In Venetie „draait" weer het Filmfestival
Westlandse druiven, 'n edel product
Uit de achtertuin van Oom Sam
Exotische producten en ongewone weelde
Waardering voor Marten Toonders «Gouden Vis"
.Filmsier" van acht jaar
f Als je maar plezier hebi
mrmrir
Cultuur ervan vrij sterk teruggelopen
Export is nog steeds van
betekenis
Vrouw erft f 320.000
Harry Truman, dochter
en verkiezingsstrijd
DE LAATSTE GA' G
VAN EEN HAAI
IGEN
yENETTE.
moeten trekken.
(Van onze medewerker Jan Koomen)
De Vencttanen weten wel, hoe re de vreemdelingen naar hun stad
Meer dan twee maanden achtereen duurt elk jaar hun
grootste kunstmanifestatie, de Biennale, die alle takken van kunst omvat. Het
speelfilmgedeelte van die Biennale, dat officieel de Mostra Internationale d'Arte
Cinematograflca dl Venezia heet, is vorige week begonnen en duurt tot 12 Sep
tember. Daarvoor zijn honderden mensen uit de filmwereld van vele landen naar
Venetie gestroomd: regisseurs, producenten, „sterren", critici, en met hen kwa
men weer vele belangstellenden. Zestien landen stuurden speelfilms naar de
Dogenstad. Aan dit speelfilmfestival vooraf gingen een internationaal festival
van de film voor kinderen, waaraan elf naties deelnamen, en een internationaal
festiva! van documentaire films met zeven en twintig deelnemende landen. In
dit festival van de documentaire verwierf Nederland twee prijzen: de medische
film Intracardiac Surgery kreeg in de wetenschappelijke sectie de eerste prijs,
de film De Zwarte Stroom, van Cefima, in de culturele sectie 'de tweede.
Deze eerste dagen hebben ave voorts
enige films gezien uit verre landen: de
Philippijnen en Japan. De Philippijnen
lieten in een film, die technisch weinig
voor de Westerse cinematografie on
derdoet, Djenghis Khan en zijn tijd
herleven. De regisseur van de film is
in Hollyavood geschoold en dat bleek wel
uit de kwaliteiten van zijn werk. De
kennismaking met deze film en met de
tijd van Djenghis Khan was uiteraard
interessant, maar daarbij blééf het.
De Japanners vertoonden een film
LIET filmfestival wordt niet in de stad
zelf gehouden, maar op het Lido,
het zeer luxueuse eiland, één van de
duurste badplaatsen van Europa, dat de
lagune als een langgerekte dam als het
ware gedeeltelijk afsluit. In het juist
verbouwde en nog fraaier geworden Pa
lazzo del Cinema vertoont men nu 24
dagen achtereen speelfilms. Er zijn of
ficieel 35 hoofdfilms, hetgeen voor een
festival, dat zolang duurt, een vrij be-
Een scène uit de Japanse film „O'Haru, galante vrouw"
werd vertoond.
die te Venetie
scheiden aantal is. Het programma is
dus niet al te overladen, maar er zijn
officieus ook nog heel wat speelfilms.
Voorts is er een aantrekkelijke collec
tie avantgardistische en experimentele
films en bovendien vertonen de twee
grote Italiaanse einematheken. de archie
ven van de film, vijftien dagen lang
Italiaanse films van vroeger. Omdat de
Italiaanse film van nu wèl. maar die van
vroeger geenszins belangrijk is, vinden
de critici die terugblik-voorstellingen
rijkelijk veel van het niet-zo-goede en
laten ze daarbij gaarne verstek gaan
om de filmgeneugten af te wisselen met
die van het strandleven.
Verdwalen ze per ongeluk toch in de
zaal, dan ontdekken ze dat de Italianen
vroeger in de film net zo speelden als
in een slechte opera: met brede gebaren
en met bij voorkeur verwrongen gezich
ten, waarvan je zo de emoties kunt
scheppen.
Dat films van vroeger ook beter kun
nen zijn. bleek enkele jaren geleden
op een filmfestival te Knokke. waar de
filmarchieven een uiterst belangwek
kende serie werken uit het filmverle
den en heden bijeen hadden gebracht.
