Veertig millioen brachten geen geluk Hoe politiek en economie met elkaar samenhangen Bakkers en slagers handhaven een typische traditie Haar vierde echtgenoot verstoten „Mijn leven was klatergoud Anatomische les Huisvaders achter het fornuis Uitstekende organisatie Zuidafrikaanse medici naar Nederland STAUNS GREEP OP EUROPA Damrubriek De Moulin Rouge gaat weer open Montmartre krijgt een oude attractie terug DINSDAG 14 NOVEMBER 1950 Barbara Huiionhet arme rijke meisje" (Van onze correspondent te New York) BARBARA HUTTON erfgename van het op twee en veertigmillioen dollar ge schatte Woolworth fortuin, heeft haar vierde echtgenoot verstoten. Igor Troebetzkoy, met wie zij in 1947 in het huwelijk was getreden, is thans „de gemeenste man ter wereld", die „mij alleen om mijn geld heeft getrouwd". Tegelijkertijd heeft deze prinses-uit-het-Amerikaanse-dollar-sprookje haar hart uitgestort. Haar leven is een nachtmerrie van eenzaamheid geweest; zij was als een opgejaagd hert, prooi voor avonturiers. Maar zij klaagt niet. „Ik heb ook ogenblikken van geluk gekend", zei ze met een door emotie verstikte stem. Daarmee erkende zij vrijwel voor het eerst van haar leven, wat zovelen reeds over haar schreven: dat geld en geluk niet noodzakelijk aan elkaar verbonden zijn. en onze belangstelling liepen teveel uit - een". Over Troebetzkoy haalden wij Barbara's woorden reeds in de aanhef aan. Amerika's „society-kringen" wach ten nu met spanning op nummer vijf. IJAAR vier echtgenoten hebben haar alleen al aan alimentatie een slordige 10 millioen gekost. Nummer één was „Prins" Alec Mdivani een moedig coureur, doch een ijdele waaghals, zo geflatteerd door het feit, dat een kell- ner in Biarritz hem een kopje koffie bracht met de woorden „voici, mon Prince", dat hij aan deze „titel" vast hield. Hij was haar tot in Siam achterna gereisd, waarheen haar vader haar had meegenomen in de hoop dit huwelijk te voorkomen. Barbara's tweede huwelijk, met graaf Kurt von Haugwitz-Reventlow, ein digde al evenzeer voor de rechter. Een jarenlange strijd werd daarna nog ge voerd over de Zeggenschap over hun zoon, Lance, een stille, muzikale jon gen, die thans, op zijn veertiende jaar, de zomer met zijn moeder doorbrengt en vele luxe-stranden van de wereld beziet, nadat hij tijdens het schoolsei- zoen onder het strenge toezicht heeft gestaan van zijn vader en diens nieuwe vrouw. Cary Grant, de bekende film acteur, was de derde man in Barbara's leven. „Wij waren dol op elkaar", ver klaarde zij onlangs nog; „met geen van mijn andere mannen was ik zo geluk kig als met hem. Maar onze belangen UIJ ZAT in de leeszaal, gebogen over de E.N.S.I.-encyclopaedie. Een iet wat somber mannetje, gebogen rug. piekerige haar-overschotten en een met draadjes en leukoplast gerepareerd brilletje-van-sociale zaken. Maar zijn ogen stonden klaar en scherp, terwijl hij met de vinger langs de regels van Zijn boek gleed. Onze aandacht voor hem bemer kend. keek hij op en zei (meer teger. de E.N.S.I. dan tegen ons): Wrorn make ze 't zo moeielijk?" „Wat?", vroegen wij. Hij schoof een pepermuntje tussen zijn lippen uit en zei dan: „Wat is neu- ras-the-nie?". We begonnen een verhandeling over geestesziekten, maar het fijne scheen hem toch te ontgaan. Hij antwoordde op geen enkele van onze toch niet zo heel on-technische mededelingen, doch sloeg snel een paar bladzijden in het geleerde boek om. Hij was ons vergeten. Een jongere uitgave van zijn type riep hem tot de werkelijkheid van „Stilte" en „Niet roken" terug. Hebbie 't al gevonden, Rinus?", vroeg deze. „Nee", zei Rinus droevig. „Ik zou er maar mee uitscheiden, als iK