. En hoeveel de
vissers ook vangen, zij vragen voort
durend om meer.
Een vangst van een 60.000 zalmen
per dag met een waarde van 15.000
gulden is nu voor zo'n Zuidkustvisser
helemaal geen uitzondering. Evenmin
als dagen van een 1000 tonijnen (en dat
zijn knapen!) ter waarde van een 5000
gulden. Gedurende het afgelopen sei
zoen want seizoenwerk is het in de
visserij natuurlijk altijd vingen
sommige gezinnen tientallen tonnen
tonijn naast vele tienduizenden zal
men. De paar duizend kisten zee-mul,
die zij bovendien ophaalden, beteken
den natuurlijk alleen maar een sigaren-
centje.
Een wonderlijke geschiedenis.
Het is met die tonijnen een wonder
lijke geschiedenis. In het seizoen, dat
is 'van September tot December, hoef
je hier maar een 4 tot 10 mijl van de
kust te gaan. en je kan de tonnen to
nijn eenvoudig niet -missen. In hectaren
zeeoppervlakte beslaande scholen
springen de „blauwvinnen", de ge
streepte tonijnen, de zilver-tonijn en
de „albacore" als messen boven het
Binnenkort zal te Amsterdam de
jeugdactie „ieder kind een dieren
vriend", die reeds in verscheidene
plaatsen in Nederland wordt ge
voerd, beginnen. De bedoeling van
deze campagne is de jeugd meer
liefde voor het dier bij te brengen.
Het komt nog tè vaak voor, dat
vogelnestjes worden uitgehaald en
huisdieren hardhandig behandeld
en geplaagd worden. Deze foto
toont U hoe de verhouding tussen
kind en dier behoort te zijn.
water. Zo zeker als een uurwerk komen
zij iedere lente (zuidelijk halfrond
lente dan) van het noorden afzakken.
De tonijn is heel gemakkelijk te van
gen. Naast de beroepsvissers trekken
ook de amateurs er in groten getale op
uit, omdat de tonijn zo gulzig is, dat hij
in alles bijt. Men behoeft niet eens aas
aan de haak te doen.ze bijten er
toch wel in. En de rode zalm, die altijd
trouw achter de tonijn aankomt, is al
even gulzig op zijn tochten naar het
Zuiden.
Wanneer de tonijn langs trekt, ko
men deze vissersplaatsjes tot leven.
Alles wat varen kan trekt de zee op.
Alles kiest het ruime sop: de moderne
trawlers van de nu welvarende vissers
en de kleine roeibootjes van de school
jeugd, om met moderne netten of met
primitieve lijntjes een deel van de buit
binnen te halen. Twee grote conserven-
fabrieken, ieder met een zestig man
personeel, zorgen er voor, dat het alle
maal in blikjes komt.
De man die welvaart bracht.
Achter deze nieuwe welvaart staat
één kalme, sigaren rokende inan, de
fabrikant A. L. Green, die zijn gehele
leven met de conserven-industrie ver
bonden is geweest. Het ging hem aan
het hart die vissertjes maar te zien
tobben, terwijl er ieder jaar millioenen
vissen voorbij zwommen.
In Amerika ging hij eens zijn licht
opsteken om tot de ontdekking te ko
men, dat de Amerikaanse tonijnen
jagers jachten van 5000 tot 7000 mijl
moesten maken wanneer de tonijn aan
het trekken ging, terwijl men aan de
Zuidkust van Nieuw Zuid Wales maar
een paar kilometer de kust uit hoefde.
De fabrikanten in Amerika lachten
Green glashard uit, toen hij hun dit
De Voorlichtingsdienst van het mi
nisterie van Sociale Zaken schrijft ons
het volgende: Ondanks de vorig jaar
gepubliceerde waarschuwing gaan nog
steeds Nederlandse meisjes als toerist
of voor studie naar het buitenland in
de hoop aldaar een werkkring te vin
den om in haar dagelijks levensonder
houd te voorzien. De waarschuwing
van verleden jaar is echter nog altijd
van kracht. Spoedig ervaren vele van
deze meisjes dan ook, dat haar hoop
ijdel is geweest met alle teleurstellin
gen van dien, om van de morele ge
varen, aan een en ander verbonden,
maar niet te spreken.
