r
Herr
Zaiss predikt in
het
Wupperdal
I
Fabrikant leidt duizenden
weg naar
geli
op
e
Qjumta in het BxiLó de. BauCaqne.
I Solum&uó landt of> &an dtalv-adab
Wonderbaarlijke genezingen tijdens
gebedssamenkomsten
N
het
Verjongingskuur van
Christendom
Eert
De maantocht over
kwart
een
eeuw
11 OCTOBER 1492 IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIUIIIII
r~
De „monorailtrein" in aciie
O
svssffJst
ilil
BELGIË KRIJGT GOEDE
WEGWIJZERS
ZATERDAG 11 OCTOBER 1958
(Van een bijzondere medewerker)
Ip*^EEDS enige tijd doen hier in Nederland hardnekkige en merk-
jt\ waardige berichten de ronde over een nieuwe christelijke
opwekkingsbeweging, die haar centra heeft in Solingen en
Wupperdal en waarvan een zekere Herr Zaiss de ziel is. Ik vond
het de moeite waard om deze christelijke stroming eens nader te
leren kennen, vooral ook omdat ik gehoord had, dat hier sprake
was van zgn. gebedsgenezingen. Tijdens mijn tocht naar het
Wupperdal had ik mij over Zaiss een voorstelling gemaakt. Hij
zou in mijn fantasie een mager, zeer vriendelijk en een beetje
overdreven mens zijn. Toen ik echter tegenover hem stond, trof
ik een goed geconserveerde zestiger, tamelijk gezet, met een kop,
die Rodin graag als model gehad zou hebben, grijzende slapen,
kleine smalle ogen, een gevoelige mond en een brede, wils
krachtige onderkaak
zelfs. Herr Zaiss is geen nieuwlich
ter. De boodschap, die hij brengt,
is oud. Het is de boodschap van
het aloude Evangelie, dat Jezus
Christus in de wereld gekomen is
om zondaren zalig te maken. Maar
hij brengt dit Evangelie zo pak
kend, zó beklemmend ernstig en
toch ook weer met zo'n doortinte
lend enthousiasme, dat men er nietj
man, die leeft uit
zijn geloot
W/AS WOLLEN SIE?"
„Ik wil weten waar en wanneer Uw
samenkomsten gehouden worden".
Zijn stem dreunt door het huis: „Ille,
haal eens een programmablad voor me.
Ik heb hier een Hollander, die onze sa
menkomsten wil bezoeken".
Ille komt met een programmablaadje
te voorschijn.
„Zij is ook een kind van God", zegt hij.
„Zo", zeg ik.
„Ik spreek vanavond in Keulen en
moet nu meteen weg", vervolgt hij. ,,'t
Spijt me, dat ik je niet mee kan nemen,
maar ik heb net een paar nieuwsgierige
Zwitsers bij me, die mee gaan. Heb je
onderdak voor vannacht?"
Ik antwoord bevestigend.
„Anders kun je wel bij mij overnach
ten".
Smptetyeó o-p det
Quitte puin (7) j
„Niet nodig Herr Zaiss', zeg ik dank
baar.
„Enfin, ik zie je nog wel eens", en
met een stevige handdruk en een harte
lijk „tot ziens" stapt deze wonderlijke
man in zijn Mercedes en stuift weg.
Groot redenaar
DE volgende dag, Zondagoch
tend, zit ik in het stamp
volle Odintheater waar Zaiss
spreekt. Het valt niet te ontken
nen, dat deze leekeprediker (hij is
fabrikant) heel wat geschoolde
theologen, althans in voordracht,
overtreft. Hij zegt geen woord te
veel. Maar ieder woord dat hij uit
spreekt is als geladen met energie,
iedere volzin die de zaal inrolt, is
afgewogen. Hier spreekt niet al
leen een mens met een helder ver
stand, maar ook iemand met een
hart. Met een groot, ruim hart
Wat ik hier meemaak is een verjon
gingskuur van het christendom.
