EDEN, TOEKOMSTIG ENGELS PREMIER?
Nieuwe winkelsluitingswet is geen
„kerkhof der commercie"
t
Vitale Churchill traint populaire neef
voor komende veraniwoordelijkheid
Ijverigste en meest intelligente
pakpaard van „The old
man
Churchill kon niet slapen
OPSTAND DER
DIKKEN
Gebrek aan hardheid?
Baldwin over Eden
haXfi/ En9e!and °0U
Veel gemeentelijke verordeningen
worden niet goedgekeurd
Voor de winkeliers, niet
voor het personeel
Spaanse zwaargewichten
gaan een nationaal
congres houden
Edelmoedigheid, goedheid en
humor het parool
De VS moeten hun
uitvoer verhogen
de
ms-
die
uK-
iens
ierd
■ika
ta
dat
bii"
da
rtij.
41
zijn
>ver
avo.
is
dat
atie
lid
die
uit-
tra-
:erd
en
het
er-
and
est-
rste
da
tot
eit
30-
er-
len
are
TN DE ZOMER VAN HET VORIGE JAAR Eet Chur
chill de wereld weten, dat hij zijn minister van Buiten
landse Zaken, Anthony Eden, meer en meer bij de binnen
landse politiek betrekken zou. Speculanten knoopten hier
direct de conclusie aan vast, dat de nu 79-jarige Engelse
premier er het bijltje bij zou neerleggen, maar nog aan het
begin van dit jaar heeft Churchill dit in Washington ten
stelligste ontkend. Een en ander neemt echter niet weg,
dat de nog altijd even vitale Churchill Eden als zijn opvol
ger ziet. De oude, brilliante staatsman wenst zijn jonge,
populaire neef vast voor zijn toekomstige verantwoor
delijkheden te trainen en in de afgelopen dagen en maan
den heeft Eden al heel wat voorproefjes gehad. Hij was
fcet, die op de recente Gemenebest-conferentie voor het
voetlicht trad, meer nog misschien dan zijn bekwame
collega van Financiën, R. A. B. Butler. En tijdens Chur
chill's afwezigheid in Amerika en Jamaica heeft hij
wederom het roer van het zwaar stampende Engelse schip
van staat in handen gehad.
IJE LEVENSLOOP van minister Eden
zou men enigszins paradoxaal kun
nen noemen, want boven een groot deel
van het leven van deze zo zachtzinnige
en vredelievende natuur hebben steeds
schaduwen van oorlog en oorlogsdrei
ging gehangen. Van 1915 tot 1913 stond
de nu 55-jarige minister aan de bloedi
ge fronten van de Ypres en de Somme,
in een oorlog, die, zoals hij aan zijn
moeder schreef, „beestachtig en de
meng onwaardig" was. In de dertiger
jaren was hij als Engels minister van
Buitenlandse Zaken een wrevelig ge
tuige van de voorbereidingen, welke
Hitier voor de jongste wereldoorlog
trof. Als Churchill's rechterhand hielp
hij in 1945 Duitsland op de knieën te
brengen en een paar maanden later
ook Japan.
En nu, weer als minister van Buiten
landse Zaken, zet hij de politiek van
zijn socialistische voorgangers voort,
welke er op gericht is de Russische
dreiging af te wenden.
Wat is het beeld van Eden gedurende
de jongste oorlog? In één van Shakes
peare's stukken komt een staatsman
voor, die er trots op gaat het „pak
paard" van de koning te zijn geweest.
Eden zou misschien het ijverste en in-
telligenste „pakpaard" van Churchill
kunnen worden genoemd, eerst als
minister van Oorlog en daarna voor
de tweede keer als minister van
Buitenlandse Zaken.
HELDERHEID VAN GEEST
UOEWEL CHURCHILL en Eden ge
heel verschillende temperamenten
hebben, vullen ze elkaar op vele pun
ten aan. Churchill heeft na de oorlog
geschreven, dat Eden en hij altijd in
de zelfde richting dachten. Heel vaak
behoefde er niet eens overleg te wor
den gepleegd
Dit betekent inmiddels niet, dat
Churchill Eden de vrije hand liet. Hij
was, wat men zou kunnen noemen, een
„lastige baas", die overal het zijne van
wenste te weten en die z'n onderge
schikten altijd achter de broek zat.
