Op vijf continenten klinkt de stem
van Neêrlands aether-ambassadeur
Chauffeurs worden door P.T.T. getest
hun bekwaamheid langs de weg
op
Edward Startz spreekt 7 talen
Duitsland wil gemeenschappelijk
gebruik van Europese wagons
De „rust" achter het front lijkt
veel op een echte oorlog
VIJF EN TWINTIG JAAR HAPPY STATION
Van PHOHI naar PCJ
HIJ sprak niet alleen voor de Oost,
waar de Nederlanders geboeid
naar zijn programma's luisterden
of voor de West, waar de radioluiste
raars West-Indische muziek door Ne
derland hoorden uitzenden, maar ook
voor andere, nog verder gelegen ge
bieden. Edward Startz kent men op
de Bahama's, men luistert naar zijn
radde stem op Formosa, in Indo-China,
in Iran, in gebieden, waar elke regen
droppel een verlossing is en in stre
ken, waar de winterse koude einde
loos schijnt, zoals in Alaska, waar J.
Jay Bickei een eigen radia-omroep op
zette: de „Midnight Sun Broadcasting-
corporation". Edward Startz kreeg een
passende bijnaam: aether-ambassadeur.
a;,
Maar dan geen oneerlijke concurrentie
Rotterdam, doorn in oog
van Ministerialrat
Met de helm op in de bioscoop
Een luilekkerland
RIJBEWIJS ALLEEN IS NIET VOLDOENDE
Charlie Chaplin als rustverstoorder
Proef van 2 uur
Schotse scouts
VRIJDAG 20 JULI 1961
•JTEN eindeloos schijnende jaren had mrs Chase, bewoonster van een bamboe-
woning op het eiland Bairiki, een van de eilanden van de Gilbert en Ellice-
groep in de Pacific, eilanden, waar ook de blanken in bamboe-woningen leven,
niets meer van haar vaderland gehoord. Want mrs. Chase was van geboorte
Nederlandse en had de lage-landen-aan-de-zee verruild voor Bairiki, toen zij met
een Engelsman trouwde. Wel had mrs. Chase een radio, maar de Pacific, nee,
daar vermochten de Hilversumse programma's niet door te dringen. Totdat in
het leven van mrs Chase een gelukkige dag kwam: 's middags toen de tropen-
hitte zwaar op Bairiki drukte en het echtpaar Chase naar de radio luisterde
sprong mrs Chase verrukt op. Door de radio had een Nederlandse stem geklon
ken en midden in de Tropen zag mrs Chase haar kleine vaderland terug! „This
Is station PCJ in the Netherlands with a Happy Station program" zei de stem
door de radio, die afkomstig was van Edward Startz, de man, die over de Neder
landse kortegolfzender PCJ reeds bijna een kwart eeuw lang een programma,
dat tintelt van levenslust, het „Happy Station programma" uitzendt naar de
verste continenten. Mrs Chase schreef hem er later een enthousiaste brief over.
„VIJF en twintig jaar geleden, dit
was een tijd" vertelt Startz, die
een ontelbaar aantal landen be
reisde en zander de geringste moeite
zeven talen spreekt. Over „de goede
oude radio tijd" mag Edward Startz
graag spreken. Er werd, toen hij als
„jongmaatje" het radio-bedrijf binnen
stapte, nog volop geëxperimenteerd.
De Wereldomroep had toen een tien
kilowatt-zendertje, thans beschikt men
over een honderd kilowatt-zender, die
de gehele wereld kon omspannen. Het
zendertje bestreek Zuid-Afrika, drong
door tot op de Falklands en bereikte
Polen. Phohi: Philips Holland, Hilver
sum, was toen het etiket, waaronder
gewerkt werd, een etiket, dat men la
ter verwisselde voor de naam „We
reldomroep". Sinds de experimenten
met het tien-kilowatt zendertje veran
derde er nogal het een en ander: de
zenders werden groter en beter, de
Wereldomroep breidde zich drastisch
uit, maar Edward Startz bleef als in
de pioniersdagen zijn eigen program
ma, de „Happy Sta'ion" uitzendingen,
verzorgen: een contact van negentig
minuten-aan-één-stuk met de gehele
wereld.
Aether-Ambassadeur
Het is een merkwaardige ambassade,
waar Startz en de zijnen werken. Géén
paspoorten en géén visa zijn nodig om
mrs Mc. Callum uit Kaapstad naar de
Larense kermis te voeren, waar een
op en top Nederlands pierement staat
te draaien en de klompen der boeren
jongens vrolijk over de straat raffelen.
