MacArthur en Eisenhower zullen
elkaar in Chicago bestrijden
lp:
JE
f
"v
i»
Anna Pai
van buitei
De Hoge Veluwe, kostbaar
nationaal bezit
r
Rothschild en de clochards van Parijs
MÊÊÊm
De koning der woestijn wordt
zeer sterk overschat
Vrouw door treil
Zaandam gedc
Barkley stelt z
candidaat
Samenwerkin
zeehavens
De twee generaals zijn felle rivalen
Ike kreeg herhaaldelijk
gelijk
Een zwerver
verdwaald
Efen van de kok
Maarschalk Tito cp Briis slagschip^j
Nieuwe gezichtspunten
Verdere uifscha
Twee mannen bi] v
aan sluis verdronk
zaterdag 5 juli 1952
(Van onze correspondent te New York)
QP 7 JULI zal er op de Republikeinse Conventie te Chicago een „five star
general", wiens aspiraties naar het presidentschap in het verleden algemeen
bekend zijn, opstaan om de stelling te verdedigen, dat geen generaal President
van de V. S. moet worden, en vooral niet zijn „five-star" collega, die thans
ambitie heeft om de leiding van het Amerikaanse staatsschip op zich te nemen.
Deze merkwaardige woordenslag, oftewel de strijd McArthur versus Eisenhower,
zal gestreden worden in een atmosfeer van zowel physieke als debats-hitte. De
luchtkoeling van Chicago's International Amphitheater ijlings aangelegd voor
een slordige S 300.000 z|l het hard te verduren hebben tegen de zee van licht,
die nodig is om 1.500.000 aan televisie uitrusting, in staat te stellen het gehele
verloop van de zitting door te geven naar miilioenen huiskamers. Maar bij al
deze technische wonderen en de miilioenen dollars nodig ze te volbrengen
(reparaties aan straten in de stad Chicago in de onmiddellijke nabijheid van het
Amphitheater vereisen S 2 millioen) valt de nadruk op het te verwachten bit
tere duel tussen de beide generaals McArthur en Eisenhower.
voor Mac zijn de druiven zuur. Hoewel
hij in 1948 bereid was uit het Verre
Oosten naar Amerika terug te komen
om deel te nemen aan de strijd om het
Presidentschap de Republikeinse
Conventie besloot anders en koos
Dewey als candidaat heeft Mac thans
het ..principiële standpunt" ingenomen,
dat het „ongepast en ongewenst is, dat
een militair president van de Ver. Sta
ten wordt". Er kan in vier jaar tijds
heel wat veranderen! McArthur zei
letterlijk op 15 Mei j.l.: „Het zou tra
gisch ziin indien de huidige generatie
LIET lot heeft gewild, dat er tussen de
twee grootste levende Amerikaanse
militaire figuren een levenslange con
troverse zou bestaan. Deze jarenlange
vijandschap want dat is het woord
dat men onomwonden kan gebruiken
gaat in Chicago haar climax tegemoet.
Ike is jonger dan Mac. Hij diende
zelfs vele jaren onder hem. McArthur
was al een „four-star"-generaal toen
majoor Eisenhower één van de vele
assistenten van de toenmalige Chef van
Staf was. Later vertrok Eisenhower
met McArthur naar het Verre Oosten,
waar de oudste der beide generaals tot
Veldmaarschalk van de strijdkrachten
der Philippijnen was benoemd. De ver
houding tussen beiden was toen cor
rect. Niet meer, niet minder.
Bij het uitbreken van wereldoorlog II
was McArthur de bevelvoerend gene
raal in heel het verre Oosten; zijn
defensieve campagne op Bataan is heel
bekend. Eisenhower had kort tevoren
overplaatsing naar „een ander oorlogs
toneel" aangevraagd en verkregen. Na
de overrompeling van de Amerikaanse
vloot in Pearl Harbour door de Japanse
luchtmacht was de jongere militair er
n.l. van overtuigd, dat het voornaamste
strijdtoneel niet in het Verre Oosten
zou liggen, doch in Europa. Eisenhower
verkondigde deze theorie ronduit.
