Vijf tabaksondernemingen in Deli /ICTORY< worden gesloten „Het probleem" in de voetballerij Electrische stroom uit de geysers van Nieuw-Zeeland Nederlanders pionleren op een plantage in Ribeirao Is er toch amateurisme? :H ATILLON" DFFENZAKEN rEN ZIJN. Ruim drieduizend arbeiders werkloos Vakbonden waren de regering de baas Het nieuwe boek Eindelijk herstel van Emma-kinderhuis te Wijk aan Zee Inrichting als een uiterst modern herstellingsoord Eerste centrale is al aanbouw in Nog geen rust in de gelederen Een eilandje vliegt door de lucht 5TEL -RESTAURANT KMA AR s Menu's foe December I. M. Jansen MAKEN ns of andere voeteuvels 'argo-installatie heeft een t gebied. TELEFOON 4145 Compleet, Jo elegante koffer, met alle bijbehorende onder delen en aanschuiftafel f 483.' Gemakkelijke betalings-condities IS DE REALITEIT VAN ET WARE LEVEN X 3n over de Philosophie en Wijs- van het Bozekruisers Genoot- uur. Zaterdag 14.3016 uur. L uur en volgenB afspraak. IT 114 ALKMAAR. DEN HELDER: 2177 Je grootste ZW0LLE ,7404 maar ook sneek :2i07 voor de kleinste installatie 'AAHTCL'^SÖSr ndigheden dit toelaten, zullen 1 DECEMBER a.s. ^stellingen uiterlijk Donderdags :estdagen aan uw handelaar op DERATIEVE KRING JKMAAR EN OMSTREKEN". n het Station Telefoon 3804 1 ll[l!!!lll!llll!l!!ll!llll!!llllll!llll!lllllllll!lill!ll!lll!ll!!!l!llll!lll!lllllllllllllll CHAUFFEUR (Van onze correspondent te Medan) De laatste maand van het jaar heeft voor Indonesië de tragische apotheose gebracht van een economisch drama, dat geheel 1951 op benauwende wijze heeft beheerst. Telegrafische berichten hebben de lezers in Nederland vermoedelijk reeds op de hoogte gebracht van het besluit der twee grootste cultuurmaat schappijen in Deli om vijf van haar tabaksondernemingen per 1 December te sluiten. Deze beslissing betekent voor geheel Indonesië niet alleen een mil- lioenenverlies aan deviezen en fiscale opbrengsten, bovendien geraken hierdoor vrijwel met een slag ruim drieduizend arbeiders zonder werk. Wat dit voor een land, dat reeds onder zo zware financiële en sociale problemen gebukt gaat, aeg- gen wil, is zonder meer dnidelijk. Het bericht van deze sluiting van onderne mingen heeft dan ook tot in de hoogste regeringskringen een schok veroorzaakt. De redenen, welke de tabaksonder- remers tot deze vergaande beslissing hebben gebracht, vallen in weinig woorden te vertellen. Gedurende het afgelopen jaar hebben de linkse Indo nesische vakbonden een krachtige druk op de ondernemers uitgeoefend om steeds hoger lonen te krijgen. Dit ging dan gepaard met de bedreiging van stakingen, welke speciaal voor de ta bakscultuur in bepaalde perioden de sastreus kunnen zijn, omdat door het gemis van slechts weinige werkdagen 'n gehele oogst kan worden vernield. Was de regering re ondernemers hierbij nog te hulp gekomen, dan had alles mis schien zo'n vaart niet gelopen. Maar men heeft te Djakarta integendeel bij na steeds de vakbonden in 't gelijk ge steld, de ondernemers tot gedurig nieu- tve offers gedwongen en tevens een winstgevende exploitatie belemmerd door het streng vasthouden aan het z.g. certificaten-systeem voor de export. Men heeft omtrent de economisch bereikbare grens in verantwoordelijke kringen een onbegrijpelijk optimismè aan de dag gelegd. Men durfde of kon niet tegen de vakbonden op, men heeft verzuimd een paar eenvoudige sommetjes te maken en men kon ook niet geloven dat de tabakkers