Veertig millioen brachten geen geluk
Hoe politiek en economie
met elkaar samenhangen
Bakkers en slagers handhaven
een typische traditie
Haar vierde echtgenoot verstoten
„Mijn leven was
klatergoud
Anatomische les
Huisvaders achter
het fornuis
Uitstekende organisatie
Zuidafrikaanse medici
naar Nederland
STAUNS GREEP OP EUROPA
Damrubriek
De Moulin Rouge gaat weer open
Montmartre krijgt een oude attractie terug
DINSDAG 14 NOVEMBER 1950
Barbara Huiionhet arme rijke meisje"
(Van onze correspondent te New York)
BARBARA HUTTON erfgename van het op twee en veertigmillioen dollar ge
schatte Woolworth fortuin, heeft haar vierde echtgenoot verstoten. Igor
Troebetzkoy, met wie zij in 1947 in het huwelijk was getreden, is thans „de
gemeenste man ter wereld", die „mij alleen om mijn geld heeft getrouwd".
Tegelijkertijd heeft deze prinses-uit-het-Amerikaanse-dollar-sprookje haar hart
uitgestort. Haar leven is een nachtmerrie van eenzaamheid geweest; zij was als
een opgejaagd hert, prooi voor avonturiers. Maar zij klaagt niet. „Ik heb ook
ogenblikken van geluk gekend", zei ze met een door emotie verstikte stem.
Daarmee erkende zij vrijwel voor het eerst van haar leven, wat zovelen reeds
over haar schreven: dat geld en geluk niet noodzakelijk aan elkaar verbonden
zijn.
en onze belangstelling liepen teveel uit -
een". Over Troebetzkoy haalden wij
Barbara's woorden reeds in de aanhef
aan. Amerika's „society-kringen" wach
ten nu met spanning op nummer vijf.
IJAAR vier echtgenoten hebben haar
alleen al aan alimentatie een slordige
10 millioen gekost. Nummer één was
„Prins" Alec Mdivani een moedig
coureur, doch een ijdele waaghals, zo
geflatteerd door het feit, dat een kell-
ner in Biarritz hem een kopje koffie
bracht met de woorden „voici, mon
Prince", dat hij aan deze „titel" vast
hield. Hij was haar tot in Siam achterna
gereisd, waarheen haar vader haar had
meegenomen in de hoop dit huwelijk
te voorkomen.
Barbara's tweede huwelijk, met graaf
Kurt von Haugwitz-Reventlow, ein
digde al evenzeer voor de rechter. Een
jarenlange strijd werd daarna nog ge
voerd over de Zeggenschap over hun
zoon, Lance, een stille, muzikale jon
gen, die thans, op zijn veertiende jaar,
de zomer met zijn moeder doorbrengt
en vele luxe-stranden van de wereld
beziet, nadat hij tijdens het schoolsei-
zoen onder het strenge toezicht heeft
gestaan van zijn vader en diens nieuwe
vrouw. Cary Grant, de bekende film
acteur, was de derde man in Barbara's
leven. „Wij waren dol op elkaar", ver
klaarde zij onlangs nog; „met geen van
mijn andere mannen was ik zo geluk
kig als met hem. Maar onze belangen
UIJ ZAT in de leeszaal, gebogen over
de E.N.S.I.-encyclopaedie. Een iet
wat somber mannetje, gebogen rug.
piekerige haar-overschotten en een
met draadjes en leukoplast gerepareerd
brilletje-van-sociale zaken. Maar zijn
ogen stonden klaar en scherp, terwijl
hij met de vinger langs de regels van
Zijn boek gleed.
Onze aandacht voor hem bemer
kend. keek hij op en zei (meer teger.
de E.N.S.I. dan tegen ons): Wrorn
make ze 't zo moeielijk?"
„Wat?", vroegen wij.
Hij schoof een pepermuntje tussen
zijn lippen uit en zei dan: „Wat is neu-
ras-the-nie?".
We begonnen een verhandeling over
geestesziekten, maar het fijne scheen
hem toch te ontgaan. Hij antwoordde
op geen enkele van onze toch niet zo
heel on-technische mededelingen, doch
sloeg snel een paar bladzijden in het
geleerde boek om.
Hij was ons vergeten.
Een jongere uitgave van zijn type
riep hem tot de werkelijkheid van
„Stilte" en „Niet roken" terug.