Ik spreek een vrouw, die 18 jaar
totaal blind is geweest en nu, „door
haar geloof", naar ze me vertelt, weer
volledig kan zien. Een ander is jaren
lang doof geweest. Hij kan weer scherp
horen. Een verpleegster moest voor de
tweede keer geopereerd worden. Een
hopeloos kankergeval. Men bad met
haar en nu staat ze voor me met een
gezond bruingebrand lachend snuit.
„Mijn chef kon bij de laatste Röntgen-
contröle z'n ogen niet geloven,was
bang, dat ik het hele ziekenhuis op
stelten zou zetten met m'n onverklaar
bare genezing".
„God is groot", zegt ze eenvoudig.
Huissamenkomst
IK maak een huissamenkomst mee.
Tot mijn verrassing kom ik in een
kamer vol met Hollanders terecht.
Er heerst een vrolijke sfeer. Men is
enthousiast over wat men hier gezien
en beleefd heeft. Een paar jonge predi
kanten, die op de sofa zitten, en door
hun rustig gedrag een beetje uit de toon
vallen, zorgen met een enigszins scep
tische belangstelling voor een gezond
evenwicht.
Herr Hesse, één van de Duitse broe
ders, houdt een ongedwongen causerie.
Hjj spreekt niet, neen op gec-n stukken
na. Hij getuigt. Mijn oren staan er van
te klapperen. Het hele nieuwe Testa
ment begint voor me te leven.
Wat moet ik van dit alles denken?
Op suggestie is hoogstens slechts een
klein deel der tientallen genezingen te
rug te voeren. Zou dit alles werkelijk
echt" zijn?
Een week lang trek ik door het Wup-
m overal ontmoet is ongeëvenaard. Drie,
I vier, vijf mensen tegelijk nodigen we
ft uit om te blijven logeren, hoewel ik
8j"T toch een volslagen vreemdeling ben.
„Niet iedereen wordt gezond", vertelt
men mij. „Alleen voor degene, die wer
kelijk gelooft dat Christus voor hem
gestorven is en Hem accepteert als heel
meester niet alleen voor zijn lichaam
maar ook voor zijn ziel is er genezing."
„Voor velen is ziekte een beproeving",
zegt een ander. „Niet iedereen geneest
daarom direct".
Een derde verklaart paradoxaal: „On
gelovigen worden genezen, gelovigen
niet" én hij bedoelt daarmee natuur
lijk gelovigen en ongelovigen naar de
uiterlijke schijn.
onderuit komt en bekennen moet: I perdal en bezoek alle samenkomsten die
Ta werkeliik hier «Haaf een mens er deze weeIc gehouden worden. Niet
r a„, mens, overal js het even „sens«ationeel", maar
die lééft uit zijn geloof!"
Hij heeft een zwak voor de communis
ten, zegt hij. „Ze zijn radicaal„Al
le christenen moesten radicaal zijn
davert het door de zaal. De manier
waarop hij met zijn toehoorders omgaat
typeert hem. Soms stelt hij voor een
stampvolle zaal vragen aan zijn publiek
en lokt zo vaak een discussie uit.
„Weet iedereen van jou, dat je een
Christen bent?" vraagt hij opeens.
Een doodse stilte valt in. Dan klinkt
een benepen stemmetje uit de middelste
rijen op: „Ja".
„Weten je vrienden en kennissen het
van je?" vraagt hij glimlachend.
„Ja" antwoordt het juffertje vrijmoe
dig.
„Je groenteman?"
„Ja" zegt het juffertje driest.
„Je kapper, je tandarts, je melkboer?"
Zaiss wendt zich weer tot de gehele
zaal, maar het juffertje gaat stoutmoe
dig door met „ja" te zeggen.
„Je belastingambtenaar?"
„Ja".
Dat wordt hem te bar.
„Dan zit je zeker zelf op het belas
tingkantoor" knalt hij er uit.
