Een voortreffelijke alpinistische prestatie van Siebe van der Zee r foensdag Dopjesdag 22 Steile hellingen van Thule-berg beklommen en de basis gefotografeerd 55 33 59 59 83 57 25 59 39 29 47 49 35 25 Onder Groenlanders en Eskimo's (45) EEN KLEIN DRAMA OP GLIJDENDE LEISTEEN-BROKKEN En een hoopgevende boodschap van een bloem Pim, Pam Pom en de wonderlamp Tussen Amsterdam (door F. DE SINCLAIR) en Jfm. Parijs Radioprogramma DINSDAG 30 OCTOBER 1953 ANGESTRAAT 57 Gratis proeven Gratis keuren UIVER SLAGERS tUNDVET 500 gram •INDA'S gebrand) 250 gram 500 gram LOSETROLLEN 4 voor 29 AVERMOUT 500 gram RAUWE RWTEN vieuwe Oogst) 500 gram 7ITTE BONEN 500 gram 39 i kg 75 EBROKEN RIJST roog kokend) OQ 500 gram 'ang de voorraad kteen grote (1000 gram) INE VICTORIA'S op sap _a 99 voor DT 47 79 BLIKKEN FFIEMELK met suiker onder suiker 93 LFWERKEND ASMIDDEL re 2 pakken UISHOUDZEEP dubb. staven 35 DAM. KAAS 40 500 gram 99 RUID KAAS 40 400 gram 89 DRSTLOZE \AS 40 200 gram IISSE JAMS 2 potten lOOTSTE •JTBIJTKOEK heerlijk vers 39 [OCO VLOKKEN 250 gram 37 AFELDOEKJES tra) 2 voor SMEER- )RSTELS 2 voor •ZIJNEN nder pit) 500 gram UKENSTROOP per beker 49 UTE JUJUBES OP 150 gram M-TUM 200 gram •UBLE RSTPLAAT 200 gram [ANDEL CULAAS 250 gram CLAME ECULAAS 250 gram CULAAS UZEN 8 voor NGE SPRITS 250 gram 47 RNED BEAF 200 gram 59 ERENWORST 150 gram 39 TBIJTWORST 150 gram 39 ns succes: blanke Zuurkool Ie Rookworst „Olba" samen 99 TOEN AVRO'S REPORTER Siebe van der Zee en de schrijver van dit artikel een klein jaar geleden deze Groenlandse reis bespraken, was het logisch dat in die besprekingen Thule Air Base een niet onbelangrijk onderdeel vormde. Er was een kans dat we Thule zouden bereiken. Wel wellicht zou het eveneens mogelijk zijn in dat geval die mammoet-basis te betreden. Wij hebben, gij moogt dat nu wel weten, daar voor onze uiterste best gedaan en via alle offi ciële kanalen is gepoogd een toestemming voor ons te verkrijgen. Deze pogingen vonden plaats op hoog diplomatiek en militair niveau, en ge hoort hier nog nader over. De toestemming werd echter niet verstrekt door het Amerikaanse State De partment. Motief: Basis was „top secret" en jour nalisten hadden er geen toegang. Wij hebben er ons bij moeten neerleggen en we poogden ons te verzoenen met de gedachte wèl Eskimo-Thule, maar niet Thule Air Base te betreden. Maar toen wij voorbij Thule Air Base voeren met de Jutho, en daar het machtige bouwwerk zagen, toen wij de verhalen hoorden van de Denen in Thule, en toen wij merkten hoeveel journalis ten vóór ons die basis betreden hadden, toen meenden wij toch geen gelegenheid voorbij te moeten laten gaan dit wonderwerk in het Pool gebied tenminste op enige afstand te kunnen gadeslaan. Indien dit mogelijk was. Ik heb u al verteld van de Thule-berg. Die vreemdgevormde tafelberg, een paar honderd meter hoog, met zijn steil oplopende wanden. Wij namen de positie van Thule-berg, ten opzichte van de basis op, en meenden dat men, indien men er in slaagde de top van de berg te bereiken, een bijzonder goed overzicht over de basis moest heb ben. Wij besloten op een der dagen die wij in Thule doorbrachten de berg tot aan de top te be klimmen. DIE BEKLIMMING heeft inderdaad plaatsgevon den en ik wil u daar enigszins uitvoerig over vertellen. De berg