Billy Graham trekt in Londen
honderdduizenden mensen
Twee mannen doken 4000
beneden de zeespiegel
m.
Nordhoffs Volkswagen vierde
auto ter wereld
Elke avond bekeren zich vele
honderden bezoekers
Londense taxichauffeur moet
zeer veel weten
Werkloze werd Europa 's eerste
automan
Weer een nieuw systeem voor
vergroting van het filmbeeld
Bathyscaphe, de diepte-kampioen
Rode garnalen, haaien en zee-anemonen
Vlucht uit de druk
van alledag
„Vista Vision": breder
en hoger
DONDERDAG IS APRIL 1954
(Van onze Londense correspondent)
£)E BELANGSTELLING voor Billy Graham, de Amerikaanse evange
list, blijkt in Nederland niet minder groot te zijn dan in Engeland en
zijn faam is bereids tot in brede kringen van ons goede vaderland door
gedrongen. Het is voor een Londense correspondent niet eenvoudig een
getrouwe indruk te geven van het optreden van deze merkwaardige man,
daar immers in religieuze zaken bet subjectieve element zo nauw ver
weven is met het objectieve. Godsdienst is in de eerste plaats een per
soonlijke belevenis. Verschillende malen lieb ik nu met 10.999 Londe-
naren (de Harringay Arena kan 11.000 mensen bevatten) geluisterd
naar de boodschap van Billy Graham en bovendien heb ik het voor
recht gehad persoonlijk met hem en enkelen van zijn naaste medewer
kers nader kennis te maken. Gaarne wil ik hier mijn indrukken weer
geven, dwaarbij trachtende zo objectief mogelijk te zijn.
sport, de bioscoop, de televisie en de
wekelijkse gang naar de „pub Dit
oppervlakkige leven is in wezen een
vlucht voor de onbegrijpelijke wer
kelijkheid van oorlog en dreiging
van oorlog, van atoom- en waterstof
bom, van martelingen en werkkam
pen, van catastrophes en politiek ge
sjacher.
En in deze vermoeidheid komt nu
ineens die jonge, enthousiaste, le
vendige Amerikaan, en hij tovert
zijn toehoorders een nieuwe, krach
tige wereld voor ogen. Hij breekt
door de verstarring van hun dage
lijkse routine heen en wijst hen op
een hogere werkelijkheid, een wijde
re horizon. En in heel zijn wezen
en werk ligt een tintelende levens
blijheid, die het verlangen opwekt
óók deze blijheid en kracht te be
zitten.
Dit is Billy Grahams verdienste:
dat hij Londens millioenen, die voor
het woord der kerken onbereikbaar
zijn geworden, opnieuw de waarheid
voorhoudt dat de mens bij brood
alleen niet leven zal. Nog minstens
twee maanden lang zal hij voortgaan
met zijn opwekkingscampagne. Nu
hij reeds de honderdduizenden heeft
getrokken, daar zal hij waarschijn
lijk in de komende tijd de millioe
nen trekken. Of zijn werk blijvend
zal zfjn? Wie weet?
DE BATHYSCAPHE FNRS 3 van de Franse Nationale Marine heeft
onlangs bij Dakar een enorme prestatie geleverd door het duiken tot
4.000 meter, waardoor de bemanningcommandant Houot en inge
nieur Wilm volgens de Amerikanen „de diepste mannen van de wereld"
zijn geworden. Bekend is het, dat het principe aan professor Picard te.
danken is. Het bovendeel van het bestel bestaat uit een vlotter van 33
ton in de vorm van een onderzeeër in zakformaat waarin zich de ben
zine bevindt en ivaarin het zeewater dringt. Naarmate de druk stijgt of
daalt Wordt de brandstof samengedrukt of uitgezet en deze dichtheids-
variaties verzorgen het dalen en stijgen van het apparaat. Door middel
van ballast kan de bemanning, die opgesloten zit in een dikke metalen
bol onder de vlotter, waarin de druk constant is, verticale bewegingen
doen ontstaan en de automatische weer-opstijging, zo nodig, regelen.
