CALLANTSOOG.
Zaterdag 22 Aug. 1953. No. 10.
2)-e uügxuue Hee^t plaall oncLe.\, auipiciëri u-cui de U.U.U. GaCCatitóo-ag,.
Jullcrslalfin
De Visserman,
ook de Fontein
Redactie W. LASTDRAGER, Dorpsweg 12, Tel. 282
Advertenties K. VAN ECK, Dorpsplein 4 Tel. 244
AbonnementenE. T. J. VOS, Dorpsweg 1
AdministratieK. ROGGEVEEN, Op 't Landtweg 17
R. KOELEMEIJ, Dorpspl. 34, Tel. 245
DrukFa. K. VAN LOENEN Zn.
Schagerbrug Tel. 02247-272
Abonnementen f 1,25 per seizoen.
Losse nummers 0,15
Advertenties:
tot 1000 m.m. 2.5 cent per m.m.
hierboven 2 cent per m.m.
GEVAAR^
Outsiders denken vaak, dat het jutten alleen
een avontuurlijk werk is, maar niets is
minder waar. Het kan vooral in tijden van
oorlog of er na een zeer gevaarlijke baan
zijn. Er spoelen dan explosieve stoffen van
allerlei aard aan of deze zijn op het strand
achter gebleven. Menig jutter heeft zodoende
wel eens een hachelijk moment beleefd. In
dit „Latijn" zullen we U een paar verslagen
geven.
Toen een bekende Callantsoger hoofdarbeider
eens met zijn vrouw langs het strand liep
om wat aanmaakhoutjes bij elkaar te sprok
kelen, ontplofte vlak bij hen een grote zee
mijn. De mijn n.1. had met zijn voelhorens
de pier geraakt en dit was voldoende om
haar te doen exploderen. Het echtpaar had
ïich echter meteen vlak op het strand laten
vallen en zodoende vlogen de scherven
gelukkig over hen heen.
Op een dag in de afgelopen oorlog vond
een jutter eens een pracht van een boei.
Het ding was hel gekleurd en werd door
de jutter zeker op een tientje getaxeerd.
Op de schouder ging het geval mee naar
huis, alwaar hij in het schuurtje werd neer
gezet.
Enige weken later spoelde er weer zo'n
boei aan. Onmiddellijk werd het strand af
gezet. Adriaan Vader moest met de toeter
het dorp rond. Dit betekende voor de in
woners, dat de ramen opengezet moesten
worden. De mijnopruimingsdienst had n.1.
de „boei" als zeer explosief gekenmerkt.
Dit bleek even later trouwens overduidelijk.
De ontploffing, die ze veroorzaakte was ge
weldig. Onze jutter herinnerde zich toen
opeens, dat hij ook nog ergens zo'n ding had.
Tussen wat brandhout vond hij het geval
terug. Met een zwaai zette hij het voorwerp
op zijn schouder en toen op weg naar het
Ortskommandantur. Daar zette hij hem neer
en ging zelf naar binnen om de dienst
doende officier te waarschuwen. Toen deze
naar buiten trad verkleurde hij nogal en
beval schreeuwend het ding onmiddellijk
naar het strand te brengen. De jutter haalde
zijn schouders op, nam het gevaarte weer
op zijn nek en bracht het naar het strand.
De volgende dag werd heel omzichtig het
ding tot explosie gebracht. Het gehele dorp
trilde op zijn grondvesten.
Iedere jutter stookt in de winter natuurlijk
het hout, dat hij op het strand gevonden
heeft. Zo heeft er eens iemand zijn kachel
verspeeld. In het balkje had n.1. een granaatje
gezeten. Het ontploffen er van had boven
genoemde schade tot gevolg.
In de oorlog werd eens een jutter, die zich
op het verboden strand bevond, door de
Duitsers ontdekt. Natuurlijk vluchtte de
In een van de vorige
Badbode's schreef de heer
Rotgans over de rotspartij
met het beeld, dat midden
op het [dorpsplein staat.
In dit stukje konden we
o.a. lezen, dat de naam
FONTEIN voor het ge
heel wel eens werd ge
bezigd. De schrijver had
echter nog nooit gehoord
of gezien, dat er water
uit de rots kon opspuiten.
Dank zij dit artikeltje
gingen enkele Callants-
ogers eens aan het peinzen. De één wist dit en de ander dat. Zo herinnerde de penning
meester van de V.V.V. zich, dat hij iedere maand nog een bepaald bedrag aan het Prov.
Waterleidingbedrijf betaalde voor het verbruik van water ten behoeve van de fontein.
Een ander wist zeker, dat er ergens op het plein een put geweest moest zijn, waarin
vermoedelijk de aansluiting zou zitten. Er werd een onderzoek ingesteld. De put, enigszins
met zand bedekt, werd gevonden en tot veler verrassing spoot er na een draai aan de
kraan, uit een tiental rotsspleetjes water omhoog. De naam fontein was in ere hersteld.
Callantsoger de duinen in. Deze vond het
wel vreemd dat zijn belagers hem niet
volgden. Enfin dat moesten zij weten. Hij
was al lang blij, dat hij ze kwijt was. Later
hoorde hij, dat hij door een mijnenveld was
gevlucht. Nou ja, zonder geluk vaart niemand
wel.
JAN DE JUTTER.
Over een paar weken vertrekken de
laatste gasten en zal het leven in on
dorp weer z'jn gewone gang gaan.
De Callantsogers, die zich gedurende
het seizoen bescheiden terug getrokken
hebben, nemen dan weer bezit van
hun dorp en hun strand. Het strand,
waar het dan zo stil kan zijn. Alleen
de jutters lopen elke dag en ook wel
's nachts langs de zee. Want nog altijd
neemt en geeft deze zee. Wat ze geeft
is nooit vooruit te zeggen, daarom zit
er in jutten iets verrassends. Met neven
staande foto neemt Jan de Jutter nu
afscheid van U. Gasten van Callants-
oog, bekijk deze foto van Hendrik
Kooger, een rasechte jutter, maar eens
goed. Als U komende herfst en winter
de wind door de straten van uw stad
hoort gieren, denkt U dan ook nog eens
even aan het dorpje in de duinen, zijn
gemoedelijke bevolking en zijn onvol
prezen strand. Mijne lezers tot volgend
jaar.
91 a de <Storm.
Foto H. ROTGANS.
Een jutter uit Callantsoog
keert met zijn buit huiswaarts.
