In
Singapore kan men
rustig sterven
Spanje vecht
voor zijn
kinderen
Dodenhuizen: florerende bedrijven
Fantastisch
goed en lekker
Doodgaan is een stuk humor
van het opperwezen
Om het geluk van Peter
AKKERTJE
JEUK
D.D.D.
Pijn, die U overval
-til
Laatste reis van Chinese bandenfabrikant
De begrafenis gaat
met veel lawaai
gepaard
Zuigelingensterfte
nam sterk af
Blinde moederliefde is
erger dan ziekten
PimPam, Pom en de wonderlamp
door Kitty Lessels
Luister eens naar
Radioprogramma
MAANDAG 1 JUNI 1953
N
(Van onze correspondent in Singapore)
VIER VROUWEN LOPEN IN OPGEWEKTF
STEMMING langs mijn voorgalerij. Hun hoge. sna Zj»
terende stemmen verbreken de rust van de vroege
ochtend, hier in deze buitenwijk van Singapore. Het
zijn huilvrouwen, weet een tuinkoelie me te vertellen,
die op weg zijn naar een begrafenis. Ze verheugen
zich nu al op het geldelijk voordeel en de culinaire
verrassingen welke de begrafenis, en het daaraan
verbonden maal hen zullen bezorgen. Straks, bij het
„dodenhuis"', waar het lichaam van degeen die ze
jammerend op zijn laatste gang zullen moeten ver
gezellen, ligt opgebaard, zullen ze hun klagelijk ge
ween laten horen. Hun zwarte en regenboogkleurige
parasols zullen voor iedereen een teken zijn, dat er
diep geleden wordt, zo het angstaanjagende lawaai
van het orkest dat de dode begeleidt de voorbijgan
gers daar niet reeds opmerkzaam op maakte. Als het
een rijke Chinees is, die begraven wordt, dan zullen
het verdriet van de huilvrouwen, het lawaai van het
orkest en de praal van de lijkstoet naar evenredigheid
groter zijn. De begrafenisstoet zal dan 'gevormd wor
den door een enorme vrachtauto, waarop het orkest
zich heeft geïnstalleerd. Daarachter volgt de lijkkoets,
eveneens een vrachtauto, die rijk met bloemen is
overdekt en die door enkele tientallen familieleden
Een Chinese priester (onder de parasol) houdt
de wacht bij de kist van een overledene, die met
een grote doek is afgedekt.
wordt voortgetrokken. Daarachter komt de talrijke
familie van de overledene, geheel gekleed in jute, en
de stoet wordt gesloten door de huilvrouwen, die
harder gillen en jammeren naarmate hen een grotere
beloning in het vooruitzicht is gesteld.
VOOR DE Westerling een
vreemd schouwspel, dat hem
ertoe brengen kan de Chi
nezen te beschouwen als bot
te materialisten, of mensen
zonder gevoel. Zoals bij elke
beoordeling van daden of
gewoonten die niet de onze
zijn, moet men zich een kijk
je gunnen op de achtergron
den. In dit geval is het de
blijmoedigheid waarmee de
Chinees de dood aanvaardt.
Hij ziet in het sterven een
soort grimmige humor van
het opperwezen, dat aan
ieder mensenleven een uiter
ste termijn stelt. Deze ge
dachte is de grondslag van
vele handelingen. Men be
wijst de overledene, ook nog
lang na zijn dood, grote eer,
doch louter om zijn ziel en
de geesten vriendelijk te
stemmen. De dood op zich
zelf is een even vanzelfspre
kende gebeurtenis als het
geboren worden. Een Chi
nees spreekwoord zegt, dat
wij lijden niet omdat wat
verloren is, maar omdat we
het zelf verloren hebben.
Toegerust met deze kijk op
het innerlijk van de Chinees
kunnen we zonder vrees
voor vroegtijdige en onbe
voegde conclusies, een be
zoek brengen aan één van
de drie „dodenhuizen", die
Singapore telt.
VANDAAG WORDT de banden
fabrikant Oei Tjong Ham begraven.
Drie weken geleden voelde hij reeds
zijn einde naderen en daarom meed hij
de drukte van zijn huis, waarin vele
kinderen zijn, om zich tenslotte naar
het grootste van de drie dodenhuizen,
dat in Sago Lane, te begeven. Het was
een fraai gebouw, midden in de Chine-
zenwijk en omringd door bouwvallige
en smerige huizen.
