Echtscheiding als een bedrijf
SPAKENBURG
De lof der
SASKIA
De Parij se tussencollecties
KLOOSTERBALSEM
dwaasheid
De baby gaat
kruipen
RHEUMATIEK,Z;liï
werkt voor Fen Dior
Toenemende verontwaardiging in de
Ver. Staten over de hebzucht van
h u welijkszwendelaa rsters
Meeste zelfmoordenaars
gehuwde mannen
Verwachtingen voor
het zomerseizoen
mJjj.'WcT.w.
Knopen uit staven, kogels en rondelen
Parijse interesse
vDOOR
RHEUMATIEK...
(Voit een bijzondere
correspondent)
rjE SCHEIDINGSMANIE,
een bijzonder opvallend
verschijnsel in het leven
van de zgn. elite-kringen in
de Ver. Staten, heeft men
wel eens als de wettelijke
methode van polygamie aan
geduid. Meer en meer komt
in Amerika de materiële
kant van het huwelijk naar
voren en men heeft de vraag
gesteld of de echtscheiding
eigenlijk niet een systema
tisch bedrijf is geworden.
Kort geleden gaf een zaken
man, „in goede economi
sche omstandigheden levend"
een huwelijksadvertentie op.
Hij kreeg niet minder dan
6000 brieven, allemaal van
jonge meisjes van goede fa
milie, tenminste dat beweer
den ze, want dit was uit
drukkelijk als voorwaarde
gesteld. Alle 6000 verklaar
den zich bereid de onbeken
de, van wie ze toch niets
afwisten, behalve dan dat hij
welgesteld of rijk was, op
stel en sprong te huwen.
Dit kleine voorval, dat
zeker geen uitzondering is,
geeft te denken. In de eerste
plaats bewijst het, dat de
ontwikkeling in de Ver. Sta
ten zich wel heel ver ver
wijderd heeft van de toe
standen in vroegere tijden,
toen de vrouw in de minder
heid was en door vele man
nen het hof gemaakt en be
geerd werd. Hierop berust
immers de positie van de
Amerikaanse in het maat
schappelijk leven en de hele
scheidingsrechtspraak, die
de gescheiden man tot fan
tastische alimentaties pleegt
te veroordelen?
Verder blijkt uit het feit,
dat duizenden jonge vrou
wen zonder enig bezwaar
bereid zijn met iemand, die
Ze helemaal niet kennen, in
het huwelijk te treden, dat
een gedeelte van de Ameri
kaanse vrouwenwereld het
huwelijk beschouwt als een
zakelijke overeenkomst,
waaruit men zich bij de
eerste gelegenheid de beste
kan terugtrekken, om de
partner tot hoge financiële
uitkeringen te dwingen. Een
soort afkoopsom of schade
vergoeding dus, die ook bij
andere zakelijke overeen
komsten in zwang is.
EEN ANDER FEIT, dat in dit ver
band naar voren gebracht moet
worden, is het volgende: de Ver
enigde Staten zijn een van de wei
nige landen, waar gehuwde mannen
jn veel groter aantal zelfmoord ple
gen dan vrijgezellen. Amerikaanse
sociologen hébben in dit verband
het volgende opgemaakt: de meeste
zelfmoordenaars hun aantal be
draagt 28.000 per jaar zijn arme
echtgenoten, die een echtscheidings
proces te wachten staat en die ge
kweld worden door de gedachte, dat
de rechter hen tot betaling van een
alimentatie aan hun zogenaamde
betere helft zal veroordelen, die hun
financiële krachten te boven gaat.
Voor de niet-Amerikaan en niet
alleen voor deze, want ook in de
Verenigde Staten zelf begint men
hiertegen in opstand te komen is
het absoluut onbegrijpelijk waarom
de rechters bereid zijn de overdre
ven eisen van vrouwen, die zich uit
gewoonte plegen te laten scheiden,
toe te wijzen. De op een na laatste
echtgenote van de genoegzaam be
kende Tommy Manville, Anita Rod
dy-Eden, een gewezen cabaretdan
seres, had na een huwelijksleven van
28 dagend) een vonnis weten te
verkrijgen, waarbij haar een uitke
ring van 1000 dollar per maand
werd toegewezen. Thans heeft ze een
eis ingesteld voor 2000 dollar per
week, het achtvoudige dus, omdat
de tot dusver betaalde alimentatie
„belachelijk gering" was. Volgens de
algemene ervaring zal haar eis in
gewilligd worden.
