WIJ IN NEDERLAND
iemidden van de volkeren
De verhouding met Djakarta
werd er niet beter op
Onze luchtvaart zwaar getroffen
een nieuwe regering
Via vier formateurs en een „pseudo" naar
WEK DE GAL
IN UW LEVER OP
OUDEJAARSNUMMER
Woensdag 31 December 1952
Verwarring der were!d slaat terug
op de enkele mens
Waartoe en waarheen?
Machteloos?
t't gouden hart
Van 's levens openende roos,
Want daar is wel min
MOMENT VAN
BEZINNING
Zij gingen heen
Woningbouw ontkwam aan impasse
INDONESIË EN „DE WEST"
Vorderingen tav de
Antillen en Suriname
-
En
„Piet" verdween....
Het Huis Europa
KOU GEVAT...
ORTGELEDEN LIEPEN WE DOOR een smalle straat tussen twee grachten in
de Amsterdamse binnenstad. Enkele minuten tevoren waren wc het wijde
Damplein overgestoken. Hoog boven het gewirwar van winkelende mensen stond
daar stil de groene Kerstboom van 't „Leger" met het honderdvoudige witte licht.
De gevels van de grote winkelpanden tekenden zich met groene, blauwe en hard-
rode lichtlijnen af tegen de donkere avondlucht. Talrijke etalages waren op een
bijna overdadige en voor velen onbereikbare weelderigheid ingericht. Bij een
bloemenstalletje kocht een meisje een witte en een blauw bloeiende hyacinthen-
bol. We hadden onze geest ontspannen de aanblik van dat alles verwekte welko
me, warme gevoelens in ons hart. In de smalle straat sloeg het masker van deze
wereld toch weer stuk.
Uit een van de deuren kwam een vrouw naar buiten, toen een jongere man.
Deze snelde achter de vrouw aan, greep haar bij de arm en duwde haar terug
naar de deur. De woorden, die bij de toen ontstane worsteling tegen de hoge,
vochtige gevels uiteenkraakten, zullen wc niet herhalen. Ze ademden bittere
baat. Wij hadden niet gedacht, dat een man ooit tegen een vrouw, een mens tegen
een mens, zulke taal zou kunnen uiten. Het masker sloeg stuk.
In de ogen van de vrouw huiverde de angst, lag de bepauwdheid van een die
pe ellende. En we herkenden daarin een van de facetten van die ook dit jaar
weer gegroeide, gloeiende karbonkel, die het hart der mensheid poogt te verte
ren met zijn schier ontstuitbare straling van wantrouwen, haat. bedrog en meer
dan dierlijk sadisme. Een straling die we kunnen waarnemen in Azië en Euro
pa, in Amerika en in Nederland, in de straat waar wij wonen. Een straling, die
zich voortdurend poogt te versterken door het gebruik van mensenharten als on
misbare reflector.
„WIJ de Volkeren van de Verenigde
Naties zijn vastbesloten volgende
generaties te bewaren voor de plaag van
de oorlog, opnieuw te vestigen het ge
loof in de fundamentele mensenrechten,
in de waardigheid en waarde van men
selijke persoonlijkheid, in de gelijke
rechten van mannen en vrouwen, en
volken". Een plechtige verklaring, in
het jaar 1945 in San Francisco onderte
kend. door de Russen en de Amerika
nen, de Chinezen en de Britten, de
Zuidafrikanen en de Nederlanders. Een
L,
Dijk
BERTUS AAFJES, de moderne
dichter, schreef in het diepst
van de hongerwinter, onder
gedoken in het wijde Friese land,
zijn prachtige lange gedicht: Een
voetreis naar Rome. Het eindigt
met deze welluidende regels:
„Mijn dagen gaan als grote
{gouaen rozen
Open en dicht naar de luim
{van 't seizoen".
Het klinkt wat overmoedig ook
Aafjes zal momenten kennen zon
der rozengeur en maneschijn
maar toen haakt op Oudejaars
avond zich even in mijn gedach
ten vast het beeld van die drie
honderd en zoveel rozen, bijeen
gegaard tot één reusachtig geurig
bouquet. Dan verwens ik dit
beeld, want het past evenmin bij
deze tijd als Aafjes' voetreis bij
de hongerwinter.