Het. zal te Venetie trouwens ook blijken
op de laatste dag van het festival, want
'dan komt de beroemde „Jeanne d'Arc"
van Carl Dreyer nog eens in vertoning.
Fin de siècle
W7AT de films van nu betreft: Italië
w heeft het festival geopend met een
film van Alessandro Blasetti, Altri Tem
pi (Andere Tijden), die een serie ver
halen van Italiaanse auteurs uit het
eind van de negentiende eeuw samen
vat in een onderhoudend geheel, dat 'n
tikje de draak steekt met de wijze
waarop liefde, kunst en andere belang
rijke zaken een halve eeuw geleden
werden beschouwd. De film van Blaset
ti is geestig, soms ontroerend, soms ook
kluchtig, steeds de moeite van het aan
zien waard, doch nergens een meester
werk. Hun beste kanonnen brengen de
Italianen vermoedelijk pas later in het
gevecht.
naar een in Japan befaamde zeventien
de eeuwse zedenroman: „Het leven van
O-Haru, galante vrouw". U moet over
de Japanse film niet gering denken:
het vorige jaar wonnen de Japanners te
Venetie de hoofdprijs! De film van nu
gaf een bijzonder belangwekkend beeld
van leven, gewoonten, kledij enz. in het
Japan van drie eeuwen geleden, in een
zeer treffende vorm, maar in een Oos
ters tempo. De film duurde ruim twee
en een half uur. Volgens onze Westerse
begrippen had men precies hetzelfde hi
de helft van die tijd kunnen laten zien
als men het tempoWesters had ge
maakt. Het is dus niet zo verwonder
lijk, dat vele toeschouwers, die nu een
maal ongetwijfeld 'in zo'n geval ten
onrechte! Westerse maatstaven aan
leggen, successievelijk de filmzaal ver
ruilden voor hun hotel of misschien
wel voor het nabijgelegen Casino, waar
groter spanning pleegt te heersen.
Brits toneel
BE Duitsers zijn geer bescheiden voor
de dag gekomen: Zij vertonen slechts
één film en dat bleek er een, die men
in ons land al kent, namelijk Sündige
Grenze. De Engelsen zijn hun bijdrage
tot het festival begonnen met een werk
van de meestal verrassende Anthony
Asquith: een verfilming van Oscar Wil
des blijspel The Importance of being
Earnest (De ernst van Ernst). Ditmaal
verraste Asquith niet; zijn werk is ver
filmd toneel gebleven, waarbij alle kwa
liteiten in de dialoog liggen. Asquith,
die dit stellig heeft beseft, maakte van
de nood een deugd, hij accentueerde
het toneelidee. door de story nadruk
kelijk in het kader van een toneelvoor
stelling te plaatsen met bezoekers, die
in een schouwburgloge plaatsnemen,
een doek dat opgaat enz. Zo krijgt men
dus eens te meer in de bioscoop toneel
te zien, goed toneel overigens met 'n
keur van Britse acteurs, onder wie
Michael Redgrave.
Van de Noren is er een sympathieke
film vertoond, Adrine og Kjell (Andrine
en Kjell) van regisseur Kaare Berg-
strom, die een enigszins naar hét melo
drama neigende story van twee jonge
mensen sober, in een rustig tempo, ver
telt.
Dat is tot nu toe alles. De Amerikanen
en de Fransen moeten nog voor de
draad komen; van hen verwacht men
zeer veel. Er wordt nu elke avond, vóór
de hoofdfilm begint, één documentaire
of althans korte film vertoond. Daartoe
behoorde „De Goud«n Vis", een ge
kleurde tekenfilm van allure, van onze
landgenoot Marten Toonder. Het pu
bliek komt te Venetie steeds laat en
dat betekent, dat de zaal nog volliep,
toen de film van Toonder al geruime
tijd draaide, hetgeen voor de concentra
tie van de toeschouwers weinig bevor
derlijk was. Niettemin bleek uit de bij
val, dat men de film zeer waardeerde.
