Basil
De verloving van Prutske.
HHH
„Prutske is werkelijk verloofd", zeg ik met ver
wondering de post doorkijkend,
„Hoe heet zijn meisje?vraagt mijn man, die
vluchtig ontbijt,
„Oh! Een dubbele naam, 't staat heel goed", en
ik lees de namen van de kaartjes.
„Maar, wat doen we aan 't geval?", vraag ik
zakelijk.
„Een kaartje", is zijn antwoord.
Voor mijn man is hiermee de zaak afgedaan,
maar als vrouw filosofeer je eens over zoo'n paar.
Wie verlooft er zich nu met Prutske! Dat
wordt een eindeloos geval, concludeer ik voor
mezelf enik had het mis.
Prutske heet natuurlijk anders, een verbasterd
Fransche naam heeft hij eigenlijk. Ik noem hem
zoo, omdat hij zoo heerlijk prutsen en knoeien
kan.
Radio's knutselt hij in en uit elkaar en met iets
geheimzinnig-gewichtigs kan hij bij zijn kennissen
een fout of een storing verklaren en werkelijk na
wat tasten en zoeken ook wel eens verhelpen.
Ik doe hem misschien te kort, maar ik geloof,
als hij de fout vindt, dan is 't per ongeluk.
Hij is de jongste van een serie van drie. Zijn
oudere broers werkten regelmatig het voorgeno
men program af en van iets wat als op rolletjes
gaat, kun je meestal weinig vertellen.
Prutske begon moedig, na het gezwoeg voor zijn
eind-diploma H. B. S„ voor het notariaat te stu-
deeren. Na een paar jaar begreep hij, dat die stu
die hem niet lag en niemand weersprak hem, als
hij het een dor en droog karwei noemde, de acten
en wetten in te stampen, met aan het einde een
heel klein kansje om zijn candidaat-schap in
notaris-schap te zien veranderen.
Hij werd dus volontair op een secretarie.
De secretarieën, vooral van kleinere gemeenten,
de vergaarbakken van ouds van jongelui, die niets
beters weten of kunnen worden, dan het weinig
gehonoreerde ambt van burgemeester of het vaak
weinig gewaardeerde van secretaris.
Prutske veranderde eens van secretarie en op
een goeden dag begon hij serieus voor zijn ge
meente-diploma te werken.
Het duurde lang voor hij zich op het slappe
examenkoord waagde en de derde maal, dat hij
opging, zakte hij niet!
Lang had hij erover gedaan, maar hij keek alsof
hij een radio-storing gevonden had en ik dacht,
't is slecht van me, dat beken ik direct: „Hij is
per ongeluk geslaagd".
De tweede bof was een erfenisje, dat hem te
beurt viel en om het driewerf hoeraht te volma
ken, kreeg hij zijn aanstelling als ambtenaar.
De wereld was oneindig wijd en groot ineens
voor Prutske. De boeken werden opgeborgen, de
eigengemaakte radio kreeg geen enkele verbete
ring meer en werd vervangen door het nieuwste-
type van het Philips-fabrikaat en een alleraar
digst auto'tje werd aangeschaft.
Na een zorgvuldig inrijden van het wagentje,
was er geen, die behalve de dokter dan, zoo door
het dorp vloog.
Al zijn vrije tijd werd nu in of aan de auto be
steed. De motor kreeg een verbetering, er werden
steeds veranderingen aangebracht, alleraardigst
als hij het uitlegde, echt practisch!
Toch werd de eerste auto spoedig ingeruild voor
een tweede, de tweede voor een derde.
Het leek of de aangebrachte verbeteringen nooit
lang bevielen. Aan de derde wagen deed hij veel
minder dan aan de vorigen. „Hands-off", ried zijn
portemonnaie!
Prutske was wat bedremmeld tegenover meis
jes, maar hij had een collega en die had er aller
minst last van. Een holle-bolle-Leidenaar, die zich
kon voelen tegenover de inwoners, als de stad van
zijn herkomst tot het sobere dorpje, waarin hij
tijdelijk woonde.
