HET GEDENKEN OP MOEDERDAG
moet meer zijn dan een bloemetje
WAT 'N DOTJE
u
Kies de juiste echtgenoot
KREEG
ERRING
m Rikki
D
Rekenschap van beheer
SASKIA
J
„Wijze" woorden in de Amerikaanse pers
0
MOEDER IS VAN
ALLE TIJDENEN
ALLE MENSEN
IPorceleinen thee- en koffiepotten met
ingebakken verwarmingselement
O'
DOOR
Een kroningsode van
John Masefield
Europeanen erelid
terikaans instituut
Verkeersovertreders, bluffers en
over-eters zijn niet uit het hout
gesneden, waarvan de goede
mannen gemaakt zijn
„TRILEEN", NIEUW
VERDOVINGSMIDDEL
ZATERDAG 0 MEI 1953
'Je kunsten
rSCHAPPIJ NV heeft het niet
het: twintig merendeels jong»
leveren, dat als prijs ral dienen
izzle. De maatschappij, die op
iercie en kunst tot stand bracht,
[gekochte werken, plus nog van
istelling in Fodor te Amsterdam
spreekt iets van trots op eigen
kelijke plan. Die trots lijkt me
^an de kunstenaars en naar die
[aar die van de artisten zelfs in
de middels deze expositie ge-
ninst uitsluitend theoretisch is
er sterk sprekend werk, waar-
U doek al dadelijk na de opening
erkocht, een verdiend succes. De
'enaar Nico Molenkamp is een
d tonalist, die hierin fraaie din-
>et te bereiken. Albert Muys uit
•dam zond een paar fijn afge.
tuingezichten. L. G. M. Ramae-
an wie we van de Start enkele
religieuze schilderijen kenden,
;en hier met een paar grote
waarin hij zijn fijne kleur
laft Zijn compositie heeft iets
ïentaals. Frans Vos uit Maas-
rond sterk uiteenlopend werk in
zelfs, dat er drie verschillend»
aliikheden aan het woord schij-
zijn. Noem ik tenslotte nog d»
ostprijs bedoelde houtsnede van
trik, uit Amsterdam, een fraai
j gesneden prent, dan heb ik wel
jeveer het gehele gezelschap d»
laten passeren.
vas bij de opening een verheu-
belangstelling. Mr A. de Roos,
ider voor Kunstzaken der ge-
Amsterdam, heeft in zijn ope-
ede het initiatief der organisa-
-uimschoots geprezen en het aan
Amsterdamse grote bedrijven
orbeeld gesteld.
Van W.
vooraanstaande Europeanen heb-
at erelidmaatschap van het Ame- i
se Nationale Instituut voor Kunst
ïtteren verworven, hetgeen in
I. als een bijzonder hoge eer geldt,
jn Gian Carlo Mennotti, de jonge
nse operacomponist, de Franse
eet Le Corbusier, de Franse schrijf-
olette en Sir Bertrand Russell, de j
ie philisoof en Nobelprijs-winnaar
jenoeming werd gisteren door
Connelly, de bekende Amerikaan,
eelschrijver en voorzitter van het t
lut bekend gemaakt.
de benoeming van buitenlandse!
en werd reeds in 1943 een begin i
[kt in het kader van een program-
r versterking en bevordering van
Uurele eenheid door de erkenning
peciale verdiensten op het gebied
unst en letteren. Onder de gelau-t
n bevinden zich de Franse schil-1
eorge Braque, de Engelse schrii-T
Sir Osbert Sitwell en Edith Sit-
X. S. Eliot en W. Somerset Maug-I
en de Franse componisten DariuJ|
ud en Henri Sauguet.
mme jeugdfoto van Rikkte,
sief voor dit blad getekend
door Van Exter.
n uniform aan heeft, dan stemt
uvvkeurig met ae werkelijkhei
n. Van de laatste mode moet ik
uwkeurig op de hoogte houden
is begrijpelijk, dat er dan nee
iderzoek en voorstudie aan net
jke tekenen vooraf gaat. »T°cn
ik nog wel eens een fout", be-
'an Exter. „Zo heb ik eens
zn in het Alkmaardermeer laten
i. Ik ontving een brief van een
die me schreef, dat er een tt«-
zout in het water van het A<x-
ermeer zit, net genoeg om
van plompen onmogelijk 'e
aandachtige lezer had aan de
mn de plaats van de kleine
in de verte van de vaamchtmy
boot nog enkele verborgen ge-
berekend, dat die boot op ae
uide plaats in het Alkmaarde -
looit aan de grond gelopen ko"
omdat het
daar diep
1 is.
