WIJ IN NEDERLAND iemidden van de volkeren De verhouding met Djakarta werd er niet beter op Onze luchtvaart zwaar getroffen een nieuwe regering Via vier formateurs en een „pseudo" naar WEK DE GAL IN UW LEVER OP OUDEJAARSNUMMER Woensdag 31 December 1952 Verwarring der were!d slaat terug op de enkele mens Waartoe en waarheen? Machteloos? t't gouden hart Van 's levens openende roos, Want daar is wel min MOMENT VAN BEZINNING Zij gingen heen Woningbouw ontkwam aan impasse INDONESIË EN „DE WEST" Vorderingen tav de Antillen en Suriname - En „Piet" verdween.... Het Huis Europa KOU GEVAT... ORTGELEDEN LIEPEN WE DOOR een smalle straat tussen twee grachten in de Amsterdamse binnenstad. Enkele minuten tevoren waren wc het wijde Damplein overgestoken. Hoog boven het gewirwar van winkelende mensen stond daar stil de groene Kerstboom van 't „Leger" met het honderdvoudige witte licht. De gevels van de grote winkelpanden tekenden zich met groene, blauwe en hard- rode lichtlijnen af tegen de donkere avondlucht. Talrijke etalages waren op een bijna overdadige en voor velen onbereikbare weelderigheid ingericht. Bij een bloemenstalletje kocht een meisje een witte en een blauw bloeiende hyacinthen- bol. We hadden onze geest ontspannen de aanblik van dat alles verwekte welko me, warme gevoelens in ons hart. In de smalle straat sloeg het masker van deze wereld toch weer stuk. Uit een van de deuren kwam een vrouw naar buiten, toen een jongere man. Deze snelde achter de vrouw aan, greep haar bij de arm en duwde haar terug naar de deur. De woorden, die bij de toen ontstane worsteling tegen de hoge, vochtige gevels uiteenkraakten, zullen wc niet herhalen. Ze ademden bittere baat. Wij hadden niet gedacht, dat een man ooit tegen een vrouw, een mens tegen een mens, zulke taal zou kunnen uiten. Het masker sloeg stuk. In de ogen van de vrouw huiverde de angst, lag de bepauwdheid van een die pe ellende. En we herkenden daarin een van de facetten van die ook dit jaar weer gegroeide, gloeiende karbonkel, die het hart der mensheid poogt te verte ren met zijn schier ontstuitbare straling van wantrouwen, haat. bedrog en meer dan dierlijk sadisme. Een straling die we kunnen waarnemen in Azië en Euro pa, in Amerika en in Nederland, in de straat waar wij wonen. Een straling, die zich voortdurend poogt te versterken door het gebruik van mensenharten als on misbare reflector. „WIJ de Volkeren van de Verenigde Naties zijn vastbesloten volgende generaties te bewaren voor de plaag van de oorlog, opnieuw te vestigen het ge loof in de fundamentele mensenrechten, in de waardigheid en waarde van men selijke persoonlijkheid, in de gelijke rechten van mannen en vrouwen, en volken". Een plechtige verklaring, in het jaar 1945 in San Francisco onderte kend. door de Russen en de Amerika nen, de Chinezen en de Britten, de Zuidafrikanen en de Nederlanders. Een L, Dijk BERTUS AAFJES, de moderne dichter, schreef in het diepst van de hongerwinter, onder gedoken in het wijde Friese land, zijn prachtige lange gedicht: Een voetreis naar Rome. Het eindigt met deze welluidende regels: „Mijn dagen gaan als grote {gouaen rozen Open en dicht naar de luim {van 't seizoen". Het klinkt wat overmoedig ook Aafjes zal momenten kennen zon der rozengeur en maneschijn maar toen haakt op Oudejaars avond zich even in mijn gedach ten vast het beeld van die drie honderd en zoveel rozen, bijeen gegaard tot één reusachtig geurig bouquet. Dan verwens ik dit beeld, want het past evenmin bij deze tijd als Aafjes' voetreis bij de hongerwinter. Ja, huisvrouw, het