op een gegeven ogenblik zouden zeggen: wij doen het niet langer. Massa-ontslagen zijn in Indónesie tegenwoordig bij de wet verboden. Dat er toch weer zulk een groot aantal mensen werkloos worden, is het gevolg van het feit, dat de betrokken arbei ders geweigerd hebben naar andere, verderaf gelegen ondernemingen te worden overgeplaatst. De links-georiënteerde vakbond, de z.g. „Sabupri" heeft zich nu met een protest tot de regering gewend en ver zocht te doen onderzoeken, of dit stop pen van de planter!) wel een noodzake lijkheid ls. Men behoeft evenwel geen tabaksplanter of econoom te zijn om in een wip te berekenen, dat de tabaks cultuur onder de huidige omstandig heden met verlies moet werken, zoals met de thee reeds geruime tijd het ge val ls. Daarbij komt dan nog, dat de uiter mate hoge lonen, die de maatschappijen zo langzamerhand gedwongen waren aan hun arbeiders te betalen, in geen enkel opzicht het welvaartspeil der be volking hebben verbeterd. Want met de arbeiderslonen zijn de prijzen, die men in dit land niet in de hand heeft, in veel sneller tempo naar boven ge gaan. De werkelijke welstand van de arbeider is minder dan vóór de oorlog. Men heeft door toegeven aan steeds on redelijker wordende eisen het paard achter de wagen gespannen en nu loopt het karretje onherroepelijk met gebro ken assen in de „parit", d.w.z. in de sloot. Het zal een enorme krachts inspanning en een zeer klaar inzicht kosten, om het er weer uit te krijgen. De regering van Indonesië staat bij het begin van het nieuwe jaar voor een uiterst zware en moeilijke taak. J. H. HoitinghKleine villa- tuinen. Uitg. Kosmos. Dat nu reeds een derde, verbeterde druk bij „Kosmos" te Amsterdam is verschenen van „Aanleg, beplanting en onderhoud van kleine villatuinen" oe- wijst dat vele bezitters van kleine tui nen zich de aanwijzigingen van de schrijver J. H. Hoitingh hebben ten nutte gemaakt. Men mag bij de ver schijning van de nieuwe druk derhalve verwachten, dat opnieuw talrijke tuin- bezitters hun voordeel zullen doen met dit „vakboek" dat bovendien met vele illustraties is verlucht. Bertie Ham: Drie jongens en een ouwe Harley Uitg. A. G. Schoonderbeek. Een boek, dat iedere jongen zonder ook maar een enkele onderbreking zal uitlezen, is „Drie jongens en een oude Harley", uitgekomen in een goedkope uitgave bij A. G. Schoonderbeek te La ren. Het is het verhaal van drie HBS'ers die na heel wat voorbereidin gen een oude motor voor hun kam peerwagen „De zwerver" plaatsen, en uiteraard een hele serie avonturen beleven. Dat levert uiteraard de no dige spanning op. De gebeurtenissen worden op een vlotte manier verteld, waaraan de humor niet ontbreekt. Italië's voorbeeld vindt navolging (Van onze correspondent te Sydney). WIE de „veiligheidskleppen" van het vulkanische Noordelijk eiland van Nieuw-Zeeland, het Rotarua-gebied en de vallei van de Wairakeigeyser heeft bezocht, zal voor de rest van z\jn leven een onuitwisbaar beeld met zich meedragen van de geweldige natuurkrachten, welke zich hier in dramatische schoonheid en indrukwekkendheid aan de mens vertonen. Toen wij tien jaar geleden het genoegen smaakten deze contreien te bezoeken, raakten wij zo onder de indruk van deze wonderen der natuur, dat de gedachte „je zou al die stoom eens moeten kunnen gebruiken", niet by ons opkwam. Lang gewacht en stil gezwegen Centraal Genootschap vraagt 3Vs ton als jubileumgeschenk m^SM it. DE