Een oase in de woestijn. Oei vindt in
het voorportaal van het dodenhuis
reeds enkele rasgenoten, arme lieden,
die zich eigenlijk de luxe van het ster
ven in een dodenhuis niet kunnen per
mitteren, maar die gedurende hun halve
ieven geld bijeen hebben gespaard, om
in een enigszins weelderige omgeving,
en niet in de bedompte armoe van hun
eigen woning, hun ziel bijdie van de
voorvaderen te voegen.
Met enkele anderen meldt Oei zich
op de afdeling administratie van het
dodenhuis. Men ontvangt hem met
hoogachting, want Oei is een bekend
Wan in Singapore.
Hij vertelt de man die hem ontvangt,
dat hij het rumoer van zijn woning wil
mijden. Men treft daar reeds alle voor
bereidingen voor de begrafenis en het
daaraanvolgende maal. Liever sterft hij
hier, in een omgeving waar zijn ge
dachten rust kunnen vinden. Men
brengt Oei naar de eerste verdieping,
waar in een zindelijke zaal een bed
voor hem gereed staat. Dit is de man-
nenafdeling. Aan de linkerkant is een
dergelijke zaal, waar de vrouwen de
dood kunnen afwachten.
ZINDELIJK
DE ZINDELIJKHEID van het gehele
gebouw valt direct op. Ook het feit,
dat er in een millioenenstad als Singa
pore slechts drie dodenhuizen zijn wijst
er op, dat de controle van de overheid
op deze bedrijven zeer streng is. De
Chinezen zelf vinden dat zeer overdre
ven. Volgens hen is een dodenhuis een
even noodzakelijk bedrijf als een be
grafenisonderneming. Ze zien daarbij
echter over het hoofd, dat er bij de
dodenhuizen altijd een deur openstaat
die leidt naar misdaad.
Doch keren we eerst nog even terug
naar Oei Tjong Ham, die in de rustige
atmosfeer van de mannenzaal, inmid
dels in het gezelschap van de drie lot
genoten die hij beneden al ontmoette,
zich bezint op de dood en de ontmoeting
met zijn voorvaderen. Hij is nog niet
te zwak om met de andere stervenden
over rustige zaken te converseren. Het
is tenslotte niet onmogelijk, dat Oei
over enkele weken of zelfs maanden,
zal ontdekken dat hij uitstel van execu
tie heeft. Dat is al heel dikwijls ge
beurd. Gewoonlijk keren de afgewezen
candidaten van de dood dan in de kring
van hun familie terug, deze wending
van de zaak blijmoedig aanvaardend.
LACHENDE HUILEBALKEN
MAAR VANZELFSPREKEND is de
normale weg uit het dodenhuis in de
meeste gevallen toch via het trapje naar
beneden, waar naast de afdeling recla
me, behorende bij de administratie van
het bedrijf, het lijkenkamertje gelegen
is.
In de lijkenkamer maken we kennis
met de Chinese begrafenisvoorbereidin
gen, die in dit geval inderdaad Oei
Tjong Ham betreffen, die in de loop
van de nacht de laatste adem heeft uit
geblazen. De ceremoniën bij zijn laatste
gang zijn buitengewoon luidruchtig,
want hij was een welgesteld man. Reeds
vroeg in de morgen arriveren de or
kestleden en de huilvrouwen en drup
pelsgewijs komen ook de familieleden
naar het dodenhuis.
Als de laatsten arriveren is de lucht
al vervuld van het gejammer der vrou
wen, die elkander bij hun trieste arbeid
aflossen. Dan hebben de anderen even
tijd op om adem te komen. Ze ginne
gappen wat onder elkaar, roken een
sigaretje of spuwen met een omvang
rijk ceremonieel op de grond. Men
verheugt zich al op de beloning die In
het vooruitzicht werd gesteld.
