Er wordt heel wat zorg aan ons
serviesgoed besteed
Chinezen wijzigen hun taktiek
tegenover Tibet
De jeugd sociaal probleem van
wereldstad New York
Kunst en vakmanschap gaan hand
hand
Bedrijf,
waar nieuwe
ideeën levend werden
Ministers der Benelux in
begin 1951 bijeen?
Bus gleed tegen tram
Charles Ross overleden
Pantsjen Lama is een
figuur zonder betekenis
Aanklager werd
verdediger
Duistere dialoog
WOENSDAG 6 DECEMBER 1950
Uw scherven geluk voor aardewerkindustrie
m
(Van onze speciale verslaggever)
„Gebruiksaardewerk maken we van wit-bakkende klei. Men stoot er in 't
huishouden zo licht een blus af. Een witte blus valt minder op dan een steen
rode. Met kunstaardewerk springt men over het algemeen voorzichtiger om.
Daar kunnen we dus roodbakkende klei voor gebruiken. Dat is overigens
noodzakelijk om hier en daar een rode gloed door het glazuur te laten gloeien
en daarmee een kunstzinniger effect te verkregen." Waar een ondernemer in
de aardewerkindustrie al geen rekening mee moet houden, verbaast de be
zoeker zich bjj het vernemen van dit stukje practjjk-ervaring tijdens een
rondwandeling door Fris Keramische Industrie in het rustieke Zuiderzee
stadje Edam. Een confrontatie met een ongeweten werkelijkheid uit de we
reld van de vrouw, waaraan we tot nu toe achteloos voorbijgingen.
Het draaien van melkkannen. Dit geschiedt geheel uit de hand en vergt
een zeer grote vakbekwaamheid.
„'t Is maar 'n kopje", heet het altijd,
v.anneer zo'n gebruiksvoorwerp in dig-
gels valt. Maar wat een zorg is er aan
vooraf gegaan, voordat het ons glan
zend en sierlijk in zijn simpele eenvoud
verlokte tot kopen. Als een grauw
bonkje klei lag het eenmaal ergens in
het Belgische, Engelse of Tsjechische
heuvelland. Vermengd met soorten van
elders en nog enkele andere stoffen
ziet men het" hier in gróte troggen' zijn
loop door het bedrijf beginnen. Een
wingmachine schroeft de massa door
tra vacuum, en wanneer het daar ge-
lik hompen leverworst uit te voorschijn
komt, weet men zeker, dat er korrel
toch luchtbelletje meer in te vinden
is. In warmvochtige bakken worden de
rollen klei enige dagen te „rotten" ge
zet, om eerst daarna bij de draaiers te
belanden. Die draaien er in gipsvor-
men vliegend-snel een kom van. Week
en onhanteerbaar zijn die kommen.
,-Lcerhard" en hanteerbaar wanneer ze
hun wenteling gemaakt hebben door de
reuzen-trommel met infra-rode lampen,
welker warmtestraling het meeste
vocht deed verdampen. Vaardige han
den nemen 't leerharde model over en
plakken er met verbijsterende snelheid
en een beetje slappe klei een oor aan.
Weer wordt het doorgegeven in andere
handen. Wat er nog aan onregelmatig-
heid.ies aan het oppervlak bleef kleven,
wordt er soepel krabbend, wrijvend en
poetsend van afgehaald. Eerst dan is
aan het broze, maar al volmaakte klei-
model voldoende zorg besteed, om het
door te zenden naar de oven. Wanneer
het gebakken is en als z.g. biscuit weer
te voorschijn komt, gaat het naar de
glazuurafdeling. Glazuur is een metaal-
oxyd, wisselend met de kleur, die men
verlangt te krijgen. Met een verfspuit
wordt de glazuur over de buitenkant
gespoten, nadat de binnenzijde eerder
op andere vaardige wijze bewerkt
werd. En dan eindelijk heeft het pro
duct voldoende bewerkingen ondergaan
om nogmaals in de oven geplaatst te
worden, die zo'n zes a zeven uur z'n
onmenselijke hitte er op zal laten uit
stralen. om het die ingebakken kleur
en glans te geven, die ons tot kopen
dwingt.
