In Singapore kan men rustig sterven Spanje vecht voor zijn kinderen Dodenhuizen: florerende bedrijven Fantastisch goed en lekker Doodgaan is een stuk humor van het opperwezen Om het geluk van Peter AKKERTJE JEUK D.D.D. Pijn, die U overval -til Laatste reis van Chinese bandenfabrikant De begrafenis gaat met veel lawaai gepaard Zuigelingensterfte nam sterk af Blinde moederliefde is erger dan ziekten PimPam, Pom en de wonderlamp door Kitty Lessels Luister eens naar Radioprogramma MAANDAG 1 JUNI 1953 N (Van onze correspondent in Singapore) VIER VROUWEN LOPEN IN OPGEWEKTF STEMMING langs mijn voorgalerij. Hun hoge. sna Zj» terende stemmen verbreken de rust van de vroege ochtend, hier in deze buitenwijk van Singapore. Het zijn huilvrouwen, weet een tuinkoelie me te vertellen, die op weg zijn naar een begrafenis. Ze verheugen zich nu al op het geldelijk voordeel en de culinaire verrassingen welke de begrafenis, en het daaraan verbonden maal hen zullen bezorgen. Straks, bij het „dodenhuis"', waar het lichaam van degeen die ze jammerend op zijn laatste gang zullen moeten ver gezellen, ligt opgebaard, zullen ze hun klagelijk ge ween laten horen. Hun zwarte en regenboogkleurige parasols zullen voor iedereen een teken zijn, dat er diep geleden wordt, zo het angstaanjagende lawaai van het orkest dat de dode begeleidt de voorbijgan gers daar niet reeds opmerkzaam op maakte. Als het een rijke Chinees is, die begraven wordt, dan zullen het verdriet van de huilvrouwen, het lawaai van het orkest en de praal van de lijkstoet naar evenredigheid groter zijn. De begrafenisstoet zal dan 'gevormd wor den door een enorme vrachtauto, waarop het orkest zich heeft geïnstalleerd. Daarachter volgt de lijkkoets, eveneens een vrachtauto, die rijk met bloemen is overdekt en die door enkele tientallen familieleden Een Chinese priester (onder de parasol) houdt de wacht bij de kist van een overledene, die met een grote doek is afgedekt. wordt voortgetrokken. Daarachter komt de talrijke familie van de overledene, geheel gekleed in jute, en de stoet wordt gesloten door de huilvrouwen, die harder gillen en jammeren naarmate hen een grotere beloning in het vooruitzicht is gesteld. VOOR DE Westerling een vreemd schouwspel, dat hem ertoe brengen kan de Chi nezen te beschouwen als bot te materialisten, of mensen zonder gevoel. Zoals bij elke beoordeling van daden of gewoonten die niet de onze zijn, moet men zich een kijk je gunnen op de achtergron den. In dit geval is het de blijmoedigheid waarmee de Chinees de dood aanvaardt. Hij ziet in het sterven een soort grimmige humor van het opperwezen, dat aan ieder mensenleven een uiter ste termijn stelt. Deze ge dachte is de grondslag van vele handelingen. Men be wijst de overledene, ook nog lang na zijn dood, grote eer, doch louter om zijn ziel en de geesten vriendelijk te stemmen. De dood op zich zelf is een even vanzelfspre kende gebeurtenis als het geboren worden. Een Chi nees spreekwoord zegt, dat wij lijden niet omdat wat verloren is, maar omdat we het zelf verloren hebben. Toegerust met deze kijk op het innerlijk van de Chinees kunnen we zonder vrees voor vroegtijdige en onbe voegde conclusies, een be zoek brengen aan één van de drie „dodenhuizen", die Singapore telt. VANDAAG WORDT de banden fabrikant Oei Tjong Ham begraven. Drie weken geleden voelde hij reeds zijn einde naderen en daarom meed hij de drukte van zijn huis, waarin vele kinderen zijn, om