„Mrs. Simpson de Tweede"
DAAR is ook dat geval van de mar
kies Milford-Haven, een neef van
de koningin van Engeland, die in
1950 tegen de wil van zijn familie
de Amerikaanse Romaine Simpson
had gehuwd. Milford-Haven werd
door de openbare mening in de Ver
enigde Staten allesbehalve sympa
thiek gevonden. Toen het huwelijk
ontbonden zou worden, trok ieder
een openlijk partij voor „Mrs. Simp
son de Tweede". Deze mening ver
anderde echter geheel, toen de echt
genote zich bij de scheiding meer
dan 1200 dollar per maand liet toe
wijzen, terwijl ze de uitkering van
haar eerste man, Mr. Simpson, ten
bedrage van 150.000 dollar, bleef in
casseren. Deze hebzucht heeft de
openbare mening tot verontwaardi
ging gebracht en men vraagt zich af
waar Milford-Haven, die geen per
soonlijk vermogen bezit, deze bedra
gen vandaan moet halen.
Nog groter opzien heeft een ander
geval gewekt, dat op het ogenblik
het algemene onderwerp van gesprek
vormt: Barbara, zich noemende „Bo
bo" Rockefeller, een 36-jarige vrouw,
dochter van een arme immigrant uit
Litauen, die als 30-jarige tot „Miss
America" werd gekozen en kort
daarop Winthrop Rockefeller, zoon
van John Rockefeller Jr. huwde,
heeft een bijzonder lucratieve tactiek
bedacht. Daar het deze keer de man
is, die de scheiding wenst, stelt
„Bobo" zichzelf op een nobel voet
stuk, doordat ze weigert toe te stem
men in enige vorm van scheiding,
de meest verlokkende alimentatie
aanbiedingen afwijst en naar buiten
de vrouw speelt, wie het om niets
anders te doen is dan haar huwelijk
en haar home te verdedigen. Deze
vrome leugen werd zolang geloofd,
totdat uitkwam, dat ze wel de ali
mentatie had afgewezen, maar niet
een kapitaaluitkering ten bedrage
van vijf en een half millioen dollar.
Sindsdien is de openbare mening
hoogst verontwaardigd, dat de doch
ter van een arme landverhuizer uit
Litauen dergelijke bedragen nodig
heeft, om, naar ze beweert, de le
vensstandaard op te kunnen houden,
waaraan ze gewend is.
In toenemende mate beschouwt
men het in de Verenigde Staten als
een waar schandaal, dat de recht
banken met onbegrijpelijke groot
moedigheid alimentaties aan geschei
den vrouwen toekennen, die niets
meer te maken hebben met onder
houdsplicht, nóch in overeenstem
ming te brengen zijn met de finan
ciële draagkracht van de echtgenoot.
Overigens is de grote meerderheid
van de Amerikaanse vrouwen zelf
met deze toestand in het geheel niet
tevreden, omdat ze niet vertegen
woordigd willen worden door een
vrouwentype, dat de echtscheiding
gebruikt als een middel om steeds
meer geld te bemachtigen en daarom
moreel op dezelfde trap staat als de
een of andere gangster of flessen
trekker.
Tegenoffensief
Het schijnt echter niet alleen bij
enkele protesten te blijven. De
mannen zijn namelijk tot een tegen
offensief overgegaan, waarbij ze ge
leid worden door een zekere kam-
tein MacClusky. Het is MacClusky
al evenzo vergaan als tienduizenden
van zijn medt slachtoffers: zijn
vrouw heeft zich van hem laten
scheiden en een onevenredig hoge
alimentatie weten te verkrijgen. De
gescheiden echtgenoot stuurt haar nu
iedere maand een cheque, waarop hij
op de achterkant met rode inkt het
woord „Alimony" heeft geschreven.