De meeste landen eisen evenals
Nederland voor vreemde arbeids
krachten een werkvergunning. Deze
vergunning wordt niet verstrekt aan
een als student of toerist binnen-
gekomene, maar moet afgegeven zijn,
vóórdat men de reis aanvaardt. Daar
enboven worden deze werkvergunnin
gen in hoofdzaak gegeven voor huis
houdelijk werk en aan huishoudelijk
onderlegde krachten. En niet voor twee
of drie maanden, zoals deze meisjes,
vaak willen, maar voor minstens één
jaar.
Dat het „op uitnodiging" naar het
buitenland gaan met de belofte zak
geld te ontvangen in ruil voor huis
houdelijke hulp, vaak tot teleurstellin
gen lijdt, is helaas niet algemeen be
kend, omdat de slachtoffers niet
gaarne met haar bittere ervaringen te
koop lopen.
Waakzaamheid is uiteraard ook ge
boden, indien men via relaties of door
een advertentie een werkkring op het
oog heeft. Men verzuime niet inlich
tingen over deze werkkring en over
het gezin in te winnen. Daarenboven
is het van belang zich op de hoogte
te stellen van de arbeidsvoorwaarden
in het desbetreffende land, de rege
lingen omtrent ziekte-verzorging e.d.
Dit kan geschieden bij: Het Maat
schappelijk Advies- en Inlichtingen
bureau (uitgaande o.a. van de Ned.
Ver. ter behartiging van de belangen
der jonge meisjes „Union"), Centraal
Station, Amsterdam-C., Tel. 46223 of
bij het centraal bureau der R.K. ver.
ter bescherming van meisjes, Maasstraat
136, Amsterdam-Z., Tel. 93104.
Deze verenigingen verschaffen ook
betrouwbare adressen in het buiten
land, waartoe men zich kan wenden,
wanneer men aldaar raad nodig heeft
of in moeilijkheden komt te verkeren.
vertelde. Maar nu kijken ze wel an
ders. En het volgend seizoen zullen de
beste Amerikaanse tonijnen-jagers met
hun boten naar Australië komen om te
helpen aan de steeds groeiende vraag
te voldoen. Zouden er geen Nederland
se vissers zijn, die zich ook eens aan
de tonijn zouden willen wagen?
Twee vier-ons blikjes tonijn per se
conde vallen van de lopende band in
de twee grote conservenfabrieken
750 ton kunnen er tijdelijk diep gevro
ren worden en de fabrikanten geven
gaarne financiële steun aan nieuwe
vissers, die voor meer tonijn willen
komen zorgen.
Het raadsel van de wonderbaarlijke
tonijn, namelijk waar hij nn eigenlijk
paart en kuit schiet, is door de expert
nog steeds niet opgelost. Maar in de
Australische lente komt deze vis nu
ieder jaar nieuwe welvaart brengen.
In zuid-west Hawaii heeft een
enormg uitbarsting plaats gehad
van de beroemde vulkaan Mauna
Loa. De rook werd op ruim 500
km. afstand waargenomen, en het
water in de nabijheid van de
vulkaan was heet. Een nachtop
name van de gloeiende lava, die
met een flinke vaart omlaag
komt en alles in haar vernietigen
de hitte verwoest. Het was 18
maanden geleden, dat de grootste
vulkaan ter wereld in werking
kwam. De uitbarsting vergde
twee slachtoffers, t.w. Abraham
Lincoln, een directe afstammeling
van de grote president en zijn
echtgenote.
Speciaal alarmsysteem voor
komende blijde gebeurtenis
JOYCE REDMAN was een gevierde
actrice op Broadway, maar opeens
was haar naam uit de lichtreclames
verdwenen. Zij gaf haar veelbelovende
carrière op om met haar echtgenoot
naar de eenzaamheid van een onbe
woond eiland te trekken, dat op enige
afstand van de Ierse kust uit de gol
ven van de Atlantische Oceaan op
rijst. Hier verwacht zij binnenkort een
baby. Als het kind op Bartra wordt
geboren, zal dit de eerste maal na
ruim tachtig jaar zijn, dat er op het
eiland kindergeschrei wordt gehoord.