McArthur was hiervan volledig op de
hoogte. Eén van de redenen waarom
hij Eisenhower's aanvraag tot over-
plaasting gaarne ondersteunde, was n.l.
dat hij niet kon aanvaarden dat een
bekwaam officier inzichten koesterde
welke zo radicaal van de zijne afwe
ken.
Het verloop van de historie heeft Ike
in het gelijk gesteld. Het Verre Oosten
werd ten lange leste een secundair
oorlogstoneel.
Duitsland was en is de toets
steen van Amerika's militair beleid.
Eerst toen de beslissing daar was ge
vallen, was Washington bereid de vollè
aandacht aan het Verre Oosten te
schenken.
Groot leider
TN het verloop van dit voor
1 McArthur zo grievende proces was
Eisenhower inmiddels gegroeid van een
onbekend officier tot één van 's werelds
meest befaamde generaals. Zijn grote
kracht bleek daarbij te schuilen in zijn
talent leiders van vele nationaliteiten
en inzichten tot elkaar te kunnen
brengen. Eisenhower is wellicht geen
uitzonderlijk groot strateeg (Omar N.
Bradley is in dit opzicht zeker supe
rieur). Maar hij wist diplomaten en
militairen van vele geallieerde landen
met vele uiteenlopende belangen te
verenigen in het roemrijk team dat de
tweede wereldoorlog door een militaire
overwinning ten einde bracht.
McArthur is ontegenzeggelijk een
groot militair. Mogelijk een groter stra
teeg dan Ike. Maar hij is tegelijkertijd
Amerika's slechtste diplomaat. Hij be
gaat de kernfout zichzelf te verafgoden
en elkeen, die het waagt zijn inzichten
niet te delen, tegen zich in het harnas
te jagen.
In het grote conflio' tussen President
Truman en Generaal McArthur moest
de laatste het dan ook afleggen, on
danks de voorafgaande verzoeningsge
zinde geste van de President naar Wake
Island te vliegen en daar de heethoofd
McArthur de koers van kalmte en be
dachtzaamheid te adviseren.
Het ontslag van Generaal McArthur
was inderdaad een donderslag bij hel
dere hemel. Een nationale held, die
defensief en offensief in het Verre Oos
ten machtige campagnes had gevoerd,
zet men niet maar zonder meer aan de
dijk. Truman had echter geen alterna
tief. De Amerikaanse chefs van staf
ondersteunden de beslissing. Er "viel
immers met McArthur niet meer te
praten. De kracht van een democratie
is ten enenmale het burgerbewind, dat
bij machte is een dreigende militaire
dictatuur te voorkomen.
Men zal zich de foto van Eisenhower
herinneren, genomen door een actief
fotograaf op het ogenblik, dat hij het
nieuws van McArthur's ontslag ver
nam. Zijn gelaatsuitdrukking liet wei
nig twijfel aan het gewicht van de
zaak Óp zijn gezicht staat duidelijk te
lezen; „Dat is een klap". Kort daarop
nam Eisenhower de gelegenheid te baat
om het beleid van zijn President ten
volle te ondersteunen.
Overvleugeld
(JET is, menselijkerwijs gesproken,
verklaarbaar, dat McArthur hem
dit nooit heeft vergeven. McArthur was
nominaal althans qua leeftijd Ike's
superieur. Het is een bittere pil voor
hem geweest te moeten slikken, dat het
commando van S.H.A.P.E. door de
Amerikaanse militairen tenslotte van
groter gewicht werd beschouwd dan de
positie van McArthur en daarna
Ridgway en thans Clark als Supreme
Commander Allied Powers in Azië.
