HET GEDENKEN OP MOEDERDAG moet meer zijn dan een bloemetje WAT 'N DOTJE u Kies de juiste echtgenoot KREEG ERRING m Rikki D Rekenschap van beheer SASKIA J „Wijze" woorden in de Amerikaanse pers 0 MOEDER IS VAN ALLE TIJDENEN ALLE MENSEN IPorceleinen thee- en koffiepotten met ingebakken verwarmingselement O' DOOR Een kroningsode van John Masefield Europeanen erelid terikaans instituut Verkeersovertreders, bluffers en over-eters zijn niet uit het hout gesneden, waarvan de goede mannen gemaakt zijn „TRILEEN", NIEUW VERDOVINGSMIDDEL ZATERDAG 0 MEI 1953 'Je kunsten rSCHAPPIJ NV heeft het niet het: twintig merendeels jong» leveren, dat als prijs ral dienen izzle. De maatschappij, die op iercie en kunst tot stand bracht, [gekochte werken, plus nog van istelling in Fodor te Amsterdam spreekt iets van trots op eigen kelijke plan. Die trots lijkt me ^an de kunstenaars en naar die [aar die van de artisten zelfs in de middels deze expositie ge- ninst uitsluitend theoretisch is er sterk sprekend werk, waar- U doek al dadelijk na de opening erkocht, een verdiend succes. De 'enaar Nico Molenkamp is een d tonalist, die hierin fraaie din- >et te bereiken. Albert Muys uit •dam zond een paar fijn afge. tuingezichten. L. G. M. Ramae- an wie we van de Start enkele religieuze schilderijen kenden, ;en hier met een paar grote waarin hij zijn fijne kleur laft Zijn compositie heeft iets ïentaals. Frans Vos uit Maas- rond sterk uiteenlopend werk in zelfs, dat er drie verschillend» aliikheden aan het woord schij- zijn. Noem ik tenslotte nog d» ostprijs bedoelde houtsnede van trik, uit Amsterdam, een fraai j gesneden prent, dan heb ik wel jeveer het gehele gezelschap d» laten passeren. vas bij de opening een verheu- belangstelling. Mr A. de Roos, ider voor Kunstzaken der ge- Amsterdam, heeft in zijn ope- ede het initiatief der organisa- -uimschoots geprezen en het aan Amsterdamse grote bedrijven orbeeld gesteld. Van W. vooraanstaande Europeanen heb- at erelidmaatschap van het Ame- i se Nationale Instituut voor Kunst ïtteren verworven, hetgeen in I. als een bijzonder hoge eer geldt, jn Gian Carlo Mennotti, de jonge nse operacomponist, de Franse eet Le Corbusier, de Franse schrijf- olette en Sir Bertrand Russell, de j ie philisoof en Nobelprijs-winnaar jenoeming werd gisteren door Connelly, de bekende Amerikaan, eelschrijver en voorzitter van het t lut bekend gemaakt. de benoeming van buitenlandse! en werd reeds in 1943 een begin i [kt in het kader van een program- r versterking en bevordering van Uurele eenheid door de erkenning peciale verdiensten op het gebied unst en letteren. Onder de gelau-t n bevinden zich de Franse schil-1 eorge Braque, de Engelse schrii-T Sir Osbert Sitwell en Edith Sit- X. S. Eliot en W. Somerset Maug-I en de Franse componisten DariuJ| ud en Henri Sauguet. mme jeugdfoto van Rikkte, sief voor dit blad getekend door Van Exter. n uniform aan heeft, dan stemt uvvkeurig met ae werkelijkhei n. Van de laatste mode moet ik uwkeurig op de hoogte houden is begrijpelijk, dat er dan nee iderzoek en voorstudie aan net jke tekenen vooraf gaat. »T°cn ik nog wel eens een fout", be- 'an Exter. „Zo heb ik eens zn in het Alkmaardermeer laten i. Ik ontving een brief van een die me schreef, dat er een tt«- zout in het water van het A<x- ermeer zit, net genoeg om van plompen onmogelijk 'e aandachtige lezer had aan de mn de plaats van de kleine in de verte van de vaamchtmy boot nog enkele verborgen ge- berekend, dat die boot op ae uide plaats in het Alkmaarde - looit aan de grond gelopen ko" omdat