jou was", vond zijn makker. „Je ver- lieze 't toch". ,,'k Vrek 't", zei Rinus. „Asse maar niet van die buitenlanse woorden drin gezet hadde. Maar volgens mijn ben 't toch de niere. Koos, van me zuster had 't persies 'tzelfde. Van die opvliegers en de pijne. Net op dezellefde plaas. „Hij bevochtigde het pepermuntje, dat hagelwit tegen zijn grauw gelaat afstak, met zijn lippen en keek teleur gesteld, omdat blijkbaar de ziektever schijnselen bij zwager Koos niet met. die van een ander overeenstemden. De jongere uitgave verdween achter een geïllustreerd weekblad. Rittus, nu ongecontroleerd, voelde zich waarschijnlijk vrijer en zei plotse ling: „As iemand van die opvliegers heb, en alsmaar pijne in zijn midden stuk, ben 't dan nieren of niet, zeg ik We zeiden het niet te weten. „Za'k 't nog sterreker make. As nou de dokter d'r bij zeet, dat 'r geen kruie voor gewasse benne, ben 't dan de nie ren?" Weer bleven we 't antwoord schul dig. „Kijk, 't zit zo", legde hij uit, ,(we benne bij ons op 't hoffie altijd met acht man same, en nou het Kees plot seling krampe in 't middestuk. De dok te: zeet, dat ie 't niet snapt, maar 't zal de outoerdom weze, ziet-ie. Nou zegt Kees, dat is opvliegers voelt, van bove n°w ondere, afijn, net als Koos van me zwager. Nou zegt Jan-hier" (met ®en minachtend knikje naar de mak her achter het weekblad), „dat 't geen "'ere kenne wezen. „Wedde", zeit-ie lege mijn. „Goed", zeg ik. Maar ik zeg da'k d'r bij blijf, 't Benne niere, zo zal ze zelf krijge. Nou denk ik, laat ik effe kijken in de leeszaal, want ik kom hier al zo'n tijdje, maar dér staat niks over in". „Hebt u alles over nieren nage lezen?", vroegen we. „Ja, maar U zee zelf dat niere- steene" wat anders is „Met zenuwe, maar Kees het opvliegers". Hij bladerde verder onder het hoofd stuk „Neuralgie". Slechts één verlangen. „JK heb nu maar één verlangen", zei zij kort na de breuk met Troebetz koy, „en dat is om nog eens enkele ogenblikken gelukkig te zijn. Is dat zo'n misdaad?" En met gesluierde stem ver telde zij de symboliek van haar naam, die de symboliek van haar leven was geworden. „Barbara is van Griekse oorsprong en betekent vreemdeling, zoeker en zwerver. Ik zwerf en zoek reeds sedert mijn jeugd". Ondanks de ontelbare millioenen in het huis van haar ouders, heeft zij geen prettige herinneringen aan haar kinderjaren. Haar vader was een effectenmakelaar, die noch in het zakenleven, noch in de society sterk op de voorgrond was ge treden tot hij met de dochter van de be roemde stichter der „5 10—winkels", Frank W. Woolworth in het huwelijk trad. De millioenen hielden haar vader in de ban, en zijn huwelijk met Edna Woolworth was niet gelukkig. „Groot vader Frank Woolworth is de man, die ik bewonder. Veel herinner ik mij niet van hem, maar hij was een man van visie, een man van moed. Het was zijn droom om de hoogste wolkenkrabber ter wereld te doen bouwen. Wanneer architecten hem waarschuwden, dat een dergelijk gebouw in een storm zou kunnen omkantelen, jaagde hij ze het kantoor uit. Tot hij de architect vond, die zijp visie deelde en durfde bouwen. Het Woolworth gebouw staat nog. Het is een monument voer een groot man". Het feest, waarmee Barbara haar for mele intrede in de New Yorkse society maakte had 60.000 gekost. „Voor mij was het geen feest", zei Barbara. Vrij wel terzelfder tijd waren er ernstige conflicten tussen de Woolworth-orga- nisatie en de werknemers. In de bitte re strijd was de pers gemakkelijk ge neigd de ellendige omstandigheden van de winkelmeisjes te vergelijken met de veelvuldige gepubliceerde bezoeken van Barbar» aan nachtclubs en de feesten, waarvan