„ANTI-RADAR"
DAN GAAT DE stoet, die ik hier
boven reeds beschreven heb, naar de
begraafplaats. Op de lijkauto staan
enkele Chinezen, die in een oprechte
bruiloftsstemming verkeren. Zij strooien
papiertjes rond, teneinde de geesten die
Oei op zijn tocht naar het kerkhof ver
gezellen, in de war te brengen. Een
Chinees verwacht namelijk van een
dode in zijn directe omgeving toekom
stig onheil en door het strooien van
papiertjes probeert hij de geesten, die
dit onheil vertegenwoordigen, te mis
leiden. Onwillekeurig moet men hier
bij denken aan het zilverpapier, dat de
geallieerde vliegtuigen tijdens de laat
ste oorlog uitwierpen, om de vijande
lijke radar op een dwaalspoor te bren
gen.
Oel's begrafenis gaat gepaard aan een
vreselijk lawaai. Omdat hij bij leven
in goede doen was, zijn ook achter de
lijkwagen nog enkele orkesten opge
steld, die met elkaar een leven als een
oordeel ontketenen. Het gaat hier niet
zozeer om de dode eer te bewijzen,
als wel om de geesten op een afstand te
houden.
Zo wordt Oei bezorgd en als 's avonds
de salarissen en fooien aan orkestleden
en huilebalken worden uitgekeerd, is
iedereen het er over eens, dat Oei een
nette begrafenis heeft gehad.
VERKEERDE PRACTIJKEN
ZULKE BEGRAFENISSEN zijn een
reclame voor de dodenhuizen. Deze in
stellingen hebben maar al te veel cri-
tiek te verduren van de zijde der blan
ke en andere bevolkingsgroepen van
Singapore. Men wijst dan op de minder
correcte transacties, die in de doden
huizen worden afgewikkeld. Deze zijn
dikwijls te wijten aan de verzorgers der
stervenden, die tegen goed geld opium
binnensmokkelen of op een andere
manier het huis aan zijn oorspronke
lijke bestemming onttrekken.
Kort geleden was er grote veront
waardiging over het feit, dat een zieke
hulpbehoevende jongeman, die hele
maal niet ten dode gedoemd was, in
het dodenhuis werd afgeleverd, alleen
omdat zijn familie hem kwijt wou. Ook
is er het geval van een moeder, die een
zes maanden oude baby in een doden
huis liet opnemen, omdat ze er geen
zin in had hoge ziekenhuisrekeningen
voor het kind te maken.
Op zulke ogenblikken moet er wor
den ingegrepen, en dat wordt dan ook
gedaan, om te voorkomen dat men bij
voorbeeld met het oog op erfenissen
of anderzins, normale zieken op de lijst
van de man met de zeis plaatst.
R. V.
(Speciale berichtgeving)
IN ALLE STILTE heeft Spanje
een grote slag gewonnen. Tot voor
enkele jaren behoorde het tot de
landen, waarin de kinderen alleen
ter wereld schijnen te komen, om
deze al spoedig weer als engeltjes
te verlaten. Nog in 1935 nam het
in de statistiek van de zuigelingen
sterfte in 46 landen met 109 op
de 1000 kinderen de 26e plaats in
en stond daarmee achter Hawai,
Letland, Estland, Uruguay en Ar
gentinië, om van de landen van
Midden-Europa nog maar niet te
spreken. Maar in 1952 zijn er van
de 1000 Spaanse kinderen nog
maar 54 in het eerste levensjaar
gestorven; Spanje is daardoor op
de lijst van de landen met geringe
zuigelingensterfte gekomen.
ACHTER DE NAAKTE cijfers ver
bergen zich de vastberaden en onver
moeide pogingen van de verantwoorde
lijke instanties, die een succesvol ver
bond hebben gesloten met de moderne
geneeskunde en haar middelen. Het of
ficiële „Instituut ter bescherming van
minderjarigen", het door de Falange ge
leide „Auxilio Social", de „Vrouwelijke
Sectie" van de Falange, het „Staats-Ge-
zondheidswezen voor Moeder en Kind",
de verplichte ziekteverzekering en het
bestuur van provinciën en steden heb
ben ieder een aandeel aan het grote,
opvallende succes.
Terwijl het vroeger tot de regel be
hoorde, dat een moeder van tien of
vijftien kinderen er weinig meer dan
de helft kon opvoeden, kan tegenwoor
dig geconcludeerd worden, dat er wel
iswaar minder kinderen geboren wor
den, maar dat daarvan verreweg het
grootste deel gezond opgroeit.
