Truman 2
Homerus Cook, de super-uitbreker
Australië wil van het N.-Westen
een rijstschuur maken
Raad van
bezwaren t
Gehele Beierse politie op de been
de man te vangen die zijn
meisje wilde zien
om
Homerus en Annie
DAN volgt een episode, die wij niet
willen beschrijven, omdat wij de
feiten niet alle kennen en wij het niet
als onze taak beschouwen om de idylle
van Annie en Homerus nodeloos te
verstoren, noch om op de stoel eens
strengen rechters plaats te nemen.
Vechtpartij in donker
Amsterdam
Vliegtuigen over de
„Kimberleys"
Een boek over generaal Rommel
Veldheer die een aparte
positie innam
De zomer praalt in volle schoonheid
De opmars m
Nieuwe bedreiging
Tsjongnjang
MAANDAG 14 AUGUSTUS 1950
WERELDOORLOG NUMMER
TWEE, een oersterke Ameri
kaanse soldaat een vriendelijk
Beiers meisje uit Rosenheim
liefde, misdaad, politiedit
zijn de ingrediënten, waaruit de
geschiedenis bereid werd van de
grootste uitbreker der twintig
ste eeuw, HOMERUS COOK, de
man, die er tot dusver vier maal
in slaagde om de Amerikaanse
militaire politie, duizenden
Duitse politiemannen, de Oosten
rijkse, Franse en Zwitserse
grenspolitie tegen hem te mobi
liseren, de man, die in Beieren
en ver daarbuiten geen oorlogs
psychose, maar een Cook-psy-
chose in het leven riep, de man
ook, op wiens volgende ont
snapping heel de wereld in ang
stige spanning wacht. Homerus
Cook, de naam is tot een begrip
geworden.
(Van een bijzondere medewerker).
y^DOLF HITLER had de grootste aller oorlogen verloren. Amerikaanse sol
daten drongen Beieren binnen. Amerikaanse tanks rolden door de rustieke
dorpjes. De weg der Amerikaanse troepen was bezaaid met lege conserven-
blikjes. Verbaasd keken de bewoners naar de „Nieuwe Heren". Een dorps-
herbergier zei, dat het geen mensen, maar spoken warenBeieren, in het
hart van Europa, door soldaten uit een ver en overzees land bezet? Bat was
toch niet mogelijk! „Spoken," zei de waard nog eens. Hij gaf uitdrukking aan
de vage gevoelens, die leefden in de harten der Beierse dorpsbewoners. Maar
zo nu en dan ontdekten de boeren onder, die vreemde, nasaal sprekende
vreemdelingen een kleinzoon van een buurman, een neef van een neef. Dus
toch mensen? En een vreemde soldaat herinnerde zich soms, dat zijn ouders
of grootouders lang geleden uit Beieren naar Amerika waren gekomen, en
hij begon te praten met die eenvoudige, rustieke mensen in dat mooie land,
dat Beieren heet. Er kwam een begin van toenadering. Toen heette het eens
klaps „No fraternisation", „Fraternisierungsverbot"maar menselijke
gevoelens plegen officiële verbodsbepalingen te doorbreken. Ook in Beieren
in de zomer van 1945. De „kennismaking" ging verder en weldra had menige
Amerikaanse soldaat zijn „kleine Freundin" en menig Beiers meiske haar
Amerikaanse Freund." Zo zijn de mensen, oorlogen en ellende ten spijt.
£EN dier Amerikaanse soldaten was
Homerus Cook. Eén dier Beierse
meisjes was Annie Sporrer. Een Ro-
senheimse, vriendelijk, blozend, ge
zond. Homerus, een reus van meer
dan twee meter lang en met een ge
wicht van meer dan honderd kilo, leer
de Annie kennen. Homerus verloor zijn
hart, Annie het hare, ondanks alle
officiële bepalingen, die het „verlie
zen van harten" in Beieren strafbaar
stelden. En ook, toen deze bepalingen
buiten werking werden gesteld, bleef
de liefde tussen Annie en Homerus be
staan. Zij maakten trouwplannen
maar toen kwam het bevel, het „vodje
papier", dat Homerus gelastte om te
rug te gaan naar de Verenigde Sta
ten. Homerus ging, met droefheid in
het hart. Annie bleef treurig en treu
rende achter, al verhelderde soms een
glimlach haar gezichtje, wanneer zt)
dacht aan Homerus' belofte om, kos
te wat het kosten zou, bij haar terug
te komen. Homerus hield woord. Kor
te tijd na zijn tocht over de Atlanti
sche Oceaan op een troepenschip met
bestemming Amerika scheepte hij zich
in een Amerikaanse haven in, steels-
gewijs en zonder de nodige papieren,
dus als verstekeling of blinde passa
gier met bestemming Europa. De reis
slaagde en op een goede dag dook Ho
merus weer in Rosenheim op. Annie
Sporrer was gelukkig, haar Ameri
kaanse reus ook.
Drie ontsnappingen.