zich tenslotte naar het grootste van de drie dodenhuizen, dat in Sago Lane, te begeven. Het was een fraai gebouw, midden in de Chine- zenwijk en omringd door bouwvallige en smerige huizen. Een oase in de woestijn. Oei vindt in het voorportaal van het dodenhuis reeds enkele rasgenoten, arme lieden, die zich eigenlijk de luxe van het ster ven in een dodenhuis niet kunnen per mitteren, maar die gedurende hun halve ieven geld bijeen hebben gespaard, om in een enigszins weelderige omgeving, en niet in de bedompte armoe van hun eigen woning, hun ziel bijdie van de voorvaderen te voegen. Met enkele anderen meldt Oei zich op de afdeling administratie van het dodenhuis. Men ontvangt hem met hoogachting, want Oei is een bekend Wan in Singapore. Hij vertelt de man die hem ontvangt, dat hij het rumoer van zijn woning wil mijden. Men treft daar reeds alle voor bereidingen voor de begrafenis en het daaraanvolgende maal. Liever sterft hij hier, in een omgeving waar zijn ge dachten rust kunnen vinden. Men brengt Oei naar de eerste verdieping, waar in een zindelijke zaal een bed voor hem gereed staat. Dit is de man- nenafdeling. Aan de linkerkant is een dergelijke zaal, waar de vrouwen de dood kunnen afwachten. ZINDELIJK DE ZINDELIJKHEID van het gehele gebouw valt direct op. Ook het feit, dat er in een millioenenstad als Singa pore slechts drie dodenhuizen zijn wijst er op, dat de controle van de overheid op deze bedrijven zeer streng is. De Chinezen zelf vinden dat zeer overdre ven. Volgens hen is een dodenhuis een even noodzakelijk bedrijf als een be grafenisonderneming. Ze zien daarbij echter over het hoofd, dat er bij de dodenhuizen altijd een deur openstaat die leidt naar misdaad. Doch keren we eerst nog even terug naar Oei Tjong Ham, die in de rustige atmosfeer van de mannenzaal, inmid dels in het gezelschap van de drie lot genoten die hij beneden al ontmoette, zich bezint op de dood en de ontmoeting met zijn voorvaderen. Hij is nog niet te zwak om met de andere stervenden over rustige zaken te converseren. Het is tenslotte niet onmogelijk, dat Oei over enkele weken of zelfs maanden, zal ontdekken dat hij uitstel van execu tie heeft. Dat is al heel dikwijls ge beurd. Gewoonlijk keren de afgewezen candidaten van de dood dan in de kring van hun familie terug, deze wending van de zaak blijmoedig aanvaardend. LACHENDE HUILEBALKEN MAAR VANZELFSPREKEND is de normale weg uit het dodenhuis in de meeste gevallen toch via het trapje naar beneden, waar naast de afdeling recla me, behorende bij de administratie van het bedrijf, het lijkenkamertje gelegen is. In de lijkenkamer maken we kennis met de Chinese begrafenisvoorbereidin gen, die in dit geval inderdaad Oei Tjong Ham betreffen, die in de loop van de nacht de laatste adem heeft uit geblazen. De ceremoniën bij zijn laatste gang zijn buitengewoon luidruchtig, want hij was een welgesteld man. Reeds vroeg in de morgen arriveren de or kestleden en de huilvrouwen en drup pelsgewijs komen ook de familieleden naar het dodenhuis. Als de laatsten arriveren is de lucht al vervuld van het gejammer der vrou wen, die elkander bij hun trieste arbeid aflossen. Dan hebben de anderen even tijd op om adem te komen. Ze ginne gappen wat onder elkaar, roken een sigaretje of spuwen met een omvang rijk ceremonieel op de grond. Men verheugt zich al op de beloning die In het vooruitzicht werd gesteld. „ANTI-RADAR" DAN GAAT DE stoet, die ik hier