man had ge-
egt v. Exter. t^i'
dat was nu Jjf'
de clou van
verhaal; de I
at op de rug
waterdemon.
m die secure fjel embleem W"
oen nog niet Ex(gf
(Van een onzer medewerksters)
ZIJN ZE WEER!Die advertenties in de dag
gekozen das of een overhemd met palmboompjes. In je
diepste zelf grinnik je er om. Bruun kan niet op de kaien-
AAR
bladen, waardoor men ons met nadruk eraan wil her- der kijken en „Paps" voelt zich min of meer „opgelaten"!
inneren, dat we binnenkort weer Moeder gaan „verrassen"! Hoe heel anders is het gesteld met Moederdag; het gaat
U kunt Moeder gelukkig maken niet een paar nylons, met hier om zo iets als een symbool. We zijn er ook niet mee
ten doos bonbons, met vult U zelf maar in. Maar doen klaar, één dag in het jaar haar te ge- of herdenken, aan wie
we er niet goed aan Moederdag" ook eens in een ander wij met de innigste gevoelens en door de hechtste banden
licht te zien? Het denken of herdenken van Moeder heeft verbonden zijn. Maar omdat wij er in het drukke, jachtige
immers in wezen zo helemaal niets te maken met de zake- leven van alledag meestal niet toe komen dit te beseffen,
lijke achtergrond, waartegen men de tweede Zondag in Mei is het goed, dat Miss Mary A. Jarvis, Amerikaanse van ge-
zo graag geplaatst ziet. boorte, in 1914 deze dag „instelde"; een gedachte, waar-
Op Werelddierendag kopen we bij de slager iets lekkers mede ieder mens, waar ook ter wereld, zal sympathiseren,
alhoewel het gebruik niet onmiddellijk in alle landen werd
overgenomen.
voor onze trouwe viervoeter; op Vaderdag er met de haren
bijgesleept) brengen we Vader tot wanhoop met een zelf
MOEDER, het is het eerste gesta
melde woord en soms een laatste
fluisterende snik. Tussen die bei-
jen het leven, een wereld, waarin
zij het rustpunt is, de enige mens op
wie wij blindelings kunnen vertrouwen;
die naast ons staat, door dik en dun, in
goed en in kwaad: onwankelbaar in
trouw. Woorden, waarvan de betekenis
helaas eerst tot ons doordringt, wan
neer het „te laat geworden is, voor de
nooit gesproken woorden van liefde",
zoals Gerard van Klinkenberg in zijn
gedicht „Bij een sterfbed". inmemo-
riam matris zo triest gewaagt:
„Toen 't snelle ademen had
opgehouden
en t (n de kamer stil geworden was
doodstil en wi) de magere handen
vouwden
op 't klamme laken, toen besefte ik pas
hoezeer wi) altijd bi) elkaar behoorden
en dat het voor de nooit gesproken
woorden
van liefde nu te laat geworden was
Het gedenken op Moederdag zalmeer
moeten zijn dan een bloemetje. Het
1 moge ieder jaar weer opnieuw even tot
[nadenken stemmen. Niet alleen dat
plantje, die doos bonbons, dat flesje
Iparfum of dat kleine zakdoekje het
f zit hem immers niet in de kostbaarheid
van het geschenk en een brede glim
lach: „Kijk eens, Mamaatje, dat is nou
voor jou", maar een even zich bezinnen
op deze daad van uiterlijk huldebetoon:
een tastbaar bewijs van erkentelijkheid
voor alle gaten, die zij in onze sokken
stopte (voordat Nylon uitgevonden
was), voor alle knopen welke zij aan
zette, voor alle pleister- en snelverban-
den, die zij aanlegde, voor de lekkere
hapjes, waarmede zij ons verraste, voor
geduldig verdragen slechte humeuren,
voor het schipperen bij onderlinge
kleine ruzietjes, vcror de woorden van
troost en begrip, waarmede zij ons
placht op te monteren, wanneer alles
verkeerd dreigde te gaan, voor alle
uitbarstingen van woede onzerzijds, die
zij trachtte te bezweren, en voor alle
verdriet en smart, die zij vermocht te
lenigen, 365 dagen in het jaar.
