Gevecht tegen het wassende water
„VRIENDINNEN"
D
Ook in het oude Pompeji was
de verkiezingsstrijd fel
Hersengymnastiek
De Hortensia
AMSTERDAMS PODIUM
Schoolreisje naar Amsterdam
Vijf mensen gingen naar Canada (34)
En tegen roddelende buren
Artje voor de radio
DE enige ontspanning, die hier voor
ons te vinden is, is af en toe een
biscoopje. Dit schaarse vermaak heeft
ook zijn nadeel. De mensen zoeken nu
verstrooiing in een praatje en als dat
niet over politiek gaat, welnu dan moe
ten de buren er aan geloven. En' dat ge
beurt grondig. Zo nu en dan stopt er
een auto en komt de een of ander eens
poolshoogte nemen en tevens nieuwe
stof opdoen voor een waarschijnlijk
hoogst interessant roddelpraatje. Ze
halen alles over de hekel en nieuwtjes
van twintig of dertig jaar geleden wor
den met smaak als actueel weer opge
diend. De kunst is je er zoveel mogelijk
buiten te houden, zonder voor „ongezel
lig" door te gaan.
De lava conserveerde alles voor het nageslacht
CP, één punt bestaat er echter tussen
de verkiezingen van tegenwoordig
en die van vroeger een belangrijk ver
schil, namelijk met betrekking tot de
bezoldiging van de verkiezingscandida-
ten. In het oude Pompeji waren alle
regeringsbaantjes ereambten. De candi
daten werden voor hun werk niet be
taald. Ze waren er echter trots op het
hun toegewezen ambt honorair te ver
vullen.
Uii onze bloementuin
Vreugde en verdriet
tijdens het Zaterdagse bad
£le 5/j-uden iPJtacL
ZATERDAG 26 MEI 1951
Radio „sier"'
JTEN poosje geleden heeft Artje voor
de radio gezongen, wat natuurlijk
niet gelijk staat met een optreden voor
Hilversum, maar haar toch het idee
geeft in de aether te zijn geweest.
Iedere stad in Canada, die zich enigs
zins respecteert heeft namelijk een
eigen radiostation. Artje trad op in een
DE lente heeft de bergen veranderd in een sprookjeswereld. De vogels vullen
de lucht de ganse dag met hun vrolijke gezang en uit de gindse canyon klinkt
het gebruis van het kreekwater, dat omlaag valt en in tomeloze vaart langs de
malse weidevelden stroomt. Maar ditzelfde water stond vorige week Vrijdag nog
slechts een paar centimeter beneden de top van de dijk en 's avonds laat moesten
we met man en macht enkele plaatsen versterken om te voorkomen, dat al het
grasland zou onderlopen.
rtE versterkingen hebben inderdaad ge-
holpen, al sijpelde er nog wel wat
water door de inderhaast opgeworpen
barrière. Onze buren schijnen zich
trouwens minder druk te maken dan
wij, want zij hebben geen enkele moei
te gedaan om hun land tegen de steeds
wassende rivier te beschermen. Het ge
vaar voor overstroming is nu echter
voorbij, 't Water in de kreek zakte deze
week anderhalve voet.
Een ander werkje, dat ons geruime
tijd heeft bezig gehouden was de fun
dering onder het huis. Met zes domme
krachten hebben we de woning opge
licht en een flinke betonnen fundering
gestort van twee voet hoog. Vorige
week is het huis weer op zijn plaats
gekomen tot grote opluchting van moe
der, die maar weinig met het experi
ment op had. Maar het is uitstekend
gelukt.
Dirk is vorige maand thuisgekomen.
Hij is gelukkig bij de C.P.R. vandaan
en heeft, nadat zijn zucht tot avontuur
in een nikkelmijn was bekoeld, werk
gevonden bij een smid in de buurt, die
tevens een houtzaagmolen drijft. Verder
gaat het leven zijn gewone, rustige
gang.