leven schijnt geen plaats meer te bieden voor poëzie. Oudejaar is niet langer 't rustig bezinnen op wat er achter ons ligt, Oudejaar is de benauwde vraag: wat zal van ons, angstige na-oorlogse mens, het komende jaar vragen? De vrede heeft niet met zich meegebracht waarnaar we in de donkerste uren van ons bestaan gehunkerd hebben: een betere, een veiliger wereld, ge dragen door het idealisme van millioenen mensen. Het lijkt alles zo uitzichtsloos. De U.N.O.? De Veiligheidsraad? „Words, words, words." En als wij huisvrouwen de krant lezen den ken *"ij vaak: „Ach, hadden wij het heft maar in handen, dan zou alles er zo heel anders uitzien". We voelen ons een beetje machte loos en overgeleverd in deze maatschappij, die beslist over de kinderen die wij baren en groot brengen. Het is alsof wij mets kunnen doen voor deze wereld die, we beseffen het in de dagen tussen Kerst en Nieuwjaar duide lijker dan anders, zo'n trooste loze warboel is. Maar toch.... zorgen onze bezige handen voor de traditionele oliebollen, de ap pelbeignets, de feestelijke mid dernachtdis. We toveren de knusse oud-vaderlandse sfeer te voor schijn. die past bij deze avond En misschien vermoeden wij niet hoe belangrijk het is wat we doen. Het zinkt immers zo in het niet bij al die andere, grotere dingen die in de wereld gebeuren. WE moeten het ons op deze avond, die tot overpeinzing noodt, voor de zoveelste maal realiseren: de samenleving is ziek en wij, die mogen zorgen voor een gezin, zo'n kleine cel van het grote geheel, hebben de mooiste, de rijkste taak, die voor een vrouw is weggelegd. We heb ben geen beroep, we zijn „maar buisvrouw, doch in onze handen ligt evengoed het lot Yan mende geslachten als in die van de staatslieden, met opperste macht bekleed. Die gedachte geeft rust. We zijn niet gedoemd tot nietsdoen, tot machteloos toekijken. We vormen en boetseren de mensen, die later het roer zullen overnemen. Hoe we dat doen? Daar heeft ieder zo haar eigen inzichten en ideeen over Het vraagt de volle, de evenwichtige mens, die ja zegt tegen het leven, hoe dan ook. En als we er naar streven zó te zijn. dan kunnen we vanavond tóch eindigen met een paar regels noëzie van die andere levensblije -lichter, Boutens: Zo lacht dan vrij naar {vreugd dan smart Maar alle smart is eindig, [alle vreugd is eindeloos" verklaring voortvloeiend uit het be faamde door Roosevelt en Churchill in Augustus 1941 opgestelde Atlantic Charter, dat sprak over een toekom stige samenwerking van alle volken en een waarborg voor alle mensen om een eigen leven te leven, bevrijd van vrees en .bedreiging. Op dezelfde gedachte berust de op 10 December 1948 door de Alg. Verga dering van de Ver. Naties met grote meerderheid van stemmen onderschre ven „Verklaring van de Rechten van de Mens", waarvan artikel drie zegt: „Een ieder heeft recht op leven, vrij heid en onschendbaarheid van zijn per soon" en artikel vijf: „Niemand zal on derworpen worden aan folteringen noch een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing". Het Atlantic Charter werd nu ruim elf jaar geleden opgesteld en betekende een stimulans voor de daadwerkelijke strijd tegen het fascisme, gaf een straal van hoop in het gemoed van de mens, die temidden van vuur en ontzetting dreigde ten onder te gaan. De Organisa tie van de Verenigde Naties kwam voort uit de noodzakelijke behoefte aan een gesprekpodium voor de volkeren, mede gevoed door een brok eerlijk en hoopvol idealisme, Maar wij in Nederland, de man in Wenen, de vrouw in New Delhi en de student in Seoel, wij, die