De batyscape gedraagt zich dus als een echte vrije ballon van de diep
zee wat hem juist doet verschillende van de tot nu toe gebruikte duik-
instrumenten, die aan kabels vastzaten die ze met de oppervlakte ver
bonden en waarmee nauwelijks enige diepte record 1.300 meterbe
reikt kon worden.
J7JEN eerste model, de FNRS2 had
in 1948 niet aan de verwachte
resultaten beantwoord en de uitvin
der werd geen spot bespaard. Toch
waren de technici, die de proeven
JJET BIJWONEN van een bijeen
komst in Harringay Arena is
kortweg gezegd een sensatie. Sinds
1 Maart zijn hier elke avond, be
halve Zondagsavonds, 11.000 mensen
bijeen ,en op Zaterdag worden er
wel drie volledig bezochte bijeen
komsten gehouden. Achter het po
dium staat een koor van 1000 stem
men opgesteld, dat onder de bezie
lende leiding van Cliff Barrows de
van ouds bekende opwekkingsliede
ren zingt: de op zichzelf reeds mach
tige zang wordt door tientallen luid
sprekers versterkt tot een bruisende
orkaan. Ofschoon de boodschap en
de gezongen liederen door en door
christelijk zijn, verschilt de gehele
enscènering net zoveel van een kerk
dienst als een bioscoopzaal van een
kerk. Blijheid is het die u overal
tegemoet straalt, en ge zijt geneigd
jaloers te worden op de aanstekelijke
vrolijkheid van Cliff Barrows als
hij met een blijde armzwaai uit
roept: „Kom, laten we nog eens zin
gen. Wat is het heerlijk dat wij ons
christelijke lied hebben. De wereld
heeft ook haar liederen, maar zij
heeft elke week een nieuwe song
nodig. Wij niet. Wij zingen juichend
altiid weer ons Christuslied, dat nooi't
veroudert!" En dan zwelt het Ham
mond-orgel weer aan en bruist met
klaterende kracht door de zaal: „This
is my story, this is my song: praising
my Saviour all day long!" (Dit is
mijn verhaal en mijn lied: de hele
dag door prijs ik mijn verlosser!).
EEN half uur van massa- en
solozang verschijnt Billy Graham
op het podium: een jonge, slanke
jongeman van 35 jaar, smetteloos ge
kleed in een zorgvuldig gestreken
maatcostnum, zijn ogen diep en don-
r»eii m .ZI-in magere, smalle gezicht.
Dat gezicht, met zijn scherpe haviks
neus en krachtige kin is van het
soort, lijkt het mij, dat vrouwen iets
„doet Tijdens het gewone gesprek
zijn z'n ogen lichtblauw en lachend,
van een innemende vriendelijkheid.
Maar als Billy in het openbaar
snrfkt, verandert dat vriendelijke
gezicht: de lach verdwijnt en er komt
een haast fanatieke strengheid voor
in de plaats. En zijn ander zo pret
tige stem krijgt een harde, bijna
schreeuwerige klank. Die stem 'da
vert door de luidsprekers, betoogt,
hamert, beukt, altijd op topkracht.
Nood daalt die stem tot een zachte
fluistering, nooit draagt zij tot u de
zayhtheid, die een der meest over-
tnm-nde bestanddelen van het aan
veelheid van gevoelsinhoud zo rijke
Evangelie is.
.Maar Billy Graham bepaalt zich
met slechts tot een opwekkings
woord: de „follow-up" acht hij veel
belangrijker, en daarom weigert hij
een campagne te openen als deze
niet wordt voorbereid door de ker
ken. Aar. het eind van elke bijeen
komst roept hij zijn toehoorders op
de beslissende stap te nemen en
zich aan Christus over te geven. En
telkens geven 300 a 400 mensen aan
deze oproep gehoor. Zij worden naar
een zijkamer geleid en daar kan elk
van hen zijn moeilijkheden vertel
len aan een zielszorger. Ieder wordt
terugverwezen naar de kerk waar
hu oorspronkelijk toe behoorde, en
deze kerk wordt door de organisatie
aangeschreven om het teruggekeerde
schaap terug te nemen onder haar
hoede.