Roddel als amusement
programma van de Armstrong High
School, dat voor Radio Kelowna werd
uitgezonden.
Typisch is, dat de Nederlanders zich
in den vreemde veel beter schijnen aan
te passen dan andere buitenlanders, zo
als bijvoorbeeld Ukrainers, Slowaken
enz., die veel meer moeite hebben met
de taal. Er komen geregeld meer Ne
derlanders. Tinus Buis kwam vorige
week nog even langs met zijn pas ge
arriveerde zwager en een van de jon
gens van Roelfzema is juist weer uit
Nederland teruggekeerd met zijn bruid.
Ook de boer, op wie vader nog altijd
een vordering heeft van 17 dollar, heeft
weer een jong Hollands echtpaar laten
overkomen. Jammer voor de mensen
omdat de man ook in dit geval niet zal
nalaten van hun positie misbruik te
maken.
(Van onze correspondent te Rome).
|N EEN TIJD, waarin alle landen voorbereidingen treffen voor één of andere
verkiezing en meer of minder schreeuwende plakkaten en oproepen de bur
gers trachten te verleiden hun stem op deze of gene partij uit te brengen, is
het interessant eens terug te bladeren en een verkiezingsstrijd te reconstrue
ren, zoals deze zich tweeduizend jaar geleden binnen de muren van de rijke
stad Pompeji afspeelde. Hierbij zal men met verbazing constateren, dat de
methoden van de verkiezingspropaganda in 20 eeuwen niet in het minst ver
anderd zijn. Di Pompeji, dat bij een uitbarsting van de Vesuvius op 24 Aug.
van het jaar 79 na Chr. door gloeiende lavastromen en verstikkende asregens
verwoest en bedolven werd, zijn de opschriften op de muren voor de juist in
deze tjjd plaatsvindende gemeenteraadsverkiezingen zo goed bewaard geble
ven, dat men zich een duidelijk beeld kan vormen van de toenmalige verkie
zingsacties, die de burgers van Pompeji uitnodigden deze of gene candidaat
te kiezen.
door Bob Wallagh
Een veroordeelde zit in zijn cel
op de executie van zijn vonnis te
wachten. Hij krijgt echter nog een
laatste kans:
Men geeft hem vijftig witte en
vijftig zwarte balletjes en twee lege
vazen. Nu moet hij deze balletjes
in de vazen doen, waarna men er
één komt weghalen.
Uit deze vaas zal willekeurig
een balletje gehaald worden. Is dit
wit, dan is de man vrij, is het
zwart, dan kan niemand hem meer
redden.
En nu is de vraag, die wij U
stellen:
Op welke wijze heeft hij de
meeste kans. dat men een wit bal
letje uit de vaas haalt?
Waarop dan de pientere oplos
sing als volgt moet luiden:
Hij doet in één vaas één wit
balletje en in de andere de 99
overige balletjes. Dan heeft hij
50 kans, dat de eerste vaas wordt
meegenomen. Neemt men de twee
de (met de 99). dan heeft hij nog
49 tegen 50 kansen vrij te komen.
In totaal dus bijna 75
En nu de volgende vragen,
maar van de oplossing hiervan
hangt minder af:
1 Noemt U eens 6 betekenissen
van het woord mat.
2 Wat is caviaar precies?
3 Welk muziekwerk staat bekend
onder de naam „Eroica"?
4 Waar dankt de mandolie haar
naam aan?
5 Wat bedoelen wij met „poppen-
haar", wanneer wij het niet over
speelgoed hebben?
6 Wie dichtte: „De Hel van
Dante?"
7 Welke sterrenbeelden van de
Dierenriem geven niet de naam
van een dier aan?
8 De naam Djakarta zal in de
nieuwste aardrijkskunde-boekjes
misschien al voorkomen. Noemt
U nog eens twee andere namen
voor deze hoofdstad.
9 Tot op welke diepte is het zon
licht in de zee nog waarneem
baar?
10 Welk dier heeft de kostbaarste
vacht?
