Een voortreffelijke alpinistische prestatie
van Siebe van der Zee
r
foensdag
Dopjesdag
22
Steile hellingen van Thule-berg beklommen
en de basis gefotografeerd
55
33
59
59
83
57
25
59
39
29
47
49
35
25
Onder Groenlanders en Eskimo's (45)
EEN KLEIN DRAMA OP GLIJDENDE
LEISTEEN-BROKKEN
En een hoopgevende
boodschap van
een bloem
Pim, Pam Pom en de wonderlamp
Tussen Amsterdam
(door F. DE SINCLAIR)
en Jfm. Parijs
Radioprogramma
DINSDAG 30 OCTOBER 1953
ANGESTRAAT 57
Gratis proeven
Gratis keuren
UIVER SLAGERS
tUNDVET
500 gram
•INDA'S
gebrand)
250 gram
500 gram
LOSETROLLEN
4 voor 29
AVERMOUT
500 gram
RAUWE
RWTEN
vieuwe Oogst)
500 gram
7ITTE BONEN
500 gram 39
i kg 75
EBROKEN RIJST
roog kokend) OQ
500 gram
'ang de voorraad
kteen grote
(1000 gram)
INE VICTORIA'S
op sap _a
99 voor DT
47
79
BLIKKEN
FFIEMELK
met suiker
onder suiker 93
LFWERKEND
ASMIDDEL re
2 pakken
UISHOUDZEEP
dubb. staven 35
DAM. KAAS 40
500 gram 99
RUID KAAS 40
400 gram 89
DRSTLOZE
\AS 40
200 gram
IISSE JAMS
2 potten
lOOTSTE
•JTBIJTKOEK
heerlijk vers 39
[OCO VLOKKEN
250 gram 37
AFELDOEKJES
tra)
2 voor
SMEER-
)RSTELS
2 voor
•ZIJNEN
nder pit)
500 gram
UKENSTROOP
per beker 49
UTE JUJUBES
OP
150 gram
M-TUM
200 gram
•UBLE
RSTPLAAT
200 gram
[ANDEL
CULAAS
250 gram
CLAME
ECULAAS
250 gram
CULAAS
UZEN
8 voor
NGE SPRITS
250 gram 47
RNED BEAF
200 gram 59
ERENWORST
150 gram 39
TBIJTWORST
150 gram 39
ns succes:
blanke Zuurkool
Ie Rookworst
„Olba"
samen 99
TOEN AVRO'S REPORTER Siebe van der Zee
en de schrijver van dit artikel een klein jaar
geleden deze Groenlandse reis bespraken, was het
logisch dat in die besprekingen Thule Air Base
een niet onbelangrijk onderdeel vormde. Er was
een kans dat we Thule zouden bereiken. Wel
wellicht zou het eveneens mogelijk zijn in dat
geval die mammoet-basis te betreden.
Wij hebben, gij moogt dat nu wel weten, daar
voor onze uiterste best gedaan en via alle offi
ciële kanalen is gepoogd een toestemming voor
ons te verkrijgen. Deze pogingen vonden plaats op
hoog diplomatiek en militair niveau, en ge hoort
hier nog nader over. De toestemming werd echter
niet verstrekt door het Amerikaanse State De
partment. Motief: Basis was „top secret" en jour
nalisten hadden er geen toegang. Wij hebben er
ons bij moeten neerleggen en we poogden ons te
verzoenen met de gedachte wèl Eskimo-Thule,
maar niet Thule Air Base te betreden.
Maar toen wij voorbij Thule Air Base voeren
met de Jutho, en daar het machtige bouwwerk
zagen, toen wij de verhalen hoorden van de Denen
in Thule, en toen wij merkten hoeveel journalis
ten vóór ons die basis betreden hadden, toen
meenden wij toch geen gelegenheid voorbij te
moeten laten gaan dit wonderwerk in het Pool
gebied tenminste op enige afstand te kunnen
gadeslaan. Indien dit mogelijk was.