allen zoekend naar warmte neerhurkten bij die klei ne, stille blauwe vlam der hope, durf den niet achter om zien. Wij wisten daar in een holle, stekende koude de onmiskenbare schaduw van machtswel lust, wreedheid, gebrek en verdriet, die ons telkens weer trachtte te benaderen. Een schaduw, waaruit de geesten van angst, wantrouwen en onderdrukking elk volgend moment opnieuw zouden kunnen ontsnappen. Het jaar 1952 is bijna ten einde. Wan neer gij deze woorden onder ogen krijgt, is dit jaar 1952 nog maar enkele uren toegemeten. Dan stappen we over in de volgende dag, de eerste van een nieuw jaar, dat voor sommigen onzer misschien nog langer zal duren dan het oude, of nog sneller voorbij zal glijden. We kunnen elkaar voor dat nieuwe jaar oprecht vee! goeds toewensen, maar weten terzelfdertijd, dat de stro men, die over de wereld golven ons, merendeels buiten eigen wil en kracht om, zullen pogen mee te trekken. De angst zal groeien. En het wantrouwen. Dat wij 's nachts door onwezenlijke ge dachten uit de slaap zullen wakker schrikken. Dat veel van het plezier, dat we tegen betaling in deze wereld krij gen voorgeschoteld tenslotte toch bui ten ons zelf ligt en een armzalige en tijdelijke vlucht betekent uit de sfeer van alle dag. Dat geestelijke eenzaam heid velen onzer wederom tot stikkens toe zal benauwen. Dat .bittere armoe veler deel zal zijn en de weelde en het comfort, waarin vele anderen leven een in wezen onheilspellend karakter zal dragen. De mens van 31 December 1952 in Nederland, en elders in deze wereld, gaat gebukt onder de onzekerheid om trent de toekomst. De ene mens zal steeds meer een diepe vrees gaan koesteren voor de ander. Het is de neerslag van de haat en het wantrou wen, die kunstmatig en hemelhoog wordt verwekt in de massa der volke ren en voortwoekert als een verterend vuur. Een vuur. dat wordt gevoed door een geraffineerde, op averechts gebruik van de resultaten der psychologische wetenschap gebaseerde, propaganda, die de waarheid verstikt en als bewust doel louter en alleen „verwarring" heeft. Dit mag dan voor een bepaald deel schijnbaar buiten Nederland omgaan, de werkelijkheid is anders. Grenzen, die nationaal heten, hebben, al mogen er dan nog paspoorten, douanebarrières ]~)E MAN, die tegen het einde van het jaar als taak heeft een overzicht te schrijven van het geen zich binnen de grenzen van Nederland gedurende de afgelo pen periode van driehonderd zes en zestig dagen heeft „afge speeld", kan de honderden kran ten, die dat jaar beneden zijn kantoor van de persen gleden en inmiddels werden gebundeld op nieuw ter hand nemen, doorbla deren en daaruit de voornaamste gebeurtenissen in dat voorgestel de overzicht samenvatten. Hij kan voor een keer ook een andere weg bewandelen en zich afvragen hoé het geweld van het wereldgebeuren wentelt en stroomt om hem en de ruim tien millioen andere mannen, vrou wen en kinderen, die zijn vader land bewonen: het gebeuren, dat geen nationale grenzen meer kent en raakt aan elke bewoner van deze aarde of hij bewust leeft óf wel dat alles volkomen passief en onverschillig onder gaat. De gedachten, die hem op deze wijze als een moment van bezinning op de grens van 1952 en 1953 ten slotte uit de pen vloeiden, vindt ge hiernaast af gedrukt. en taalverschillen bestaan, voor het overige afgedaan. De geest kent geen grenzen. Het grote Kwaad lacht om rood-witgeschilderde slagbomen. Twee wereldoorlogen brachten een in de ge schiedenis niet eerder gekende omme keer en het lot van het kind, dat woont op het kleine vulkaaneiland