VRIES) •7 ALKMAAR. s zijn All-Risk verzekerd Er is een goede kans, dat het Emma kinderhuis, het herstellingsoord te Wijk aan Zee van het Centraal Ge nootschap Kinderherstellingsoorden en Gezondheidkolonies gerestaureerd za worden. Het Genootschap gaat vol gend jaar Mei zijn vijftigjarig bestaan feestelijk herdenken. Men hoopt van het Nederlandse volk als jubileumge>. schenk het geldsbedrag te ontvangen dat voor de herbouw van dit in de oor log zo zwaar beschadigde Emma-Kin derhuis, nodig is. Dat is een som van ongeveer f 350.000.met inbegrip van naar schatting een ton voor de inrich ting. Wie in de afgelopen jaren het Noor- derbad in Wijk aan Zee wel eens heeft bezocht, moet zich de desolate toestand van dit voorheen zo aantrekkelijke Emma-Kinderhuis herinneren. Met ge vaar voor eigen leven hebben vele landgenoten zelfs de verdiepingsvloe ren er radicaal uitgesloopt in de hon gerwinter van 1944/'45, nadat de Duit sers dit gebouw in de voorgaande jaren al behoorlijk hadden uitgewoond. We hebben ons in de na-oorlogse jaren vele malen afgevraagd, wanneer deze schandvlek uit de oorlog eindelijk eens zou worden uitgewist. Het zal er nu dan toch van komen, mogen we wel aannemen. Het Centraal Genootschap heeft na de oorlog heel veel oorlogs schade op te knappen gekregen. Het herstel van het Emma-Kinderhuis heeft tot het laatste moeten wachten, omdat er het grootste bedrag mee ge moeid was, en de middelen daartoe ontbraken. Bovendien was de situatie zo, dat men enige tijd het aantal aan vragen voor kinderuitzending wel kon verwerken met de overige elf huizen, die het Genootschap elders in ons land in bos en aan zee exploiteert. De laatste tijd gaat het echter niet langer zo. Deze zomer heeft men niet minder dan elfhonderd aanvragen moe ten afwijzen. Er was wel geld voor de uitzending van deze kinderen. Maar er was geen verpleegruimte voor. Het be stuur acht dit niet langer verantwoord. 'n Gebouw waarin men vanaf de begane vloer dwars door het dak heenkijkt: het Emma Kinderhuis te Wijk aan Zee. Benodigd kapitaal voor herbouw f 250.000.plus voor inrichting f 100.000. Vandaar dat het besluit gevallen is tot actie over te gaan. Zodra de onder handelingen met de regeringsinstanties tot een goed einde zijn gebracht, zal met de herbouw worden begonnen. Geen dag en geen uur zal langer ge wacht worden. Als het maar even kan, zou men er volgend jaar zomer al de eerste klantjes weer willen huisvesten. Inrichting als B.-huis De opzet is er een modern B-huis van te maken. Dat is een vakterm in de Genootschaps-kring, en die beduidt zoveel, dat men dit huis wil maken tot een herstellingsoord, waar de aller zwakste kinderen, die vrij langdurige verpleging nodig hebben, een zeer ge specialiseerde, en haast individuele verzorging krijgen. Dit in tegenstelling met de verzorging in de A-huizen, die groepsgewijs geschiedt, en die 's zo mers vijf en 's winters zes weken duurt. Deze A-huizen noemt men Ge zondheidskolonies. De laatste jaren is voor de B-verple- ging aan zee een dankbaar gebruik gemaakt van het koloniehuis „Kerdijk" te Egmond aan Zee. Al leent het huis zich daar uitstekend toe, de medische commissie uit het hoofdbestuur van het Genootschap was toch van oordeel, dat er een zeer dringende behoefte was apn een speciaal geoutilleerd B- huis. Dat wordt nu het Emma-Kinderhuis te Wijk aan Zee, waar hoogtezon en doorlicht-apparaten ook tot de inven taris zullen