Dat zij' anderen overgelatenWij
volstaan met vast te stellen, dat op
een kwade dag Homerus in zijn kraag
gegrepen en in de gevangenis gezet
werd. Annie was in last, maar haar
reus niet. Hij verlangde naar zijn
Annie en brak uit. Voor de eerste
maal. Een wilde jacht volgde. Dagen
en dagen zochten politiemannen hem.
Toen liet hij zich glimlachend pakken.
Homerus had Annie gezien en kon
dus weer glimlachen.
Opnieuw verdween Homerus ach
ter de tralies. Hij werd van ernstiger
dingen beschuldigd dan van flirtations
of trouwplannen met zijn Annie, dan
van een clandestiene reis naar Duits
land. Maar hoe dit zij en wat er ook
van waar zij, in de gevangenis kon
Homerus zijn Annie niet zien. Hij be
studeerde zijn nieuwe cel, probeerde
zijn kracht enslaagde te tweeden
male. Spoorslags begaf hij zich naar
het huis van Annie, waar de politie
hem natuurlijk eerst niet zocht, maar
waar zij hem ten slotte kon arreste
ren. Glimlachend onderging Homerus
deze behandeling, glimlachend en vol
vertrouwen. Dat dit vertrouwen ge
rechtvaardigd was, bleek in April van
dit jaar. Homerus brak toen voor de
derde maal uit. Om Annie te zien. Hij
slaagde. Een wilde drijfjacht werd
door de Duitse en Amerikaanse poli
tie georganiseerd. Bossen en dalen
werden uitgekamd. Politiehonden na
men in groten getale deel aan het op
sporingswerk. Radio en andere tech
nische hulpmiddelen werden inge
schakeld. Telefoondraden stonden wit
gloeiend van de vele officiële ijlge-
sprekken, die tussen de politie-auto-
riteiten werden gevoerd. Homerus
bleef zoek. De Beierse bevolking
waande hem overal te zien. Dit werkte
voor de politie verwarrend. Zij werd
van het kastje naar de muur gestuurd.
Tot zij eindelijk Homerus opnieuw kon
vatten. Een conferentie in het politie
hoofdkwartier volgde. Homerus zou
een speciale cel met voortdurende be
waking krijgen. Geen moment mocht
hij uit het oog gelaten worden. De
Cook-psychose, die in April 1950 in
Beieren heerste, werkte na in die po-
litieconferentie. Homerus Cook kwam
terecht in de militaire gevangenis te
Dachau (bij Miinchen). De autoritei
ten gingen rustig slapen. De bevolking
vereerde Homerus zo half en half ais
een held
Te vierden male.
J-JAARKNIPPEN en scheren, dat wa
ren de bezigheden, die Homerus in
zijn nieuwe „tehuis" moest verrichten.
Hij deed ze glimlachend en tevreden.
Hij, de reus, die voor duvel noch dood
bang was, sterk als een beer, knipte
de haren zijner medegevangenen en
maakte hen twee keer per week „clean
shaven". En intussen dacht hij aan
zijn Annie, die inmiddels van Rosen
heim naar München was verhuisd,
waar zij een betrekking had gekre
gen en woonde in de Falkenstrasss
nummer 14. Niet zo heel erg ver van
Dachau!
Homerus peinsde. En gevangenbe
waarders zijn ook maar mensen. Zo nu
en dan mocht Homerus dus naar een
partijtje „gevangenis baseball" kij
ken. Vriendelijk en gewillig liet hij
zich nadien weer insluiten. Homerus
won het vertrouwen. En ziet, toen de
celbewaker ook celbewakers heb
ben natuurlijke plichten eens een
paar minuten verdween, zag Homerus
eensklaps voor zijn geestesoog de lok
kende gestalte van Annie. Hij greep
de tralies van zijn cel en boog ze („me
zijn blote handen", zei 't officiële ont-
snappingsbericht) uiteen. Een sprong,
een zwaaide cel was leeg. Buiten
stond een schildwacht. Hij legde aan...
Homerus rendehet geweer ket
steHomerus was over de prikkel
draadomheining en verdween. Weg!
Nog geen half uur nadien greep een
nieuwe „Cook-psychose" epidemisch
om zich heen. Dit was op 13 Juni '50.
Alarm in de gevangenis met de treu
rige naam Dachau. Alarm op de poli-
tiebureau's en in het hoofdkwartier
der Amerikaanse Militaire Politie.
Conferenties werden belegd. Radio-
alarm-berichten werden onophoudelijk
en met kracht in de aether gespoten.