Hebbie 't al gevonden, Rinus?",
vroeg deze.
„Nee", zei Rinus droevig.
„Ik zou er maar mee uitscheiden, als
iK jou was", vond zijn makker. „Je ver-
lieze 't toch".
,,'k Vrek 't", zei Rinus. „Asse maar
niet van die buitenlanse woorden drin
gezet hadde. Maar volgens mijn ben 't
toch de niere. Koos, van me zuster had
't persies 'tzelfde. Van die opvliegers
en de pijne. Net op dezellefde plaas.
„Hij bevochtigde het pepermuntje,
dat hagelwit tegen zijn grauw gelaat
afstak, met zijn lippen en keek teleur
gesteld, omdat blijkbaar de ziektever
schijnselen bij zwager Koos niet met.
die van een ander overeenstemden.
De jongere uitgave verdween achter
een geïllustreerd weekblad.
Rittus, nu ongecontroleerd, voelde
zich waarschijnlijk vrijer en zei plotse
ling: „As iemand van die opvliegers
heb, en alsmaar pijne in zijn midden
stuk, ben 't dan nieren of niet, zeg ik
We zeiden het niet te weten.
„Za'k 't nog sterreker make. As nou
de dokter d'r bij zeet, dat 'r geen kruie
voor gewasse benne, ben 't dan de nie
ren?"
Weer bleven we 't antwoord schul
dig.
„Kijk, 't zit zo", legde hij uit, ,(we
benne bij ons op 't hoffie altijd met
acht man same, en nou het Kees plot
seling krampe in 't middestuk. De dok
te: zeet, dat ie 't niet snapt, maar 't zal
de outoerdom weze, ziet-ie. Nou zegt
Kees, dat is opvliegers voelt, van bove
n°w ondere, afijn, net als Koos van
me zwager. Nou zegt Jan-hier" (met
®en minachtend knikje naar de mak
her achter het weekblad), „dat 't geen
"'ere kenne wezen. „Wedde", zeit-ie
lege mijn. „Goed", zeg ik. Maar ik zeg
da'k d'r bij blijf, 't Benne niere, zo zal
ze zelf krijge. Nou denk ik, laat ik
effe kijken in de leeszaal, want ik kom
hier al zo'n tijdje, maar dér staat niks
over in".
„Hebt u alles over nieren nage
lezen?", vroegen we.
„Ja, maar U zee zelf dat niere-
steene" wat anders is „Met zenuwe,
maar Kees het opvliegers".
Hij bladerde verder onder het hoofd
stuk „Neuralgie".
Slechts één verlangen.
„JK heb nu maar één verlangen", zei
zij kort na de breuk met Troebetz
koy, „en dat is om nog eens enkele
ogenblikken gelukkig te zijn. Is dat zo'n
misdaad?" En met gesluierde stem ver
telde zij de symboliek van haar naam,
die de symboliek van haar leven was
geworden. „Barbara is van Griekse
oorsprong en betekent vreemdeling,
zoeker en zwerver. Ik zwerf en zoek
reeds sedert mijn jeugd". Ondanks de
ontelbare millioenen in het huis van
haar ouders, heeft zij geen prettige
herinneringen aan haar kinderjaren.
Haar vader was een effectenmakelaar,
die noch in het zakenleven, noch in de
society sterk op de voorgrond was ge
treden tot hij met de dochter van de be
roemde stichter der „5 10—winkels",
Frank W. Woolworth in het huwelijk
trad. De millioenen hielden haar vader
in de ban, en zijn huwelijk met Edna
Woolworth was niet gelukkig. „Groot
vader Frank Woolworth is de man, die
ik bewonder. Veel herinner ik mij niet
van hem, maar hij was een man van
visie, een man van moed. Het was zijn
droom om de hoogste wolkenkrabber
ter wereld te doen bouwen. Wanneer
architecten hem waarschuwden, dat een
dergelijk gebouw in een storm zou
kunnen omkantelen, jaagde hij ze het
kantoor uit. Tot hij de architect vond,
die zijp visie deelde en durfde bouwen.
Het Woolworth gebouw staat nog. Het
is een monument voer een groot man".