„Pès op", wijst hij het mensje terecht,
dat het „ja" zo gemakkelijk uit de
mond liet vallen, „en weet, dat je voor
ieder ondoordacht antwoord dat je zo
even hebt gegeven verantwoording te
genover God zult moeten afleggen. En
dat kon wel eens niet meevallen".
God is groot
TK maak een genezingssamenkomst in
een noodbarak mee. Het duurt vier
volle uren, maar ik verveel me geen
ogenblik. Zaiss houdt o.a. een korte toe
spraak. Zijn onderwerp is Marcus 16:18
„En degenen, die geloofd hebben zullen
deze tekenen volgen, in Mijn Naam zul
len zij duivelen uitwerpen, op zieken
zullen zij de handen leggen en zij zul
len gezond worden".
de hartelijkheid en gastvrijheid die ik
A enkele dagen krijg ik Zaiss
nog even te spreken. Hij staat
temidden van een groepje
Hollanders. De twee predikanten
zijn er ook. „De theologie is waar
deloos verklaart hij, maar Gods
Geest maakt „levend". Hij leert
Hollands, vertelt hij. Hij wil naar
ons land komen.
„Hebben we U in Holland nodig,
denkt U?" informeert 'iemand.
„Zo God wil", antwoordt Zaiss
eenvoudig.
Verhoogt het aanzien van Uw
handen. Altijd gaaf, zacht en welverzorgd
Hetr>is 3ë Harhamelis die het 'm doet
(Advertentie, Ing. Med.)
WIJ schreven het dezer dagen reeds.
De in de V S. wonende Duitse des
kundige dr Von Braun heeft aangekon
digd, dat over vijf en twintig jaar ge
leerden en technici in een drietal
ruimteschepen een tocht naar de maan
zullen kunnen maken. Elk der schepen
zal 52 meter lang en 35 meter breed
zijn. Ongeveer drie en dertig minuten
na de start zal de snelheid der schepen
per uur 31.200 km bedragen. Op dat
moment (men is dan 1720 km van de
aarde verwijderd) worden de motoren
afgezet en zal men „vanzelf" naar de
maan vallen.
De expeditie wil zes weken op de
maan blijven. Het leven aan boord van
de ruimteschepen zou niet ongerieflijk
zijn, maar het keukengerei zou moeten
worden voorzien van magneten om te
voorkomen, dat het in de ruimte zou
gaan zweven. Dranken zouden moeten
worden genuttigd in plastic flessen.
Door in de flessen te knijpen, zou de
drank in de mond geperst moeten wor
den, aldus de geleerde in het blad
„Colliers".
HET was op 11 October 1492, dat
de kreet „Land in zicht!"
schalde over het deh:van het
karveel „Pinta", het snelste schip
van de kleine vloot, waarmee
Columbus was uitgezeild om In
dien" te ontdekken. Vandaag is
het 460 jaar geleden, dat Colum
bus en zijn mannen op San Sal
vador voet aan wal zetten, ter
gelegenheid waarvan de Genuese
admiraal in zijn journaal schreef:
„Ik heb ontdekt, dat je deze
mensen beter met
liefde dan met
geweld tot ons
heilig geloof kunt
bekeren. Daarom
gaf ik aan enke
len van hen -
om ze goed te
stemmen een
paar rode mutsen
en wat kralen kettinkjes, die ze
om de hals deden; en ze werden
zo bevriend met ons, dat het wer
kelijk een wonder was. Ze kwa
men naar onze sloepen gezwom
men en brachten ons papegaaien,
kluwentjes garen en speren, die
ze verruilden tegen namaakparels
en belletjes. Dat geven en nemen
ging van ganser harte, maar ik
kreeg wel de indruk, dat het volk
nagenoeg niets bezat. Ze lopen
allen naakt, zoals hun moeder
hen ter wereld bracht; ook de
Een blad uit een
scheepsjournaal
vrouwen. Ze zien er flink uit,
mooi gebouwd en met knappe ge
zichten, Hun haar is dicht, zo
ongeveer als van een paarden
staart; naar voren kort en tot op
de wenkbrauwen hangend, van
achter in een soort kuif, die ze
lang laten groeien en nooit af
knippen. Sommigen verven Zich
grijs, anderen wit of rood of een
andere kleur. Er zijn er bij die
hun gelaat verven, weer anderen
hun hele lichaam, of alleen hun
ogen of hun neus.