McArthur voelde zich door een jon
ger officier overvleugeld. Voor wie de
mentaliteit van McArthur ook maar
enigszins kan doorgronden betekent dit;
onverzoenlijke vijandschap. Zeker, bei
de officieren hebben in het openbaar
van hun respect voor elkander's mill
tair-technischa gaven getuigd. Maar
in de starheid en de discipline van een
militaire maatschappij de oplossing
moet vinden voor de problemen ver
oorzaakt door het falen van een civiele
regering".
Inmiddels heeft McArthur zijn steun
toegezegd aan Robert A. Taft, Eisen
hower's voornaamste tegenstander.
Kwade tongen fluisteren, dat McArthur
er niet „vies van zou zijn" om zichzelf
candidaat te stellen, indien hij daartoe
ook maar enigszins de kans kreeg. De
kans is er; want als voorzitter van de
Republikeinse Conventie heeft hij alle
touwtjes van de vergadering in han
den. Maar het lijkt ons uiterst onwaar
schijnlijk dat een poging zijnerzijds ook
maar met enig succes zou worden be
kroond.
Niettemin; op het podium in Chicago
zal een felle persoonlijke strijd worden
gestreden een tragische strijd tussen
twee collega's van wie men solidariteit
had moéten verwachten. Maar ook een
tragische strijd omdat het twee genera
ties geldt, waarvan de oudere het ogen
blik voorbij liet gaan, waarop hij zich,
met alle glorie, ten gunste van de jon
gere collega had kunnen terugtrekken.
Aan emoties en emotionaliteit zal de
Republikeinse Conventie meer opleve
ren dan menig drama uit de droomfa-
brieken van Hollywood.
Zesduizend hectare hei, bos en park zijn een
oase van rust en schoonheid
Jmitxla
Crème en olie
(Advertentie, tng. Med.)
Een halve eeuw
geleden had nog nie
mand van de Hoge
Veluwe gehoord. Het
behoorde tot dc gro
te uitzonderingen,
wanneer de eenzame
schaapherder, de plag-
genmaaier of de dag
loner een vreemdeling
in het barre stuifzand
of op de uitgestrekte
•heide opmerkte. Pas
toen het wegennet be
ter werd. de verkecrs-
mogelijkhcden toena
men. een enkel be
scheiden pension aar
zelend zijn deuren
opende en in de dor
pen wat logies moge
lijk werd, ontwikkel
de zich allengs enig
toerisme. Men begon
de vergezichten en de
intieme hoekjes van
„het wilt<ende byster
land van Veluwen" te
waarderen. Toch kon
omstreeks 1915 nog
niemand bevroeden,
dat dit gebied nog
eens zo in trek zou
komen. Men kan thans
zeggen, dat het Ne
derlandse volk het
heeft ontdekt. Zo trok
alleen het Nationale
Park de Hoge Velu-
we verleden jaar 269.000 bezoekers
en dat in een seizoen, dat door zijn
overvloed aan regen en wind allerminst
gunstig mocht heten.
Natuurlijk komt deze liefde voor een
bepaalde landstreek niet vanzelf. Maar
ze wordt stellig niet gekweekt door een
uitbundige reclame of door z.g.n. ge
zellige orkesten of knalharde radiomu-
ziek. Integendeel: Do Hoge Veluwe is
het land van de stilte, ook in de pro
paganda. Er mag een enkele prentbrief
kaart worden uitgegeven er bestaat
een handig gidsje en een eenvoudig
foldertje is ook nog te krijgen, maar
daarmee is het ook gezegd. Deze zes
duizend hectare vrije ruimte moet zijn
publiek zelf trekken. Dat gebeurt dan
ook Tienduizenden, neen honderddui
zenden hebben in de loop der jaren
en vooral na de jongste oorlog de
weg leren vinden naar de rust van het
wijde landschaD met zijn bossen, hei
develden, stuifduinerf, buntsteppen en
naar zijn parkaanleg. Men heeft erva
ren, dat men hier kan rondzwerven,
zonder last te hebben van anderen: te
voet. te paard of op de fiets; men kan
er, als men een kampeerpaspoort heeft,
zijn tent opslaan onder de dennen van
de kampeerplaats.