het daar diep 1 is. man had ge- egt v. Exter. t^i' dat was nu Jjf' de clou van verhaal; de I at op de rug waterdemon. m die secure fjel embleem W" oen nog niet Ex(gf (Van een onzer medewerksters) ZIJN ZE WEER!Die advertenties in de dag gekozen das of een overhemd met palmboompjes. In je diepste zelf grinnik je er om. Bruun kan niet op de kaien- AAR bladen, waardoor men ons met nadruk eraan wil her- der kijken en „Paps" voelt zich min of meer „opgelaten"! inneren, dat we binnenkort weer Moeder gaan „verrassen"! Hoe heel anders is het gesteld met Moederdag; het gaat U kunt Moeder gelukkig maken niet een paar nylons, met hier om zo iets als een symbool. We zijn er ook niet mee ten doos bonbons, met vult U zelf maar in. Maar doen klaar, één dag in het jaar haar te ge- of herdenken, aan wie we er niet goed aan Moederdag" ook eens in een ander wij met de innigste gevoelens en door de hechtste banden licht te zien? Het denken of herdenken van Moeder heeft verbonden zijn. Maar omdat wij er in het drukke, jachtige immers in wezen zo helemaal niets te maken met de zake- leven van alledag meestal niet toe komen dit te beseffen, lijke achtergrond, waartegen men de tweede Zondag in Mei is het goed, dat Miss Mary A. Jarvis, Amerikaanse van ge- zo graag geplaatst ziet. boorte, in 1914 deze dag „instelde"; een gedachte, waar- Op Werelddierendag kopen we bij de slager iets lekkers mede ieder mens, waar ook ter wereld, zal sympathiseren, alhoewel het gebruik niet onmiddellijk in alle landen werd overgenomen. voor onze trouwe viervoeter; op Vaderdag er met de haren bijgesleept) brengen we Vader tot wanhoop met een zelf MOEDER, het is het eerste gesta melde woord en soms een laatste fluisterende snik. Tussen die bei- jen het leven, een wereld, waarin zij het rustpunt is, de enige mens op wie wij blindelings kunnen vertrouwen; die naast ons staat, door dik en dun, in goed en in kwaad: onwankelbaar in trouw. Woorden, waarvan de betekenis helaas eerst tot ons doordringt, wan neer het „te laat geworden is, voor de nooit gesproken woorden van liefde", zoals Gerard van Klinkenberg in zijn gedicht „Bij een sterfbed". inmemo- riam matris zo triest gewaagt: „Toen 't snelle ademen had opgehouden en t (n de kamer stil geworden was doodstil en wi) de magere handen vouwden op 't klamme laken, toen besefte ik pas hoezeer wi) altijd bi) elkaar behoorden en dat het voor de nooit gesproken woorden van liefde nu te laat geworden was Het gedenken op Moederdag zalmeer moeten zijn dan een bloemetje. Het 1 moge ieder jaar weer opnieuw even tot [nadenken stemmen. Niet alleen dat plantje, die doos bonbons, dat flesje Iparfum of dat kleine zakdoekje het f zit hem immers niet in de kostbaarheid van het geschenk en een brede glim lach: „Kijk eens, Mamaatje, dat is nou voor jou", maar een even zich bezinnen op deze daad van uiterlijk huldebetoon: een tastbaar bewijs van erkentelijkheid voor alle gaten, die zij in onze sokken stopte (voordat Nylon uitgevonden was), voor alle knopen welke zij aan zette, voor alle pleister- en snelverban- den, die zij aanlegde, voor de lekkere hapjes, waarmede zij ons verraste, voor geduldig verdragen slechte humeuren, voor het schipperen bij onderlinge kleine ruzietjes, vcror de woorden van troost en begrip, waarmede zij ons placht op te monteren, wanneer alles verkeerd dreigde te gaan, voor alle uitbarstingen van woede onzerzijds, die zij trachtte te bezweren, en voor alle verdriet en smart, die zij vermocht te lenigen, 365 dagen in het jaar. In Miss Jarvis' tijd bleek „Mom" nog