De grootste verdienste hiervoor komt
toe aan de „Vrouwelijke Sectie" van de
Falange, die door haar opvoedend werk
de moeders tot in het kleinste dorp met
de moderne inzichten voor de verzor
ging van zuigelingen heeft bekend ge
maakt.
DE SPAANSE MOEDER is voor
haar kind tot ieder offer bereid. Als
liefde alleen ze in het leven kón hou
den, zouden er weinig Spaanse kinde
ren sterven. Maar zelfs tot voor korte
tijd ontbrak het vaak aan de eenvou
digste hygiënische inzichten, zodat de
blinde liefde van de moeders niet zel
den tot een groot gevaar voor de
kinderen werd.
De ergste fouten werden vooral ge
maakt in de voeding, zodat de doods
oorzaak bij kleine kinderen in de mees
te gevallen toe te schrijven was aan
acute of chronische darmstoornissen.
Tegenwoordig zijn de moeders zo ver,
dat ze zich minder aan oude huismid
deltjes van verdachte waarde houden,
dan naar de dichtstbijzijnde zuigelin
genkliniek te gaan, de daar gegeven
raad opvolgen en graag de moderne
medicijnen gebruiken. Tegenwoordig
29. Met één beweging had de emir
het horloge van de straat 0P-;-raapt.
terwijl hij de voddenraper op de grond
liet vallen als een zak met stenen. „Dat
is het horloge van baron Van Pottum",
riep hij uit. „Zo'n horloge wilde ik ook
hebben". Hij pakte de voddenraper, die
langzaam overeind gekomen was, weer
bij de keel. „Hoe kom je aan dat hor
ige, ongelukkige? Spreekof je bent
er geweest". De voddenraper die mei
o-ips i"e blikken naar het zwaard var.
de emir keek, begon met bevende stem
te praten: „Dat horloge heb ik aan die
t~erist ontrold edele heer. Ik zag wel,
dat het een rijk man was, die gemak
kelijk een ander horloge zou kunnen
kopen en ik kon het juist zo goed ge
bruiken „Ongelukkige, weet je wel,
wat een kostbaar kleinood, je daar itt
je bezit had?" schreeuwde de emir
woedend". Behoorde dit aan de heer,
die bij die dame hoorde, die mijn
lampje heeft gekocht?" „Ja, Hoogheid",
stotterde de voddenraper. „Dan moet ik
ze ogenblikkelijk achterna", schreeuwde
de emir verschrikt. „Ze zouden van
middag vertrekken herinner ik mij". Hij
gaf de voddenraper een zet, zodat deze
over zijn voddenkar heentuimelde.
„Met jou reken ik later nog wel af",
gromde hij. „Maar eerst moet ik die
baron Van Pottum vinden".
Extra toegevoegd; eiwit, kalk,
phosfor, vitaminen A, B. en C.
[iiniiiBiiiiiruiikia
Door do zilverpapier verpakking heelt hel licht geen nade
liga Invloed op de Inhoud en blijven de vltemlnet behouden.
(Adv. Ing. Med.)
komt het ook minder voor, dat moeders
trachten de noodzakelijke inentingen te
ontduiken.
TOCH VERBAAST de vreemdeling
zich erover, wat Spaanse kinderen
soms door het onverstand van de
ouders moeten doorstaan. Het is geen
zeldzaamheid kleine peuters in de bios
copen aan te treffen, waarvan de laatste
voorstelling om 11 uur 's avonds be
gint en tegen 1 uur 's nachts eindigt.
De volgende dag moeten ze dikwijls na
nauwelijks zes uur geslapen te hebben
naar school!
Er is maar zelden een bijeenkomst
van volwassenen, waar niet ook baby's
bij te vinden zijn. Zelfs naar de stieren
gevechten worden af en toe baby's
meegenomen, die midden tussen de
drukte en het rumoer in de arena de
borst krijgen. Men kan er slechts het
hoofd over schudden, als men ziet, dat
er 's zomers tegen 2 uur 's nachts nog
jongens en meisjes van de bewaar
school-leeftijd op straat spelen; men
moet daarbij natuurlijk wel bedenken,
dat het in Juli en Augustus zo warm
is, dat er toch niemand kan slapen en
dat het binnen de vier muren niet uit
te houden is.