boven reeds beschreven heb, naar de begraafplaats. Op de lijkauto staan enkele Chinezen, die in een oprechte bruiloftsstemming verkeren. Zij strooien papiertjes rond, teneinde de geesten die Oei op zijn tocht naar het kerkhof ver gezellen, in de war te brengen. Een Chinees verwacht namelijk van een dode in zijn directe omgeving toekom stig onheil en door het strooien van papiertjes probeert hij de geesten, die dit onheil vertegenwoordigen, te mis leiden. Onwillekeurig moet men hier bij denken aan het zilverpapier, dat de geallieerde vliegtuigen tijdens de laat ste oorlog uitwierpen, om de vijande lijke radar op een dwaalspoor te bren gen. Oel's begrafenis gaat gepaard aan een vreselijk lawaai. Omdat hij bij leven in goede doen was, zijn ook achter de lijkwagen nog enkele orkesten opge steld, die met elkaar een leven als een oordeel ontketenen. Het gaat hier niet zozeer om de dode eer te bewijzen, als wel om de geesten op een afstand te houden. Zo wordt Oei bezorgd en als 's avonds de salarissen en fooien aan orkestleden en huilebalken worden uitgekeerd, is iedereen het er over eens, dat Oei een nette begrafenis heeft gehad. VERKEERDE PRACTIJKEN ZULKE BEGRAFENISSEN zijn een reclame voor de dodenhuizen. Deze in stellingen hebben maar al te veel cri- tiek te verduren van de zijde der blan ke en andere bevolkingsgroepen van Singapore. Men wijst dan op de minder correcte transacties, die in de doden huizen worden afgewikkeld. Deze zijn dikwijls te wijten aan de verzorgers der stervenden, die tegen goed geld opium binnensmokkelen of op een andere manier het huis aan zijn oorspronke lijke bestemming onttrekken. Kort geleden was er grote veront waardiging over het feit, dat een zieke hulpbehoevende jongeman, die hele maal niet ten dode gedoemd was, in het dodenhuis werd afgeleverd, alleen omdat zijn familie hem kwijt wou. Ook is er het geval van een moeder, die een zes maanden oude baby in een doden huis liet opnemen, omdat ze er geen zin in had hoge ziekenhuisrekeningen voor het kind te maken. Op zulke ogenblikken moet er wor den ingegrepen, en dat wordt dan ook gedaan, om te voorkomen dat men bij voorbeeld met het oog op erfenissen of anderzins, normale zieken op de lijst van de man met de zeis plaatst. R. V. (Speciale berichtgeving) IN ALLE STILTE heeft Spanje een grote slag gewonnen. Tot voor enkele jaren behoorde het tot de landen, waarin de kinderen alleen ter wereld schijnen te komen, om deze al spoedig weer als engeltjes te verlaten. Nog in 1935 nam het in de statistiek van de zuigelingen sterfte in 46 landen met 109 op de 1000 kinderen de 26e plaats in en stond daarmee achter Hawai, Letland, Estland, Uruguay en Ar gentinië, om van de landen van Midden-Europa nog maar niet te spreken. Maar in 1952 zijn er van de 1000 Spaanse kinderen nog maar 54 in het eerste levensjaar gestorven; Spanje is daardoor op de lijst van de landen met geringe zuigelingensterfte gekomen. ACHTER DE NAAKTE cijfers ver bergen zich de vastberaden en onver moeide pogingen van de verantwoorde lijke instanties, die een succesvol ver bond hebben gesloten met de moderne geneeskunde en haar middelen. Het of ficiële „Instituut ter bescherming van minderjarigen", het door de Falange ge leide „Auxilio Social", de „Vrouwelijke Sectie" van de Falange, het „Staats-Ge- zondheidswezen voor Moeder en Kind", de verplichte ziekteverzekering en het bestuur van provinciën en steden heb ben ieder een