In Miss Jarvis' tijd bleek „Mom" nog
de Dickens-achtige „Applepie" bak
kende, witharige, welgedane, doch iet
wat sentimentele oude dame te moeten
zijn, die 364 dagen van het jear voor-
bijgehold werd om op de 365ste bedol
ven te worden onder hartvormige do
zen met zoetigheid of flesjes reukwater.
Miss Jarvis, die in 1948 overleed, heeft
zich vaak verzet tegen dit prototype;
„Mom" heeft zeer zeker uiterlijke, maar
stellig ook innerlijke veranderingen on
dergaan in de loop van de jaren, en het
is onze sentimentele vasthoudendheid en
onze zucht tot idealiseren, welke veelal
het begrip Moeder vereenzelvigt met
bovengenoemde lieve oude dame.
Zulk een uitgesproken type kan in
onze tijd moeilijk meer algemeen ge
noemd worden. Elke vrouw en moeder
heeft haar eigen persoonlijkheid,
neemt een eigen plaats in: in haar ge
zin, maar daarnaast: in het wereld
gebeuren en in het maatschappelijk le
ven. Heel vaak zelfs heeft zij naast
haar taak als huisvrouw en moeder een
sociale taak te vervullen, en het is
overduidelijk, dat zij niet langer be
handeld wenst te worden als de goede
vrouw van eertijds, wier belangstelling
geacht werd niet verder te gaan dan
ernaar te streven een .goede huisvrouw
en moeder te zijn.
Voor de vrcruw van nü heeft het
leven nog andere aspecten; het is waard
tenvolle ,.Be"-leefd te worden, met de
gehele inzet van persoonlijkheid en ka
rakter, op welk terrein, wetenschappe
lijk of sociaal, haar belangstelling ook
ligt.
OK VOOR DEZE VROUWEN is de
tweede Zondag in Mei Moederdag,
en hoe modern en verlicht zij ook
mogen zijn, in haar hart zullen zij er
prijs op stellen, wanneer men op deze
dag de Moeder in haar eert. Want het
moedergevoel en -instinct is Ingeboren,
van alle tijden en vam alle mensen,
zoals ook de binding tussen moeder en
kind zich ten allen tijde en overal zal
doen gelden. Moeder is en blijft de
centrale haard van het leven, en haar
liefde komt die van God het meest
nabij.
Als moeder ouder wordt, de kinderen
de deur uitgaan om hun eigen leven
te leven dan nog altijd staat haar
beeld als een stralend idool op de ach
tergrond van elk mensenbestaan. Zij Is
en blijft het rustpunt, de klaagmuur en
de veilige haven; zij blijft de personifi
catie van „thuis". Doch onvermijdelijk
en onverbiddelijk komt voor ieder van
ons het moment dat wij geen „thuis"
meer hebben. Wij weten dat en hebben
(e aanvaarden. En het is goed, doordron
gen te zijn van de schoonheid van een
klein gedichtje vam een mij onbekende
dichter. Regels, neergeschreven op een
stukje papier, dat ik bij. toeval vond in
een boek uit de bibliotheek:
„Ztj wordt steeds teerder en steeds
[rozer,
een blanke lamp, die zachtjes schijnt.
En ik, ik voel mij soms ontroostbaar,
omdat dit alles straks verdwijnt.
Dit schijnsel, dat mijn donk're wanden
met 't goud der avondzon verlicht
o, helpensgrage warme handen
o, klein en luisterend gezicht.
Waarom moet alles wat zo nodig
barmhartig is, onzegbaar goed,
de aarde in, als overbodig,
verborgen, weggelegd voorgoed?
En moeten wij, alleen gelaten,
beroofd van steun, volwassen zijn,
als wijze, grote mensen praten,
terwijl we eeuwig kind'ren zijn?
Opletten de boodschap
Goed van vertrouwen als V
is, let U soms niet op, of V
Uw MAÏZENA DURYEA
- die U toch nadrukkelijk
vraagt - ook werkelijk krijgt.