Moderne geest
„Aardewerk is paardewerk" zegt een
oud vakmanswoord. Wij schetsten het
arbeids- en productieproces van uw
theekopje maar o zo summier. De prac-
tijk vraagt nog iets mer.
Achter die practijk staat vooreerst de
kunstenaar. Hier de heer W. H. de
Vries, leraar aan de Kunstnijverheids
school in Amsterdam, die de geest van
een jonge, opkomende en bewust-leven-
de generatie in zijn ontwerpen tot le
ven wekt. Deze tijd vraagt de meest
ongecompliceerde vormgeving. Ons ge
slacht, het geslacht van deze tijd, ver
langt een eerlijke eenvoud. Het houdt
niet meer van romantische tierelantijn
tjes en opsmuk. Het wil de naakte
waarheid, al is die nog zo hard. Slechts
die volkomen ongecompliceerde werke
lijkheid kunnen zij begrijpen en ver
staan, en is hun een richtsnoer in de
verwarde wereld van dit ogenblik, v
Direct naast de ontwerper staan de
laboranten met hun flesjes, Bunzen-
branders en proefoventjes. „De uitzet-
tingscoëfficient van de klei en het op
te brengen glazuur moet gelijk zijn",
de les die wij uit dit domein van de
wetenschap mee naar buiten dragen.
„Anders krijgt men een ongewenst cra-
quelee met lekkende kopjes, potten en
vazen". Ook hier dus werk, dat, hoe
wetenschappelijk dan ook, direct op de
practijk gericht is.
Er is nog zo'n afdeling in dit arbeids
intensieve bedrijf, waar men die prac
tijk proeft in ieder woord, dat men te
horen krijgt. Het is de verkoop-afdeling.
Wist u, dat grijs momenteel één van
de meest gevraagde tinten is? Vooral
voor de eetserviezen. Deze kleur geeft
een fijnzinnig en tot eten nodend effect
aan een zelfs eenvoudig gedekte tafel
die men zich opdient. Ontbijtserviezen
mogen kleurig zijn. Dat is uw ontbijt-
laken toch bij voorkeur ook? Het is
een vrolijk begin van de nieuwe dag,
zo'n kleurig gedekte tafel. Op een da
masten tafellaken zou een fel-blauw
gekleurd eetservies volkomen mis
staan. En stel u eens voor, tomatensoep
in borden met een hard-blauwe rand.
Om hard bij weg te lopen!
Gietwerk.
De aardewerkfabrikant heeft met dit
alles rekening te houden. En met nog
duizenderlei andere factoren in dit
mooie en kunstzinnige, maar niet een
voudige bedrijf, waarvan wij u alleen
nog maar de theekopjes-facet een ogen
blik belichtten. Er is nog veel hand
werk. Men ziet hier nog de vazen op
de draaiende schijf met de hand ge
vormd worden. Maar juist daardoor
hield dit product zijn levendig karak
ter. Waar het menselijk vernuft ook in
dit bedrijf die levendigheid aan het pro
duct ontnam, moest uitsluitend de
vormgeving karakterbepalend worden.
Het is bij de theepotten-fabricage. Het
menselijk vernuft won het hier van het
oude handwerk. Waterdunne klei wordt
in een gipsvorm gegoten. De gips ab
sorbeert direct vocht uit de klei-sub-
stantie en er wordt dus een klei-laag
je neergeslagen op het gipsmodel. Het
is in minder dan geen tijd geschied,
Dus wordt het restant waterdunne klei
al weer gauw afgeschonken om te voor-
I komen dat de wand van de pot, die
I straks een temperatuur van enige hon
derden graden zal moeten kunnen
weerstaan zonder te barsten, te dik
zal worden. Wanneer de gips-vorm
I even later wordt weggebroken, ziet men
een tuitloze theepot in zachte klei voor
zich staan.