Desalniettemin is Eden de enige En
gelse oorlogsminister geweest, die het
nooit met „The Old Man" aan de stok
heeft gehad.
Hij was het, die in die zwarte weken
van 1941 naar het Midden-Oosten werd
gestuurd, in de tijd, dat de nazi's een
inval in Griekenland voorbereidden. Als
persoonlijke vertegenwoordiger van
Het was de Britse premier Stanley
Baldwin (de „man met de pijp",
door Churchill eens de „beste
partijleider en de slechtste pre-
mier^ die Engeland ooit gehad
heeftgenoemd, de laatste minis
ter ook die zo'n grote rol speelde
bij de troonsafstand van koning
Edward VI), die destijds van een
door Eden opgesteld memoran
dum zei: „Deze jongeman (Eden
was toen dertig jaar oud en reeds
onder-staatssecretaris van Buifen-
Churchill organiseerde hij het Griekse
verzet, waarbij hij uitblonk door grote
practische zin en misschien nog groter
helderheid van geest.
Na z'n succesvolle missie in Athene
en Cairo werd Eden door Churchill
naar Moskou gezonden, teneinde Stalin
tot een pact met het Verenigd Konink
rijk te bewegen. In 1942 kwam er een
verdrag voor twintig jaar tot stand,
dat nog geen vier jaar later als een
papieren handdoek zou worden weg
geworpen.
ANTI-DICTATORIAAL
TENSLOTTE NOG iets over Eden in
die politiek onverantwoorde derti
ger jaren. In 1938 diende hij zijn ont
slag als minister van Buitenlandse Za
ken in, omdat hij zich niet met de ver
zoeningspolitiek van Neville Chamber
lain kon verenigen. Even leek het of
de ster van de jeugdige staatsman ge
vallen was. Hij was door zijn eigen
politieke vrienden en collega's gewipt
en tot het uitbreken van de oorlog toe
zou niemand meer iets van hem horen.
Wat daar in die crisis-jaren 1937 en
1938 achter de muren van nr 10 Dow
ning Street is gebeurd, kan nog steeds
niet helemaal overzien worden. Maar
enkele sluiertippen van dit van histo
rische betekenis zijnde drama zijn in
Keith Feiling's biografie over Cham
berlain opgelicht. Ook Churchill wijdt
in zijn oorlogsmemoires menige be
schouwing aan dit beleid.
Niet lang na de vorming van het ka-
binet-Chamberlain kreeg Éden het met
zijn chef aan de stok, omdat hij niet
aan een compromis geloofde. Wat de
vooruitziende diplomaat wenste, was
een krachtige, anti-dictatoriale buiten
landse politiek, gesteund door het te
zwak gebleken lichaam van de Volken
bond.
Eden's wel meest op de voorgrond tredende eigenschap
is zijn charme. Zijn lach, innemend en jongensachtig, weet
zelfs zijn meest ardente politieke tegenstander te bekoren
en heeft hem in het verleden al heel wat diplomatieke
overwinningen bezorgd.
Een groep Amerikaanse schoonheidssalons heeft Eden
voor de oorlog als de knapste en best geklede man van de
wereld uitgeroepen. En ook de sarcastische Goebbels be
schreef hem dertien jaar geleden als de man, die meer op
een filmster dan op een staatsman leek.
Charme is een uitstekende eigenschap op het glibberige
pad, dat staatslieden en politici bewandelen, maar over het
algemeen brengt ze hen niet ver. Er zijn andere kwali
teiten nodig om de hoogste sport van de ladder te bereiken,
zeker bij mannen, die landsbelangen behartigen. Bezit Eden
deze kwaliteiten? Die hardheid, welke voor het nemen
van bepaalde beslissingen noodzakelijk is en die gave van
nemen of geven op het juiste, beslissende moment?
Eden blijkt één van de weinige En
gelse staatslieden t<> zijn geweest, die
duidelijk zag, waar Hitler en Mussolini
naar toe wilden. Als hij er zeggenschap
over had gehad, dan was de Volkenbond
op dezelfde wijze als thans door de Ver
enigde Naties in Korea geschiedt tegen
de agressie van Italië in Abessynië op
getreden.