heeft, voor zover ons bekend was. geen enkel pad of iets wat daar op lijkt. We begonnen dus maar te lo pen. Dat wil zeggen: te kruipen, want iedere stap die wij deden werd prompt gevolgd door een halve stap achteruit. Dat is niet zo vreemd als men weet dat de hellingen van de Thule-berg geheel be dekt zijn met losse stuk ken leisteen. Tegen die berg opkruipen heeft iets van het beklimmen van een steile zandheuvel. Men schiet niet op. Wij schoten evenmin veel op, omdat we hele etukken teruggleden. Dat bad één voordeel: we kre gen hoe langer hoe min der last van de kou. We kregen het zelfs warm. En later transpireerden we als kampioenen in de Tour de France. Het zag er niet zo bij zonder opwekkend uit, en Pa een half uur was het mij vrij duidelijk dat we het ook gedaan met m'n laatste restanten energie en uithoudingsvermogen. Mijn hart ging te keer op een manier, die me niet aanstond en tenslotte ging realiseren dat het ik me beter was de Thule-berg de top niet zouden berei ken. Voor mij was dit minder erg dan voor Van der Zee, die tenslotte ook het fotografisch en fil misch gedeelte der onder neming op zich had ge nomen. Het werd, en zeker voor mij, een klein drama. Rus tend om de 20, 30 meter, heb ik kans gezien drie kwart van de Thule-berg te halen, maar toen was driekwart te beklimmen en heelhuids in het va derland terug te keren, dan de kans te lopen een halve of hele hartaanval op te lopen. Met de moed der wanhoop heb ik er nog enkele tientallen me ters aan toegevoegd, maar toen ik begon te glijden, en weer terugkwam op een punt vanwaar ik tien minuten daarvoor begon nen was, gaf ik het op. Hij wilde foto's maken en zien wat er te filmen was. Ik zou me enkele etages lager zien te ver maken. Hij klom verder en ik bleef wachten. Van der Zee verdween achter een rotskam en nog gedurende 10 minuten bleek zijn aan wezigheid alleen liog uit neervallend gesteente. Het bewijs, dat hij nog steeds bezig was in opwaartse richting te gaan. Het was daar heel stil op die verladen berghel ling. Naakte, kale lei steen. Geen bloem, geen plant, geen grasje. Niets, volstrekt niets. Geen vo lei die voorbij vloog. Dat Kan ook niet. Geen vogel kan hier nestelen. Deze berg is alleen maar glad de. zwarte, blauwe lei steen. Een puinhoop. Een grafsteen op de rotsen van Thule. FI ZAT DAAR een half uur en liet me toen zakken. Driemaal moest ik wachten want de afdaling bleek aanzienlijk gevaarlijker dan het be stijgen. je gleed spoedig weg, en bij het zien van de snelle verdwijning van grote stukken steen die los raakten door het aanraken van m'n voeten, verging me iedere lust om ook maar enige haast te maken. Ergens bleef ik rusten. De wind woei zachtklagend om me heen. Be neden was de aarde, zwart en grijs. In de baai lagen de ijsbergen zich te spiegelen in de zon. Heel het ver laten Thule lag onder me, als een nietige hoop speelgoed, door kinde ren achtergelaten die er geen be lang meer voor hadden. Nog ver derde Ijskap. Licht-grijs, ge vaarlijk, mysterieus. Er woei een ijs koude wind vanaf, die het zweet direct deed opdrogen. Daarna ging je rillen van kou, al scheen de zon fel. Toen ontdekte ik die ene bloem. Een kleine, gele anemoon. Bijna geheel ver scholen achter een paar stukken lel. Er was verder niets. Geen gras, geen aarde en geen