Klompen én pierement zijn, dank zij
de „aether-ambassadeur", tot in Kaap
stad te horen. En wat te zeggen van
een Engels echtpaar dat uit Kenya in
Afrika Edward Startz een briefkaart
6tuurde, Ze hadden Startz horen ver
tellen over de bloemenvelden in een
programma, gestoffeerd met liedjes als
„Tuliptime", welke het programma een
specifieke „bollensfeer" geven. „We
konden de blaemen ruiken, ze moeten
wel heel mooi zijn" schreef het echt
paar en toen stuurde Edward Startz ze
een kaart van de bollenvelden: prach
tige hyacinthen stonden er op. En hij
schreef er bij: „houd de kaart maar
bij Uw neus". En het echtpaar, net zo
goed als het Japanse meisje uit Kyoto,
snoof van de geparfumeerde kaart de
hyacinthengeur op....
Relaties
„7ET je vinger maar ergens op de
kaart, hindert niet waarals er
geen zee is dan zijn er radio-luis
teraars, die Nederland door de Wereld
omroep-programma's hebben leren
kennen", zegt Startz trots als wij hem
vragen naar zijn relaties. Relaties, ze
zijn bij de man van het Happy Station
programma niet te tellen. Edward
Startz zou een wereldreis van jaren
kunnen maken langs de plaatsen, waar
radio-luisteraars hem tot een bezoek
uitnodigden. Hij zou van het barre
Noorden tot diep in het Zuiden van de
wereld kunnen trekken en wie weet
stapt hij op een goede dag nog wel
eens in een vliegtuig om zijn „trip der
continenten" te maken.
Eigen discotheek
UET wordt door Nederlanders ge-
maakt dit programma, maar het
blijft niet alleen tot Nederland be
perkt. San Domingo krijgt een pro
gramma, net zo goed als de herders
van Andorra en verder, veel verder:
muziek en folklore van Cuba, het Pa
namese volkslied, een verhaal over de
bewoners van Oceanië. Voor de talen
schrikt Startz niet terug. Hij spreekt
vloeiend Engels, is even gehaaid in
Spaans als in 't Portugees, kan de Zweed
se en Roemeense radio-luisteraars in
hun eigen taal toespreken en weet ze
duizenden brieven getuigen ervan
zelfs over hun eigen land nog ve
lerlei nieuws te vertellen. Zijn luiste
raars sturen hem honderden gramo-
foonplaten van de eigenlandse muziek
en de discotheek van Startz groeit en
groeit en telt, nadat zij in de oorlog
compleet was leeggeroofd, al weer vijf
duizend platen.
„Reporter of five continents", omroe
per voor vijf continenten, „radioman
of seven languages", radiospreker
met zeven talen, zijn twee van de vele
bijnamen, die men Startz gegeven
heeft. Elke Zondag, drie keer op een
Zondag zelfs, „draait" het programma
van Edward Startz voor tienduizenden
over de gehele wereld: Brazilianen,
Cubanen, Zuid Afrikanen, Japannezen,
Chinezen, ja zelfs tot achter het ijzeren
gordijn wordt naar Startz geluisterd.
Ook door emigranten, die in Startz'
programma's een bijzondere plaats in
nemen. „Pioniers moeten geholpen
v/orden" is de mening van Startz, een
kwart eeuw geleden zelf nog pionier,
maar dan op het gebied der wereld
radio, Een pionier, die de Nederlan
ders in de vreemde deed ervaren dat
er in aetherland voor hen een stuk
Nederland ligt dat nog steeds bereik
baar is. En wat dat wil zeggen weet
alleen de Nederlander, die ooit in de
vreemde is geweest en ontroerd luis
terde naar de man, die voor hem en
de anderen in het verre Hilversum
voor de microfoon had plaats genomen.
Joop Termos.