aandeel aan het grote, opvallende succes. Terwijl het vroeger tot de regel be hoorde, dat een moeder van tien of vijftien kinderen er weinig meer dan de helft kon opvoeden, kan tegenwoor dig geconcludeerd worden, dat er wel iswaar minder kinderen geboren wor den, maar dat daarvan verreweg het grootste deel gezond opgroeit. De grootste verdienste hiervoor komt toe aan de „Vrouwelijke Sectie" van de Falange, die door haar opvoedend werk de moeders tot in het kleinste dorp met de moderne inzichten voor de verzor ging van zuigelingen heeft bekend ge maakt. DE SPAANSE MOEDER is voor haar kind tot ieder offer bereid. Als liefde alleen ze in het leven kón hou den, zouden er weinig Spaanse kinde ren sterven. Maar zelfs tot voor korte tijd ontbrak het vaak aan de eenvou digste hygiënische inzichten, zodat de blinde liefde van de moeders niet zel den tot een groot gevaar voor de kinderen werd. De ergste fouten werden vooral ge maakt in de voeding, zodat de doods oorzaak bij kleine kinderen in de mees te gevallen toe te schrijven was aan acute of chronische darmstoornissen. Tegenwoordig zijn de moeders zo ver, dat ze zich minder aan oude huismid deltjes van verdachte waarde houden, dan naar de dichtstbijzijnde zuigelin genkliniek te gaan, de daar gegeven raad opvolgen en graag de moderne medicijnen gebruiken. Tegenwoordig 29. Met één beweging had de emir het horloge van de straat 0P-;-raapt. terwijl hij de voddenraper op de grond liet vallen als een zak met stenen. „Dat is het horloge van baron Van Pottum", riep hij uit. „Zo'n horloge wilde ik ook hebben". Hij pakte de voddenraper, die langzaam overeind gekomen was, weer bij de keel. „Hoe kom je aan dat hor ige, ongelukkige? Spreekof je bent er geweest". De voddenraper die mei o-ips i"e blikken naar het zwaard var. de emir keek, begon met bevende stem te praten: „Dat horloge heb ik aan die t~erist ontrold edele heer. Ik zag wel, dat het een rijk man was, die gemak kelijk een ander horloge zou kunnen kopen en ik kon het juist zo goed ge bruiken „Ongelukkige, weet je wel, wat een kostbaar kleinood, je daar itt je bezit had?" schreeuwde de emir woedend". Behoorde dit aan de heer, die bij die dame hoorde, die mijn lampje heeft gekocht?" „Ja, Hoogheid", stotterde de voddenraper. „Dan moet ik ze ogenblikkelijk achterna", schreeuwde de emir verschrikt. „Ze zouden van middag vertrekken herinner ik mij". Hij gaf de voddenraper een zet, zodat deze over zijn voddenkar heentuimelde. „Met jou reken ik later nog wel af", gromde hij. „Maar eerst moet ik die baron Van Pottum vinden". Extra toegevoegd; eiwit, kalk, phosfor, vitaminen A, B. en C. [iiniiiBiiiiiruiikia Door do zilverpapier verpakking heelt hel licht geen nade liga Invloed op de Inhoud en blijven de vltemlnet behouden. (Adv. Ing. Med.) komt het ook minder voor, dat moeders trachten de noodzakelijke inentingen te ontduiken. TOCH VERBAAST de vreemdeling zich erover, wat Spaanse kinderen soms door het onverstand van de ouders moeten doorstaan. Het is geen zeldzaamheid kleine peuters in de bios copen aan te treffen, waarvan de laatste voorstelling om 11 uur 's avonds be gint en tegen 1 uur 's nachts eindigt. De volgende dag moeten ze dikwijls na nauwelijks zes uur geslapen te hebben naar school! Er is maar zelden een bijeenkomst van volwassenen, waar niet ook baby's bij te vinden zijn. Zelfs naar de stieren gevechten worden af en toe baby's meegenomen, die midden tussen de