LERAREN NAMEN DE HANDSCHOEN OP
In behouden haven.
On i
Antwoord aan de Vergeten Categorie
Het VELPON zie je er geen barst van!
Onto
k
Maric
Een leraar geeft
zijn visie
Een lerares legt de
klemtoon anders
DE VERGETEN
CATEGORIE
De ideale klas
Als een familie
Sportief zijn
Praktijk moeilijk
Derde internationaal
orgelconcourste Haarlem
£ft nu cLc achttiende kw-tbtie,*
.Verstopping
eend naaA
Het Radioprogramma
lacht
Slordig
bemc
bev\
DONDERDAG 5 MAART 1958
AAN HET VERZOEK van Hans Kaper aan dc leraren om de eisen te formu-
leren, waaraan een klas en Iedere leerling afzonderlijk moet voldoen, is
door een drietal docenten voldaan. Twee hunner wensen onbekend te blijven:
ik geef hun oordeel hieronder onverkort weer.
bedriegen (ze zijn voor hem geen dode
dingen, maar medemensen), de regels
van beleefdheid en beschaafde omgang
niet als een Zondagse plunje van zich
afwerpen bij het betreden van de school
en tenslotte wil hij graag, dat ze open
hartigheid vertonen, want hij schept
graag een verhouding van mens tot
mens.
UEN KLAS en ook een leerling
ls alleen maar goed, wanneer die
voldoende intelligentie bezit om het
normale programma van een bestaand
schooltype in een normale tijd te vol
gen en daarna met voldoende, liefst
méér dan voldoende, cijfers een eind
diploma te behalen. Op iedere middel
bare school zitten tientallen leerlingen,
die er niet thuishoren, omdat ze die in
telligentie missen. Ze houden de klas
op, geven aanleiding tot klachten, zijn
de1 oorzaak van herhaalde bezoeken der
ouders aan directeur en leraren en ze
worden daarbij dóór die ouders voor
gesteld als slachtoffers van een verou
derd schoolsysteem hier ligt één van
de wortels van het m.i. heilloze streven
naar „onderwijsvernieuwing". Neder
land heeft een uitstekend en zeer geva
rieerd en gedifferentieerd onderwijs
stelsel: het geeft voor ongeveer ieder
de mogelijkheid om iets te bereiken in
het leven, maar dwaze trots, standsge
voel, het verlangen, de kinderen een
paar trappen op de maatschappelijke
ladder te laten stijgen, leiden tot een
gedrang bij de „hogere" schooltypen,
waartegen men geen ander wapen
heeft dan afwijzing bij de toelatings
examens, herhaalde doublering van
klassen en een voortdurende en rigou
reuze schifting, waarbij de „mindere
goden" onbarmhartig worden uitge
worpen. Het klinkt hardvochtig, maar
ik zie geen andere weg. Zolang de
ouders hun uilen als valken blijven
zien, zolang de opleidingsscholen met
kunst- en vliegwerk ook de öngeschik-
ten, dus de niet-intelligenten, over de
barrière van het admissie-examen we
ten te slingeren, kan de middelbare
school niet anders doen dan zich ver
weren met een strenge handhaving van
haar eisen; doet ze dat niet, dan krijgt
ze eindexamens met slechte resultaten,
dus een slechte naam en als ook zij
kunst- en vliegwerk toepast, verlaagt
ze de betekenis van het einddiploma
en licht practisch de maatschappij op.
Intelligentie is alzo een absolute voor
waarde. Maar het is niet genoeg. Naast
de 2 procent inspiratie is de 98 procent
transpiratie onmisbaar: ook een pien
tere leerling moet ijverig zijn, gecon
centreerd kunnen werken, beschikken
over belangstelling, zelfbeheersing, een
stevige wil. Hij dient correct te zijn in
alles. En ook dat is nog niet genoeg.
"Want de schrandere leerlingen van
middelbare scholen krijgen op den
duur de leidende functies in de maat
schappij. Daarom zullen ze capaciteiten
moeten bezitten van totaal andere orde
dan de genoemde: leiderschap eist
mensenkennis, humaniteit, humor, een
onverstoorbaar humeur, maar ook gees
telijk en zedelijk overwicht, doorzet
tingsvermogen, consequentie en ruimte
van blik naast de afwezigheid van
kleingeestigheid, vitterij en benepen
heid. Je ziet: niet alleen de leraren
moeten Uebermenschen zijn, maar óók
de leerlingen. Natuurlijk is de verhou
ding van al deze qualiteiten bij ieder
schooltype verschillend. Men spreekt
van theoretische en practische intelli
gentie: het ligt voor de hand, dat op
een H.B.S. de eerste en op een Am
bachtsschool de tweede moet over
heersen.