Ja, huisvrouw, het leven schijnt
geen plaats meer te bieden voor
poëzie. Oudejaar is niet langer 't
rustig bezinnen op wat er achter
ons ligt, Oudejaar is de benauwde
vraag: wat zal van ons, angstige
na-oorlogse mens, het komende
jaar vragen? De vrede heeft niet
met zich meegebracht waarnaar
we in de donkerste uren van ons
bestaan gehunkerd hebben: een
betere, een veiliger wereld, ge
dragen door het idealisme van
millioenen mensen.
Het lijkt alles zo uitzichtsloos.
De U.N.O.? De Veiligheidsraad?
„Words, words, words." En als wij
huisvrouwen de krant lezen den
ken *"ij vaak: „Ach, hadden wij
het heft maar in handen, dan zou
alles er zo heel anders uitzien".
We voelen ons een beetje machte
loos en overgeleverd in deze
maatschappij, die beslist over de
kinderen die wij baren en groot
brengen. Het is alsof wij mets
kunnen doen voor deze wereld
die, we beseffen het in de dagen
tussen Kerst en Nieuwjaar duide
lijker dan anders, zo'n trooste
loze warboel is. Maar toch....
zorgen onze bezige handen voor
de traditionele oliebollen, de ap
pelbeignets, de feestelijke mid
dernachtdis. We toveren de knusse
oud-vaderlandse sfeer te voor
schijn. die past bij deze avond En
misschien vermoeden wij niet hoe
belangrijk het is wat we doen.
Het zinkt immers zo in het niet
bij al die andere, grotere dingen
die in de wereld gebeuren.
WE moeten het ons op deze
avond, die tot overpeinzing
noodt, voor de zoveelste
maal realiseren: de samenleving
is ziek en wij, die mogen zorgen
voor een gezin, zo'n kleine cel
van het grote geheel, hebben de
mooiste, de rijkste taak, die voor
een vrouw is weggelegd. We heb
ben geen beroep, we zijn „maar
buisvrouw, doch in onze handen
ligt evengoed het lot Yan
mende geslachten als in die van
de staatslieden, met opperste
macht bekleed.
Die gedachte geeft rust. We zijn
niet gedoemd tot nietsdoen, tot
machteloos toekijken. We vormen
en boetseren de mensen, die later
het roer zullen overnemen. Hoe
we dat doen? Daar heeft ieder zo
haar eigen inzichten en ideeen
over Het vraagt de volle, de
evenwichtige mens, die ja zegt
tegen het leven, hoe dan ook. En
als we er naar streven zó te zijn.
dan kunnen we vanavond tóch
eindigen met een paar regels
noëzie van die andere levensblije
-lichter, Boutens:
Zo lacht dan vrij naar
{vreugd dan smart
Maar alle smart is eindig,
[alle vreugd is eindeloos"
verklaring voortvloeiend uit het be
faamde door Roosevelt en Churchill in
Augustus 1941 opgestelde Atlantic
Charter, dat sprak over een toekom
stige samenwerking van alle volken en
een waarborg voor alle mensen om een
eigen leven te leven, bevrijd van vrees
en .bedreiging.
Op dezelfde gedachte berust de op
10 December 1948 door de Alg. Verga
dering van de Ver. Naties met grote
meerderheid van stemmen onderschre
ven „Verklaring van de Rechten van
de Mens", waarvan artikel drie zegt:
„Een ieder heeft recht op leven, vrij
heid en onschendbaarheid van zijn per
soon" en artikel vijf: „Niemand zal on
derworpen worden aan folteringen noch
een wrede, onmenselijke of onterende
behandeling of bestraffing".
Het Atlantic Charter werd nu ruim
elf jaar geleden opgesteld en betekende
een stimulans voor de daadwerkelijke
strijd tegen het fascisme, gaf een straal
van hoop in het gemoed van de mens,
die temidden van vuur en ontzetting
dreigde ten onder te gaan. De Organisa
tie van de Verenigde Naties kwam
voort uit de noodzakelijke behoefte aan
een gesprekpodium voor de volkeren,
mede gevoed door een brok eerlijk en
hoopvol idealisme,
Maar wij in Nederland, de man in
Wenen, de vrouw in New Delhi en de
student in Seoel, wij, die allen zoekend
naar warmte neerhurkten bij die klei
ne, stille blauwe vlam der hope, durf
den niet achter om zien. Wij wisten
daar in een holle, stekende koude de
onmiskenbare schaduw van machtswel
lust, wreedheid, gebrek en verdriet, die
ons telkens weer trachtte te benaderen.
