In Hammam Meskoutine borrelt water van 96 graden uit de grond Madame Lupescu in beklaagdenbank Gekleurde waterval een der verrassingen van Algerië Michael klaagt zijn stiefmoeder aan Kunst voor een schepel graan Tussen Middellandse Zee en Sahara (5 en slot) Wat Allah bouwde wijkt niet Vermogen op wielen Dagelijks terugkerende verschrikking verdwijnt Afwas thans kinderspel Ter overdenking Wapenstilstand Uit de achtertuin van Oom Sam ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1953 (\an onze touristische medewerker) MEN KAN EEN MAAND, een jaar in Algerië ronddolen en er steeds weer nieuwe verrassingen vinden. Verrassingen, die, als men ze hier zou kunnen genieten, trekpleisters zouden worden voor dui zenden toeristen. Daar vindt ge ze vaak niet eens in een VW-gids; daar bent ge alleen met uw Al gerijnse vriend, die de plekjes toevallig kent. Eén van die verrassingen is Hammam Meskoutine, een gehucht in een dal, waar de spoorlijn Algiers-Tunis loopt, maar dat voor het overige een dal is als alle andere daar ten zuiden van de havenstad Bóne. Op een klein plateautje zitten twee galen in de grond, niet groter dan de bovenkant van een emmer. En in die gaten borrelt en kookt het water; water van slechts vier graden lager dan het kookpunt. Het heetste natuurlijke water, dat op aarde wordt gevonden. Een merkwaardig, maar tegelijk angstwekkend geval, zo'n ziedende 'bron. De stoom slaat u in het gezicht, in de broekspijpen en onder de rokken en het ruikt er naar sulfer als was de bliksem vlakbij ingeslagen. Ziet waar ge uw voeten zet, want elke misstap kan een paar gekookte onder danen betekenen. Een deel van het water loopt naar een sanatorium voor rheumapatienten in de nabij heid; de rest want er borrelt per dag 50.000 kubieke meter omhoog! zoekt vrijelijk haar weg over de leemachtige grond naar de rand van het plateau, waar het als een waterval omlaag kabbelt. HET IS EEN van de merkwaardigste watervallen ter wereld, omdat het een veelkleurige en een ver- steende is. Het hete water vormt namelijk op de rot' sen een soort ketelsteen, die alle kleuren aanneemt doordat de kalk uit het wa- ter wit neerslaathet ijzer geel en bruin, het koper groen en weer andere be standdelen blauwig. En steeds weer verandert het beeld van de val, want de bronnen borrelen al sinds jaar en dag De bronnen van Ham man Meskoutine het zijn er meer dan twee vragen een bijzondere zorg, want ook de brongaten koeken steeds aan en wanneer men die niet open houdt, groei en ze uiteindelijk potdicht. Dat gebeurde in het ver leden: het bronwater wierp een rand van ketelsteen op rond het gat. Die rand werd steeds hoger en nau wer en tenslotte stond er een grote kegel in het veld, waarvan de uitlaatver stopt geraakte. Er is een heel veld van die kegels en de fantasie rijke Arabieren hebben daaraan de naam gegeven van de (versteende) Arabi sche bruiloft. De legende zegt, dat een machtige en rijke Arabier, Ali, geen vrouw had kunnen vinden, die het in schoonheid en karakter kon winnen van zijn zuster Ourida en uit eindelijk besloot hij daar om maar, dat zij zijn le vensgezellin zou worden. De Mohammedaanse priester, de Maraboe, durfde niet. te weigeren, hoewel zijn gods dienst een dergelijk huwe lijk verbood. Op het mo- vindt men verspreid over geheel Noord-Afrika (de temperatuur is doorgaans een 44 graden); druipsteen grotten treft men er vele, niet zo uit gestrekt als die van Han maar wel mooier; men heeft er bergen tot 2500 meter, diepe kloven, hoogvlak ten, die niet te be-ogen zijn, Romein se steden, stranden om van te water tanden, bossen zonder einde en Arabieren met alles wat daarmee annex is: de sfeer, de kleuren en geu ren, de ezeltjes, kamelen en kudden, die tezamen de charme van dit land niet onaanzienlijk verhogen. Die Arabieren zijn er trouwens tegelijk oorzaak van, dat het 'toerisme