de Dickens-achtige „Applepie" bak kende, witharige, welgedane, doch iet wat sentimentele oude dame te moeten zijn, die 364 dagen van het jear voor- bijgehold werd om op de 365ste bedol ven te worden onder hartvormige do zen met zoetigheid of flesjes reukwater. Miss Jarvis, die in 1948 overleed, heeft zich vaak verzet tegen dit prototype; „Mom" heeft zeer zeker uiterlijke, maar stellig ook innerlijke veranderingen on dergaan in de loop van de jaren, en het is onze sentimentele vasthoudendheid en onze zucht tot idealiseren, welke veelal het begrip Moeder vereenzelvigt met bovengenoemde lieve oude dame. Zulk een uitgesproken type kan in onze tijd moeilijk meer algemeen ge noemd worden. Elke vrouw en moeder heeft haar eigen persoonlijkheid, neemt een eigen plaats in: in haar ge zin, maar daarnaast: in het wereld gebeuren en in het maatschappelijk le ven. Heel vaak zelfs heeft zij naast haar taak als huisvrouw en moeder een sociale taak te vervullen, en het is overduidelijk, dat zij niet langer be handeld wenst te worden als de goede vrouw van eertijds, wier belangstelling geacht werd niet verder te gaan dan ernaar te streven een .goede huisvrouw en moeder te zijn. Voor de vrcruw van nü heeft het leven nog andere aspecten; het is waard tenvolle ,.Be"-leefd te worden, met de gehele inzet van persoonlijkheid en ka rakter, op welk terrein, wetenschappe lijk of sociaal, haar belangstelling ook ligt. OK VOOR DEZE VROUWEN is de tweede Zondag in Mei Moederdag, en hoe modern en verlicht zij ook mogen zijn, in haar hart zullen zij er prijs op stellen, wanneer men op deze dag de Moeder in haar eert. Want het moedergevoel en -instinct is Ingeboren, van alle tijden en vam alle mensen, zoals ook de binding tussen moeder en kind zich ten allen tijde en overal zal doen gelden. Moeder is en blijft de centrale haard van het leven, en haar liefde komt die van God het meest nabij. Als moeder ouder wordt, de kinderen de deur uitgaan om hun eigen leven te leven dan nog altijd staat haar beeld als een stralend idool op de ach tergrond van elk mensenbestaan. Zij Is en blijft het rustpunt, de klaagmuur en de veilige haven; zij blijft de personifi catie van „thuis". Doch onvermijdelijk en onverbiddelijk komt voor ieder van ons het moment dat wij geen „thuis" meer hebben. Wij weten dat en hebben (e aanvaarden. En het is goed, doordron gen te zijn van de schoonheid van een klein gedichtje vam een mij onbekende dichter. Regels, neergeschreven op een stukje papier, dat ik bij. toeval vond in een boek uit de bibliotheek: „Ztj wordt steeds teerder en steeds [rozer, een blanke lamp, die zachtjes schijnt. En ik, ik voel mij soms ontroostbaar, omdat dit alles straks verdwijnt. Dit schijnsel, dat mijn donk're wanden met 't goud der avondzon verlicht o, helpensgrage warme handen o, klein en luisterend gezicht. Waarom moet alles wat zo nodig barmhartig is, onzegbaar goed, de aarde in, als overbodig, verborgen, weggelegd voorgoed? En moeten wij, alleen gelaten, beroofd van steun, volwassen zijn, als wijze, grote mensen praten, terwijl we eeuwig kind'ren zijn? Opletten de boodschap Goed van vertrouwen als V is, let U soms niet op, of V Uw MAÏZENA DURYEA - die U toch nadrukkelijk vraagt - ook werkelijk krijgt. Ja, thuis, t» hef gebruik dan merkt U het verschil gauw genoeg. Want er bestaat geen beter bindmiddel voor groen ten, soepen en sausen dan de echte MAÏZENA DURYEA. Niet zonder reden wereld vermaard. Vraag dus niet alleen MAÏZENA DURYEA, maar zie toe dat U het ook krijgt. De naam DURYEA staat op ieder