zij het middelpunt was. Nu komt Barbara er rond voor uit, dat heel haar leven klatergoud was „In laatste instantie", zegt zij nu, „besef ik nu pas hoe eenzaam ik geweest ben, ondanks alle bezit waarom men mij kan benijden. Achteraf is het gemakke lijk te zeggen, maar ik weet nu, dat ik een voller leven zou hebben geleid en zeker gelukkiger als ik in de ge legenheid was gesteld mijn roeping te volgen. Het was eens mijn ideaal dan seres te worden. Maar voor de dochter van een millionair was dat pad ver sperd. Ik heb gedichten gemaakt, som mige slecht, sommige dragelijk, sommi ge misschien goed. Dansen heeft nog mijn volle belangstelling. Barbara Hutton heeft zich daarnaast opgeworpen als deskundige ten aan zien van stierengevechten. Slechts één keer is zij in Spanje in zo'n arena ge signaleerd. Het bezoek heeft kennelijk diepe indruk op haar gemaakt. „Een stierengevecht is als een dans met de dood, in kleuren", verklaarde zij bij terugkeer. Haar eigen leven is de laatste jaren vaak een dans met de dood geweest. Vele doktoren zijn aan haar langdurig ziekbed geweest, zonder een bepaalde ziekte te kunnen constateren. „Barbara verbeeldt zich, dai zij ziek is", zeiden er velen. Maar anderen, die haar be trekkelijk kort geleden hebben gezien, zijn overtuigd, dat zij werkelijk ziek is. „Hoe kan het anders verklaard wor den", zeggen zij, „dat Barbara nauwe lijks 50 kilo weegt?" Misschien is het gebrek aan geluk, aan warmte om zich heen de ergste kwaal, waaraan het „arme rijke meisje" lijdt. Up de Londense uu.dcsoeurs war den de huisvaders in de gelegen heid gesteld mede te dingen in een kookwedstrijd voor mannen. Jean Kent, een filmactrice, die deel uit maakte van de jury keurt het resultaat der kookkunst van de winnaar de heer Furneaux. PICNICS IN AUSTRALIË "•s - Grootse familiefeesten bevorderen kameraadschap (Van onze correspondent te Sydney). De nieuwkomer in Australië merkt aldra, dat de gemiddelde Australiër dol is op het buitenleven en dat tienduizenden van iedere vrije dag gebruik maken om naar de kust, de bergen of het woud te trekken. Het picniccen is dan natuurlijk een belangrijk onderdeel van dit bedrijf meestal niet 't soort „boterhammen uit een papiertje" picniccen dat men in Nederland kent, maar hele thee-zet-en-vlees-braad-partjjen boven houtvuren. Deze picnic- woede is in dit land van heerlijke natuur en veel zonneschijn natuurlijk heel begrijpelijk. Doch wanneer de nieuwkomer op een Maandag of Dinsdag zijn pondje vlees wil gaan kopen alleen om te merken, dat alle slagerijen gesloten zijn vanwege de „Slagerspicnic" of wanneer de bakker een briefje achter laat, dat hij de volgende dag niet kan komen, omdat het dan Bakkerspicnic is, dan meent hij dat die picnic-rage toch wel een beetje ver gedreven wordt. met bewonderenswaardig organisatie talent wisten de leiders van het feest Wellicht stelt de nieuwkomer zich dan ergens op een stil plekje een paar duizend slagers voor, die allemaal maar in het bos vlees zitten te braden, of denkt hij aan een massa bakkers, die op een stil stukje strand honderden manden met eigen gebakken broodjes zitten op te eten. Maar zo is het nu niet direct. De jaarlijkse picnic van de slagers, de bakkers, de schoenlappers, de be hangers, de barmeisjes en van wie al niet, is een Australische traditie, die er, als een soort herleving van de gilde-idealen, op gericht is om door het contact tussen vrouwen en kinde ren van de bakkers, slagers of schoen lappers de onderlinge band tussen de gildebroeders te versterken en een groter gevoel van collegialiteit te ont wikkelen. Een schoon en edel streven dus. De bond van