Ik heb u al verteld van de Thule-berg. Die
vreemdgevormde tafelberg, een paar honderd
meter hoog, met zijn steil oplopende wanden. Wij
namen de positie van Thule-berg, ten opzichte
van de basis op, en meenden dat men, indien men
er in slaagde de top van de berg te bereiken, een
bijzonder goed overzicht over de basis moest heb
ben. Wij besloten op een der dagen die wij in
Thule doorbrachten de berg tot aan de top te be
klimmen.
DIE BEKLIMMING heeft
inderdaad plaatsgevon
den en ik wil u daar
enigszins uitvoerig over
vertellen. De berg heeft,
voor zover ons bekend
was. geen enkel pad of
iets wat daar op lijkt. We
begonnen dus maar te lo
pen. Dat wil zeggen: te
kruipen, want iedere stap
die wij deden werd
prompt gevolgd door een
halve stap achteruit. Dat
is niet zo vreemd als men
weet dat de hellingen van
de Thule-berg geheel be
dekt zijn met losse stuk
ken leisteen. Tegen die
berg opkruipen heeft iets
van het beklimmen van
een steile zandheuvel.
Men schiet niet op.
Wij schoten evenmin
veel op, omdat we hele
etukken teruggleden. Dat
bad één voordeel: we kre
gen hoe langer hoe min
der last van de kou. We
kregen het zelfs warm.
En later transpireerden we
als kampioenen in de Tour
de France.
Het zag er niet zo bij
zonder opwekkend uit, en
Pa een half uur was het
mij vrij duidelijk dat we
het ook gedaan met m'n
laatste restanten energie
en uithoudingsvermogen.
Mijn hart ging te keer op
een manier, die me niet
aanstond en tenslotte ging
realiseren dat het
ik me
beter was
de Thule-berg
de top niet zouden berei
ken. Voor mij was dit
minder erg dan voor Van
der Zee, die tenslotte ook
het fotografisch en fil
misch gedeelte der onder
neming op zich had ge
nomen.
Het werd, en zeker voor
mij, een klein drama. Rus
tend om de 20, 30 meter,
heb ik kans gezien drie
kwart van de Thule-berg
te halen, maar toen was
driekwart te beklimmen
en heelhuids in het va
derland terug te keren,
dan de kans te lopen een
halve of hele hartaanval
op te lopen. Met de moed
der wanhoop heb ik er
nog enkele tientallen me
ters aan toegevoegd, maar
toen ik begon te glijden,
en weer terugkwam op
een punt vanwaar ik tien
minuten daarvoor begon
nen was, gaf ik het op.
Hij wilde foto's maken
en zien wat er te filmen
was. Ik zou me enkele
etages lager zien te ver
maken.
Hij klom verder en ik
bleef wachten. Van der
Zee verdween achter een
rotskam en nog gedurende
10 minuten bleek zijn aan
wezigheid alleen liog uit
neervallend gesteente. Het
bewijs, dat hij nog steeds
bezig was in opwaartse
richting te gaan.
Het was daar heel stil
op die verladen berghel
ling. Naakte, kale lei
steen. Geen bloem, geen
plant, geen grasje. Niets,
volstrekt niets. Geen vo
lei die voorbij vloog. Dat
Kan ook niet. Geen vogel
kan hier nestelen. Deze
berg is alleen maar glad
de. zwarte, blauwe lei
steen. Een puinhoop. Een
grafsteen op de rotsen
van Thule.
FI ZAT DAAR een half uur en liet
me toen zakken. Driemaal moest
ik wachten want de afdaling bleek
aanzienlijk gevaarlijker dan het be
stijgen. je gleed spoedig weg, en bij
het zien van de snelle verdwijning
van grote stukken steen die los
raakten door het aanraken van m'n
voeten, verging me iedere lust om
ook maar enige haast te maken.
Ergens bleef ik rusten. De wind
woei zachtklagend om me heen. Be
neden was de aarde, zwart en grijs.
In de baai lagen de ijsbergen zich te
spiegelen in de zon. Heel het ver
laten Thule lag onder me, als een
nietige hoop speelgoed, door kinde
ren achtergelaten die er geen be
lang meer voor hadden. Nog ver
derde Ijskap. Licht-grijs, ge
vaarlijk, mysterieus. Er woei een ijs
koude wind vanaf, die het zweet
direct deed opdrogen. Daarna ging
je rillen van kou, al scheen de zon
fel.