Een schaduw, waaruit de geesten van
angst, wantrouwen en onderdrukking
elk volgend moment opnieuw zouden
kunnen ontsnappen.
Het jaar 1952 is bijna ten einde. Wan
neer gij deze woorden onder ogen krijgt,
is dit jaar 1952 nog maar enkele uren
toegemeten. Dan stappen we over in
de volgende dag, de eerste van een
nieuw jaar, dat voor sommigen onzer
misschien nog langer zal duren dan
het oude, of nog sneller voorbij zal
glijden.
We kunnen elkaar voor dat nieuwe
jaar oprecht vee! goeds toewensen,
maar weten terzelfdertijd, dat de stro
men, die over de wereld golven ons,
merendeels buiten eigen wil en kracht
om, zullen pogen mee te trekken. De
angst zal groeien. En het wantrouwen.
Dat wij 's nachts door onwezenlijke ge
dachten uit de slaap zullen wakker
schrikken. Dat veel van het plezier, dat
we tegen betaling in deze wereld krij
gen voorgeschoteld tenslotte toch bui
ten ons zelf ligt en een armzalige en
tijdelijke vlucht betekent uit de sfeer
van alle dag. Dat geestelijke eenzaam
heid velen onzer wederom tot stikkens
toe zal benauwen. Dat .bittere armoe
veler deel zal zijn en de weelde en het
comfort, waarin vele anderen leven
een in wezen onheilspellend karakter
zal dragen.
De mens van 31 December 1952 in
Nederland, en elders in deze wereld,
gaat gebukt onder de onzekerheid om
trent de toekomst. De ene mens zal
steeds meer een diepe vrees gaan
koesteren voor de ander. Het is de
neerslag van de haat en het wantrou
wen, die kunstmatig en hemelhoog
wordt verwekt in de massa der volke
ren en voortwoekert als een verterend
vuur. Een vuur. dat wordt gevoed door
een geraffineerde, op averechts gebruik
van de resultaten der psychologische
wetenschap gebaseerde, propaganda, die
de waarheid verstikt en als bewust
doel louter en alleen „verwarring"
heeft.
Dit mag dan voor een bepaald deel
schijnbaar buiten Nederland omgaan,
de werkelijkheid is anders. Grenzen,
die nationaal heten, hebben, al mogen
er dan nog paspoorten, douanebarrières
]~)E MAN, die tegen het einde
van het jaar als taak heeft een
overzicht te schrijven van het
geen zich binnen de grenzen van
Nederland gedurende de afgelo
pen periode van driehonderd zes
en zestig dagen heeft „afge
speeld", kan de honderden kran
ten, die dat jaar beneden zijn
kantoor van de persen gleden en
inmiddels werden gebundeld op
nieuw ter hand nemen, doorbla
deren en daaruit de voornaamste
gebeurtenissen in dat voorgestel
de overzicht samenvatten. Hij
kan voor een keer ook een
andere weg bewandelen en zich
afvragen hoé het geweld van
het wereldgebeuren wentelt en
stroomt om hem en de ruim tien
millioen andere mannen, vrou
wen en kinderen, die zijn vader
land bewonen: het gebeuren, dat
geen nationale grenzen meer
kent en raakt aan elke bewoner
van deze aarde of hij bewust
leeft óf wel dat alles volkomen
passief en onverschillig onder
gaat. De gedachten, die hem op
deze wijze als een moment van
bezinning op de grens van 1952
en 1953 ten slotte uit de pen
vloeiden, vindt ge hiernaast af
gedrukt.
en taalverschillen bestaan, voor het
overige afgedaan. De geest kent geen
grenzen. Het grote Kwaad lacht om
rood-witgeschilderde slagbomen. Twee
wereldoorlogen brachten een in de ge
schiedenis niet eerder gekende omme
keer en het lot van het kind, dat woont
op het kleine vulkaaneiland Saba kan
binnen korte tijd volkomen worden
veranderd door een handtekening, die
duizenden kilometers verder in Wash
ington of Moskou of Peking op papier
wordt gezet. Wanneer wij willen schrij
ven over „Nederland in 1952", is het dui
delijk, dat dit niet meer mogelijk is
zonder over de grenzen heen te zien.