pak. (Advertentie, Ing. Med.) NIEUW INCIDENT IN KENYA In het gebied van Fort Hall (Kenya) hebben dezer dagen ongeveer 250 leden van de Mau Mau een aanval gedaan op een groep van tien Afrikaanse solda ten onder leiding van een blanke ser geant. De soldaten leden geen verlie zen doch sloegen de aanvallers af, die 20 man aan doden en gewonden ver loren. HEEFT GELIJK, oma, die kleindochter van u is een wolk van een kind en het jurkje, dat u voor hear eerste verjaardag gaat maken, zal haar zeker snoezig staan! Het is een eenvou dig maar heel lief model letje, waarvoor u ca 85 cm stof van 80 breed no dig heeft. De schouder pasjes kunt u desgewenst ook in een andere kleur nemen. In het achterbaantje van de rok werkt u het 6 cm lange split af, u sluit de zijnaden en legt onder de armsgaten een plooitje (2 cm stofver- bruik), waarbij de in het patroon aangegeven streepjes op de zijnaad vallen. De armsgaten worden met een schuin biesje afgewerkt. Langs elk prsje rijgt u ingerim- peld een ca 80 cm lange strook van dezelfde stof of van kant. U stikt de pasjes op de ingerimpelde ^/fra 0 3 I JAAR Rua <1 /yl 5 20fy voor 3. /S bovenkant van het rokje en voert ze daarna ge heel. Van voren worden de puntjes met een sier- knoopje op elkaar ge hecht, op de rug brengt u knoopsluiting aan. Houdt u van borduren, dan maakt u het jurkje van effen materiaal en versiert het met fijne strooimotiefjes of een aardig randje. Zo'n snoe zig verjaarscadeautje zal zeker buitengewoon in de smaak vallen! <Advertentle. Ing Med.) UR MOET ERGENS in Nederland, het doet er niet toe waar, de datum van een spreekbeurt worden vastgesteld. De geachte spreekster maakt er de aanvrager op attent, dat de voorgestel de avond samenvalt met de Dodenher denking en dus niet in aanmerking komt, Het antwoord is even vriende lijk als verbijsterend. De avond zal enige dagen later plaats vinden, maar wht de Dodenherdenking betreft, och, die is hier toch al zo goed als verlopen. Dit heeft mij een week lang aan het denken gezet. Hoe moet de bewust le vende mens hierop reageren: met schouderophalen, met bitterheid of met ironie? Of moet men zulke mededelin gen beschouwen met het wijze begrij pen, dat de levenservaring meebrengt? Is deze mededeling in wezen werke lijk wel zo schokkend? In zekere zin niet. Een mens is, aller eerst een levend wezen, en zijn geest is even beweeglijk in groei en even fel in afweer tegen aanvallen van buiten als zijn lichaam. Ook het diepste litte ken geneest: houdt in elk geval op met pijn veroorzaken. Ook de gapendste wond, die geen vitale delen heeft ver woest, groeit dicht. Wij houden geen herinnering aan lichamelijke pijn, tot on3 geluk. En ondervonden leed, dat ons niet persoonlijk beroofd heeft, slijt snel uit en raakt vergeten. Ook dat is een geluk: onze ziel zou anders qvgr- belast raken met pijnlijke, schrijnende gevoelens, die een normaal leven on mogelijk zouden maken. Maar met dat al CR STAAT ERGENS in Amsterdam een klein verzetsgedenkteken, waar voor elke week de verflenste bloemen worden weggeruimd en frisse neerge legd. Dit wordt zonder enige ophef en volkomen vanzelfsprekend gedaan door een vrouw die daar vlakbij woont. Men moet het diepste respect hebben voor de fijngevoeligheid en de zelfdis cipline van een dergelijke natuur. Zulk een gebaar, week in week uit met onverflauwde toewijding verricht, ligt op hetzelfde hoge vlak als de houding van de eenzame blanke ambtenaar op een verloren post diep in de binnen landen van Afrika, yan wie Conrad verhaalt hoe hij elke morgen fris ge