Uitgebalanceerd vakmanschap viert
bij dit alles hoogtij. Tot in de expedi
tie-afdeling, waar men de gehele we
reld opgekist vindt, en waar met
weergaloos gemak al het breekbaar
schoons in de houtwol gelegd wordt.
Wie bij dit alles dan nog wil be
denken, dat nieuwe verhoudingen tus
sen de ondernemer en zijn medewer
kers van laag tot hoog hier werkelijk
heid werden, zal het duidelijk worden,
waarom wjj juist op dit bedrijf het
oog lieten vallen. De voorzitter van
de personeelsstiehting, uiteraard dc
vertrouwensman van het personeel,
kreeg een commissarisplaats toegewe
zen. Middels deze vertrouwensman
kreeg het personeel dus medezeggen
schap in het algemeen bestuur der
onderneming. Maar tevens door een
bijzondere constructie aandeel in de
onderneming. Kapitaal-deelname,
winstdeling en medezeggenschap van
de werkers in het bedrijf als simpele
erkenning van de waarde, die de be
drijfsleiding haar medewerkers graag
wil geven, vormen de hypermoderne
pijlers, waarop deze 'Keramische In
dustrie weinige jaren geleden gefun
deerd werd. Maar waardoor het bedrjjf
mede in die weinige jaren tijds tot zo
grote bloei kwam.
AMNESTIE IN FRANKRIJK.
De Franse nationale vergadering
heeft met 336 tegen 263 stemmen een
wetsontwerp aangenomen, waarbij een
40.000 collaborateurs uit de laatste oor
log weer in het genot van hun volle
dige burgerrechten worden gesteld.
Het betreft lichtere gevallen, waar
in geen gevangenisstraf werd opge
legd. Het ontwerp gaat nu naar de
Senaat.
MAARSCHALK MONTGOMERY BIJ
MINISTER-PRESIDENT DREES
Veldmaarschalk Montgomery, bevel
hebber van de landstrijdkrachten dei-
landen, aangesloten bij het Westeuro
pees pact vertoefde Dinsdag voor een
routinebezoek in Nederland. Hij had
Vooroverleg nog niei geheel
ten einde
De voorbereidende besprekingen tus
sen Nederlandse, Belgische en Luxem
burgse deskundigen over de komende
Benelux-ministerconferentie hebben 'n
goed verloop.
Inzake een aantal economische en
financiële vraagstukken zal evenwel
op het hoogste niveau nog nader over
leg worden gepleegd, alvorens de re
geringen van Belgie, Nederland en
Luxemburg tot tekening van het ver
drag ter vorming van een economische
unie kunnen overgaan.
Het ANP neemt op grond hiervan te
mogen concluderen, dat de a.s. Bene
lux-ministerconferentie niet meer in
December zal worden gehouden, doch
in het begin van 1951.
Bevolking moet vooral geestelijk worden gewonnen
Twintig personen gewond
Door de gladheid van het straatdek
is een autobus, die op de Blaak te Rot
terdam moest remmen, doorgegleden
tegen een tramwagen. De botsing was
hevig. Van de 60 passagiers van de bus
werden er 20 gewond, van wie 17
licht. Van de drie anderen liep er een
een hersenschudding op, terwijl de
twee anderen klaagden over inwendi
ge pijnen. Zij zijn in een ziekenhuis
ter verpleging opgenomen. De dus
moest worden weggesleept, de tram
passagiers kwamen met de schrik vrij.
Charles Griffith Ross, de perssecre
taris van president Truman, die giste
ren plotseling overleed, is 65 jaar oud
geworden. Zijn assistent deelde mede,
dat hij is overleden aan een verstop
ping van de kransslagader.
Uitspraken Meervoudige
Kamer te Alkmaar
Cornells K., Texel, verkeersovertre
ding, f 10.of vijf dagen.
Klaaske B., Heiloo, woonwagenwet,
f 0.50 of 1 dag.
Wilhelmus M., Limmen, verkeers
overtreding, 8 weken hechtenis.
Paulus V., Amsterdam, verkeersover
treding, vrijspraak.
Gerard S., zedendelict, vijf maanden
met aftrek en ter beschikking van de
regering gesteld.