Wij dienen ons dat op een moment van
bezinning tussen oud en nieuw sterk
bewust te zijn.
V
Het moet toch zó met een dergelijke
bezinning zijn, dat wij op verkenning
uitgaan, op verkenning naar het wezen
van èn lijnen in ons eigen bestaan en van
de wereld rondom ons. Dan zal het
waarom en het waarheen weer in on
ze gedachten rondwaren. Wij, en elk
voor zich, zullen zoeken naar en hopen
op een antwoord, dat niet louter grauw
heid bevat, dat in zich draagt een weg
wijzer, een lichtende groene pijl naar
rust en vrede en vooral geestelijke vei
ligheid. Wij zullen in gedachten met on
ze hand rondtasten in het duister en
zoeken naar een andere hand, een
woord, eên blik, die ons zal opheffen,
zal steunen bij het betreden van de
weg, die zich vóór ons opent.
Elk gezin, elke natie, het gehele
mensdom ten slotte is opgebouwd uit
enkele individuen en het begin van een
opgaan van de duisternis in het licht
zal moeten voortkomen uit de harten
van de enkele mens. Harten, die ge
vuld dienen te zijn met onzelfzuchtige
liefde en eerlijkheid. Van ons zelf uit
moeten wij dan toetreden tot de ge-
nooR
cf om
DE dood leed onze Nederlandse
gemeenschap in het afgelopen jaar
enkele grote verliezen. Vrij plotseling
overleed op de eerste dag van dit jaar
te Ermelo op 71-jarige leeftijd prof. dr.
Ph. Kohnstamm, oud-hoogleraar in de
paedagogiek en in de thermodynamica.
Even plotseling was op 26 Januari het
verschieden op 87-jarige leeftijd van de
"laatste der Tachtigers" Lodewijk van
Deyssel, ere-doctor aan de universiteit
van Amsterdam wiens werkelijke naam
was K. J. L. Alberdink Thijm. Hij was
medeoprichter van „De Nieuwe Gids"
(1865).
De internationale wetenschappelijke
wereld verloor een van haar vooraan
staande krachten door het heengaan
van prof. dr. H. A. Kramers op 25
April te Leiden. Hij werd 57 jaar. Prof.
Kramers was voorzitter van de atoom
commissie der Ver. Naties en mede-or
ganisator van het Noors-Nederlandse
kernonderzoek.
Op 6 Mei stierf 81 jaar oud in Noord-
wijk dr Maria Montessori, die reeds 15
jaar in ons land woonde, waar men
voor haar over de gehele wereld be
kend geworden onderwijssysteem een
werkcentrum had gesticht. Zij was ge
boren in Italië en was in dat land de
eerste vrouw die promoveerde tot doc
tor in de medicijnen en de chirurgie.
Het heengaan op 31 Mei van Jhr.
Michiels van Verduynen, sinds 1939
Nederlands gezant en sinds 1942 ambas
sadeur te Londen was een gevoelig ver
lies voor onze diplomatieke dienst. Hij
stond bij het Britse Hof en de Engelse
regering in hoog aanzien.
Na een langdurige ziekte overleed op
2 Juli in Amsterdam de bekende com
poniste en pianiste Henriëtte Bosmans.
Zij werd 56 jaar.
De 22 Augustus werd voor de Neder
landse Perswereld een dag van rouw
en droefheid. Te Amsterdam overleed
op 61 jarige leeftijd de heer J. J. F.
v. d. Bergh, redacteur van het dagblad
„Trouw", oud-voorzitter van de Vereni
ging „De Amsterdamse Pers" en secre
taris van de Ned. Journalisten Kring.
Ook de toneelwereld trof een zware
slag. Op 22 September stierf in Am
sterdam na een korte ziekte op de
leeftijd van 62 jaar de acteur Cor Ruys.
Hij was de laatste tijd leider van „Het
Vrije Toneel".
Op 21 November overleed in een rust
huis te Amsterdam op 82 jarige leeftijd
de grote dichteres Henriëtte Roland
Holst-van der Schalk.