andere bloemen. Alleen loot mos op dat ene stuk lei. En van uit dat mos boorde zich die kleine levende anemoon. Het was heel ontroerend. Omdat het eigenlijk een wonder was, dat die klei ne anemoon daar stond. Niemand die hem daar gezaaid had. Niemand, die hem geplant had. Niemand die hem verzorgde, water gaf, of beschermde voor de blizzards. De meest verlaten bloem ter wereld, die kleine anemoon. En tóch leefde hij. Hij leefde gisteren, hij leefde vandaag en misschien ook morgen nog. Daarna zou hij verwaaien en voorgoed verloren gaan. Misschien dat één zaadje ervan weer op wat an der mos zou vallen, ergens in die woes tenij van naakte lei op de Thule-berg. En opnieuw zou er een anemoon gaan bloeien, een jaar later. Gehaast snel, snel.... omdat de hele zomer hier maar een paar weken duurt. In een paar weken moet het allemaal gebeu ren, dat opkomen, het groeien, het bloeien en het sterven. Die ene bloem gaf een wonderlijke en aangrijpende boodschap door. Dat zelfs hier, op dit stenen graf, leven mogelijk was. Ja.... zélfs hier, waar de wind de adem van de Pool is, en waar de zomer minder dan twee maan den duurt. IK DAALDE AF en bereikte het 1 punt van uitgang. Met gescheur de schoenen en zonder veel adem meer. Beneden lag een strandje, be zaaid met stukken skelet van wal russen en zeehonden. Op dit strand je flensten de Eskimo's een paar maanden geleden nog hun zeehon den. Er was niets anders dan die skeletstukken, wat aangespoelde, ge strande ijsbergen, wat rolstenen en zeewier. Daarover woei de wind. Er waren geen voetstappen op het grint. Het was alles maagdelijk, on betreden. Ik was, sinds lang, de eer ste die er liep. Het grint was uiterst fijn, haast zand. Zwart zand. Het water van de baai golfde rustig met het opkomend tij aan. In de verte dreunden vlieg tuigmotoren van de basis. Verder was het stil. Toen Van der Zee terugkwam, half lopend, half vallend, wist ik dat hij een prima prestatie achter de rug had. En toen hij bij me was, hoorde ik, dat hij inderdaad de plat te top bereikt had en zijn foto's en filmopnamen had kunnen maken. De laatste tien meters waren het zwaarst geweest. Daar was de kam, die zich loodrecht verhief. Een laat ste afweer, een laatste beletsel om de top te bereiken. Zich steunend op slechts enkele centimeters brede riggels had hij die laatste meters geklommen, en niet zonder zorg voor z'n apparaten enzichzelf. Zo was hij daar gekomen. Maar het was het waard geweest. Hij had een uniek uitzicht gehad over de basis, die voor een groot deel open voor hem had gelegen. Heel de omgeving, mijlen en mijlen ver, was zichtbaar geweest. En hij zag boven op de top het monument, dat de Thule Eskimo's gewijd had den aan hun vriend en Koning: Knud Rasmussen. Alleen naar wat ruw op elkaar gestapelde stenen, met op één ervan, in hun eigen taal, hun dank aan de man die hen meer gaf dan ooit iemand een Eskimo heeft gegeven. Het monument stond op de meest verlaten plaats van de meest ver laten berg van Thule. En zelfs dit monument was dienstbaar gemaakt aan de meest Noordelijke strategie ter wereld. De Amerikanen hadden er een ijzeren staaf bovenop ge plaatst, met aan het einde van die staaf een lampje. Waarschijnlijk een baken voor vliegtuigen. Een deel der stenen was ingestort. Men kan dit de Amerikanen