Dezelfde aantekening staat ook op
de enveloppe, vergezeld van een
groot aantal uitroeptekens. Dit
schijnt de dame in kwestie nogal
onaangenaam te zijn, want ze heeft
een eis ingesteld een en ander te
verbieden, daar ze zich door dit
woord „zozeer vernederd wordt, dat
ze er na aan toe is zelfmoord te
plegen."
Er zal wel geen wettelijke bepa
ling te vinden zijn, die een brief
schrijver verbiedt op de enveloppe
de inhoud van de zending kenbaar
te maken. Het is dus aan te nemen,
dat de rechtbank de eis zal afwij
zen en dat MacClusky zijn onaan
gename aantekeningen mag blijven
aanbrengen. Tienduizenden geschei
den echtgenoten willen deze metho
de overnemen. Want het schijnt, dat
dit. met het oog op de hardnekkig
heid, waarmee de rechtbanken aan
deze onwaardige rechtspraak vast
houden, de enige mogelijkheid is om
iets tegen de hebzucht van vrouwe
lijke huwelijkszwendelaars te onder
nemen.
(Van een onzer medewerksters).
^OALS ieder jaar hebben de Pa-
rij se grootmeesters der mode
ook nu weer hun tussencollecties
getoond. Zij doen dit nog steeds
tweemaal per jaar (immers tus
sen de grote collecties in) en al
zijn de getoonde modellen dan
gering in aantal, toch hebben wij
er wel wat aan als wij ons wil
len verdiepen in de verwachtin
gen voor de zomer. Er zijn nu al
weer bijna vier maanden voorbij
gegaan, sinds wij voorgeschoteld
kregen wat men zich als winter
mode dacht; geen wonder dus,
dat de eeuwig durende evolutie
al weer haar sporen heeft nage
laten.
WAT de stoffen betreft, ligt het in
de lijn der verwachtingen, dat
tweed zich voor het voorjaar en de
zomer zal handhaven, waarbij het
accent voornamelijk op „gekledere"
modellen zal liggen. Deze tweeds
worden steeds dunner en lichter;
lijken steeds meer op effen wollen
stoffen, niet in het minst door hun
gedekte kleuren. Zwart wordt veel
gecombineerd met tabaksbruin, en
dit laatste heeft dikwijls een rode
gloed. De diepe en wijde décolleté's
van sommige japonnen hebben geen
schouderbanden, doch worden opge
houden door kleine mouwtjes om de
bovenarm. Deze ontwikkeling heb
ben wij ook reeds in de wintercol
lectie van Mme Carven gezien.
Kleine bolero's en jasjes bij deze
japonnen behorend, worden steeds
korter en sluiten strak aan. Door
deze korte lijn wekken zij de in
druk van een verhoogde taillelijn.
Er worden veel linten gebruikt,
zoals b.v. door Mad. de Rauch, die
er de halslijn van een jasje mee
accentueert én het décolleté van de
(Advertentie, Ing. Med.)
bijbehorende japon, ofwel er een
brede ceintuur van maakt met lange
afhangende slippen. Trouwens ook
in de Boutiques (bijna iedere cou
turier heeft er één, en maakt er
een speciale collectie van tegen
lagere prijzen) zijn opvallend veel
kledingstukken mét linten te koop.
Hele rokken worden ervan ge
maakt, zoals door Schiaparelli en
Hubert de Givenchy, waarvan de
eerste brede linten aan elkaar zet,
in aflopende tinten van beige tot
cognac bruin, tot de vereiste lengte
is bereikt, terwijl Givenchy er blijk
baar meer voor voelt lengte stre
pen van taftlint aan te brengen in
een zwart fluwelen rok. Bij wijze
van ceintuur gebruikt dezelfde cou
turier een breed zwart lint als tüs-
senzetsel in een grijze mantel.