in Algerië niet die omvang heeft bereikt, die het qua vacantieland zou moeten hebben. Het kamperen bijvoorbeeld is er niet in zwang, omdat de Arabieren het onderscheid tus sen het mijn en dijn niet altijd even dui delijk schijnt ie zijn. Men dicht hun ook nog wel andere minder liefelijke eigen schappen toe, maar waar pleegt men zulks niet te doen, waar twee beschavingen naast elkaar leven? Er zijn enkele kampeerplaat sen, onder andere van de Air France, die de loeristen in het heetst van de zomer voor een koopje over de Middellandse Zee brengt. Deze kampeerplaatsen zijn uiter aard vertrouwd. En ook modern met stro mend water, al daleren die waterleidin gen daar dan ook uit de Romeinse tijd, zoals bij Herbillon. Hotels zijn schaars, althans buiten de grote steden; ze zijn daarenboven niet van de 'klasse, die men in Europa kent en. duur. In het departement Constantine bij voorbeeld, het oostelijk deel van Algerië, variëren de prijzen der eenpersoonskamers van 210 tot 9S0 francs, de tweepersoons van 280 tot 1540 en men moet eigenlijk wel een goéd hotel nemen, wil men van enig comfort verzekerd zijn. Overigens is het logeren in hotels de enige mogelijk heid voor hen, die niet over vrienden of relaties beschikken. Pensions is dit land buiten de weinige badplaatsen en jeugd herbergen nog niet rijk. Een groter probleem nog dan de hotels is het vervoer, want om Alge rië te leren kennen en waarderen moet men er op uit trekken en dan 'soms honderden kilometers ver. De kosten van trein en bus zijn vrij hoog en daar komt bij, dat men deze vervoermiddelen maar niet even kan laten stoppen, wanneer men iets aar digs ziet. En uiteraard liggen de mees te bezienswaardigheden juist buiten de grote routes. (Va onze touristiche medewerker) DAT HET TOERISME in Algerië nog maar weinig te betekenen heeft is verklaarbaar: het is van Europa uit niet zo eenvoudig en voor een paar dubbeltjes te bereiken hoewelwie er geen been in z'et om vierde klas boot te reizen tussen de Arabieren kan voor niinder dan honderd gulden van Marseille naar Algiers of Bóne komen). Maar als Algerië eenmaal in trek zou komen, dan zou men een wild-enthou- siast toeristen-heer terug zien keren, want toeristische bedevaartplaatsen zijn er legio en van een totaal andere aard dan hier in Europa. Eén voor beeld daarvan: Hamman Meskoutine, dat de heetste bronnen van de aarde heeft. Edoch: wie ook maar één mogelijk heid ziet om een vacantie in Algerië door te brengen, doe het. Maar ga in de Meimaand, als alles in kleur en fleur is en het daar voor ons begrip heerlijk zomer is. En geef de ogen de kost; geniet van het grootse der na tuur, maar vergeet het kleine niet: de schat van bloemetjes, de dozijnen wa- tervlugge, soms prachtig gekleurde hagedissen om u heen en de „bou- siers", de kevers, die handig (beter gezegd: potig) een fraaie bal draaien van wat paard en ezel op de weg ach terlaten en die bal vliegensvlug met hun achterpoten over de weg voort duwen naar een rustige plek, waar ze er eieren in gaan leggen. Tussen die bedrijvige bousier en de trage drommedaris, tussen het petie terige wilde gladiooltje en de forse wuivende palm, tussen het haveloze Arabische herdertje en de doelbewus te Franse ingenieurs en tussen het glinsterende brokje kwarts en de trot se, tweeduizend meter hoge Djebel Bador liggen rijken van dieren, plan ten, mensen en natuurschoon, waar aan men niet verzadigd raakt. Nee, vertel óns nimmer weer, dat Noord- Afrika een droog, dor en oninteres sant land zou zijn! De versteende en gekleurde waterval van Hammam Meskoutine, ontstaan doordat on het plateautje rechts water van 96 graden uit de grond opborrelt. ment dat het paar zou worden ingezegend, greep Allah in. De zon verdween achter een zwarte wolk, de grond rommelde en toen de rust was weergekeerd, ble ken bruidspaar, priester en