schoren en met een schoon overhemd aan het ontbijt kwam. Maar wij kunnen een dergelijk ge baar niet in het groot verwachten. Fijnheid van gevoel is geen massa-arti kel. Hoogstens kan men een dodenhui- de nog cnscèneren eenmaal per jaar, met een krans en een paar minuten stilte, of, nog eenvoudiger en automa- tischer, met een eeuwige gasvlam onder een ereboog. En zelfs die krans en die stilte, plichtmatig opgebracht op een voorge schreven tijdstip, verliezen op de duur wezenlijke inhoud en zijn in hun soort even pijnlijk als opzettelijke achte loosheid. Er is maar één hulde aan de doden die blijvende waarde heeft, buiten de spontane toewijding als van die zor gende vrouw: de bezinning op de be doeling van hun offer. En mèt die be zinning het leveren van het tastbaar bewijs, dat dit offer zijn eeuwige rente opbrengt. Bloed is een kostbaar goed, en niets ls groter verspilling dan nutteloos vergo ten bloed. Zou het niet goed zijn bij iedere dodenherdenking de bepalingen voor te lezen van het testament, dat deze verzetshelden, met bloed onder tekent, hebben nagelaten? En ieder voor zich en het volk in zijn geheel zou bij die voorlezing in stilte moeten antwoorden op de klemmende vraag, in hoeverre wij als beheerders van hun nalatenschap onze verplichtingen zijn nagekomen. ,7IJ vielen voor het vaderland" is een zinloze phrase. Hoe dachten zij zich dat vaderland, toen hun ogen voor £EN naar alle waarschijnlijkheid waardevolle aanwinst voor het m huishouden en de techniek is de vin ding van een Duitser, ir Hans Neuerer, een vinding die ook voor een belang rijk deel in Nederland zal worden uit gewerkt. Het gaat om de mogelijkheid van het inbakken van verwarmings elementen in porselein. De eerste resul taten hiervan zijn volledig porseleinen thee-koffiepotten, welke in circa 9 mi nuten een liter water aan de kook brengen en daarna bij U aan tafel de koffie of thee voor U bereiden. Daar het hier hoogwaardig, op 1400° C gebakken en geglazuurd porselein betreft, waarvoor Nederland de grond stof mist, zal de productie hiervan in Duitsland blijven plaatsvinden, de we reldverkoop echter van Holland uit door een Nederlandse firmat Van veel groter belang echter acht men de toepassing van het procédé voor technische doel einden, waarbij men denkt aan o.a. verwarmingselementen voor zieken huisinstallaties. Overal waar onaan tastbaar, gemakkelijk te reinigen en hard materiaal verwarmd moet worden, zal deze techniek kunnen worden ge bruikt. De uitwerking in deze richting is. zoals boven gezegd, geheel aan de Nederlandse onderneming Elpora (Elec- trische porselein apnaratuur) te Den Haag_ overgedragen, welke in samen werking met de C.V. Ceramiek Van Brougel te Soestdijk in Juni met de proefnemingen hoopt te beginnen. vDe productie van de potten in Duits land heeft reeds een hoge vlucht geno men. Vierhonderdvijftig man zijn hier mede voortdurend bezig en leveren tweeduizend potten per week af. Een grote nieuwe tabriek is in aanbouw. ,1 Het principe berust op het aanbren gen van de metalen elementen in de zijwanden van de weke gesinterde por seleinen notten. terwijl de potten door «en honderd meter lange tunneloven Werden voortbewogen. De stekkerstit- ten zijn van kantal, daar koper bene oen de baktemperatuur van porselein smelt. De potten zijn momenteel in on derzoek bij de Kema te Arnhem, waar zii een droogkookproef 62 minuten lang doorstonden. Het aanbrengen van de elementen in de zijwand heeft het voordeel dat naar onderen geen over- 'Brutige hitte wordt afgegeven. Oor en dekselknop