Ja, thuis, t» hef gebruik dan
merkt U het verschil gauw
genoeg. Want er bestaat geen
beter bindmiddel voor groen
ten, soepen en sausen dan de
echte MAÏZENA DURYEA.
Niet zonder reden wereld
vermaard. Vraag dus niet
alleen MAÏZENA DURYEA,
maar zie toe dat U het ook
krijgt. De naam DURYEA
staat op ieder pak.
(Advertentie, Ing. Med.)
NIEUW INCIDENT IN KENYA
In het gebied van Fort Hall (Kenya)
hebben dezer dagen ongeveer 250 leden
van de Mau Mau een aanval gedaan op
een groep van tien Afrikaanse solda
ten onder leiding van een blanke ser
geant. De soldaten leden geen verlie
zen doch sloegen de aanvallers af, die
20 man aan doden en gewonden ver
loren.
HEEFT GELIJK, oma,
die kleindochter van
u is een wolk van
een kind en het jurkje,
dat u voor hear eerste
verjaardag gaat maken,
zal haar zeker snoezig
staan! Het is een eenvou
dig maar heel lief model
letje, waarvoor u ca 85
cm stof van 80 breed no
dig heeft. De schouder
pasjes kunt u desgewenst
ook in een andere kleur
nemen.
In het achterbaantje
van de rok werkt u het
6 cm lange split af, u
sluit de zijnaden en legt
onder de armsgaten een
plooitje (2 cm stofver-
bruik), waarbij de in het
patroon aangegeven
streepjes op de zijnaad
vallen. De armsgaten
worden met een schuin
biesje afgewerkt. Langs
elk prsje rijgt u ingerim-
peld een ca 80 cm lange
strook van dezelfde stof
of van kant. U stikt de
pasjes op de ingerimpelde
^/fra
0 3
I JAAR
Rua
<1 /yl
5 20fy voor
3. /S
bovenkant van het rokje
en voert ze daarna ge
heel. Van voren worden
de puntjes met een sier-
knoopje op elkaar ge
hecht, op de rug brengt
u knoopsluiting aan.
Houdt u van borduren,
dan maakt u het jurkje
van effen materiaal en
versiert het met fijne
strooimotiefjes of een
aardig randje. Zo'n snoe
zig verjaarscadeautje
zal zeker buitengewoon
in de smaak vallen!
<Advertentle. Ing Med.)
UR MOET ERGENS in Nederland, het
doet er niet toe waar, de datum van
een spreekbeurt worden vastgesteld.
De geachte spreekster maakt er de
aanvrager op attent, dat de voorgestel
de avond samenvalt met de Dodenher
denking en dus niet in aanmerking
komt, Het antwoord is even vriende
lijk als verbijsterend. De avond zal
enige dagen later plaats vinden, maar
wht de Dodenherdenking betreft, och,
die is hier toch al zo goed als verlopen.
Dit heeft mij een week lang aan het
denken gezet. Hoe moet de bewust le
vende mens hierop reageren: met
schouderophalen, met bitterheid of met
ironie? Of moet men zulke mededelin
gen beschouwen met het wijze begrij
pen, dat de levenservaring meebrengt?
Is deze mededeling in wezen werke
lijk wel zo schokkend?
In zekere zin niet. Een mens is, aller
eerst een levend wezen, en zijn geest
is even beweeglijk in groei en even fel
in afweer tegen aanvallen van buiten
als zijn lichaam. Ook het diepste litte
ken geneest: houdt in elk geval op met
pijn veroorzaken. Ook de gapendste
wond, die geen vitale delen heeft ver
woest, groeit dicht. Wij houden geen
herinnering aan lichamelijke pijn, tot
on3 geluk. En ondervonden leed, dat
ons niet persoonlijk beroofd heeft, slijt
snel uit en raakt vergeten. Ook dat is
een geluk: onze ziel zou anders qvgr-
belast raken met pijnlijke, schrijnende
gevoelens, die een normaal leven on
mogelijk zouden maken. Maar met dat
al
CR STAAT ERGENS in Amsterdam
een klein verzetsgedenkteken, waar
voor elke week de verflenste bloemen
worden weggeruimd en frisse neerge
legd. Dit wordt zonder enige ophef en
volkomen vanzelfsprekend gedaan
door een vrouw die daar vlakbij woont.