Hij is niet alleen thuis op de kaart van Zuid-Amerika, Edward Startz, die
hier een aantal nieuwe contactpunten aanwijst, hij weet er ook goed de
weg. Hij weet veel van de muziek en van de folklore en daarom is het
resultaat van elke „Happy Station"-uitzending een schare nieuwe luisteraars.
apW-af;.
a o;
'-•ja-:.
nitiiiJailBPiTr I
Te Hendon werd een tentoonstel
ling georganiseerd van vliegtuigen
uit de laatste vijftig jaar. Enge-
lands favoriet de Sopwith pup",
uit de oorlog 1914—1918
Samenwerking iussen Spoorwegen
TIJDENS een samenzijn van Zwitserse, Duitse en Nederlandse journalisten in
Offenbach als gasten van het Hoofdbestuur van de Deutsche Bundesbahn
hebben Oberreichsbahnrat Dr. Kurze, van de Persafdeling en Ministerialdirektor
Dr. Pischel, de leider van de Verkeer en Tariefafdeling verschillende malen het
woord gevoerd. Als daarbij de verhouding van Duitsland tot zijn nabuurlanden
ter sprake kwam, dan kwamen de Zwitsers er beter af dan wij. Met Zwitserland
schijnen de Duitse spoorwegmannen in alle opzichten prettig te kunnen samen
werken, maar met de Nederlanders hebben ze nog wel eens moeite. Begrijpelijk.
UEN van de voornaamste wrijvings
punten die op het ogenblik mee
spelen, is gelegen in een tariefover
eenkomst, die Duitsland met Oostenrijk
heeft afgesloten en die een duidelijke
bevoorrechting inhoudt van de Duitse
De luitenant sprak Nederlands
(Van oorlogscorrespondent Wim Dussel)
VANDAAG is het de tiende dag van onze rust. Eigenlijk mag ik dat niet zeg
gen, want we hebben officieel geen rust, maar zijn „op reserve", al is dat
dan ook een soort rust, die nog wel een paar dagen zal duren. Twee keer per
dag is er appèl 's morgens om acht uur en 's avonds om vijf uur. In een kamp
dient orde en regel te zijn en je beleeft nog wel eens wat ook. Onze (staf) com
pagniescommandant is een luitenant die het vertikt om Engels of Koreaans te
praten, wat wel nodig is eigenlijk, want we hebben èn een paar Amerikanen èn
een (boel) Koreanen in de compagnie. Zodat u zich wellicht de moeilijkheden
kunt voorstellen die er rijzen wanneer genoemde luitenant over het terrein brult:
„Geeft acht! Over de schouder.geweer!" Na veel en langdurig oefenen het
avondappèl duurde onlangs zowat een half uur verstond en begreep echter
een ieder het.
W7E eten regelmatig al brandt het,
„tengevolge van ongewoonte" (zeg
gen de koks) wel eens wat aan; er
is eveneens vrij regelmatig bier en li
monade en genoeg chocolade en siga
retten om van de eerste misselijk te
worden en van de laatste pakjes naar
huis te sturen. „Om een voorraadje te
hebben straks als we thuis komen" zeg
gen ze.
We hebben aanvulling van kleding,
bewapening en uitrustig gehad zelfs
de kettinkjes waaraan onze identiteits
plaatjes behoren te hangen zijn nu
gekomen! en zo is alles weer wat in
normale banen geleid.
Er draait elke avond een andere film
(Van een speciale
verslaggeefster)
„DIJ snelverkeer geen alcohol", luidt
de dringende aanmaning aan allen,
die van de rijwegen gebruik maken.
Bij het snelverkeer ook geen roekeloos
heid, geen waaghalzerij en geen menta
liteit van het-zal-nog-wel-lukken,
Helaas moet gezegd worden, dat aan
de mentale geschiktheid van vele chauf
feurs nog wel het een en ander ont
breekt. Het grote aantal verkeersonge
lukken is daaraan althans voor een
deel toe te schrijven. Vandaar, dat
vele ondernemingen, die chauffeurs in
dienst hebben, zich er niet mede tevre
den stellen, dat dit personeel in het oe-
zit is van 'een rijbewijs, maar het ook
aan een speciale chauffeurstest laten
onderwerpen.
I TIT dit psychologisch onderzoek, dat
in Den Haag en wel door de Psy
chologische Dienst van de P. T. T.
niet alleen voor zijn eigen personeel,
maar ook voor allerlei andere diensten,
particuliere ondernemingen en particu
liere rijders wordt afgenomen, zijn
vrij nauwkeurige conclusies te trekken
omtrent geestelijke eigenschappen, zijn
karaktertrekken, zijn speciale bekwaam
heden en in het algemeen want
daarop is de test gericht omtrent
zijn geschiktheid om zich met zijn auto
in het drukke en vaak gevaarlijke ver
keer te begeven.