Saba kan binnen korte tijd volkomen worden veranderd door een handtekening, die duizenden kilometers verder in Wash ington of Moskou of Peking op papier wordt gezet. Wanneer wij willen schrij ven over „Nederland in 1952", is het dui delijk, dat dit niet meer mogelijk is zonder over de grenzen heen te zien. Wij dienen ons dat op een moment van bezinning tussen oud en nieuw sterk bewust te zijn. V Het moet toch zó met een dergelijke bezinning zijn, dat wij op verkenning uitgaan, op verkenning naar het wezen van èn lijnen in ons eigen bestaan en van de wereld rondom ons. Dan zal het waarom en het waarheen weer in on ze gedachten rondwaren. Wij, en elk voor zich, zullen zoeken naar en hopen op een antwoord, dat niet louter grauw heid bevat, dat in zich draagt een weg wijzer, een lichtende groene pijl naar rust en vrede en vooral geestelijke vei ligheid. Wij zullen in gedachten met on ze hand rondtasten in het duister en zoeken naar een andere hand, een woord, eên blik, die ons zal opheffen, zal steunen bij het betreden van de weg, die zich vóór ons opent. Elk gezin, elke natie, het gehele mensdom ten slotte is opgebouwd uit enkele individuen en het begin van een opgaan van de duisternis in het licht zal moeten voortkomen uit de harten van de enkele mens. Harten, die ge vuld dienen te zijn met onzelfzuchtige liefde en eerlijkheid. Van ons zelf uit moeten wij dan toetreden tot de ge- nooR cf om DE dood leed onze Nederlandse gemeenschap in het afgelopen jaar enkele grote verliezen. Vrij plotseling overleed op de eerste dag van dit jaar te Ermelo op 71-jarige leeftijd prof. dr. Ph. Kohnstamm, oud-hoogleraar in de paedagogiek en in de thermodynamica. Even plotseling was op 26 Januari het verschieden op 87-jarige leeftijd van de "laatste der Tachtigers" Lodewijk van Deyssel, ere-doctor aan de universiteit van Amsterdam wiens werkelijke naam was K. J. L. Alberdink Thijm. Hij was medeoprichter van „De Nieuwe Gids" (1865). De internationale wetenschappelijke wereld verloor een van haar vooraan staande krachten door het heengaan van prof. dr. H. A. Kramers op 25 April te Leiden. Hij werd 57 jaar. Prof. Kramers was voorzitter van de atoom commissie der Ver. Naties en mede-or ganisator van het Noors-Nederlandse kernonderzoek. Op 6 Mei stierf 81 jaar oud in Noord- wijk dr Maria Montessori, die reeds 15 jaar in ons land woonde, waar men voor haar over de gehele wereld be kend geworden onderwijssysteem een werkcentrum had gesticht. Zij was ge boren in Italië en was in dat land de eerste vrouw die promoveerde tot doc tor in de medicijnen en de chirurgie. Het heengaan op 31 Mei van Jhr. Michiels van Verduynen, sinds 1939 Nederlands gezant en sinds 1942 ambas sadeur te Londen was een gevoelig ver lies voor onze diplomatieke dienst. Hij stond bij het Britse Hof en de Engelse regering in hoog aanzien. Na een langdurige ziekte overleed op 2 Juli in Amsterdam de bekende com poniste en pianiste Henriëtte Bosmans. Zij werd 56 jaar. De 22 Augustus werd voor de Neder landse Perswereld een dag van rouw en droefheid. Te Amsterdam overleed op 61 jarige leeftijd de heer J. J. F. v. d. Bergh, redacteur van het dagblad „Trouw", oud-voorzitter van de Vereni ging „De Amsterdamse Pers" en secre taris van de Ned. Journalisten Kring. Ook de toneelwereld trof een zware slag. Op 22 September stierf in Am sterdam na een korte ziekte op de leeftijd van 62 jaar de acteur Cor Ruys. Hij was de laatste tijd leider van „Het Vrije Toneel". Op 21 November overleed in een rust huis te Amsterdam op 82 jarige leeftijd de grote