De klas vind Ik een heel belangrijk
Instituut. En ik neem het de onderwijs
vernieuwers kwalijk, dat zij zich aller
eerst richten op wat zij individualisering
noemen, wat uit moet lopen op de op
heffing van de klas. Ik meen nl., dat je
in een klas met een goede geest aller
lei eigenschappen kunt en moet ont
wikkelen, die verschrompelen als je
maar in je eentje blijft voort werken
de moderne maatschappij kan geen in-
invidualisten gebruiken!"
EEN LERAAR.
Het kleine kind handelt impulsief, al
les bekijkend vanuit zichzelf en In ver
band met zichzelf. De volwassen mei>
kan zich ondergeschikt maken aan een
geheel en zichzelf beschouwen, zoals
men dat zo gemakkelijk een ander
doet. De weg daarheen is er een van
vallen en opstaan, op een andere ma
nier is er nog nooit iemand gekomen.
EEN LERARES
En tenslotte een treffend artikeltje
van een wetenschappelijk werker, uit
Indonesië naar Holland geëmigreerd en
vol herinneringen aan de ideale klas,
waarmee hij eenmaal heeft gewerkt.
D*
SCHOOLGEMEENSCHAP eist wat
elke gemeenschap van haar leden
vraagt: enig sociaal besef.
Wat houdt dat in dit geval In?
A. Wat de klas betreft: bereidheid om
van eigen directe voorkeur voor enke
len af te zien en ernaar te streven een
goed geheel van een klas te maken. Niet
enkelen moeten zich bijzonder op hun
gemak voelen, maar ieder moet er thuis
kunnen zijn. Bovendien: gezamenlijk be
spreken van klasse- of schoolproblemen,
al of niet samen met een docent, een
gedi<agsregel bepalen en dan ook dege
ne, die zich daar niet aan houdt, corri
geren. Dat is je plicht, als je ziet. dat
één de sfeer van het geheel bederft.
B. Wat de docent betreft: bereidheid
tot een eerlijke samenwerking. Hij doet
van zijn kant zijn best om de leerlingen
op de beste en plezierigste manier in
te wijden in een deel van de kennis,
die ieder beschaafd mens behoort te we
ten en verlangt van zijn leerlingen ook.
dat ze zich aan de regels van het spel
zullen houden. Hij wil, dat ze naar hun
beste vermogen meewerken, hem niet
„TJE IDEALE KLAS heeft bestaan! Om
precies te zijn, er hebben vijf ide
ale klassen bestaan- En ikzelf, helemaal
geen ideale leraar als ik de criteria uit
een vorige enquête moet aanleggen, heb
aan die klassen les gegeven.
De school, waar die vijf klassen les
kregen, was allesbehalve een ideaal.
Een wrak, houten gebouw vol kogelga
ten!. Als het regende, gingen de leer
lingen zó zitten, dat ze buiten de stra
len lekwater bleven. Er waren maar
weinig boeken, ongeveer één op drie
leerlingen en het voornaamste daaruit
schreven ze over.
De leerlingen waren helemaal geen
supermensen, geen genieën en geen hei
lige boontjes. Hun vooropleiding was
bedroevend slecht. Ze hadden alleen
wat meer levenswijsheid opgedaan dan
gewone leerlingen en meer ellende ge
zien dan ik iemand van die leeftijd toe
wensen zou. Oppervlakkig gezien, had
hen dat weinig veranderd. Ze maakten
precies evenveel kabaal als anderen en
vóór de les kon de school daveren van
de herrie. Ze joegen elkaar zelfs na
door de vensterloze ramen van de klas
lokalen, maar als de bel ging (een roes
tig stuk rails waarop geslagen werd) za
ten ze onmiddellijk paraat om ieder
woord in zich op te nemen. Ze waren
nogal schilderachtig en meestal bepaald
martiaal uitgedost. Ze kwamen op
school in roestige jeeps en gammele
vrachtauto's, die ze vaak zelf bestuur
den. Ze rookten allemaal als schoor
stenen en ze stonden voor niets. Toen
ik voor de lessen over het menselijk
lichaam een skelet nodig had, groeven
ze op een vrije middag een ingestorte
loopgraaf uit en brachten me een vrij
compleet geraamte. Ze huisden in ten
ten of hutten van oud roest, geen plaats
om rustig je huiswerk te maken zou
e zo zeggen.
Maar nooit van mijn leven zal ik
weer zulke leerlingen kriigen. Niet dat
hun cijfers altijd zo geweldig goed wa
ren. Niet dat ze alles wat ik hun tracht-
interessant vonden. Maar ze zagen hun
schoolwerk als een taak die af moest,
zo goed mogelijk en binnen zo kort mo
gelijke tiid.
Dat was op Borneo in Februari 1946.