GESCHIL MET CHAMBERLAIN
r\E STRENGE SANCTIES, welke Eden
tegen Italië wenste in te voeren,
werden door Chamberlain in het open
baar als ,,'t toppunt van dwaasheid"
beschreven. En een paar weken later
deed Chamberlain door middel van de
Italiaanse ambassadeur in Londen een
persoonlijk bcioep op Mussolini, zon
der zijn minister van Buitenlandse Za
ken hierin te kennen.
De kruik kwam tot barsten, toen
Chamberlain er, tegen het advies van
Eden in, op stond met Mussolini te on
derhandelen. In een rumoerige kabi
netszitting verklaarde de premier, dat
de meningg.erschillen tussen hem en
Eden zo groot waren geworden, dat cen
van beitien zou moeten aftreden. De
ministers schaarden zich zonder uitzon
dering aan de zijde van de minister
president en Eden bleef niets anders
over dan zijn ontslag in te dienen.
(Welk een diepe indruk dit aftreden
destbds op ChurchiU maakte vindt de lezer
weergegeven in het aan Chuchill's „Me
moires" ontleende kader „Chuchill kon
r.let slapen", dat bij dit artikel ge
plaatst is.)
CRITIEK VAN LLOYD GEORGE
UOEWEL HIERUIT blijken moge dat
Eden indien dit noodzakelijk is
krasse maatregelen voorstaat, blijkt an
derzijds uit de bovengenoemde boeken
van Feiling en Churchil ook duidelijk,
dat Eden niet altijd voor zijn standpunt
of overtuiging heeft willen uitkomen.
Ook in een in 1937 gehouden speech
van Lloyd George komt naar voren,
dat de tegenwoordige Engelse minister
van Buitenlandse Zaken meer van aar
dige dan van harde woorden houdt.
Een laatste bezwaar dat soms tegen
Eden als toekomstig eerste minister
wordt aangevoerd is dat men hem
evenals Roosevelt en in mindere mate
Churchill verantwoordelijk kan ach
ten voor het geloof, dat Rusland inder
daad een gedaanteverwisseling had on
dergaan en dat de oude, imperialisti
sche Kominternpolitiek niet langer be
stond. Eden was er tien jaar geleden
werkelijk van overtuigd, dat het Tro
jaanse paard begraven was. In feite
was het voor een paar jaar op stal
gezet met de vooropgezette bedoeling
het later weer in landen als Hongarije,
Polen, Tsjecho-Slowakije en Duitsland
te gebruiken.
ANTHONY EDEN
.in de schaduwen.
In de functie van premier kan een en
ander zeker als een ernstige fout wor
den aangemerkt. Maar tegelijkertijd is
het toch ook weer zo, dat niets het
Britse electoraat zo kan bekoren als
een staatsman, die zowel de achting
van zijn politieke vrienden ais die van
zijn politieke vijanden heeft.
Moge het Eden die zijn carrière
maakte in twee wereldoorlogen en de
dreigende jaren daartussen en daarna,
zo hij inderdaad Brits premier werdt,
gegeven zijn deze hoge staatsmanspost
vele jaren in het heldere licht van vre
de en voorspoed te bekleden. Dan zal
zijn charmante lach de voorbode ge
weest zijn van een tijdperk waarin de
hoop bewaarheid werd die in al die
bange jaren in zijn hart èn in millioe-
r.en harten blééf leven en nog leeft.
WINSTON CHURCHILL, de nooit
versagende, die nadat hem op
10 Mei 1940 de onmenselijk zware
taak van Brits premier èn minister
van defensie op de schouders werd
gelegd de nacht daarop rustig en
zonder dromen sliep („Feiten zijn
heter dan dromen", zo besluit hij
het eerste deel van zijn memoires,
dat met deze gebeurtenis eindigt)
heeft in de donkere dagen toen de
Westerse democratieën machteloos
leken tegenover de brutale aanma
tigende daden van Hitler en Mus
solini slechts één slapeloze nacht
gekend.