Ik heb, bij hoge uitzondering, niet
alleen de gelegenheid gekregen om ach
ter de schermen te kijken bij de heren,
die het intensieve onderzoek, dat nor
maal twee en een half uur duurt, te
leiden, maar men heeft mij ook de vol
ledige proef afgenomen en ik kan dus
uit ervaring spreken. Een interessante
ervaring.
„Neemt U hier plaats", noodde de
testleider. Ik ging zitten in de stoel,
waarin ook Prins Bernhard proeven
van zijn reactie-vermogen had afge
legd en verder ontelbare chauffeurs
van de P. T. T. en van verschillende de
partementen, van bijvoorbeeld Verka-
de's Fabrieken en van de fabrieken
van Bruynzeel in Zaandam, van ver
schillende autobusdiensten en van de
busdienst van de Haagse Tramweg
Maatschappij. Ik wa» de eerste vrouw,
die deze testleider „onder het mes"
kreeg en hij was kennelijk nieuwsgie
rig of ik mijn rijbewijs ook mentaal
wel waardig was....
„Linkervoet op het uitstaand, de
rechter op het ingetrapt pedaal", ver
zocht de testleider. Ik had twee peda
len tot mijn beschikking en moest nu
reageren op de kleur A met de rechter
voet, op de kleur B met de linkervoet
en op de kleur C met beide voeten te
gelijk. Het ene pedaal moest worden
losgelaten, het andere pedaal moest
worden ingedrukt. Ik mocht even oefe
nen, In een vrij snel tempo gloeiden in
de donkere zaal de lampen, zonder enig
systeem aan en uit. Het lukte.
,In het donker.
yOEN begon de proef zelf. Weer flit
sten de lampen op, maar tegelijker
tijd draaide men op het witte does o.a.
een oude gooi- en smijtfilm van Char
ley Chaplin af met veel geschreeuw.
Niet laten afleiden dacht ik; alleen die
lampen in de gaten houden en vlug re
agerenIn een kamer ernaast wer
den mijn verrichtingen nauwkeurig ge
registreerd. Als ik even weifelde of een
fout maakte, wezen de instrumenten in
het contrölevertrek dit onverbiddelijk
en onfeilbaar aan.
Alsof de zaak al niet ingewikkeld ge
noeg was, liet men vervolgens, gelijk
met het aangaan van een der gekleurde
of witte lampen een doffe of een schel
le bel luiden. Bij de doffe behoefde niets
te gebeuren, doch bij de schelle moest
een op de leuning van de stoel aange
brachte knop even worden ingedrukt
Ik ben er zeer behoorlijk doorheen ge
komen, maar intussen hebben de wij
zertjes op de registratie-apparaten in
de controlekamer als een vlijmscherp
mes mijn ziel ontleed.
Ook de verblindingsproef bracht geen
tekortkomingen aan de dag. Snel ach
tereen projecteerde men op het film
scherm tweelettergrepige woorden, die
ik moest oplezen. Op 'n gegeven ogen
blik scheen men met een verblindende
lamp precies in mijn ogen. Onmiddellijk
daarna ging hij daarna weer uit.
De woordenrij stroomde door. Ach.
teraf bleek ik er twee gemist te heb
ben. Het aantal woorden, dat ontbreekt
geeft de mate van gevoeligheid voor
verblindend licht aan.
De kaan Weef branden.
DE volgende proef, het schatten van
afstanden, is eigenlijk een leuk spel
letje. Op enige afstand van de uitein
den van een ongeveer tien meter lange
baan, die ik circa vijf meter van mij
verwijderd dwars .voor me had, plaat
ste de testleider twee miniatuurautoot
jes. Een einde vóór een van deze wa
gentjes kwam een wit bord te staan.
De baan zelf was verdeeld in talrijke
korte en geheel door elkaar genum
merde vakken. Men liet de autootjes
tegelijkertijd met verschillende snelhe
den rijden en voordat het witte bordje
bereikt was, dus in slechts luttele ogen
blikken, moest ik bepalen in welk van
zij elkaar zouden passeren.
Goed observeren is niet gemakkelijk.
