4
Zeventien dagen luxe vacantie in plaats van
vijftien weken hard zeemansleven
Berlijn tussen uitverkoop en
carnaval
GESLAAGD... dank zij
AMSTERDAMS PODIUM
Americain op 't Leidseplein
i
ft
Naar hei land van Jan van Riebeeck
Zuid-Afrika maakt zich op voor een
groots festijn
ZUID-AFRIKA
Vakmanschap op de
oude zeeweg
op HET MATJE
Onboetvaardig
HILVERSUM
DE traditionele winteruitverkoop, die tien dagen lang honderdduizenden Ber-
lijners uit Oost en West op de been heeft gebracht, is inmiddels weer voorbij.
In de voornaamste winkelstraten is het nu wat rustiger geworden en de rijen
kooplustigen, die geduldig aan de ingang der winkels wachtten tot zij door de
politie werden binnengelaten, zijn verdwenen. De huisvrouwen hebben ditmaal
nogal wat uithoudingsvermogen moeten opbrengen, want het weer was gedu
rende de uitverkoopdagen nu niet bepaald geschikt om urenlang buiten te staan.
Het sneeuwde hier vrijwel iedere dag, terwijl het kwik meestal beneden het
vriespunt daalde. Sommige zaken hadden medelijden met hun krimpende klan
ten buiten en verdeelden warme melk en broodjes. Van de andere kant was de
zakenwereld de plotseling invallende kou echter niet onwelkom, omdat zij de
aanvankelijk matig beoordeelde verkoopkansen van wintergoed aanmerkelijk
deed stijgen. De meeste zaken zijn hun oude voorraad aan winterjassen en man
tels kwijt geraakt. Wat warme melk en een broodje kon er dus wel af.
Prijswinnaar moet
kapitaalkrachtig zijn
Wedergeboorte aan de Rivièra di Levante
r~
TAVEERNE EN
INSTITUUT
r-
n,
fe
il
E.
n
a
it
9
mds
van
Hij
En
ilijk
zijn
tnd.
ii—
(Van onze correspondent in Zuid-Afrika)
'Aan boord van het goede schip Jagersfontein reizen we, met tweehonderd Ne-
derlandse, Afrikaanse, Engelse, Franse en Duitse passagiers, naar Kaapstad,
waar op het ogenblik voorbereidingen worden getroffen voor de ruim twee maan
den durende Van Riebeeckfeesten. Het is op 6 April drie eeuwen geleden dat de
opperkoopman van de Oostindische Compagnie, de Culemborger Jan van Rie
beeck, met zijn kleine schepen de baai binnenvoer ter plaatse waar nu de prach
tige, tegen de voet en de hellingen van de Tafelberg gebouwde stald ligt, die
werk- en woonoord is van 500.000 mensen van allerlei ras en kleur.
Van Riebeecks komst, die ten doel had aldaar een „verversingsstation" te
•tichten voor de naar en van Oost-Indië varende schepen, is geworden het ge
boorte-uur van een natie, die is uitgegroeid tot de Unie van Zuid-Afrika, een der
rjjkste, meest vooruitstrevende landen in de verarmde, beangstigde wereld van
onze tijd. Voor de feesten, die als herinnering aan de stichting van Zuid-Afrika
gevierd zullen worden, is een programma opgesteld, dat alles overtreft wat ooit
op dit gebied is gepresteerd. Wanneer ik u alleen maar vertel dat de tentoon
stelling die verrijst op het nieuw-gewonnen haventerrein, in omvang tweemaal
•lies overtreft wat voor het Festival of Britain uit de grond werd gestampt, dan
hebt u enige indruk van de grootsheid dezer gebeurtenissen. Ik hoop er u in de
nabije toekomst meer van te vertellen.
en dan onder hoeveel minder gunstige
omstandigheden? Er is sinds die dagen
heel veel veranderd, maar wat geble
ven is is het solide, rustige vakman
schap van onze zeelieden, over wier
leven ons ten onrechte zeevarend
genoemde volk maar zo bitter wei
nig weet. Laat ik een heel klein deel
van onze desbetreffende ereschuld
mogen aflossen door u te zeggen dat
hier, op de Jagersfontein, letterlijk
iedere zeeman, van kapitein J. Zwa
nenburg tot de matroos Kees van Mar
ken, Hollands naam hooghoudt.