Men moet het diepste respect hebben
voor de fijngevoeligheid en de zelfdis
cipline van een dergelijke natuur. Zulk
een gebaar, week in week uit met
onverflauwde toewijding verricht, ligt
op hetzelfde hoge vlak als de houding
van de eenzame blanke ambtenaar op
een verloren post diep in de binnen
landen van Afrika, yan wie Conrad
verhaalt hoe hij elke morgen fris ge
schoren en met een schoon overhemd
aan het ontbijt kwam.
Maar wij kunnen een dergelijk ge
baar niet in het groot verwachten.
Fijnheid van gevoel is geen massa-arti
kel. Hoogstens kan men een dodenhui-
de nog cnscèneren eenmaal per jaar,
met een krans en een paar minuten
stilte, of, nog eenvoudiger en automa-
tischer, met een eeuwige gasvlam onder
een ereboog.
En zelfs die krans en die stilte,
plichtmatig opgebracht op een voorge
schreven tijdstip, verliezen op de duur
wezenlijke inhoud en zijn in hun soort
even pijnlijk als opzettelijke achte
loosheid.
Er is maar één hulde aan de doden
die blijvende waarde heeft, buiten de
spontane toewijding als van die zor
gende vrouw: de bezinning op de be
doeling van hun offer. En mèt die be
zinning het leveren van het tastbaar
bewijs, dat dit offer zijn eeuwige rente
opbrengt.
Bloed is een kostbaar goed, en niets ls
groter verspilling dan nutteloos vergo
ten bloed. Zou het niet goed zijn bij
iedere dodenherdenking de bepalingen
voor te lezen van het testament, dat
deze verzetshelden, met bloed onder
tekent, hebben nagelaten? En ieder
voor zich en het volk in zijn geheel
zou bij die voorlezing in stilte moeten
antwoorden op de klemmende vraag,
in hoeverre wij als beheerders van hun
nalatenschap onze verplichtingen zijn
nagekomen.
,7IJ vielen voor het vaderland" is een
zinloze phrase. Hoe dachten zij
zich dat vaderland, toen hun ogen voor
£EN naar alle waarschijnlijkheid
waardevolle aanwinst voor het
m huishouden en de techniek is de vin
ding van een Duitser, ir Hans Neuerer,
een vinding die ook voor een belang
rijk deel in Nederland zal worden uit
gewerkt. Het gaat om de mogelijkheid
van het inbakken van verwarmings
elementen in porselein. De eerste resul
taten hiervan zijn volledig porseleinen
thee-koffiepotten, welke in circa 9 mi
nuten een liter water aan de kook
brengen en daarna bij U aan tafel de
koffie of thee voor U bereiden.
Daar het hier hoogwaardig, op 1400°
C gebakken en geglazuurd porselein
betreft, waarvoor Nederland de grond
stof mist, zal de productie hiervan in
Duitsland blijven plaatsvinden, de we
reldverkoop echter van Holland uit door
een Nederlandse firmat Van veel groter
belang echter acht men de toepassing
van het procédé voor technische doel
einden, waarbij men denkt aan o.a.
verwarmingselementen voor zieken
huisinstallaties. Overal waar onaan
tastbaar, gemakkelijk te reinigen en
hard materiaal verwarmd moet worden,
zal deze techniek kunnen worden ge
bruikt. De uitwerking in deze richting
is. zoals boven gezegd, geheel aan de
Nederlandse onderneming Elpora (Elec-
trische porselein apnaratuur) te Den
Haag_ overgedragen, welke in samen
werking met de C.V. Ceramiek Van
Brougel te Soestdijk in Juni met de
proefnemingen hoopt te beginnen.
vDe productie van de potten in Duits
land heeft reeds een hoge vlucht geno
men. Vierhonderdvijftig man zijn hier
mede voortdurend bezig en leveren
tweeduizend potten per week af. Een
grote nieuwe tabriek is in aanbouw.
,1 Het principe berust op het aanbren
gen van de metalen elementen in de
zijwanden van de weke gesinterde por
seleinen notten. terwijl de potten door
«en honderd meter lange tunneloven
Werden voortbewogen. De stekkerstit-
ten zijn van kantal, daar koper bene
oen de baktemperatuur van porselein
smelt. De potten zijn momenteel in on
derzoek bij de Kema te Arnhem, waar
zii een droogkookproef 62 minuten
lang doorstonden. Het aanbrengen van
de elementen in de zijwand heeft het
voordeel dat naar onderen geen over-
'Brutige hitte wordt afgegeven. Oor en
dekselknop blijven koud.
