ROB
de
avAyJtwcwc
7
Hel UfeuisUuwe&iik
demGMUotU
SCHOORL'S BELANG
Drog. Fa. Fr. Posthuma - Bergen
A. (f. van det Hitst
Over Jan Hagel gesproken
„C0NC0RDIA" KOPJE MARGARINE
T. VAN DIEPEN
VOOR DE SCHOONMAAK:
RIJBEWIJS-ETUIS - Boekh. Oldenburg, Schoorl
Nu voor 95 cent.
Heelt U flanel nodig i
akken
eter
rood
Mevr. S. Keijzer
JOEL BROERE
H.H. Landbouwers!
slootkantensnijder
Voor Verhuizingen
Kinderverhaal
TANDTECHNICUS
„DE PION"
„Spoorzicht"
1 doos 300 gram Jan Hagel
1 Stereo Ontbijtkoek
<75 ct.
40 ct.
115 ct.
JAC. DAPPER
J. KAANDORP
BERGENW. KRAAKMAN
TH. HOUTENBOS
J. LOUTER N. KLEVERBAAN
SCHOORL
ZE ZIJN ER WEER
de ECHTE Zeeuwse
blauwe aardappelen
Friese klei-aardappelen
GROENTEN
Goedkope Groenienhal
ADVOCAAT
door een PERMANENT van
B.G.DOBBEN
Vanaf heden weer verkrijgbaar
het van ouds bekende
Smaakt heerlijk - Braadt prachtig
Soepel smeerbaar
P. KELDER, DUINWEG D 26. SCHOORL
BERGEN
FEUILLETON
Bakkerij Van der Schinkel
WIJ
Gedipl. Pedicure
AAN HUIS TE ONTBIEDEN
LUXE AUTO'S TE HUUR
■W>
Het was niet mogelijk om haar
weer terug te vinden en zonder
de kleine vreemdelinge, die wel
licht waardevolle inlichtingen had
kunnen verstrekken, werd de
vlucht voortgezet. Plotseling uitte
de professor, die met een scherpe
kijker het terrein verkende, een
kreet.
Daar beneden werden tekens
gegeven. Direct daalde het toe
stel en verstomd van verbazing
tuurden de vliegers omlaag. Want
in dit vreemde land, waar blijk
baar nog voorhistorische monsters
voorkwamen, stond midden in
het oerwoud, aan de oever van
vanuit dit voertuig werd [ijverig
met een helm gewuifd.
Reeds daalde de machine op
het water en haastte men zich
naar de plek, waar de auto zich
hun redders met een luid hoera
en spoedig vertelden ze wie ze
waren en wat ze in hun vreemde
voertuig in dit onherbergzame
oord uitvoerden.
een rivier, een moderne tank. En bevond. Drie mannen begroetten
Wrijfwas gemaakt met echte terpentijn,
in bussen van 82 - 155 - 290 cent.
Ammonia
Zoutzuur
Lysol
Naftalineschubben
Naftalinekogels
Motzakken
Reukblokken voor de W.C.
Chloor
Brandspiritus
Tip-Top waterverf
Boenders, kwastjes, dweilen enz.
Binnenkort wordt een ledenvergadering gehouden.
Zij die als lid wensen toe te treden, kunnen zich opgeven
bij S. GUTKER, Camperduin, JOH. KRILLER, Aagtdorp
en K. P. ZUURBIER, Schoorl.
Breelaan 5, Bergen, tegenover 't station
KUNSTGEBITTEN
Overzettingen
Reparaties
in Staal - Rubber en Plastic
Alles eigen handwerk uit eigen labora
torium, dus particulierwerk voor zieken-
fondsprijs.
Overzettingen in 1 dag gereed, reparaties
nS afspraak in 4 uur gereed.
Inlichtingen gratis de gehele dag.
schaakt iedere Donderdag om 8 uur in
en ook hebben wij puike
die wij verkopen voor 6'/2 cent
per kg., bij afname van 25 kg.