Het feest, waarmee Barbara haar for
mele intrede in de New Yorkse society
maakte had 60.000 gekost. „Voor mij
was het geen feest", zei Barbara. Vrij
wel terzelfder tijd waren er ernstige
conflicten tussen de Woolworth-orga-
nisatie en de werknemers. In de bitte
re strijd was de pers gemakkelijk ge
neigd de ellendige omstandigheden van
de winkelmeisjes te vergelijken met
de veelvuldige gepubliceerde bezoeken
van Barbar» aan nachtclubs en de
feesten, waarvan zij het middelpunt
was.
Nu komt Barbara er rond voor uit,
dat heel haar leven klatergoud was „In
laatste instantie", zegt zij nu, „besef ik
nu pas hoe eenzaam ik geweest ben,
ondanks alle bezit waarom men mij
kan benijden. Achteraf is het gemakke
lijk te zeggen, maar ik weet nu, dat ik
een voller leven zou hebben geleid
en zeker gelukkiger als ik in de ge
legenheid was gesteld mijn roeping te
volgen. Het was eens mijn ideaal dan
seres te worden. Maar voor de dochter
van een millionair was dat pad ver
sperd. Ik heb gedichten gemaakt, som
mige slecht, sommige dragelijk, sommi
ge misschien goed. Dansen heeft nog
mijn volle belangstelling.
Barbara Hutton heeft zich daarnaast
opgeworpen als deskundige ten aan
zien van stierengevechten. Slechts één
keer is zij in Spanje in zo'n arena ge
signaleerd. Het bezoek heeft kennelijk
diepe indruk op haar gemaakt. „Een
stierengevecht is als een dans met de
dood, in kleuren", verklaarde zij bij
terugkeer.
Haar eigen leven is de laatste jaren
vaak een dans met de dood geweest.
Vele doktoren zijn aan haar langdurig
ziekbed geweest, zonder een bepaalde
ziekte te kunnen constateren. „Barbara
verbeeldt zich, dai zij ziek is", zeiden
er velen. Maar anderen, die haar be
trekkelijk kort geleden hebben gezien,
zijn overtuigd, dat zij werkelijk ziek is.
„Hoe kan het anders verklaard wor
den", zeggen zij, „dat Barbara nauwe
lijks 50 kilo weegt?"
Misschien is het gebrek aan geluk,
aan warmte om zich heen de ergste
kwaal, waaraan het „arme rijke meisje"
lijdt.
Up de Londense uu.dcsoeurs war
den de huisvaders in de gelegen
heid gesteld mede te dingen in een
kookwedstrijd voor mannen. Jean
Kent, een filmactrice, die deel uit
maakte van de jury keurt het
resultaat der kookkunst van de
winnaar de heer Furneaux.
PICNICS IN AUSTRALIË
"•s -
Grootse familiefeesten bevorderen kameraadschap
(Van onze correspondent te Sydney).
De nieuwkomer in Australië merkt aldra, dat de gemiddelde Australiër
dol is op het buitenleven en dat tienduizenden van iedere vrije dag gebruik
maken om naar de kust, de bergen of het woud te trekken. Het picniccen is
dan natuurlijk een belangrijk onderdeel van dit bedrijf meestal niet 't soort
„boterhammen uit een papiertje" picniccen dat men in Nederland kent,
maar hele thee-zet-en-vlees-braad-partjjen boven houtvuren. Deze picnic-
woede is in dit land van heerlijke natuur en veel zonneschijn natuurlijk heel
begrijpelijk. Doch wanneer de nieuwkomer op een Maandag of Dinsdag zijn
pondje vlees wil gaan kopen alleen om te merken, dat alle slagerijen gesloten
zijn vanwege de „Slagerspicnic" of wanneer de bakker een briefje achter
laat, dat hij de volgende dag niet kan komen, omdat het dan Bakkerspicnic
is, dan meent hij dat die picnic-rage toch wel een beetje ver gedreven wordt.
met bewonderenswaardig organisatie
talent wisten de leiders van het feest
Wellicht stelt de nieuwkomer zich
dan ergens op een stil plekje een paar
duizend slagers voor, die allemaal
maar in het bos vlees zitten te braden,
of denkt hij aan een massa bakkers,
die op een stil stukje strand honderden
manden met eigen gebakken broodjes
zitten op te eten. Maar zo is het nu
niet direct.
De jaarlijkse picnic van de slagers,
de bakkers, de schoenlappers, de be
hangers, de barmeisjes en van wie al
niet, is een Australische traditie, die
er, als een soort herleving van de
gilde-idealen, op gericht is om door
het contact tussen vrouwen en kinde
ren van de bakkers, slagers of schoen
lappers de onderlinge band tussen de
gildebroeders te versterken en een
groter gevoel van collegialiteit te ont
wikkelen. Een schoon en edel streven
dus.