De vastgestelde verkoopprijzen lig
gen in dezelfde buurt als die van elec-
trische ketels, waardoor het grote suc
ces te verklaren valt. dat de pntten in
Duitsland hebben en het optimisme,
warmede de Nederlandse handel het
nieuwe product tegemoet treedt.
(Van onze correspondent in New York)
MDAT HET LENTE IS, het romantische
jaargetijde, Juni in Amerika is „de"
maand van de bruidjes beschouwen wij het
onze plicht de meiskes in Nederland (wellicht
te elfder ure) te waarschuwen voor het type man,
met wie zij wel plezierig een avondje kunnen
uitgaan, doch aan wie zij zich niet voor het leven
moeten binden. Een Amerikaanse, dr Eleanor
Crissey, heeft zulks wetenschappelijk vastgesteld
en in de bladen doen afdrukken. Dus moet het
waar zijn. Niet goed geld terug (niet van ons,
maat van Eleanor).
Ge weet natuurlijk, dat de Amerikaanse bladen
dit soort romantische problemen graag behande
len. Naast Emily Post (die dagelijks een rubriek
vult met nogal stijve wenken over „eti
quette"), hebben wij Mary Hay worth, Dorothy
Dix en nog een aantal mindere godinnen, die
men kan raadplegen over hartsproblemen.
„Beste Dorothy Dix", begint de rubriek stee
vast, en dan volgt een jammerbrief van een moe
der, wier 27-jarige zoon in het huwelijk dreigt te
treden met het meisje, dat bepaald niet voor hem
deugt. Hoe mama dat zo precies weet? Zij „kent
haar zoon", of „zij voelt instinctief", dat het
meisje hem alleen maar naloopt om zijn groene-
zeep-groene Buick.
Waarop Dorothy Dix een commentaar schrijft,
vat als van het orakel van Delphi voor
velerlei uitleg vatbaar is.
Maar laat ons tot ons uitgangspunt, de aan
staande Juni-bruidjes, terugkeren. De schapen
weten niet wat haar boven het hoofd hangt, in
dien zij met de verkeerde categorie man relaties
aanknopen. Dr Eleanor Crissey weet daar alles
van. Zij is veel knapper dan Mary Hayworth
(niet te verwarren met Rita) en Dorothy Dix
te zamen. Eleanor is professor in de psychiatrie
aan de Medische Faculteit van Cornwell Uni
versiteit.
„De moderne wetenschap", aldus haar aanhef,
„kan thans vingerwijzingen geven voor de fou
ten, die een man als echtgenoot zal ontwikkelen.
Een meisje met enige hersens (dit sluit verliefd
heid prompt uit) kan na een paar ontmoetingen
met een man als constateren, of hij dit is
Eleanor's term „bruikbaar echtelijk materiaal"
is. De man, die niet B.E.M. is", aldus Eleanor,
verraadt zich meestal door een of andere vorm
van chronisch gedrag". „Chronisch gedrag", dat,
volgens Eleanor, als een rood stoplicht voor de
gang naar kerk of stadhuis moet worden be
schouwd, omvat de volgende tendenzen:
a) De automobilist, die, liefst op twee wielen,
door de bocht giert. „Deze Romeo tracht vijan
delijke, aggressieve gevoelens te verbergen ach
ter zijn snelheidsmeter. Hij zegt natuurlijk, dat
de automobilisten, die met een slakkengang over
de weg trekken, de voornaamste oorzaak zijn van
ongelukken" (waarmee wij persoonlijk ten volle
instemmen). „Dit alles bewijst", zo zegt Eleanor,
„dat de man in het huwelijk arrogant, zelfzuch
tig, egoïstisch zou zijn, zonder het minste gevoel
voor de rechten van zijn aanstaande vrouw, een
ruziezoeker en een lanceerder van valse be
schuldigingen".
b) De opschepper, die „dure" vrienden be-
weert te hebben, de man die met iedereen-van-
emge-betekenis op school geweest is of tennis
speelt. „Hij zal zijr vrouw in ongunstige zin ver
gelijken met mooiere, of beter geklede vrouwen;
zijn eigen falen zal hij op haar trachten te ver
halen. Het is een man, die altijd zal willen
bouderen".