Boeren, burgers en buitenlui waren
onthutst, maar ook vol bewondering
over die drommelse Homerus, die het
nu voor de vierde maal gelapt had om
uit te breken! Sirenes loeiden, radio
wagens doorkruisten stad en land,
overvalwagens suisden in halsbreken
de vaart door Beieren. Onophoudelijk
rinkelde de telefoon op de politiepos
ten. In Meinheim, in Rosepheim, in
Berolzheim, in Neuendettelsau, in
Heilsbronn, in Ansbach, in Gunzenhau-
senja, waar al niet had men Ho
merus Cook waargenomen. Nu eens in
de bossen, dan in de velden. Soms in
een hooimijt, dan weer in een varkens
stal. Ook wel op een vrachtauto of op
de bumpers van een rijdende trein. Eïi
opnieuw loeiden dan de sirenes der
politiewagens, opnieuw trokken dan
telkens zwaarbewapende politiepa
trouilles er op uit. Vergeefs.
op 15 Juli waren drie kinderen, twee
jongens en een meisje van veertien
jaar, in een groot bos bij Neurenberg
aan'het bosbessen zoeken. Een zware,
lange kerel, die er moe en afgemat
uitzag, kwam uit het struikgewas op de
kinderen toe en vroeg, of ze wat water
voor hem hadden en of de daar
groeiende bessen eetbaar waren. Het
meisje ging naar een nabijgelegen huis
om water te halen eh vertelde van haar
ontmoeting. De bewoners van het huis
dachten „Cook!" en waarschuwden de
politie. Overvalwagens snorden door
Neurenberg's straten. Opnieuw loeiden
sirenes. Als wildvuur ging het gerucht
door de stad: Homerus Cook is hier in
de buurt! Mensen dromden in groepjes
samen om het grote nieuws te bespre
ken. De politie reed in halsbrekende
vaart naar het bos.
Toen de grote, vermoeide kerel de
eerste agenten zag naderen, verdween
hij in het struikgewas. De politie som
meerde hem met luidspreker om zich
over te geven. De man gehoorzaamde
niet. Snel en soepel baande hij zich, on
danks zijn vermoeidheid, een weg door
het dichte bos. Nieuwe politiewagens
rolden aan. Een omsingeling op grote
schaal werd op touw gezet. Ameri
kaanse M.P.'s zagen de man enige ma
len op een afstand van 30 meter. Zij
schoten niet („er waren teveel burgers,
wij hadden hen kunnen treffen" voer
den zij later aan) en de man verdween.
De M.P.'s hadden in de man „onmis
kenbaar" de voortvluchtige Homerus
Cook herkend. Maar niet gevangen!
Het werd avond. De politie staakte
het zoeken, maar hield het cordon ge
sloten. De man zat, zo meende zij, als
een muis in de val en de volgende och
tend zou, na zonsopgang, zijn arrestatie
nog slechts een kwestie van uren zijn.
De politie wikte, maar Homerus be
schikte. anders.
Bij zijn vlucht uit Dachau had hij
een schoen verloren. Hij droeg een ge
vangenispakje. Hij was ernstig gewond
bij het klauteren over de driedubbele
prikkeldraadomheining, die Dachau van
de „vrije wereld" scheidtmaar bij
Neurenberg liet hij zich niet vangen.
Ondanks het feit, dat hij drie dagen
lang vrijwel niets gegeten had. On
danks honderden politiemannen en
dozijnen speurhonden, ondanks radio
en geweren en pistolen.
Miinchen.
UALKENSTRASSE 14. Het huis, waar
Annie Sporrer woont en waar ook
een chauffeur woont. Hij kwam thuis en
op de trap naar de derde verdieping
zag hij een mangroot, sterk
Cook! De chauffeur waarschuwde de
politie. Deze kwam. Cook liet zich ge
willig arresteren. „Ik vluchtte slechts
om Annie te zien", verklaarde hij glim
lachend. „Ja", zei hij, „ik ben bij Neu
renberg geweest. Ik was de man, die
om water vroeg aan de lieve kinderen.,
maar ik gaf me toen niet over, omdat
ik eerst mijn Annie wilde terugzien.
Ik doorbrak het politiecordon. Terrein
gesteldheid en duisternis maakten dat
mogelijk. Ik kwam op de auto-snelweg.
Ik verstopte me op een vrachtwagen.
Nee, de chauffeur treft geen schuld. Zo
kwam ik in Miinchen. Ik heb Annie
weergezien
Hij wist niet, dat Annie door de radio
tot hem gesproken had. „Homerus, lie
veling, meld je toch bij de politie, want
ik ben zo bang, dat je anders iets ern
stigs overkomtGa desnoods naar
je advocaat, die woont.(en Annie
noemde het adres en het telefoonnum
mer). Hij weet ook niet, dat Annie er
nu niet meer zo heel zeker van is, dat
ze met Homerus wil trouwenOf
zegt ze dat alleen maar om lastige bu
ren en kennissen op een afstand te
houden?
Ziekenhuis.
MET etterende wonden en een zware
bloedvergiftiging werd Cook in een
militair hospitaal opgenomen. De man,
die het doelwit was geweest van de
grootste mensenjacht, die ooit in Beie
ren werd gehouden, kreeg goede artsen
en een behandeling met penicilline. Niet
minder dan vijftien zwaar gewapende
Amerikaanse M.P.'s stonden om zijn
bed, toen de artsen hem onderzochten
en verbonden. Homerus glimlachte. Hij
had zijn Annie teruggezien.