Dat was toen Eden naar aanlei
ding van diens geschil met de
toenmalige eerste minister Cham
berlain aftrad als minister van
Buitenlandse Zaken. Churchill
schrijft hierover in zijn memoires:
„IAAT IN DE AVOND van de
20ste Februari bereikte mij in
mijn oude werkkamer op Chart-
well (waar ik ook nu nog dikwijls
zit) het telefonisch bericht, dat
Eden afgetreden was. Ik moet be
kennen dat mij de moed ontzonk
en ik voor een ogenblik overwel
digd was door de duistere wate
ren der wanhoop. In mijn lange
leven heb ik vele ups en downs
gekend. Gedurende de gehele oor
log, die spoedig komen zou, heb
ik nooit enige moeite gehad in
WINSTON CHURCHILL
.visioen van de dood.
slaap te komen, ook niet in de
donkerste dagen. Tijdens de crisis
van 1940, toen een zo grote ver
antwoordelijkheid op mij rustte,
en ook in menig angstig, hachelijk
ogenblik tijdens de daarop vol
gende vijf jaren, kon ik altijd in
bed neerploffen en in slaap val
len na gedane dagtaak ofschoon
er natuurlijk altijd de mogelijk
heid bestond, dat ik door een of
ande-r alarmbericht gewekt werd.
Ik sliep vast en werd verkwikt
wakker met geen ander verlan
gen dan aan te vallen op alle
problemen, welke de ochtendpost
maar brengen mocht. Thans ech
ter, deze nacht van 20 Februari
1938 en uitsluitend bij deze gele
genheid, wilde de slaap maar niet
komen. Van middernacht tot het
ochtendgloren lag ik te bed, ten
prooi aan gevoelens van verdriet
en angst. Het was als stond één en
kele krachtige jonge figuur pal
tegenover de lange, trieste, sle
pende stromen van stuurloos ca
pituleren, van misrekeningen en
gebrek aan stuwkracht. In enkele
opzichten zou mijn beleid van het
zijne verschild hebben, doch op
dat ogenblik scheen mij in zijn
persoonlijkheid de hoop op red
ding van het Britse volk beli
chaamd te zijn het edele, oude
Britse volk, dat reeds zoveel voor
de mensheid gedaan en nog iets
méér te geven had. Nu was hij
afgetreden. Ik keek hoe het dag
licht langzaam door de vensters
binnensloop en zag in mijn ver
beelding het visioen van de mij
aanstarende Dood".
STANLEY BALDWIN
.zichzelf een naam maken.
landse Zaken) kan zichzelf een
naam maken. Hij 2a[ bfjdeeerste
kriioem" «f, ST,,eid Promotie
Krijgen Het grote moment voor
de jonge diplomaat brak in i
aan, toen Sir Samuel HoZ I9a3t®
minister van Buitenlandse Zaken
moest aftreden, omdat zijn PoK
in Abessynié had gefaald. Baldwin
koos Eden als opuolgêr èn
met hem de jongste „Foreign
(Van onze Haagse redacteur)
„WAAROM ZOUDEN WIJ EEN WET MAKEN, waarin voorgeschreven is,
dat de winkels des avonds om zes uur gesloten moeten zijn en dat op Zondag
niet verkocht mag worden, als men zich er toch niet aan houdt?" zei ons eens
een Belgische collega met wie we in de avonduren door de gezellig verlichte
winkelstraten van Brussel dwaalden. Zijn zorgeloze opmerking verried de
typische, min of meer luchtige Belgische mentaliteit. Onze zuiderburen noemen
de Nederlandse Winkelsluitingswet „het kerkhof der commercie". En toch
zouden wij er niet graag af willen. Sinds jaren zijn wij eraan gewend, dat de
zaken des avonds dicht zijn en dat we dus overdag onze inkopen moeten doen.
Wij hebben ons leven ernaar ingericht' Dat neemt niet weg, dat er steden en
dorpen zijn, die uit bepaalde overwegingen met name toeristische een
latere sluiting dan zes uur in de namiddag prefereren- De Nederlandse
wetgever is nu ook weer niet zo, dat hij ongevoelig zou zijn voor de argumen
ten, die men hier en daar voor een ruimere kooptijd kan laten gelden. Daarom
maakt de nieuwe Winkelsluitingswet, die op 1 October van het vorige jaar in
werking getreden is, afwijkingen van haar stringente bepalingen mogelijk.