c) De krappe-fooi-gever. „Hij is even erg als
een gierigaard. Niet alleen zal de vrouw de groot
ste moeite hebben eens een nieuwe jurk van hem
los te krijgen, maar hij is essentieel een kille,
harde man, die voor niemand een gulle daad of
zelfs een vriendelijk woord over heeft".
d) Over-eters. „Zij zijn vulgair, slordig en
zonder consideratie, roddelaars, die zonder meer
Uw diepste geheimen aan hun vrienden zullen
overbrieven. Hij zal op middelbare leeftijd dieet
moeten houden. Lang leven doet hij ook niet".
e) De man-zonder-eerbied-voor-de-wet. „Hij U
geen goede vader voor Uw kinderen. Op zijn"
75e jaar zal hij nog tegen orde gekant zijn".
f) De flirt. „De man, die het middelpunt van
elk feest wil zijn, en zijn vrouw voorhoudt, dat
zij geen reden heeft om jaloers te zijn op zijn
belangstelling voor andere vrouwen, zal U stee
vast bedriegen".
De waaghals. „Zolang hem alles lukt Is hij
een zonnetje in huis. Maar loopt er eens wat
mis, dan moet zijn gezin het ontgelden".
h) De man-dle-altijd-deuren-dichtslaat. „Hij is
niet zeker van zichzelf, sluit een deur driemaal
opnieuw, voelt twintig maal per dag in zijn bin
nenzak of hij zijn portefeuille nog wel heeft. Hij
is de pessimist par excellence, moeilijk om mee
te leven".
Wij hebben al deze kwalificaties eens toege
past op ons zelf en onze goede kennissen en
kwamen tot de slotsom, dat het voor al deze
mannen en vrouwen aanmerkelijk beter was ge
weest, indien zij eerder van dr Crissey hadden
gehoord en haar lessen hadden gevolgd. Wat een
verrukkelijk aantal vacantie-reisjes waren dan
ongereisd gebleven; hoeveel tochten over het
IJselmeer hadden nimmer plaats gevonden; jvel-
ke hartstochtelijke vrijages, waarover de wereld
literatuur nog niet is uitgeschreven, hadden zich
kilen zakelijk beperkt tot een formeel: „Dag,
mej. Cleopatra Dag, meneer Antonius". Welk
een aantal soepborden waren er heel gebleven;
hoe radicaal anders zou het verloop van de
(reeds lang uitgestorven) wereld zijn geweest.
Bij deze overpeinzing viel onze blik echter op
de conclusie van dr Crissey: „Natuurlijk", schrijft
zij met ten reserve, louter om zich aan de juri
dische gevolgen van haar verklaringen te kun
nen onttrekken, „dergelijk chronisch gedrag dient
uiteraard als waarschuwing; men moet er niet
zonder meer een conclusie uit trekken. Wanneer
Uw jongen deze symptomen vertoont, is er geen
reden hem midden onder een bioscoopvoorstel
ling in de steek te laten". (Zij bedoelt natuur
lijk: krijg waarde voor je geld, wacht tot het
einde van de film en misschien nog een kopje
koffie na). „Ge zi.it echter gewaarschuwd. Stort
U niet in een overhaast avontuur".
Aanstaande bruiden:
wachten staat. Merkt
ge weet thans wat U te
ge symptomen van chro
nisch gedrag, schrijf dan vooral dr Eleanor Cris
sey, Cornell University. USA en ge zi
goed van Uw huwelijksplannen genezen.
het laatst de grote trage wolken boven
het wijde laagland zagen varen? Vrij,
eensgezind en krachtig? dat moet
de samenvatting van hun laatste wens
zijn geweest.