Voorts hebben wij alle soorten
en goedkope Spinazie, Andijvie,
Veldsla enz.
Als reclame
4 pond appelen voor f 1.-
Alléén in de
Dorpsstr. 86, Tel. 2069, Bergen.
Waar ze van die heerlijke
verkopen voor f 2,50 per fles,
grote flessen f 3,50
Gedipl. Dome s - en Herenkopper
D0RP5TR.2I BERGEN TEL 2266
Wij hebben bleu wolflanel, zeer geschikt voor nachthemden.
Zojuist ontvangenpracht kwaliteit dames- en herenondergoed
van Jansen 6 Tilanus. Verder prachtsortering in onderjurken,
kousen, sokken, sportkousen, machinezij, borduurwol en -zij,
knopen enz.
Stationsstraat 5
Roman van een menselijke vergissing
9.
door HENK VAN HEESWIJK
Die morgen na zijn terugkeer uit Frankrijk was er door het echt
paar met geen woord meer gesproken over de scène van de
vorige avond. Alsof er niets gebeurd was, waren ze beiden aan
het ontbijt gaan zitten en daarna was elk weer zijn eigen weg
gegaan. Kees had een overall aangetrokken en was aan het werk
gegaan aan zijn wagentje. Jo was gaan tennissen; het weer was
nog tamelijk gunstig en daarvan wilde ze profiteren.
Des avonds, toen de wagen weer gereed was, had zij gevraagd
of het hem ernst was om weer enige tijd op reis te gaan en op
het bevestigend antwoord was ze naar boven gegaan en was ze
een uurtje later terug gekomen met twee koffers met kleren.
„Stuur ze terug als ze vuil zijn en geef dan je adres, dan kan ik
voor schoon wasgoed zorgen.'' Dat was alles, wat ze gezegd
had.
Kees had z'n wagen weer in elkaar gezet en was vertrokken.
De volgende morgen vroeg was hij vertrokken. In zijn eentje
had hij zitten ontbijten en op de tafel had hij een kort briefje
achtergelaten, waarin hij haar groette en zeide, dat hij nog wel
zou schrijven.
Nu zwierf hij met zijn wagentje weer door Frankrijk en kruiste
het van Noord tot Zuid door, onbewust van hetgeen er thuis
gebeurde. Want in die weken gebeurde het, dat zijn vrouw be
zoek kreeg van een oude kennis, iemand, die ze reeds helemaal
vergeten scheen.
In Amstelveen woonde een jongeman, die eens verloofd ge
weest was met Jo Bergsma. Aanvankelijk had hij zich niet al te
veel van de verbreking dezer verloving aangetrokken. Wat had
je aan een meisje, als je toch geen geld had! En het was wel eens
aardig om weer een poosje vrijgezel te zijn.
Maar zonder werk zijn, dat wil zeggen: zonder geld en geen
meisje te hebben, die je op haar eigen kosten van tijd tot djd
eens meeneemt naar een mooie film, is niet zo plezierig. Wim
begon in te z ien, dat hij eigenlijk onredelijk was geweest en
dat hij in de eerste plaats er voor moest zorgen werk te vinden.
Dat was er genoeg en toen hij dan ook actief begon te sollici
teren, duurde het niet zo heel lang, of hij stond weer in een
helderwitte jas achter de toonbank, woog ponden suiker en
onsjes kaas en fietste vrolijk fluitend met een mand vol bood
schappen door de Amsterdamse straten. Toen hij de eerste
Zaterdag met een behoorlijk loon thuis kwam, schoof vader
Van Laar twee rijksdaalders terug met de woorden: „Wie flink
werkt en goed verdient, moet ook een paar centen in zijn
portemonnaie hebben."
Die avond wilde hij zijn vroegere verloofde opzoeken, maar
hij wachtte nog een week. Dan zou hij een tientje hebben en
dan konden ze samen gezellig een dag uitgaan. Ook deze week
ging spoedig voorbij en Wim stapte, netjes opgeknapt, Zondags
morgens naar het adres van Jo Bergsma. Daar hoorde hij tot
zijn grote verwondering, dat zijn meisje al zes weken tevoren
plotseling met haar bezittingen was vertrokken. Waarheen? Ja,
dat wist men niet.