]JE NIEUWE WET is een raamwet,
waarin de grote lijnen zijn vastge
legd. Het verschil met de oude wet is,
dat de gemeenten nu bij speciale ver
ordeningen zekere verruimingen kun
nen toestaan en bijvoorbeeld vergun
ning kunnen verlenen tot verlating van
het sluitingsuur of tot het open houden
van winkels op Zondag.
De nieuwe wet laat niet toe, dat de
gemeenten beperkingen opleggen, zoals
bij de oude wet mogelijk was. Vóór 1
October 1952 kon bij gemeentriyke re
geling o.a. de zogenaamde halvedag-
sluiting worden voorgeschreven.
Er is één uitzondering op het systeem
van de nieuwe wet: wel is het toege
staan op Zondag straathandel met ge
ringe eetwaren te drijven, doch dit kan
in de practijk verboden worden. Dat
geschiedt dan meestal op godsdienstige
motieven.
De verruimingen van de bepalingen
kunnen de gemeenten alléén verlenen
onder goedkeuring van de Kroon Zij
worden dan juridisch en op het beleid
beoordeeld.
De practijk
LJOE WERKT NU de nieuwe Winkel-
sluitingswet in de practijk? Op het
platteland, zo is gebleken, is de sluiting,
vooral op Zondag, meermalen aan te
enge grenzen verbonden. Het gevolg is,
dat de gemeentebesturen verordenin
gen ziin gaan maken in de geest van
de oude wet. Daarom wijst het depar
tement van Economische Zaken deze
verordeningen af.
Sinds 1 October is een stroom van
zulke verordeningen losgekomen en
een zeer groot gedeelte daarvan niet
goedgekeurd Het resultaat is, 1at ver
scheidene gemeenten thans helemaal
zonder verordeningen zitten en de win-
kelsluitdag er geheel geregeld is vol
gens de bepalingen van de nieuwe wet.
Deze situatie'is in een aantal geval
len, zo niet onhoudbaar dan toch onge
wenst. Waarom zou men dan niet wat
door de vingers zien? Bovendien treedt
de Rijkspolitie in de ene gemeente
streng op en in de andere soepel en
doen de Officieren van Justitie niets,
zolang de verordeningen nog bij de
Kroon aanhangig zijn.
Dat maakt de toestand op het ogen
blik verward. De gemeenten, die een
door hen uitgevaardigde verordening
afgekeurd zien, ontvangen de motieven
daarvoor, hetgeen niet zelden leidt tot
een nieuwe verordening, die de toets
der critiek van het departement, dat
op zijn beurt weer het advies inwint
van de desbetreffende Kamer van
Koophandel, kan doorstaan.
Niet voor personeel
ALS HET PUBLIEK des avonds niet
kan kopen, koopt het overdag. Men
zou uit deze stelregel de conclusie kun
nen trekken, dat de winkeliers dus niet
in hun omzet getroffen worden.
Deze gevolgtrekking is echter onjuist.
Men moet het maar eens vragen aan
de eigenaren van de zaken, waarin cho
colade en banket wordt verkocht, of
tabakswaren, of vis! Menigeen, die des
avonds van zijn werk komt, stoot zijn
neus, als hij zijn vrouw denkt te ver
rassen met wat gebakjes of met een
bosje gerookte paling, of als hij nog wat
rokertjes wil meenemen.
Sommige winkels moeten het speciaal
van de Zondag hebben, doch toen de
nieuwe wet in voorbereiding was, was
men toch algemeen van oordeel, dat de
zaken des Zondags gesloten moesten
zijn. Dat is nu in de wet vastgelegd,
al zijn uitzonderingen mogelijk. Ook
verlangde men algemeen de halvedag-
sluiting, doch dit ging de wetgever te
ver. Deverplichte haivedag-sluiting
kan nu opgelegd worden bij gemeente
lijke verordening. De Kamer van Koop
handel ziet erop toe.