blijven koud. De vastgestelde verkoopprijzen lig gen in dezelfde buurt als die van elec- trische ketels, waardoor het grote suc ces te verklaren valt. dat de pntten in Duitsland hebben en het optimisme, warmede de Nederlandse handel het nieuwe product tegemoet treedt. (Van onze correspondent in New York) MDAT HET LENTE IS, het romantische jaargetijde, Juni in Amerika is „de" maand van de bruidjes beschouwen wij het onze plicht de meiskes in Nederland (wellicht te elfder ure) te waarschuwen voor het type man, met wie zij wel plezierig een avondje kunnen uitgaan, doch aan wie zij zich niet voor het leven moeten binden. Een Amerikaanse, dr Eleanor Crissey, heeft zulks wetenschappelijk vastgesteld en in de bladen doen afdrukken. Dus moet het waar zijn. Niet goed geld terug (niet van ons, maat van Eleanor). Ge weet natuurlijk, dat de Amerikaanse bladen dit soort romantische problemen graag behande len. Naast Emily Post (die dagelijks een rubriek vult met nogal stijve wenken over „eti quette"), hebben wij Mary Hay worth, Dorothy Dix en nog een aantal mindere godinnen, die men kan raadplegen over hartsproblemen. „Beste Dorothy Dix", begint de rubriek stee vast, en dan volgt een jammerbrief van een moe der, wier 27-jarige zoon in het huwelijk dreigt te treden met het meisje, dat bepaald niet voor hem deugt. Hoe mama dat zo precies weet? Zij „kent haar zoon", of „zij voelt instinctief", dat het meisje hem alleen maar naloopt om zijn groene- zeep-groene Buick. Waarop Dorothy Dix een commentaar schrijft, vat als van het orakel van Delphi voor velerlei uitleg vatbaar is. Maar laat ons tot ons uitgangspunt, de aan staande Juni-bruidjes, terugkeren. De schapen weten niet wat haar boven het hoofd hangt, in dien zij met de verkeerde categorie man relaties aanknopen. Dr Eleanor Crissey weet daar alles van. Zij is veel knapper dan Mary Hayworth (niet te verwarren met Rita) en Dorothy Dix te zamen. Eleanor is professor in de psychiatrie aan de Medische Faculteit van Cornwell Uni versiteit. „De moderne wetenschap", aldus haar aanhef, „kan thans vingerwijzingen geven voor de fou ten, die een man als echtgenoot zal ontwikkelen. Een meisje met enige hersens (dit sluit verliefd heid prompt uit) kan na een paar ontmoetingen met een man als constateren, of hij dit is Eleanor's term „bruikbaar echtelijk materiaal" is. De man, die niet B.E.M. is", aldus Eleanor, verraadt zich meestal door een of andere vorm van chronisch gedrag". „Chronisch gedrag", dat, volgens Eleanor, als een rood stoplicht voor de gang naar kerk of stadhuis moet worden be schouwd, omvat de volgende tendenzen: a) De automobilist, die, liefst op twee wielen, door de bocht giert. „Deze Romeo tracht vijan delijke, aggressieve gevoelens te verbergen ach ter zijn snelheidsmeter. Hij zegt natuurlijk, dat de automobilisten, die met een slakkengang over de weg trekken, de voornaamste oorzaak zijn van ongelukken" (waarmee wij persoonlijk ten volle instemmen). „Dit alles bewijst", zo zegt Eleanor, „dat de man in het huwelijk arrogant, zelfzuch tig, egoïstisch zou zijn, zonder het minste gevoel voor de rechten van zijn aanstaande vrouw, een ruziezoeker en een lanceerder van valse be schuldigingen". b) De opschepper, die „dure" vrienden be- weert te hebben, de man die met iedereen-van- emge-betekenis op school geweest is of tennis speelt. „Hij zal zijr vrouw in ongunstige zin ver gelijken met mooiere, of beter geklede vrouwen; zijn eigen falen zal hij op haar trachten te ver halen. Het is een man, die altijd zal willen bouderen". c) De