De bond van de werkers in de vlees
bedrijven heeft mij eens een kijkje
achter de schermen van zo'n jaarlijkse
slagers-picnic gegeven. Drie speciale
treinen hadden die slagers gehuurd
om al hun leden met vrouwen en maar
liefst 2600 kinderen naar het feestter
rein te brengen; een heerlijke baai aan
de kust ten Zuiden van Sydney. Toen
de machtige hoeveelheden proviand
werden ingeladen, was ik blijkbaar zo
onder de indruk, dat een dienstwillige
secretaris mij vol trots een lijst van
hoeveelheden en bedragen begon op
te dreunen. Ik kan me er alleen nog
maar 1000 liter melk, 1000 liter gem
berbier, 10 kisten met zuurtjes en voor
300 gulden sinaasappelen van herinne
ren, maar de rest was evenredigheid.
Invasie
Het loslaten van de Sydneyse sla
gersgezellen met hun gaden en kroost
op de prachtige baai leek meer op de
invasie in Normandie dan op een ge
wone picnic, maar met verbazingwek
kende snelheid werd de orde hersteld
Het valt trouwens iedere nieuwkomer
al spoedig op, hoe weinig de gemid-
middelde Australiër op heeft met ge
noegens als „lallen" en „keet schop
pen". Hij geniet van zijn genoegens op
een vrij rustige en beheerste manier.
Niet dat het nu bepaald stil was op
deze picnic. Dat kan men met 2600 kin
deren ook moeilijk verwachten. Maar
het vastgestelde programma toch zon
der noemenswaardig oponthoud en
zonder veel verwarring te doen ver
lopen.
De leiders van de slagers picnic gaan
van het standpunt uit, dat de slagers
en hun vrouwen het meeste genieten
door hun kinderen, zodat een groot
gedeelte van het programma aan wed
strijden, grabbeltonnen, en andere ge-
roegens voor de jeugd was gewijd.
Beginnend met de kleuters van 9
maanden stond er voor elke leeftijd
iets bijzonders op het programma.
Maar niet dat de ouderen al maar
moesten toekijken. Ook voor hen wa
ren alle mogelijke en onmogelijke wed
strijden met en zonder prijzen georga
niseerd. Inderdaad dus een feest, dat
Zaterdag 2 December wordt een ge
zelschap van vijftig Zuidafrikaanse
medici, studenten, huisartsen en spe
cialisten in twee gecharterde toestel
len op Schiphol verwacht. Het doel
dezer medici is zich op de hoogte te
stellen van de stand der geneeskunde
in Nederland. Daartoe zullen verschil
lende hoogleraren colleges met de
monstraties geven en zal o.a. een be
zoek worden gebracht aan de Organon
fabrieken, de Röntgenologische afde
ling der Philipsfabrieken, het Antho-
nie van Leeuwenhoekhuis enz.
De reis staat onder leiding van dr.
E. C. van Hoepen, een neuroloog, die
van 19381947 in Nederland studeer
de en de heer N. K. Cath, een Neder
lander, die met een studiebeurs der
Zuidafrikaanse regering in Pretoria
geneeskunde studeert.
geheel met de bedoeling, de band tus
sen slagers, slagersvrouwen en sla
gerskinderen te versterken, in overeen
stemming was.
Modeshows
Nieuwkomers, die in fabrieken gaan
wirken wachten andere genoegens.
Zo heeft een aantal fabrieken in en
om Sydney thans voor het personeel
gedurende het lunchuur complete mo
deshows gearrangeerd onder het motto
„Winkel terwijl je werkt".
Natuurlijk is wat de bekoorlijke
mannequins ten toon spreiden hoofd
zakelijk bestemd voor de vrouwelijke
arbeiders, doch de mannen worden
allerminst vergeten. Over het alge
meen valt het bij „oude" zowel als bij
„nieuwe" Australiërs zeer in de smaak.
En niet alleen de arbeiders, maar
ook de werkgevers en de mannequins
hebben er schik in. De mannequins
verklaren unaniem, dat zij nog nooit
zo'n enthousiast publiek hebben mee
gemaakt, terwijl de werkgevers mer
ken, dat deze nieuwe vorm van lunch-
uur-recreatie het aantal absenten be
langrijk vermindert, terwijl de mensen
weer meer verfrist en ontspannen aan
het werk gaan dan wanneer zij alleen
maar rond gehangen hadden in het
vrije half uur.