vroORLOPIG zijn wij vacantie-gan-
gers op de zeeweg die, sinds eeu
wen, de verbinding vormt tussen „die
ou landjie" en het land van Kruger
en Steyn. Zonder ook maar iets af te
doen aan het feit, dat de KLM het
sneller en zeker niet minder veilig
doet, mag toch wel gezegd worden dat
een reis op dit prachtige schip tot het
beste behoort dat een door mist en
regens, hagel en sneeuw tot in z'n
botten verkilde Nederlander kan wor
den gegeven. Wij, die op de meest
comfortabele wijze in zeventien dagen
van Amsterdam naar Kaapstad worden
gebracht, moeten onwillekeurig den
ken aan onze grote voorganger Jan van
Hiebeeck en de zijnen, die over de
tocht van Texels rede tot Tafelbaai niet
minder dan vijftien weken deden
T\E uit bolvormige massa's opgebouw-
V vrouw, die vanochtend om haar
sententie kwam, was gekleed in een
jurk, die het midden hield tussen een
Arabisch tentzeil en een schepping van
Jacques Fath-in-een-dronken-bui. Om
dat dit getrouwe verslag toch niet in
de vrouwenrubriek wordt geplaatst
kan ik met een gerust hart zeggen, dat
de taps toelopende en in allerhande
bogen en bulten vervloeiende jurk
vervaardigd was uit een soort paarse
jute met gekke cirkeltjes van crêpe
de chine. Daarboven puilde een hobbe
zak van een bloes, geel op de borst en
zwart aan de schouders met een afzet-
seltje van haakwerk in de losse kruis
steek. Een hoed met vogels en prui
men sierde het maanlandschap, dat de
vrouw bij wijze van hoofd meevoerde
op een hals, die afwezig bleef. Ik
hoop, dat het duidelijk is, anders vraagt
ti het maar aan Saskia.
De officier had opvallend Weinig oog
voor al deze vlaggen en wimpels. Hij
dook meteen naar de zwarte holen
der ziel en het woord diefstal, dat her
haaldelijk uit de dagvaarding oprees,
was voor geen tweeërlei verklaring
vatbaar. Men kon overigens van deze
kloeke vrouw niet zeggen, dat zij de
affaires pietepeuterig had aangepakt.
Zes hemdjes, drie ontbijtkoeken, ne
gen doosjes spelden, acht paar nylons
en een verzilverde taartschep had zij
als oorlogsbuit heengedragen uit drie
winkels, waarin de opruiming woedde,
en de rechter zei, dat het vermoede
lijk nog veel meer was geweest, maar
dat de bewijzen ontbraken. Behalve op
de inventarislijsten van de Winkeliers
natuurlijk, maar die tellen niet mee.
Allemaal vergissings vanwege de
drukte bij de uitverkoop, zei de vrouw.
Ik wou best betalen, maar die juffies
hadden d'r handen te vol en in me
vergeetachtigheid ben 'k weggelopen
Me kop liep om.
Drie keer op één dag, sneerde de
rechter. Noemt u dat. vergeetachtigheid
Me hoofd is niet sterk, zei de
vrouw.
De rechter probeerde enige roering
te brengen in het geweten, dat veron
dersteld wordt te wonen zelfs in zulke
vleesmassa's, maar de vrouw zag de
reddingsboei niet, die haar van achter
de groene tafel werd toegeworpen. Zij
dobberde verder op de golven harer
onschuld en zei: Bij het licht van me
ogen, ik heb niet gestolen. En om
dat er toen niets meer aan te doen
Was, veroordeelde de Kadi haar tot
vier weken afzondering.
KAREL
Bekende
schriftelijke cursus
Prakt. Boekhouden en Handelscorr.