Mijn leerlingen kwamen uit de interne
ringskampen op Java, hadden ruim drie
jaar gevangenschap achter de rug en
waren veelal te oud voor de klas van de
geïmproviseerde Herstel HBS, waarin
ze zaten. Die achterstand moesten en
zouden ze inhalen. Hadden ze de leer
stof van een cursusjaar onder de knie,
dan konden ze overstappen naar de vol
gende klas. En dus ploeterden en zwoeg
den ze op een manier, waar ik de groot
ste bewondering voor had. Ze joegen je
op en je behandelde een hoeveelheid
stof per lesuur, die je nu onmenselijk
zou vinden. Als je huiswerk opgaf,
vroegen ze. of er nog niet wat bij kon,
nog een paar van die vraagstukken, die
ze de vorige dag zo moeilijk vonden,
om een beetje te oefenen! En 's avonds
om elf uur, als jezelf de vracht correc
tie en de voorbereiding voor de volgen
de dag (die je nodig had, omdat jezelf
ook net achter het prikkeldraad van
daan kwam) klaar had en net op je
veldbedje wilde rollen, hield er knar
send een jeep voor je tentje stil. Daar
kwamen dan een paar vierde klassers
uit met een scheikundevraagstuk, dat ze
samen hadden proberen te maken. De
een dacht, dat het zus moest, maar de
ander dacht zó. En of je nu kon vertel
len, wie er gelijk had- Dan kwam er
koffie en cigaretten en werd het mid
dernacht. De volgende morgen zaten ze
om acht uur al weer in de bank, fris en
wel. Ze knapten ook wel eens af. Dat
kon niet anders. Dan namen we alle
maal een paar dagen vacantie en daar
na ging het weer voort. Orde houden
was niet nodig. Ze kwamen om te wer
ken en voor de rest hadden ze geen
tijd. Een enkel meisje, dat de prikkel,
die de jongens dreef, miste, en tijdens
de les kletste of draaide, werd door de
anderen opgepakt en de klas uitgezet.
Ze verwachtten maar één ding van je:
dat je ze zo veel mogelijk zou leren,
waren critisch tot en met en grepen Je
op ieder onnauwkeurigheidje. Ze vroe
gen je hoogstens, of ze onder de les
mochten roken om bij te komen van
het proefwerk, dat ze het vorige uur
hadden gemaakt.
Dat waren natuurlijk abnormale tij
den. Maar als ik nu voor een klas sta,
waarvan ik me afvraag, waarom ze
eigenlijk op school zitten als ze zich
toch hebben voorgenomen om in zoveel
mogelijk tijd zo weinig mogelijk te doen,
dan wou ik. dat ik nog éénmaal een
uurtje in die wrakke keet voor mijn
ideale leerlingen mocht staan, samen
met ze ploeteren en samen de boel
blauw damoen".
Dr. A. C- V. VAN BEMMEL
R.H.B.S.. ALKMAAR
Iets daarvan hebben ook wij onder
vonden, toen wij kinderen uit Indonesië
op de Alkmaarse HBS kregen „bil te
werken". Ook bij hen de bijna toomloze
energie, gedeeltelijk een gevolg van
geestelijke honger na zo lange intellec
tuele ontbering, gedeeltelijk van de
taaie wil om niet te mislukken in het
maatschappelijk leven en een minder,
waardigheidscomplex weg te werken,
dat moest onstaan bil vergelijking met
de Hollandse jongens en meisjes.
Laat ons na de woorden der volwas
senen luisteren naar twee heel Jonge
kinderen en een ouder meisje:
JEUKT UW HUID?
Débraline stilt die afschuwelijke kwel
ling onmiddellijk en bij voortgezet
gebruik wordt Uw huid
weer gaaf en gezond.
DE KLAS moet zich gedragen als één
familie. Men moet met elkaar meeleven,
geen ruzie zoeken of de schuld op een
ander werpen. De klas moet zich bij de
leraar of lerares proberen behoorlijk te
gedragen; de klas moet voor een pret
tige sfeer zorgen. Soms kan een aantal
'personen van de klas het bederven
door vervelende dingen te doen. Dat
moet natuurlijk niet. Natuurlijk kan.
er eens een grapje tussen door komen.
Dan moet de klas er voor zorgen, dat
er niet dóór wordt gelachen.
Een leerling moet in de eerste plaats
beleefd zijn, zich keurig gedragen en
geen dingen doen die op een Middel
bare school niet passen. Ook het werk
moet altijd keurig afgemaakt zijn. De
leerling is verplicht aan de els van de
leraar of lerares te voldoen. Verder is
een leerling verplicht elke dag op
school te zijn en niet te spijbelen.
De agenda moet zorgvuldig worden
bijgehouden.
ANSJE KROON
le klas M.M.S.
„Om eens mee te doen zend ik mijn
mening ook in over de kwestie, waar
aan een klas en een leerling in T bij
zonder voldoen moeten. Het is niet ge
zegd, dat ik me hieraan stipt houd'.!
Mijn mening is a.v.
le.Er mag niemand „uitgesloten"
worden.
2e. Een klas moet niet in partijen
verdeeld zijn.
3e. De anderen moeten niet jaloers
worden, als één van hen een buiten
kansje ten deel valt.