Mevrouw Stockbauer, Annie's tante,
had nog een poging gedaan om Home
rus te redden door tegen de politie te
zeggen, dat „die grote Amerikaan" kort
geleden vertrokken was, maar bij de
huiszoeking zagen de rechercheurs
twee mannenschoenen onder een bed
uitsteken en aan die schoenen zat
Homerus Cook. En nu nog zitten in de
ziekencel, waarin Homerus is onder-
Agenien werden bedreigd
Zaterdagavond barstte er tussen en
kele beruchte types uit de omgeving
van de Haarlemmerdijk te Amsterdam
een vechtpartij uit. Toen de assistentie
van de politie werd ingeroepen en twee
agenten zich voor herstel van de rust
naar het strijdtoneel hadden begeven,
keerden de vechtenden zich tegen de
gezagsdragers. Een der vechtersbazen
stond zelfs een agent naar het leven.
De politiemensen arresteerden hem en
sloten hem in hun auto op. Van beide
zijden rukten versterkingen aan en
ten slotte waren tien agenten bezig
de auto tegen driehonderd aanvallers
te verdedigen. Nadat rake klappen
waren uitgedeeld, slaagden de agenten
er in, auto en arrestant in veiligheid
te brengen.
WAT weet de gemiddelde Australiër en laat staan de gemiddelde niet-Austra-
lier van de bijna „lege" gebieden langs de noord- en noordwest-kust van
het vijfde werelddeel? Practisch gesproken niets, om niet te zeggen helemaal
niets. Wie een blik op de kaart van Australië werpt, kijkt onwillekeurig naar
de zuidelijke helft naar de zuid-oost hoek met Sydney en Melbourne, naar
de zuidkust met Adelaide of naar de zuid-west hoek met Perth. En kruipt dt
blik al naar boven, dan volgt hij de oostkust, de kust van Queensland met ver
trouwde namen als Brisbane, Townsville en Cairns. De werkelijke noordkust en
de noord-westeljjke hoek keurt men doorgaans geen blik waardig. Daar is alleen
maar dat verdorde, lege land, waarover de eerste ontdekkingsreizigers al zo
weinig goeds te vertellen hadden.
yiAN de weinige plaatsnamen, die men
daar op de kaart van dat „lege
noorden van Australië ziet, had vroe
ger nooit iemand gehoord. Eerst in de
Desmond Young: Rommel. Met
een voorwoord van veldmaar
schalk Sir Claude Auchinleck.
Nederlandse bewerking door
Jan van Dijk. Uitg. Mij. West-
Friesland te Hoorn.
J-JET LIJDT geen twijfel, dat velen de
aankondiging van een boek over de
Duitse woestijngeneraal Rommel, de
veldheer, die door zijn enorme kennis
van pantserlegers grote abreuk heeft
gedaan aan de geallieerde oorlogvoe
ring, met zeer gemengde gevoelens
zullen begroeten. In dit opzicht reage-
den Nederlanders volkomen anders op
de herinnering aan vroegere tegenstan
ders, dan b.v. de Engelsen, wier onge
woon groot gevoel voor sportiviteit zich,
op een bijna onbegrijpelijke wijze, ook
uitstrekt over de gebieden, waarin het
lot over leven en dood van tienduizen
den heeft gewenteld. Niemand minder
dan Churchill heeft en dat tijdens
Engelands somberste oorlogsjaren
in het Lagerhuis meer dan eenmaal
openlijk hulde gebracht aan de strate
gische bekwaamheid van de Duitse
pantsergeiieraal. In dit licht bezien is
het niet verwonderlijk, dat Desmond
Young, Brits officier, drager van het
Military Cross, de biografie van Rom
mel schiep, dat veldmaarschalk Auchin
leck (die in de woestijn Rommels meer
derheid moest erkennen) een voorwoord
voor dit boek schreef en dat de Engelse
pers breedvoerige uittreksels er van in
feuilletonvorm publiceerde. Wij, Ne
derlanders, zien dit alles met enige
ver i dering aan en weten met het
ver: ijnsel van deze zakelijke sporti
viteit (of, zo ge wilt, sportieve objec
tiviteit) eigenlijk niet goed raad. Er is'
iets in deze Britse nuchterheid dat ons
hindert en tegelijkertijd boeit.
]\jU IS HET met dit boek over.Rommel
wel een zeer bijzonder geval. Want,
of ge het nu met wrevel ter hand neemt
of met deskundige belangstelling of
gebracht, vier gewapende militaire po
litiemannen „op hem te passen".
Nomen est omen.
JJJOMERUS COOK is 28 jaar oud. Het
getal 13 is zijn geluksgetal, zegt hij.