De inwendige mens behoeft er zo min
te kort te komen als de geestelijke.
Twee uitstekende restaurants voorzien
in de behoefte aan spijs en drank. Rij
wielpaden. autowegen en voetpaadjes
voeren door de mooiste gedeelten. Het
Rijksmuseum KröllerMüller herbergt
een unieke verzameling moderne kunst.
Het belangwekkende jachtslot St. Hu-
bertus, deze steengeworden sage van
de beschermheilige der jagers, vormt
met zijn prachtige vijvers en kleurige
borders een aantrekkelijkheid op zich
zelf. Wie zich interesseert voor het
leven van dieren en planten kan op de
Hoge Veluwe terecht.
Hij kan zelfs, als hij zich er
bijzonder voor interesseert, een beroep
doen op de leiding van het Nationale
Park om deskundige voorlichting en ad
viezen voor zijn studie. Want er is een
veldbioloog in dienst, wiens enige taak
hierin bestaat, dat hij voortdurend het
leven van de dieren op het uitgestrekte
landgoed gadeslaat en bestudeert. Deze
man ziet hierin meer dan een taak-om-
den-brode; zij is hem een roeping en
een hartstocht.
Evenzeer kan hij, die belangstelt in
moderne bosbouwmethoden, hier een
studieterrein vinden. Zij worden in het
met zorg onderhouden bos- en parkge-
bied met grote omzichtigheid toege
past.
De Hoge Veluwe is thans reeds één
der longen van ons in toenemende mate
in massale huizenblokken samengeperst
volk. Het zal dit tot in lengte van jaren
blijven, zo hopen we. Het goed is in
elk geval als reisdoel de moeite ten
zeerste waard, al was het alleen maar,
omdat er zo vele en zo uiteenlopende
verlangens kunnen worden bevredigd.
De hall van het jachtslot St. Hubertus.
(Van onze Australische correspondent)
Vele malen heeft uw correspondent
in deze kolommen melding gemaakt van
zijn Australische lievelingsschrijver Ion
Idriess, die in zijn tientallen boeken de
„bush" en het „echte" Australië van de
verre binnenlanden naar de woonka
mers van de steden heeft gebracht. De
schrijver Ion Idriess, die bij de
Austraalnegers van de woestijnen en
de wouden wellicht beter thuis is dan
op een cocktail-partijtje, de man met
de verziende blik en de stoute plan
nen, die in zijn „De Grote Boemerang"
het plan ontwikkelt om de nu naar
zee stromende rivieren het binnenland
in te leiden en zodoende van het „dode
hart" van Australië weer een vrucht
bare vallei met een binnenzee, meren,
rivieren en grazige vlakten te maken.
Vele duizenden mijlen heeft Ion
Idriess door de onbekende wildernissen
van het Vijfde Werelddeel gezworven.
Door het tropische Noorden, de rode
woestijn van het Westen en de grillige
rotsformaties van het hart van Austra
lië hebben zijn nooit vermoeide benen
hem geleid op zoek naar nieuw en
boeiend materiaal.
Zo heel af en toe komt de zwerver
naar de bewoonde wereld. Want ook
een zwerver als Ion Idriess heeft wel
eens iets met zijn uitgevers te maken.
Dan loopt hij vreemd door het drukke
verkeer van de city en droomt wellicht
van de eindeloze verten van dit wijde
land.
Enige dagen geleden was de grote
zwerver weer eens in Sydney. Wat ang
stig stond hij aan de kant van Martin
Place in het hart van de stad. Tot hij
een gat zag tussen het drukke verkeer
om over te steken.
Maar de zware" hand der wet daalde
op zijn schouders neer. Ion Idriess, de
man wiens benen hem door de meest
onherbergzame streken van dit onvol-
eindigde werelddeel hebben geleid.
werd bekeurd, omdat hijscheef de
straat overstak!
Vele nieuwe en tot neden voor de
Australiërs onbekende zaken brenger^
de immigranten de „nieuwe Aus
traliërs naar het vijfde werelddeel.