dichteres Henriëtte Roland Holst-van der Schalk. Generaal H. G. Winkelman, oud- opperbevelhebber land- en zeemacht, overleed op 27 December te Soester- berg. Hjj werd 76 jaar. meenschap waarin en waaruit wij le ven. Wij mogen ons hart ontvankelijk ma ken voor de sublieme Liefde, die is uit God, die is onuitputtelijk en universeel. De mens. die zich daarvoor open stelt, zal beseffen, dat een nieuw licht in zijn hart gaat gloeien, dat zijn leven bo venmate rijk gaat worden en de vreug de in zijn leven gèèn namaak is. Die mens zal deze vreugde en die onstuit bare liefde moeten overbrengen op de ander. Op die wijze alleen zal gebouwd kunnen worden aan een nieuwe ge meenschap, die niet steunt op economi sche en staatkundige planning, maar op geestelijke waarden, die onverwoest baar en onoverwinnelijk zijn. Dan valt de vrees weg, omdat deze mens met God in het einde der dagen als Overwinnaar zal aantreden. Niet Nederland, nóch Frankrijk of Oosten rijk, maar elke mens voor zich, die zijn hand in die van God heeft gelegd, zal met een gerust hart het nieuwe jaar kunnen binnengaan. Een jaar, dat nieu we kansen geeft voor elk mens. Want het bestaan van welk mens dan ook in deze wereld heeft zin en betekenis en niemand behoeft vergeefs te arbeiden. Moge het U in 1953 wel gaan! W. KOK. UEN VAN DE grootste maatsehappe- lijke en sociale problemen, waar mede ons volk na het einde van de tweede wereldoorlog kreeg te kampen, was het ontstellende gebrek aan woon ruimte. De bouw van nieuwe woningen kwam, begrijpelijk, slechts langzaam op gang en bereikte pas in 1949 het jaarlijkse vooroorlogse peil, uiteraard voor het inhalen van de ontstellend grote achterstand en het opvangen van de door de groei der bevolking sterk vergrote behoefte nog alleszins onvol doende. Men zie op bovenstaand kaartje, dat het jaar 1951 tot nu toe een topjaar werd met 58.666 gereed ge komen woningen. Wat niet werd aan gegeven, doch evenzeer van grote be tekenis was, is de bouw van nieuwe scholen. In 1951 kwamen 356 complete scholen gereed. Voorts werden in dat jaar 102 kerken gebouwd. De bouwactiviteit liep in de eerste maanden van het nu aflopende jaar terug door moeilijkheden bij de finan ciering. Minister In 't Veld beloofde wel 50.000 huizen, maar wij hadden er eerlijk gezegd een hard hoofd in. Er moest geld komen en het kwam er. Het toegestane rentecijfer werd iets opge trokken en drie nationale woning bouwleningen, waarbij H.M. de Konin gin het volk aanspoorde samen te wer ken „om eendrachtig uit het moeras" te komen, brachten 127 millioen gul den op. Elke gemeente profiteerde ervan en spoedig kon het tempo bij de bouwnijverheid weer worden verhoogd. Minister In 't Veld zou nu beter zijn belofte gestand kunnen doem, noemde zelfs een cijfer van 55.000 woningen en zeide dit getal indien in verband met de werkloosheid nodig, hopenlijk te kunnen opvoeren tot 65.000. Voor om streeks 1960 schatte hij de woningmarkt enigszins verzadigd. Men zal dan moe ten terugvallen op 44.000 per jaar. Na 1955 verwachtte hij een begin te kun nen maken met de krotopruiming. Intussen kregen we een nieuwe rege ring en ruimde minister In 't Veld het veld. Zijn taak rust thans op de schou ders van ir H. B. J. Witte. UOEWEL In het afgelopen jaar zowel met de Unie-partner in casu Indo nesië als met de delen van het Ko ninkrijk in „de West" velerlei overleg is geweest, geven de resultaten niet direct reden tot groot gejuich. Wat In donesië betreft betekende de kwestie Nieuw-Guinea van het begin af een struikelblok, wat Suriname en de Ne