Financiële postitie laatste maanden
veel slechter
Bewust streven naar ontwrich
ting en ontevredenheid
Sukarno herhaalt zijn eisen
Sukarno heeft te Negara op Bali ver
klaard, dat de Indonesische regering op
het ogenblik doende is, Nederland er
van te overtuigen, dat met het loslaten
van Nieuw Guinea ook een Nederlands
belang is gediend. Daardoor zou im
mers de thans nog bestaande conflict
situatie worden beëindigd. De president
weigerde echter te zeggen, wat er zal
gebeuren, indien Indonesië Nieuw
Guinea niet krijgt.
(Van onze economische medewerker)
Of Stalin oorlog wil voeren, weten
wij niet. Er zijn knappere koppen dan
wij, die hierover piekeren. Hoe dit ook
zij, een feit is dat de communistische
invloed zich als een olievlek uitbreidt.
In het Westen is er gelukkig nog een
ijzeren gordijn (tot nu toe), in het Ver
re Oosten echter zijn Korea, Indo-Chi-
na en Tibet even zo vele bewijzen dat
Stalin daar de zwakke plekken van de
democratische staten aftast. Of liever
gezegd: Iaat aftasten, want andere vol
keren en „vrijwilligers" knappen dit
vuile werk op.
Dit is de politieke kant van wat zich
op het ogenblik in de wereld afspeelt.
Doch deze bloedige plaat heeft ook een
keerzijde, de economische. En deze twee
beïnvloeden elkaar op een manier, die
vooral voor ons economische leven
meer dan funest is. Let maar op.
Het vorige jaar was voor ons land
niet slecht: de productie nam gestadig
toe, de consumptie werd minder, waar
door de uitvoer en de besparingen kon
den toenemen en het productieapparaat
zich kon uitbreiden. Voorts verdween
de dreiging van de inflatie, ook al
doordat de inkomsten en uitgaven van
de overheid elkaar zo ongeveer dekten.
Ten slotte verminderde het gat in onze
betalingsbalans van f 2.000.000.000 tot
f 30.000.000.
Ommekeer.
De devaluatie in September 1949
gooide echter roet in het eten, omdat
zij te ver voor ons ging en zij te voor
barig was. Verschillende grondstoffen
gingen geleidelijk aan stijgen in prijs.
Dan krijgen wij de Ronde Tafel Confe
rentie met de definitieve afscheiding
van Indonesië. Doch de grootste slag,
de werkelijke, politieke slag komt in
Juli 1950 met Korea.
Stalin laat hierdoor de knuppel in
het democratische hoenderhok gooien.
Hij brengt de Westerse wereld tot op
winding enherbewapening op grote
schaal. De reacties hiervan op ons eco
nomische leven openbaren zich steeds
meer en steeds feller.
De overheid moet plotseling een
enorme post uittrekken voor de defen
sie, waardoor de begroting volkomen
uit haar evenwicht geraakt. Die voor
1950 blijft een tekort hebben van ca.
f 475 millioen en die van 1951 een te
kort van f 250 millioen (voorlopig al
thans). De werkelijke geldbehoeften
van de overheid zijn vermoedelijk veel
en veel hoger.
Op de een of andere mawier moet dit
geld er komen. Hoewel er op het ogen
blik belastingverlagingen worden aan
genomen, zullen de belastingverhogin
gen wel niet al te lang op zich laten
wachten. Zolang hier nog geen sprake
van is, zal de overheid door het lenen
van geld op korte termijn (door het
plaatsen van schatkistbiljetten) wel aan
haar trekken komen doch de ervaring
is, dat de girale geldcirculatie (het
geld bij de banken) hierdoor uitbreidt.
De kans op waardevermindering van
het geld en prijsstijging wordt hierdoor
sterker. En tevens wordt de angst voor
de gulden weer groter.
Deze prijsstijging komt in veel ster
kere mate nog van een andere kant.
De herbewapening allerwege jaagt de
grondstoffenprijzen op (rubber is se
dert Januari viermaal zo duur gewor
den, tin tweemaal). De groothandels-
prijzen stijgen dan ook nog steeds en
evenzo de kosten van levensonderhoud.