Nederlandse nieuwelingen brachten
de beschuit, de ontbijtkoek, de Hol
landse nieuwe, de Gelderse rookworst,
de bleekpoeder en de thee-beurs.
Italianen brachten de Salami en de
Broccoli, Zuid-Slaven, de Yoghurt,
oud-Indischgasten de „kroepoek"
En zo breidt het menu van de bewo
ners zich iedere dag uit met nieuwe
en onbekende heerlijkheid.
De bewoners van Melbourne werden
dezer dagen verrast met iets nieuws
iets waarvan zij nog nooit hoorden
toen een dokter uit Boedapest en zijn
vriend een „eten-van-de-kok"-dienst
begonnen en ook in het vijfde wereld
deel de in elkaar passende pannetjes
introduceerden.
Dat dit nieuws inslaat is duidelijk.
Te meer waar alle gerechten bereid
werden door de Hongaarse kok Julius
Zajusz, die vroeger voor ae Hertog
van Windsor en voor Koning Faroek
van Egypte heeft gekookt....
B vv
XP
Gedurende een vierdaags bezoek aan Joegoslavië ontving Admiraal Mount-
batten Maarschalk Tito aan boord van het vlaggeschip „Glasgow".
Wilde dieren" zijn vaak allerminst wild
(Van onze correspondent te Parijs).
yWINTIG jaar lang heeft Francois Sommer in de Afrikaanse wildernis jacht-
tropeeën verzameld; op zijn laatste expeditie heeft hij echter het geweer met
de camera verwisseld en met zijn vrouw en de filmoperateur Pol de nationale
dierenparken van Kenya, de aan dieren van allerlei soorten rijkste gebieden
van het Zwarte Werelddeel, doorkruist. Een kleurenfilm en een ontelbare hoe
veelheid foto's waren de buit van deze jachtexpeditie, die niet minder gevaren
opleverde dan een jacht met de wapens want wie wilde dieren wil fotogra
feren, moet dichter bij hen komen dan op de jacht nodig is.
gejaagd mag worden, absoluut niet bang
voor de mens en kan daar zelfs gevaar
lijk worden. Ook 's nachts kan een laf
fe woestijnkoning plotseling een verme
telheid ontwikkelen, die hem overdag
ontbreekt. Zo werd Sommer in Kenya
eens 's nachts in het kamp met enkele
blanken en negers door rondzwervende
leeuwen aangevallen. De kok en dé boys
vluchtten op een vrachtauto. Een paar
schoten in de lucht maakten op de die
ren absoluut geen indruk; de leeuwen
wierpen een tafel om en ook de Euro
peanen moesten op de vrachtwagen be
scherming zoeken. Daar in Kenya de
jacht 's nachts verboden is, wilden ze
niet schieten. De leeuwen dertien in
getal, waaronder twee mannetjes met
geweldige manen, verwijderden zich
eindelijk. Doch enkele uren later kwa
men ze terug en een van hen ging op
een diep in slaap verzonken neger lig
gen, zonder hem iets te doen, waaruit
bleek, dat de dieren de mensen niets
kwaads wilden aandoen, maar iets an
ders zochten.
Sommer dacht aan een wild zwijn, dat
ze die ochtend geschoten hadden en
dat al enigszins in ontbinding was over
gegaan. Hij liet de vrachtwagen naar
de andere kant onder de wind rijden,
zodat de leeuwen er de lucht van kre
gen, meteen sloegen ze op de vlucht en
werden niet meer gezien.
COMMER, een van de internationaal
erkende deskundigen op dit gebied,
heeft onlangs een boek uitgegeven,
waar Ernest Hemingway een voor
woord bij geschreven heeft: „Waarom
zijn dieren wild?" Men kan hieruit ve
le nieuwe ideeën opdoen en menige
dwaling herzien. Somer verzekert bij
voorbeeld, dat de dieren van de wilder
nis alleen gevaarlijk worden als men
ze plotseling verschrikt; men moet ze
dan ook uiterst langzaam benaderen.