Hij zei dit ook tegen een bewaker op de
dag zijner vierde ontsnapping13
Juni. De bewaker zocht niets achter
die opmerking. Hij ontdekte te laat, hoe
verkeerd het is, niet. te letten op alles,
wat een gevangene zegt. Hij begreep
ook niet, dat een man, wiens voornaam
de naam is van de onsterfelijke schep
per van Odysseus en wiens achternaam
die van een groot Engels ontdekkings
reiziger en van een reisbureau met
wereldfaam is, onmogelijk tevreden
kan zijn binnen de vier muren van een
cel, vooral niet, als buiten een lief, aan
vallig en bekoorlijk meisje op hem
wacht. Nomen est omen!
En spotters, waaraan München geen
gebrek heeft, beweren nu reeds, dat
Homerus in totaal dertien keer zal ont
vluchten en dat hij dan na de dertiende
keer algehele gratie en toestemming om
met zijn Annie te trouwen zal krijgen.
De vraag is dan nog maar, voegen zij
er schalks aan toe, of Annie zo lang op
hem wil wachten, want niet alle vrou
wen zijn in de liefde even vasthoudend
en bestendig alsHomerus Cook, de
Amerikaanse super-uitbreker.
met alleen maar nieuwsgierigheid naar
de beschrijving van een militair genie,
ge leest dit boek achter elkander uit.
Ik geloof, dat dit een logisch gevolg is
van het onmiskenbare feit, dat dit een
eerlijk en daarom spannend en niet
tot tegenstand prikkelend boek is.
En dat uit den hoofde ook voor Ne
derlandse smaak en voor de Nederland
se geestesgesteldheid dit boek te enen
male aanvaardbaar en te waarderen is
als een stuk geschiedschrijving van de
eerste orde.
Daaraan werkt mede de figuur van
Rommel, de onderwijzerszoon, die welis
waar een trouw dienaar was van het
Hitlerregiem tot op het midden van de
oorlog, maar die zich van de mario
netten en de beulsknechten zijner dagen
toch gunstig onderscheidde door een
soort soepele voornaamheid van allure,
die men moeilijk binnen het kader van
de gangbare woordl^us vangen kan.
Hij was eigenlijk een ras-Duitser met
een paar afwijkend-Angelsaksische trek
ken in zijn karakter. Vandaar wellicht,
dat hij op de duur de krankzinnigheid
van Hitier niet verdraagt, dat hij eerst
innerlijk en later metterdaad tot verzet
tegen de gek van Berlijn komt. Hij
heeft wellicht nooit geweten, dat de
groep samenzweerders, waarmede hij
contact had verkregen, hem hadden
voorbestemd tot het bekleden van de
hoogste functie in Duitsland, zodra het
plan tot liquidatie van Hitier tot uit
voering zou zijn gebracht. Het plan
mislukte en Rommel werd de grote ver
dachte, die door de kliek van Berlijn
voor de keus werd gezet: rechtszaak of
zelfmoord. Uitermate spannend is dat
hoofdstuk uit Youngs boek, waarin de
laatste levensdag van de generaal be
schreven wordt. Hij kiest, om zijn fa
milie te redden, het gif. En het slot van
de comedie is een staatsbegrafenis,
waarbij tussen de vreemde blikken van
halfwetenden en nietsbegrijpenden een
krans op de catafalk wordt gelegd na
mens Hitler, die Rommels dood ge-
eist had als wraakoffer voor de aan
slag.
J7EN oorlogsboek in de gewone zin van
het woord is dit niet. Het is noch
studiewerk, noch roman, noch biogra
fie alleen. Het is eerder een bijzonder
boeiend journalistiek rapport van een
deskundige, die weliswaar zelf zestien
maanden in een Duits gevangenkamp
zat, maar die toch voldoende afstand
kan nemen om tot de zo noodzakelijke
objectiviteit te komen, die voor het
eerlijk schrijven van een boek als dit
onontbeerlijk is. Daardoor heeft het
werk hier en daar een zeer menselijk
gezicht gekregen. De snel wijkende
glorie, de Rommel na zijn gevechten
met Wavell en Montgomery omstralen
bleef tot in de campagne om het be
houd van de Atlanticwal toe, de van
onheil vervulde noodlotsdagen toen de
aanslag op Hitier mislukte en de IJze
ren klauw zich dichter en dichter om
Rommels hart legde, de afgrijselijke
dwang, waaronder deze generaal zelf
moord moest plegen om vrouw en zoon
van een vreselijk lot te redden het
zijn altezamen historische gegevenhe
den, die de schrijver heeft samenge
voegd tot pakkende hoofdstukken, die
men met ongewoon grote belangstel
ling leest.
Jan van Dijk, die de Nederlandse be
werking voor zijn rekening nam, lever
de helaas geen feilloos werk. Typogra
fisch is het boek uitstekend verzorgd;
het is verlucht meteen aantal fraaie
foto's.
Ja, in het water is hij in tegenstelling
met op het land een hele piet. Zijn
familieleven weet hij goed te verber-
gTIL, HEEL STIL is het op de plas.