De winkelsluiting werkt ongetwijfeld
in het belang van het personeel, doch
de wet is uitsluitend gemaakt ten ge
rieve van de winkeliers. Dat wordt nog
al eens over het hoofd gezien. Er wordt
wel rekening gehouden met het perso
neel en de gemeentebesturen horen ook
wel de bedieningsorganisaties, doch dat
geeft niet de doorslag. De belangen van
het personeel zijn vastgelegd in de Ar
beidswet en het Werktijdenbesluit voor
winkels. Niet vergeten mag trouwens
worden, dat het merendeel van de win
keliers in Nederland zonder bedienden
werkt.
Het platteland
LIET PLATTELAND dringt steeds aan
en veelal niet ten onrechte op
een uurtje langer open. De vrouwen
kunnen er dikwijls pas boodschappen
gaan doen, als de man thuis is. Welnu,
bij algemene maatregel van bestuur is
reeds de mogelijkheid geopend van een
later sluitingsuur voor kapperszaken.
Binnenkort zal waarschijnlijk ook zo'n
algemene maatregel van bestuur wor
den uitgevaardigd voor de tabaks- en
viswinkels.
De koopavond is in de practijk ge
bleken goed te voldoen. Ruim 250 ge
meenten hebben er thans een ingevoerd,
al geldt hij niet steeds voor alle bran
ches en niet overal tot tien uur. In de
steden brengt hij gezelligheid en de
café's en restaurants plukken er de
voordelen van. Alleen de bedienden zijn
minder enthousiast.
Overtredingen tegen de nieuwe wet
komen voornamelijk in bepaalde bran
ches voor en niet in groten getale. Men
was namelijk reeds aan de sluiting om
zes uur gewend. 'Op het ogenblik lo
pen enige tientallen processen, alle over
principiële kwesties, o.a. de automaten
betreffende.
De strafbaarheid van de koper bij de
overtreding is niet in de wet vastge
legd. Er zijn wel gemeentelijke veror
deningen gemaakt, waarin de koper
toch strafbaar werd gesteld. Den Bosch
deed dit het eerst; de verordening
werd prompt door de Kroon geschorst
Andere gemeenten lieten (oen wijselijk
een overeenkomstige bepaling achter
wege.
De straathandel
[JE STRAATHANDEL is geoorloofd
tot zeven uur. Dat is nog een over
blijfsel van de oorspronkelijke opzet
van de wet De halvedagsluiting geldt
niet voor de straathandel. Bij slecht
weer vooral als het regent legt de
natuur hem wel een „haivedag-sluiting"
op. Sommige gemeentebesturen probe
ren wel de haivedag-sluiting voor de
straathandelaren langs een achterdeur
tje binnen te balen, maar het departe
ment van Economische Zaken geeft dan
zeer terecht niet thuis.
Over het geheel genomen kan ge
zegd worden, dat de nieuwe winkel
sluitingswet goed voldoet. De verwarrin
gen, die nog mochten bestaan, zullen
langzamerhand wel opgelost worden.
(Van onze correspondent)
JE BILBAO IS een „Club de los Gor-
dos", de club van de corpulenten
boven de 110 kilogram, opgericht.
Deze maand zal in Bilbao bet eerste
nationale congres van de Spaanse dik
zakken plaats vinden. De Bacchan
tische figuren met al hun gezetheid,
overvloed en weelderigheid zijn in
opstand gekomen tegen de normale
Apollo's en de magere, holwangig*
schoonheids-mannequins, die zo wei
nig aan leven in zich hebben als hun
Bikini's aan stof.
De dikken, die anders altijd liever op
de achtergrond blijven, die niet met
hun ellebogen kunnen stoten, omdat
zelfs deze bij hen nog een zachte ron
ding tonen, die graag in bescheidenheid
bloeien, ziin vastbesloten hun licht niet
langer onder de korenmaat te zetten.
Ze komen er rond voor uit, dat ze een
overmatige omvang hebben. Ze dagen
hun medemensen uit tot bewondering.
En lachen luidkeels om de dunnen, die
met zorgelijke gezichten door het leven
gaan, over duizend en een moeilijkhe
den jammeren en bang zijn voor een
millioen ziekten. Zjj zelf hebben ple
zier in hun leven en willen, dat ook
hun naasten zich met hen verheugen.