derlandse Antillen aangaat, waren er tenslotte meer positieve resultaten al dient nog met enige reserve de toe komstige, wel nabije ontwikkeling in deze tegemoet te worden gezien. Op 1 Januari 1952 hield de Indonesi sche minister van Voorlichting een re de, waarin werd gezegd, dat men niet naar het verleden wilde zien, de onder handelingen met Den Haag over liquida tie van de Unie zou voortzetten en zou streven naar de terugkeer van West- Irian tot het Indonesische grondgebied. Toen een Nederlandse en een Indonesi sche delegatie op 11 Januari in Den Haag hun besprekingen over deze za ken begonnen, werd de sfeer reeds ver troebeld door de inbeslagneming van voor N.-Guinea bestemde Nederlandse wapens op de schepen Talissa en Blitar. Op 2 Maart werden de besprekingen zonder resultaat te hebben opgeleverd opgeschort. Nieuw-Guinea ging „in de diend hebbende kabinet te vervangen door een nieuwe regeringsploeg. TN partij-politiek en parlementair op zicht beleefde ons land in 1952 De uitslag der verkiezingen voor de Tweede Kamer bracht de KVP een on merkwaardig jaar, een periode van verwacht verlies van twee zetels toe, - Tweede Kamer de re- emoties, verrassingen en teleurstel- een even onverwachte wmst van idem 2ÏÏ1 uJL lingen, waarbij wij vooral denken aan zoveel zetels voor de PvdA en Weiter vs i /sn« n v-vT n ore ns /Ie» v* 11 a to c ren Beel, Donker (de hengelaar)de pseu- do-formateur Staf, die de hindernissen voor Drees keurig opruimde, zodat deze tenslotte in het laatste weekend van Augustus aan het Staatshoofd een nieu we ploeg met vele nieuwe gezichten én nieuwe departementen kon presente ren. Na een teleurstellende troonrede togen kabinet en volksvertegenwoordi ging weer aan het werk. De begroting vue reeds en thans staan deze heren nfer'gSnet^ld^VMrstef^ttó^v^brel- vaardYgden. ^VVD^kwi^ meteen se°Le^rwrdr^. Laat ons hopem™dat ding ^anhetaanteMcden kV Tweede ^^kfenVmkst ^rwektW "WÖXwtó Kamer, het m werking treden van de rmgs-vakcentrales en verwekte b;j for- erwii, z.g. werkloosheidswet, de ontwikkeling mateur Drees zulk een wrevel, dat deze teronaerwijs. van dp elders geschetste verhouding de heer Oud c.s. buiten zijn overleg met Zij tenslotte nog even gememoreerd, met Indonesië Suriname en de Antillen de fractieleiders hield. De zaak liep dat prof. (Piet) Lieftipck als beheer- en last but not least de stembusuitslag niét van een leien dakje. Dr Drees legde der van ons aller penningen verdween, van de 25ste Juni èn de lalnop volgen- het formateursbijltje er bij neer, werd Verguizing, doch ook terecht verdiende de pogingen om het zijn ontslag inge- achtereenvolgens opgevolgd door dè he- waardering werd zpn deel. DOORDAT in de Ver. Staten on langs een vliegtuig van het type „Globemaster" neerstortte, welke ramp aan zeven en tachtig mensen het leven kostte, was het ongeluk, dat de KLM op 22 Maart trof, toen bij Frankfort in Duitsland de Con stellation „Koningin Juliana" neer stortte en vijf en veertig mensen het leven verloren, de grootste luchtvaartramp van het jaar 1952. Op onze foto de resten van het ver brande vliegtuig in het bos bij Frankfort. In de inzet een afbeel ding van de stewardes, mej. Truus Gautier, die de ramp overleefde. Ook de snelle ontwikkeling en de opbouw van de Nederlandse mili taire luchtvaart eiste dit jaar helaas zeer veel slachtoffers. Vijftien Ne derlandse straaljagers, merendeels Gloster Meteors en een enkele Thunderjet en bovendien een Har vardlestoestel verongelukten. Daar bij lieten vijftien meest jeugdige vliegers het leven. ijskast". Op 15 