Zelfs als een dier klaarblijkelijk bang
is, mag de mens zijn hoofd niet verlie
zen, noch minder op de vlucht slaan.
Absolute onbeweeglijkheid is het beste,
wat men kan doen. Het dier wordt dan
weer rustig en verdwijnt. Aanvallen
van wilde dieren zijn dikwijls slechts
demonstraties, waaraan men een eind
kan maken door zich niet te bewegen.
Leeuwen
VOORAL op de leeuwen had Sommer
het gemunt. Hij zocht ze op in de
Mastai-steppe bij het Victoriameer. Er
bestaat een uitgebreide litteratuur, die
van de leeuw het gevaarlijkste dier van
Afrika maakt. Inderdaad waren er
voordat de blanken naar Afrika kwa
men honderden, zelfs duizenden leeu
wen, die mensen verscheurden. In het
algemeen voedt de leeuw zich met anti
lopen en zebra's. Als hij oud en lui ge
worden is, valt hij huisdieren aan en
tenslotte ook mensen. Maar sinds de
blanke jagers met hun vuurwanens ge
komen zijn, is hij zeer voorzichtig, om
niet te zeggen laf geworden. De „ko
ning der dieren", die vroeger slechts
twee vijanden had, die hem respect in
boezemden, de buffel en de olifant,
vlucht thans voor de mens. Wil men
hem benaderen, en hem zelfs fotogra
feren, dan moet men hem aan de aan
wezigheid van een mens wennen. Zo
ging Sommer ook te werk; hij legde na
melijk een antilope als lokaas voor het
hol van de leeuwenfamilie, die hij op
gespoord had. Dit herhaalde hij enige
dagen, tot de leeuwen aan zijn aanwe
zigheid gewend waren en daar ze veel
te lui zijn om 's nachts op buit te gaan
als men hun eten zo te zeggen op het
bord legt, kwamen ze dichterbij en lie
ten zich zonder moeite filmen.
Soms gevaarlijk
MERKWAARDIG genoeg is de leeuw
in de nationale parken, waar niet
IN HET Parijse leven spe-
len de „clochards" een
soort van vagebonden, die
men slechts in Parijs vindt
en die onder de bruggen
van de Seine en in andere
schuilhoeken huizen een
bijzondere rol. Hoeveel van
deze, dikwijls door orginali-
teit oprollende tppes er
zijn, is niet precies te zeg
gen; volgens de gegevens
van de Parijse politie wer
den 2600 personen wegens
vagebonderen gearresteerd;
daaronder bevinden zich
echter niet alleen authen
tieke clochards, maar ook
bedelaars, die van landlope
rij beschuldigd worden en
Noord-Afrikanen. Er zijn
onder deze drie categorieën
van buiten de gemeenschap
staanden duidelijke ver
schillen; de mensen ui'
Noord-Afrika zijn doorgaans
werklozen, slachtoffers van
hun illusies en het klimaat,
de beroepsbedelaars zijn
uitgekookte spitsboeven, de
clochards echter zijn men
sen die hun plaats in het
leven niet kunnen vinden.
De grenzen tussen de drie
categorieën zijn natuurlijk
niet altijd even duidelijk.
De clochards hebben een
soort organisatie, waarvan
het oudste lid, een zekere
Jacquet, zijn 85 jaar met ere
draagt. Hij heeft zijn hele
leven lang geen woning be
zeten totdat hij onlangs
een erfenis van baron Edou-
ard Rothschild kreeg, name
lijk een huis op het lie de
la Jatte. De croesus wilde
de clochard op deze wijze
er voor danken, dat Jacquet
in de twintig jaar, die ze el
kaar kennen, noott bij hem
gebedeld heeft. Jacquet's
plaatsvervanger, Totot, die
zich eveneens als clochard
beschouwt, bezit vier huizen
in Parijs, wat hem echter
niet belet sinds vijftig jaar
aan het station St. Lazare
te bedelen.