Kleine gebreide of gehaakte hoed
jes worden in de Boutiques deze
winter veel met lint gegarneerd. Dit
is te zien bij Jacques Heim, die o.m.
een rood lint plaatst op een groene
baret, bij Henry a la Pensee, die
cognac met grijs lint combineert en
een grijze baret met een grote grijze
strik. Een avondhoedje bij déze
couturier is geheel van breed tu-
quoise-blauw lint gemaakt, terwijl
de bijbehorende mof van zwart flu
weel met strikjes in dit zelfde blauw
gegarneerd is. En dan zijn er de
handschoenen (soms ook geheel van
lint aan elkaar gezet, dan weer met
een enkele garnering van dit mate
riaal) en de gebreide jasjes en ves
ten. Hierbij wordt lint zowel van de
buiten- als aan de binnenkant (dit
laatste ter meerdere stevigheid) ge
bruikt.
^yELKE BABY vindt hetrniet verruk
kelijk om grote ontdekkingsreizen
door de kamer te ondernemen? En als
je dan zoveel vreemde zaken te onder
zoeken hebt, is het toch geen wonder,
dat je daarbij je sokken en pantoffels
kwijt raakt! Maar Mammie weet er
wel iets op te vinden, dat baby geen
koude teentjes krijgt. Ze maakt een
heerlijk warme broek met aange
bouwde" voetjes, en hierbij heeft u
het patroon.
Het is getekend voor de leeftijd van
omstreeks één jaar. Als materiaal ge
bruikt u een wasbare soepele wollen
stof. Alle patroondelen knipt u twee
maal. U stikt de zij- en beennaden
dicht en daarna de middennaad. Het
voetrandje wordt, waar aangegeven, in-
gerimpeld of in een paar kleine plooi
tjes gelegd en zo aan de broekspijp ge
naaid, dat de achternaad van het
voetje tegenover het pijltje komt en
de voorvouw tegenover het kruisje.
Dan verbinden we het met het zooltje,
dat u desgewenst van dubble stof
maakt. Langs de bovenkant van de
broek komt een schuifzoom, waardoor
I RAND
ZOOL 3l
u een elastiek haalt. Aan de voorkant
naait u er 'n paar 3 cm brede schouder
banden aan, die van achteren aange
knoopt worden. Als u ze zowel voor als
achter kruist, zullen ze niet afzakken.
Op de schouder maakt u er dan een
bijschuinertje in.
j. Uw spit, Uw lendenpijn weg
met Akker's Kloosterbalsem, die
VÊV onder de huid doordringt en Uw
N/ pijn verdrijft. Spoedig zegt gij:
(Advertentie, Ing. Med.)
(Van onze speciale verslaggever)
QNOPVALLEND in de wijde uitgestrektheid van het Spakenburgse polderland,
verscholen achter een rij lage huisjes, ligt de N.V. Hollandsche Knoopen-
fabriek, 's Avonds als de stoomfluit gaatklotsen de klompen op de smalle dijk
Meer dan driehonderd Spakenburgers en Bunschoters hebben hier een nieuw
bestaan gevondentoen het land de visserbevolking de zee ontnam. Nederland
als vissers-natie, heeft in de loop der eeuwen in het buitenland een goede naam
gekregen en ook de Spakenburgers hebben daartoe voor een niet onbelangrijk
deel bijgedragen. Dat Spakenburgs rol in de Nederlandse visserij thans vrijwel
is uitgespeeld, kan men betreuren. Verheugend is het echter, dat dit pittoreske
dorpje met zijn nijvere bevolking toch is blijven werken aan de versteviging
van Nederlands reputatie buiten de grenzen, zij het dan op een geheel andere
wijze dan de oude generatie het heeft gedaan.