De zon staat in het Zuiden. Alle boe
ren, die vanmorgen op de omringende
landen zo druk aan het hooien waren, schuitje uit de veilige inham geroeid en kan je slechts op zo'n stille dag als een ?®n' Begi." .Paar zijnmodderig nest.
llgf"nu 'U1 te duttan tagen de oppers. ik weet dat, nu ik het prijs geef aan gelukje in de schoot geworpen worden. Hoe moa!lljk ls ket °P te merke?' Da
Moeder de vrouw heeft in grote man- de wind) ik op „lager wal» aan zal drij. In de ondiepe sloot waar jk naar toe eieren die eerst wit zijn, worden al
t' ,0PrM 'fnd febrT, ven' afgedreven ben, zwemt op ongeveer fvuUbrum en worden zorgvuldig
Het zou te veel tijd kosten als allen Rustig rollen kleine golfjes onder vijf meter afstand een dodaars m* yier toegedekt als het nest verlaten wordt
naar huis toe zouden komen. Hooitijd onSi het bootje en mij. door. jongen Nog aooit heb ik ze zo dichtbij Gelukkig dat de waterplanten het
is hoogtij! Het is juist pas twaalf uur _,Wat is het gtilr Veel vogels hoor kunnen bekijken. Wuivend riet buigt vfouwt^ bij alle camouflage- en ver
maar de dag is reeds lang geweest. Er je niet zo midden op de dag- Een zoete beschermend over hen heen. stopmethodes zo willig ten dienste
wachten ook nog ettelijke zware da- zomerlucht van gemaaid gras is in de Als donkere stukjes kurk dobberen staan-
gen alvorens al de hooggeladen pra- lucbt Aan de oevers zijn late lissen met zij op het water. Aan de vervolgingspogingen van
men en wagens, die door de vaarten ge- koekoeksbloemen en jacobskruid onbe- „Zijn ze op weg naar hun nest of is mens en dier weet zij slim te ontkomen
auwd worden of langs de dijken hobbe- reikbaar gebleven voor de lange zeisen, de familie uit voor een duikpartijtje?" ^00r *n de schaduw van drijvende
en leeg gemaakt zijn en de zolders ^.ls ik af en toe over de rand van Zij missen de kleurenpracht van de Fu- bladeren boven te komen. Neen, op
volgepropt zijn .het bootje gluur drijft een fuut met ten ofschoon zij tot dezelfde familie be- de mensen heeft zij het niet begrepen.
at betekent: voedsel voor de win- haar kinderen op baar rug op een af. boren en ook de pronkveren aan de kop Voorzichtig schuift mijn bootje in het
*7'"elk en botter ™or d? t^komst. stand voorbij. zie ik niet. riet. De moddersloot waar de familie
weer kan hij' nlet veriangen De zon is thet g°f °P/e" vrija dag f Zwart-bruine hoopjes zijn het, met m huist heeft te weinig diepte. Ik
iite laten stoven door de zon. Weg te een grijsachtig wat stompe snavel. Ik haar door het gras op een afstand.
straalt over het water en heeft de mor
gendauw snel gedroogd De wind bliift fa£>" h7 stadsrum°7 an ta ver" hou me" muisstil want de* schuwe vogel Keurig in een rijtje, zwemt het gezin,
fn het olsten en zorat in de warme liezeVn deze eenzaamheid. Wat weet zou onmiddellijk onderduiken of in het Da" plotseling steekt de moeder lood-
middaauren als het zware werk ooste- m8n 7, Tan °7j0g' beursberichten, riet scbjeten als hij maar even onraad recht de sloot over, een schichtige be
ken"beaint «oor wat koelte Va" 7P ïd 7er d?ar 7jn' van llaas" bespeurde. Duiken kan hij goed. Soms weging van het kopje, het tempo wordt
Een ruSig uurtje, dè° is het wat hij ha ln dlt "jk 15 de Z°n °PPei" zwemt WJ 200 Meter onder water en opgevoerd en weg zijn zij.
nu wenst. Hij duikt, zijn hoofd in zijn T rp_pprt hii nipt mocht hij al eens lucht moeten happen „Zijn ze thuis of hebben zij mij op-
jas verstopt, in zijn hooi en in diepe swbti" reeeert hlJ Ian§ met dan doet hij slechts de snavel en ogen gemerkt?'
tevredenheid ontspant zijn lichaam zich boven de oppervlakte en blijft hij Ietwat beteuterd sta ik daar. Een
in een korte slaap. JN DE VERTE waarschuwt een meer- voor de mensen onzichtbaar. kievit lacht mij uit. Een sterntje scheert
Dezelfde gelukmakende tevredenheid koet haar jongen. „Zou dat voor mij Als hij dadelijk wat lekkers in zijn over het water,
heeft van mij bezit genomen, als ik mij zijn? Even voorzichtig over de rand vaarwater ziet zal hij wel eens een „Kie.wit, kie.wit, sufferd, wij zijn je
in mijn bootje laat dobberen over de kijken". Ik zie dat ik bijna in het riet duik nemen. Van een jong kikkertje, allen te vlug af",
plas. Met een paar slagen heb ik het kom. Maar ik zie nog meer. Zo iets wormpje of visje is hij niet afkerig. ZWERVER.