En de eilandbevolking zal dan met 50
procent toenemen.
De dertigjarige toekomstige moeder
ontvluchtte een jaar geleden de be
schaving, na haar geheime huwelijk
wet de kapitein Charles Wynne-
Roberts, die voor de huwelijksplech
tigheid van Engeland naar New Jer
sey vloog. Het ligt in de bedoeling om
mevrouw WynneRoberts per motor
boot naar de vaste wal te brengen,
Wanneer dokter McNulty uit het kust-
plaatsje Killala daarvoor de tijd ge
komen acht, tenzij de stormen deze
tocht van 45 minuten onmogelijk ma
ken.
Alarmsysteem.
Voor zo'n geval heeft men een spe
ciaal alarmsysteem ontworpen. Een
Ierse boer, die zijn land en hofstede
vlak bij zee heeft liggen zal door een
fluitsignaal van het eiland af gewaar
schuwd worden. Zodra hij dit hoort
springt hij op zijn fiets en rijdt zo sneJ
zijn krachten het toelaten naar het
huis van de dokter McNulty. Hier gaan
ongeveer twintig minuten mee heen.
De dokter zal dan een vroedvrouw
waarschuwen en met haar aan boord
stappen van een motorboot, die hen
door de branding en de storm naar 't
eiland moet brengen.
Volgens dr. McNulty is sinds de tijd,
dat zjjn vader hier de practijk uit
oefende niet meer gebruik gemaakt
van deze methode om de dokter op het
eiland te ontbieden. De laatste keer
zal ongeveer tachtig 5 negentig jaar
geleden geweest zijn, toen er op Bar
tra een familie woonde en er één of
twee kinderen werden geboren.
Echter alleen in het uiterste nood
geval zal van deze methode gebruik
worden gemaakt, omdat het risico te
groot is, dat de kokende zee de over
tocht onmogelijk maakt als de hulp
van de dokter nodig is of dat hij niet
thuis is als de boodschapper arriveert.
Sympathieke verfilming van
Ernest Hemingway's roman
J-JET GROTE GEBREK aan goede oorspronkelijke scenario's is één van de
oorzaken, dat in Hollywood de romanverfilming in zwang gekomen is.
Het filmbedrijf is nu eenmaal een handelszaak met een millioenen-omzet en
de kassa regeert er. Zo onbegrijpelijk is het dan ook niet, dat men boeken
die een succes bleken, is gaan verfilmen. Maar deze romanverfilmingen blij
ken in negenennegentig van de honderd gevallen in zoverre mislukkingen
dat zij óf de oorspronkelijke roman te veel geweld aandoen óf te opzettelijk rënTs 'wat meer op de voorgrond ge-
blijven: te veel verliteratuurd en te weinig film. Doorgaans blijken juist de plaatst dan Hemingway het in ziin ro
romanverfilmingen bijzonder teleurstellende wanproducten en te meer is het TAm
dan ook verheugend wanneer er zich eens een goede uitzondering voordoet: ..:r_ ,_i desondanks is de film
zo'n „witte raaf" is de film naar Hemingway's roman: „For whom the bell n sympathiek en aanvaardbaar,
tolls" „Voor wien de klok luidt".
kend. Hij heeft er naar gestreefd alle
valse studiorpmantiek te vermijden.