(Voor de antwoorden zie men ons
nummer van Dinsdag.)
CR waren natuurlijk tweeduizend jaar
geleden nog geen plakkaten zoals wij
ze heden ten dagen kennen, want pa
pier en druk waren nog onbekend. In
plaats daarvan werden de leuzen net
jes door zogenaamde „scriptores" op de
witgekalkte muren geschilderd, zodat
ze van verre te lezen waren. Platen en
caricaturen ontbraken evenmin in de
verkiezingspropaganda. In de oproepen
was men niet zuinig met beloften, men
prees de eigen candidaten aan en
schold op die van de tegenpartij, er
werden grote, veelbelovende program
ma's uitgewerkt en men was van de
uitvoering daarvan waarschijnlijk even
weinig overtuigd als sommige partij-
redenaars van tegenwoordig.
De rol der vrouwen.
J7EN bijzondere rol in de Pompejaanse
verkiezingsstrijd speelden de vrou
wen, hoewel ze geen stemrecht hadden.
Sommigen stelden zelf leuzen op, an
deren hielpen met haar welklinkende,
békende namen mede om kiezers te
werven. Zo vindt men in een van de
reeds lang uitgegraven straten van
Pompeji op een huismuur een opschrift
van de volgende inhoud: „Asillina
hoopt, dat iedere vrouw haar man zal
verzoeken op Lucius Secundus te stem
men". Een ander opschrift luidt: „Wie
goed en juist kiest, zal de lieveling van
Venus worden". In een derde oproep
leest men het volgende: „Onze candi
daat is waardig gekozen te worden. Hij
is zeer bescheiden, zijn eerlijkheid is
boven iedere twijfel verheven. Zijn
oprechtheid en bekwaamheid. Kiest
hem, hij betaalt goed. Stemt dit jaar
voor hem en hij zal volgend jaar voor
U stemmen".
Ere-ambten.
Vanzelfsprekend kwamen voor zulke
ambten slechts de gegoede kringen in
aanmerking, want de uitverkorenen na
men bij hun verkiezing grote finan
ciële offers op zich. Ze waren, om zich
van de gunst der menigte te verzeke
ren, verplicht om voor vermaak
zorgen .door het organiseren van sen
sationele spelen, ze moesten banketten
geven, tempels, waterleidingen en tri
bunalen laten bouwen en mochten ook
op andere gebieden niet zuinig zijn
met uitgaven. Het volk rekende erop,
dat door de keuze van „hun man" han
del en welvaart bevorderd werden en
dat er geen gebrek meer zou zijn. De
gekozen candidaten stonden in hoog
aanzien en schreden waardig door de
menigte, die hen, als ze hun taak goed
vervulden, diep vereerde.
ER WEER volop bloeiende hor
tensia's te krijgen zijn, verdient het
wellicht aanbeveling, iets over deze
planten te vertellen. Over het algemeen
koopt men kamerplanten, waarvan de
eerste bloemen juist open gaan. Een
hortensia echter schaft men zich aan,
wanneer zij in volle bloei staat. Rijk-
bloeiende exemplaren mogen niet in
een verwarmde kamer worden gezet.
Doet men dat wel, dan is het met de
bloei spoedig gedaan. Zon kunnen ze
wel verdragen, maar toch is het beter,
ze niet in de volle zpn te zetten. De
bloemen hangen dan spoedig slap.
Hortensia's zijn prachtige kamerplan
ten, waai-van men veel genoegen kan
hebben. Het eist echter grote ervaring,
om ze over te houden en opnieuw in
bloei te brengen. Niet iedereen zal hier
in slagen.
Blauwkleurige hortensia's vindt het
publiek wel zeer mooi. Vrijwel nie
mand echter weet, dat dit blauw geen
natuurlijke kleur is, doch door de kwe
kers wórdt teweeg gebracht. De mees
te ijzerhoudende gronden doen de rode
en rose hortensia's blauw kleuren.
Witbloemige krijgt men met geen en
kel middel blauw.