drukte en het rumoer in de arena de borst krijgen. Men kan er slechts het hoofd over schudden, als men ziet, dat er 's zomers tegen 2 uur 's nachts nog jongens en meisjes van de bewaar school-leeftijd op straat spelen; men moet daarbij natuurlijk wel bedenken, dat het in Juli en Augustus zo warm is, dat er toch niemand kan slapen en dat het binnen de vier muren niet uit te houden is. Maar toch kan men gerust aannemen, dat de Spaanse kinderen de gezondste en vitaalste van Europa zouden zijn, als ze meer zouden slapen. Ook nu reeds tonen ze een buitengewone levens kracht. Zonder dit zou dc regering er niet over dromen, binnen afzienbare tijd een volk van 30 millioen mensen te leiden. In 1900 waren het er maar 18 millioen. !^W\\v\v\vV^ i Aaverieriue uig (Vied.) 19. Mevrouw Grron stond op hetzelfde ogenblik op. „O, lieveling, ik zal hem voor je optillen". Zij pakte Peter op en Beatrice sloot haar armen om hem heen en er was een onuitsprekelijke zachtheid op haar gezicht. En Beatrice voelde welk een onzeg baar medelijden mevrouw Garron voor haar dat bijgebracht. Het was op deze haar dat bijgebarcht. Het ws op deze wijze, door 't herhaaldelijk exploiteren van haar gebrek en van haar vurig ver langen, dat zij Patricia Garson verlaagd had tot een volkomen slavernij van toegeeflijk medelijden. Door middel hiervan logeerde zij de meeste tijd in de Casa Garron, waar zij de voorkeur aan gaf boven haar eigen armelijk huis. En door middel hiervan zou zij door- §aan met hier in luxe te leven, ter wijl iedere gril vervuld werd 'en haar grillen waren buitensporig, daar zij een weelde-lievend wezen was onder haar engelachtig uiterlijk), terwijl zij pro beerde de tegenstand te ondermijnen, die zij wist dat Bryce Garron in zich had. Eens, in 't verleden, had zij op dezelfde manier geprobeerd om Michael Garron's tegenstand te ondermijnen, maar hij was haar ontlopen. Ja, hij had met haar gedanst, plezier met haar gemaakt, was met haar uitgegaan, maar zijn hart was haar uit de weg gegaan en was geheel ongebroken, toen hij dat meenam naar Engeland. En elke „ge lofte" tussen hen. was alleen van haar kant gekomen en was door haar uit gedacht. 't Was gebiedend noodzakelijk dat Bryce haar niet zou ontgaan, zoals zijn broer gedaan had. noodzakelijk voor de udelheid van haar macht, voor haar wankele financiële positie en voor haar ongewoon overheersende natuur. Zij keek op haar polshorloge, een duur dingetje van kleine diamantjes,, 't Horloge was een geschenk van mevr. Garron, een van haar offeranden in dit proces van boetedoening voor een ge broken hart en een gewand lichaam. 't Half uur van Bryce's belofte was al bijna twee uur geworden. Zij kneep haar ogen even toe. maar die behielden hun zachtheid. Peter spande zijn buikje tegen de arm, die zij om hem heen hield en duwde met een vuistje tegen haar lichaam, zeggende: „Af!" Zij tuurde naar zijn gezichtje met verwonderlijke toewijding en feitelijk voelde zij een afkeer van hem en was zij afgunstig op hem. niet zo zeer daar hij Michael's zoon was bij een an dere vrouw, maar daar hij de verper soonlijking was van haar mislukking om Michael aan haar voeten te bren gen. „Blijf toch rustig zitten, dot", suste zij. Maar Peter stond zowel buiten haar aanstellerij als buiten haar heerszucht, en hij verzette zich nog harder met zijn lijfje en duwde hm-rW met ziin vuistje en hield aan: „Af!" Zij zag, dat 't ver standiger was hem zijn zin te geven