Maar toch kan men gerust aannemen,
dat de Spaanse kinderen de gezondste
en vitaalste van Europa zouden zijn, als
ze meer zouden slapen. Ook nu reeds
tonen ze een buitengewone levens
kracht. Zonder dit zou dc regering er
niet over dromen, binnen afzienbare
tijd een volk van 30 millioen mensen
te leiden. In 1900 waren het er maar 18
millioen.
!^W\\v\v\vV^
i Aaverieriue uig (Vied.)
19.
Mevrouw Grron stond op hetzelfde
ogenblik op. „O, lieveling, ik zal hem
voor je optillen". Zij pakte Peter op en
Beatrice sloot haar armen om hem
heen en er was een onuitsprekelijke
zachtheid op haar gezicht.
En Beatrice voelde welk een onzeg
baar medelijden mevrouw Garron voor
haar dat bijgebracht. Het was op deze
haar dat bijgebarcht. Het ws op deze
wijze, door 't herhaaldelijk exploiteren
van haar gebrek en van haar vurig ver
langen, dat zij Patricia Garson verlaagd
had tot een volkomen slavernij van
toegeeflijk medelijden. Door middel
hiervan logeerde zij de meeste tijd in
de Casa Garron, waar zij de voorkeur
aan gaf boven haar eigen armelijk huis.
En door middel hiervan zou zij door-
§aan met hier in luxe te leven, ter
wijl iedere gril vervuld werd 'en haar
grillen waren buitensporig, daar zij een
weelde-lievend wezen was onder haar
engelachtig uiterlijk), terwijl zij pro
beerde de tegenstand te ondermijnen,
die zij wist dat Bryce Garron in zich
had. Eens, in 't verleden, had zij op
dezelfde manier geprobeerd om Michael
Garron's tegenstand te ondermijnen,
maar hij was haar ontlopen. Ja, hij
had met haar gedanst, plezier met haar
gemaakt, was met haar uitgegaan, maar
zijn hart was haar uit de weg gegaan
en was geheel ongebroken, toen hij dat
meenam naar Engeland. En elke „ge
lofte" tussen hen. was alleen van haar
kant gekomen en was door haar uit
gedacht.
't Was gebiedend noodzakelijk dat
Bryce haar niet zou ontgaan, zoals zijn
broer gedaan had. noodzakelijk voor de
udelheid van haar macht, voor haar
wankele financiële positie en voor haar
ongewoon overheersende natuur.
Zij keek op haar polshorloge, een
duur dingetje van kleine diamantjes,,
't Horloge was een geschenk van mevr.
Garron, een van haar offeranden in dit
proces van boetedoening voor een ge
broken hart en een gewand lichaam.
't Half uur van Bryce's belofte was
al bijna twee uur geworden. Zij kneep
haar ogen even toe. maar die behielden
hun zachtheid.
Peter spande zijn buikje tegen de
arm, die zij om hem heen hield en
duwde met een vuistje tegen haar
lichaam, zeggende: „Af!"
Zij tuurde naar zijn gezichtje met
verwonderlijke toewijding en feitelijk
voelde zij een afkeer van hem en was
zij afgunstig op hem. niet zo zeer
daar hij Michael's zoon was bij een an
dere vrouw, maar daar hij de verper
soonlijking was van haar mislukking
om Michael aan haar voeten te bren
gen.
„Blijf toch rustig zitten, dot", suste
zij.
Maar Peter stond zowel buiten haar
aanstellerij als buiten haar heerszucht,
en hij verzette zich nog harder met zijn
lijfje en duwde hm-rW met ziin vuistje
en hield aan: „Af!" Zij zag, dat 't ver
standiger was hem zijn zin te geven en
keek smekend naar mevrouw Garron.
die meteen kwam en hem weer op de
grond zette.
Hij haalde zijn nieuwe speelgoed door
elkaar, maar dat verbijsterde hem
meer, dan dat het hem vermaakte en
hij nam zijn toevlucht tot iets be
kends, door zijn sandaaltjes uit te
trekken en met zijn teentjes te spe
len.
De gedachten van mevrouw Garron
dwaalden wat en zij zei: „Weet je,
Beatrice, ik had eigenlijk medelijden
met dat meisje. Zij zag er zo hoe zal
ik 't noemen? zo moe en ongelukkig
uit, toen zij wegging. Zij zag er ook zo
lief uit, vind je niet? En we moeten
niet vergeten, dat zij lief voor Peter
was; toen hij die liefde zo hard nodig
had".