Gedistingeerd
Er is, zoals steeds op het Venetiaan-
se Lido, een bijzonder gedistingeerd
publiek, dat overdag variatie in strand-
kledij en 's avonds een enorme rijk
dom aan toiletten en juwelen vertoont.
De plaatsen in het Palazzo del Cinema
kosten twaalf en een halve gulden,
avondtoilet is verplicht en de vele
plaatsen zijn alle bezetEr zijn ver
scheidene regisseurs, onder wie Ales
sandro Blasetti en Anthony Asquith,
er zijn reeksen „sterren", onder wie
vele Italiaansen als Sylvana Mangano
en de mooie Gina Lollobrigida, voorts
de befaamde Erich von Stroheim. Ver
scheidene Fransen en Ameiikanen wor
den nog verwacht.
In mijn hotel logeert een Amerikaans
acteur, die zich in gangsterrollen spe
cialiseerde. Zijn zoontje van een jaar
of acht had ook al eens een rolletje.
„Ik ben filmster", vertelde het jochie
me en het vroeg: „Waar kom jij van
daan? Uit Holland? Het is daar ver
schrikkelijk met die atoombom, he?"
Waaruit U ziet, dat filmkinderen niet
altijd vroeg wijs, maar soms ook rijke
lijk onwijs kunnen zijn....
m 4M3PPU
iW ,'v.
(Van onze speciale verslaggever)
op grote tafels in het Veilinggebouw In Poeldijk liggen ontelbare zacht groen,
oranje en rood geklenrde, donzige perziken, sappige gele pruimen, glanzende,
lange, diep paarsbruine aubergines, helrode Spaanse pepers, hard groene pa
prika's en stevige komkommers te wachten op de kopers, die er door middel
van het enorme, blokvormige mijntoestel een bod op willen doen. Tussen al die
heerlijkheden pronken de met een teer waas overgoten blauwe druiven
meest Frankenthalers en Alicante en de groene druiven, waarop de zon een
gouden glans getoverd heeft. Veel van deze vruchten zijn voor de export be
stemd. Voor de consumenten vormen de druiven een van de fijnste fruitsoor-
ten, die het Westland in grote hoeveelheid voortbrengt; voor de tuinders ver
tegenwoordigen zij een belangrijk deel van hun inkomsten. In de hoogwaardige
vruchi ligt veel toegewijde arbeid en een massa geïnvesteerd kapitaal verbor
gen. Zoals trouwens ook in de overige tuinbouwproducten, die in kostbare kas
sen en warenhuizen „gestookt" worden. Alleen al de aanschaffing van de
brandstoffen betekent een hoge post op de uitgaven, die de kwekers zich ge
troosten moeten om het publiek hun voortreffelijke, gave druiven te kunnen
bieden.
JARUIVEN zijn duur, zegt men. En
daarom worden zij slechts mondjes
maat gegeten. Zeker, voor appelen, pe
ren en pruimen betaalt men veel min
der. Doch als men in aanmerking
neemt, dat de kweek van druiven een
vrij ongewisse bezigheid is, doordat
men afhankelijk is van de weersge
steldheid, doordat er veel kapitaal aan
ten koste gelegd moet worden vanwe
ge de installaties, die ervoor nodig zijn
Doch mag niet trouwen
De 42-jarige miss Mary Terry
uit Bolton (Lancashire) heeft een
bedrag van ongeveer 30.000 pond
(ongeveer 320.000 gulden) ge
ërfd, op voorwaarde dat zij on
getrouwd blijft. Zij kreeg deze
erfenis van de oud-directeur van
een spinnerij Pilkington, in wiens
gezin zij twintig jaar als huis
houdster gediend heeft.
De gelukkige erfgename deelde
mee, dat zij geen vrienden heeft
en er helemaal op rekent, onge
trouwd te blijven. „De heer Pil
kington heeft mij ook zijn voor
raad wijnen en sterke drank na
gelaten", zo zeide zij, „Ik ben
echter vrijwel geheelonthoudster".
(Van onze correspondent te
New York).