Ontsparingen.
Daar de lonen en de andere inkom
sten deze wedren niet of uiterst moei
lijk kunnen bijhouden, hierbij gevoegd
nog de hamsteraankopen, zien wij bij de
spaarbanken ontsparingen optreden,
d.w.z. er wordt meer weggehaald dan
weggebracht. Bij de ca. 280 particulie-
er spaarbanken in Juni f 3 millioen, in
Juli f 9 millioen in Augustus f 3 mil
lioen en in September f 19 millioen.
Wij zien voorts onze handels- en be
talingsbalans niet verbeteren. De uit
voer stijgt wel maar de invoer door de
liberalisatie niet minder, hetgeen alleen
mogelijk is door de buitenlandse hulp.
Met andere woorden, hoewel onze pro
ductie 10 a 15% boven die van 1949 ligt,
is zij nog altijd te klein om onze con
sumptie te dekken.
De gewone Nederlander, die hard
werkt, weet van deze samenhang wei
nig af .Hij en zijn vrouw constateren
alleen, dat het leven duurder wordt en
dat stemt hem bitter en maakt hem
ontevreden. Doch deze zelfde ontevre
denheid, kind van de economische
spanning, in feite verwekt en versterkt
door internationale politieke manoeu
vres, verzwakt op haar beurt weer on
ze economische spankracht en bereid
heid om harder te werken. Zij sloopt
onze geest.
Of Stalin1 oorlog wil weten wij niet,
doch zeker is, dat hij door te doen
alsof, het economische leven van West-
Europa, dat zich nog steeds niet her
steld had van wereldoorlog nummer
twee, sterk in gevaar brengt. Wij moe
ten ons deze gevaren bewust worden
en ons daar mentaal tegen wapenen.
Ook economisch is dat een eerste ver
eiste.
SPIERPIJN, SPIT.„
't Loert overal. De weid adige warm
te van de pijnstillende Thermogène
verdrijft de snerpende pijn.
PROBLEEM 95 VAN C. GERRITSEN
(OPLOSSING)
Zwart 8 schijven op: 9, 10, 20, 24, 25,
26, 27, 30. Wit 8 schijven op: 28, 29,
33, 34, 37, 38, 39, 49.
Oplossing: 1. 28—22 (27 x 18). 2. 37—31
(26x37), 3. 38—32 (37x28), 4. 3 15
(24 x 44)5. 15 x 35 en wint. 4450 in
zwart kan niet wegens 4944 en 35 x 24.
2530 kan niet wegens 49x40, 30x39,
40—34, 39 x 30 en 35 x 24.
En nu nog even de volgende stand:
Zwart 12 schijven op: 7, 8, 9, 10, 16,17,
18, 19, 22, 24, 25, 36. Wit 12 schijven op:
27, 28, 33, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 50.
(Na 3227 van wit heeft zwart de
schijf die eerst op 31 stond naar 36 ge
speeld). Er volgt van wit: 38—32 (zw.
36x49 of 36x29), 27—21 (16x29 of 16 x
49), 40—35 (49x40. Op 22x33 volgt 39
x 28 en 45x5), 45x5 (22x44), 5x2 en
zwart is verloren want op 44—49 volgt
2x30, 25x34 50—44, 49x40 en 35x44
wint. Op 24—29 volgt 50x39, 29—34,
39x30, 25x34, 35—30, 34x25 en 2—35!
Ter oplossing voor ditmaal:
PROBLEEM 96 VAN J. BURGGRAAFF
Zwart 9 schijven op: 8, 9, 10, 13, 14,
17, 18, 19, 23.
Wit 9 schijven op: 24, 26, 27, 28, 29,30,
32, 33, 34.
Wit speelt en wint.
Moulin Rouge kwamen. En niet alleen dige theaterzaal gebouwd voor groots
burgers; tot de stamgasten behoorde opgezette revues.