DE Hollandsche Knoopenfabriek
heeft in de kwart eeuw van haar
bestaan in het buitenland een naam
gekregen, welke vele industrieën
haar kunnen benijden. Hoe men in
Spakenburg deze internationale faam
heeft weten te verwerven, wordt
enigszins duidelijk, als men een kijk
je gaat nemen in dit bedrijf, dat
interessanter is dan men zou ver
moeden. Meer dan vijftig procent
van alle knopen, die daar aan de
Zuidwenk jaarlijks worden gemaakt,
zijn bestemd voor de export. En nu
zult U zelf al wel begrijpen, dat dit
geen gewone huis-tuin- en keuken-
knopen zijn. We zeiden al dat de
Hollandsche Knoopenfabriek iets te
vertellen had op de internationale
markt. Om het nog duidelijker te
maken; elk seizoen kijken de Parijse
modehuizen met grote belangstelling
uit, naar wat Spakenburg op de
markt gaat brengen. En dat wil wat
zeggenWie in de modellen-
kamer die duizend-en-één modellen
ziet, welke in de loop der jaren zijn
gemaakt, zal zich de ogen uitwrij
ven. En elk seizoen is het nodig,
dat er weer iets nieuws op de markt
wordt gebracht. Er zijn vele ont
werpers en deze moeten wel over
een zeer vindingrijke geest beschik
ken om aan die steeds weer terug
kerende vraag naar nieuwe en nog
mooiere modellen te kunnen vol
doen.
Geen dode stof
WIE een middag met deze knopen-
ontwerpers praat over de vele
facetten van hun beroep, komt tot
de ontdekking, dat een knoop toch
wel iets meer is dan alleen maar
een nuttig middel om rok en hemd
in het gareel te houden. „Het is geen
dode stof, maar een levend iets",
zegt men in Spakenburg. „Elk land
en volk heeft zijn eigen karakter
eigenschappen en daarmede moet
PNIGE KOLOMMEN geleden heb ik
u op de valreep van de laatste
alinea een belofte gedaan, die zoet-
jes-aan dringend om vervulling
vraagt.
Want de natte straten, de feeste
lijke winkelramen en de snelkorten-
dë dagen waarschuwen ons al zonder
kalender dat het heerlijk avondje
weer voor de deur staat. En gedach
tig hieraan groeit er in menig huis
moedersbrein een geweldig vraag
teken: Wat ter wereld zullen wij nu
dit jaar eens in de schoen stoppen?
Hét moet aardig zijn en liefst wat
duurzaam en vooral weer eens wat
anders, maar in geen geval al te
prijzig. Zet de knapste econoom er
aan en hij zal u wetenschappelijk
bewijzen dat dit het schaap met vijf
poten is en dus onbestaanbaar. Maar
elke rechtgeaarde moeder van op
groeiend kroost komt toch ten min
ste eens per jaar met dat wonder-
beest op de proppen.
Als ik dan, te uwen gerieve, in
deze aangelegenheid mijn duit in de
zak van Zwarte Piet mag doen: hebt
u bij geval uw gedachten al eens la
ten dwalen in de richting van een
kinderboek? Ik vraag dit met temeer
klem, omdat ik tot mijn pijnlijke
verwondering elk jaar weer heb
moeten vaststellen, dat de winkelen
de stroom tijdens de eerste Decem
berdagen altijd als bij afspraak aan
de boekwinkels voorbij spoelt
Zo overstelpend druk ais het zijn kan
rond het speelgoed en de snoeperij,
zo onbehaaglijk stil is het tussen de
kinderboeken. En terwijl menigeen
grif dertig gulden neerlegt voor een
autoped op luchtbanden, die mis
schien over twee jaar als oud roest
zich in het schuurtje staat te ver
velen, schudt die zelfde menigeen
misprijzend het hoofd over de drie
gulden, die men voor een goed kin
derboek durft vragen. Een boek?
Kom nou: als ze het uit hebben
kijken ze er niet meer naar om, en
daar heb je dan ie goeie geld voor
uitgegeven.