Neen, dan was Prutske diplomatieker, een re
gentennazaat, al kwam hij maar uit een klein
stadje.
Door de Holle-bolle was hij met haar in kennis
gekomen. Ze logeerde bij den burgemeester en
zijn vrouw, een kinderloos echtpaar, dat zich
graag van tijd tot tijd door iets jongs liet op
fleuren.
De Holle-bolle bedacht een tochtje per auto en
vroeg ook namens Prutske het meisje en die
accepteerde wat graag. Ze genoot van zooveel
attenties.
De een was overvloedig met woorden en
strijkages, de ander bood comfort.
Ze koos tenslotte volledig het comfort en de
verlovingskaartjs werden verzonden.
De Holle-bolle maakte daarna toespelingen op
haar gewicht en valsch gebit.
Sindsdien droeg Prutske een handgeweven
sjaal en was zijn kantoorstoel met een geborduurd
kussen bedekt, dat hij met een kus in gebruik had
genomen, wat de Holle-bolle compleet misselijk
had gemaakt.
't Werd nu voor Prutske een rustelooze tijd. Als
't meiske niet in 't dorp logeerde was Prutske
steeds op weg. Heen en weer vloog hij de hon
derd kilometers en meer, die hem van zijn ge-
liefde's woonplaats scheidden.
De paar stappen van zijn huis naar kantoor
werden steeds moeilijker per pedes af te leggen,
't Nam zoo'n tijd en stijf van al dat jakkeren, de
tocht en kou doo rde kieren van zijn vehikel op
gedaan, deden hem loopen, alsof hij een sleep
sabel moest wegtrappen, die hem opzij hing.
Intusschen duurde de verloving reeds langer
dan een jaar en plannen over trouwen waren en
bleven vaag en ver. Prutske was gewend over
alles lang te doen.
Het meiske dacht daar anders over en zei, dat
de afstand tusschen beider woonplaats al te ver
was.
De auto met een 80.000 K.M. op de kilometer
teller was toch ook niet nieuw meer, of hij daar
geen verandering in kon brengen, hij deed toch
kou en tocht op, dat hield niemand op den duur
vol.
Prutske was verteederd door haar zorg voor
hem en zou er verandering in brengen en het ge
heimzinnige gezicht bij radio-storingen of ver
keerde klop in den motor kwam voor den dag.
Het meiske werkte met ijver aan het comple-
teeren van haar uitzet en dacht: vandaag of mor
gen verrast hij me met een symbolieke teekening
op een kalenderblad om den datum van ons hu
welijk voor te stellen.
Ze kon er niet op bogen gemakkelijk met hem
van gedachten te kunnen wisselen, maar ze ge
loofde, dat kwam later vanzelf, als ze maar eerst
getrouwd waren.
En werkelijk op een Zaterdag kwam Prutske
week-enden en had zijn geheimzinnigste gezicht
voor.
Zij popelde van hoog-gespannen verwachting en
wat was hij onverwachts binnen, ze had geen auto
hooren stil houden.
Na de gewone verwelkoming begon Prutske al
spoedig met: „Weet je nog, dat je mijn auto wat
oud vond voor de lange tochten?"
„Ja", zei ze.
„En weet je nog, dat je het tochtig vond in mijn
wagen?"
„Ja zeker", zei het meiske „heel en heel goed".
„Ik wilde daar verandering in brengen", zei
Prutske.
Ze wachtte. „Hoe wilde je dat doen?" zei ze
schuchter, omdat de stilte zoo pijnlijk werd.
„Dat zal ik je nu eens laten zien", en Prutske
snelde weg en reed een gloed-nieuwe auto voor.
„Ik wilde je verrassen en had 'm om den hoek
van de straat laten staan".
„Hoe vind je mijn ruil?"
En het meiske keek door tranen in haar oogen
en zei dapper: „Heel mooi!"
„Vind je 'm te licht van kleur of verbeeld ik me,
dat er iets aan hapert?"