(Advertentie, Ing. Med.J
De zon is warm
QP dit ogenblik varen wij ergens in
de buurt van Dakar. De diepblau
we zee, die zich van horizon tot ho
rizon rond de Jagersfontein uitstrekt,
is kalm en weerkaatst in flikkerende
lichtbanen de stralende zon, die in een
wolkeloze hemel staat. Vijf dagen ge
leden kwamen wij in dikke jassen in
Amsterdam aan boord na maanden
van worstelen met emigratie- en be
lastingformulieren en nu lopen de
dames aan dek in hun dunste zomer
jurken en hebben de mannen zich ge
stoken in shorts en kleurige overhem
den. In gemakkelijke dekstoelen lig
gen de passagiers, gewapend met fan
tastische donkere brillen, te bruinen
in het subtropische licht en kijken, in
opperste luiheid, naar de dapperen die
zich uitsloven in de beoefening van
allerhande deksporten.
Dit klimaat en deze omgeving lenen
zich slecht voor serieus werk: slechts
een enkeling leest, schrijft of studeert.
Tot die weinigen behoort prof. dr W. A.
P. Smit uit Utreeht, die aan boord de
laatste voorbereidingen treft voor zijn
colleges in de Nederlandse cultuur
historie, die hij, als gast-hoogleraar, ge
durende een jaar aan de universiteit
van Pretoria gaat geven.
Voor de overgrote meerderheid ech
ter is iedere dag een feest van eten en
drinken, van kijken in de zinderend-
blauwe lucht, van dektennis en ping
pong en van het aanknopen van nieu
we vriendschappen in vier, vijf talen,
waarbij het Engels sterk domineert.
Bruine meeuwen drijven boven het
schip en vliegende vissen scheren, ver
schrikt door de golfslag, over het wit
groene schuim. Uit de muzieksalon
komen de klanken van een vleugel,
waarop Mary Sauer, de dochter van
een Zuidafrikaanse minister, speelt.
Zij speelt goed; ze was anderhalf jaar
Half Januari vertrok onze oud
hoofdredacteur, de heer A.
Kaptein met de „Jagersfontein"
naar Zuid-Afrika, waar hij zich
thans gevestigd heeft. Vlij pu
bliceren zijn eerste artikel,
waarin hij een indruk geeft van
de reis naar zijn nieuwe va
derland. In dg toekomst zullen
onze lezers geregeld van zijn
artikelen kunnen kennis ne
men, want de heer Kaptein zal
als correspondent van ons blad
reportages over land en volk
van Zuid-Afrika blijven sturen.
£r is maar één plaats in heel Amsterdam, waar een mens volkomen alleen M
tussen de menigte. Eén plaats, waar hij zichzelf kan zijn tussen duizend anderen
Eén plaats, waar hij kan lezen en schrijven, of alleen maar zitten; of denken; of
alleen maar doen alsof hij denkt (hetgeen veelvuldig voorkomt)Een plaats, waaT
men na z'n eerste kleintje koffie niet wordt opgejaagd voor een tweede. Een
plaats waar het druk is en tegelijk een eiland van rust. Een plaats waar de en«
mens zich niet interesseert voor de ander. Die plaats is: Americain op het Leid»
seplein. En van dat Americain dan weer: de leestafel.
CR zijn in Amsterdam een paar dui-
zend instellingen, waar de buiten-
huizige zich kan ophouden, maar er
is slechts één Americain. Ik denk dat
dit komt, omdat het bedienend perso
neel er over de hoogst bereikbare be
scheidenheid beschikt. Deze kellners
zijn geen gewone kellners meer. Het
zijn in wezen: artisten en psychologen.
Het licht is er goed. Net niet te veel
licht en niet te weing. Het is er zó
ruim en de plaatsen zijn er zó ver
deeld, dat men zelfs z'n aartsvijand en
aarts-schuldeiser kan ontlopen. En men
kan er zoiets als vijftig verschillende
binnen- en buitenlandse kranten en
tijdschriften lezen, allemaal inclusief
dat ene kleintje koffie. Wijst u mij de
tweede karevanserai in deze stad, waar
dit mogelijk is. Ge zult lang moeten
zoeken en haar tóch niet vinden.
Als men daar zit, weet men zich na
aan het hart van cultureel Nederland.