niet kwalijk ne men. Niemand verwacht van hen dat ze de Eskimo-taal kunnen lezen. WIJ LIEPEN om de berg heen en opnieuw zagen we de basis voor ons. De Basis;' waarover heel de wereld spreekt. Waar soms 10.000 man, militairen en arbeiders, aan wezig zijn. Waar iedere spijker, iedere splinter hout, alles, alles, moet worden aangevoerd door de lucht. Een wereldwondermaar een kostbaar wereldwonder. Mij is ver teld door Denen die het weten kun nen dat de kosten van één bed in het hospitaal bedragen 80.000 dol lar. De basis, waar de militairen voor een periode van 1 tot ll/s jaar gedetacheerd worden en de arbei ders voor 9 maanden. Er wordt veel geld verdiend, maar of men er zich gelukkig voelt ik zou het niet durven beweren, naar wat ik van Thule Air Base gezien en gehoord heb. Ik weet dat de man nen daar de dagen die ze er nog moeten doorbrengen aan de vingers van hun hand aftellen. Ik weet dat menige Amerikaan door de medici van de Basis teruggezonden wordt in verband met heimwee. Deze basis, hoe ontzaglijk groot, hoe spectacu lair, hoe vlak onder de Pool, is voor velen een gevan' mis, een bagno. Ondanks de vele vormen van „ontertainment", vermaak, die men voor de mannen bedacht heeft. On danks de trekautomaten en base- ballvelden. Ondanks het theater. Ondanks de filmsterren, die vaak per vliegtuig uit Hollywood overko men (een grapje): ik vroeg een Deen, die me verteld had dat er geen 150. De eerste dagen hadden Pim, Pam en Pom zich een beetje op ae achter grond gehouden maar toen z, op'n avond door Tijs Bok geroepen werden, die hen vroeg of ze een glaasje Pmonade lust ten, waren ze alle goede voornemens vergeten. De baron, die met hen aan het wandelen was, kwam ook naar binnen in „Het Vergulde Hoefijzer" Miesje, de baronesse, hield er niet van, dat hij er heen ging om zoals vroeger z'n bil jartje te maken, maar nu had hij'n gel dig excuus. „Ik kan altijd zeggen, dat ik op die'jongens moest letten", .bromde hij, terwijl hij achter Pim. Pam en Pom naar binnen stapte. Er heerste weer, zoals al le avonden, een gezellige drukte. „Zo jongens", begroette Tijs Bok hen vrien delijk. .Hoe gaat het met jullie? Vertel me eens, hebben jullie nog niets van een nieuw wonder ontdekt? Dag aan dag zitten we nu al te wachten, maar er gebeurt niets meer". „Ja" viel Klaartje Kakatoe hem in de rede „Mijn baas heeft gezegd, dat ik morgen od wat anders afmoetik kan hier m'n tijd niet lan ger aan verspillen. Het is wel gek met die wonderen hè? Zodra de pers aanwe zig is gebeurt er niets meer! Als je mij vraagt, berusten al die wonderen op 's mensen verbeelding! Ik verveel me nier dood!" Ze gaapte eens hartgrondig ach ter haar kop koffie. Pim, Pam en Pom hadden met grote oren geluisterd naar de gesprekken rondom hen, alleen da baron scheen r.iets te horen. Vol aan dacht bekeek hij een queu.Nu ik hier toch ben zou één pariijt-e peen kwaad doen", hoorden Pim, Pam en Pom hem mompelen. ,Ik heb het zo'n tijd niet ge daan! Eens kijken of ik het spel nog niet verleerd ben!" vrouwen op de basis zijn, hoe dat dan gaat met die filmsterren. Hij zei: „Wel, of ze vertrekken direct na de voorstelling weer per vlieg tuig naar de States, öf ze worden gedurende de nacht onder strenge bewaking in het militaire politie bureau vastgehouden. Het zou on verantwoordelijk zijn deze dames vrij te laten rondlopen in dat uit sluitend mannenland De berg van Thule. IS VOOR U actie van de dag Opname gemaakt halverwege de bestijging. 