Want hun lijfspreuk luidt: „Edelmoe
digheid. Humor en Goedheid!
Het is verre van hen de spot te dril-
ven met hun benige medemensen, die
zo weing huid hebben, dat deze nau
welijks straks over hun skelet gespan
nen kan worden. De dikken plagen ze
op z'n hoogst een beetje, maar ze ver
ontschuldigen zich daarvoor in één
adem en nodigen hen uit te komen eten.
Zo hebben ze het ook in Bilbao ge
daan. Bij hun oprichtingsvergadering
waren ook twee verslaggevers aanwezig,
die slechts 52 en 53 kilo mee oo de
weegschaal brachten. Natuurlijk moes
ten ze meteen aan de feestmaaltijd deel
nemen waar dikzakken bii elkaar
zijn, worden steeds feestmaaltijden ge
houden.
Daar-biJ werd opgediend: om te be
ginnen een uitgebreide hors d'oeuvre,
daarna schildpadsoep, in olie gebakken
jonge palingen, een sappige biefstuk,
een heel haantje, kaas, twee soorten
taart, uitgelezen vruchten; daarbij werd
witte en rode wijn en champagne ge
schonken en als kroon op het werk
cognac, koffie en een havanna!
Met deze grondslag in de maag was
het ongevaarlijk tot de verkiezing over
te gaan. Er ontstond niet eens een com
plicatie, toen bleek, dat de zwaarste
van deze zware vergadering een „bui
tenlander" uit Madrid was en daarom
ondanks ziin hoogste gewicht niet als
president in aanmerking kwam. Dikken
regelen dergelijke conflicten met een
glimlach: ze namen de oo een na
zwaarste, een stadgenoot die 145 kilo
woog en schoven hem de extra breed
gebouwde presidentstoel toe.
Van de vele opmerkelijke bijzonder
heden in de samenzweringsvergadering
van de dikken was bijzonder opvallend,
dat er zeer veel gelachen, maar geen
kwaad woord gehoord werd, dat er nie
mand haast had doch ieder tijd in over
vloed had, dat er niemand klaagde en
dat iedereen optimisme uitstraalde, dat
zelfs de oorlogsverklaring tegen de
angst van de medemensen met lachen
de ernst uitgesproken werd. De dikken
hebben dit protest tegen de voortduren
de angst humoristisch ingekleed en heb
ben uitgeroepen: „weg met de maag
zweren!" Geen van hen heeft zich na
tuurlijk verheeld, dat een dergelijk
anathema een maagzweer kan voorko
men of genezen. Maar ze wilden sugge-
ren. dat vele mensen door hun voort
durende innerliike angst maagzweren.
Vriigen en soms zo bang ziin. dat ze
daardoor hun loven verkorten en een
vroegtijdige dood sterven.
Misschien ziin de dikken zelf soms
ook wel eens bang voor het leven, maar
ze willen hel niet tonen, omdat ze we
ten, dat er op aarde niets ergers is dan
paniekverspreiders. Liever scheppen
ze een beetje op en blazen met volle
wangen de trompet van het optimisme.
Ike ontving rapport
De adviesraad van het bureau voor
wederzijdse beveiliging (M.S.A.) te
Washington heeft een rapport gepubli
ceerd, dat de titel draagt „Een handels-
en tariefpolitiek gebaseerd op het na
tionale belang". De conclusie van dit
rapport is: „Wanneer de Ver. Staten
niet spoedig hun invoer vergroten, zal
de export verminderen en zullen de
industrie en de landbouw in Amerika
er ernstig onder liiden". Volgens het
rapport is de Amerikaanse handelspoli
tiek vaak in strijd met de buitenlandse
politiek, hetgeen de positie in de V.S.
in de wereld verzwakt en een bedrei
ging vormt voor de versterking van de
vrije wereld.
De adviesraad bestaat uit vertegen
woordigers van de regering, de produ
centen, de verbruikers, de handel en de
vakverenigingen. De voorzitter van de
raad heeft het rapport aan president
Eisenhower doen toekomen, die hem
de verzekering heeft gegeven het ter
bestudering aan de verschillende be
trokken ministeries te zullen door-