Wim stond een beetje raar te kijken, toen hij dat hoorde,
maar hij haalde zijn schouders op en vermaakte zich die dag in
zijn eentje zo goed en zo kwaad als het ging. Aanvankelijk trok
hij er zich niet veel van aan. Geen handvol, maar een land vol,
was z'n devies en in Amstelveen waren er nog meisjes genoeg.
Toch kon hij de kleine Jo niet vergeten. Telkens betrapte
hij er zichzelf op, dat hij aan haar dacht. Wel probeerde hij
elke gedachte aan haar te verdringen, maar steeds opnieuw zag
hij haar beeld weer voor zich. Het werd een obcessie. Na een
paar weken kon hij het niet langer uithouden, want hij was tot
de slotsom gekomen, dat hij nog echt van de kleine Jo hield.
Maar hoe kwam hij haar adres te weten?
Hij informeerde op het gemeentehuis van Nieuwer Amstel.
Het duurde een paar dagen, maar toen kreeg hij te horen, dat
Jo Bergsma vertrokken was naar Aerdenhout. Dat gaf ten
minste enig houvast.
Op een van zijn vrije Woensdagmiddagen stapte hij, netjes
aangekleed, op z'n fiets en peddelde de Meer dóór naar Haarlem
en zo naar Aerdenhout. Het duurde wel even, voordat hij de
laan gevonden had, waar Jo, volgens de gegevens van het
Nieuwer-Amstelse gemeentehuis, moest wonen. Hij kwam ten
slotte terecht voor een aardige kleine villa. Maar de luiken
er voor waren gesloten en niets wees er op, dat hier levende
menselijke wezens woonden. Hij zette zijn fiets tegen het hek
en liep over het grintpad naar de voordeur. Daar zag hij voor het
raampje een klein, door de zon vergeeld kaartje, waarop te lezen
stond: „Voor onbepaalde tijd afwezig". Z'n reis was dus vergeefs
geweest.
Toen hij weer terug fietste naar Amstelveen, kwam hij tot de
overtuiging, dat zijn meisje want zo noemde hij de kleine Jo
nog steeds in gedachten daar werk had gevonden als typiste,
particulier secretaresse of iets dergelijks. Ongetwijfeld had ze het
daar goed. Ze was immers niet tevreden over haar baan in dat
advertentiebureau? Natuurlijk, die had ze opgezegd en wellicht
was ze nu met de familie mee naar een of ander vacantieverblijf.
Hij besloot er over een poosje nog eens heen te gaan.
Een paar weken later fietste hij opnieuw naar het villa'tje in
Aerdenhout, maar nog steeds waren de luiken gesloten en
was het kaartje voor het raam nog zichtbaar.
Opnieuw probeerde Wim zijn vroegere verloofde uit zijn leven
te bannen, doch het ging hem slecht af. Zij was hem vast ver
geten, anders had ze hem wel eens geschreven, al was het maar
een kaartje. Misschien wilde ze wel niets meer met hem te doen
hebben. Hij was het toch immers, die z'n verloving had ver
broken. Nu kreeg hij spijt van z'n ondoordachte stap.
De zomer verdween en de herfst kwam met mooie dagen. Wim
deed automatisch zijn werk, doch moest steeds weer aan zijn
meisje denken. Toch ging hij niet voor een derde maal naar
Aerdenhout.
Wanneer het verlangen daartoe opkwam, dwong hij zichzelf
niet meer aan haar te denken, doch innerlijk leed hij. Zijn drukke
werkkring was een welkome afleiding; alleen de Zondagen en de
vrije Woensdagmiddagen waren leeg en vreugdeloos. Hij ging
niet meer uit, maar spaarde al zijn geld, dat hij overhield op, tot
grote verwondering van vader en moeder Van Laar, die zoiets
van hun zoon niet gewend waren.