Als een hortensia eenmaal uitgebloeid
is, zal men er als kamerplant niet veel
meer aan hebben. Destemeer plezier
kan men er echter van beleven, wan
neer zij in de volle grond wordt ge
poot. Er dient een goed plekje voor te
worden uitgezocht en de grond moet
goed worden verzorgd, aangezien de
planten voedsel nodig hebben. De uit
gebloeide plant moet tot kort op het
oude hout worden teruggesnoeid. Deze
behandeling ondergaat ze echter alleen
het eerste jaar. Als ze eenmaal in de
tuin staat, moet ze anders worden be
handeld. Dan worden alleen de takken
weggesnoeid, die hebben gebloeid. Die
stengels dus, waaraan dorre bloemres-
ten zitten, mogen kort worden wegge
knipt. De bebladerde scheuten, dje niet
hebben gebloeid, mogen in geen geval
worden ingekort. Zij moeten het vol
gend jaar bloemen leveren.
JA, ZO IS DAN WEER DE TIJD VAN DE SCHOOLREISJES aangebroken en
van de week zagen we al de eerste legioenen jongens en meisjes, die onder
patronaatschap van meesters en juffrouwen Amsterdam „deden". Me dunkt,
er is niet zo hijst er veel veranderd sinds de jaren, dat wij ons eerste school
reisje naar Amsterdam maakten. Met een grote bek en een klein hart. Met
een heleboel deining en kapsones, maar met de angst voor dat ontzaglijk
grote, rumoerende, tierende, jagende Amsterdam aan onze ziel vretend. We
stonden deze week op het Centraal Station en zagen hoé weinig er in, pak
weg, vijf en twintig jaren was veranderd met het instituut dat „Schoolreisjes"
beet. Hoe weinig met Amsterdam èn met de jeugd. Nu ja, Amsterdam is
alleen wat groter geworden en drukker. En dus werden ook de jongens druk
ker en kregen ze een nog groter bek dan wij. Een kwestie van aanpassing;
Men kan mooie stukken schrijven over Amsterdam. Men kan het loven in
de morgen, prijzen in de avond en bejubelen in de nacht. Maar wie durft te
ontkennen, dat Amsterdam het allerschoonst is als men twaalf is, veertien,
of daaromtrent? Omdat men in die jaren nog niet geleerd heeft, dat won
deren niet bestaan. Omdat men nog vrij is van de vloek van denken en rede
neren. Omdat men alleen nog maar aanvaardt met een wijd-open hart.
IJAAST ieder schoolreisje begint op
het Centraal Station, die magische
hal, op de een of andere mysterieuze
manier met heel de rest van de wereld
verbonden door glanzende, behekste-
stalen staven. Hier begint ook Amster
dam. Dat Amsterdam met al die men
sen, al die auto's, al die bootjes, al die
trams, al die winkels en al die stop
lichten.
Zo'n schoolreisje is feitelijk een doos
vol met verbijstering. Met een bezoek
aan de Cineac, waar in duisternis een
ganse wereld zwart op wit voorbij
flitst. Met een half uur in 't Luilekker
land van een der duizend cafeteria's
zwelgend in slagroomsoezen of kleurig
Italiaans ijs. Met een gang naar „de"
Artis, waar alle jongens van alle tijden
plotseling ontdekken dat de kamelen,
waarop Kara ben Nemsi, de Held uit
't Avondland, driest door de woestijnim
ijlde, toch eigenlijk maar dooie dien
ders zijn, dat leeuwen alleen maar sla
pen, ijsberen kwijlen en apen stinken
en onfatsoenlijk doen. Met een kijkje in
het Rijksmuseum, dat een „kijk" wordt
als je met je neus tegen De Nacht
wacht wordt gedrukt. Dezelfde die ook
óns eenmaal alleen maar onrustig maak
te en verwarde. Niet omdat we ook
Mild en vlot si uk van John
v. Druien door Haagse Comedie
(Van een bijzondere medewerker).