bruiloftsgasten te zijn ver steend. En zo staan ze daar nog, als kegels in het veld waar de koeien vredig gra zen en waar de Arabieren traag voorthobbelen op hun ezeltjes DIE STENEN KEGELS zijn dat wisten de Romeinen en de Arabieren niet, maar dat vertelde de moderne geigenteller aan de Fransen zéér radio-actief (vandaar de geneeskracht van het water voor rheuma-patiën- ten) en de snode Fransen besloten, de steen ervan mee te nemen naar Frankrijk en die te gebruiken voor wetenschappelijke en medische doel einden. Er kwam een uitgelezen ploeg deskundigen uit Parijs, er werd dy namiet gelegd bij de kegels, maar hoe zwaar de lading ook werd ge maakt. de conussen bleven staan. En de Arabieren, die dit bedrijf op vei lige afstand aanzagen, knikten elkaar toe. Dat hadden zij die Fransen van te voren wel kunnen vertellen: Wat Allah gebouwd heeft, wijkt niet voor een paar blokjes, dynamiet. Enfin: ze staan er nog. Het is niet de enige nederlaag, die de Fransen in Hammam Meskoutine hebben geleden, vertelde de dokter van het sanatorium ons. Net voor de. oorlog, een vijftien jaar geleden en een ieder hier zal borg willen staan voor de waarheid van het ver haal, zei hij kwam hier een Ma raboe, een Moslim-priester en die vroeg een kamer in het hotel. De ei genaar, die geen Arabieren in zijn etablissement wilde toelaten, zei, dat 'I er geen meer vrij had en wees de araboe de deur. Die ging heen, doch Prak tegelijk zijn vloek uit over amman Meskoutine. Op dat moment de n bronnen op met borrelen, etwatergotcn droogden op, de tr,.ma' dampte niet meer, de cen- ,f e, vrwarming van het hotel fn A®' van de bronnen viel uit "ei sanatorium kreeg geen bad krfn r hotelhouder draafde wat hij -i. "e Maraboe achterna, maakte 1 verontschuldigingen en bood hem mooiste kamer van zijn hotel aan. I,., zle prompt functionneerde de oele natuur weer. Trek zulk een verhaal niet in twij fel, wanneer ge ooit in Algerië mocht komen, wapt dan komt ge 's avonds héél laat op bed als gevolg van de omstandige verhalen, die men u aan de lopende band opdist. Verhalen van de wonderbaarlijkste dingen, die men met eigen ogen heeft aanschouwd, doch waarvoor men met al zijn ken nis nog geen verklaring heeft kunnen vinden. Van Arabieren, die een tijd lang zeer geconcentreerd in gebed verzonken waren geweest en zich toen met scherpe rapieren door de buik staken, zó, dat de punten van de sa bels aan de rugzijde weer te voor schijn kwamen en van mensen, die een hele poos in een laaiend vuur dansten, zonder dat ze ook maar één schroeiplekje of brandblaartje oplie pen. HAMMAN MESKOUTINE is slechts één van die merkwaardige plaatsen en één van de vele, waar wonde ren gebeurd heten te zijn die Al gerië tot een voor de toerist zo aan trekkelijk land maken. Warmwaterbronnen, die genees krachtige eigenschappen bezitten, (Van onze correspondent te Lissabon) JM DE komende weken zal in Lissabon het onvoor stelbare geschiedendat een koning de vrouiv van zijn vader als millioenen-dievegge voor de rechtbank daagt. Ex-koning Michael van Roemenië beweert na melijk niet meer of minder dan dat zijn beroemde stiefmoeder, prinses Helena, in de wereld beter be kend onder de naam Magda Lupescu, zijn erfdeel en dat van zijn zoon, een vermogen van ettelijke mil- lioenen aan aandelen en contant geld, verdonkere maand zou hebben. Maar dat is nog niet alles, de jonge monarch eist ook, dat de rechter de villa „Maresol", „Zee-en-Zon"de woonstede van de veel besproken tweede vrouw van de overleden koning PAROL had zijn vlucht indertijd op lange termijn voorbereid en in alle stilte een aantal goederenwagens met de waardevolste schilderijen, gobelins en kostbare antiquiteiten uit de ko ninklijke paleizen laten volladen. Bo vendien nam hij alle kleinodiën uit het erfgoed van de Roemeense tak van het Huis Hohenzollern mee. waarvan zijn zoon