Helemaal niet gemakkelijk was het vol
gen van een slang, waarvan het uitein
de voor een brandende kaars was aan
gebracht en die griezelig over een groot
verticaal bord langs vele knoppen kris
kras door andere dergelijke slangen
kronkelde en onderaan in een bal ein
digde, Ik mocht wel met de vinger bij
wijzen, maar niet aanraken. Toen ik de
slang op zijn ingewikkelde weg goed
gevolgd meepde te hebben en in de
bal kneep, bleef de kaars branden. Hij
had door de luchtstroom gedoofd moe
ten worden. Fout dus. Er waren acht
slangen en acht kaarsen en ik mocht
acht keer puzzelen. Vier keer goed sn
vier keer fout
Mijn wat men noemt motorische sug
gestibiliteit, (dat is het aanvoelen van
bewegingen), is onderzocht met behulp
van twee tegen elkaar geplaatste draai
schijven, waarvan de ene in verschil
lende tempi werd gedraaid door de
testleider zonder dat ik zijn bewegingen
kon gadeslaan en de ander door mij in
dezelfde snelheid moest worden mee
gedraaid. De ervaring heeft geleerd,
dat chauffeurs met een sterke motori
sche suggestibiliteit spoedig manke
menten aan hup wagen aanvoelen.
Piloten waren feilloos.
TENSLOTTE heb ik de zeer onvrou
welijke bezigheid moeten verrichten
van het uit elkaar halen en weer inel-
kaar zetten van een deurslot. Een heel
eind ben ik geslaagd, maar ik heb uit
de veer, de palletjes en de radertjes
toch niet weer een bruikbaar slot in
elkaar kunnen toveren.
Niettemin heb ik als beloning voor
mijn prestaties het certificaat gekre
gen. De testleider weet nu dat staat
allemaal In een rapport, dat hij onder
zijn berusting houdt hoe het gesteld
is met al die eigenschappen, die iemand
nodig heeft om met enig succes en met
een zo gering mog^tPtt kalf op door
hem of haar zelf vcrwraefctte onge
lukken een auto te besturen. W) wnet
dat ook van 6800 andere personen, die
in de loop van ongeveer zeventien ja
ren, die deze dienst nu zijn nuttige
functie verricht, getest zijn. Het is een
zeldzaamheid, dat alle proeven feilloos
worden afgelegd. Vier piloten van de
K. L. M. hebben het nagenoeg zonder
fouten gepresteerd.
en de voetbalwedstrijden zijn niet van
de lucht. Zelfs de post deed zijn best:
we hadden deze week brieven van
zegge en schrijven precies zeven dagen
oud!
Oefeningen.
WAT ik hierboven beschreef geschiedt
vrijwel allemaal in vrije tijd. Daar
naast worden er gedurende de dienst
uren veel oefeningen en demonstraties
gehouden. Een beetje exercitie (zelfs
voor chauffeurs) kan geen kwaad en
demonstraties .net wapens voor „niet
ingewijden" ook niet.
Een mitraillist wil wel eens de mor
tieren in actie zien (al heeft hij in de
achter ons liggende periode maar al te
vaak een vriendschappelijk en vijande
lijk vuur meegemaakt). Maar van het
fijne van de zaak, het hoe en wat en
waarom krijgt hij nu een indruk.
Omgekeerd: de mitraillisten bijvoor
beeld laten zien wat zij kunnen en dat
is heel wat. Vuur over het hoofd van
eigen troepen heen (60 cm er boven)
is voor hen maar kinderspel!
Het terugstootloze kanon is prac-
tisch en theoretisch beproefd en het
gerekketek van de punt-50'ers is elke
morgen te horen op de heuvels rondom
ons. „Om er niet af te wennen" zeggen
de soldaten. „Warempel, het lijkt wel
oorlog hier".
De Amerikanen doen er nog een
schepje bovenop en houden met hun
pas-uit-de-States troepen hele oefe
ningen in regimentsverband, compleet
met alles was daar zo bij hoort. De mi
trailleurs, mortieren en kanonnen da
veren en echo'n tussen de heuvels, zo
dat horen en zien je zo nu en dan ver
gaat. Bovendien zijn er, respectievelijk
vijf en tien minuten hier vandaan de
vliegvelden van de tweede divisie en
het tiende Korps, zodat er meer vlieg
tuigen in de lucht zijn dan bij U vlie
gen..,, Is het een wonder, dat je je
hier soms „voor" waant?
Helm op
MATTJURLIJK is er veel critiek op de
order: helm op en wapen bij je! Ja
probeer een soldaat-op-rust nu eens
aan zijn verstand te brengen dat dat
werkelijk noodzakelijk is, dat ie de
verloren diseipline-te-velde weer een
beetje terug krijgt! Ten slotte hebben
we met de helm weinig anders gedaan
dan ons er in gewassen, er uit eten en
er op te zittenNu, vijftig mijl ach
ter het front moet je hem warempel
nog op je hoofd zetten ook! Het begint
's morgensvroeg als je gaat eten en het
gaat door tot 's avonds laat, als je er
mee in de bioscoop zitOok het
wapen aan de schouder gedragen en
wee dengene die een houder erin heeft
of zelfs maar een patroon in de kamer.