Het zit President Truman niet mee,
in deze laatste jaren van een regiem,
dat zich gekenmerkt heeft door een
aantal bijzonder gelukkige internatio-
naal-politieke hesluiten van Amerika's
eerste man, doch ook door een aantal
irrationele driftbuien van de bewoner
van het Witte Huis. In deze maanden
schijnt Truman zijn befaamde „flair"
voor politiek optreden te hebben ver
loren. De candidaten, die hij nu pas,
in zjjn geboortestaat Missouri voor
plaatselijke functies had gesteund!,
werden met overweldigende meerder
heid in de stembusstrijd verslagen. En
Adlai Stevenson, de candidaat der
Democratische Partij om in Januari
a.s. in Harry's witte woning te trekken,
kwam vast op het Witte Huis lunchen,
bekeek de slaapvertrekken en de tuin
en verklaarde toen, dat hjj het op prijs
zou stellen, indien de President hem
het genoegen wilde aandoen hem tij
dens de a.s. verkiezingscampagne voor
al niet te steunen
Een paar dagen daarna werden er
uit Stockholm geruchten gelanceerd,
dat Margaret Truman de a.s. vrouw
zou worden van Adlai Stevenson.
Kwade tongen sprakep er meteen
van, dat Truman op die 'manier op de
achtergrond nog invloed op het staats
bestel zou kunnen uitoefenen. Van
zelfsprekend waren deze geruchten je-
reinste canards, al waren zij wellicht
niet door canards in het leven geroe
penMaar de Truman's kregen pas
goed de wind van voren, toen de
Zweedse pers een aanval lanceerde oo
de gewapende lijfwacht, die Margaret
in Stockholm beschermde.
Het is een protocolaire blunder, die
de President en zijn dochter in Zwe
den hebben geslagen. Toen Koningin
Juliana in April haar grote reis in de
V. S. maakte, waren Nederlandse de
tectives uiteraard in het gezelschap:
maar de verantwoordelijkheid voor de
veiligheid van Koningin Juliana lag in
de eerste plaats bij de gastheren, de
Amerikanen, die een aantal Nederlan
ders in hun gelederen hadden opgeno
men.
De ochtendpost van
candidaat.
een
Adlai Stevenson, die begin Septem
ber evenals zijn Republikeinse te
genstander, Dwight D. Eisenhower
heel het land zal gaan doorkruisen per
vliegtuig en trein, is nu aan een korte
vacantie begonnen. Mogelijk de laat
ste werkelijke vacantie, die hij in vele
jaren zal kunnen genieten. Tijdens zijn
afwezigheid blijft de stroom van per
soonlijke brieven aan deze politicus
onverinindird doorvloeien. Daaronder
bevinden zich (Stevenson is een ge
scheiden man, met twee zoons) uiter
aard tal van huwelijksaanzoeken. „Uw
jongens hebben behoefte aan een moe
der", schreef een dame. Een ander
excuseerde haar aanzoek met het ar
gument: „Dit is een schrikkeljaar: dus
komt de ouverture van mijn kant".
Ook politieke tegenstanders melden
zich zij het met een minderheid van
één op de vijftig in de brievenbus.
Sommigen van deze lieden stelden hun
aanhef van het epistel aldus: „Arme
onnozele halsStevenson behoeft
dit alles zelf niet te lezen. De litera
tuur van bewonderaars en tegenstan
ders wordt zorgvuldig geanalyseerd
door zijn staf. die „de baas" slechts Qp
de hoogte stellen van de „voornaamste
tendenzen".
Uit het Republikeinse kamp.
In het hoofdkwartier van generaal
Eisenhower heerst allang geen vacan-
tie-stemming meer. Ike en zijn mede
werkers zorgen, dat er elke dag min
stens één belangrijke aanval op de te
genstanders in de bladen staat. Be
paald moedig is het optreden van Paul
G. Hoffman, het hoofd van E. C. A. en
een van Eisenhower's trouwste aan
hangers. In een smaadproces tussen een
Democratisch Senator en de Republi
keinse Senator MacCarthy (een be
rucht oer-reactionnair, wiens methoden
doen denken aan die van de Nazis)
koos Hoffman partij voor de Demo
craat. Dit is het duidelijkst symptoom
van de wens van Eisenhower zich niet
door de ongunstige elementen ter
uiterste rechterzijde van zijn partij ge
weld te laten aandoen. Een dergelijk
bewijs, dat Eisenhower tijds de grote
strijd tussen de twee voornaamste po
litieke partijen, zijn steun verleent aan
wat recht is en niet aan wie toevallig
ook uit de Republikeinse ruif eet.
maakt een uitmuntende indruk onder
de onafhankelijke kiezers, die als
steeds een beslissende stem in de ver
kiezing uitoefenen.