JAE vriendschap tussen de
grote Rothschild en de
dakloze clochard is niet zo
vreemd als 't misschien lijkt:
in hogere kringen schijnt 'n
soort romantische voorlief-
de voor deze pittoreske we
reld te bestaan. Daarom
heeft de voor de oorlog op
gerichte krant „La Clo
chard", die in een oplage
van 35.000 exemplaren ver
schijnt, onder zijn 1000 be
talende lezers zulke illuste
re abonné's als de Koning
van Irak, vooraanstaande
mensen in de Franse littera
tuur als Frangois Mauriac
en Frangois Carco en ande
ren. Dit merkwaardige or
gaan heeft behalve een lite
rair doel, dat verzorgd
wordt door een gewezen
professor van de Sorbonne
die door de een of andere
oorzaak naar het clochurd-
leven afgezakt is, een finan
ciële en economische ru
briek, die geredigeerd wordt
door de vroegere raadsman
van de beruchte Marthe Ha-
nau en de in nog slechter
herinnering staande Stavis-
ky. Dit deel geniet een ze
kere reputatie in beurskrln-
gen.
De clochard-koning heerst
naar men zegt, over rond
25.000 onderdanen, waaron
der zich overigens ook rond
300 vroegere veroordeelden
bevinden, die echter geen
enkele aanleiding tot klach.
ten geven. Hij wordt terzij
de gestaan door acht sec
retarissen. Jacquet vervult
zijn taak zeer conciëntieus;
verleden jaar heeft hij voor
2200 van zijn beschermelin
gen werk gevonden. De
schenking van baron Roth
schild stelt hem thans in
staat nog meer voor zijn be
schermelingen te doen: hü
zal de eerste en tweede ver
dieping van het geërfde
huis als slaapgelegenheden
laten inrichten, terwijl op
de begane grond het bureau
van de „Clochard" geves
tigd zal worden.
Olifanten filmen
UEEL ANDERS moet men optreden,
als men olifanten wil filmen; hier
helpt het niet als men lokaas neerlegt.
Men moet urenlang sporen volgen. In
Kenya kan men echter op de loer gaan
liggen op plaatsen, waar de dieren ko
men drinken of een modderbad nemen.
Hoewel de dikhuiden in heel Afrika
aangetroffen worden - men schat hun
aantal op ongeveer 200.000 - kan men
ze alleen in Brits-Oostafrika in troepen
van enkele honderden vinden. Net als
de rhinoceros is de olifant in staat de
mens zonder enige reden aan te vallen.
Generaties van jagers, blanke zowel als
zwarte, hebben hem met loden kogels,
lansen en andere wapens opgejaagd, zo
dat hij daardoor een driftige knaap ge
worden is. Hij ziet slecht, maar zijn
reukzin is des te beter ontwikkeld.
Somer had dan ook steeds een voorraad
droge as bij zich, die hij uitstrooide, om
de reuk onmogelijk te maken. Als de
olifant een mens ruikt, blijft hij als aan
de grond genageld staan. Na een kort
gebrul worden de dikhuiden stil. zelfs
de zo karakteristieke bewegingen van
de oren houden op. Met de kop omlaag
richten ze hun slurf op de mens. maar
meestal gaan ze er vandoor. Als ze
vluchten, lijkt het wel een aardbeving,
die nog kilometers ver te horen is.
i
Touwtrekken met
zeeleeuwen
Uit verveling komt men tot vele ra
re dingen Zo vertelden de zojuist uit
het barre Macquarie Eiland in de Zui
delijke Poolzee teruggekeerde man
nen der wetenschap, dat een van de
manieren waarop zij hun vrije tijd
doodden bestond uit.touwtrekken
met de zeeleeuwen!
Het werd echter op den duur een
beetje eentonig, want de zeeleeuwen
wonnen altijd.
Ook de sport van paardrijden op
zeeleeuwen werd enthousiast beoefend.