gaan behoren. Tenslotte zij vermeld, dat het de bedoeling is in het nieuwe Emma-Kinderhuis te Wijk aan Zee straks 64 bedjes te plaatsen, en dat „Kerdijk" te Egmond aan Zee te zijner tijd weer uitsluitend gezond heidskolonie zal worden. Op de actie, die het Centraal Ge nootschap wil gaan voeren om de be nodigde gelden als jubileum-geschenk in handen te krijgen zullen we te zij ner tijd terugkomen. gERNARD SHAW zag echter wel on middellijk de mogelijkheden van de boeiende Wairakei-geyser toen hij in 1936 een bezoek aan Nieuw-Zeeland bracht. In een radiorede zei de grote dichter en dramaturg: „Jullie Nieuw- Zeelanders zouden de vulkanische ac tiviteit van jullie eiland in een har nas moeten stoppen...." Nu verwacht te men van George Bernard Shaw culturele woorden en geen technisch advies, zodat niemang zijn raad seri eus nam en de radiorede vlug werd vergeten. Thans heeft men in de schone Wai- rakei-vallei de aan de aarde ontsnap pende stoom inderdaad in „een har nas" gewrongen. En spoedig hoopt Nieuw-Zeeland, in navolging van het grote Italiaanse project in het Larda- rello-gebied. zijn eerste door geysers aangedreven electrische centrale te hebben. Eigenlijk is het vreemd, dat men nooit eerder dit enorme energiereser voir heeft aangewend. Om Rotarua zag ik ruim tien jaar geleden reeds, hoe de Maori's hun eten kookten in de hete bronnen, door hun zoete aardap pels in een zakje gebonden in het wa ter te laten hangen en hoe enige boe ren heel listig door de aanleg van pij pen warm water in hun huis haalden, zoals dat sinds jaren al op grote schaal op IJsland geschiedt. THANS is men in de betoverende Wai- rakei-vallei pijpen gaan slaan, om de stoom uit de enorme ondergrondse reservoirs te halen. Sommige pijpen gaan tot 300 en 400 meter diepte. En uit dat slechts 10 cen timeter wijde gat spuit nu al zes maan den lang een geweldige straal hete stoom. Binnenkort hoopt men nog dieper te boren, teneinde „droge" stoom te kun nen krijgen, welke gemakkelijker voor het aandrijven van turbines te gebrui ken is. Voorlopig zal men beginnen met een 10.000 kilowatt installatie. De hiervoor benodigde stoom komt uit een gaatje van 10 centimeter doorsnee, dat genoeg voor 15.000 kilowatt produ ceert. Waar er alleen in de Wairakei- vallei reeds twaalf boringen gedaan zijn, kan men begrijpen, hoeveel ener gie hier nog te winnen valt. In Italië worden thans reeds 4,5 millioen eenhe den electriciteit geleverd aan spoorwe gen, industrieën en voor huisgebruik in Midden- en Noord-Italië. Hoe die stoom maar steeds blijft doorspuiten? Men denkt, dat er voort durend water uit het Taupo meer en de Kaikatorivier in de ondergrondse vuurhaard sijpelt en zo steeds maar weer stoom doet ontstaan. Eén van de grootste geysers uit de Wairakei-vallei het Karapati gat. spuit tenminste al sinds mensenheugenis. En dat is, wat Nieuw-Zeeland betreft, al meer dan een eeuw. Eens zal de pret natuurlijk uit zijn. Nieuw-Zeeland is al veel minder vul kanisch dan het geweest is, getuige de dode kratertjes die als vreemde, groe ne molshopen door de stad Auckland verspreid liggen. Doch wie in de hete en geneeskrachtige baden van Rotarua gelegen heeft en wie de adembenemen de schoonheid van de Waikarei-vallei heeft gezien, zal beseffen, dat het nog wel een hele tijd zal duren, voordat de veiligheidskleppen van Nieuw-Zeeland hun werk beëindigd hebben. Braziliaanse ontmoetingen Hard werken leidt langzaam