Wapenen dragen
ze niet; die ken
nen ze niet eens.
Ik toonde hun
zwaarden en zij
pakten die bij
het scherp aan
en sneden zich
1 deerlijk.
Het staat vast, dat die eiland
bewoners van San Salvador)
flinke, verstandige knechten zul
len zijn, want het valt me op, dat
ze onmiddellijk, alles wat ik zeg,
herhalen. Ook houd ik het er
voor, dat ze gemakkelijk Chris
ten kunnen worden, want ze be
horen, als ik het wel lieb, tot
geen enkele sekte. Zo God wil,
„zal ik bij mijn vertrek van hier,
zes van die bewoners meenemen.
Dan moeten ze onze taal leren..."
g,iiiiiiiDiiiiiiiiiin«i
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiitiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiinniiiiiliiiiiiiiHiiuiinHiiiiiNiliiiiiiiiiiï
(Van onze correspondent te Parijs).
N het hartje van het Bois de Boulogne, tussen de
nu traag van de bomen dwarrelende gele bla
deren, ligt een van de allerchicste café-restau
rants van heel Parijs. Het is in deze gelegenheid,
tussen de renbanen van Longchamps en een heel
kleine waterval zo chic, zo deftig, dat je er met
goed fatsoen eigenlijk niet zon-
der je eigen chauffeur kunt
komen. Voor het restaurant is
namelijk een heel groot terras,
waar je met de auto kunt op
rijden. Dure mensen laten zich dus naar hun
tafeltje rijden, waarna de chauffeur de wagen naar
de parkeerplaats brengt. Want die auto's mogen
natuurlijk niet op dat keurige terras blijven staan.
Heb je nu wel een auto maar geen chauffeur, dan
neem je dus een vriend mee, die een pet opzet en
P een goede middag ben ik er
ook eens een glas Martini gaan
drinken. Die vermouth is erg
duur, maar de film die zich voor
je ogen afspeelt, is heus wel een paar
gulden waard. We waren er nauwe
lijks of daar verscheen tussen de bo
men een witte met rood leer gevoerde
open Delahaye. De chauffeur in licht
blauw uniform reed het terras op en
stopte. Waarop de meneer zelf, heel
democratisch, het portier opende en
uitstapte. Onmiddellijk zeilde de mare
als een windvlaag over het terras:
VIER RONDJES COGNAC
EN DE GEVOLGEN
voor chauffeur speelt. Heb je geen auto, dan kom
je rustigjes te voet en doet net of je het zo nu en
dan toch ook wel eens heel prettig vindt om de
benen te kunnen strekken.
Over de weg, die naar dat voorname café-restau
rant, de Cascade genaamd, leidt, glijden onhoorbaar
de kostbaarste wagens, die men
zich kan voorstellen. En op het
terras stappen de bekendste en
rijkste mensen uit Frankrijk,
maar ook uit Engeland en Ame
rika uit. Tegen apéritif-tijd begint het er druk te
worden. De piccolo's verzamelen kleine fortuinen
aan de royale fooien, die zij met het openen van
portieren verdienen en de zelfbewuste kellners
dragen af en aan met de consumpties, die hier toch
al gauw een rijksdaalder kosten.
wereld er minstens een paar keer ge
weest. Dat zijn ze voor hu.« stand ver
plicht.