Toen ontdekte ik die ene bloem. Een
kleine, gele anemoon. Bijna geheel ver
scholen achter een paar stukken lel.
Er was verder niets. Geen gras, geen
aarde en geen andere bloemen. Alleen
loot mos op dat ene stuk lei. En van
uit dat mos boorde zich die kleine
levende anemoon.
Het was heel ontroerend. Omdat het
eigenlijk een wonder was, dat die klei
ne anemoon daar stond. Niemand die
hem daar gezaaid had. Niemand, die
hem geplant had. Niemand die hem
verzorgde, water gaf, of beschermde
voor de blizzards. De meest verlaten
bloem ter wereld, die kleine anemoon.
En tóch leefde hij. Hij leefde gisteren,
hij leefde vandaag en misschien ook
morgen nog. Daarna zou hij verwaaien
en voorgoed verloren gaan. Misschien
dat één zaadje ervan weer op wat an
der mos zou vallen, ergens in die woes
tenij van naakte lei op de Thule-berg.
En opnieuw zou er een anemoon gaan
bloeien, een jaar later. Gehaast
snel, snel.... omdat de hele zomer hier
maar een paar weken duurt. In een
paar weken moet het allemaal gebeu
ren, dat opkomen, het groeien, het
bloeien en het sterven.
Die ene bloem gaf een wonderlijke
en aangrijpende boodschap door. Dat
zelfs hier, op dit stenen graf, leven
mogelijk was. Ja.... zélfs hier, waar
de wind de adem van de Pool is, en
waar de zomer minder dan twee maan
den duurt.
IK DAALDE AF en bereikte het
1 punt van uitgang. Met gescheur
de schoenen en zonder veel adem
meer. Beneden lag een strandje, be
zaaid met stukken skelet van wal
russen en zeehonden. Op dit strand
je flensten de Eskimo's een paar
maanden geleden nog hun zeehon
den. Er was niets anders dan die
skeletstukken, wat aangespoelde, ge
strande ijsbergen, wat rolstenen en
zeewier. Daarover woei de wind. Er
waren geen voetstappen op het
grint. Het was alles maagdelijk, on
betreden. Ik was, sinds lang, de eer
ste die er liep.
Het grint was uiterst fijn, haast
zand. Zwart zand. Het water van de
baai golfde rustig met het opkomend
tij aan. In de verte dreunden vlieg
tuigmotoren van de basis. Verder
was het stil.
Toen Van der Zee terugkwam,
half lopend, half vallend, wist ik
dat hij een prima prestatie achter
de rug had. En toen hij bij me was,
hoorde ik, dat hij inderdaad de plat
te top bereikt had en zijn foto's en
filmopnamen had kunnen maken.
De laatste tien meters waren het
zwaarst geweest. Daar was de kam,
die zich loodrecht verhief. Een laat
ste afweer, een laatste beletsel om
de top te bereiken. Zich steunend
op slechts enkele centimeters brede
riggels had hij die laatste meters
geklommen, en niet zonder zorg voor
z'n apparaten enzichzelf. Zo
was hij daar gekomen.
Maar het was het waard geweest.
Hij had een uniek uitzicht gehad
over de basis, die voor een groot
deel open voor hem had gelegen.
Heel de omgeving, mijlen en mijlen
ver, was zichtbaar geweest. En hij
zag boven op de top het monument,
dat de Thule Eskimo's gewijd had
den aan hun vriend en Koning:
Knud Rasmussen. Alleen naar wat
ruw op elkaar gestapelde stenen,
met op één ervan, in hun eigen taal,
hun dank aan de man die hen meer
gaf dan ooit iemand een Eskimo
heeft gegeven.
Het monument stond op de meest
verlaten plaats van de meest ver
laten berg van Thule. En zelfs dit
monument was dienstbaar gemaakt
aan de meest Noordelijke strategie
ter wereld. De Amerikanen hadden
er een ijzeren staaf bovenop ge
plaatst, met aan het einde van die
staaf een lampje. Waarschijnlijk een
baken voor vliegtuigen. Een deel
der stenen was ingestort. Men kan
dit de Amerikanen niet kwalijk ne
men. Niemand verwacht van hen
dat ze de Eskimo-taal kunnen lezen.