tot resultaten Boeren houden de moed erin (Speciale correspondent) JJRIE JAAR geleden lag er op 150 ki lometer van de stad Sao Paulo een oude koffieplantage, overwoekerd door onkruid. Nu ligt er de kolonie Ribei rao, waar 650 (Katholieke) Nederlan ders, Brabanders, zich een bestaan pio nieren. Ja, pionieren, dat is het. Wanneer men gaat emigreren, heeft men vaak het verkeerde denkbeeld, dat in het nieuwe land hetzelfde comfort wacht ais In het oude; dat het koren zo maar uit de grond schiet en dat men maar een spade diep heeft te spitten om een goudader te vinden. reiding vertrokken zij uit het vaderland en werden overgeplant op vreemde, ge heel vreemde grond. Palmen in plaats van linden, sinaasappels en ananas in plaats van appels en peren. Geen Za terdagavondje meer om het dorpsbil jart, geen Zondagsreisje naar het strand, niets anders dan die mulle rood achtige grond en die zo heel anders ge aarde Brazilianen. Maar de kleine ge meenschap houdt er de moed in. Er zijn bals, en zelfs theateruitvoeringen. Het clubleven komt op gang en er is al gevoetbald tegen een Braziliaanse ploeg. Er bloeit al een kunstnijverheids- industrie en al hun werk ondervindt de bewondering v; n het gast-land. Dat het tegendeel waar is, weten de meesten van die 650 emigranten. Ze kwamen op verwaarloosde grond, woon den in lemen huisjes en baanden zich een weg door modder of stof. Licht, wa ter en behoorlijke huizen ontbraken. Zij moesten met de kippen op stok. Dat is nu al anders. Onder leiding van de landbouwkundige ingenieur, de heer J. G. Heymeyer, is er een klein dorp verrezen, een dorp van blanke heldere huisjes, een kerk, een school, een aantal loodsen, werkplaatsen, een winkel, een melkfabriek en een wagen park. Land is in cultuur gebracht, met harde tegenslagen soms. koeien zijn te gen het subtropische klimaat gehard en langzaam stijgt de zuivelproductie. De melkproductie is nog niet groot, er sterven nog koeien, er ligt veel land braak, bossen moeten nog gekapt, maar de kolonie groeit elke dag. En eens zal men tienduizenden liters me I k win nen, zullen talrijke fabrieken dit door en door Nederlandse dorp op een hoger welvaartsplan brengen en zal er aan een meer naast de krachtcentrale een rustig vacantieoord verrijzen. Plan nen genoeg en plannen doen leven. Grote plannen ZIJ, die nu in coöperatief systeem dag en nacht werken om de nederzetting te doen slagen het plan dat ten voorbeeld zal zijn aan volgende gelei de emigratiepogingen weten wat emigreren betekent. Na korte voorbe- „Luxe auto's kunnen In Ribeirao nog gemist worden, maar een jeep is onmisbaar". Er zijn al straten, een „Herengracht", een „Ooievaarsbuurt"; en er is een zwembad dat niet als in Nederland de gemoederen bezig houdt: moet er een schutting om heen of niet?! Heimwee is er zeldzaam. De mensen zijn gezond en hebben ondanks dat stille verlangen naar het kikkerland het onwrikbare voornemen te slagen in hun nieuwe vaderland. Als Ribeirao slaagt betekent dat een goede toekomst voor kinderen en kleinkinderen. Zelf zullen ze niet, of misschien heel oud, het project nog voltooid zien. Maar dat geeft niet: een volk dat leeft, bouwt aan zijn toekomst. (Van een bijzondere medewerker) \TOG altijd is er rumoer in het huis van de Nederlandse voetballerij. Op de bondsvergadering van de KNVB, die enige tijd geleden te Utrecht is gehou den, zijn de verschillen van mening weliswaar weggeëbt in een