Laat die kellner ineens geweldig boos
worden op zijn maitre d'hotel, zijn chef
dus. Laat er nu in dit keurige dure open
luchtscafé, waar men voor een flinke
maaltijd al gauw veertig gulden be-
x--taalt, plotseling een scheldpartij op-
Toen werd er om de rekening ge- !aaien« die een, minuut daarna uitloopt
vraagd. De kellner, met het gezicht van m een ferme •ehop, die de m rok ge-
iemand die gewend is millioenen te in- stoken maitre d hotel geeft onder het
presenteerdeachterste van de earcon. Laat die ear-
Erich von Stroheim
verscheen in
Cascade
papiertje achterste van de gargon. Laat die gar
Vde SS Duitse K
z ^viieZ, tfM d^ fws ^kéép=ijnd^éiiei
VetaTgebkea£ KUefnS SïSïïf -eidem M^ar
jonge vrouw. De gerant vliegt buigend dat het er drie waren. Kellner boos, heer £e d a° dl3«dhoer ka jofte ^aann
naderbij en de heer Stroheim schrijdt vriendelijk maar onverbiddel ijk Hij en begon nu pas eoed te bakkeleien zo-
met kleine pasjes tussen een haag van wenste er slechts drie te betalen Hier- d d| aE kaUen tussen
kellners naar een tafeltje in de zon. op rende de maitre d'hotel naderbij, om keurige dure en zo "p hun ruri Besteld
werd. De kellner legde uit van de vier
In de „Porte de Versailles" te Parijs werd een tentoonstelling
gehouden, die de naam draagt „Salon des inventions". De heer
tanvial bespeelde aldaar een veelzijdig instrument, dat tegelijker
tijd banjo, gitaar en viool is.
hen uit elkaar te warren. De rok van de
Intussen was er aan het tafeltje naast rondjes, de heer, vriendelijk, hield het fopvallend ge-
„«„1 „„«„I lieden bii de drie rondies scheurd en de garqon zag er uit als
bij de arie rondjes. een bokser, die wel wil tonen het niet
Nu is het m die deftige gelegenheden te hebben kunnen winnen. Daarna
zo, dat de klant uiteindelijk altijd ge- kwam de politie. Heel discreet, vanwege
lijk krijgt. De klant is koning en wan- de instelling, waar men in de
neer hii ervan overtuigd zeat te ziin laatlte V1J' !n zav?n,tlg, laar immers nog
neer nij ervan ovenuiga zegt ie zijn noolt ZQ lets had be]eefd De ke]Iner
drie maal cognac te hebben besteld, werd ontslagen en de maitre d'hotel
dan besluit de maitre d'hotel, dat het trok een andere rok aan. En het vro-
er ook drie geweest zijn en dat de l^ke gezelschap van de vier rondjes
me een stel nogal luidruchtige lieden
neergestreken. Ze wairen met een taxi
gekomen, wat eigenlijk al helemaal
niet is, zoals het hoort. Zij comman
deerden een „rondje" cognac. Ook dat
is helemaal niet zoals het hoort. In
die deftige gelegenheden bestel je
nooit een „rondje" en ook nooit cognac
zonder meer. Je specialiseert hoeveel
glazen je wenst te hebben en vooral
ook welke soort cognac. Maar de kell
ner was een democraat en kwam even
later toch met de cognac terug.
Een kwartiertje daarop bestelde
het gezelschap weer een rondje cognac.
Een kwartier later nog een en toen
nog een. De stemming was intussen
gestegen en de keurige dure klanten
van de Cascade wierpen verontwaar
digde blikken op dat stel drinkers, dat
zjjn fatsoen niet kon houden.
kellner zich dus heeft vergist. Zo ging ge^U^m zonZTZTw be-
het ook nu toe. De maitre d'hotel maak- talen in het Bois de Boulogne te ver
te zijn verontschuldiging voor de 'ver- dwijnen.
gissing van de kellner, maar... die ..Zo ziet" dus' dat .^et ..recht" altijd
Li7„„ „w™ z«n loop heeft. De kellner eiste eerlijk-
kellner nam het niet. heid en werd ontslagen. De maitre
Voor ik verder ga, wil ik er eerst d'hotel sloeg hem met een karaf tegen
de aandacht op vestigen, dat de Cascade de grond en kreeg een nieuwe rok. En
al ruim vijf en zeventig jaar bestaat. In de drinkebroers, die de kellner wilden
deze tijd zijn de deftigste, beroemdste oplichten, konden rustig weggaan zon
en gefortuneerdste mensen uit heel de der iets te betalen.