RET IS mij opgevallen dat het
voornamelijk de „eenvoudigen
van geest" zijn, die worden beroerd
door Billy's ernstige woorden. Ook
jonse mensen zijn er, blijkens de er
varing, toegankelijk voor. De meer
ontwikkelde myns voelt allerlei be
denkingen in zich opkomen, ook al
zal hu voor het werk van Graham
veel waardering hebben.
Billy Graham in gesprek met
president Eisenhower
Wat de Europeaan de Amerikaan
kan benijden is diens enthousiasme
en jonge kracht. Ook de ouderdom
kan aangestoken worden door het
enthousiasme der jeugd, maar veelal
slechts voor een tijd; dan wordt het
weer gedempt door de levenserva
ring van het „IJdelheid der ijdel-
heden". Misschien dat in deze psy
chologische wet grotendeels de ver
klaring ligt van Grahams succes.
Londen is oud, vermoeid. De millioe-
nenmassa weet geen weg met het in
gewikkelde waarom en waartoe van
het moderne levèn, ep. maar - al te
velen hebben het vermoeiende vra
gen naar het waarom opgegeven en
zich verscholen in de vertrouwde
routine van het krantje-lezen, de
J-EN RIJKE juwelier in
Londen zocht een paar
jaar geleden een bestuur
der voor zijn bestelwa
gen, die Londen door en
door kende, en liefst een
taxichauffeur. Hij adver
teerde, en bood een loon
van 10 per week en
dat in een tijd, toen Lon
den juist negen weken
onder de sneeuw had ge-
legen en de taxi's als ge
volg maar weinig hadden
verdiend. Maar van de
ruim 6000 Londense ta
xi-chauffeurs solliciteerde
er geen enkele.
Dit voorval typeert de
Londense taxi-chauffeur
uitstekend, want het is
buitengewoon moeilijk
hem over te halen elders
aan de slag te gaan. Dit
komt vooral door de
moeite, die het kost, om
in Londen taxichauffeur
te worden. De leertijd
duurt namelijk twee jaar
en deze tijd brengt de
aspirant-chauffeur op
straat door om zich voor
-inq jaq do uapiaraq aj
tengewoon lastige exa
men: „Kennis van Lon
den".
Mensen, die het weten
kunnen, verklaren, dat
een taxi-chauffeur bij
zijn examen over meer
parate kennis moet be
schikken dan wie ook.
Hij moet elke straat, elke
binnenplaats en elk
steegje kennen en verder
elk openbaar gebouw,
elke schouwburg, bios
coop, kerk, restaurant,
hotel, enz.
Het examen wordt af
gelegd op het kantoor
van de afdeling Openbaar
Transport v. Scotland
Yard. Voordat de politie
toestemming geeft om
met de studie te begin
nen, stelt zij eerst een
onderzoek in naar de an
tecedenten van de aan
vrager, dat drie weken
duurt. Iemand, wiens va
der alcoholist is of was,
krijgt die vergunning bij
voorbaat, niet.
Ongeveer 15 maanden
lang wordt de aspirant
taxichauffeur eens per
maand getest op zijn ken
nis van Londen. Zijn deze
gunstig, dan moet hij
nog proefritten doen.
Deze ritten hebben niets
te maken met de gewone
chauffeurkunst, maar mat
zijn vermogen om ner
veuze passagiers vertrou
wen in zijn rijkunst in te
boezemen. Wie stil houdt
met het voorportier van
zijn wagen voor de huis
deur van een opgegeven
adres, zakt. Voorts moet
hij in een speciaal straat
je achteruit rijden tussen
twee paaltjes, alleen met
behulp van zijn spiegel
en als hij zich daarbij
maar even van zijn zit
plaats verheft, zakt hij
eveneens.