gematigde motie maar wie z'n oor te luisteren legt in kringen van hen, die een belangrijk deel van hun vrije tijd aan cluborgani satie besteden, zal horen, dat de een stemmigheid der vergadering bijkans omgekeerd evenredig is aan de gevoelens in de verenigingen. Het gaat om pro fessionalisme en amateurisme en alle modulaties van dien. De geesten zijn in dit opzicht zeker niet tot rust ge komen. Laten wij bij een korte beschouwing van dit probleem voorop stellen, dat inderdaad de amateuristische status de meest begerenswaardige is. Er is evenwel geen twijfel aan, dat het be drijven van welke sport dan ook als amateur een bepaalde sociale positie vóóronderstelt. Men moet de instru menten kunnen aanschaffen, die voor het beoefenen van een sport nodig zijn. Vandaar ook, dat het publiek terecht onderscheid maakt tussen goedkope en dure sporten. Voetbal, handbal, korf bal werden tot de goedkope sporten gerekend: tennis, hockey en golf bij voorbeeld tot de dure. Men grondde zijn mening uitsluitend op de kosten van het materiaal. De tijden zijn veranderd: voetbal schoenen zijn prijzige zaken gewor den: een goede voetbal loopt in de papieren; shirts en broekjes zijn niet meer voor een paar gulden te koop. Het verschil tussen een goedkope en een dure sport is wel gebleven, maar het prijsniveau van de goedkope sport is aanmerkelijk gestegen. Dat is één facet van het vraagstuk. Een tweede kant ligt in het toelaten van publiek tegen betaling. Het is wel licht niet algemeen bekend, dat in de hockeybond bij competitiewedstrijden geen entrée wordt geheven, met uit zondering van de velden op Klein Zwit serland te Den Haag. Toen het vorig jaar het Nederlandse hockeyelftal tegen Pakistan speelde, heeft het in de hoog ste kringen van de hockeywereld een ernstig punt van bespreking uitge maakt of deze wedstrijd in het Olym pisch Stadion te Amsterdam of in het Wagnerstadion moest worden gespeeld. Velen zijn van oordeel, dat de keuze van het Olympisch Stadion een ver keerde is geweest, omdat zij uitsluitend werd ingegeven door financiële over wegingen. Indien wij deze feiten voor ogen houden, dan is het niet verwonderlijk, dat met name in de voetballerij het probleem prof of amateur zo scherp naar voren komt. Voetbal is een volks sport; vele beoefenaren van deze sport zijn er niet in geslaagd een goede sociale positie te verwerven. Hun prestaties op het veld trekken duizen den belangstellenden, die een niet ge ringe toegangsprijs betalen. Het publiek eist waar voor zijn geld wat betreft spelkwaliteit en terreinaccomodatie. De spelkwaliteit wordt opgevoerd door middel van gehonoreerde binnen- of buitenlandse trainers. De amateurs worden verondersteld uit zuivere liefde voor hun sport aan deze training vele vrije uren te besteden. Er moeten in de competitie verre reizen worden ge maakt. Het Nederlands elftal verlangt ten slotte zeer bijzondere inspanningen van clubs en spelers. Het bestaan van de KNVB is voor een belangrijk deel af hankelijk van de publieke gunst, voor al van het succes van het Nederlandse vertegenwoordigende elftal. Dit zijn geen zaken van een paar honderd gul den. Het gaat om honderdduizenden! Om al deze redenen doet een liefdes verklaring aan het amateurisme zo ri dicuul aan. Er is immers van amateu risme in de KNVB al lang geen sprake meer. Enkele „diehards" evenwel vin den aan de ene zijde (die van club- en bondsinkomsten) héél normaal, wat