En dan is er altijd nog:
4e. De anderen moeten een „zon
daar" niet verraden; die moet zélf zo
sportief zijn, het te bekennen.
De leerlingen moeten als het in hun
macht ligt, aan datgene meedoen, wat
een van de leerlingen organiseert, b.v.
een cadeautje aan een zieke leerling
geven (en ook één van de dingen waar
maar al te dikwijls tegen gezondigd
wordt). Een leerling moet als hij bij een
leraar(es) in een goed blaadje staat,
dat niet uit gaan buiten! Als er een
leraar (es) is, die de klas niet goed
,aan" kan, is men gewoon, daar de boel
eens op stelten te gaan zetten, wat toch
eigenlijk erg gemeen van (ons) de leer
lingen is.
Verder als er eens een voor een an
der interessante en voor jezelf onin
teressante les is, niet vervelend wor
den; dan moet je maar (volgens mij)
net doen alsofWant er is niets
hinderlijker, dan dat een ander zit te
zaniken, terwijl je er zelf echt „in"
bent. En wat gij niet wilt, dat u ge
schiedt
NELY CHRISTIAANSE
RHBS IIc, Alkmaar
LIET IS ZEER gemakkelijk, een the
orie op te bouwen, maar het komt
op de praktijk aan en dat is juist zo
moeilijk. Zo is het b.v. ook met dit
onderwerp. Een klas moet aan zoveel
eisen voldoen en wat komt er dan
meestal van terecht? Naar mijn me
ning moet een klas niet onderling ver
deeld zijn. De leerlingen moeten een
eenheid vormen en niet uiteenvallen
in de zo beruchte „groepjes", want dit
is een gevaar voor de sfeer. Wanneer
de sfeer niet goed is, dan is het een
hopeloos geval. Het heeft natuurlijk
ook invloed op de leraar en op z'n ma
nier van lesgeven. Het is veel prettiger
les te geven in een gezellige klas, dan
in een, die altijd ruzie heeft. De leer
lingen moeten elkaar leren begrijpen
en respect hebben voor eikaars over
tuigingen. Ze moeten b.v. niet spotten
met eikaars godsdiensten.. Ik ga nu
maar meteen over naar de tweede
vraag, want, het hoort in een zeker
opzicht bij elkaar.
De eisen, die aan een leerling gesteld
worden, zijn ook niet gemakkelijk in
praktijk te brengen. Ik vind, dat de
leerlingen van de lagere klassen zich
wel enigszins anders kunnen gedragen
tegenover de hogere. Kinderen van de
le en 2e klas schelden vaak de oude
ren uit en dat vind ik geen manier.
Waarom kunnen ze niet gewoon doen?
De ouderen moeten op nun beurt weer
niet hautain doen.
Een leerling moet respect hebben
voor de leraren, maar bjj de ene leraar
durf je meer te zeggen (en zelfs een
beetje brutaal te zijn) dan bij de ande
re. Een heel belangrijk onderdeel is,
dat een leerling niet slordig mag zijn.
Er mogen (bij ons op school) vooral
geen papieren op de speelplaats liggen!
Over het studeren zal ik het maar
niet hebben, want het spreekt vanzelf,
dat de leerlingen hun huiswerk altijd
goed moeten leren. (Wat we dan ook
allemaal goed doen!)
Eigenlijk schaam ik me erover, dat
ik dit allemaal heb geschreven, want
wat breng ik er zelf van terecht?
Er is nog veel meer te vertellen over
dit onderwerp, maar bet zou een tè
grote waslijst worden, waar de leer
lingen tóch niet aan voldoen.
En tot besluit, ben ik het volkomen
eens met A. Roland Holst, wanneer hij
zegt: „Laten we zacht zijn voor elkan
der, kind", want daar komt het toch
op aan en dat zijn we niet.
ATTIE KAPPEN,
M.M.S. V, Bergen.
f Pim. Pam en Pom in het Inchtrnim
65.Pim was niet de enige, die slecht
geslapen had. Ook de professor had de
afgelopen nacht geen oog dichtge
daan. Urenlang had hij door zijn stu
deervertrek heen en weer gelopen,
toen Pim maar steeds niet terug
kwam. Allerlei gedachten waren door
zijn hoofd geflitst. „Misschien heb ik
er toch verkeerd aan gedaan, om zo'n
jonge medewerker te nemen", dacht
hij bij zichzelf. Maar dan schudde hij
weer het hoofd. „Ach nee!.. Pim is
toch een serieus ventje. Maar waarom
is hij zo ineens weggevlogen. Ach
die onbesuisheid van de jeugd. Als
hem maar niets overkomen is
alsDe professor durfde niet ver
der denken en was blij, tcfen het einde
lijk ochtend werd. Hij moest Pim gaan
zoeken, dat begreep hij nu wel. Pim
had vast en zeker een ongeluk gehad.