Eindelijk ontvangt hij
dan zijn vergunning, ten
minste als hij in staat is
zelf een taxi te kojjen of
taxi
soms nog meer noten op
zijn zang heeft dan de
politie.
der 83 landen, die op het ogenblik de
Volkswagen importeren.
Maar Heinz Nordhoff is nog niet te
vreden. Met behulp van een nieuwe
derde productieband denkt hij de pro
ductie binnenkort te kunnen opvoeren
tot 1Ü00 wagens per dag. Bovendien is
er een zusterfabriek in België geopend.
De capaciteit van deze fabriek zal
maximum 1000 wagens per maand be
dragen.
De Amerikaanse training tijdens zijn
Opel-jaren heeft haar stempel op
Nordhoff gedrukt. Hij is niet het op-
roerude Duitse autofabriek van de BMW, later werd hij directeur van schepperige, overdreven punctuele
r i i /->i. i -i i type van de Duitse Herr General Di-
de enorme fabriek van Upel-vrachtwagens, maar aan liet einde van de rektor. Zelf stond hij uren aan de
oorlog was hij een armoedig man, die mager en hongerig over de straat lopende band in zijn fabriek naast zijn
_J B V arbeiders. Een employé zei eens van
hem: „Hij is een speler, maar dan een
(Van een bijzondere medewerker)
HEINZ NORDHOFF is zijn naam. Hij is 55 jaar oud en directeur van
Duitsland's autofabriek nummer één: de Volkwagenwerke in de
Noordduitse stad Wolfsburg. In zijn jongensjaren stond hij al in de be
ging. Hij had zijn betrekking verloren, zijn geld en de meeste van zijn
bezittingenTwee jaar later vroegen de Engelse bezetters hem
naar Hitler"s Volkswagenfabriek te komen en de leiding op zich te
nemen.
nE FABRIEK was
door bommen ver
woest en niemand had
interesse voor de
puinhopen. Britse za
kenlieden en auto
fabrikanten weiger
den de restanten te
kopen. De Volkswa
gen was zelfs niet
goed genoeg voor de
Russen, wier bezet
tingszone ongeveer
tien mijlen afstand
van de fabriek gele
gen was. Ook Heinz
Nordhoff als Opel-man
verfoeide de Volks
wagen voornamelijk
om de Hitleriaanse
droom, welke zij per
sonifieerde, De En
gelsen, die in dit deel
van Duitsland werk
gelegenheid wilden
scheppen, hielden ech
ter aan en gedwon
gen door de harde
omstandigheden gaf
Heinz Nordhoff ten
slotte toe....
Als de Engelsen had
den kunnen voorzien,
hoe Nordhoff hun
eigen wagens enkele
jaren later van de
wereldmarkt zou we
ten te verdringen,
zouden zij zich wel
bedacht hebben voor
zij hem de betrekking
aanboden. Immers,
thans is de Volkswagenfabriek
vierde autofabriek ter wereld. Slechts
3 Amerikaanse concerns gaan voor op en zijn ruim 20.000
de ranglijst. Zelfs de concurrenten 180.000 Volkswagens. Dat wil dus zeg-
geven toe," dat Nordhoff Europa's gen, dat iedere 80 se den een nieu-
grootste automan van het ogenblik is. we Volkswagen de fabriek verliet en
de
..HEINZ NORDHOFF...
van een soort, die zijn geld dan pas
inzet als hij tevoren alle kansen op de
voordelen heeft berekend".
Sinds 1950 heeft Nordhoff geen cij
fers over de Volksewagen-winsten ge
publiceerd maar de belastingen stegen
van 2.500.000 in 1948 tot 12.500.000 dol
lars in 1953 op een verkoop van ruim
700 millioen dollars.