en opvolger thans beweert, dat ze geenszins persoonlijk eigendom van zijn vader, maar onvervreemdbaar familie bezit waren. Dit alles, vermogen in contant geld, aandelenbezit, kunstvoor werpen en kroonscbat, is allemaal ver dwenen. Ook het testament van de overledene is niet te vinden. Dit is van des te groter belang, omdat Carol's Eindelijk is er een einde gekomen aan die eeuwige afwas-misère. Niet langer behoeft de huisvrouw met een zucht van tafel op te staan en vol tegenzin aan de afwas te beginnen. In deze mo derne wereld van nylon, plastic en straalmotoren hebben de Castella-fa- brieken ook daar iets op gevonden. Een lepel van het nieuwe afwasmiddel Castella Vaatwas verschaft U teilen vol actief schuim, waaruit Uw vaat- en glaswerk, lepels en vorken in een oog wenk blinkend en stralend te voor schijn komen. Voorbij is de narigheid van natte doeken, want afdrogen is niet meer nodig en voorbij is ook de ellende van ruwe „afwashanden". Dit wondermiddel maakt de handen in plaats van ruw f luweelzacht1 En de prijs voor dit jongste Castella-product... slechts 25 ct, per pak. (Adv. I.M.) f „De Arabische bruiloft", kegels ontstaan door het langzaam dichtgroeien van de heetwaterbronnen. De Fransen hebben getracht deze kegels, die zeer radio-actief zijn, op te blazen, maar het lukte niet. Carol van Roemenië, zal laten doorzoeken, om vast te stellen, waar Roemenië's kroonschat gebleven is, die sinds het overlijden van zijn vader spoorloos is verdwenen. Prinses Helena's advocaten beweren, dat koning Carol behalve zijn villa, die hij in zijn laatste levensjaren aan het strand van de bekende Portugese millionnairsbadplaals Estoril liet bouwen, niets heeft nagelaten. Deze villa had hij aan zijn weduwe ver maakt. Daartegenover is Michael in staat een vrij nauwkeurige lijst in te dienen van de sprookjesachtige kostbaarheden, die door zijn vader meegenomen werden, toen hij in 1940 het land verlièt aan de zijde van Madame Lupescu en de troon aan zijn zoon over liet. mond en noemde dit optreden bedrog. Zijn haat ging zo ver, dat hii niet eens op de staatsbegrafenis van zijn vader in Lissabon verscheen. Met zijn aan klacht bij de rechtbank van de Forlu- geese hoofdstad denkt hij thans te kunnen bewijzen, dat zijn stiefmoeder zijn erfdeel en dat van zijn familie verdonkeremaand heeft. „Waarvan bestrijdt Madama Lupes cu haar luxueuze levenswijze?" vraagt koning Michael en hij hoopt bij het komende schandaalproces het ant woord te vinden. EX-KONING MICHAEL huwelijk, waardoor Madame Lupescu op oudere leeftijd eindelijk prinses werd, in strijd was met de overeen komst, die hii met Michael omtrent de erfenis gesloten had. Ondanks de verhouding van absolu te afhankelijkheid, waarin ex-koning Carol zijn leven lang tegenover zijn uit het Bukarester Ghetto afkomstige geliefde stond, had hij er onder de druk van zijn familie en de openbare mening in het begin van afgezien Magda Lupescu tot zijn vrouw te ma ken. Dit te meer. omdat de scheiding van zijn eerste vrouw, de uit de Griek se koninklijke familie afkomstige moe der van Michael, een ongehoord schan daal had veroorzaakt. Hoe het tenslot te toch tot het omstreden huwelijk ge komen is, daarvan zijn tot nu toe geen bijzonderheden bekend geworden. Het gerucht, dat door Carol in zijn verbanning verspreid werd, namelijk dat hij zijn vriendin, die aan een ern stige bloedziekte leed. in haar laatste uur zijn naam had willen geven, is door ingewijden van het .begin af aan be twijfeld. Inderdaad herstelde Madame Lupescu, die de naam prinses Helena droeg, al spoedig en overleefde zij haar echtgenoot- ^/AN deze dag af dateert de vijand schap van koning Michael tegen over zijn stiefmoeder. Hij nam officieel geen nota van he. huwelijk nóch is hij tot op de huidige dag bereid Magda Lupescu de haar verleende titel toe te kennen. Nog des