Het kon bijna niet anders. „Ik zal d«
politie moeten waarschuwen". De pro
fessor zuchtte. „En het ventje zijn
moeder. Die zal er óók niets van be
grijpen". De professor had nu een ver
rekijker voor het raam geplaatst in de
hoop, dat hij alsnog een spoor van Pim
zou ontdekken. „Hoeveel brandstof
had de atoom-raket eigenlijk in?"
vroeg hij zichzelf.. „Toch niet genoeg
om de gehele nacht door te vliegen.
Dat kan dus niet. Wacht laat ik de ra
dio aanzetten. Misschien hoor ik wat
via de nieuwsberichten". Maar wat de
omroeper ook vertelde, geen nieuws
omtrent Pim of de atoom-raket.
Het derde internationale orgelcon
cours te Haarlem georganiseerd door
„Haarlems Bloei" zal gehouden wor
den op 16, 17 en 18 Juli a.s. Op 16 en
17 JuU zijn de improvisatiewedstrijd
en het juryccmcert op het orgel in de
Grote Kerk vastgesteld en op Zaterdag
18 Juli het concert te geven op het Ca-
vaillé-collorgel in het concertgebouw
met medewerking van de Haarlemse
Orkestvereniging onder leiding van An-
toon Verheij. Als solist treedt de Haar
lemse organist Albert de Klerk op. Hier
zal het door Sem Dresden in opdracht
van de organisatoren van het concours
geschreven werk voor orgel en orkest
worden uitgevoerd. De winnaar van de
imprervisatiewedstrijd in 1952, prof.
Anton Heilier uit Wenen zal „de Zilve
ren Tulp" moeten verdedigen tegen een
Belg, een Duitser en twee Nederlan
ders. De juryleden, die ook het jury
concert verzorgen, zijn: de Engelse
Lady Susi Jeans uit Dorking, de
Zweed Alf Linder en Albert de Klerk
uit Haarlem.
TNDERDAAD: Attie Kappen heeft ge
lijk er zou over dit onderwerp
nog veel meer te schrijven zijn. En er
ls ook veel meer over geschreven. Sta
pels papieren liggen nog op mijn
schrijftafel. Maar, nu wij de leraren
het woord hebben gegeven, is er te
weinig ruimte over om citaten uit an
dere brieven af te drukken. Een paar
opmerkingen tot slot. Ongeveer overal
ligt de klemtoon op de klassolidariteit,
soms m.i. terecht met de beper
king, dat samen zondigen toch zondi
gen blijft en het foutief is, terwille
van die solidariteit het kwaad te be
mantelen. Terwijl enkelen ook begrij
pen, dat de tegenovergesteldheid van
leraar en klas leidt tot ongewenste
spanningen en slechtere resultaten. Fel
is men ook gekant tegen het bewuste
streven om bij de leraren in een goed
blaadje te komen en daarvan te profi
teren. En verheugend is het feit, dat
telkens weer de eis wordt gehoord om
verdraagzaam te zijn en respect te
hebben voor de eerlijke overtuiging
van een ander: het gif van het collec
tivisme heeft de Noordhollandse jeugd
nog niet aangetast!
IZijn er gevallen, waarin het geoorloofd is om te liegen? Ant
woorden uiterlijk Maandagavond zenden aan O. L. Daalder, Komlaan
B 8, Bergen (N.H.)
ZO GOED Li Ml VRPON
VRAAG DE MISTE SOORI
(Advertentie. ina Med.j
door
Mary Burchell
(Advertentie, lng Med
veroorzaakt hoofdpijn en vermin
dert de eetlust Niets beter dan
(Advertentie, lng. Uled.j
5)
Ashley keek somber en Sarah riep:
„O, lieve juffrouw Fiora!" op een toon,
waarin smart en protest om de voorrang
streden. Beiden begrepen echter maar al
te goed, dat het besluit was genomen
en argumenteren niet zou baten.
,,'t Was een kwade dag toen uw vader
die Bircombe om raad vroeg," zei Sarah
droevig en in die droefheid onrecht
vaardig.
„Meneer Bircombe voert eenvoudig de
bepalingen van het testament uit," her
haalde Fiora, terwijl ze Sarah troostend
op de schouder klopte. „Je behoeft hèm
dus niet de schuld te geven." 't Betoog
maakte intussen weinig indruk, want
Sarah ging mopperend weer naar haar
keuken en Fiora moest nu maar zien,
hoe ze Ashley zou kunnen kalmeren.
Gelukkig scheen laatstgenoemde zich
tenslotte, hoe dan ook, in het onver
mijdelijke te schikken. Grinnikend
merkte hij op: „Ik wed, dat Sarah, als
ze die oude Bircombe op straat tegen
komt, hem de vuist onder zijn neus
houdt!"
De idee deed Fiora glimlachen. „Och,"
zei ze „Sarah zal wel aan de nieuwe
toestand wennen. Ze heeft een hekel
ian elke verandering."