Nordhoff laat zich niet erg vriende
lijk uit over Duitsland's politieke ver
leden en evenmin over een groep van
de 300.000 Duitsers, die in 1938 onge
veer 70 millioen dollars van hun
spaargelden in het project stortten in
de hoop eens een „wagen voor het
volk" te bezitten, en thans procederen
om of een wagen of hun geld terug te,
ontvangen. Zij wonnen onlangs het
eerste proces. „Zij gaven hun geld en
hun vertrouwen aan het 1000-jarige
Rijk, dat Hitier zou stichten. Waarom
zouden zij iets winnen bij dat ver
trouwen, terwijl er zoveel anderen
zijn, die alles wat zij bezaten verloren
hebben?" vraagt Nordhoff zich af. Des
ondanks heeft hij voorzichtigheids
halve al een 50 millioen dollars in
reserve gehouden voor het geval het
Hof zich ten gunste van de eiserse uit
spreekt.
Zoals tal van andere zakenlieden Is
Nordhoff thans bezig het oude kaste-
systeem in de Duitse industrie op te
ruimen om er een zeer nauwe samen
werking van arbeiders en leiding voor
in de plaats te stellen. Sommige indus
trieën nemen thans ook arbeiders op in
de directie, dit mede naar aanleiding
van de Duitse medezeggenschapswetten
die men de laatste jaren heeft uitge
vaardigd. Maar Nordhoff gaat veel
verder. Hij heeft een Systeem inge
voerd, waarbij zijn medewerkers deel
genoot worden in de winst. Deze groei
medewerkers van de industriële democratie is een
van de grote oorzaken, waarom het
communisme zo weinig aanslaat bjj de
hadden gevolgd, overtuigd dat het
principe goed was, daar immers, on
danks ernstige fouten, het toestel
erin geslaagd was leeg een duik tot
1.300 meter te volbrengen. Toen
werd een overeenkomst getroffen
tussen de Franse Marine en het
Fond Nationale Beige, waarbij de
eerste de gehele verantwoordelijk
heid kreeg voor studie en bouw van
een nieuw prototype in het Arsenaal
van Toulon.
De werkzaamheden werden aller
eerst toevertrouwd aan ingenieur
Gompp van de zee-genie, die ze op
een gegeven ogenblik door drukke
dienst moest overdoen aan zijn col
lega Wilm. Kapitein Houot werd
tot commandant benoemd.
Er werden zeer belangrijke wijzi
gingen aangebracht aan de hand van
de opgedane ervaringen bij het bou
wen van de FNRS3. Alleen de bol,
waarin zich de bemanning en de in
strumenten bevinden en die in
Frankrijk gebouwd was en aan alle
eisen voldaan had, bleef zoals hij
was. De vorm van de vlotter werd
zodanig veranderd, dat hij die eigen
schappen kreeg, waardoor hij ge
schikt voor de zeevaart werd, wat
hem tot nu toe totaal had ontbroken.
Er werd een verbinding gemaakt,
waardoor men door de vlotter in de
bol kon komen, de sterkte van de
motoren werd opgevoerd zodat het
mogelijk werd zijwaarts grote diep
ten te bereiken. De vrije ballon werd
op die manier bestuurbaar.
Op 3 Juni 1953 te water gelaten,
dook de FNRS3 op 12 Augustus op
werk kan vinden bij een_ 1,500 meter op de rede van Toulori.
-onderneming,'*' "WOp 15 Augustus bereikte hij gemak
kelijk de 2.000 meter, maar hij had
hiermee nog niet de grens van zijn
prestatiemogelijkheden bereikt.
Die grens moest het toestel halen,
want het is wet bij de Marine, dat
een nieuw toestel pas aan zijn ge
bruikers wordt overgedragen, als het
alles heeft gegeven, wat het „in de
buik heeft". Overigens hangt hier
van de veligheid van de toekomstige
bemanning af. Daarom moest de
bathyscaphe op 4.000 meter kunnen
duiken, want daarvoor was hij ge
bouwd.
Een dergelijke diepte bezit de
Middellandse Zee niet. Dus werd de
FNRS3 aan boord van de „Dives" ge
laden, die hem op 2 Januari j.l. naar
Dakar bracht, waar de zee onder de
kust voldoende diep is. Daardoor be
hoefde het toestel niet zo heel ver
te worden weggesleept.