ook de schilder Toulouse-Lautrec, die r\e Moulin Rouge is in de eerste we-
iedere avond aan zijn gereserveerde ta- re)doorlog afgebrand en de zaal on-
fel zat en de meisjes schilderde; op éen derging verschillende veranderingen,
schilderij zit de schilder in het mid- Daarna herleefde de Moulin Rouge als
den, op een ander Oscar Wilde in de Music Hall. over de hele wereld bekend
(Van een bijzondere medewerker)
AP MONTMARTRE wordt de laatste tijd maar over één ding gesproken: de ^efalJpr, ?,1S *?et Casin0 de Paris of de ™ies
niet alleen m ae Moulm Rouge gedanst, Bergeres. Tien iaar lang trad hier Mi^-
Moulin Rouge gaat weer open! Het zal nog wel enige weken duren, maar maar 00k op het kleine toneel in de tinguette op in revues van voor die tijd
vóór het einde van het jaar zal het zeker zo ver zijn. Bal in de Moulin Rouge! tuin traden kunstenaars op., die later ongehoorde luxe: „New York-Mont-
Bij het noemen van deze naam herleven tal van herinneringen aan de „Belle z®er beroemd zijn geworden, zoals martre", „ga c'est Paris" en vele an-
Yvette Guilbert en Max Dearly, die hier dere
Epoque de tqd voor de eerste wereldoorlog, waar tegenwoordig zoveel over hun debuut maakten In de tuin wer_ aere'
geschreven wordt. Toen het wereldberoemde etablissement in 1938 gesloten den nog andere attracties geboden, zoals Jn 1930 drong de film de Moulin Rouge
werd, had de „Butte de Montmartre" een van haar sterkste aantrekkingspunten een reusachtige olifant.waar verlief- binnen en de wieken van de wind-
verloren. De Moulin Rouge, niet te verwarren met de „Moulin de la Galette", de Paartjes, die enkele ogenblikken molen werden bestraald door de reus-
ongestoord samen wilden zijn, zo graag achtige lichtende letters van de namen
werd in 1889, het jaar van de wereldtentoonstelling, geopend. Daarmede ont- m vluchtten. Achthonderd franc onkos- der sterren. In de balzaal werd nog wel
stond tegelijkertijd het amusementsbedrijf van Montmartre, dat nog steeds ten had Zidler per dag en drieduizend gedanst, maar de Lorettes hadden al
bloeit en door vreemdelingen als iets typisch Parijs wordt beschouwd, wat het brachten de bezoekers in de kas. Zon- leng plaats moeten maken voor het
dags dansten er vijfduizend mensen kleinburgerlijke publiek van het kwar-
voor vijftig centimes en de danseresjes t'er- I" I933 was het helemaal uit.
echter alleen in het begin was.
De slager slaagde
de Lorettes een groot aandeel hadden.
Deze danseressen, die reeds in het
CEN specialist van het amusements- Elysée-Montmartre naam hadden ge-
L bedrijf, een vroegere slager, Zidler maakt' traden "u m het nieuwe lokaal
genaamd, die reeds talrijke etablisse- ^is de can'an de Grind
meuten in het leven had geroepen, ^ar^ VTe ,Chah~ voerden
kwam op het idee om iets nieuws op
te zetten en wel een molen. Op het-
kregen een gage van vier franc per jn de iaatste weken ontstaat er nieuw
ag' leven; hamers en zagen zijn aan het
Qnder de directie van de beroemde werk. Binnenkort zullen de wieken
Dumien, een geniale impressario, van de molen weer draaien.Vooraan-
werd het kleine toneel in de tuin ten staande Parijse vakmensen willen ze
slotte de hoofdzaak. Hier trad o.a. de weer op gang brengen. Er wordt al
vrouw, die later onder de naam Colette gefluisterd, dat de grote zaal met een
Burgers en schilders.wereldberoemd is geworden, op in haar representatieve
midden twintigste
zelfde plein was vroeger reeds een bal- yOORAL de cancan, waarbij de danse- zogenaamde „mimodrama's", verder de eeuw-revue zal worden ingewijd, die
lokaal, de „Reine Blanche" geheten. resjes hun in zwarte kousen gesto- reeds genoemde Yvette Guilbert en de door Maurice Chevalier ten doop zal
dat echter spoedig na de oprichting in ken benen uit een zee van golvende niet minder populair en beroemd ge- worden gehouden. Dat zal een triomf
het vergeetboek raakte. Samen met zijn witte kant in de lucht zwaaiden, was worden Mistinguette. Doch op een dag voor de Moulin Rouge zijn en Mont-
compagnon Oller maakte Zidler zijn een sensatie, waarvoor honderden bra- was ook voor de tuin het uurtje ge- martre zal weer eens glansrijk middel-
werk snel tot «en succes, waaraan ook ve burgers avond aan avond naar de slagen; op deze plaats werd een gewei- punt hebben.