WIJ LIEPEN om de berg heen en
opnieuw zagen we de basis voor
ons. De Basis;' waarover heel de
wereld spreekt. Waar soms 10.000
man, militairen en arbeiders, aan
wezig zijn. Waar iedere spijker,
iedere splinter hout, alles, alles, moet
worden aangevoerd door de lucht.
Een wereldwondermaar een
kostbaar wereldwonder. Mij is ver
teld door Denen die het weten kun
nen dat de kosten van één bed in
het hospitaal bedragen 80.000 dol
lar. De basis, waar de militairen
voor een periode van 1 tot ll/s jaar
gedetacheerd worden en de arbei
ders voor 9 maanden.
Er wordt veel geld verdiend, maar
of men er zich gelukkig voelt
ik zou het niet durven beweren, naar
wat ik van Thule Air Base gezien
en gehoord heb. Ik weet dat de man
nen daar de dagen die ze er nog
moeten doorbrengen aan de vingers
van hun hand aftellen. Ik weet dat
menige Amerikaan door de medici
van de Basis teruggezonden wordt
in verband met heimwee. Deze basis,
hoe ontzaglijk groot, hoe spectacu
lair, hoe vlak onder de Pool, is voor
velen een gevan' mis, een bagno.
Ondanks de vele vormen van
„ontertainment", vermaak, die men
voor de mannen bedacht heeft. On
danks de trekautomaten en base-
ballvelden. Ondanks het theater.
Ondanks de filmsterren, die vaak
per vliegtuig uit Hollywood overko
men (een grapje): ik vroeg een Deen,
die me verteld had dat er geen
150. De eerste dagen hadden Pim, Pam
en Pom zich een beetje op ae achter
grond gehouden maar toen z, op'n avond
door Tijs Bok geroepen werden, die hen
vroeg of ze een glaasje Pmonade lust
ten, waren ze alle goede voornemens
vergeten. De baron, die met hen aan het
wandelen was, kwam ook naar binnen
in „Het Vergulde Hoefijzer" Miesje, de
baronesse, hield er niet van, dat hij er
heen ging om zoals vroeger z'n bil
jartje te maken, maar nu had hij'n gel
dig excuus. „Ik kan altijd zeggen, dat ik
op die'jongens moest letten", .bromde hij,
terwijl hij achter Pim. Pam en Pom naar
binnen stapte. Er heerste weer, zoals al
le avonden, een gezellige drukte. „Zo
jongens", begroette Tijs Bok hen vrien
delijk. .Hoe gaat het met jullie? Vertel
me eens, hebben jullie nog niets van een
nieuw wonder ontdekt? Dag aan dag
zitten we nu al te wachten, maar er
gebeurt niets meer". „Ja" viel Klaartje
Kakatoe hem in de rede „Mijn baas heeft
gezegd, dat ik morgen od wat anders
afmoetik kan hier m'n tijd niet lan
ger aan verspillen. Het is wel gek met
die wonderen hè? Zodra de pers aanwe
zig is gebeurt er niets meer! Als je mij
vraagt, berusten al die wonderen op 's
mensen verbeelding! Ik verveel me nier
dood!" Ze gaapte eens hartgrondig ach
ter haar kop koffie. Pim, Pam en Pom
hadden met grote oren geluisterd naar
de gesprekken rondom hen, alleen da
baron scheen r.iets te horen. Vol aan
dacht bekeek hij een queu.Nu ik hier
toch ben zou één pariijt-e peen kwaad
doen", hoorden Pim, Pam en Pom hem
mompelen. ,Ik heb het zo'n tijd niet ge
daan! Eens kijken of ik het spel nog
niet verleerd ben!"
vrouwen op de basis zijn, hoe dat
dan gaat met die filmsterren. Hij
zei: „Wel, of ze vertrekken direct
na de voorstelling weer per vlieg
tuig naar de States, öf ze worden
gedurende de nacht onder strenge
bewaking in het militaire politie
bureau vastgehouden. Het zou on
verantwoordelijk zijn deze dames
vrij te laten rondlopen in dat uit
sluitend mannenland
De berg van Thule.
IS VOOR U
actie van de dag
Opname gemaakt halverwege de
bestijging.