de werkers in de vlees bedrijven heeft mij eens een kijkje achter de schermen van zo'n jaarlijkse slagers-picnic gegeven. Drie speciale treinen hadden die slagers gehuurd om al hun leden met vrouwen en maar liefst 2600 kinderen naar het feestter rein te brengen; een heerlijke baai aan de kust ten Zuiden van Sydney. Toen de machtige hoeveelheden proviand werden ingeladen, was ik blijkbaar zo onder de indruk, dat een dienstwillige secretaris mij vol trots een lijst van hoeveelheden en bedragen begon op te dreunen. Ik kan me er alleen nog maar 1000 liter melk, 1000 liter gem berbier, 10 kisten met zuurtjes en voor 300 gulden sinaasappelen van herinne ren, maar de rest was evenredigheid. Invasie Het loslaten van de Sydneyse sla gersgezellen met hun gaden en kroost op de prachtige baai leek meer op de invasie in Normandie dan op een ge wone picnic, maar met verbazingwek kende snelheid werd de orde hersteld Het valt trouwens iedere nieuwkomer al spoedig op, hoe weinig de gemid- middelde Australiër op heeft met ge noegens als „lallen" en „keet schop pen". Hij geniet van zijn genoegens op een vrij rustige en beheerste manier. Niet dat het nu bepaald stil was op deze picnic. Dat kan men met 2600 kin deren ook moeilijk verwachten. Maar het vastgestelde programma toch zon der noemenswaardig oponthoud en zonder veel verwarring te doen ver lopen. De leiders van de slagers picnic gaan van het standpunt uit, dat de slagers en hun vrouwen het meeste genieten door hun kinderen, zodat een groot gedeelte van het programma aan wed strijden, grabbeltonnen, en andere ge- roegens voor de jeugd was gewijd. Beginnend met de kleuters van 9 maanden stond er voor elke leeftijd iets bijzonders op het programma. Maar niet dat de ouderen al maar moesten toekijken. Ook voor hen wa ren alle mogelijke en onmogelijke wed strijden met en zonder prijzen georga niseerd. Inderdaad dus een feest, dat Zaterdag 2 December wordt een ge zelschap van vijftig Zuidafrikaanse medici, studenten, huisartsen en spe cialisten in twee gecharterde toestel len op Schiphol verwacht. Het doel dezer medici is zich op de hoogte te stellen van de stand der geneeskunde in Nederland. Daartoe zullen verschil lende hoogleraren colleges met de monstraties geven en zal o.a. een be zoek worden gebracht aan de Organon fabrieken, de Röntgenologische afde ling der Philipsfabrieken, het Antho- nie van Leeuwenhoekhuis enz. De reis staat onder leiding van dr. E. C. van Hoepen, een neuroloog, die van 19381947 in Nederland studeer de en de heer N. K. Cath, een Neder lander, die met een studiebeurs der Zuidafrikaanse regering in Pretoria geneeskunde studeert. geheel met de bedoeling, de band tus sen slagers, slagersvrouwen en sla gerskinderen te versterken, in overeen stemming was. Modeshows Nieuwkomers, die in fabrieken gaan wirken wachten andere genoegens. Zo heeft een aantal fabrieken in en om Sydney thans voor het personeel gedurende het lunchuur complete mo deshows gearrangeerd onder het motto „Winkel terwijl je werkt". Natuurlijk is wat de bekoorlijke mannequins ten toon spreiden hoofd zakelijk bestemd voor de vrouwelijke arbeiders, doch de mannen worden allerminst vergeten. Over het alge meen valt het bij „oude" zowel als bij „nieuwe" Australiërs zeer in de smaak. En niet alleen de arbeiders, maar ook de werkgevers en de mannequins hebben er schik in. De mannequins verklaren unaniem, dat zij nog nooit zo'n enthousiast publiek hebben mee gemaakt, terwijl de werkgevers mer ken, dat deze nieuwe vorm van lunch- uur-recreatie het aantal absenten be langrijk vermindert, terwijl de mensen weer meer verfrist en ontspannen