Antonie H., zedendelict, zes maanden
gevangenistraf met aftrek en ter be
schikking van de regering gesteld.
(Van onze correspondent te
Calcutta).
De voorzichtige tactiek van de Chi
nezen in Tibet én de plotselinge ver
andering van toon tegenover de Tibe
taanse regering, die in de radiouitzen
dingen uit Peking tot uitdrukking
komt, moet in de eerste plaats worden
toegeschreven aan het feit, dat de
Chinezen tot het inzicht zijn gekomen,
dat de verovering van Tibet niet alleen
een gemakkelijk oplosbaar militair
probleem is, doch dat het er vooral op
aankomt de Tibetanen innerlijk voor
hen te winnen. Dit is echter alleen mo
gelijk, indien Peking erin slaagt de
Dalai Lama in zijn beslissingen ten
gunste van de Rode Chinezen te beïn
vloeden. De plechtige inwijding van de
16-jarige Dalai Lama in de onbeperkte
bevoegdheden van zijn positie als de
levende incarnatie van Buddha, die
kort geleden met pracht en praal in
Lhasa voltrokken is, wordt in dit ver
band als een gebeurtenis van de groot
ste politieke betekenis beschouwd, die
des te meer opvalt, omdat deze plech
tigheid gewoonljjk pas in het acht
tiende levensjaar van de Dalai Lama
plaats had.
Indien de Dalai Lama zou besluiten
zich in de verbanning te begeven en
zijn vijandige houding tegenover de
Chinezen niet opgeeft, zou het de
communisten buitengewoon moeilijk
vallen zijn godsdienstige en politieke
invloed, die in Tibet diep ingeworteld
is, te breken. Herbegint erop te lijken,
dat de Tibetaanse priesters bij de ver
rassende overgave van de hoogste
macht aan de Dalai Lama het doel
hadden om aan de ene kant zijn pres
tige en autoriteit te versterken, aan de
andere kant van tevoren iedere pro
paganda te ontzenuwen, dat de Dalai
Lama met geweld buiten het land ge
bracht zou zijn, als hij inderdaad
mocht besluiten om Lhasa te verlaten.
Bovendien hoopt men door het aftre
den van de regent de groepen van af
valligen in de kloosters Reting en Se
re voor de Dalai Lama te winnen, die
vijandelijk tegenover de regent ston
den en aanhangers waren van zijn af
gezette en in de gevangenis gestorven
voorganger.
De troefkaart van de Chinezen, de
zich in hun handen bevindende Pnatsjen
Lama, heeft minder succes gehad dan
De Nieuw-Guinea-conferentie is begonnen
om half vijf een onderhoud met de
en disharmonieert niet met de spijzen minister-president, dr. Drees, in diens
kabinet.
In de Treveszaal te 's-Gravenhage is de conferentie tussen Nederland en
Indonesië betreffende de status van West Nieuw-Guinea plechtig geopend.
De beide delegatie-voorzitters aan het hoofd van de tafel. Links de Mi
nister van Buitenlandse Zaken van Indonesië, Z.Exc. dr. Moh. Rum; rechts
de Nederlandse Minister van Overzeese Gebiedsdelen Mr. J. H. van
Maarseveen.
„Geef hem een kans, rechter!"
Gevolgen van „jongensoorlog" voor de rechtbank
(Van onze correspondent te New-York)
]\JE\V YORK is niet louter een lichtstad, een bonte parade van flitsend neon,
een kermis van kleuren. Broadway en Times Square, waar men van de
lampen het licht nauwelijks meer ziet, beslaan slechts een kleine oppervlakte
van het centrum. Men hoeft niet ver te gaan om in donkere strate"n te be
landen, waar de politie u zal aanraden steeds aan de rand van het trottoir te
lopen, omdat er wellicht in de portieken heden staan opgesteld met een wa
pen, waarmee zij u enkele ogenblikken van uw bewustzijn en permanent van
uw portefeuille beroven. Of u kunt er verzeild raken temidden van een
vechtpartij, waarin, onder de twijfelachtige bescherming van de duisternis,
jeugdbenden elkaar te lijf gaan om de denkbeeldige suprematie van een be
paalde buurt.
gietvormen worden op rijen
naast elkaar gezet en alle volge
goten. Deze vormen zijn van gips
en daardoor wordt het water ge-
eicelijk aan (j# gigtpap onttrokken.