6)
„En de prijs zal je hoop ik ook
niet tegenvallen. Drie duizend franc
„Nee! Dat is zeker een koopje. Ke
rel, wat een flair om zoiets te ont
dekken
Hij lachte.
„Een beetje opletten, dan is het in
de wereld soms net als in Luilekker
land".
,,U denkt aan de gebraden duiven",
zei Marta hem scherp aanziende.
„Inderdaad, juffrouw de Wilde, die
vliegen soms wel eens rondMaar
Victor laat ik jou en juffrouw de
Wilde nu niet langer ophouden. Ik
kwam alleen maar even deze boeken
aanreiken, ik moest toch in de buurt
zijn en dan bel ik je dezer dagen wel
eens op over de wijn en zo".
„Graag. UitstekendJe hebt me met
die Rabelaisuitgave geweldig veel ge
noegen gedaan. Als je me opbelt zeg
me dan meteen wat ik je schuldig
ben, want ik ken de koers van de
francs op het ogenblik niet, dan gi
reer ik het!"
„Komt terecht".
Ze verlieten nu alle drie de kamer
en daalden even later de trap af.
„Ga je in de stad eten?" vroeg de
Boer, toen ze gedrieën naar de gara
ge liepen.
„Ja, rij je soms een eindje mee?"
„Nee, dank je. Ik heb nog een paar
boodschappen hier in de buurt".
Hij bleef staan, nam zijn hoed af,
boog voor Marta, die hem haar hand
toestak, welke hij krachtig drukte.
„Juffrouw de Wilde. Ik hoop dat
het lot ons nog eens tezamen aan één
tafeltje zal verenigen
„Meneer de Boer", zei ze zacht.
Ze lachte niet als een vriendelijk
terugslagje op zijn hoffelijk schertsje;
ze kón niet lachen en het flitste door
haar brein, dat die man nu ineens
zijn linkse stijfheid had afgelegd en
dat zij die wel van hem scheen te
hebben overgenomen. In zijn tegen
woordigheid voelde ze iets als een he
klemming, waaruit ze zich niet kon
bevrijden.
Victor en de Boer wisselden nog
een paar woorden en dan nam de
laatste nog eens zijn hoed voor Marta
af, boog glimlachend, wendde zich om
en ging heen.
Ze haalde diep adem.
Toen ze even later n..ast Victor in
de auto zat en ze snel naar het cen
trum reden, vroeg, ze:
„Is je zwager ook lid van de
G.B.A.?"
„Tyte?" Hij glimlachte. „Nee, dat is
niks voor hem. Die komt met zijn be
langstelling nooit boven zijn wijnmer-
ken uit. Maar daar heeft hij dan ook
wel verstand van, dat moet ik zeggen.
Je had me niet verteld, dat je hem
had ontmoet".
„Dat kun je toch geen ontmoeten
noemen, een toevallig samentreffen
aan één tafeltje in een restauratie
wagen".
„Hij stelde zich niet voor?"
„Welnee! Ik vond hem toen eerlijk
gezegd nogal erg stijf, bij het onhan
dige af. Maar dat was hij nu hele
maal niet. Ik begrijp niet, hoe iemand
zo kan veranderen. Of heeft hij co-
medie gespeeld toen we samen lunch
ten? Maar waarom?"
Victor haalde zijn schouders op.
„Hij is juist een erg vlot type.
Trouwens, dat brengt zijn beroep ook
wel mee of beter gezegddat ver
eist het! Hij reist ook voor zijn zaak.
En je weet als je zo'n advertentie leest,
waarin een reiziger gevraagd wordt,
dan willen ze altijd „vlotte welbe
spraakte lieden" hebben".
„Heeft hij kinderen?" vroeg ze nog.
„Nee. Hij woont in de buurt van de
Apollolaan op een flat met een zuster
van hem. Maar kind, hier zijn we aan
het Centraal station. Nu zullen we
eens kijken of we er ook in kunnen
slagen je ongerustheid weg te ne
men".
„Ja, die man was het!" zei Marta
verheugd toen ze de toonbank van het
bagagedepot naderden, waarin de
beambte juist aan een heer een paar
valiezen teruggaf.