Dat is een groot woord, waarom men
maar het best kan lachen. Maar het
cultureel publiek daar is minder lach
wekkend dan in menig andere artistie-
De „Jagersfontein", het trotse
schip van de Holland-Afrïkalijn,
doorklieft de oceanen op weg
naar het land van Oom Paul en
Tante Sannie. Met de andere „fon
teinen" van dezelfde maatschap
pij wordt de zee-verbinding tus
sen Amsterdam en de Unie van
Zuid-Afrika onderhouden. Zeven
tien dagen duurt de reis, zeven
tien dagen tijdens welke de pas
sagiers zich koesteren in de goe
de zorgen van de scheepvaart
onderneming, die zo'n belangt
rijke schakel vormt in het con
tact tussen beide landen.
in Italië om haar muziekstudie tot in
de perfectie af te ronden.
Eén familie
CNEL en bijna vanzelfsprekend zijn
de passagiers, welke ook hun land
aard moge zijn, tot één grote familie
geworden. Emigranten en vacantiegan-
gers, mensen op zakenreis en diplo
maten mengen zich dooreen en zijn
het vooral zéér eens over de service,
die de scheepvaartmaatschappij, naar
goede Hollandse zede, de passagiers
van de Jagersfontein biedt. De wee
moed om 't afscheid van Nederland, om
het afscheid van familie en vele goede
vrienden, blijft de emigranten onge
twijfeld nog lang bij, maar de zon, de
voorspoedige vaart en de feestelijke
vacantiestemming op dit kraakheldere,
echt-Nederlandse schip, verdrijven uit
die weemoed de laatste resten van
treurigheid.
Wij varen over een zachtdeinende
kalme zee naar het land van Jan van
Riebeeck, dat met zovele historische
banden aan het oude, onvergetelijke
Nederland verbonden blijft.
(Van onze correspondent te Berlijn)
W/1E uit de uitverkoop nog wat geld
heeft overgehouden, richt zijn be
langstelling nu weer op carnaval. De
carnavalstijd wordt hier traditiegetrouw
door een persbal geopend, waaraan al
les wat in Berlijn naam en faam heeft
deelneemt. Voor het eerst na de oorlog
werden ditmaal ook de chefs der bui
tenlandse militairen missies uitgeno
digd. Smoking en champagne zijn ver
plicht, terwijl men zich voor 20 mark
een tafel kan laten reserveren. Talrijke
firma's hebben voor de tombola van het
\/OOR ons
Noorden
die uit het
komen, waar
zelfs gedurende de zomer
maanden de luchten grauw
en grijs kunnen zijn, voor
ons is als wij pas in het
Zuiden zijn het licht bijna
te fel, het water haast tè
blauw. Wij kijken door
saamgetrokken oogleden.
Wij kunnen nog niet vrij
en frank het bruisende le
ven van de Italiaanse Ri
vièra meeleven.
Het één zien wij te mooi
en te overdadig, het andere
in het geheel niet. Wij wan
delen langs muren van
middeleeuwse vestingen,
langs paleizen van roofrid
ders of langs terrasvormig
aangelegde tuinmuren en
ontwaren in het groen ver
scholen torentjes van villa's.
Deze villa's hebben allen
een prachtig uitzicht op
zee. Van de tuin uit lopen
paadjes, steil en geheimzin
nig als onderaardse gangen,
naar privé-strandjes. Wij
denken in een sprookje te
leven
ALS wij een plekje zoeken
om in deze zonneweelde
onsze'f terug te vinden, ko
men wij terecht onder scha
duwgevende vijgenbomen of
onder stilgrijze eeuwenoude
olijven, waarmee vele berg
hellingen begroeid zijn.
Daar, lui op onze rug lig
gend, bedenken wij dan dat
het juist deze stralende zon
dit diepblauwe water, zowel
als de droom over een waar
achtige zomer zijn geweest,
die ons naar hier gelokt
hebben, maar wij moeten
bekennen dat de werkelijk
heid zelfs de droom over
treft.
Wat wisten wij van sap
pige verse vijgen die je,
zittend onder de beschut
tende parasol die een vij
genboom is, als een ge
schenk in de schoot vallen?
Hebben wij ooit zo'n lang
gesprek gevoerd met een
els, wilg of eik, als wij nu
doen met deze wijze, krom
gebogen en knoestig uitge
groeide olijven? Duizenden,
millioenen staan er langs de
Middellandse Zeekust en
zij zijn allen verschillend.