Generaal H. G. Winkelman, oud-
opperbevelhebber land- en zeemacht,
overleed op 27 December te Soester-
berg. Hjj werd 76 jaar.
meenschap waarin en waaruit wij le
ven.
Wij mogen ons hart ontvankelijk ma
ken voor de sublieme Liefde, die is uit
God, die is onuitputtelijk en universeel.
De mens. die zich daarvoor open stelt,
zal beseffen, dat een nieuw licht in zijn
hart gaat gloeien, dat zijn leven bo
venmate rijk gaat worden en de vreug
de in zijn leven gèèn namaak is. Die
mens zal deze vreugde en die onstuit
bare liefde moeten overbrengen op de
ander. Op die wijze alleen zal gebouwd
kunnen worden aan een nieuwe ge
meenschap, die niet steunt op economi
sche en staatkundige planning, maar
op geestelijke waarden, die onverwoest
baar en onoverwinnelijk zijn.
Dan valt de vrees weg, omdat deze
mens met God in het einde der dagen
als Overwinnaar zal aantreden. Niet
Nederland, nóch Frankrijk of Oosten
rijk, maar elke mens voor zich, die zijn
hand in die van God heeft gelegd, zal
met een gerust hart het nieuwe jaar
kunnen binnengaan. Een jaar, dat nieu
we kansen geeft voor elk mens. Want
het bestaan van welk mens dan ook in
deze wereld heeft zin en betekenis en
niemand behoeft vergeefs te arbeiden.
Moge het U in 1953 wel gaan!
W. KOK.
UEN VAN DE grootste maatsehappe-
lijke en sociale problemen, waar
mede ons volk na het einde van de
tweede wereldoorlog kreeg te kampen,
was het ontstellende gebrek aan woon
ruimte. De bouw van nieuwe woningen
kwam, begrijpelijk, slechts langzaam
op gang en bereikte pas in 1949 het
jaarlijkse vooroorlogse peil, uiteraard
voor het inhalen van de ontstellend
grote achterstand en het opvangen van
de door de groei der bevolking sterk
vergrote behoefte nog alleszins onvol
doende. Men zie op bovenstaand
kaartje, dat het jaar 1951 tot nu toe
een topjaar werd met 58.666 gereed ge
komen woningen. Wat niet werd aan
gegeven, doch evenzeer van grote be
tekenis was, is de bouw van nieuwe
scholen. In 1951 kwamen 356 complete
scholen gereed. Voorts werden in dat
jaar 102 kerken gebouwd.
De bouwactiviteit liep in de eerste
maanden van het nu aflopende jaar
terug door moeilijkheden bij de finan
ciering. Minister In 't Veld beloofde
wel 50.000 huizen, maar wij hadden er
eerlijk gezegd een hard hoofd in. Er
moest geld komen en het kwam er. Het
toegestane rentecijfer werd iets opge
trokken en drie nationale woning
bouwleningen, waarbij H.M. de Konin
gin het volk aanspoorde samen te wer
ken „om eendrachtig uit het moeras"
te komen, brachten 127 millioen gul
den op. Elke gemeente profiteerde
ervan en spoedig kon het tempo bij de
bouwnijverheid weer worden verhoogd.
Minister In 't Veld zou nu beter zijn
belofte gestand kunnen doem, noemde
zelfs een cijfer van 55.000 woningen en
zeide dit getal indien in verband met
de werkloosheid nodig, hopenlijk te
kunnen opvoeren tot 65.000. Voor om
streeks 1960 schatte hij de woningmarkt
enigszins verzadigd. Men zal dan moe
ten terugvallen op 44.000 per jaar. Na
1955 verwachtte hij een begin te kun
nen maken met de krotopruiming.
Intussen kregen we een nieuwe rege
ring en ruimde minister In 't Veld het
veld. Zijn taak rust thans op de schou
ders van ir H. B. J. Witte.
UOEWEL In het afgelopen jaar zowel
met de Unie-partner in casu Indo
nesië als met de delen van het Ko
ninkrijk in „de West" velerlei overleg
is geweest, geven de resultaten niet
direct reden tot groot gejuich. Wat In
donesië betreft betekende de kwestie
Nieuw-Guinea van het begin af een
struikelblok, wat Suriname en de Ne
derlandse Antillen aangaat, waren er
tenslotte meer positieve resultaten al
dient nog met enige reserve de toe
komstige, wel nabije ontwikkeling in
deze tegemoet te worden gezien.