De „jockey's" moesten echter altijd
erg op hun qui-vive zijn, want de zee
leeuwen renden doorgaans direct op
het water af en een nat pak in het
klimaat van Macquarie Eiland is niet
erg pleizierig.
Voor wie behoefte mocht voelen ook
eens een kijkje op dit barre eiland te
gaan nemen: het regent, sneeuwt of
motregent er 360 dagen van 'aar.
Directie;
J. BIJLSMA en C. KRAK
Hoofdredacteur;
h. m. koemans
Redactie:
Achterdam 18, Tel, 5541
advertenties en
abonnementen
Voordam 11, Tel. 3320
Postgiro 187294
MAAR Zaterdag officieel is bel
1" buitenlandse zaken van Roem
opgevolgd door Simion Bughici, f
Weliswaar blijft zij vice-preside
Boekarest wordt aangenomen, dl
functies, welke zij thans nog beklc
en rechtse afwijkingen van de p
verbannen. Een dag te voren wa
gemeld, een figuur, met wie zij i
Hedenmorgen vroe
Hedenmorgen is de vijf en
jarige mej. J. W. uit Castricum
de stations Koog-Bloemwijk en
dam onder de in de richting Za
rijdende trein geraakt en om het
gekomen.
Het ongeluk gebeurde met d<
die om 7.05 uur uit Koog-Bloe
was vertrokken. Mej. W. viel
rijdende trein en werd over
stand van zeventig meter meege
De conducteur die het ongeluk 2
beuren, trok aan de noodrerr
hulp bleek niet meer te kunnen
Het treinverkeer in beide ricl
had enige tijd vertraging.
Voor presidentschap
Vice-president Alban Barkley
op verzoek van vrienden, beslot
in Mei j.l. aangekondigde passies
ding te laten varen. Hij zal actie
ijveren voor benoeming tot cal
van de democratische partij.
De 74-jarige vicepresident is ei
populaire politieke figuur in d>
enigde Staten. Voor het verwerv;
het democratische candidaatscha
men echter zijn gevorderde leefti
bezwaar. Barkley zal de democr
conventie, die op 21 Juli in Chic;
beginnen, bijwonen.
Kind spelenderwijs ie
geraakt en omgekomt
Twee mannen, die bij de sluis
Julianakanaal bjj Maastricht,
waren met werkzaamheden aan d
deur zijn jammerlijk verdronkei
een grote watergolf over de sli
ren sloeg. Zoals wel meer sch
gebeuren, wanneer schepen de
kolk verlaten, was het water
stuwd en over de deuren gesla;
De stortvloed kwam vermoede
recht naast het bootje, waarin d
nen beide personeelsleden var
waterstaat op dat ogenblik s
Het bootje moet gekanteld zijn
slachtoffers konden niet zwemme
wel ze binnen tien minuten bov
ter waren gehaald, gelukte h
de levensgeesten weer op te
Een van de slachtoffers was vat
zeven kinderen.
In de Muidertrekvaart zag t
beider, die in de buurt van d;
aan het werk was, iets in hel
drijven, dat hij aanvankelijk vi
pop hield. Tot zijn ontstelteni:
het echter het lijkje te zijn
twee en een halfjarige zoontje
familie Mayer uit Naarden. K!
kelijk is het kind spelenderwijs
ter geraakt. De ouders hadden c
ne nog niet gemist.
Binnenkort overU
tussen directies
De havendirecteuren en de d
ren der zeehavenbedrjjven va
werpen, Gent, Rotterdam en
uam, alsmede vertegenwoordig
de Duitse havensteden, zullen
Augustus in Hamburg deelnen
een conferentie over de samen
Weerbericht
Verwachting tot Dinsdaga
NOG WARM
Veranderlijke bewolking met
op enkele regen- of onweersl
Aanvankelijk weinig wind,
zwakke tot matige wind ui'
delijke richtingen. Aanhoi
warm.
DINSDAG: Zon op 4.30,
20.59. Maan op 22.01. onder