„En jij blijkbaar niet," constateerde
Ashley, half verwijtend, half lachend.
„Och, jbngen, geloof toch niet, dat ik
er zo blij om ben Parkminster en jou te
moeten verlaten," riep Fiora, haar hand
uitstekend, die hij glimlachend greep.
De kwestie is, dat ik liever naar de
iichtzijden van het geval kijk, dan te
zitten kniezen over de kanten, die me
niet aanstaan. Laat ons toch niet ver
geten, dat het maar een tijdelijke rege
ling is en dat ik na afloop van de ge
stelde termijn terug zal komen om me»
je te trouwen. De hele toekomst is aan
ons, Ashley en dank zij vader zal het
een prachtige toekomst zijn."
Lachend wierp hij haar een kushand
toe. „Ik zal proberen, de zaak even wijs
gerig op te vatten als jij. Maar toch.."
terwijl jij, wat die toekomst betreft, zo
zeker schijnt van je zaak, ben ik er mij
integendeel van bewust, dat er in elk
plan van dag tot dag, ja van uur tot uur
verandering kan komen."
Fiora keek hem verbaasd aan. „Be
doel je soms, dat ik mijn plannen zou
kunnen veranderen? Dat ik niet terug
zou komen om met je te trouwen?"
Hij liet haar hand, die hij nog altijd
vasthield, los, en stak ietwat gemelijk
zijn beide handen in de zakken. „Och,
laat ons de werkelijkheid onder het
oog zien, kindlief. Je bent nu een heel
rijk meisje, bovendien buitengewoon
knap
„Alleen in jouw ogen," viel ze hem in
de rede.
„Dat-is niet waar, want de meeste
mannen zullen je bewonderen en 't ls
dus wel heel veel van mij gevergd als
je wilt, dat ik me geen zorgen zal ma
ken over het feit, dat je ergens heen
gaat, waar ik hoegenaamd geen vas
meer op je zal hebben."
Fiora lachte ongelovig. „Wat een on
zin!" riep ze uit. „Maak je je daarover
ongerust? Je weet toch, dat ik je lief
heb, Ashley, Begrijp je niet, dat nie
mand anders veel kans zal hebben om
zelfs maar enige indruk op me te
maken?"
„Lucas Cardew valt, geloof ik, bij de
meeste vrouwen nogal in de smaak,"
grinnikte hij.
„Je zou me een plezier doen met
zulke grapjes op te houden," verzocht
Fiortf enigszins ongeduldig.
„Als ik me goed herinner wat ze van
hem zeiden, heeft hij meer land dan
geld," hernam Ashley onverstoorbaar.
„En daarom zal hij waarschijnlijk naar
een rijke vrouw uitzien. Welnu, je
vier-en-taehtig-duizend pond zullen al
licht je niet minder begeerlijk in zijn
ogen maken."
Fiora keek haar achterdochtige ge
liefde recht in 't gezicht.
„Spreek je in ernst?" vroeg ze.
„Een beetje wel," gaf hij glimlachend
toe.
„Nu, zet dan dat malle denkbeeld uit
je hoofd, alsjeblieft. Na alles wat je me
gezegd Heb, geloof ik niet, dat Lucas
Cardew wat je noemt „mijn type" zal
zijn. En zelfs al zou hij nog zo'n handige
fortuinzoeker wezen, dan ben ik nu vol
doende gewaarschuwd. Is dat niet ge
noeg voor je gemoedsrust?"
„Genoeg voor zover dat met woorden
mogelijk is," antwoordde hij lachend.
Toen stond hij op en gaf haar een kus.
„Ik vraag me af, of we niet verstandig
zouden doen met nu onze verloving be
kend te maken," ging hij voort, haar
peinzend aanziende.
Vlug opkijkend, zeide Fiora: „Dat zou
ik wel prettig vinden, maar
„Ja. ik weet wat je zeggen wilt. Hei
juist nu te doen, zou de indruk maken,
dat ik je om je geld wilde trouwen."
„O, het kan me voor mezelf hoege
naamd niet schelen wat de mensen zeg
gen. Maar ik begrijp, dat het voor jou
verre van prettig zou zijn. Vooral ook,
omdat niemand ook maar verondersteld
kan hebben, hoeveel vader wel zou na
laten. Ten minste dat denk ik." Ze
zweeg even en voegde er toen, nu op
zeer ernstige toon, bij: „Geloof jij, dat
ook maar iemand in Pakminster enig
idee had van zijn rijkdom?"
„Ik weet wel zeker van niet," ver
zekerde hij nadrukkelijk.
„Dan zullen we m.i. beter doen, met
de verloving nog geheim te houden. Als
ik één-en-twintig ben, kunnen we het
dan publiek maken. Ze mogen dan b.v.
zeggen, dat dit mijn eerste besluit als
meerderjarige was," liet ze er met een
ondeugend glimlachje op volgen.