Op 1 Januari 1952 hield de Indonesi
sche minister van Voorlichting een re
de, waarin werd gezegd, dat men niet
naar het verleden wilde zien, de onder
handelingen met Den Haag over liquida
tie van de Unie zou voortzetten en zou
streven naar de terugkeer van West-
Irian tot het Indonesische grondgebied.
Toen een Nederlandse en een Indonesi
sche delegatie op 11 Januari in Den
Haag hun besprekingen over deze za
ken begonnen, werd de sfeer reeds ver
troebeld door de inbeslagneming van
voor N.-Guinea bestemde Nederlandse
wapens op de schepen Talissa en Blitar.
Op 2 Maart werden de besprekingen
zonder resultaat te hebben opgeleverd
opgeschort. Nieuw-Guinea ging „in de
diend hebbende kabinet te vervangen
door een nieuwe regeringsploeg.
TN partij-politiek en parlementair op
zicht beleefde ons land in 1952
De uitslag der verkiezingen voor de
Tweede Kamer bracht de KVP een on
merkwaardig jaar, een periode van verwacht verlies van twee zetels toe, - Tweede Kamer de re-
emoties, verrassingen en teleurstel- een even onverwachte wmst van idem 2ÏÏ1 uJL
lingen, waarbij wij vooral denken aan zoveel zetels voor de PvdA en Weiter
vs i /sn« n v-vT n ore ns /Ie» v* 11 a to c
ren Beel, Donker (de hengelaar)de pseu-
do-formateur Staf, die de hindernissen
voor Drees keurig opruimde, zodat deze
tenslotte in het laatste weekend van
Augustus aan het Staatshoofd een nieu
we ploeg met vele nieuwe gezichten
én nieuwe departementen kon presente
ren. Na een teleurstellende troonrede
togen kabinet en volksvertegenwoordi
ging weer aan het werk. De begroting
vue reeds en thans staan deze heren
nfer'gSnet^ld^VMrstef^ttó^v^brel- vaardYgden. ^VVD^kwi^ meteen se°Le^rwrdr^. Laat ons hopem™dat
ding ^anhetaanteMcden kV Tweede ^^kfenVmkst ^rwektW "WÖXwtó
Kamer, het m werking treden van de rmgs-vakcentrales en verwekte b;j for- erwii,
z.g. werkloosheidswet, de ontwikkeling mateur Drees zulk een wrevel, dat deze teronaerwijs.
van dp elders geschetste verhouding de heer Oud c.s. buiten zijn overleg met Zij tenslotte nog even gememoreerd,
met Indonesië Suriname en de Antillen de fractieleiders hield. De zaak liep dat prof. (Piet) Lieftipck als beheer-
en last but not least de stembusuitslag niét van een leien dakje. Dr Drees legde der van ons aller penningen verdween,
van de 25ste Juni èn de lalnop volgen- het formateursbijltje er bij neer, werd Verguizing, doch ook terecht verdiende
de pogingen om het zijn ontslag inge- achtereenvolgens opgevolgd door dè he- waardering werd zpn deel.
DOORDAT in de Ver. Staten on
langs een vliegtuig van het type
„Globemaster" neerstortte, welke
ramp aan zeven en tachtig mensen
het leven kostte, was het ongeluk,
dat de KLM op 22 Maart trof, toen
bij Frankfort in Duitsland de Con
stellation „Koningin Juliana" neer
stortte en vijf en veertig mensen
het leven verloren, de grootste
luchtvaartramp van het jaar 1952.
Op onze foto de resten van het ver
brande vliegtuig in het bos bij
Frankfort. In de inzet een afbeel
ding van de stewardes, mej. Truus
Gautier, die de ramp overleefde.