aan het werk gaan dan wanneer zij alleen maar rond gehangen hadden in het vrije half uur. Financiële postitie laatste maanden veel slechter Bewust streven naar ontwrich ting en ontevredenheid Sukarno herhaalt zijn eisen Sukarno heeft te Negara op Bali ver klaard, dat de Indonesische regering op het ogenblik doende is, Nederland er van te overtuigen, dat met het loslaten van Nieuw Guinea ook een Nederlands belang is gediend. Daardoor zou im mers de thans nog bestaande conflict situatie worden beëindigd. De president weigerde echter te zeggen, wat er zal gebeuren, indien Indonesië Nieuw Guinea niet krijgt. (Van onze economische medewerker) Of Stalin oorlog wil voeren, weten wij niet. Er zijn knappere koppen dan wij, die hierover piekeren. Hoe dit ook zij, een feit is dat de communistische invloed zich als een olievlek uitbreidt. In het Westen is er gelukkig nog een ijzeren gordijn (tot nu toe), in het Ver re Oosten echter zijn Korea, Indo-Chi- na en Tibet even zo vele bewijzen dat Stalin daar de zwakke plekken van de democratische staten aftast. Of liever gezegd: Iaat aftasten, want andere vol keren en „vrijwilligers" knappen dit vuile werk op. Dit is de politieke kant van wat zich op het ogenblik in de wereld afspeelt. Doch deze bloedige plaat heeft ook een keerzijde, de economische. En deze twee beïnvloeden elkaar op een manier, die vooral voor ons economische leven meer dan funest is. Let maar op. Het vorige jaar was voor ons land niet slecht: de productie nam gestadig toe, de consumptie werd minder, waar door de uitvoer en de besparingen kon den toenemen en het productieapparaat zich kon uitbreiden. Voorts verdween de dreiging van de inflatie, ook al doordat de inkomsten en uitgaven van de overheid elkaar zo ongeveer dekten. Ten slotte verminderde het gat in onze betalingsbalans van f 2.000.000.000 tot f 30.000.000. Ommekeer. De devaluatie in September 1949 gooide echter roet in het eten, omdat zij te ver voor ons ging en zij te voor barig was. Verschillende grondstoffen gingen geleidelijk aan stijgen in prijs. Dan krijgen wij de Ronde Tafel Confe rentie met de definitieve afscheiding van Indonesië. Doch de grootste slag, de werkelijke, politieke slag komt in Juli 1950 met Korea. Stalin laat hierdoor de knuppel in het democratische hoenderhok gooien. Hij brengt de Westerse wereld tot op winding enherbewapening op grote schaal. De reacties hiervan op ons eco nomische leven openbaren zich steeds meer en steeds feller. De overheid moet plotseling een enorme post uittrekken voor de defen sie, waardoor de begroting volkomen uit haar evenwicht geraakt. Die voor 1950 blijft een tekort hebben van ca. f 475 millioen en die van 1951 een te kort van f 250 millioen (voorlopig al thans). De werkelijke geldbehoeften van de overheid zijn vermoedelijk veel en veel hoger. Op de een of andere mawier moet dit geld er komen. Hoewel er op het ogen blik belastingverlagingen worden aan genomen, zullen de belastingverhogin gen wel niet al te lang op zich laten wachten. Zolang hier nog geen sprake van is, zal de overheid door het lenen van geld op korte termijn (door het plaatsen van schatkistbiljetten) wel aan haar trekken komen doch de ervaring is, dat de girale geldcirculatie (het geld bij de banken) hierdoor uitbreidt. De kans op waardevermindering van het geld en prijsstijging wordt hierdoor sterker. En tevens wordt de angst voor de gulden weer groter. Deze prijsstijging komt in veel ster kere mate nog van een andere kant. De herbewapening allerwege jaagt de grondstoffenprijzen op (rubber is se dert Januari viermaal zo duur gewor den, tin tweemaal). De