Die meneer stapte weg met zijn
teruggekregen bagage en toen was
alleen de beambte daar nog.
Marta trad op de toonbank toe.
„Mag ik u eens iets vragen?" begon
ze en toen de man knikte: „Kunt u
zich herinneren dat ik hier vanmid
dag om goed één uur een suit-case in
bewaring gaf?"
„Heeft u t regu?" vroeg de man,
die de vraag natuurlijk niet direct
begreep.
„Nee", antwoordde Marta, „ik heb
die suitcase al lang van u terugge
kregen".
„O. Nou dan7 Wat wilt u dan ei
genlijk?" vroeg de man een beetje
ongeduldig.
„De kwestie is deze", mengde Victor
er zich dan in, „deze dame heeft haar
tasje verloren met het regu er in en
nu bestaat de mogelijkheid dat de-
geen, die het tasje vond, de suitcase
hier heeft gehaald, hem heeft geo
pend, vervolgens heeft nagekeken of
er ook iets inzat, wat hij gebruiken
kon en toen dat niet het geval was,
de suitcase hier maar weer heeft ge
deponeerd en tenslotte gezorgd, dat
het verloren tasje met het nieuwe
regu weer in handen van deze dame
kwam. En op dat nieuwe regu heeft
deze dame de suitcase weer gehaald".
„O, dat is nogal een ingewikkelde
geschiedenis", zei de beambte met
een lachje, „maar ik snap het toch
wel zowat. En u mist iets uit die
koffer?"
„Nee, eigenlijk niet", antwoordde
Marta.
„Zo! Wat kan het u dan schelen?"
„Zeker, daar heeft u gelijk in, dat
schijnt ook vreemd", sprak Victor nu
weer, „maar wij zouden toch erg
graag willen weten of het zo gegaan
is, zoals we veronderstellen".
De beambte lachte eens.
„Het kan zo gegaan zijn, dat is ze
ker", sprak hij dan. „Maar ja Es
even denken. Hoe laat bracht u dat
stuk hier?"
„Kwart over een".
„En u haalde het terug?
„Goed- vier uur".
„Dus tussen een en vier uur zou
het dan al eens gehaald en weer te
ruggebracht zijn. 't Is mogelijk. Hoe
zag dat bagagestuk er uit?"
„Een suitcase. Bruin kalfsleer met
de letters M. W. in wit er op ge
schilderd".
(Wordt vervolgd.)
En er is nog een ander basis-
grapje: dat van de ene militair die
tegen de andere zegt: „Pas op.
Billachter iedere boom loert
hier een vrouw op je." Twee dingen
ziin daar onbekend: bomen en vrou
wen.
PI ZOU een krant vol kunnen
schrijven met basis-verhalen. Ze
zijn haast allemaal bitter, ironisch
en in wezen nogal triest. Men moet
er niet zo lang zijn, op die basis, die
grijs van stof is en waar nacht en
dag de vliegtuigmotoren oorverdo
vend ronken en brullen. Nee, geen
oord om gelukkig te zijn. Alleen
maar een militaire noodzakelijkheid.
Ik zei u dat daar geen enkele
vrouw in die mannenstad leeft. Dat
is onjuist. Er is één. „Mrs. North
Pole", mevrouw Jack Croweli, be
kend als „Alice", echtgenote van een
meteoroloog. Maar zij loopt tegen
de zestig en haar aanwezigheid is
een soort experiment om na te gaan
hoe. en of, vrouwen in dit deel der
wereld kunnen leven. Naar me werd
verteld, heeft Mrs. North Pole beslo
ten haar verblijf van een jaar op
nieuw met een jaar te verlengen.
Maar haar man is daar!
We stonden eindeloos te kijken
naar de basis. Manhattan aan de
Noordpool. Werkelijkeen won
der. En toen wij daar stonden, le
zers, toen voelden wij de spijt op
nieuw in ons hart opkruipen. De
spijt van het niet mogen betreden
van deze basis. En dat was begrijpe
lijk, omdat we daar tenslotte waren
als journalisten. Omdat onze enige
opdracht was: lezers en luisteraars
in Holland te vertellen van Groen
land en van alles wat zich daar
afspeelt. Met inbegrip van die basis.