Vrij durven wij het woord bij hun
grafsteen nog wel zonder schaamte uit
spreken? Is de vrijheid van de afzon
derlijke mens in dit bevrijde land niet
bezig een hol begrip te worden? Zit de
eenling niet als Gulliver onder de Lilli
putters, met duizend fijne, maar ve
nijnige draadjes vast aan duizend voor
schriften, verordeningen, formulieren,
papieren en wetten? En worden de
weinigen die daar nog buiten vallen:
de kunstenaars ea de vrije beroepen
niet langzaam en uiterst welwillend
gewurgd door broodsgebrek of oneven
redig hoge lasten? Wordt zelfs de vrij
heid van de mens binnen de muren
van zijn eigen huis niet bedreigd door
het voortdurend lawaai van het ver
keer op straat, de straaljagers in de
lucht en de radio in het huis van de
buren? Wreekt gebrek aan rust en ont
spanning zich niet langzaam aan in
toenemende nervositeit en een schrik
barende nicotine-verslaving?
Krachtig? De borrel en de cigaret
zijn van stimulansen uitgegroeid tot
slopers, het aantal echtscheidingen
stijgt even schrikbarend als dat der
corruptiegevallen.
Wij zouden tegenover de dode ogen
der gevallenen onze blik moeten neer
slaan over zoveel slordig beheer van
hun kostbare nalatenschap - indien wij
niet althans dit jaar de verheugende
rente der eensgezindheid onbeschadigd
konden overleggen. Er is wel een ca-"
tastrophale ramp met een schrikba
rend dodencijfer voor nodig geweest,
maar enige onvergetelijke weken lang
hebben tenminste de schoten der fusil
lades een echo gewekt in de harten van
een geheel volk.
UET KOMT VAAK voor, dat mensen
bang zijn om naar de tandarts te
gaan alleen al bij de gedachte welke
martelingen zij te verduren zullen heb
ben. Maar nu er een nieuw verdovings
middel is uiigevonden dat eenvoudig is
om toe te dienen en volkomen gevaar
loos is,is er geen aanleiding meer om
bang te zijn. Wat denkt U ervan om in
de beruchte stoel van de-tandarts te
gaan zitten, een rubber kapje in de
hand te krijgen en daarin even diep
adem te halen? De pijn verdwijnt vrij
wel onmiddellijk en wanneer de ge
voeligheid weer terug komt, behoeft
men alleen maar even het kapje voor
de neus te brengen en opnieuw diep
adem te halen. De patient blijft daar
bij volkomen bij bewustzijn en van-
neer de tandarts zijn werk heeft gedaan
stapt de patient uit zijn stoel en wan
delt weg alsof er niet gebeurd is; hij
heeft geen napijn en voelt ook niet de
geringste dofheid in zijn hoofd.
Maar het middel kan niet alleen bij
zulke eenvoudige operaties als bij de
tandarts gebruikt worden. Ook de huis
arts kan het in zijn dagelijkse praktijk
gebruiken wanneer een gebroken arm
of been gezet of een wond gereinigd
moet worden.
Met Trileen, sterk gezuiverde trichlo-
creathyleen, zijn al vier jaar lang
proeven genomen in de Duke Univer
siteit (V.S.) en dit nieuwe verdovings
middel wordt reeds gebruikt door dok
toren, in de E.H.B.O.posten en in
ambulance-auto's op weg naar de zie
kenhuizen. Het midel heeft het grote
voordeel niet brandbaar en niet ont
plofbaar te zijn, neemt de pijn snel weg
en veroorzaakt geen onaangename ne
venverschijnselen. Zolang de patient
bij bewustzijn is, kan hij de in te ade
men dosis zelf regelen en mocht hij te
veel nemen zodat hij buiten westen
zou raken, dan valt zijn arm, waaraan
het kapje met een polsriem is beves
tigd, terug en herkrijgt hij binnen een
halve minuut het bewustzijn. Niet al
leen aan volwassenen, maar ook aan
kleine kinderen kan het middel worden
toegediend.
Een groot voordeel van het nieuwe
middel is voorts dat de begeleidende
verschijnselen van hevige pijn: angst
zenuwachtigheid, transpireren en spier-
trekkingen in het gezicht en de lede
maten hierbij niet optreden.
De Britse Poet Laureate. John Mase
field (sinds 1930) heeft tot taak gehad
de kroning in verzen voor het nage
slacht neer te leggen. Hij heeft dat
gedaan in een Kroningsode, die zal
worden opgenomen in het officiële Kro-
ningsprogramma, dat in Mei zal ver-
schnnen. Het gedicht zal verder voor
ziit voor norrUa!Jf distributie worden gepubli-
zijt voor j ceerd dor Odhams Press Ltd. te Lon-