Het probleem van de jeugd in een
massief stenen stad, heeft de laatste
jaren het ontwakend sociale geweten
van de metropolis meer en meer bezig
gehouden. Voor de kleintjes zijn er al
thans speelplaatsen, ook al zijn het
lang niet altijd speeltuinen. Voor de
iets ouderen bestaat er het merkwaar
dig phenomeen van de „speelstraat"
waar baseball en rolschaatsenhockey
al naar gelang van het seizoen
hoogtij vieren en de glazenmaker on
afgebroken in de weer is. Maar voor
de „opgeschoten jongens" uit de volks
buurten biedt New York nagenoeg
geen gelegenheid om „stoom af te
blazen".
Waarheen moet er- 18-jarige jongen
uit een ki beh zin? Zeker, de
bibliotheek is open maar hoevelen
gaan er in de practijk naar toe? Dc
bioscoop kost geld; alles kost geld, in
clusief de glaasjes bier in de van een
televisie-apparaat voorziene taverne
Er zijn buurten, waar men 's avonds
zomer of winter deze jongens in
clubjes op de straathoeken aantreft,
klaar voor een rel, hunkerend naar
een onderbreking van de monotonie
van hun bestaan. Niets is eenvoudiger
zeker in een stad als New York. In
een oogwenk heeft men, uit pure
balorigheid, de Italianen tegen de
Ieren opgezet, de Polen tegen de Ar
meniërs, de 123e straat tegen de 124e.
Wat moet er gebeuren?
De dood van James Fortunato, 18
jaar, die tijdens het van te voren ge
arrangeerde treffen met een vijande
lijke bende, door Anthony Scarpati, 17
jaar, in het onderlijf was geschoten,
werd onlangs behandeld voor één van
New Yorks menselijkste rechters, Sa
muel Leibowitz, Tal van sociale wer
kers waren in de loop van het proces
gehoord. Tegenover de jury hadden
zij alle verzachtende omstandigheden
genoemd, die konden worden aange
voerd. De ouders, wier zoon in de slag
was gebleven, hadden er in toege
stemd, dat de beschuldiging tegen
Scarpati werd teruggebracht van
moord op doodslag. Op dat ogenblik
gelastte de rechter de in de zaai aan
wezige leden van beide benden naar
voren te komen.
„Wat hebben jullie nu wel te zeg
gen", vroeg hij, „nu eén van jullie ka
meraden op het punt staat voor een
paar jaren de gevangenis in gestuurd
te worden?"
Uit het groepje van typische New-
Yorkse jongens, met hun veelkleurige
hemden en nauw aan de enkels slui
tende broeken, stapte er één naar vo
ren en gaf het volgende commentaar
op de sociale omstandigheden in zijn
stad:
„Wat ons betreft, rechter", zei de
20-jarige Joseph Senatore, „wij" vech
ten niet meer. Maar ik weet niet hoe
u de andere benden daartoe zult kun
nen brengen. Het ligt niet aan ons.
Het is de buurt, die ons zo maakt. We
hebben niets om naar toe te gaan. U
kunt toch niet verwachten. Judge, dat
wij zeven avonden per week thuis zit
ten? Wij moeten toch iets kunnen
doen. Als we op de hoek van de straat
staan, of in het biljartlokaal, dan heb
ben we prompt de politie achter ons
aan. die ons opjaagt of afranselt Of,
als we kaart =pelen, er met een deel
van onze pot vandoor gaat!
Het was een ongeluk
Er was een ademloze pauze, terwijl
Senatore zich de tijd gaf om zijn
kauwgom van zijn rechter mondhoek
naar de linker te verhuizen. Hij was
kennelijk nog niet uitgesproken. Maar
rechter Leibowitz was hem voor en
riep de aangeklaagde voor zich. „Scar
pati", zei hü, „je hebt gehoord wat je
kameraad te zoggen had. Hob j^j nog
iets op het hart?" De jongen kwam
voor de dag met het enige geldige ex
cuus: „Het was een ongeluk".