Met de twee hoofdfiguren gespeeld
door Cary Cooper en Ingnd Berg-
mann is dit niet gelukt weliswaar
en de romance tussen deze twee figu-
yOOR HET BOEK kan men grote
waardering hebbenden voor de
film evenzeer. De Amerikaanse schrij-
sloten zijn in de bergen, van alle kan
ten bedreigd worden en langzaam uit
geroeid. De leider van de troep is Pa-
Deze overompelende en soms be
klemmende levensechtheid heeft ook
de sfeer van de film. Regisseur Sam
Wood heeft in de ruigheid van het
landschap (dat in zeer verzorgde
kleurenfotografie vrijwel steeds voor
treffelijk tot leven komt) ook de
ruigheid en genadeloze hardheid van
de guerrilla weten uit te drukken: de
natuur dient hier tot symbool voor
de primitieve gewelddadigheid, waar
mee de mens die door deze oorlog
tot een primitif oer-leven gedwongen
is strijdt. Alle opgesmuktheid en
omgeven. Vooral Katina Paxinou als oneerlijkheid van de filmstudio is
en
Dat is in de eerste plaats te danken
aan het werkelijk sublieme spel in
alle rollen, die de twee hoofdfiguren
ver Ernest Hemingway heeft in zijn blo, een man die door de gedwongen
roman het drama van de Spaanse dadenloosheid zijn geloof in de zaak
burgeroorlog getekend, de oorlog die en daarmee zijn geschiktheid voor het
geen strijd meer was van burgers van leiderschap verliest; zijn vrouw Pilar,
een land onderling, maar veel meer een wezen vol onbegrijpelijke oer-
dan dat: een oorlog waarin de fascis- kracht neemt, wanneer de troep hem
tische dictaturen van Europa met hun uitgestoten heeft, het gezag over, maar
de partisanenleidster Pilar, Akim Ta-
miroff als de zwak geworden leider
Pablo en Vladimir Sokoloff als de
gids Anselmo geven prachtige, volko-
mdh op het werkelijke leven geënte
creaties
hieraan vreemd en daardoor juist heeft
de film „Voor wien de klok luidt"
een waardigheid en een aangrijpende
kracht gekregen, die haar ver boven
de middelmaat doet uitsteken.
LONG—SHOT
strijdkrachten op kleine schaal ope
reerden en experimenteerden om zich
te oefenen en voor te bereiden op de
grote wereldoorlog van het fascisme
tegen de democratie.
Hoofdfiguur in het boek en in de
blijft Pablo in al zijn lafheid trouw
omdat zij in hem toch altijd nog de
eerlijke mens, die eens een leider was.
blijft zien.
Bij de guerrilla-bende is ook een
meisje Maria, dat door de partisanen
verfilming daarvan is een jonge Ame- gered werd uit de macht van Franco':
rikaan Robert Jordan. Tijdens een
reis door Spanje heeft hij de burger
oorlog en de achtergronden ervan le-
troepen, en tussen haar en Jordan ont
wikkelt zich een broze innige roman
ce, die door de harde verbittering van
ren kennen en dat heeft hem doen de strijd nauwelijks tot wasdom kar
besluiten dienst te nemen bij de rode komen. Want het republikeinse offen
regeringstroepen tegen Franco en zijn
fascistische aanhang. Na een korte
opleiding in sabotage-werk komt hij
achter de linies van Franco's troepen
terecht bij de republikeinse opstan
delingen, die er een vertwijfelde guer
rilla voeren. De regeringstroepen be
reiden een groot offensief voor en
Jordan heeft de opdracht bij het be
gin van de aanval een brug op te bla
zen en daarmee Franco de pas af te
snijden voor het aanvoeren van ver
sterkingen.
Het is een simpel maar door en door
triest verhaal. Drie dagen blijft Jor
dan bij de partisanen om ziin sabo
tage-werk voor te bereiden Drie da
gen, waarin hij de span"1'- n leert
kennen van de eenvoudige guerrilla
strijders, die teruggedrongen en inge-
sief, dat tot mislukking gedoemd blijk
omdat de vijand ervan op de hoogt
kwam, is begonnen en de brug moe
de lucht in. Maar wanneer die op
dracht volbracht is, dreigen de parti
sanen volkomen ingesloten te raker
Zij vluchten door de bergen en juis
wanneer ze aan alle gevaar ontkomei
denken té zijn, komt Jordan met z'i
paard te vallen. Hij raakt gewond e-
de vijand nadert. De partisanen-groe-
is gedwongen hem alleen achter te le
ten met een enkel nietig machinegr
weer en de aanstormende vijandelij1"
overmacht in de verte
QRIE JAAR heeft regisseur Sam
Wood aan deze film gewrkt en
het resultaat is soms zeer mdrukwek-
De Spaanse partisanen en de Amerj.anse saboteur in de film
„Voor wieu de Mok luidt"
Jonge meisjes, opgepasi!