te minder, omdat het de naam is van zijn overleden moeder, die door Carol blijkbaar met opzet werd gekozen, om tijdens zijn verblijf in Amerika een slechts oppervlakkig georiënteerd gezelschap te doen gelo ven. dat hij zich met zijn rechtmatige echtgenote Weer verzoend had. Ko ning Michael nam geen blad voor de MU eindelijk het verlangen der mens- heid gestild werd zodat de wape nen in Korea gingen zwijgen, wordt ook deze rubriek aan dat belangrijk gebeuren gewijd. Zoals er bij het uit breken der vijandelijkheden ook van uit het geloof geschreid is om, de vele doden die de krijg zou eisen, zo is er thans vreugde in de harten der gelo vigen. Nog is het geen vrede, nog is er geen zekerheid dat de oorlogsbrand niet opnieuw oplaait. Maar toch is er vreugde om deze pauze, met de bede dat het nu zo zal blijven. Wij maken bij dit alles enkele kant tekeningen. Zo denken wij aan de rouw der nabestaanden, waar zovelen het offer van hun leven brachten. Wij ge voelen, hoe wij daarbij door het ge loof gedrongen worden, ons mededogen ook naar de andere partij te doen uit gaan. De politieke drift heeft ons zo dikwijls doen vergeten, dat het geloof ons toch allen als broeders laat erken nen. Moge het bestand ons deze gelo vige visie weer naderbij brengen. Een tweede opmerking. Wij schrijven deze regels voor de Zaterdagavond, opdat gij ze des Zondangs rustig kunt lezen, op onze Christelijke rustdag. Zondag zullen in de meeste kerken te onzent de voorgangers wel op eniger lei wijze aandacht schenken aan de wa penstilstand. Is het ons niet vreemd t« bedenken dat onze Christelijke woor den in deze dagen begeleid worden doop die van andere geloven? Zij heb ben immers gelijke rechten op die in- ter-menselijke dingen, de rouw, het mededogen, de vreugde. Daarom spre ken zij allen hun eigen woorden. Wan neer nu het bestand ons er toe brengt, dat wij er weer gemakkelijk toe komen alle mensen als broeders te gaan zien, zou het dan nu in tweede instantie ook niet in staat zijn ons te leren, dat de geloven wellicht evenzeer in broe derlijke verhouding tot elkaar behoren te staan? Dus ook zij als „kinderen van één Vader"? Een stoute gedachte ove rigens reeds lang voorgestaan door de Internationaal Religious Fellowship. Is het te stout wanneer wij menen dat de godsdiensten en de gelovige denk beelden in deze richting zullen evolu eren? Voordat de internationaal gods dienstige gedachte veld kan winnen, zal echter, ook binnen ons Christen dom, nog heel wat provincialisme moe ten plaats maken voor de wijdere denkbeelden Tenslotte dat: Haat en afgunst wor den tot de belangrijkste onderdelen, gerekend, die deoorlogsmotor draaiend houden. Waar blijven nu, tijdens het bestand en straks wellicht na de vrede, deze menselijke of liever onmenselijke gevoelens? Op welk object zal dit alles zich richten? Kan de menselijke natuur het „vechten" wel ontberen? Daar maakt zich een onbestemde angst van ons meesterdroom niet dat de Dood zijn werk heeft moeten sta kenzo dicht Bertus Aafjes waar schuwend, wanneer hij de zeis van de maaier werkloos in de bloeiende ap pelboom ziet hangen. De dichter schouwt, hoe het ene kwaad rust, maar vreest dat elders een ander zal uit breken. „Al bloeit de boomgaard hiermij broeders, om uw lot, breekt 's nachts het angstzweet uit". Het kan niet anders, vanuit elk ge loof loopt ook deze gedachte uit in een gevoel van inter-menselijke lotsver bondenheid. Onze drie kanttekeningen bij de wa penstilstand kunnen worden samenge vat in dat éne kernachtige woord: Solidariteit. De mensheid en haar denkbeelden, haar gebeurlijkheden als één groot, samenhangend geheel, een maar al te bekend, vaag zwevend ide- deaal? Van dezelfde dwaasheid als het „Oubollige" waarmee „jij, ik en wij allemaal" tot één mensheidsklont worden samengesmeed? Het kan ziin dat alle geloof vage dwaasheid is. Maar