en keek smekend naar mevrouw Garron. die meteen kwam en hem weer op de grond zette. Hij haalde zijn nieuwe speelgoed door elkaar, maar dat verbijsterde hem meer, dan dat het hem vermaakte en hij nam zijn toevlucht tot iets be kends, door zijn sandaaltjes uit te trekken en met zijn teentjes te spe len. De gedachten van mevrouw Garron dwaalden wat en zij zei: „Weet je, Beatrice, ik had eigenlijk medelijden met dat meisje. Zij zag er zo hoe zal ik 't noemen? zo moe en ongelukkig uit, toen zij wegging. Zij zag er ook zo lief uit, vind je niet? En we moeten niet vergeten, dat zij lief voor Peter was; toen hij die liefde zo hard nodig had". „Daar denken wij toch ook aan", zei Beatrice. „Ja, natuurlijk, doen wij dat", stem de mevrouw Garron toe. verlangend haar onrustig geweten te overtuigen, dat, hoewei zij Lynne Carrick had la ten weggaan, zij haar naastenliefde ten opzichte van 't kind gewaardeerd had. Peter kreeg genoeg van zijn tenen: 't was een lange, warme, drukke dag ge weest vol nieuwe indrukken, nieuwe omgevingen, nieuwe gezichten. Hij zat op de grond en gaapte, terwijl hij zijn vuistjes in zijn ogen wreef. Toen staarde hij naar Beatrice, naar zijn grootmoeder en naar de vreemde ka mer. Zijn lipje beefde. „Slaperig klein jongetje", fluisterde Beatrice, „wat zou ik 't heerlijk vinden je te baden en je naar boven te dragen naar je nieuwe kinderkamer en je in te stoppen". Maar zij kon slechts toe kijken, terwijl mevrouw Garron belde, en Rosina binnen kwam, een jong, lichtbruin gekleurd kindermeisje. Mevrouw Garron zei tegen Rosina om 't grote, nieuwe waterdichte zeil op 't tapijt uit te spreiden, om 't nieuwe kinderbadje, de nieuwe spons, de ba by-zeep en handdoeken, een van Peter's nieuwe slaapzakjes en zijn miniatuur nieuwe kimono'tje te brengen Dat al les was gekocht in afwachting van zijn komst. Rosina vertrok en had binnen enkele minuten alle benodigdheden bij elkaar gebracht voor Peter's eerste bad op de Casa Garron. Peter keek ernstig toe bij alles wat er gebeurde- Hij was onge woon stil. Mevrouw Garron nam hem op schoot en begon hem uit te kleden. Toen zijn pakje uitgetrokken was, had hij op zijn naakte lijfje alleen nog maar een hand- gebreid hemdje aan van fijne merino wol met zijde. Mevrouw Garron vroeg zich af of Peter's moeder dat hemdje gebreid had, maar het oog op de gevoe ligheid van Beatrice, zei zij niets. Peter liet ook het uittrekken van zijn hemdje toe. Zijn mooi geproportion- neerd lijfje was zo glad als ivoor; hij had de rug van de Garrons: kaars recht. Patricia's handen liefkoosden hem en opeens was hij Michael gewor den en haar hart kromp ineen voor de overweldigende emotie, maar ze was toch blij. En Peter pakte stevig een vouw van ziin buikje vast, terwijl hij rondkeek naar al dat vreemde; speu rend naar iets waar hij zo aan gewend was, dat 't onverbrekelijk met zijn jong leventje was verbonden. En dat „iets" was er niet en dit feit gaf hem zo'n schok, dat hij voor een ogenblik met stomheid was geslagen. Toen kwam de reactie, kinderlijk en heftig: Eerst een zacht huilen, terwijl zijn ge zichtje zich onheilspellend samentrok: toen een snik en nog een hardere snik; waarna hij zijn lichaampje stijf hield en het spande, terwijl hij zichzelf op werkte tot de enige wijze van protest, die hij kende. Hij had geen woorden, maar hij had de kracht van zijn lon gen en hij huilde geweldig en hevig en er zat woede achter; maar ook angst. Want, toen