Als een naald steekt Punta
Chiappa in zee
De één is naar achteren ge
kanteld, de andere ruw af
gehakt en op die plaats on
verschrokken verder ge
groeid. Als bewijs voor de
eeuwige groei van alles wat
wortel heeft, heft zij haar
grillige smalbladige kroon.
Een olijfboom draagt een
geheim in zich, een voor
mij ondoorgrondelijk ge
heim: Hoe kan deze kraak
benige, kromme boom d-
ontelbare eikelvormige
vruchtjes geven, waarir
men de zachtste, vetste oli
perst? Een Zuiderling ka
niet zonder olijfolie lever
een goede scheut over zij
tomaten stemt hem tevre
den. Trouwens het Is or
verschillende redenen, dr
hij op zijn olijven rekei
Kinderen spelen reeds m<
de vruchtjes zoals zij bi.
ons met schelpjes doen; df
bladeren dienen als geiten-
voer; de stam geeft volop
hout.
„Als er maar een klein
stukje blijft staan", zegt
men. „Dit stukje geeft weer
takken, tenslotte weer olij
ven". Zo gaat het steeds
door. Hoe lang? Men weet
het niet, eeuwen en eeuwen.
De olijf laat de Zuiderling
niet in de steek en hij leeft
van en mèt deze bomen,
zoals hij met en door de zon
leeft. De zon die hen tot een
zorgenlozer, luchtiger volk
heeft gemaakt dan wij zijn.
Reeds bemerk ik haar goe
de invloed op ons, zoals wij
nu ook al zorgeloos liggen
te dromen en van geen tijd
meer weten. In de loop der
weken neemt die invloed
toe. Het lijkt of veel in ons
ontdooit, of er iets weg
smelt uit ons bezorgd den
ken. Geen angst meer voor
kou, voor onverwachte re
genbuien, voor tekorten aan
geld en voedsel. Wij verge
ten de lucht nauwkeurig af
te spieden of wij soms een
jas of trui moeten meene
men. Wij vergeten onze dag
precies in te delen. Want
wat betekent tijd, als de
zon je van 's morgens vroeg
tot 's avonds laat niet in
de steek laat en de vrolijke
dag overgaat in een heldere
maannacht waarin het mis
schien nog heerlijker is bui
ten te zijn dan overdag?
Voedsel? Fruit, wijn,
eieren, macaroni zijn goed
koop. Allqs komt immers
terecht in dit land, als je
jezelf als enige eis maar
voorhoudt: „Geniet! Geniet
van de dagen die je gege
ven zijn".
Het gekke is, dat, als al
deze zegeningen je langza
merhand tot een ander
mens hebben gemaakt, je, in
deze veranderde persoon,
toch weer je zelf herkent.
Het laagje uiterlijkheid dat
door onze werkwereld ge
voed wordt, is weggespoeld
of doorboord en de sfeer
van dit land legt ons eigen
lijk wezen met zijn diep
verborgen verlangens bloot.
Verlangens naar volop ge
nieten van kleurenpracht en
bloemenweelde, naar heer
lijk doorzichtig water met
diep weg sierlijk bewegende
waterplanten en vooral
naar deze zorgeloze vrij
heid.
Wij geven ons gewonnen
aan dit ideale land. Een
land, zo buitengewoon ge
schikt voor een huwelijks
reis of een vacantie, hoe
men zich die ook denkt.
P.
De Baai van Rapallo
persbal waardevolle geschenken ter
beschikking gesteld. De hoofdprijs
vormt een splinternieuwe Volkswagen.
Wie te voet gekomen is en 's morgens
met een eigen wagen huiswaarts kan
keren, moet er voor zorgen voldoende
geld bij zich te hebben. Het behoort na
melijk tot de ongeschreven wetten van
het persbal, dat de winnaar van het
hoofdnummer alle aanwezigen op een
glas champagne tracteert. En dit zul
len er heel wat zijn.
De hal, waarin het persbal plaats
vindt, is niet minder dan veertien meter
hoog en twintig meter lang. Zestien
decorateurs zijn wekenlang dag en
nacht in de weer geweest om de hal
ii. een balzaal om te toveren. Zij hebben
onder andere kleurige nieuwe plafonds
aangebracht, zodat de hal nog slechts
negen meter hoog is.