In Dakar lag „Elie-Monnier", het
trouwe konvooi-schip al te wachten,
maar niet het mooie weer. Onderwijl
werd alles nog eens zorgvuldig ge
controleerd. Bovendien moest het tij
dens het vervoer uitgeladen mate
riaal weer aan boord van de bol
worden gebracht en deze ook gron
dig nagezien worden of hij een druk
van 50.000 ton zou kunnen weer
staan.
- QP 20 JANUARI was alles klaar en
werd de eerste duik in de Atlan
tische Oceaan dichtbij Dakar onder
nomen tot op een diepte van 700
meter, welke zonder incidenten werd
bereikt en waar de bemanning vier
uur lang bleef.
Op 22 Januari werd het grote be
slissende experiment uitgevoerd en
werd liefst tot 4.000 meter gedaald.
De automatische toestellen, die het
apparaat, nadat dit de vereiste diep
te zou hebben bereikt, weer naar
boven moest brengen, werden inge
laden. Tot 160 mijl uit de kust werd
het toestel gesleept, hetgeen vijf en
vijftig uur duurde bij een holle zee.
En toen gingen de kleppen open en
begon de bahyscaphe te zinken. Pre
cies op de afgesproken tijd kwam
hij weer boven!
Het daarna volgend onderzoek was
zeer bevredigend; het binnenste van
de bol was absoluut droog gebleven,
niettegenstaande de enorme druk, die
hij te doorstaan had en waardoor
zijn diameter 2 centimeter kleiner
werd. Opgehouden door het slechte
weer, moest de beslissende proef met
de bemanning aan boord uitgesteld
worden tot 15 Februari. Getrokken
door de „Tenace" en begeleid door de
„Elie Monnier" en de Beautemps
Beaupré", bereikte de bathyscaphe
op 180 kilometer uit de kust de plaats
waar de grote gebeurtenis zou plaats
vinden.
Per dinghy voer de bemanning
naar het apparaat. Toen ook het
hoofd van Houot was verdwenen,
werden de 24 bouten van het deksel
dichtgemaakt, waardoor het geheel
waterdicht was en om 9 minuten
over tien verdween het gele gevaar
te onder de golven. Het aan plank
ton rijke water was troebel en al
spoedig moesten de projectoren aan
gezet worden. In hun schijnsel ver
schenen talloze diertjes. Om het half
uur seinde de bemanning, dat alles
goed ging: het duiken ging snel tot
2.000 meter, een diepte, die om half
twaalf bereikt werd, dus met een
snelheid van 50 centimeter per se
conde. Het was zaak zich te haasten,
wanneer de bemanning lang genoeg
op de bodem wilde bliiven. Door de
partijspoort zagen zé „de soep",
waarin vooral veel kwallen dreven,
steeds dikker worden.
Tweeduizend meter:'dit was het re
cord, dat in de Middellandse Zee
werd behaald. Ballast werd uitge
worpen om het dalen te verminde
ren. Grote rode garnalen kwamen
langs.
DRIEDUIZEND METER: deze wa
ren om 12 uur bereikt. Het uit
laten van een ton ballast stopte bijna
onmiddellijk het dalen. Toen waren
ze al voorbij het laagste punt, dat
Picard met zijn „Trieste" had be
haald. Het toestel gedroeg zich uit
stekend. Om half twee: victorie! De
bol zakte langzaams op 4.050 meter
diepte op een modderlaag, bewoond
door zee-anemonen. Een schitterend
exemplaar van een haaiachtige vis
passeerde statig de partijspoort. De
temperatuur van het water was 5°.
De motoren werden aangezet om de
omstreken te verkennen, maar plot
seling om zes minuten over drie wer
den de buiten-batterijen (extra-
ballast) losgekoppeld en vliegens
vlug steeg de bathyscaphe naar bo
ven en niets kon hem tegenhouden.
Om 21 minuten over drie werd de
vlotter weer zichtbaar aan de opper
vlakte op een 1.000 meter van de
„Elie-Monnier".