kenmerkend voor alle geloof is het sterk vertrouwende „en toch". Zo ook hier. De mensheid ga voort, met vallen èn opstaan, op weg naar bet reisdoel, door God voor allen gelijk gemaakt. ds J. J. J. Van SLUIJS ZOMERVACANTIE is voor menige Amerikaan louter een „zaak". De eigenaar van een parkeerterrein vlak bij een nationaal monument, dat in de zomermaanden honderdduizenden toeristen trekt, doch de rest van het jaar nagenoeg niet in trek is, heeft een uitvinding gedaan, waardoor hij eensklaps tweemaal het aantal auto's op hetzelfde opper vlak kan onderbrengen. Hij heeft gebruik gemaakt van grotere edities van de laadwagons, waarmee men vaak zware vrachten in het ruim van een vliegtuig hijst. Hij kan nu tweemaal zoveel auto's tegelijkertijd laten parkeren als te voren. Heel zakelijk ook, is de faciliteit, die een spoorwegonderneming haar reizigers bood. Men kan te Richmond, in de staat Virginia, kaartjes kopen voor de Chesapeake en Ohio spoordiensten, zonder dat men zijn auto hoeft te verlaten. Dit is een variant op een soortgelijke dienst, die o.a. door een bank in New Orleans ter beschikking van de clientèle is gesteld. Al deze zakelijkheid komt in een wat schril licht te staan in vergelijking tot de menslievende voorwaarden, waaronder de employe's werken van een grote firma in Chicagodie radio's en radio-gramofoón-combinaties maakt. In een zojuist vernieuwde collectieve arbeidsovereenkomst verwierf elkeen in loondienst' het recht om na tien jaar voor de maatschappij te hebben gewerkt, het elfde jaar vrij-af te kunnen nemen, met behoud van salaris. Voor wie 12 maanden vacantie te veel is. opende de maatschappij de mogelijkheid tegen dubbel salaris dit kroon jaar, of enig deel daarvan te blijven werken. DE KUNST WORDT gelijk de vis duur betaald. In deze zomer maanden waarin het op en om Broadway (door de zee van electrisch licht gepaard aan de drukkende hitte) nauwelijks te harden is, vlieden erkende grootheden van film en toneel naar meer landelijke dreven. Daar baden zij zich in de gezonde zon, en niet minder in de bewonde ring van boerendochters en -zoons, die slechts luttele malen van hun leven in de gelegenheid zijn een „ster" van dichtbij te zien. Plaatse lijke toneelliefhebbers en ambitieuse dilettanten krijgen dan een gele genheid zich om de „ster" in een of ander gegarandeerd-successtuk te groeperen, een liefdesscène met De Beroemdheid tè mogen spelen, groot schandaal te wekken onder de conservatieve elementen van de bevolking, en ettelijke avonden in de week de belangstelling (en dol lars) van de vacantie-reiziger te trekken. Slechts een zeer enkele maal doet zich de gelegenheid voor een nieuw stuk te zien; noch zeldzamer is een goede voorstelling. Doch de reiziger in zijn vacantiestemming laat zich telkens opnieuw tot het zomertoneel verlokken, ook al is menige schouwburg, die tot de nok bezet was toen het doek rees, na de pauze nog slgchts door een handvol persoonlijke vrienden van de acteurs bevolkt. EEN J'AN DEZE ZOMER-SCHOUWRURGEN waar een beter gezelschap een heter repertoire onderhoudt - heeft zich reeds 20 jaar lang een grote plaatselijke reputatie verworven. In de depressie-jaren (1932) toen de boerenstand met de dag verarmde en landbouwproducten geen cent waard waren, ontwierp de artistieke en zakelijke leiding een „ruilhandel-toegangsprijs". Voor een schepel graan, een ham, een dozijn eieren kreeg men prima-zitplaatsen voor een volle avond cultuur. De traditie heeft zich gehandhaafd. De vacantie-gangers die een avond toneel willen genieten in het schouwburgje van Abingdon, in Virginia, betalen 11J0 per plaats. Een kan melk, sperciebonen of aardbeien blijxien echter de, „munt" die de permanente bevolking voor stalles" of „loge" in het Ruilhandel Theater (Barter Theater) betalen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 5