Bioscopen, televisie en warenhuizen
Dc titanenstrijd tussen Hollywood en
de televisie-wereld duurt nog onver
minderd voort. Er bestaat geen twijfel,
dat beide cncurrenten ter gelegener
tijd wel tot elkaar zullen komen en
zelfs een huwelijk met elkaar zullen
aangaan. Hollywood beschikt over
meer talent, ervaring, acteurs en idee
ën dan de televisie ooit in korte tijd
kan vergaren. De overheid heeft zich
ook al met het geding bemoeid en
heeft een onderzoek gelast naar de
redenen, waarom de filmmaatschappij
en weigeren films af te staan voor
projectie op de televisie. Dit zal ge
schieden in de vorm van een proces.
Vreemde vorm om de huwelijkse voor
waarden te toesprekenInmiddels
beginnen ook de warenhuizen, die hun
omzet aan t. v.-ontvangers merkbaar
zien verminderen, een duit in het
zakje te gooien. Zij hebben tot hun
grote schrik ondervonden, dat liet
grote aantal mensen dat 's avonds thuis
blijft om naar die kijk-kast in de huis
kamer te staren, maar al te vaak het
wekelijks uitje naar de bioscoop over
slaat en dat niet alleen: zij kopen
daardoor ook minder nieuwe jurken,
jassen en accesoires en aangezien de
huiskamer tijdens de gezelligste uren
van de dag in het duister is gehuld,
kopen zij ook geen kamerversieringen
meer. De oplossing? New Yorkse wa
renhuizen adverteren thans de beste
films in volle pagina's en hopen daar
door het publiek uit zijn stulp en
naar de kasregisters van bioscoop en
modepaleizen te lokken.
Crime does not pay.
PEN New York's oplichter had een
slim plan bedacht om een roofover-
val op de kassa van een vooraan
staand New York's hotel te plegen.
.Hij had uitgevonden, dat de kassier
het uur vóór middernacht geheel al
leen zou zijn, terwijl de „pages" van
dag- en nachtploeg elkaar afwissel
den. Dus ging hij omstreeks die tijd
naar het hotel en nam er een kamer.
Aangezien hij geen bagage bij zich
had, eiste de receptionist, dal de be
zoeker zijn kamerhuur n 5.50 van te
voren voldeed. De oplichter betaalde
prompt. Hij ging louter proforma met
de lift naar boven, betrad de kamer
niet en nam de volgende lift terug
naar de heli. Prompt pleegde hij de
overval. Maar de kassier slaakte een
noodkreeteen ad rem politieagent
greep de misdadiger en ijzeren tralies
en blinde muren vormen thans de ho
rizon van de snoodaard. Die, overi
gens zijn voornemen bekend maakte
om tegen het hotel te gaan procede
ren wegens oplichting. Hij is van oor
deel, dat het hotel hem de 5.50 voor
de kamer (die hij nimmer betreden
had) mott terugbetalen.
Druivenkoningin komt
Het Westland, de „tuin van Ne
derland", zoals de bewoners van
Naaldwijk, Poeldijk, Monster,
Wateringen en de andere dorpen
daar hun streek zo graag noemen,
krijgt er een bijzondere attractie
bij. Andere plaatsen hebben hun
bloemweken, oogst- en kersen
feesten en hun heide- en andere
weken, het Westland krijgt van
Woensdag 3 tot en met Zaterdag
6 September een feest, dat gewijd
zal zijn aan een van zijn belang
rijkste tuinbouwproducten: de
druif. In een open calèche zal op
3 September een speciaal voor
deze gelegenheid gekozen Drui
venkoningin haar residentie
Naaldwijk binnenrijden en van
het balcon van de ambtswoning
van de burgemeester een procla
matie voorlezen, daarmede met
druivenfeest inluidend.