Daarop greep Senatore zijn grote
kans.
„Rechter", zei hij ongevraagd, „Scar
pati is geen kwade jongen. Hij was onze
tegenstander. Maar hij komt uit een
goed gezin. Hij is geen straatschooier.
Ik heb vaak gezien, dat hij onmiddel
lijk naar huis ging, wanneer zijn moe
der hem riep.
Geef Scarpati een kans. Wanneer u
hem achter de tralies stuurt, maakt u
een grote vergissing. Het zal hem ver
bitteren, zoals het mij verbitterd heeft.
Het zal hem hard maken, zoals het
mij hard gemaakt heeft. Geef hem een
kans".
Onderzoek naar mogelijkheden
De rechter verbrak de stilte. „Alsje
blieft", zei hij tegen de jury-leden, „als
u dit in een boek zou lezen of in een
bioscoop zou zien, dan zou u van „dra
matiseren" spreken." En tot Senatore
zei hij: „Ik ben het volkomen met je
eens". Daarop gelastte hij alle leden
van beide bendes de eerstkomende
Zondagochtend op het nabijzijnde po
litiebureau te verschijnen om met hem
zelf en de politie-autoriteiten maatre
gelen te bespreken, om herhalingen van
deze drama's te voorkomen. De uit
spraak omtrent Scaipati schortte de
rechter voor onbepaalde tijd op. Ver
slaggevers en persfotografen stortten
zich inmiddels op Senatore, de jon
gen, -die de moed had om er geen
doekjes om te winden; een filmmaat
schappij stuurde een scenario-schrijver
om te onderzoeken of er in deze jon
gensoorlog niet een motief school voor
een film.
Het brandend probleem is hiermee
uiteraard niet opgelost. Maar Joseph
Senatore heeft er meer toe bijgedragen
dan menige officiële commissie om er
het volle schijnsel van de openbare be
langstel»# op te richten.
ze gehoopt hadden. De tegenwoordige
Dalai Lama heeft bij het Tibetaanse
volk een grote populariteit en boven
dien heeft hij als vertegenwoordiger
van de wereldlijke macht een grotere
politieke betekenis dan de Pantsjen La
ma, hoewel men deze een hogere gees
telijke rang toekent.
Tibet heeft het sinds 1927 zonder een
binnen het land residerende Pantsjen
Lama moeten stellen. In dit jaar
vluchtte de Pantsjen Lama van Sjigat-
se naar China. Sedert zijn dood in de
verbanning zijn drie knapen als de
zogenaamde incarnatie van Buddha
voorgesteld, maar de Tibetaanse Ho
gepriesters waren tot nu toe niet 'ji
staat de werkelijk „echte"incarnatie
vast te stellen, daar de Chinezen tus
senbeide kwamen om de door hen
voorgestelde rechthebbende op de
troon van de Pantsjen Lama te zetten,
die zich sinds 1923 in het grote kloos
ter van Koemboem bevindt. Sinds de
communisten de Chinese Noordweste
lijke provincies bezet hebben, is de 13-
jarige Chinese candidaat voor de troon
van de Pantsjen Lama in hun land,
maar daar hebben zij niets aan zolang
de Tibetaanse priesters hun goedkeu
ring voor deze keus niet verleend
hebben.