zij aan de andere kant (die van de spelers, van wie het moet komen) coram publico en met luider stemme vervloeken. Wij hebben sterk de indruk, dat dit eten van twee wallen slechts wordt ingegeven door het feit, dat het toe staan van een beperkt amateurisme zeer moeilijk te regelen is en, indien geregeld, lastig te controleren. Dit bezwaar is naar ons voorkomt van generlei waarde. De tijd gaat voort; de eisen van het publiek worden steeds groter. Er zal, geloven wij, een ogenblik komen waarop openlijk erkend wordt en als onontkoombaar gekwalificeerd, wat thans eigenlijk verhuld reeds ge schiedt. Dit geldt niet alleen voor de voet ballerij. In andere takken van sport zijn dezelfde problemen reeds acuut. Wij schreven reeds over hockey; wij denken voorts aan tennis en (zelfs) aan 'golf. Het ware vele malen verstan diger, dat de bondsbestuurderen nu de maatregelen nemen, die verrassingen in de toekomst uitsluiten. Een vaak onverkwikkelijke discus sie. die soms zo hoog loopt, dat de vormen van wellevendheid niet in acht worden genomen, is daarmee uit de wereld. Het aanzien van de sport (beoefend door hele of halve profs, hele of halve amateurs) zal er door worden gediend. Grondstof voor Sydney's waterleiding (Van onze correspondent te Sydney). In dit Australische droogtejaar net zijn vernietigende bosbranden, met zijn beperkingen van sproeiwater voor de tuinen en andere ongerieflijkheden, zijn aller ogen in en om Sydney gericht op de voortgang van het werk aan het enorme Warragamba Reservoir, dat over vijf jaar het nog maar steeds groeiende Sydney met zijn meer dan 1% milioen inwoners voor eens en al tijd uit watergebrek en angst voor droogteperioden zal helpen. De afmetingen van dit grootste pu blieke werk zijn „Amerikaans". Het reservoir, dat 150 millioen gulden zal kosten, zal een kleine 60 kilometer lang zijn. Zijn omtrek zal zelf aanmer kelijk langer zijn dan de kustlijn van de onvolprezen baai van Sydney en er zal liefst vier maal zoveel water In gaan als in de hele Sydney-baai! Zo iets van ruim 2 billioen liter. Acht jaar neemt het bouwen van de ze enorme vijver in beslag. De muur die deze watermassa moet tegenhou den, zal aan de voet 100 meter dik zijn en zal ruim 130 meter hoog wor den. Een aardig muurtje dus. En wanneer men volgend jaar zover is, dat men met het betonstorten kan gaan begin nen, zal er heel wat zand en grind no dig wezen. Om precies te zijn: 240 ton zand en grind per uur. En dat gaat vier en twintig uur per dag en zeven dagen in de week door. De vereiste hoeveelheden zand en grind zijn in de buurt alleen maar te vinden op het 40 hectaren grote McCann's Eiland midden in de Nepean- rivier. Dat eiland ligt hemelsbreed „slechts" 20 kilometer van het Warragamba Re servoir Dus, zo zeiden de Australische ingenieurs, dan moeten wij dat hele eiland dat wij hier nodig hebben maar door de lucht hierheen halen. En zo zal het hele McCann's eiland uit de Nepean Rivier worden gehaald en door de lucht naar Warragamba worden gebracht. Twee en een half millioen ton eiland door de lucht in een rechte lijn. Zo is men begonnen aan de bouw van een enorme „lift", dwars over bos sen en ravijnen De lift zal 55 bakken van elk 2 ton zwaar hebben. Met een vaart, van 10 kilometer per uur rallen deze bakken met grind en zand van het eiland door de lucht naar het re- servoir glijden.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1951 | | pagina 5