laatste oorlog kwamen zij in het
nieuws, namen als Darwin, Wyndham,
Derby en Broome namen, die bij
velen een rare smaak in de mond ach
ter laten. Want aan die miserabel»
stranden van Darwin, Wyndham, Der
by en Broome lieten de Japanners hun
bommen vallen en mitrailleerden d#
machteloze mannen op de grond. Dar
win, Wyndham, Derby en Broome heb
ben wèl hun aandeel in de luchtoor
log in de Zuid Pacific gehad. En laag
over Darwin, Wyndham, Derby en
Broome zullen dit jaar weer de vlieg,
tuigen razen om hun last neer te wer
pen op de „lege" aarde.
Rijstbombardement
MEEN, het is uw correspondent niet
in de bol geslagen. Hij probeert
u niet te vertellen, dat de noordkust
van Australië reeds dit jaar opnieuw
met een invasie bedreigd wordt. Want
die vliegtuigen zullen geen bommen
gooien, maar rijst, tonnen goede rijst.
Of ze daar gek zijn? Allerminst. Maar
die noordwestelijke hoek van het vijf
de werelddeel is niet de onmogelijke,
verdorde woestijn, die de meest? men
sen zich voorstellen die noordwest-
hoek is waarschijnlijk Australie's „rijst
schuur" voor de toekomst.
Hoe dat verguisde en door velen
gevreesde stuk noordelijk Australië
plotseling tot rijstschuur der toekomst
gebombarbeerd is geworden? Dat ia
een lange en nare geschiedenis van po
litieke en economische belangen eet
te lange en nare geschiedenis om er
hier verder op in te gaan. Hoofdzaak
is, dat een kort geleden gedaan onder
zoek geleid heeft tot een fantastisch
rapport vol adembenemende mogelijk
heden. Zoals er in dit onvoleindigda
werelddeel nog zoveel adembenemende
mogelijkheden verborgen liggen.
Tijdens dit onderzoek is gebleken,
dat zowel in het noorden, bij Darwin,
als in het noord-westen bij Wyndham,
Derby, Broome en in de ongebaande
„Kimberley's" grote gebieden liggen,
die, met het huidige wereldtekort aan
rijst van 14 millioen ton per jaar, als
het ware om de verbouw van rijst
schreeuwen. Want daar is in het sei
zoen door de regens en de jaarlijkse
overstromingen van de rivieren zoveel
water, dat men er niet eens irrigatie-
werken nodig heeft.
Vliegtuigen als poten
W/IE RIJST wil verbouwen, moet wa
ter hebben veel water. De kwa
liteit van de grond komt er niet zo
op aan, maar water is de eerste ver
eiste, want de rijstplant is in hair
jeugd feitelijk 'n moerasplant. Vandaar
al die bekende plaatjes, van tot aan
hun knieën in de modder staande Azia
ten, die in enorme vijvers de kleine
kiemplantjes uitpoten.
De Australiërs denken er natuurlijk
niet aan, om tot hun knieën in de mod
der rijst te gaan staan poten. In het
„lege" noord-westen zijn trouwens niet
eens genoeg mensen om op een derge
lijke manier ook maar een enkele hec
tare vol te poten, want daarvoor heeft
men de millioenen van Azie nodig en
die wil men in Australië niet hebben.
Vandaar die vliegtuigen, die straks weer
over Darwin, Wyndham, Derby en
Broome zullen razen. Die vliegtuigen
zullen op het juiste ogenblik de reeds
ontkiemde zaden over de door de na
tuur gevormde tijdelijke moerassen uit
strooien. En al wat de mens dan te
doen heeft, is er met moderne machi
nes de rijst te oogsten om er daarna
op het een jaar braak liggende land,
zijn vee of schapen te weiden.
Gras heeft men in Australië en Nieuw
Zeeland reeds lang met vliegtuigen ge
zaaid. En met deze ervaring gewapend
zal men nu dit jaar de eerste rijstvel
den in de Kimberleys zaaien.
Tot op heden werd in Australië al
leen rijst verbouwd inde zeer ge
matigde streken van zuidelijk Nieuw
Zuid-Wales en noordelijk Victoria
daar, waar 500 „rijst-boeren" gebruik
maken van het irrigatiewater van de
Murrumbidgee rivier om 70.000 ton rijs'
te oogsten van een 12.000 ha kunstma
tig bevloeid gebied. De gemiddelde op
brengst van de mechanisch gezaaide en
geoogste rijst in Australië is 3 tot 4
maal hoger dan die van de bekende
rijstvelden van Java, Siam, Birma of
Indo-China. De Australische rijstboer,
die het vorig jaar van zijn 60 hectaren
groot bedrijf een 35.000 gulden haalde,
is dus wel een andere figuur dan de
bekende Javaanse rijstverbouwer van
het plaatje.