groothandels- prijzen stijgen dan ook nog steeds en evenzo de kosten van levensonderhoud. Ontsparingen. Daar de lonen en de andere inkom sten deze wedren niet of uiterst moei lijk kunnen bijhouden, hierbij gevoegd nog de hamsteraankopen, zien wij bij de spaarbanken ontsparingen optreden, d.w.z. er wordt meer weggehaald dan weggebracht. Bij de ca. 280 particulie- er spaarbanken in Juni f 3 millioen, in Juli f 9 millioen in Augustus f 3 mil lioen en in September f 19 millioen. Wij zien voorts onze handels- en be talingsbalans niet verbeteren. De uit voer stijgt wel maar de invoer door de liberalisatie niet minder, hetgeen alleen mogelijk is door de buitenlandse hulp. Met andere woorden, hoewel onze pro ductie 10 a 15% boven die van 1949 ligt, is zij nog altijd te klein om onze con sumptie te dekken. De gewone Nederlander, die hard werkt, weet van deze samenhang wei nig af .Hij en zijn vrouw constateren alleen, dat het leven duurder wordt en dat stemt hem bitter en maakt hem ontevreden. Doch deze zelfde ontevre denheid, kind van de economische spanning, in feite verwekt en versterkt door internationale politieke manoeu vres, verzwakt op haar beurt weer on ze economische spankracht en bereid heid om harder te werken. Zij sloopt onze geest. Of Stalin1 oorlog wil weten wij niet, doch zeker is, dat hij door te doen alsof, het economische leven van West- Europa, dat zich nog steeds niet her steld had van wereldoorlog nummer twee, sterk in gevaar brengt. Wij moe ten ons deze gevaren bewust worden en ons daar mentaal tegen wapenen. Ook economisch is dat een eerste ver eiste. SPIERPIJN, SPIT.„ 't Loert overal. De weid adige warm te van de pijnstillende Thermogène verdrijft de snerpende pijn. PROBLEEM 95 VAN C. GERRITSEN (OPLOSSING) Zwart 8 schijven op: 9, 10, 20, 24, 25, 26, 27, 30. Wit 8 schijven op: 28, 29, 33, 34, 37, 38, 39, 49. Oplossing: 1. 28—22 (27 x 18). 2. 37—31 (26x37), 3. 38—32 (37x28), 4. 3 15 (24 x 44)5. 15 x 35 en wint. 4450 in zwart kan niet wegens 4944 en 35 x 24. 2530 kan niet wegens 49x40, 30x39, 40—34, 39 x 30 en 35 x 24. En nu nog even de volgende stand: Zwart 12 schijven op: 7, 8, 9, 10, 16,17, 18, 19, 22, 24, 25, 36. Wit 12 schijven op: 27, 28, 33, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 50. (Na 3227 van wit heeft zwart de schijf die eerst op 31 stond naar 36 ge speeld). Er volgt van wit: 38—32 (zw. 36x49 of 36x29), 27—21 (16x29 of 16 x 49), 40—35 (49x40. Op 22x33 volgt 39 x 28 en 45x5), 45x5 (22x44), 5x2 en zwart is verloren want op 44—49 volgt 2x30, 25x34 50—44, 49x40 en 35x44 wint. Op 24—29 volgt 50x39, 29—34, 39x30, 25x34, 35—30, 34x25 en 2—35! Ter oplossing voor ditmaal: PROBLEEM 96 VAN J. BURGGRAAFF Zwart 9 schijven op: 8, 9, 10, 13, 14, 17, 18, 19, 23. Wit 9 schijven op: 24, 26, 27, 28, 29,30, 32, 33, 34. Wit speelt en wint. Moulin Rouge kwamen. En niet alleen dige theaterzaal gebouwd voor groots burgers; tot de stamgasten behoorde opgezette revues. ook de schilder Toulouse-Lautrec, die r\e Moulin Rouge is in de eerste we- iedere avond aan zijn gereserveerde ta- re)doorlog afgebrand en de zaal on- fel zat en de meisjes schilderde; op éen derging verschillende veranderingen, schilderij zit de schilder in het mid- Daarna herleefde de Moulin Rouge als den, op een ander Oscar Wilde in de Music Hall. over de hele wereld bekend (Van een bijzondere medewerker) AP MONTMARTRE wordt de laatste tijd maar over één ding gesproken: de ^efalJpr, ?,1S *?et Casin0 de Paris of de ™ies niet alleen m ae Moulm Rouge gedanst, Bergeres. Tien iaar lang trad hier Mi^- Moulin Rouge gaat weer open! Het zal nog wel enige weken duren, maar maar 