Op diezelfde dag wordt in Naald
wijk een grote, feestelijk versier
de druiveneetgelegenheid ge
opend. In restaurants worden spe
ciale druivenmaallijden geser
veerd en overal wordt men in de
gelegenheid gesteld tegen vastge
stelde, sterk gereduceerde prijzen
doosjes van een halve kilo of
een kilo eerste kwaliteit druiven
te kopen. Ook zal het mogelijk
zijn een kijkje in de ,druivenfa-
brieken" te nemen.
Volksspelen en andere vermake
lijkheden conpleteren het feest,
waarvoor men veel bezoekers
verwacht.
ongeveer gelijk of weinig later dai
onze kasdruiven, doordat zij in eet
gunstiger en warmer klimaat gekweek
worden. Zij zien er niet zo ogelijk uit
doch zijn zeker zo smakelijk en boven
dien zijn zij goedkoper.
Deze concurrentie weerspiegelt ziel
in de exportcijfers: de totale export be
droeg van 1935 tot 1939 gemiddelc
7.618.000 kg voor een waarde var
f 2.764.000 in 1947: 4.900.000 k|
(f 8.440.000), in 1948: 5.187.000 kf
in 1949: 8.810.000 kf
in 1950: 7.609.000 kf
in 1951: 6.284.000 kg
8.440.000),
8.979.000),
12.596.000),
10.366.000),
9.809.000).
en doordat elke nieuwe aanplant niet
dadelijk vruchten draagt, voorts door
dat de vraag met name van het bui
tenland nog al eens fluctueert; als
men dus met alle risico's rekening
houdt, dan is het begrijpelijk, dat de
druiven niet zo goedkoop kunnen zijn
als andere fruitsoorten. Op zichzelf ge
nomen zijn de druiven het geld, waar
voor zij aangeboden worden, tenvolle
waard.
De laatste tijd maken de tuinders
zelfs niet of maar ternauwernood hun
productiekosten goed. De teelt is dan
ook gestadig teruggelopen. In 1939 be
droeg het areaal in geheel Nederland
liet Westland had daarvan het leeu
wendeel 788 ha; in 1947 was dat 636
ha, in 1948 624 ha, in 1949 617 ha, in
1950 604 ha en in 1951 563 ha. De aan
voer van de veilingen bedroeg in de
periode 1935—1939 gemiddeld 21.730.000
kg per jaar, in 1947: 14.740.000 kg. in
1948: 16.720.000 kg, in 1949: 17.130.000
kg, in 1950: 15.600.000 kg en in 1951:
13.550.000 kg.
Zuidelijke concurrenties
QAARVOOR moet een oorzaak aan
te wijzen zijn. De deskundigen, die
wij erover spraken meenden deze te
ruggang, waarvan men aanneemt, dat
hij nu langzamerhand wel tot staan zal
komen, te moeten toeschrijven aan de
toenemende voorziening in de export
landen met eigen druiven en in de
concurrentie van de natuurdruiven uit
de Balkan op onze exportmarkten. En
in de tweede plaats is een daling van
de koopkracht in Nederland en het
buitenland.
De zuidelijke natuurdruiven komen
Engeland is altijd een van onze beste
afnemers geweest, doch de betalings
moeilijkheden hebben dit land genoopt
de invoer drastisch te beperken. Een
geluk is, dat West-Duitsland steeds
meer is gaan kopen, waardoor een ze
kere compensatie bereikt werd. In
1951 exporteerde Nederland naar En
geland 1.650.000 kg druiven en naar
Duitsland 3.381.000 kg. Ook Zwedeni-
behoort tot onze belangrijkste afne-1
mers in 1951: 1.024.000 kg en in J
mindere mate Belgie en Luxemburg,!'
Ierland en Zwitserland.
Ons land stuurt naar het buitenland
een uitstekende kwaliteit druiven. Hete
suikergehalte moet tegenwoordig min-1
stens 14 procent zijn, anders geeft het?