Tochhet verlangen werd hem te machtig en de maand
October was bijna verstreken, toen Wim voor de derde maal
op de fiets stapte en naar Aerdenhout reed. Ditmaal waren er
geen luiken voor de ramen en hij zag een tuinman aan het werk,
dus de familie was teruggekeerd. Allicht zou hij thans meer over
Jo te weten komen. Zijn hart bonsde in zijn keel! Hier woonde
ze dus!
Hij zette zijn fiets tegen het hek en liep het pad op naar de
voordeur. Hij kon niet nalaten een blik door de geopende glas
gordijnen in de vertrekken te werpen. Drommels, wat een mooi
huis en daarin woonde zij nu. Geen wonder, dat ze niets meer
van zich het horen. Ze had het hier natuurlijk best.
Plotseling bleef hij stilstaan; zijn mond opende zich, hij wilde
roepen, doch hij wist zich te bedwingen. Hij wilde z'n meisje
niet in moeilijkheden brengen. Maar daar zat ze immers, achter
in die grote voorkamer, een boek te lezen! Dat was ze en wat
zag ze er prachtig uit in die lange japon! Even bekroop hem
de lust naar het raam te gaan en daar aan te tikken, doch dat
hoorde natuurlijk niet. Wat zouden de bewoners van de villa
er wel van zeggen!
Evenwel, hij kon zich niet langer bedwingen en resoluut stapte
hij naar de voordeur en belde aan.
Het wachten leek hem een eeuwigheid te duren, maar eindelijk
kwam er een aardig meisje naar voren, die het raampje opende
en vroeg, wat mijnheer wenste.
„Ik ehstotterde hij verlegen, „wilde graag Jo, ik bedoel:
juffrouw Bergsma even spreken, als dat kan."
Het meisje keek hem verwonderd aan. „Juffrouw Bergsma?"
vroeg ze. „Die woont hier niet. Bent U niet verkeerd?"
„O nee," verzekerde hij haastig; „ik weet zeker, dat ik hier
moet zijn."
„Maar hier woont toch geen juffrouw Bergsma," antwoordde
het dienstertje koeltjes.
Wim stond even bedremmeld te kijken. Zou ze soms een
andere naam opgegeven hebben? overlegde hij bij zichzelf. Maar
hij was hier nu eenmaal en hij moest haar spreken.
„Ik bedoel die dame," verduidelijkte hij, „die daareh
in de voorkamer zit te lezen. Wilt U zeggen, dat Wim van
Laar uit Amstelveen er is? Ze kent me wel."
Het meisje was besluiteloos, haalde ten slotte de schouders
op en zei: „Wacht LI dan maar even binnen.'
Ze opende de voordeur en liet Wim in de heldere gang. Toen
liep ze naar achteren."Wim hoorde de stem van het meisje. Even
later werd de haldeur weer geopend en stond hij recht tegen
over zijn vroegere verloofde.
Een ogenblik was er diepe stilte. Beiden stonden sprakeloos.
De kleur uit Jo's gezicht verdween bij dit weerzien, maar ten
slotte wist ze zich te bedwingen en kwam met uitgestrekte hand
op de jonge man toe. „Dag Wim," zei ze, rustig en beheerst,
„hoe gaat het?"
Hij drukte zwijgend haar hand en vroeg: „Kan ik je even
onder vier ogen spreken?"
„Maar natuurlijk," antwoordde ze, gedwongen lachend, „ga
maar even mee naar de voorkamer."
Als ni een droom volgde Wim haar naar de kamer en daar
nam hij plaats, tegenover haar in een klein stoeltje. Ze klapte
het boek, waarin ze had zitten lezen, dicht en keek hem lachend
aan. „Wil je thee hebben?" vroeg ze vriendelijk.
„Nou," antwoordde hij, hoewel nog steeds niet geheel van zijn
verbazing bekomen, „dat sla ik niet af."
Jo drukte op een schel en even later kwam het meisje, dat
hem had binnengelaten, naar binnen.