00k op het kleine toneel in de tinguette op in revues van voor die tijd vóór het einde van het jaar zal het zeker zo ver zijn. Bal in de Moulin Rouge! tuin traden kunstenaars op., die later ongehoorde luxe: „New York-Mont- Bij het noemen van deze naam herleven tal van herinneringen aan de „Belle z®er beroemd zijn geworden, zoals martre", „ga c'est Paris" en vele an- Yvette Guilbert en Max Dearly, die hier dere Epoque de tqd voor de eerste wereldoorlog, waar tegenwoordig zoveel over hun debuut maakten In de tuin wer_ aere' geschreven wordt. Toen het wereldberoemde etablissement in 1938 gesloten den nog andere attracties geboden, zoals Jn 1930 drong de film de Moulin Rouge werd, had de „Butte de Montmartre" een van haar sterkste aantrekkingspunten een reusachtige olifant.waar verlief- binnen en de wieken van de wind- verloren. De Moulin Rouge, niet te verwarren met de „Moulin de la Galette", de Paartjes, die enkele ogenblikken molen werden bestraald door de reus- ongestoord samen wilden zijn, zo graag achtige lichtende letters van de namen werd in 1889, het jaar van de wereldtentoonstelling, geopend. Daarmede ont- m vluchtten. Achthonderd franc onkos- der sterren. In de balzaal werd nog wel stond tegelijkertijd het amusementsbedrijf van Montmartre, dat nog steeds ten had Zidler per dag en drieduizend gedanst, maar de Lorettes hadden al bloeit en door vreemdelingen als iets typisch Parijs wordt beschouwd, wat het brachten de bezoekers in de kas. Zon- leng plaats moeten maken voor het dags dansten er vijfduizend mensen kleinburgerlijke publiek van het kwar- voor vijftig centimes en de danseresjes t'er- I" I933 was het helemaal uit. echter alleen in het begin was. De slager slaagde de Lorettes een groot aandeel hadden. Deze danseressen, die reeds in het CEN specialist van het amusements- Elysée-Montmartre naam hadden ge- L bedrijf, een vroegere slager, Zidler maakt' traden "u m het nieuwe lokaal genaamd, die reeds talrijke etablisse- ^is de can'an de Grind meuten in het leven had geroepen, ^ar^ VTe ,Chah~ voerden kwam op het idee om iets nieuws op te zetten en wel een molen. Op het- kregen een gage van vier franc per jn de iaatste weken ontstaat er nieuw ag' leven; hamers en zagen zijn aan het Qnder de directie van de beroemde werk. Binnenkort zullen de wieken Dumien, een geniale impressario, van de molen weer draaien.Vooraan- werd het kleine toneel in de tuin ten staande Parijse vakmensen willen ze slotte de hoofdzaak. Hier trad o.a. de weer op gang brengen. Er wordt al vrouw, die later onder de naam Colette gefluisterd, dat de grote zaal met een Burgers en schilders.wereldberoemd is geworden, op in haar representatieve midden twintigste zelfde plein was vroeger reeds een bal- yOORAL de cancan, waarbij de danse- zogenaamde „mimodrama's", verder de eeuw-revue zal worden ingewijd, die lokaal, de „Reine Blanche" geheten. resjes hun in zwarte kousen gesto- reeds genoemde Yvette Guilbert en de door Maurice Chevalier ten doop zal dat echter spoedig na de oprichting in ken benen uit een zee van golvende niet minder populair en beroemd ge- worden gehouden. Dat zal een triomf het vergeetboek raakte. Samen met zijn witte kant in de lucht zwaaiden, was worden Mistinguette. Doch op een dag voor de Moulin Rouge zijn en Mont- compagnon Oller maakte Zidler zijn een sensatie, waarvoor honderden bra- was ook voor de tuin het uurtje ge- martre zal weer eens glansrijk middel- werk snel tot «en succes, waaraan ook ve burgers avond aan avond naar de slagen; op deze plaats werd een gewei- punt hebben.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1950 | | pagina 5