Gezegd moet worden dat er echter al
lang niet meer gemopperd wordt,
daarvoor zijn we te veel gewend ge
weest!
havens Hamburg en Bremen boven
Amsterdam en Rotterdam. Het betreft
hier het z.g. D.O.E.S. „Deutsch-Oeste-
reiehische Eisenbahn Seehafentarif",
waarbij Oostenrijk een zeer grote re
ductie krijgt op het goederenvervoer
door Duitsland, als de goederen be-
temd zijn voor Hamburg en Bremen.
Er worden op het ogenblik van Ne
derlandse zijde te Bonn met de Duitse
regering onderhandelingen gevoerd
over deze materie, omdat de regeling
een benadeling is voor Nederland, die
veel weg heeft van oneerlijke concur
rentie.
Slechte beurt
DE heer Pischel maakte nu niet be
paald een beste beurt bij de
Nederlandse journalisten, toen hij
bij wijze van excuus zei, dat de Rot
terdamse haven van de oorlog niet zo
veel te lijden had gehadEr klonken
luide protestkreten en de Ministerial
direktor meende zich te kunnen her
stellen door te zeggen „in ieder geval
was Rotterdam veel vlugger weer
repareerd"!
Ook zijn bewering, dat de Benelux-
havens, als zij een even gunstige over
eenkomst willen hebben als West-
Duitsland met Oostenrijk gesloten
heeft, dit dan maar aan Oostenrijk
moeten vragen, klonk niet bijster
prettig.
Overigens had hij voor de samen
werking met Nederland alle waarde
ring en hij gaf zelfs volmondig toe dat
de Duitsers van de Nederlandse
spoorwegmensen nog heel wat kunnen
leren. Onze organisatie, vooral van het
huis-tot-huis verkeer, noemde hij be
nijdenswaardig en hij was jaloers
op het wegverkeer van de ATO. De
tariefvrijheid, die de Nederlandse
Spoorwegen (voor het goederenver
voer) genieten, bezag hij met schele
ogen en hij hield een warm pleidooi
speciaal bestemd voor de Duitse pers
voor even grote vrijheid in Duits
land.
Het systeem van de laadkisten, die
in ons land zoveel opgang heeft ge
maakt, is door de Duitsers overgeno
men en de heer Pischel zei, dat hij er
zelfs graag een Europees systeem van
zou maken.
„Europ"-wagens
IN meer opzichten streven trouwens
de Duitse spoorwegmensen naar
een Schuman-plan der spoorwegen.
Met Frankrijk is pas een overeenkomst
gesloten, waardoor 100.000 goederen
wagens gemeenschappelijk gebruikt
kunnen worden. Deze wagens dragen
het opschrift „Europ" en mogen in
beide landen zo lang gebruikt worden
als nodig is. Tot nu toe is het een
internationale regel, dat buitenlandse
vrachtwagens zo gauw mogelijk terug
gestuurd moeten worden (desnoods
leeg) en dat zij alleen maar bevracht
mogen worden als ze rijden in de
richting van het land van herkomst.
De „Europ"-wagens (Frankrijk en
Duitsland brachten er beide 50.000 in),
blijven wel eigendom van het land
van herkomst, doch de ander mag er
vrijelijk over beschikken. Dr. Pischel
en niet hij alleen zouden echter
deze overeenkomst gaarne tot geheel
Europa uitbreiden. „Daarvoor zijn veel
moeilijkheden te overwinnen", zo zei
hij ons, „maar het kan. Als men van
goede wil is, dan kan er heel wat be
reikt worden.
Teneinde de internationale samen
werking met de Duitse spoorwegen zo
veel mogelijk te kunnen bevorderen,
heeft de Deutsche Bundesbahn reeds
„Generalvertretungen" ingesteld in
Nederland (Rotterdam), Zwitserland
Ziirich). Italië (Milaan) en Belgie
(Brussel) en men is in onderhandeling
met Engeland.
Pootjes-badende meisjes? Neen,
het zijn ronde Schotse jongens, n.l.
enige Rovers Scouts uit Glasgow,
die hun vacantie in Nederland
doorbrengen en in Scheveningen
dit ongewone schouwspel boden.
-
i' s<''Zy?A
y