krappe-fooi-gever. „Hij is even erg als een gierigaard. Niet alleen zal de vrouw de groot ste moeite hebben eens een nieuwe jurk van hem los te krijgen, maar hij is essentieel een kille, harde man, die voor niemand een gulle daad of zelfs een vriendelijk woord over heeft". d) Over-eters. „Zij zijn vulgair, slordig en zonder consideratie, roddelaars, die zonder meer Uw diepste geheimen aan hun vrienden zullen overbrieven. Hij zal op middelbare leeftijd dieet moeten houden. Lang leven doet hij ook niet". e) De man-zonder-eerbied-voor-de-wet. „Hij U geen goede vader voor Uw kinderen. Op zijn" 75e jaar zal hij nog tegen orde gekant zijn". f) De flirt. „De man, die het middelpunt van elk feest wil zijn, en zijn vrouw voorhoudt, dat zij geen reden heeft om jaloers te zijn op zijn belangstelling voor andere vrouwen, zal U stee vast bedriegen". De waaghals. „Zolang hem alles lukt Is hij een zonnetje in huis. Maar loopt er eens wat mis, dan moet zijn gezin het ontgelden". h) De man-dle-altijd-deuren-dichtslaat. „Hij is niet zeker van zichzelf, sluit een deur driemaal opnieuw, voelt twintig maal per dag in zijn bin nenzak of hij zijn portefeuille nog wel heeft. Hij is de pessimist par excellence, moeilijk om mee te leven". Wij hebben al deze kwalificaties eens toege past op ons zelf en onze goede kennissen en kwamen tot de slotsom, dat het voor al deze mannen en vrouwen aanmerkelijk beter was ge weest, indien zij eerder van dr Crissey hadden gehoord en haar lessen hadden gevolgd. Wat een verrukkelijk aantal vacantie-reisjes waren dan ongereisd gebleven; hoeveel tochten over het IJselmeer hadden nimmer plaats gevonden; jvel- ke hartstochtelijke vrijages, waarover de wereld literatuur nog niet is uitgeschreven, hadden zich kilen zakelijk beperkt tot een formeel: „Dag, mej. Cleopatra Dag, meneer Antonius". Welk een aantal soepborden waren er heel gebleven; hoe radicaal anders zou het verloop van de (reeds lang uitgestorven) wereld zijn geweest. Bij deze overpeinzing viel onze blik echter op de conclusie van dr Crissey: „Natuurlijk", schrijft zij met ten reserve, louter om zich aan de juri dische gevolgen van haar verklaringen te kun nen onttrekken, „dergelijk chronisch gedrag dient uiteraard als waarschuwing; men moet er niet zonder meer een conclusie uit trekken. Wanneer Uw jongen deze symptomen vertoont, is er geen reden hem midden onder een bioscoopvoorstel ling in de steek te laten". (Zij bedoelt natuur lijk: krijg waarde voor je geld, wacht tot het einde van de film en misschien nog een kopje koffie na). „Ge zi.it echter gewaarschuwd. Stort U niet in een overhaast avontuur". Aanstaande bruiden: wachten staat. Merkt ge weet thans wat U te ge symptomen van chro nisch gedrag, schrijf dan vooral dr Eleanor Cris sey, Cornell University. USA en ge zi goed van Uw huwelijksplannen genezen. het laatst de grote trage wolken boven het wijde laagland zagen varen? Vrij, eensgezind en krachtig? dat moet de samenvatting van hun laatste wens zijn geweest. Vrij durven wij het woord bij hun grafsteen nog wel zonder schaamte uit spreken? Is de vrijheid van de afzon derlijke mens in dit bevrijde land niet bezig een hol begrip te worden? Zit de eenling niet als Gulliver onder de Lilli putters, met duizend fijne, maar ve nijnige draadjes vast aan duizend voor schriften, verordeningen, formulieren, papieren en wetten? En worden de weinigen die daar nog buiten vallen: de kunstenaars ea de vrije beroepen niet langzaam en uiterst welwillend gewurgd door broodsgebrek of oneven redig hoge lasten? Wordt