Voor ons lag die Basis. En we
wisten: er moet een cordon van be
waking omheen getrokken zijn. Het
is de meest geheime basis ter wereld.
Ze moet onbenaderbaar zijn.
Een denkbeeld kwam toen in ons
op. Het denkbeeld om te zien hoe
geheim die basis wel was, hoè be
veiligd door wachtposten.
Alleen al die bewaking moest de
moeite waard zijn aanschouwd te
worden.
Voor ons lag de Basis, afgesloten
voor een deel door het water van
North Star Bay, voor een ander
deel door de rotsen van Thule. Ach
ter die rotsen wilden we kijken. We
besloten dit te doen de dag, volgend
op deze. Tenslotte liepen we half
kreupel door de beklimming van de
Thule-berg
WOENSDAG 21 OCTOBER
HILVERSUM I, 402 m,: 7.0024.00
NCRV. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.13
Gewijde muziek. 7.45 Een woord voor de
dag. 8.00 Nieuws en weerberichten. 8.10
Gram. 8.30 „Tot Uw dienst", causerie. 8.35
Gram. 9-00 Voor de zieken. 9.30 Voor de
huisvrouw. 9.35 Waterstanden. 9.40 Gram.
10.15 Idem. 10.30 Morgendienst. 11.00
Gram. 11.30 Idem. 12.00 Pianorecital. 12.30
Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33
Gram. 12.59 Klokgelui. 13 00 Nieuws 13.15
„Met PIT op pad". 13.20 Mandoline-En
semble. 13.45 Gram, 15.30 Reportage van
de voetbalwedstrijd Engeland—Europees
Elftal. 17.25 Gram. 17.30 Orgelspel 18.00
MIL causerie. 18.10 Gram. 18.15 'idem.
18.30 „Spectrum v. h. Chr. Organisatie- en
Verenigingsleven", causerie. 18.43 Vocaal-
Ensemble. 19.00 Nieuws en weerberichten.
1910 Boekbespreking. 19.25 Gram. 19.30
Buitenlands overzicht. 19.50 Viool en orgel
20.00 Radiokrant. 20.20 Radio Phiihar-
monisch Orkest. 21.05 „De Rijn - levens
ader van West -Europa", klankbeeld.
21.50 Gram. 22.25 Tenor, piano en voor
dracht. 22.45 Avondoverdenking 23 09
Gram. 23.40—24.00 Idem.
HILVERSUM II, 298 m.: 7.00 VARA,
10.00 VPRO, 10.20 VARA, 19.30 VPRO
20.00—24.00 VARA. 7.00 Nieuws. 7.10
Gram. 715 Gym. 7.30 Gram. 8 00 Nieuws.
8.18 Gram. 8.50 Voor de huisvrouw. 9.00
Gym. voor de vrouw. 9.10 Gram. 10.00
Schoolradio. 10,20 Voor de vrouw, 11.00
Gram. 12.00 Orgelspel. 12.30 Land- en
Tuinbouwmededelingen. 12.33 Voor het
platteland. 12.38 Gram. 13.00 Nieuws.
1315 Tentoonstellings-agenda. 13.18 Ac
cordeonorkest. 13.45 „De weg omhoog",
causerie. 14.00 Planovoordracht. 14.15
Voor de Jeugd. 14.50 Kinderkoor 15 20
Voor de jeugd. 16 00 Voor de zieken 16.30
Jeugdconcert. 17.15 Orgelspel. 17.30 Chan
sons. 17-50 Regeringsuitzending: „Neder
landers in Canada", door H. A. van Luyk.
18 00 Nieuws en commentaar. 18.20 Praatje
over consumptiebelangen. 18.35 Lichte
muziek. 19.00 Voor de kinderen. 19.05
,,De Katholieken en het Socialisme", eau-
serie. 19-20 Vara-varia en gram- 19.30
Voor de jeugd. 20.00 Nieuws 20.05 Poli
tiek commentaar. 20.15 „Nachtvlucht",
opera. 21.15 „Flierefluiters oponthoud"
hoorspel. 22.30 Cabaret. 23.00 Nieuws.
23.15 Socialistisch nieuws in Esperanto
23.20—24.00 Uitlopers v. d. Parnassus.