1MIET MEER naar omkijken? Dan
1™ zal ik er toch eens een van de
toonbank nemen, waarvan minstens
uw achterkleinkinderen nog plezier
beleven. En daarmee meteen mijn
belofte gestand doen, zijnde een
warm pleidooi voor een reeks zojuist
opnieuw verschenen kinderboeken
van ongemene kwaliteit. Opnieuw
verschenen: u moet namelijk weten
dat de eerste uitgave dateert van
omstreeks de twintiger jaren.
Wij hadden toen juist de eerste
wereldoorlog achter de rug; een oor
log die u zich wellicht nog maar
met moeite kunt voorstellen: wij
zijn immers al vanzelfsprekend aan
biiksemstrategie, verschroeide aarde
en dodencijfers met risten nullen ge
wend. Maar toen een slepend zeer
van vastgevroren fronten en mod
derige loopgraven vrat met de taai
heid van een smeulende heidebrand
evenzeer duizenden lichamen en
geesten weg. Het lijkt onbestaanbaar
dat uit die trieste slopende misère
nog zoiets zuivers en glimlachends
als een vrolijk kinderboek kan te
voorschijn komen.
En toch is dat wonder mogelijk
gebleken. Ergens in een Franse loop
graaf lag een Engels officier wegge
doken en schreef lange brieven naar
zijn vrouw en kleine dochter thuis.
En om zich alle ellende en benauwe
nis ver van het lijf te houden, begon
hij voor dat kleine meisje bij stuk
jes en brokjes een wonderlijke ge
schiedenis te verzinnen, opgesierd
met naïeve krabbeltjes van eigen
makelij. Gehoorzaam aan de wet
der tegenstellingen wordt die histo
rie er een vol van licht optimisme,
zachtzinnige humor en een volstrekt
onsentimentele, maar diepe genegen
heid voor alles wat leeft, de dieren
in het bijzonder.
De held is een koddig, goedhartig
mannetje: een eerzaam doktertje
ergens in een Engels stadje. Veilig
opgeborgen in een vredig verleden
kan hij zo excentriek en zo heerlijk
humoristisch zijn als hij zelf wil.
Hij wordt versierd met de weinig
eerzuchtige naam van Dr. Dolittle,
al wordt er direct bijgevoegd dat hij
in wezen iemand was van Think-a-
lot. Weinig doen en véél denken,
maar dan in de vredige idylle van
een klein- steeds doktershuis in het
vriendelijke Puddleby: kan een man
in een loopgraaf meer verlangen?
Is het wonder dat deze goedgehu
meurde mensenvriend, tevreden met
zijn practijk overdag en zijn fluit in
de avondstond, van pure goedhartig
heid overschakelt van het mensen
cureren op het dieren genezen? En
hoe: u moet de doodernstige dwaas
heid lezen waarmee dit alles be
schreven is.
IIIJ KRIJGT het zó volhandig, dat
hij aan één wachtkamer niet meer
genoeg heeft, en zelfs met diverse
ingangen moet gaan werken om al
het lijdend gedierte toegang te ver
lenen. Grote deuren, voor paarden
en koeien en een tunneltje naar de
kelder voor de muizen, die daar ge
duldig op hun beurt zitten te wach
ten. In de tuin logeert een alligator
uit een circus, en een zeer dank
bare patiënt is een bijziend oud
ploegpaard met een bril op. Aange
zien geen vrouw ter wereld bereid
is in een permanente menagerie te
leven, wordt zijn huishouden ver
zorgd door een bedrijvige eend, ge
assisteerd door een aap, een hond,
een varken en een papegaai. Welke
papegaai zich vooral verdienstelijk
maakt door hem in de avonduren
diverse dierentalen te leren, zodat
onze dokter zich vlot in het „honds"
en „paards" kan uitdrukken
Ik zal mij wel wachten u meer te
verklappen van deze kostelijke kol
derhistorie met een zeer diepe
er. positieve ernst als ondergrond
want dan nam ik onbeschaamd deze
hele krant in beslag.