„Daar denken wij toch ook aan", zei
Beatrice.
„Ja, natuurlijk, doen wij dat", stem
de mevrouw Garron toe. verlangend
haar onrustig geweten te overtuigen,
dat, hoewei zij Lynne Carrick had la
ten weggaan, zij haar naastenliefde
ten opzichte van 't kind gewaardeerd
had.
Peter kreeg genoeg van zijn tenen: 't
was een lange, warme, drukke dag ge
weest vol nieuwe indrukken, nieuwe
omgevingen, nieuwe gezichten. Hij zat
op de grond en gaapte, terwijl hij zijn
vuistjes in zijn ogen wreef. Toen
staarde hij naar Beatrice, naar zijn
grootmoeder en naar de vreemde ka
mer. Zijn lipje beefde.
„Slaperig klein jongetje", fluisterde
Beatrice, „wat zou ik 't heerlijk vinden
je te baden en je naar boven te dragen
naar je nieuwe kinderkamer en je in
te stoppen". Maar zij kon slechts toe
kijken, terwijl mevrouw Garron belde,
en Rosina binnen kwam, een jong,
lichtbruin gekleurd kindermeisje.
Mevrouw Garron zei tegen Rosina
om 't grote, nieuwe waterdichte zeil op
't tapijt uit te spreiden, om 't nieuwe
kinderbadje, de nieuwe spons, de ba
by-zeep en handdoeken, een van Peter's
nieuwe slaapzakjes en zijn miniatuur
nieuwe kimono'tje te brengen Dat al
les was gekocht in afwachting van
zijn komst.
Rosina vertrok en had binnen enkele
minuten alle benodigdheden bij elkaar
gebracht voor Peter's eerste bad op de
Casa Garron. Peter keek ernstig toe bij
alles wat er gebeurde- Hij was onge
woon stil.
Mevrouw Garron nam hem op schoot
en begon hem uit te kleden. Toen zijn
pakje uitgetrokken was, had hij op zijn
naakte lijfje alleen nog maar een hand-
gebreid hemdje aan van fijne merino
wol met zijde. Mevrouw Garron vroeg
zich af of Peter's moeder dat hemdje
gebreid had, maar het oog op de gevoe
ligheid van Beatrice, zei zij niets.
Peter liet ook het uittrekken van zijn
hemdje toe. Zijn mooi geproportion-
neerd lijfje was zo glad als ivoor; hij
had de rug van de Garrons: kaars
recht. Patricia's handen liefkoosden
hem en opeens was hij Michael gewor
den en haar hart kromp ineen voor de
overweldigende emotie, maar ze was
toch blij. En Peter pakte stevig een
vouw van ziin buikje vast, terwijl hij
rondkeek naar al dat vreemde; speu
rend naar iets waar hij zo aan gewend
was, dat 't onverbrekelijk met zijn
jong leventje was verbonden. En dat
„iets" was er niet en dit feit gaf hem
zo'n schok, dat hij voor een ogenblik
met stomheid was geslagen.
Toen kwam de reactie, kinderlijk en
heftig:
Eerst een zacht huilen, terwijl zijn ge
zichtje zich onheilspellend samentrok:
toen een snik en nog een hardere snik;
waarna hij zijn lichaampje stijf hield
en het spande, terwijl hij zichzelf op
werkte tot de enige wijze van protest,
die hij kende. Hij had geen woorden,
maar hij had de kracht van zijn lon
gen en hij huilde geweldig en hevig en
er zat woede achter; maar ook angst.
Want, toen hij ontdekte, wat er ver
keerd in zijn wereldje was. drong de
angst door tot in het kleinste hoekje
van zijn wezen.
(Wordt vervolgd)
REPORTACES VAN DE KRO
NING van koningin Elizabeth II
van Engeland in Westminster
Abbey en van haar feestelijke
tocht door Loudens West End.
(Dinsdag 9.4513.55 over beide
zenders, daarna Hilversum I, 402
m; 's avonds om 21.25 een beeld
van de feestvreugde in Londen
over beide zenders).
LA PROCESSION NOCTURNE,
van Henri Raboud, een werkje,
dat evenzeer een symphonisch ge
dicht als een impressionistische
schildering in klank van een
nachtelijke processie mag heten.