hij ontdekte, wat er ver keerd in zijn wereldje was. drong de angst door tot in het kleinste hoekje van zijn wezen. (Wordt vervolgd) REPORTACES VAN DE KRO NING van koningin Elizabeth II van Engeland in Westminster Abbey en van haar feestelijke tocht door Loudens West End. (Dinsdag 9.4513.55 over beide zenders, daarna Hilversum I, 402 m; 's avonds om 21.25 een beeld van de feestvreugde in Londen over beide zenders). LA PROCESSION NOCTURNE, van Henri Raboud, een werkje, dat evenzeer een symphonisch ge dicht als een impressionistische schildering in klank van een nachtelijke processie mag heten. Opvallend is de monotone, litanie achtige melodie, waarop ais het ware de gehele sfeer van het styk berust. (Dinsdag 15.00 ovef Hil°? versum II, 29 8m). DINSDAG 2 JUNI HILVERSUM I. 402 m.: 7.00—24.00 KRO. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.15 Jongenskoor. 7.45 Morgengebed en Litur gische kalender. 8.00 Nieuws en weerbe richten. 8.15 Gram. 9.00 Voor de huis vrouw. 9.35 Waterstahden. 9 40 „Licht baken", causerie. 10.00 Voor de kleuters. 10.15 Amus.muziek. 10.45 Gram. 11.00 Voor de vrouw. 11.30 Schoolradio. 12.00 Angelus. 12.03 Lunchconcert. 12.30 Land en Tuinbouwmededelingen. 12.33 Gram. 12.55 Zonnewijzer. 13.00 Nieuws en Ka tholiek nieuws. 13.20 Actualiteiten. 13.25 Gram. 13.45 Kroning van Koningin Eli zabeth van Engeland. Pl.m. 17.00 Gram. 17.15 Felicitaties v. d. jeugd. 17.45 Rege ringsuitzending: „Nederlanders in Austra lië en Nieuw-Zeeland", vraaggesprek met Dr. E. Emmen. 18.00 Zang en Hammond orgel. 18.20 Sportpraatje. 18.30 Voor de jeugd. 18.25 Actualiteiten. 19.00 Nieuws. 19.10 Gram. 19.15 Uit het Boek der Boe ken. 19.30 Gram. 20.25 De gewone man zegt er 't zijne van. 20.30 Radio Philhar- monisch Orkest. 21.30 Gram. 21.40 Radio dokter. 21.55 Omroeporkest en sol. 22.30 Gram. 22.45 Avondgebed en Liturgische kalender. 23.00 Nieuws. 23.1524.00 Gra- mofoonmuziek. HILVERSUM II, 298 m.! 7.00 AVRO, 7-50 VPRO, 8.00—24.00 AVRO. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.15 Gymnastiek. 7.30 Gram. 7.50 Dagopening. 8 00 Nieuws. 8.15 Gram. 8.45 Idem. 9.00 Morgenwijding. 9.15 Religieuze liederen. 9.25 Voor de huis-' vrouw. 9.30 Gram. 9.45 Kroning van Ko ningin Elizabeth. 13.45 Gram. 14.00 „Zeg eens, Amerika14.30 Gram. 14.40 Schoolradio. 15.00 Gram. 15.15 Voor de huisvrouw. 15.45 Gram. 16.30 Voor de jeugd. 17.30 Gram. 17.50 Idem. 18.00 Nieuws. 18.15 Pianospel. 18.30 Reportage of gram. 18.35 Lichte muziek. 19.00 „Paris vous parle". 19.05 Koorzang. 19.30 Piano recital. 20.00 Nieuws. 20.05 Lichte mu ziek. 20.30 „Een kroningskroniek", klank beeld. 20.55 Tiroolse muziek. 21.25 Kro ning van Koningin Elizabeth. 21.55 Gram, 22.00 Mandoline-Orkest en Instrumentaal- kwartet. 22.30 Buitenlands overzicht. 22-45 Gram. 23.00 Nieuws. 23.15 New Vork cal ling. 23.2024.00 Gram.muziek. Televisie. Uit Londen: 10.15—13.50, 14.20_16.35 en 17.00—17.20 Kronings plechtigheden. 20.00—21.00 Telefilm Kro ningsuitzending. 21.00—21.15 Rede van H. M. de Konigin. 21.1522.20 Kronings feesten. 22.2023.30 Vuurwerk. en de rest van de dag nutteloos dreigt te maken, kunt U terstond stillen. 't Is altijd makkelijk bij U te hebben, die helpen direct! (Adv. Ing. Med.) Niet krabben.De helder vloei bare D.D.D.kalmeert de jeuk xn enkele seconden, doodt d« dlep.nd.huldpÓ™™6'1 genee3t geneesmiddel tegen huidaandoeningen (Adv. Ing, Med.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 5