„Neen! niets keurig hoor, in een woord af",
herstelde ze zich.
Toch slaagde het niet, deze week-end logeer
partij en Prutske gaf de 25 K.M. vaart voor het
inrijden de schuld, die het alles wat saai en lang
dradig maakte.
Maar reeds in 't begin van de week werd
Prutske op een morgen uit zijn bed gebeld door
de postbode met een expresse-bestelling.
De expresse-brief was kort. De inhoud: de ver
loving was uit.
Even daarna kwam een postpakketje met het
gouden ringetje en wat cadeautjes, die hij zijn
meisje had gegeven.
Prutske was ontdaan, verslagen en schreef een
bedroefde brief. Maar die werd niet gepost.
Hij schreef een tweede, een verontwaardigde,
beleedigde en zei haar leelijke dingen. De verwij
ten woede teleurstelling gingen in een ver
zegelde enveloppe en werden verzonden.
Zijn eerste week-end vloog hij weer naar het
noorden. Veel te vlug eigenlijk voor een auto, die
nog niet volledig is ingereden.
Zaterdagmiddag, de klok sloeg juist drie, toen
zijn hand de bel drukte van het huis zijner ge
liefde.
Hij zou „de storing" verhelpen. Voor het speel
werk van de oude toren echter het kwartier uur
kon spelen, reed in vliegende yaart ons Prutske
reeds weg.
Amsterdam zou hem troosten, dat werd zijn
doel. Na verscheidene uren in de omgeving van
het Rembrandtplein te hebben vertoefd, wilde hij
starten,
In de mooie nieuwe wagen kwam geen be
weging.
„Wat denkt Uwé van een warmlooper, mijn-
heet?", opperde een taxi-chauffeur, die met den
parkeer-wachter eens onder den motorkap keek.
Prutske overwoog zijn kansen, keek eens op zijn
horloge en zag dat hij te laat was voor den laat-
sten trein, uitte een serie half verstaanbare onpar
lementaire woorden en liet in goed Hollandsch
volgen: „Ik had diè wagen nooit moeten koopen".
M. S.—M.
Nieuwsberichten.
HET OPENLUCHT-THEATER.
De V. V. V. doet hier wat.
Gezien het klimaat in Holland, de onzekerheid
van het weer en de angst van de menschen om
ook eens een avondje buiten te zitten, wanneer de
dag niet puffend heet is geweest, mag het zeker
tocht en kou door de kieren van zijn vehikel op-
bioscoop te organiseeren. De V. V. V. heeft dit in
samenwerking met de directie van „De Harmonie"
uit Alkmaar desondanks aangedurfd, omdat ze
door deze samenwerking in staat is de beste en
actueelste films in het theater te vertoonen.
Tot einde Augustus worden des Zaterdags en
Zondags, aanvang 9.15 uur, in het Openlucht
theater Bioscoopvoorstellingen gegeven.
De vorige week liep de hoofdfilm „Spektakel
om Jolanthe", een film die zoowel om de slimme
intrige, het buitengewoon goed spel, het schitte
rende beeld, de folklorische beteekenis en het
komische karakter een uitstekende keuze mag
worden genoemd.
Zaterdag was de voorstelling uitstekend bezet,
doch Zondags was dit niet het geval. Men vond
het te koud om des avonds in het Openlucht
theater te toeven. Laat men echter bedenken, dat
dit theater in een open duinpan is gelegen, dat
men er beschut zit en dat de dagwarmte er
wordt vastgehouden.
Laat men ook bedenken, dat de V. V. V. op den
duur alleen dan in staat blijft de gasten in het
Openlucht-theater tegen zoo'n lagen prijs de ge-
wenschte afleiding te bieden, wanneer die gasten
door het nemen van entree's, ook als het weer
minder gunstig is, bereid zijn het risico mede te
dragen.
Nergens in het land wordt in een coo mooi
Openlucht-theater gelegenheid geboden om tegen
zoo lage entree een zoo uitnemende klucht te zien
als „Romanesk" van Rostand door de Vereenigde
leden van „Het Nieuw Schouwtooneel".