6) „En de prijs zal je hoop ik ook niet tegenvallen. Drie duizend franc „Nee! Dat is zeker een koopje. Ke rel, wat een flair om zoiets te ont dekken Hij lachte. „Een beetje opletten, dan is het in de wereld soms net als in Luilekker land". ,,U denkt aan de gebraden duiven", zei Marta hem scherp aanziende. „Inderdaad, juffrouw de Wilde, die vliegen soms wel eens rondMaar Victor laat ik jou en juffrouw de Wilde nu niet langer ophouden. Ik kwam alleen maar even deze boeken aanreiken, ik moest toch in de buurt zijn en dan bel ik je dezer dagen wel eens op over de wijn en zo". „Graag. UitstekendJe hebt me met die Rabelaisuitgave geweldig veel ge noegen gedaan. Als je me opbelt zeg me dan meteen wat ik je schuldig ben, want ik ken de koers van de francs op het ogenblik niet, dan gi reer ik het!" „Komt terecht". Ze verlieten nu alle drie de kamer en daalden even later de trap af. „Ga je in de stad eten?" vroeg de Boer, toen ze gedrieën naar de gara ge liepen. „Ja, rij je soms een eindje mee?" „Nee, dank je. Ik heb nog een paar boodschappen hier in de buurt". Hij bleef staan, nam zijn hoed af, boog voor Marta, die hem haar hand toestak, welke hij krachtig drukte. „Juffrouw de Wilde. Ik hoop dat het lot ons nog eens tezamen aan één tafeltje zal verenigen „Meneer de Boer", zei ze zacht. Ze lachte niet als een vriendelijk terugslagje op zijn hoffelijk schertsje; ze kón niet lachen en het flitste door haar brein, dat die man nu ineens zijn linkse stijfheid had afgelegd en dat zij die wel van hem scheen te hebben overgenomen. In zijn tegen woordigheid voelde ze iets als een he klemming, waaruit ze zich niet kon bevrijden. Victor en de Boer wisselden nog een paar woorden en dan nam de laatste nog eens zijn hoed voor Marta af, boog glimlachend, wendde zich om en ging heen. Ze haalde diep adem. Toen ze even later n..ast Victor in de auto zat en ze snel naar het cen trum reden, vroeg, ze: „Is je zwager ook lid van de G.B.A.?" „Tyte?" Hij glimlachte. „Nee, dat is niks voor hem. Die komt met zijn be langstelling nooit boven zijn wijnmer- ken uit. Maar daar heeft hij dan ook wel verstand van, dat moet ik zeggen. Je had me niet verteld, dat je hem had ontmoet". „Dat kun je toch geen ontmoeten noemen, een toevallig samentreffen aan één tafeltje in een restauratie wagen". „Hij stelde zich niet voor?" „Welnee! Ik vond hem toen eerlijk gezegd nogal erg stijf, bij het onhan dige af. Maar dat was hij nu hele maal niet. Ik begrijp niet, hoe iemand zo kan veranderen. Of heeft hij co- medie gespeeld toen we samen lunch ten? Maar waarom?" Victor haalde zijn schouders op. „Hij is juist een erg vlot type. Trouwens, dat brengt zijn beroep ook wel mee of beter gezegddat ver eist het! Hij reist ook voor zijn zaak. En je weet als je zo'n advertentie leest, waarin een reiziger gevraagd wordt, dan willen ze altijd „vlotte welbe spraakte lieden" hebben". „Heeft hij kinderen?" vroeg ze nog. „Nee. Hij woont in de buurt van de Apollolaan op een flat met een zuster van hem. Maar kind, hier zijn we aan het Centraal station. Nu zullen we eens kijken of we er ook in kunnen slagen je ongerustheid