Y^AN DRUTEN weet ook hier de glim
lach te redden: het stuk mag dan
nogal eens zeer banale wendingen heb
ben, het ontleent een kracht aan zijn
milde toon van begrip voor de mens en
zijn tekortkomingen. Een figuur als die
van geèstelijke standing, die enkele goe- Ifi!! Vy?r.l?eeld' met haar
,j„ schematische banaliteit en egocentrici-
JOHN VAN DRUTEN is een even populaire als bekwame toneelschrijver, ^e, t3och slechts door een klein publiek tei(. eigen;;jk vrj, djcht „u t
Nederlander van afstamming, in Engeland geboren en tot Amerikaans staats- gewaardeerde, boeken op haar naam drai{erige_ maar Van Druten hoedt zich
burger genaturaliseerd. Na de oorlog leerden we hem hier voor het eerst staan; de ander, Mildred Watson ervoor haar ook maar een ogenblik
kennen door de succesrijke voorstellingen van zijn toneelstuk „I remenber Drake? een geestelijk minder fijn be- belachelijk te maken: deze wat goed-
Mama", „Ik herinner me Moeder", dat ook door de film beroemd werd. Het werktuigde, banale en ego-centrische kope vrouw verschijnt in deze comedie
was een stuk, dat zich onderscheidde door een hartelijke menselijkheid, een vrouw, die een reeks waardeloze, maar eerder tragisch. Onduidelijker is Kathe-
zeer fijnzinnige karaktertekening ondanks een vrij oppervlakkige teneur en door de massa gretig gelezen romans rjne gebleven: in grote lijnen zeker ra-
een bijzonder knap geschreven dialoog. Deze kwaliteiten blijken ook zijn Publiceerde. Mildreds vriendschap voor ker getekend met verwerping van
stuk „Old acquaintance" te schragen, dat onder de titel „Vriendinnen" thans Katherine is ambivalent: reeds van kind cliché's, maar psychologisch nogal wan-
vertoond wordt door de Haagse Comedie in de regie van Paul Steenbergen 's ze gehecht aan de zoveel intelli- kei opgebouwd (Waarom bijvoorbeeld
gentere vriendin, maar voelt zich tevens zy, de geestelijk hoogstaande, uiterst
DELANGRIJK zijn de stukken van Van toneel situaties, spanningen, dialogen haar achtergesteld. Waar Mildred intelligente vrouw zonder dat er
Druten stellig niet: zijn werk tilt weet om te springen, ook al slaat hij steeds het oppervlakkige, gemakkelijke een erotische binding of een egoistisch
niet aan grote problemen van mens en dan wel eens naar het extreme holle succes heeft gekend, blijkt dit, vergele- motief van opoffering of zichzelf ver
maatschappij en is geen exponent van spektakelstuk door. ^en bÜ de schaarsere momenten van heffen aan de orde is een hyper-
enige filosofische of levenbeschouwing. Maar ondanks zijn zeer duidelijke te- Mtense levensbevrediging welke Kathe- hanaal wezen als hartsvriendin kan ver-
Bij een man als Eugene O'Neill, de korten blijkt John van Druten toch rineerv°er, steeds waardeloos. Hier kiezen, blijft hier volkomen ongemoti-
grootste dramaturg van deze eeuw, kan boeiend toneel te schrijven van een schuilt dan de oorzaak van een voort- veerd)
hij zeker niet in de schaduw staan: de dikwijls weldadige mildheid. Al gaat durende vijandige argwaan, die Mildred Voor het overige echter biedt dit zeer
grote psychische problemen, welke deze hij dan niet diep op zijn zaken in, hij ten opzichte van haar boezemvriendin vlot en knap geschreven stuk aan de
bij voorkeur behandelt, blijven in Van toont de mensen te kennen en van hen koestert. En hierom ook wil Mildred actrices, die deze hoofdrollen maar ver-
Drutens werk buiten beschouwing, te houden ondanks hun tekortkomin- dat wat zij voor zichzelf aan werkelijk tolken, alle gelegenheid hun talent in