Opvallend is de monotone, litanie
achtige melodie, waarop ais het
ware de gehele sfeer van het styk
berust. (Dinsdag 15.00 ovef Hil°?
versum II, 29 8m).
DINSDAG 2 JUNI
HILVERSUM I. 402 m.: 7.00—24.00
KRO. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.15
Jongenskoor. 7.45 Morgengebed en Litur
gische kalender. 8.00 Nieuws en weerbe
richten. 8.15 Gram. 9.00 Voor de huis
vrouw. 9.35 Waterstahden. 9 40 „Licht
baken", causerie. 10.00 Voor de kleuters.
10.15 Amus.muziek. 10.45 Gram. 11.00
Voor de vrouw. 11.30 Schoolradio. 12.00
Angelus. 12.03 Lunchconcert. 12.30 Land
en Tuinbouwmededelingen. 12.33 Gram.
12.55 Zonnewijzer. 13.00 Nieuws en Ka
tholiek nieuws. 13.20 Actualiteiten. 13.25
Gram. 13.45 Kroning van Koningin Eli
zabeth van Engeland. Pl.m. 17.00 Gram.
17.15 Felicitaties v. d. jeugd. 17.45 Rege
ringsuitzending: „Nederlanders in Austra
lië en Nieuw-Zeeland", vraaggesprek met
Dr. E. Emmen. 18.00 Zang en Hammond
orgel. 18.20 Sportpraatje. 18.30 Voor de
jeugd. 18.25 Actualiteiten. 19.00 Nieuws.
19.10 Gram. 19.15 Uit het Boek der Boe
ken. 19.30 Gram. 20.25 De gewone man
zegt er 't zijne van. 20.30 Radio Philhar-
monisch Orkest. 21.30 Gram. 21.40 Radio
dokter. 21.55 Omroeporkest en sol. 22.30
Gram. 22.45 Avondgebed en Liturgische
kalender. 23.00 Nieuws. 23.1524.00 Gra-
mofoonmuziek.
HILVERSUM II, 298 m.! 7.00 AVRO,
7-50 VPRO, 8.00—24.00 AVRO. 7.00
Nieuws. 7.10 Gram. 7.15 Gymnastiek. 7.30
Gram. 7.50 Dagopening. 8 00 Nieuws. 8.15
Gram. 8.45 Idem. 9.00 Morgenwijding. 9.15
Religieuze liederen. 9.25 Voor de huis-'
vrouw. 9.30 Gram. 9.45 Kroning van Ko
ningin Elizabeth. 13.45 Gram. 14.00 „Zeg
eens, Amerika14.30 Gram. 14.40
Schoolradio. 15.00 Gram. 15.15 Voor de
huisvrouw. 15.45 Gram. 16.30 Voor de
jeugd. 17.30 Gram. 17.50 Idem. 18.00
Nieuws. 18.15 Pianospel. 18.30 Reportage
of gram. 18.35 Lichte muziek. 19.00 „Paris
vous parle". 19.05 Koorzang. 19.30 Piano
recital. 20.00 Nieuws. 20.05 Lichte mu
ziek. 20.30 „Een kroningskroniek", klank
beeld. 20.55 Tiroolse muziek. 21.25 Kro
ning van Koningin Elizabeth. 21.55 Gram,
22.00 Mandoline-Orkest en Instrumentaal-
kwartet. 22.30 Buitenlands overzicht. 22-45
Gram. 23.00 Nieuws. 23.15 New Vork cal
ling. 23.2024.00 Gram.muziek.
Televisie. Uit Londen: 10.15—13.50,
14.20_16.35 en 17.00—17.20 Kronings
plechtigheden. 20.00—21.00 Telefilm Kro
ningsuitzending. 21.00—21.15 Rede van
H. M. de Konigin. 21.1522.20 Kronings
feesten. 22.2023.30 Vuurwerk.
en de rest van de dag nutteloos dreigt
te maken, kunt U terstond stillen.
't Is altijd makkelijk
bij U te hebben,
die helpen direct!
(Adv. Ing. Med.)
Niet krabben.De helder vloei
bare D.D.D.kalmeert de jeuk
xn enkele seconden, doodt d«
dlep.nd.huldpÓ™™6'1 genee3t
geneesmiddel tegen
huidaandoeningen
(Adv. Ing, Med.)