RELDEN maakten wij in de vroege
morgenstond een zo schokkende
dialoog mede als deze ochtend. In
alle prilte van de nieuwe dag richtten
wij met de slaap nog in de dommelige
ogen de onzekere schreden naar onze
werkkring, toen onze aandacht werd
getrokken door een luid en helder
,:Hallo"-geroep van de overzijde van
de gracht. Daar de schrille klanken op
dit jeugdig uur ons pijnlijk troffen,
wierpen wij terloops een verwijtende
blik in de richting van het geluid en
zagen daar een stevig gebouwde man
in hemdsmouwen gedeeltelijk uit een
smal venster gewrongen,
„Hallo, juffrouw!" riep hij nu over
het water en wij wisten, dat 'het niet
voor ons bestemd was. Een dame,
dicht achter ons, bracht haar nylons
tot stilstand en juist wilden wij het
ganse voorval uit ons brein schrap
pen, toen wij de man hoorden roepen:
„Ik heb de geliefde dwaas thuis! Komt
u em effe halen?" Nu mengen wij ons
niet gaarne in de amoureuze affaires
van anderen, wij hebben zelf genoeg
misère, maar toen de dame terugriep:
„Dan zal ik meteen de weduwe in de
wilgen terugbrengen!", was dit toch
lanleiding genoeg om de pas te ver
tragenten einde niet uit het gehoor-
veld van de discussie te geraken.
Wat hierna volgde verbijsterde ons
zo, dat wij geheel stilstonden. „Ik zit
nog steeds met dat lijk in de badkuip!
Kunt u me daar niet van af helpen?"
bulkte de man koelbloedig. Ongetwij
feld had men ons nog niet opgemerkt-
Wij drongen ons dicht tegen de gevel
van een aangrenzend pand en legden
het oor weer te luisteren. „Ik heb de
drie gebroeders liever!" antwoordde
de dame, met hartstocht in haar stem.
Nu, die zouden wij ook preferen. „Do's
ook stom", riep de man terug, „die heb
ik vorige week hier in de gracht laten
vallen. Niks meer van teruggevonden!"
Snel trachtten wij na te denken. Er
was geen twijfel mogelijk. Hier, in
deze onschuldig uitziende woning,
huisde een koelbloedige moordenaars
bende! Wat te doen? Sidderend hoor
den wij de man weer roepen: „Drie
dode dwergen heb ik nog wel en de
twee wezen ook!" Enthousiast riep de
dame terug: „Den hebt u zeker ook
een huis vol mensen?" Nu, daar waren
wij van overtuigd. „En heeft u nog
ratten op de trap?" Ons brein werkte
koortsachtig. Onze angstigste vermoe
dens werden bevestigd door de harte-
loze roep: „Volgende week heb ik
':e slavinnen voor u!"
De dame bleek niet geïnteresseerd.
Zijn de zwarte vleermuis en de groene
spin er niet?" Dat waren dus de lei
ders van de bende! Verbijsterd keken
wij om ons heen. De gracht lag daar
"dig en roerloos in de vroegte van
de dag. De man gaf geen antwoord op
haar laatste vraag, doch keek sehuchtig
om zich heen en zeide toen met ge
dempte stem: „Ik heb hier de diaman
ten van mrs. Spencer voor u!" „Ik kom
straks nog wel even langs", riep de
dame terug en liep toen eensklaps
haastig verder.
Een tijgerin in een kalfsbontje, dach-
■n wij. De zware man wrong zich naar
binnen om weer aan zijn lugubere
dagtaak te beginnen. Wezenloos be
gaven wij ons op pad. De diamanten
van mrs. Spencer! Daar draaide alles
om.Wij besloten het raadsel zelf
op te lossen, desnoods met gevaar voor
eigen leven. Die morgen dachten wij
er voornamelijk over nat Welke joto
van ons wij het best voor de krant
beschikbaar konden stellen en verder
stelden wij een schema op van de
werkwijze van onze eigen kleine
B.N.V., of C.I.D. zo ge wilt. Wij waren
die morgen niet in staat een oog dicht
te doen. Bovendien lieten wij onmid
dellijk een snor staan en rookten louter
pijp.
Om twaalf uur begonnen wij de
grootste speurderscampagne sinds de
dagen van Sherlock Holmes. Na uit
gerekend te hebben waar zich de voor
zijde van het bloederige hol bevond
gingen wij op pad. Het was een win
kelpand in een sombere smalle steeg.
En wat wij daar in grote letters op
het beslagen venster lazen, zullen wij
nooit vergeten. Er stond: „Boekhandel
en Uitleenblibiotheek", B. D.