„Heb je al thee, Antje?" vroeg ze aan het jonge ding, dat
beleefd stond te wachten.
„Jawel, mevrouw."
„Breng ons dan een kopje, wil je?"
„Zeker, mevrouw." En weg was ze weer.
Opnieuw keek Wim verbaasd. Die griet noemde zijn Jo me
vrouw en zo heette je immers als je getrouwd bent? Er kwam een
vreemd gevoel over hem; zou hij z'n meisje voor goed verloren
hebben? Hij wilde spreken, doch ze was hem voor. „Wacht
even, tot de thee er is, dan kunnen we rustig samen praten."
Even later werd de thee binnengebracht en toen het meisje
de deur achter zich gesloten had, sprong de jongen op, liep
naar Jo toe en zei hees: „Ze noemde je mevrouw; je wilt me
toch niet wijsmaken, dat jehierwoont en dat je
eh getrouwd bent?"
„Ik wil je niets wijsmaken, Wim," antwoordde ze rustig, „maar
het is inderdaad zo: ik ben getrouwd, al meer dan vijf maanden,
en ik heet mevrouw Blokker,"
De jongen kromp in elkaar, toen ze dit zo kalm vertelde. Dat
betekende immers voor hem, dat z'n kleine Jo voor goed voor
hem verloren was. Ze was nu de vrouw van een ander en hem
had ze vergeten. Daarom was ze natuurlijk zo plotseling ver
dwenen. Daarom had ze hem nooit meer geschreven. En dat ver
telde ze hem zo maar, alsof het de gewoonste zaak van de
(wereld was!
Jo kreeg medelijden met de jongen. „Dat moet je niet zo
tragisch opvatten, Wim," vervolgde ze, nog even kalm.
„Tragisch?" stoof hij op. „Dat is helemaal niet tragisch, dat
is gemeen! Ben je dan vergeten, dat wij verloofd zijn geweest?"
Nog steeds bleef ze rustig. „Neen," sprak ze, dat ben ik niet
vergeten, want anders had ik je niet in mijn huis gehaald. Ik
beschouw je als een goede, oude vriend, maar dat neemt niet
weg, dat het feit er nu eenmaal is: ik ben getrouwd."
„Het is wat moois!" brieste hij. „Jaren zijn we, als kinderen
al, vrienden geweest. Later, toen we groter werden, bleven we
met elkander omgaan en ten slotte hebben we ons verloofd. Een
verloving is reeds een belofte tot een huwelijk. Of weet jij dat
soms niet?"
„Jawel. Maar je schijnt te vergeten, dat niet ik het was, die
onze verloving verbrak. En toen had ik alle recht om mijn eigen
weg te gaan."
„En om mij te vergeten. Erg diep zal je liefde voor mij dan
ook wel niet geweest zijn."
„Wim, dat weet jij wel beter," zei ze zacht, onaangenaam
getroffen door dit verwijt. „Je weet zelf wel, dat ik oprecht en
veel van je gehouden heb
„En of je nu al getrouwd bent met een ander, toch houd je
nog van me!
(Wordt vervolgd).
B
Speciaal ingericht voor de beschuit
bakkerij. Deze mag bij U in huis niet
ontbreken. Steeds vers gebakken
Broekbeeklaan 23, Bergen
LEO PLAS
Spoorstraat 27 Alkmaar
koopt nog steeds oude
KOPERWERKEN tegen
de hoogste prijs.
KERKELAAN 17 BERGEN
VERZORGT UW
BOEKHOUDING
VERMOGENSBEHEER
BELASTINGZAKEN
zonder chauffeur
per uur, per dag of per week
Adres: Zuidlaan 23, BERGEN
Telef. 2526
In- en verkoop van gebruikte auto's
Bezoekt de
met de Hoge-Patent
op 9 MAART a.s,, om 1.30 uur,
op het terrein van de heer A. Rens,
Kanaaldijk E 10 te Schoorl.
Verdere inlichtingen bij
Smederij K. WIEDIJK, Groet
PLOMPER BERGEN