Uitvoer-contröle-bureau geen toestem-1
ming voor export. Ook voor het bin-
r.enland geldt dit percentage. Druiven,
die daaraan niet voldoen, komen niet
op de markt, doch verdwijnen in de
fabrieken. Men behoeft tegenwoordig
dus niet meer bevreesd te zijn zure j
druiven te kopen, al is de ene druif i
wel eens wat zoeter dan de andere.
Tomaten
Toen de druivenkweek minder lo
nend begon te worden, hebben de tuin
ders zich even geworpen op de teelt
van perziken. Doch ook deze liep al
gauw terug. Thans zijn veel kwekers
overgegaan op tomaten. Daarbij had
men min of meer de wind in /de zeilen,
doordat het verbruik van deze vrucht
sterk toenam. In 1930 bedroeg de aan
voer van tomaten op de Nederlandse
veilingen ongeveer 80.000.000 kg. De
crisis bracht evenwel de klad in de
tomatencultuur. Met druiven kan men
meer verdienen. Doch in 1952 zal men
waarschijnlijk weer de grootste toma-
tenproductie sinds 1930 bereiken en
wel 80 a 90 millioen kg, waarvan in
het Westland 42 a 43 millioen kg ge
teeld wordt.
De tomatencultuur brengt op het
ogenblik zijn geld op, mede dank zij de
belangrijke export en de betekenis, die
West-Duitsland na het terugvallen van
Engeland voor de uitvoer van tomaten
gekregen heeft.
Doch ook de tijd van de druiven zal
wel weer komen. De Nederlandse con
sument kan daartoe het zijne bijdragen.
Het andere fruit moge goedkoper en
ook smakelijk zijn, er gaat toch weinig
boven de heerlijke druif!
CEJV viskoopman zag dezer dagen op
de markt te Rotterdam e-n haai
liggen van meer dan een meter lenyie
en 10 kg zwaar, schoon aan de haak,
Voor een gulden werd hij er eigenaar
van. Hij nam de vis mee naar huis,
om er zijn vrouw mee te verrassen en
een expositie te houden voor vrien den
en kennissen. Maa. na enkele dagen
begon de haai onfris te rieken en
moest hij dus het hu-s uit. Een
knapen ontfermden zich erover, g
gen aan de Bergse plas kijken of a
de hengelaar zat, die bekend stond om
zijn sterke verhalen, lokten toen ze
hem gevonden hadden de man van
zijn hengel weg en staken de haai aan
het haakje. Toen de hengelaar terug
keerde, werd hij al gewaarschuwd, dat
men „beet" had. Er werd getrokken en
getrokken, de hengel knapte bijna.
Eindelijk werd er een knaap van een
vis opgehaald. Reeds dacht de henge
laar aan toekomstige verhalen, w in
hij de lengte van zijn vangst to „r
ri vijf meter kon opvoeren. Enf'n de
haai verhuisde naar zijn tuintje e
Juliana van Stolberglaan en een -
uur later naar het politiebureau op de
straatweg. Daar heeft zich gistermor
gen een Hillegersbergenaar gemeld,
die de vis wel wilde meenemen. Hij zal
de haai koken en bij wijze van extra
Zondagmaaltje aan de kippen voeren.
't kan
in don-
mber 1955
gen onder
ingelegd,
r de mili-
;n moeten
oeten rei-
ile dienst-
volgende
msterdam
recht C.S.
trnhem v.
S. v. 9.20
58 - Box-
.59 - AK-
v. 9.35 -
sn v. 8.58
v. 9.54 -
L.13- Zut-
.mhem a.
voor Ede
tra-trein:
ikomst te
v. 9.10 -
v. 10.12 -
11.31.
:n, woon-
tevens <fo
bestem-
istip vaa
p het ba-
tra-trein,
n lastge-
normale
0 uur.
itrekking
met ver-
;rd, geen
1 te bö-
Militaire
nou
jraten....
Rikki's
segt ze:
el geeft;
op die
direct!"
DE ZATERDAGAVOND