„Ja, je zult wel gelijk hebben," er
kende hij, blijkbaar toch nog geslingerd
tussen twijfel en voldoening over haar
laatste woorden. „Natuurlijk zal Sarah
het al lang geraden hebben."
„Dat spreekt vanzelf en ze is er heel
erg mee ingenomen. Trouwens, ik ge
loof, dat vader het de laatste tijd ook
wel vermoedde."
„Zou je denken? Maar wisten we het
toentertijd zélf al wel?" vroeg Ashley
glimlachend.
„Ik wist het," zei Fiora kalmpjes,
waarop hij hartelijk lachte en haar
andermaal, dtimaal volkomen tevreden,
kuste.
HOOFDSTUK II.
Na die dag vol gepraat en besluiten
leek het Fiora toe, dat de gebeurtenis
sen elkaar overstelpend vlug opvolgden
Nu tante Nan niet geneigd scheen, ten
aanzien der correspondentie de eerste
stap te doen. schreef ze zelf maar, da
zij nu op de hoogte was van de bepalin
gen in het testament en bereid, zodra
dit haar tante schikte naar Brierley
Manor te komen.
(Wotdt vervolgd)
ANWB houdt tentoonstelling
van kampeermateriaal
De ANWB zai op 10, 11 en 12 Apr»
op het IJsclubterrein nabij het OW®"
pisch Stadion te Amsterdam een grote
nationale kampeertentoonstelling hou
den. Het is de bedoeling, hier een
volledig mogelijk overzicht te Se.v~r
van alles vat er in Nederland ssn..
ten, kampeerwagens en kampeeruitrus
tingen te koop is. Meer en meer w9r?
namelijk duidelijk dat goede voorn en
ting ten aanzien van deze artikelen
dringend nodig is.
Nieuwe burgemeester van
Delft benoemd
Bij K B. van 3 Maart is met ingang
an 15 Maart J953 benoemd tot ourge-
•ïeester van Delft de heer D. de L,oor
'e Leeuwarden, lid der Tweede Ka®\
Ier Staten-Generaal en Hd van Geo.
I Staten van Friesland. De heer
I is lid van de Partij van de Arbeid.
DIE DREIGROSCHENOPER. Door
de geschiedenis heen duiken her
haaldelijk toneel- en muziekwer
ken op, waarin bedelaars en an
dere outcasts de hoofdrol spelen.
Zo is er de herhaaldelijk gewij
zigde Beggars Opera in Engeland.
Over het algemeen bevatten deze
weinig maatschappelijke critiek.
Zo niet echter de Dreigroscheno-
per, muziek van Kurt Weill op
tekst van Bert Brecht. Het is een
zeer fel werk, waarin de dingen
met niets ontziende openhartig
heid aan de orde worden gesteld.
De muziek, gematigd modern, is
zeer fraai. (Vrijdag 9.05 over Hil
versum 1, 402 to.)
en HET ZINGENDE HART, dit
maal een programma van gewijde
Joodse liederen (Vrijdag 20.15 over
Hilversum I, 402 m.)
VRIJDAG 6 MAART
HILVERSUM I, 402 m.: 7.00 VARA,
10.00 VPRO, 10.20 VARA, 12.00 AVRO,
16.00 VARA, 19.30 VPRO, 21.00 VARA,
22.40 VPRO. 23.00—24.00 VARA. 7.00
Nieuws. 7.13 Gram.muziek. 8.00 Nieuws en
weerberichten. 8.18 Gram.muziek. 8.50
Voor de huisvrouw. 9.05 Gram.muziek.
9.35 Waterstanden. 9.40 Voor de kleuters.
10.00 „Kinderen en mensen", causerie.
10-05 Morgenwijding. 10.20 Gram.muziek.
10.30 Schoolradio. 10.50 Orgelspel. 1L20
Radiofeuilleton. 11.40 Alt en piano. 12.00
Musette-Orkest. 12.30 Land- en Tuinbouw-
mededelingen. 12.33 Sport en prognose.
12.48 Gram.muziek. 13.00 Nieuws. 13.15
Mededelingen of gram.muziek. 13.20 Me-
tropole-Orkest. 13.50 Gram.muziek. 14.00
Kookpraatje 14.20 Vierhandig pianospel.
14.50 Voordracht. 15.10 Bas-bariton en
pJano. 15.30 Dichte muziek. 16.00 Gram.
muziek. 16.30 Voor de jeugd. 17.00 Gram.
muziek. 17.20 Muzikale causerie. 18.00
Nieuws. 18.15 Felicitaties. 18.45 Hoorspel.
19.00 Gram.muziek. 19.10 „Boeven, bur
gers en brigadiers", klankbeeld. 19.30
„Vreugde en verdriet", causerie. 19.50
Berichten. 20.00 Nieuws. 20.15 Joodss
volksliederen. 20.30 Reportage. 20.40 „Aan
passing", causerie. 21.00 „Het hangt aan
de mur en het tikt". 21.25 Lichte mu
ziek. 21.50 Buitenlands weekoverzicht
22.05 Pianorecital. 22.40 „Vandaag", cau
serie. 22.45 Avondwijding. 23.00 Nieuws.