weg te ne men". „Ja, die man was het!" zei Marta verheugd toen ze de toonbank van het bagagedepot naderden, waarin de beambte juist aan een heer een paar valiezen teruggaf. Die meneer stapte weg met zijn teruggekregen bagage en toen was alleen de beambte daar nog. Marta trad op de toonbank toe. „Mag ik u eens iets vragen?" begon ze en toen de man knikte: „Kunt u zich herinneren dat ik hier vanmid dag om goed één uur een suit-case in bewaring gaf?" „Heeft u t regu?" vroeg de man, die de vraag natuurlijk niet direct begreep. „Nee", antwoordde Marta, „ik heb die suitcase al lang van u terugge kregen". „O. Nou dan7 Wat wilt u dan ei genlijk?" vroeg de man een beetje ongeduldig. „De kwestie is deze", mengde Victor er zich dan in, „deze dame heeft haar tasje verloren met het regu er in en nu bestaat de mogelijkheid dat de- geen, die het tasje vond, de suitcase hier heeft gehaald, hem heeft geo pend, vervolgens heeft nagekeken of er ook iets inzat, wat hij gebruiken kon en toen dat niet het geval was, de suitcase hier maar weer heeft ge deponeerd en tenslotte gezorgd, dat het verloren tasje met het nieuwe regu weer in handen van deze dame kwam. En op dat nieuwe regu heeft deze dame de suitcase weer gehaald". „O, dat is nogal een ingewikkelde geschiedenis", zei de beambte met een lachje, „maar ik snap het toch wel zowat. En u mist iets uit die koffer?" „Nee, eigenlijk niet", antwoordde Marta. „Zo! Wat kan het u dan schelen?" „Zeker, daar heeft u gelijk in, dat schijnt ook vreemd", sprak Victor nu weer, „maar wij zouden toch erg graag willen weten of het zo gegaan is, zoals we veronderstellen". De beambte lachte eens. „Het kan zo gegaan zijn, dat is ze ker", sprak hij dan. „Maar ja Es even denken. Hoe laat bracht u dat stuk hier?" „Kwart over een". „En u haalde het terug? „Goed- vier uur". „Dus tussen een en vier uur zou het dan al eens gehaald en weer te ruggebracht zijn. 't Is mogelijk. Hoe zag dat bagagestuk er uit?" „Een suitcase. Bruin kalfsleer met de letters M. W. in wit er op ge schilderd". (Wordt vervolgd.) En er is nog een ander basis- grapje: dat van de ene militair die tegen de andere zegt: „Pas op. Billachter iedere boom loert hier een vrouw op je." Twee dingen ziin daar onbekend: bomen en vrou wen. PI ZOU een krant vol kunnen schrijven met basis-verhalen. Ze zijn haast allemaal bitter, ironisch en in wezen nogal triest. Men moet er niet zo lang zijn, op die basis, die grijs van stof is en waar nacht en dag de vliegtuigmotoren oorverdo vend ronken en brullen. Nee, geen oord om gelukkig te zijn. Alleen maar een militaire noodzakelijkheid. Ik zei u dat daar geen enkele vrouw in die mannenstad leeft. Dat is onjuist. Er is één. „Mrs. North Pole", mevrouw Jack Croweli, be kend als „Alice", echtgenote van een meteoroloog. Maar zij loopt tegen de zestig en haar aanwezigheid is een soort experiment om na te gaan hoe. en of, vrouwen in dit deel der wereld kunnen leven. Naar me werd verteld, heeft Mrs. North Pole beslo ten haar verblijf van een jaar op nieuw met een jaar te verlengen. Maar haar man is daar! We stonden eindeloos te kijken naar de basis. Manhattan aan de Noordpool. Werkelijkeen won der. En toen wij daar stonden, le zers, toen voelden wij de spijt op nieuw in ons hart opkruipen. De spijt van het niet mogen