Bij de terugkeer op het arsenaal
bleek, ondanks het laatste incident,
alles in prima staat te verkeren. De
bathyscaphe had de proef schitte
rend doorstaan. De prestatie heeft
overal veel opzien gebaard en Houot
en Wilm zijn van alle kanten geluk
gewenst met het succes: zowel van
de zijde van de Franse Marine als
door de Engelse Admiraliteit, de
Franse Minister van Marine en de
Assemblée Nationale.
Het zal hier niet bij blijven. Nu
gaat voor de FNRS3 zijn weten
schappelijke loopbaan beginnen, nu
men weet tot op welke diepte hij
kan duiken.
Verleden jaar produceerden Nordhoff op transport werd gesteld naar één Weutduitse arbeiders.
(Van een speciale verslaggever)
jLIET ZOEKEN naar nieuwe technische mogelijkheden bij de film vooral in
de richting van het (pseudo-)sterioscopische beeld, eventueel met «tereofo-
nisch geluid heeft al tot verschillende resultaten geleid. In ons land is enige
tjjd geleden de „Cinemascope" geïntroduceerd, een systeem, dat door de Ameri
kaanse maatschappij „Twentieth Century Fox" is geïntroduceerd en dat in som
mige grote steden in het Westen des lands nu al enige weken de belangstelling
van een groot publiek trekt. Of deze toeloop een gevolg is van louter nieuws
gierigheid en in de toekomst, wanneer het nieuwtje er af is, zal blijven bestaan,
is nu nog een vraag, waarop het antwoord moeilijk gegeven kan worden. Intussen
is ook „Paramount Films" een systeem gaan toepassen, dat op beeldvergroting
berust en waarvan de naam is „Vista Vision".
„yiSTA VISION wordt aangekon
digd als een systeem, waarbij een
sterke beeldvergroting wordt toege
past en dus niet alleen een beeld
verbreding, zoals bij de „Cinema
scope" het geval is. Bij het opnemen
wordt de film horizontaal, in plaats
van verticaal, door de camera ge
voerd. Elk beeld wordt gefotogra
feerd over de breedte van twee nor
male beeldvakjes. Van dit negatief
op groot formaat wordt dan een po
sitief gemaakt op de gewone, voor
de film gebruikelijke afmetingen.
Daarmee wordt de korrel in de film,
die de beeldkwaliteit schaadt sterk
onderdrukt.
Een sterkere vergroting maakt een
groter projectiescherm mogelijk.
Maar ook kan een „Vista Vision"-
film met de gewone apparatuur op
het thans gebruikelijke formaat pro
jectiescherm worden vertoond. Ver
der wordt een systeem toegepast, dat
zowei de mogelijkheid van „dimen
sionaal geluid" (met drie luidspre
kers) als het gewone geluid moge
lijk maakt.
Het zoeken naar nieuwe mogelijk
heden bij de film is dus nog riiet
geëindigd en de wegen, die de ver
schillende maatschappijen daarbij
bewandelen, lopen nogal uiteen. Eli
daai'mee ontstaan bijzonder grote
moeilijkheden voor de theater-exploi
tanten, die dergelijke films alleen
kunnen vertonen (of tot hun recht
doen komen) met een speciale appa
ratuur. Nu eens „Cinemascope" ge
bruiken, dan weer „Vista Vision" en
daarna nog eens een ander nieuw
systeem of het oude is natuur
lijk ondoenlijk. De bioscoopdirecteu
ren zullen dus een keus moeten ma
ken en ze zijn dan meteen gebonden
aan de maatschappij, die de films
voor het gekozen systeem levert. Een
dergelijke eenzijdigheid zou stellig
de belangen van het publiek scha
den wanneer dit niet kan kiezen uit
de programma's van een groot aan
tal theaters. Bovendien worden daar
door de vertoningsmogelijkheden
van films in het algemeen vermin
derd. En het is daardoor zeer de
vraag of men in Hollywood niet bezig
is de filmindustrie als geheel meer
te schaden dan ooit gedaan kan
worden dc r de machtige en gevrees
de concurrent: de Televisie.