23.15 In huwelijk en gezin", causerie.
23.3024.00 Orgelspel.
HILVERSUM n, 298 m.: 7.00—24.00
NCRV. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram.muziek.
7.15 Ochtendgymnastiek. 7.30 Gramofoon-
muziek. 7.45 Een woord voor de dag. 8.00
Nieuws en weerberichten. 8.15 Gewijde
muziek. 8.45 Gram.muziek. 9.00 Voor ds
zieken. 9.30 Voor de huisvrouw. 9.35 Gra-
mofoonmuziek. 10.30 Morgendienst. 1100
Pianorecital. 11.30 Gram.muziek. 12.30
Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33
Gevarieerde muziek. 12.59 Klokgelui. 13.00
Nieuws. 13.15 Vocaal Dubbelkwartet. 13.45
Gram.muziek. 14.00 „Met oog en oor de
wereld door", filmles. 14.30 Omroeporkest
en Solist. 15.15 Voordracht. 15.35 Gram.»
muziek. 16.00 „Hoe maakt men een warme
bak om vroeg te zaaien", causerie. 16.15
Gram.muziek. 17.00 Kamermuziek. 17.30
Militaire reportage. 17.40 Gram.muziek.
17.45 Fries programma. 18.00 Gramofoon-
muziek. 18.10 Een goed woord voor een
goede zaak. 18.15 Amusementsmuziek
18.40 Huismuziek. 19.00 Nieuws en wee'
berichten. 19.10 RegeringsuitaendW
„Verklaring en Toelichting". 19.30 Graf
muziek. 20.00 Radiokrant. 20.20 Orgels
eert. 20.40 Metropole-Orkest. 21.10 „W*
cent van Gogh", reportage-klankb^"
21.30 Gewijde muziek. 22.00 Lichte mu'
ziek. 22.25 Algemene Kunstrubriek. 22-45
Avondoverdenking. 23.00 Nieuws en SOS-
berichten. 23.15 Het Evangelie in Espe
ranto. 23.3024.00 Gramofoonmuziek.
Televisie. AVRO. 20.15—21.45: 1. Ac
tualiteiten; 2. Documentair boekenpr0'
giamma; 3. Weerpraatje; 4. Fragments*
„Song of Russia", film; 5. „Briefgeheim'»
één-acter.
pjEEL ZUID
omgeving
Avignon, zes
verwijten tot
gonnen is z||i
delen. De gro
deze zes moo
heeft nu een
richten ernst!
enige ongerui
een échec gel
Macaber
(Van oi
jyjAKIE BES
vrouwtje u
stad Loudun,
dertien person
deelte haar fa:
vergiftig te
1951 in vooral
Anderhalf jaa
met een ongel
een opvallend
kennen. Wil r
zij de zachthe
modelleven mi
genoten heeft
haar gezicht si
deze zachtaari
Zelden zagen
kop als die vi
liggende, feil
achter gTOte, i
Ingevallen wa
mondje en een
ker haar bove
voorhoofd.
LIAAR FOTO
in de Frans
gevangenis he
goed gedaan;
schrikker gaa
schrikker voor
van Marie Be:
het ten Zuiden
Vienne voorkc
De mensen,'
moord zou hel
ven, voordat
of zij wel een
ven waren. Va
lijke overscho
ven om na te
bevatten. Nu
macaber te v
leerden het n
den worden.
De professor
den slechts in
storvenen kwa
dood tengevol
ben. De knapt
me Besnard cc
men voor bijna
de vermoordci
vinden.
Zij wezen er
mensen zijn c
andere zeven
den kunnen h
door hen aan
felijke overset
onderzoeken.
JJIERNA zijn
ken aan het
bijzonderheden
ten verontschu
maal bij deze
horen.
Toen profess
lijk overschot
graven en gin
tot de eonclus
schouderbiader
vijf ruggewen
maal mens. In
slachtoffer vor
Hoe waren i
ren te verklari
bijzonder proz:
heeft men zeve
schotten opgei
zoeken op arse
ten vergaan w
schotten in nii
bnratorium gel
nieuwe kisten
Maar deze n
betaald en we
Met het gevoli
het kerkhof jn
ruggedeinsd zi
ten weer bovei
te ledigen vooi
betalen.
De overblijfs
graven. Echter
ze vermengden
gelijk werd da
ene graf en he
andere vond.
De verded
trieste geschiei
bruik gemaakt
mogelijk om n:
men de gevom
beweren zij, er
tesen de rech
zullen kunnen
mogelijk, dat
de sensationele
Besnard opniei
Madame Br<
Zij is en blij
men nooit zal
■werkelijk iema