Zoals gemeld, heeft de Zweedse
industrieel, dr. Gren, een demon
stratie gegeven met een model van de
door een tweetal Duitse uitvinders ge
construeerde trein, welke gebruik
maakt van slechts één rail. De trein,
die reed op een proefbaan van een
mijl, welke was uitgelegd op de
Fühlingerheide, nabij Keulen, bereik
te een snelheid van 135 km. per uur.
De „monorailtrein" wordt voortbe
wogen door electrische energie en
wordt op een afstand bediend. Ze is
gemaakt van aluminium, dat in stroom-
lijnvorm is geperst. De locomotief en
de wagons vormen niet twee geschei
den delen, zoals bij de thans in ge
bruik zijnde treinen, doch een eenheid
De lijn ligt op korte pilaren. Als de
trein eenmaal in het verkeer toegepast
zou worden, zou zij volgens de des
kundigen een snelheid van 350 km. in
het open veld en 150 km. in de steden
kunnen bereiken. Ingenieurs zeiden,
dat deze trein het moderne transport
een halve eeuw vooruit doet gaan Er
zijn al plannen om de monorailtrei-
nen" in Belgisch Congo en verscheide
ne delen van Europa te gaan gebrui
ken.
(Van onze correspondent te Brussel)
IN de bjjna hopeloze poging, die Belgie
doet om tot verbetering van het we
gennet^ te komen, is een belangrijke
stap vóóruit gezet door de plannen, die
zojuist ontworpen zijn om het zoge
naamde systeem van signalisatie geheel
te herzien en door een beter te ver
vangen. Tot hiertoe was het met die
signalisatie op de wegen treurig ge
steld. Het kon gebeuren, dat de auto
mobilist onderweg kleine palen tegen
kwam, waarop een plankje getimmerd
was, dat de weg aanwijst naar een na
burig dorp, een methode van wegaan-
wijzing, die misschien vijftig jaar gele
tien bruikbaar was, maar tegenwoordig
heeft afgedaan.
Al deze, dikwijls verregende en
scheefgezakte plankjes worden nu op
geruimd en gaan plaats maken voor
aanwijzers, waarop de weg naar een
belangrijke stad wordt aangeduid.
Daarom is door de directeur-generaal
der wegen een heel krijgsplan van weg-
signalisatie ontworpen. „Spijtig genoeg"
zegt hij, „ontmoeten wij nog tamelijk
ernstige moeilijkheden: zij spruiten
voort uit het gebruik van twee talen".
Een voorbeeld: als men de stad Halle
verlaat, die zich in de Vlaamse taai
streek bevindt, leest men op de wijzer-
palen „Bergen en Doornik", in plaats
van „Mons" en „Tournai", wat voor,
vreemdelingen grote moeilijkheden op
levert. Men is nu van plan niet slechts
de verkeerstekens te verdubbelen door
er de namen in beide landstalen op aan
te brengen, maar voor hen, die lange
afstanden afleggen, wil men er ook
aan toevoegen: „Paris" en „Lille" bij
voorbeeld. Met andere woorden: er
wordt meer perspectief gegeven,
NEENMr CAI
(Van onze televisie-medevi
VERSCHOLEN in de r
van toelichting op de
ting van Onderwijs, 1
en Wetenschappen geeft de
ter, mr J. M. L. Th. Cals,
nen, dat het moeilijk zal zijl
experimentele periode de t
„selfsupporting" te make
Cals staat op het standpunt,
televisie haar kans moet
met het oog op de daarmee
hangende belangen voor
export-industrie, welke ee
nenlandse markt dringend 1
ook met het oog op het f
in het najaar in Duitsland e.
tal TV-zenders zal gaan i
waarvan de programma's ii
delen van ons land waarne
zullen zijn. Een dergelijke i
keling kan naar de menii
mr Cals ook in België
verwacht.