zelfs de vrij heid van de mens binnen de muren van zijn eigen huis niet bedreigd door het voortdurend lawaai van het ver keer op straat, de straaljagers in de lucht en de radio in het huis van de buren? Wreekt gebrek aan rust en ont spanning zich niet langzaam aan in toenemende nervositeit en een schrik barende nicotine-verslaving? Krachtig? De borrel en de cigaret zijn van stimulansen uitgegroeid tot slopers, het aantal echtscheidingen stijgt even schrikbarend als dat der corruptiegevallen. Wij zouden tegenover de dode ogen der gevallenen onze blik moeten neer slaan over zoveel slordig beheer van hun kostbare nalatenschap - indien wij niet althans dit jaar de verheugende rente der eensgezindheid onbeschadigd konden overleggen. Er is wel een ca-" tastrophale ramp met een schrikba rend dodencijfer voor nodig geweest, maar enige onvergetelijke weken lang hebben tenminste de schoten der fusil lades een echo gewekt in de harten van een geheel volk. UET KOMT VAAK voor, dat mensen bang zijn om naar de tandarts te gaan alleen al bij de gedachte welke martelingen zij te verduren zullen heb ben. Maar nu er een nieuw verdovings middel is uiigevonden dat eenvoudig is om toe te dienen en volkomen gevaar loos is,is er geen aanleiding meer om bang te zijn. Wat denkt U ervan om in de beruchte stoel van de-tandarts te gaan zitten, een rubber kapje in de hand te krijgen en daarin even diep adem te halen? De pijn verdwijnt vrij wel onmiddellijk en wanneer de ge voeligheid weer terug komt, behoeft men alleen maar even het kapje voor de neus te brengen en opnieuw diep adem te halen. De patient blijft daar bij volkomen bij bewustzijn en van- neer de tandarts zijn werk heeft gedaan stapt de patient uit zijn stoel en wan delt weg alsof er niet gebeurd is; hij heeft geen napijn en voelt ook niet de geringste dofheid in zijn hoofd. Maar het middel kan niet alleen bij zulke eenvoudige operaties als bij de tandarts gebruikt worden. Ook de huis arts kan het in zijn dagelijkse praktijk gebruiken wanneer een gebroken arm of been gezet of een wond gereinigd moet worden. Met Trileen, sterk gezuiverde trichlo- creathyleen, zijn al vier jaar lang proeven genomen in de Duke Univer siteit (V.S.) en dit nieuwe verdovings middel wordt reeds gebruikt door dok toren, in de E.H.B.O.posten en in ambulance-auto's op weg naar de zie kenhuizen. Het midel heeft het grote voordeel niet brandbaar en niet ont plofbaar te zijn, neemt de pijn snel weg en veroorzaakt geen onaangename ne venverschijnselen. Zolang de patient bij bewustzijn is, kan hij de in te ade men dosis zelf regelen en mocht hij te veel nemen zodat hij buiten westen zou raken, dan valt zijn arm, waaraan het kapje met een polsriem is beves tigd, terug en herkrijgt hij binnen een halve minuut het bewustzijn. Niet al leen aan volwassenen, maar ook aan kleine kinderen kan het middel worden toegediend. Een groot voordeel van het nieuwe middel is voorts dat de begeleidende verschijnselen van hevige pijn: angst zenuwachtigheid, transpireren en spier- trekkingen in het gezicht en de lede maten hierbij niet optreden. De Britse Poet Laureate. John Mase field (sinds 1930) heeft tot taak gehad de kroning in verzen voor het nage slacht neer te leggen. Hij heeft dat gedaan in een Kroningsode, die zal worden opgenomen in het officiële Kro- ningsprogramma, dat in Mei zal ver- schnnen. Het gedicht zal verder voor ziit voor norrUa!Jf distributie worden gepubli- zijt voor j ceerd dor Odhams Press Ltd. te Lon-

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 7