April deelde minister Stikker in Detroit (VS) mede, dat de Unie van Nederland met Indonesië waarschijnlijk zou verdwijnen. Hij hoopte wel op economische samenwer- werking. Negen Mei trad in Djakarta een nieuwe regering onder premier Wi- lopo op. Deze bleek spoedig de politiek t.a.v. van Nederland van het oude ka* binet over te nemen. Sindsdien is er eigenlijk weinig meer gebeurd, dat tot 'n oplossing van zaken leidde. Integendeel de wederzijdse ver houding verslechterde door de houding van Djakarta t.a.v. Nederlandse be langen in Indonesië, de moordaanslag op de Indon. mil. attaché in Den Haag en veie overvallen op Java. Overigens had Sukarno's regering in het eigen land na de onrustige dag van 17 Octo ber werk te over. En sprak de Neder landse regering zich definitiever dan tevoren uit tegen het afstaan van Wes telijk Nieuw-Guinea. In een oudej aarstoespraak voor de Wereldomroep uitte minister Drees op 31 Dec. 1951 de hoop op goede resulta ten t.a.v. de toen a.s. besprekingen met de transatlantische rijksdelen. Op 3 April had in Den Haag de eerste zitting van de Ronde Tafel Conferentie met de delegatie uit de West plaats. Op 25 Mei werd de samenspreking opgeschort, omdat vooral met Suriname moeiliik tot overeenstemming was te komen. In het najaar had minister Kernkamp in New York een onderhoud met delega ties uit de West, stemde Suriname in met nieuwe voorstellen en scheen een spoedig accoord voorhanden. Zich de jongste debatten in de Tweede Kamer herinnerend, zal men weten, dat de voortvarende minister' van verschillen de kanten scherpe critiek ontmoette ta.v.. van het zelfbeschikkingsrecht van Suriname. Wij kunnen wel zeggen helaas. Afgewacht dient te worden hoe de situatie zich nu zal ontwikkelen. Een spoedige afdoening van deze zaken is voor het welziin van het Koninkrijk van het grootste belang. TOEN minister Drees op 11 Januari voor een onofficiëel bezoek van twee weken naar de Ver. Staten vertrok, vertelde hij op Schiphol aan de pers, dat hij inderdaad een ontmoeting zou hebben met president Truman en minis ter Acheson, maar, zo voegde hij er aan toe, „het is echter aan hen om de on derwerpen van het gesprek te bepalen Toen wij dat hoorden, was het of we een klap in het gezicht kregen. H» deed ons Nederlands? hart pijn op die wijze gesteld te worden voor het feit van de geringe betekenis, die Neêrlands stem is toebedeeld in het wereldkoor. Een feit. een gelukkig en betekenis vol feit, blijft echter, de rol, die ons land kan spelen in de opbouw van net Huis Europa. Wij denken aan de weer een stapje tot het doel gekomen Bene lux, aan de Kolen- en Staalgemeenschap en andere in diverse stadia van ontwik keling verkerende Europese organen. Laten wij hopen, dat onze gezagsdragers voor de rechten èn de plaats van Ne derland in het a.s. Verenigd Europa zullen vechten, zullen pal staan. De we derzijdse zaak is het meer dan waard! U tuil '8 morgens „kiplekker" uit bed springen. Elke dag moet uw lever een liter gal aw ingewanden doen stromen, anders ver» :eert uw voedsel niet, het bederft U raaW verstopt, wordt humeurig en loom. Nee® ie plantaardige CARTER'S LEVERPU* LETJES om die liter gal op te wekken e# aw spijsvertering en stoelgang op natuur* lijke wijze te regelen. Een plantaardig tacni middel, onovertroffen om de gal te aoe» stromen. Eist Carter's LeverplUetje# (Advertentie mg Med Bedek keel en borst met de pijn stillende Thermogène; de welda dige warmte-verjaagt verkoudheid (Advertentie, iflg Mid.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1952 | | pagina 26