Het is altijd een vrij lastige
doorgronden wat een Nederlai
nister in een officieel stuk wil
Eewindslieden, die zich in he
lijkse leven van een alleszins
lijke taal bedienen, hullen zii
zij zich op het niveau van h
bevinden, in een raadselachtige
kingswijze, die vaak zo al ni<
onverstaanbaar, dan toch vi
dubbele uitleg vatbaar is.
Wat ons namelijk in hoge n
baast is in de eerste plaats, da
nister van Onderwijs, Kunsten
tenschappen zich in stede van 1
op de grote waarde van de tek
middel om cultureel verantwoc
gramma's aan de kijkers te
zich bij het geven van zijn men
de toekomst min of meer plaat:
standpunt van zijn collega va
mische zaken. Want het mag
mercieel gezien inderdaad zo
d- TV hier haar kans moet het
het oog Op de belangen van Phi
mag toch gerede verwachtei
minister, die als staatssecre
eerste TV-uitzending in Nede:
(fotogeniek) spreker opende, di
zou hebben gelegd op de kwal
de programma's en op het toe
televisie-bestel, dus op de v
straks, als het tweede expei
jaar achter de rug is de Nee
Televisie Stichting in haar huid
(met de vijf zuilen van VARA
KRO, AVRO en VPRO) za
voortbestaan, na verkregen
machtiging.
Om deze twee bijzonder be
punten gaat het. Zij hangen nau
W;j hebben er in een vorig art
de TV op gewezen, dat de vro
mannen in Bussum een jaar
met groot enthousiasme zijn b
Zij waren verliefd op het ex
en zijn dit tot op zekere hoogt,
is de liefde tengevolge van
„koude douches" van hoger t
enigszins bekoeld. Het is ons r
onmogelijk een beeld te geve
omstandigheden, waaronder in
wordt gewerkt. De technische
ningen zijn, het gebrek aan ruir
gelaten, voortreffelijk. Maar
schillende TV-afdelingen der r
roepvereniglngen hebben met
nisch tekort aan geld te kamp.
Televisie is ontzaglijk
Men heeft gemeend om
satorische reden het
medium in handen te moe
ven aan de radio-omroep1
gingen. Daarbij maakte m
den beginne af aan de fou
en TV te combineren. Tele
heel iets anders. Er is dus
brek. Dit zou overkomeli
indien de zaak organis
maar klopte.
Dat is evenmin het gev
menen te mogen zeggen,
reeds kan worden vastgest
het experiment op organis
gebied is mislukt. Of: de^
zal in Nederland nimmer i<
den wanneer de omroepve
gen de kans blijven krijgei
programmatisch „vliegen
vangen".
Daarbij blijven wij voor
blik buiten de vraag of de reel;
TV zal moeten worden toege:
is bekend, dat tal van grote
bureaux gereed staan deze re
verantwoorde wijze op het bef
te introduceren. Evenmin v
thans een weg aangeven, waa
TV in Nederland tot een af;
instituut wordt, dat zijn plas
dé omroepverenigingen gaat
De tijd voor een dergelijke
nog niet rijp.
Wel was het onze bedoeling
wondering erover uit te spt
minister Cals klaarblijkelijk
sche redenen laat gelden, waa:
de toekomst van de TV in
spreekt. Natuurlijk, het wel er
Philips is voor ons land van
gewicht. Doch de algemeen ir
pelijke kant en de culturele
het vraagstuk behoren zond
het beeld te beheersen, dat ds
qnj geestesoog doet verschiine
de zender te Lopik niet in de