betreden van deze basis. En dat was begrijpe lijk, omdat we daar tenslotte waren als journalisten. Omdat onze enige opdracht was: lezers en luisteraars in Holland te vertellen van Groen land en van alles wat zich daar afspeelt. Met inbegrip van die basis. Voor ons lag die Basis. En we wisten: er moet een cordon van be waking omheen getrokken zijn. Het is de meest geheime basis ter wereld. Ze moet onbenaderbaar zijn. Een denkbeeld kwam toen in ons op. Het denkbeeld om te zien hoe geheim die basis wel was, hoè be veiligd door wachtposten. Alleen al die bewaking moest de moeite waard zijn aanschouwd te worden. Voor ons lag de Basis, afgesloten voor een deel door het water van North Star Bay, voor een ander deel door de rotsen van Thule. Ach ter die rotsen wilden we kijken. We besloten dit te doen de dag, volgend op deze. Tenslotte liepen we half kreupel door de beklimming van de Thule-berg WOENSDAG 21 OCTOBER HILVERSUM I, 402 m,: 7.0024.00 NCRV. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.13 Gewijde muziek. 7.45 Een woord voor de dag. 8.00 Nieuws en weerberichten. 8.10 Gram. 8.30 „Tot Uw dienst", causerie. 8.35 Gram. 9-00 Voor de zieken. 9.30 Voor de huisvrouw. 9.35 Waterstanden. 9.40 Gram. 10.15 Idem. 10.30 Morgendienst. 11.00 Gram. 11.30 Idem. 12.00 Pianorecital. 12.30 Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33 Gram. 12.59 Klokgelui. 13 00 Nieuws 13.15 „Met PIT op pad". 13.20 Mandoline-En semble. 13.45 Gram, 15.30 Reportage van de voetbalwedstrijd Engeland—Europees Elftal. 17.25 Gram. 17.30 Orgelspel 18.00 MIL causerie. 18.10 Gram. 18.15 'idem. 18.30 „Spectrum v. h. Chr. Organisatie- en Verenigingsleven", causerie. 18.43 Vocaal- Ensemble. 19.00 Nieuws en weerberichten. 1910 Boekbespreking. 19.25 Gram. 19.30 Buitenlands overzicht. 19.50 Viool en orgel 20.00 Radiokrant. 20.20 Radio Phiihar- monisch Orkest. 21.05 „De Rijn - levens ader van West -Europa", klankbeeld. 21.50 Gram. 22.25 Tenor, piano en voor dracht. 22.45 Avondoverdenking 23 09 Gram. 23.40—24.00 Idem. HILVERSUM II, 298 m.: 7.00 VARA, 10.00 VPRO, 10.20 VARA, 19.30 VPRO 20.00—24.00 VARA. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 715 Gym. 7.30 Gram. 8 00 Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor de huisvrouw. 9.00 Gym. voor de vrouw. 9.10 Gram. 10.00 Schoolradio. 10,20 Voor de vrouw, 11.00 Gram. 12.00 Orgelspel. 12.30 Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33 Voor het platteland. 12.38 Gram. 13.00 Nieuws. 1315 Tentoonstellings-agenda. 13.18 Ac cordeonorkest. 13.45 „De weg omhoog", causerie. 14.00 Planovoordracht. 14.15 Voor de Jeugd. 14.50 Kinderkoor 15 20 Voor de jeugd. 16 00 Voor de zieken 16.30 Jeugdconcert. 17.15 Orgelspel. 17.30 Chan sons. 17-50 Regeringsuitzending: „Neder landers in Canada", door H. A. van Luyk. 18 00 Nieuws en commentaar. 18.20 Praatje over consumptiebelangen. 18.35 Lichte muziek. 19.00 Voor de kinderen. 19.05 ,,De Katholieken en het Socialisme", eau- serie. 19-20 Vara-varia en gram- 19.30 Voor de jeugd. 20.00 Nieuws 20.05 Poli tiek commentaar. 20.15 „Nachtvlucht", opera. 21.15 „Flierefluiters oponthoud" hoorspel. 22.30 Cabaret. 23.00 Nieuws. 23.15 Socialistisch nieuws in Esperanto 23.20—24.00 Uitlopers v. d. Parnassus.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 7