MA het persbal, waarop meestal min
der journalisten dan andere beroe
pen vertegenwoordigd zijn, begint een
onafgebroken reeks andere bals. Sla
gers, artsen, textielhandelaars, studen
ten hebben allen hun eigen carnavals
bal. Zglfs de Berlijnse existentialisten
zijn ditmaal niet achter gebleven. In
hun stamlokaal, „de badkuip", houden
zij een dansfeest, dat hun Parijse col
lega's jaloers zou kunnen maken. Deze
„badkuip" heeft reeds een veel bewogen
geschiedenis achter de rug. Vlak na de
oorlog was er een politiek cabaret in
gevestigd. Daarna werd hij bij het be
kende nachtlokaal, de Femina, getrok
ken, waar rode soldaten avond op
avond tot diep in de nacht op de tafels
dansten. Toen de rode troepen West-
Berlijn ontruimden, was het pleit van
de Femina snel beslecht. De zaak ging
over de kop, maar de „badkuip" bleef
bestaan. Hij werd het trefpunt der Ber
lijnse existentialisten en tegelijk een
goudmijn voor de manager van de fail
liete Femina. Er is geen avond, dat er
een stoel onbezet is. De meestal jeug
dige bezoekers staan in dichte rijen tus
sen de tafels, op de trappen en om de
dansvloer. Gebrek aan geld hoeft hier
geen hinderpaal te vormen. Consump
tieplicht bestaat in de badkuip niet.
Alleen moet iedere bezoeker twee mark
entrée betalen. Daarvoor heeft hij dan
echter nog de kans een fles wijn te
winnen, want iedere avond is er een
uur prijsdansen. Het gaat er dan meestal
nog al luidruchtig toe. De dansende pa
ren, die de vreemdste capriolen uit
voeren, worden door de toeschouwers
heftig aangevuurd. Het tempo is soms
zo snel, dat men niet eens bij kan hou
den, wie met wie danst. Wie lust heeft
halsbrekende toeren op de dansvloer uit
te voeren, springt ineens tussen de
dansende paren en begint. Vanzelfspre
kend ontbreken ook de Amerikanen
hier niet. Met hun eigen aanhang dan
sen ze de boogie-woogie of brengen een
heel cabaret ten tonele. De badkuip is
dan een compleet gekkenhuis. De aan
wezigen staan op stoelen en tafels. Ze
klappen in de handen en schreeuwen
onverstaanbare aanmoedigingen. De
rook in de lage badkuip kan men snij
den.
Dan wordt het tijd de rekening te be
talen en te verdwijnen. Men heeft van
het goede of, zo men wil, het slechte
teveel. De existentialist of wie zich
hier daarvoor houdt, komt op dit tijd
stip echter pas in zijn element. Hij
werpt jas en stropdas weg om zich in
de stuiptrekkende menigte te werpen
tot diep in de nacht.
ke kroeg of kunstenaarstaveertie, of
wat daarvoor poogt door te gaan. Am
sterdam telt een menigte artisten, maar
het is de kunst de ware van de snobs
te onderscheiden. Een moeilijke taak,
al kan in het algemeen gezegd wor
den, dat men zich bij Voorbaat dient
te hoeden voor oudtestamentische baar»
den, vurig rode sokken, vurig techni»
color-dassen.
LIET is er op ieder uur van de dag
plezierig. Wij voor ons houden niet
alleen van het terras. Voor terrassen
moet men mooie benen hebben of een
interessant uiterlijk. Beiden missen wij
en dus zitten wij binnen. Ver weg, in
een hoekje aan die leestafel. Het in
teressantste uur is het uur tussen 11
en 12 uur 's avonds. De Schouwburg
komt dan uit, het Concertgebouw
heeft z'n deuren gesloten en uit aller
lei hoeken en gaten van kunstzinnig
Amsterdam komen de artisten aange
stroomd. Behalve artisten zijn er de
burgers. De burgers die 't pikant vin
den een glimp van al die groten op
te vangen. Zij, die Verkade willen
zien. Of één der anderen: Toon Her
mans of Clara Eggink. Jan Mus en
Hella Haasse Louis van Gasteren of
Mascha ter Weeme. Annie Vonk en de
jonge Ko van Dijk. Albert van Dalsum
en Maunts Dekker. Anna Blaman en
Simon Vestdiik. En al het andere
groots en kleins, dat zich daar tussen
door beweegt. Sterren van de eerste
grootte, gewone sterren en verschieten
de kometen.