U moet het zélf genieten en ver
volgens uw kinderen in de lange
winteravonden voorlezen- het, zal u
en het hele stel tot in lengte van
dagen amuseren U begint met De
geschiedenis van Dr. Dolittle, en dan
is u niet af te slaan van De zeerei
zen en Het Circus en al wat Hugh
Lofting nog verder op dit thema
gefantaseerd heeft Een familiebezit
voor jaren en een blijvend va-
cantie-oord bovendien.
Typisch Spakenburgs is de model
len-kamer van de Hollandsche
Knoopen-fabriek. Met al die veel-
kleurige knopen op en die bonte
klederdracht vóór de tafel, is het
voor de buitenstaander een schilder
achtig tafereeltje.
men rekening houden bij het ont
werpen van een knoop. Frankrijk,
Italië, Spanje, kortom de Zuidelijke
landen geven méér mogelijkheden
tot variaties en kleurschakeringen
dan bijvoorbeeld Engeland en Scan
dinavische landen, die over het alge
meen een rustig product apprecië
ren". Dank zij de vele internationale
contacten van de Hollandsche Knoo
penfabriek is het mogelijk, dat men
in Spakenburg zo goed aan de smaak
van het buitenlandse publiek kan
vpldoen. In feite werkt het gehele
bedrijf mee aan het ontwerpen van
nieuwe modellen. Wie een goed idee
heeft, kan dit voorleggen aan de
directie en bij uitvoerbaarheid wordt
het dan gaarne geaccepteerd.
Practisch alle knopen worden in
Spakenburg met de machine ge
maakt. Er is echter een klein per
centage, dat de vaardige hand van
de vakman behoeft. Wij zagen hoe
een Spakenburger met de vaste band
als van een schilder op een opper
vlak van enkele milimeters, kleine
ijs-bloempjes graveerde. Dit was nog
zuiver ambacht, dat door geen ma
chine kon worden vervangen.
Als grondstof voor de knopen
wordt galalith gebruikt, een product
dat wordt gemaakt van caseïne, een
eiwitstof, welke men weer verkrijgt
uit de ondermelk. Daarnaast heeft
men het doorzichtig plexiglas, dat
ieder wel eens gezien heeft in de
vorm van vliegtuigglas. Al dit mate
riaal, waaruit de knopen worden
geboren, ligt in de vorm van sta
ven, kogels en rondellen in de ma
gazijnen opgeslagen.
Een uitgebreid machinepark met
de meest moderne draai-, schaaf-,
boor-, pers- en snijmachines dient
er voor, om van al dat ruwe mate
riaal knopen in de meest wonder
lijke vormen en kleuren te maken.
Ja, kleuren vooral; de Spakenburgse
knopenmakers zijn, wat het verven
en het combineren van kleurstoffen
betreft, ware kunstenaars. In een
kleine ruimte, als die van een
apotheek, zagen wij Wout Heynen.
Niet op voetbalschoenen, maar in de
blauwe werkkiel. Als een wonder-
dokter tussen dampende ketels, fles
jes en pannen brouwde hij de verf-
baden, waarin de knopen hun ge
daante-wisseling ondergaan.
y,0 is dit bedrijf vol afwisseling en
activiteit. „Vroeger heeft men wel
eens personeel op wachttijd moeten
zetten, gedurende de slappe maan
den, maar daar is tegenwoordig geen
sprake van. De laatste twee jaren
is er bijna onafgebroken overge
werkt om de vele orders op tijd af
te krijgen". En ook voor de toekomst
kan de directie een gunstig geluid
laten horen. Gehoopt wordt, dat het
buitenland belangstelling zal blijven
behouden voor de exclusieve nou-
veauté's. Zolang Fath> en Dior in
spiratie blijven vinden voor nieuwe
re lijnen en kleuren in de mode,
zullen de Spakenburgse Geertjes en
Antjes daar op de Zuidwenk moei
lijk gemist kunnen worden, want
zolang ook zal de Hollandsche Knoo-
Denfabriek steeds een passend ant
woord klaar hebben op de laatste
grilligheden der modehuizen.
i#W»iergen wlnterkwaa! legt het
tegen de weldadige warmte
de Pijnstillende Thermogène.
(Advertentie, ing. Med.)