Wat de nieuw ontdekte" gebieden
in het noorden straks gaan opbrengen,
is natuurlijk nog een open vraag. Doch
wel zeker is, dat zij een belangrijk
aandeel zullen hebben in de bestrijding
van het geweldige wereldtekort aan
rijst, ontstaan door de oorlog en de
voortdurend toenemende bevolking der
rijst etende landen.
NEDERLANDS COSTUUMMUSEUM
IN WORDING
Enige tijd geleden is een stichting in
het leven geroepen, die een Nederlands
costuummuseum wil oprichten. Dit zal
waarschijnlijk in Den Haag worden ge
vestigd. Het zal niet alleen oude cos-
tuums, doch ook voorbeelden van re
gionale klederdrachten bevatten. Kern
van de verzameling is de collectie van
de toneelspeler Cruys Voorbergh.
Voorts zijn reeds van tal van zijden
aanbiedingen ontvangen van particulie
ren en musea.
bureau
administratie
Voordam 9. Tel. 3320
Postgiro 187294
REDACTIE
Acht d „m 20. Tel. 2274
Directie:
J. BIJLSMA en C. KRAK
Hoofdredacteur:
A KAPTEIN
In een boodsqhap aan de Zui
sident Truman van de Verenigi
ning is verzekerd" in de Korer
valler zal worden teruggeslagei
afhankelijkheid, die zijn natuur
Het hoofdkwartier van gener
Arthur op Korea heeft gemeld,
Amerikaanse 24ste divisie het
koreaanse bruggenhoofd bij
njang meer dan anderhalf km I
gedrukt. De Amerikaanse eerst
leriedivisie vernietigde 65 kn
naar het Noorden een uit 800 i
staande Noordkoreaanse strij
welke met tanks over een gei
seerde dijk over de Naktong
trokken.
Juist ten Noorden van V\
hebben Zuidkoreanen een opmi
Taegoe tot staan gebracht. (De
koreanen hadden opdracht Tae
den te veroveren ter herdenk
de bevrijding van Korea van dt
ners).
De strijdkrachten van de V<
Naties hebben een volledige
koreaanse divisie in de strijd
hang geworpen om te pogen he
veld te behouden.
De Zuidkoreaanse eerste divis
zeven van tien Noordelijke ta:
over de Naktong wilden steke
nietigd.
Aan de Zuidkust vorderen
kaanse mariniers tot hoger
terrein ten Zuiden van Satsj
trokken de plaats zelf 'binne:
moesten haar weer verlaten
aanvallen op de achterhoede,
ligt ongeveer 14 km ten Zuid
Tsjindjoe.
Een Amerikaanse zware kri
Maandag tot boven de 41ste 1
graad gevaren om doelen aan de
koreaanse kust te beschieten. H
werd geopend op spoorwege
menten, fabrieken en bruggen.
Volgens een communiqué i
achtste leger bevinden zich 1200
koreaanse manschappen in het 1
hoofd bü Tsjongnjang (ten
van Masan). Zij vormen een
ging voor de Amerikaanse aa
nen naar het Westen en het 1
Maandag is voor het eerst
gemaakt van „tiny times" rake
een pantserlaag van dertig ce
Engels Labourlid t
verstrekkend voorsi
Het Engelse Labourlid Robe
kay heeft in de consultatieve
dering van de Raad van Eurc
motie ingediend» die rechtdra
gaat tegen de politiek van zy
Hy wil n.l. van de Raad van
een werkelijke regering mak<
ke wetten kan uitvaardigen.
wetsbepalingen, die hiermee i
zouden zijn, zouden automatis
den opgeheven. Het plan wo
steund door federalisten uit F:
Italië, Nederland en Noorwej
geland en de meeste Scant
zijn er echter tegen. Zij wil
nationale souvereiniteit niet
geven.
De nationale souvereiniteit
het vraagstuk, dat de debatt
gisteren over het plan-Schum:
beheerst. De Duitse vertegei
gers hebben de kwestie aan c
gesteld in de vorm van een
eisen. Prof. Noelting de sociE
minister van economische zak
Noordrijnland-Westfalen, stel
eis, dat alle „hypotheken", zc
Ruhrstatuut het bezettingssta
de hoge commissie zouden woi
geheven. Ook moesten alle e
sche beperkingen verdwijnen,
Duitsland het plan zou kunne
nen. De liberaal Schaeffer
dat het staatsmonstrum in C
plaats diende te maken voor
male politieke orde alvorens
Weerbericht
Verwachting, tot Woensdag
Aanvankelijk zwaar bewolk
enige regen, later brekende 1
king en plaatselijk enkele
Matige tot krachtige wind
Zuid en West. Iets lagere l
raturen.
Woensdag: zon op 5.24 onde
maan op 8.a2 onder 21.03.