Ook de snelle ontwikkeling en de
opbouw van de Nederlandse mili
taire luchtvaart eiste dit jaar helaas
zeer veel slachtoffers. Vijftien Ne
derlandse straaljagers, merendeels
Gloster Meteors en een enkele
Thunderjet en bovendien een Har
vardlestoestel verongelukten. Daar
bij lieten vijftien meest jeugdige
vliegers het leven.
ijskast". Op 15 April deelde minister
Stikker in Detroit (VS) mede, dat de
Unie van Nederland met Indonesië
waarschijnlijk zou verdwijnen. Hij
hoopte wel op economische samenwer-
werking. Negen Mei trad in Djakarta
een nieuwe regering onder premier Wi-
lopo op. Deze bleek spoedig de politiek
t.a.v. van Nederland van het oude ka*
binet over te nemen.
Sindsdien is er eigenlijk weinig meer
gebeurd, dat tot 'n oplossing van zaken
leidde. Integendeel de wederzijdse ver
houding verslechterde door de houding
van Djakarta t.a.v. Nederlandse be
langen in Indonesië, de moordaanslag
op de Indon. mil. attaché in Den Haag
en veie overvallen op Java. Overigens
had Sukarno's regering in het eigen
land na de onrustige dag van 17 Octo
ber werk te over. En sprak de Neder
landse regering zich definitiever dan
tevoren uit tegen het afstaan van Wes
telijk Nieuw-Guinea.
In een oudej aarstoespraak voor de
Wereldomroep uitte minister Drees op
31 Dec. 1951 de hoop op goede resulta
ten t.a.v. de toen a.s. besprekingen met
de transatlantische rijksdelen. Op 3
April had in Den Haag de eerste zitting
van de Ronde Tafel Conferentie met de
delegatie uit de West plaats. Op 25 Mei
werd de samenspreking opgeschort,
omdat vooral met Suriname moeiliik
tot overeenstemming was te komen. In
het najaar had minister Kernkamp in
New York een onderhoud met delega
ties uit de West, stemde Suriname in
met nieuwe voorstellen en scheen een
spoedig accoord voorhanden. Zich de
jongste debatten in de Tweede Kamer
herinnerend, zal men weten, dat de
voortvarende minister' van verschillen
de kanten scherpe critiek ontmoette
ta.v.. van het zelfbeschikkingsrecht
van Suriname. Wij kunnen wel zeggen
helaas. Afgewacht dient te worden hoe
de situatie zich nu zal ontwikkelen.
Een spoedige afdoening van deze zaken
is voor het welziin van het Koninkrijk
van het grootste belang.
TOEN minister Drees op 11 Januari
voor een onofficiëel bezoek van twee
weken naar de Ver. Staten vertrok,
vertelde hij op Schiphol aan de pers,
dat hij inderdaad een ontmoeting zou
hebben met president Truman en minis
ter Acheson, maar, zo voegde hij er aan
toe, „het is echter aan hen om de on
derwerpen van het gesprek te bepalen
Toen wij dat hoorden, was het of we
een klap in het gezicht kregen. H»
deed ons Nederlands? hart pijn op die
wijze gesteld te worden voor het feit
van de geringe betekenis, die Neêrlands
stem is toebedeeld in het wereldkoor.
Een feit. een gelukkig en betekenis
vol feit, blijft echter, de rol, die ons
land kan spelen in de opbouw van net
Huis Europa. Wij denken aan de weer
een stapje tot het doel gekomen Bene
lux, aan de Kolen- en Staalgemeenschap
en andere in diverse stadia van ontwik
keling verkerende Europese organen.
Laten wij hopen, dat onze gezagsdragers
voor de rechten èn de plaats van Ne
derland in het a.s. Verenigd Europa
zullen vechten, zullen pal staan. De we
derzijdse zaak is het meer dan waard!
U tuil '8 morgens „kiplekker"
uit bed springen.
Elke dag moet uw lever een liter gal
aw ingewanden doen stromen, anders ver»
:eert uw voedsel niet, het bederft U raaW
verstopt, wordt humeurig en loom. Nee®
ie plantaardige CARTER'S LEVERPU*
LETJES om die liter gal op te wekken e#
aw spijsvertering en stoelgang op natuur*
lijke wijze te regelen. Een plantaardig tacni
middel, onovertroffen om de gal te aoe»
stromen. Eist Carter's LeverplUetje#
(Advertentie mg Med
Bedek keel en borst met de pijn
stillende Thermogène; de welda
dige warmte-verjaagt verkoudheid
(Advertentie, iflg
Mid.)