Voor 1.0.60 of 0.40 is men Dinsdag a.s.
in de gelegenheid deze voorstelling bij te wonen,
mits van zich te voren aan het V. V. V. Bureau
van een toegangsbewijs voorziet.
Zaterdags en Zondagsavonds kan men voorts
voor het luttele bedrag van 50 cent een bioscoop
voorstelling met een uitstekend programma bij
wonen.
„De V. V. V. doet hier wat", aldus een opmer
king, die wij van een der gasten opvingen.
Dit is inderdaad juist, doch blijft op den duur
slechts mogelijk wanneer de gasten in Bergen
blijk geven, dat het alleen met hun medewerking
mogelijk is, zooveel goeds voor zoo weinig geld te
bieden.
Bezoekt dus de voorstellingen in het Openlucht
theater. Wanneer gij u er op kleedt, dan valt het
verblijf aldaar, ook als het koud is, geweldig mee.
MICHEL GOBETS ZINGT.
Michel Gobets zingt Maandag 27 Juli, des
avonds 8 uur in onze Ruïne-kerk, aldus vermeldt
een advertentie in dit nummer.
Wie eenigszins het muziekleven van ons land
volgt, weet, dat men daardoor in de gelegenheid
wordt gesteld een zuivere, geschoolde tenor te
hooren, die op oratorium-gebied tot een der voor
aanstaande jongeren van ons land behoort, en
door His Masters Voice verschillende nummers op
de gramafooonplaat liet vereeuwigen.
De omstandigheid, dat men dezen kunstenaar
Maandagavond in ons Ruïne-kerkje kan hooren,
dankt men eenvoudig aan het feit, dat hij zich met
het oog op zijn studie, voor een poos in het rus
tige Bergen vestigde.
Maandag zingt hij liederen van Stradella en Cal-
dara (oude Italianen), Handel, Mendelssohn, Cesar
Frank en Schubert.
Ons kerkje moet Maandag te klein zijn. Dit zijn
wij aan dezen kunstenaar verplicht. Naast hem
zullen zich doen hooren de violist Hop en de or
ganist Kooger.
GESLAAGDE TURNDEMONSTRATIES DOOR
„BE QUICK".
V. V. V. Openlucht-Theater Bergen.
De Gymnastiekvereeniging „Be Quick" bezit in
den heer van Zoonen een uitstekenden leider.
Deze reeds ruim 25 jaar bestaande vereeniging
bloeit in Bergen. Het algemeen optreden Woens
dagavond in het Openlucht-theater verwierf ieders
bewondering. Het was een verheffend gezicht de
150 jongens en meisjes flink en fier op te zien
marcheeren. Vooral de aanblik van de kleintjes,
die zoo in volle overgave aan den leider, vol
levensblijheid hun nummertjes uitvoeren, is on
vergetelijk.
De gracieuse bewegingen van de meisjes en-
dames aan rek en brug alsmede hun rythmische
oefeningen en dansen waren een lust voor het oog.
De gramofoon is voor dergelijke oefeningen zeker
een uitkomst. Nu was het mogelijk de verschillen
de oefeningen met behulp van geluidversterkers
en gramofoonplaten in het gewenschte rhythme
weer te geven.
Met bewondering hebben wij aanschouwd de
prestaties van de jongens en heeren aan rek, brug
en ringen. Hier werd het bewijs geleverd, dat Be
Quick serieus oefent en over krachten beschikt,
die er kunnen zijn.
Een bijzondere verrassing was wel de reidans
van meisjes en dames, die zich voor deze dans als
paartjes in N.H. kleederdracht hadden gestoken.
Het publiek was hierover terecht opgetogen. Wat
deden de boeren-costuumpjes het goed en wat
klikkerden de wit geschuurde klompjes gezellig.
Het was ongetwijfeld een mooie avond, die, wel
iets te laat, half twaalf eindigde.