Misschien vindt de lezer het van be
lang te weten: menig Amsterdams Po
dium werd daar. aan de leestafel van
Americain, geschreven. Nergens staat
het zo snel op papier als daar. Men
wordt er niet gestoord. Het interes-
seert geen sterveling, wie daar aan *t
schrijven is, wat hij schrijft en aan wie
hij schrijft. Probeert u dat eens in uw
stamcafé in de provincie, of in een
dorpsherberg. Er zal een fluistercam
pagne door uw plaats van inwoning
gaan, dat ge ergens een verborgen ge
liefde hebt en haar in 't verborgene
brieven schrijft. Niet alzo in Ameri
cain in Amsterdam. Men moet zélf
weten wat men doet en dat gaat geen
sterveling ter wereld verder aan.
QE schrijft daar dus en het leven kab-
belt, klotst en ebt aan u voorbij.
Goed licht en warmte en de anonieme
menigte. Wat hebt ge méér nodig voor
uw inspiratie? En als ge niet verder
kunt, omdat ge met een bepaalde fi
guur in de knoop geraakt bent, ver
hef uw hoofd en zie om u heen: alle
mogelijke figuren zijn aanwezig. De
eenzame vrouw met de verloren blik.
De artist met de Welschmerz-ogen. Het
jonge meisje, bloeiend in de verwach
ting van haar komend kunstenaars
schap. De oude toneelspeler, wijs en
grijs, zat van dagen en jong van hart
De schrijver, omgeven met de geur
van vele landen, met aan zijn zijde de
bewonderende echtgenote (of wat daar
tijdelijk voor doorgaat). De student.
De jonge medicus. De journalisten,
gulzig lezend in Monde, Figaro en
Daily Mail. Het danseresje, met grote
vermoeidheidsranden om haar ogen en
broodmager. De tekenaar, van wiens
gezicht de armoe afstraalt. De regis
seur. De man met de modeplaten. De
vrouw met de glanzende robijnen
armbanden, die er altijd is, altijd
schijnt te wachten en altijd weer al
leen weggaat.
Zij allen zijn er. Iedere avond tussen
11 en 12. Allemaal figuren, kant en
klaar, voor op inspiratie uit zijnde
journalisten, schrijvers, toneelspelers
en aanverwant slecht volk.
Americaindat is ons tweede
huis! Toevlucht voor dolende naturen,
Nirwana voor de onrustigen, Elysium
voor hen, die zich menen te moeten
concentreren. Americainburcht
des vredes. Met een héle avond, een
tóren kranten, een zéé van licht voor
één kleintje koffie.
Als ik later legaten te verdelen zal
hebben (maar ik zal ze niet te ver
delen hebben!) is daar de personeels
vereniging van Americain zeker bij.
]y[EN zou kunnen opmerken, in een
tijd dat men zo uiterst voorzichtig
moet zijn met het maken van recla
me. ip pers en aether, of dit een be
taald stukje is. Nee, dat is het niet.
Wie zó denkt, denkt alleen maar bur
gerlijk en kent Americain niet. Daar-
blJ-,Americain is niet alleen
maar een café. Het is iets oneindig
veel meer. Het is een instelling. Nóg
meer: een instituut. En altijd was het
en zal het ook wel blijven: het huis
der Amsterdamse bohème. Met het
minste aantal snobs en het grootste
aantal werkelijke kunstenaars. Hoe dan
ook: ons nationale pied terre.
ANTHONY VAN KAMPEN.
Naargeestige gedachten, tobberijen
en angstgevoel worden verdreven door
MIJNHARDT'S ZENUWTABLETTEN
Versterken het zelfvertrouwen en
stemmen U weer moedig en rustig.
(Advertentie, ing. Med.)