Evenmin tracht Van Druten het toneel gen. En zijn mensenkennis weet hij te waardevols verworven heeft op geen den brede te ontplooien: Katherine en
ais klankbodem te gebruiken van meta- verwerken in een scherpe persoons- enkele wijze ook het deel zien worden Mildred zijn dan ook tot geliefde pa-
physische problemen, gelijk de hoog- tekening, welke hij tot leven laat ko- van Katherine. Wanneer dan Mildreds raderollen van grote actrices geworden,
begaafde Christopher Fry doet, en ver- men in zeer behendige dikwijls ook wel jeugdige dochter Deirdre meer aan In Engeland werden ze gespeeld door
geleken bij diens dichterlijk vervoerde gevoelig ontwikkelde situaties en door Katherine. dan aan haar eigen moeder Edith Evans en Marion Spencer, in
taal vol weelderige beeldspraak zijn de middel van een vlotte en zelden in gehecht blijkt, komt er een ernstig con- Amerika door Jane Cowl en Peggy
dialogen, die Van Druten schrijft, on- spanning verslappende dialoog. De lich- flict aan de orde. Katherine, die met Wood. In de voorstelling door de Haag-
getwijfeld nogal schraal. Ook een schrij- te comedie heeft zijn voorkeur, daarin een grote dosis wijsgerig, berustend se Comedie speelt Ida Wasserman de rol
ver bijvoorbeeld als Jean Paul Sartre, echter bewaart hij een doorgaans zeer levensinzicht is toegerust, wordt tegen van de begaafde Katherine en Willy
„homme du theatre" bij uitstek, torent zuiver evenwicht met meer gevoelig- wil en dank in het conflict meegesleept, Haak die van de op een lager geestelijk
hoog boven John van Druten uit: niet tragische elementen. Zo ook zijn stuk wanneer dit zich uitbreidt: Katherine's niveau toevende Mildred. Paul Steen
alleen omdat de uitzichtloosheid en wan- „Old acquaintance". minnaar raakt verliefd op Deirdre, die bergen nam zelf de hachelijke rol van
hoop, waarvan Sartre's werken getui- „Vriendinnen" met hem wenst te trouwen. Hier dan de minnaar voor zijn rekening. En als
gen, als filosofie essentiëler met het Daarin behandelt Van Druten de krijgt de vriendschap van de beide de tot vrouw ontwakende dochter
leven te maken hebben, dan Van Dru- vriendschap die twee vrouwen ver- schrijfsters de vuurproef te doorstaan: Deirdre maakte Kathenka van der
tens dikwijls vrij oppervlakkige werk, bindt en sterker blijkt dan enige liefde, van de een wordt gevergd afstand te Werff een zo opmerkelijk toneeldebuut,
maar ook omdat de Franse auteur veel Beiden zijn schrijfster: de een, Katheri- doen van haar dochter, de ander moet dat om haar alleen al deze verzorgde
intelligenter en krachtiger met het ne Markham, een intelligente vrouw haar geliefde prijsgeven. voorstelling het zien waard is.
maar een grein begrepen van het kunst
werk, maar alleen omdat we het doek
niet konden overzien. Het was te groot
voor ons. We dachten in die tijd
alleen maar dat we het zagen.
Met een uur in het Indisch Museum,
dat bij ons toen nog Koloniaal Insti
tuut heette, en waar alle jongens van
alle scholen altijd even de gamelan-
gongen moeten slaan, omdat ergens
staat dat je de instrumenten niet mag
aanraken. Nog nooit is er een museum
directeur geweest, die op het denkbeeld
kwam dat bordje weg te halen.
Onze meester vertelde hier altijd dat
Nederland zo rijk en zó groot was, dat
de zon er nooit onderging. Cynische
meesters zullen nu waarschijnlijk zeg
gen dat we zó klein werden en zó arm,
dat de zon wel nooit meer zal opgaan.
Waarmee hij dan echter zou bewijzen
een slecht paedagoog te zijn.
Met een grachtentocht en met (als
meester zelf van boeken houdt) een
bezoek aan de Oudemanhuispoort, dat
schemerig paradijs vol boeken voor elk,
die las, leest of ooit zal lezen. Met een
paar minuten kijken naar het verkeer
op de Munt en speciaal naar de ene
agent, bovenop de verkeerstoren, die
het zo ver bracht in de verkeerskunde,
dat hij alles alleen maar met z'n ogen
regelt en nooit iets zegt. Een grote fi
guur in Amsterdam. Wel even groot
haast als de oude Atlas, die nog steeds
de wereld staat te torsen boven op 't
Paleis. Met een wandeling langs de ha
vens en het IJ, waar de meisjes aan de
juffrouw vragen wanneer er huilende
vrouwen bij de Schreiersloren staan en
de jongens zich vergapen aan Negers,
Chinamensen en Laskaren, die rond
gaan met alle geuren van de zeven zee
ën om zich heen. En dan met nog even
door de Kalverstraat, waar alles toch
zo mooi en duur is. En met, als mees
ter voelt voor zulke dingen, even kij
ken in die wonderschone Hof der Ba-
gijnen, waar de tijd bleef stilstaan, een
paar eeuwen lang, zo maar midden in
dat jagend hart van Amsterdam.
Y^flJ hebben eerbied voor detmeesten
en de juffrouwen, die van de week
de eerste legioenen door Amsterdam
loodsten. En die het volgende week', de
week daarna en vele weken later op
nieuw zullen doen. Omdat men ons met
zulk werk maar niet aan boord moet
komen. Omdat het beulenwerk is, deze
alsmaar vragende, zeurende, kwetteren
de, kletsende, zich zelf in levensgevaar-
brengende, alsmaar verbijsterender
wordende slierten jongens en meisjes
te leiden en bij elkaar te houden. Om
dat zoiets een hondse bezigheid is,
nauw verwant aan bloed, zweet en tra
nen. Tiendelige breuken, kwesties in
zake verbuiging van onregelmatige
werkwoorden en de duistere waarheid
van „d" en „dt" lijken ons voor mees
ters balsem op de ziel in vergelijking
met de opgave honderd jongens onbe
schadigd naar, door en uit Amsterdam
te krijgen.
Men hoort tegenwoordig letterlijk
iederen spreken over onderwijsver
nieuwing, maar ik geloof dat het een
ramp zou zijn indien bij het vele wat
van het oude sneuvelt óók het school
reisje om zeep werd gebracht. Ook al
zijn deze dan bloedige offers en zweet
kostende kwellingen. Omdat op school
reisjes altijd iets als een broederschap
ontstaat tussen die meesters en die
jongens. Omdat die meesters ineens he
lemaal niet zo zuur en droog en sloom
blijken te zijn als waarvoor de jongens
hen bekeken. En omdat jongens zo'n
dag ineens andere jongens kunnen zijn
dan alleen maar de judassen, die ze
haast altijd zijn als ze ergens in een
bank, tussen de vier muren van het
gesticht, dat wij school noemen, zitten.
Wij zelf zagen Amsterdam nooit
schoner, nooit grootser, nooit verruk
kelijker en ook nooit goedkoper dan
tijdens 't eeste schoolreisje. Daar moes
ten wij van de week aan terugdenken,
toen we de horden weer op 't CS za
gen staan. We wisten ineens, die mor
gen, dat we Amsterdam nóg steeds
schoon vinden. Maar minder schoon
dan die eerste keer, met die zure
meester en die kromme, oude juffrouw.
Zij tweeën voerden ons iets heel an
ders binnen dan alleen maar Amster
dam. Ze gaven ons de, Gouden Stad.
Hoe vreemd, dat wij hen, als dank
daarvoor, pestten.
ANTHONY VAN KAMPEN.
