4 dagen Duitsland
Slagerij
L C. BISKANTER
Grote afslag Spek
Van beproeving tol ye
Garage Johannes - 't Zand
kdfg-t tyij. <j,asbe*t?
prima ledikanten
en kapok bedstellen
Verkooplokaal „DE BOOM"
Vet Spek
Mager Spek
Saucijzen
f 0,74
f 1,40
f 1,65
per
2 kg
f 1,55
f 0,90
f 0,90
per 100 gram
f 0,55
f 0,70
Procureurspek
f 0,65
Gevuld Ontbijtspek
f 0,40
Gekookt Ontbijtspek
f 0,40
Ontbijtspek
f 0,35
f 0,45
f 0,30
f 0,45
f 0,60
f 0,45
f 0,25
f 0,25
Boterhamworst
f 0,35
f 0,35
f 0,20
f 0,20
f 0,32
Tongenworst
f 0,30
f 0.45
f 0,50
Rauwe Rookworst
f 0,32
f 0,35
Gebr. Rosbief
f 0,60
Gebr. Varkensfricandeau
f 0,65
Gebr. Rollade
f 0,45
Rookvlees
f 0,70
Paarden Rookvlees
f 0,60
f 0,70
door MARCELLE
Ze deed het boven op haar eigen kamer. Ze had nog nooit een
sollicitatiebrief geschreven, maar ze wilde toch niet aan Nina
vragen, hoe je dat deed. Het moest helemaal uit haar zelf ko
men, vond ze. Ze schreef: „Geachte mevrouw. Als u denkt,
dat u me nodig hebt, wil ik graag bij u komen, om voor het
jongetje te zorgen. Ik zal natuurlijk eerst kennis met u komen
maken, zodat u kunt zien of u denkt, dat ik er geschikt voor
ben. Ik heb einddiploma gymnasium, maar ik voel meer voor
het huishouden en zo. Als u mij aanneemt, beloof ik u, dat ik
erg mijn best zal doen, om het voor u allemaal prettig te maken
Ik ben 21 jaar en nog niet eerder in betrekking geweest. Maar
ik wil het erg graag. In afwachting van uw bericht, met vriende
lijke groeten, Clary Heidema."
Toen er na twee dagen nog geen bericht was, had ze de hoop
al opgegeven. Natuurlijk was het een bespottelijk kinderachtig
briefje geweest, waar geen mens op in kon gaan. Ze had er
niet eens aan gedacht, dat èr natuurlijk getuigschriften ver
langd werden. En waar moest zij die vandaan halen? Waar
zou ze ooit terrecht komen zonder ervaring en zonder refe
renties. Nee een baan zoeken en vinden was toch nog niet zo
eenvoudig als ze gedacht had. Maar de derde dag was er een
brief. Hij was door de dokter zelf geschreven en ze werd er
in uitgenodigd, om zo spoedig mogelijk te komen kennismaken
Er werd zelfs al gevraagd, of het haar mogelijk zou zijn, de
eerste van de volgende maand in dienst te treden.
De eerste van de volgende maand was over tien dagen. De
gedachten tuimelden over elkaar heen in haar hoofd. Er zou
den nog wel honderd dingen tegelijk te doen zijn. Ze zou nog
voor zoveel moeten zorgen eer ze uit huis ging. Ze rende met
de brief naar boven, waar Nina op de slaapkamer bezig was.
,,Ik ga erheen." riep ze. ,,Ik heb antwoord van die dokter, je
weet wel, van die advertentie. Ze nemen me beslist, o Nina
wat zal ik aandoen, als ik me ga presenteren?.
Nina was er dadelijk helemaal in. Samen spelden ze de brief
nog eens van het begin tot het einde. ,,Ik zou er maar dadelijk
morgen heen gaan, om kennis te maken," stelde Nina voor
„De eerste is toch al gauw genoeg en dan hebben we ten
minste tijd, om alles op ons gemak voor je klaar te maken, als
je eenmaal weet, dat je aangenomen bent."
Nina had nog gevraagd of ze mee zou gaan, maar dat wilde
Clary beslist niet. Ze moest dit helemaal zelf opknappen. En
toch, toen ze eenmaal voor het huis in Bussum stond en op de
bel gedrukt had, wilde ze maar, dat Nina erbij was. Ze had
net een gevoel of ze bij de tandarts op de stoep stond. Er deed
een dienstmeisje open, dat haar heel even aan Tonia deed den
ken en dat stelde haar weer een beetje gerust.
„Ik ben Clary Heidema." zei ze. „Ik kom op die advertentie
voor een kinderverzorgster. Zou ik nu ontvangen kunnen wor
den? Ik had misschien beter eerst op kunnen bellen, maar daar
heb ik niet aan gedacht."
„Het komt heel gelegen," zei het meisje, dat er blijkbaar op af
gericht was, om iedereen, die aan de deur kwam, beleefd te
woord te staan. „Mevrouw slaapt nog niet en dokter is nog thuis
Wilt u maar binnenkomen?" Clary werd in een wachtkamer ge
laten, waar het flauwtjes naar ontsmettende, middelen rook. Ze
zat nog maar net en wilde juist wat in de tijdschriften, die op
tafel lagen, gaan bladeren, toen de deur al open ging om een
lange, slanke man met grijzende slapen binnen te laten.
„Wat een prettig gezicht," dacht Clary. „Maar wat kijkt hi
treurig. Ja, echt treurig ziet hij eruit." Ze voelde haar hand ste
vig gedrukt en hoorde een vriendelijke stem zeggen: „Dag juf
frouw Heidema. Prettig, dat u al zo gauw gekomen bent. Wilt
u met me mee gaan, om kennis met mijn vrouw te maken? En
dan kunt u Paultje ook zien."
Mevrouw lag in de serre op een rustbank. Ze was het mooi
ste wezen, dat Clary ooit gezien had. Ze had het gezicht van een
engel met glanzend goudkleurig haar, dat in losse krullen op het
kussen lag en ogen, die zo blauw waren als de zee op een stra
lende zomermorgen. Ze had een huid, die de tint had van een
bleek-rose schelp. Haar handen waren teer en door-schijnend en
haar stem was zo zacht en slepend, dat Clary soms moeite had,
haar te verstaan. Maar in de blik van haar ogen lag dezelfde
droevige uitdrukking, die Clary bij de dokter opgemerkt had. Je
voelde de behoefte in je opkomen, deze mensen eens flink aan
het lachen te maken en hen eens echt blij te zien. Waarschijn
lijk zouden ze haar toch wel echt nodig hebben. Al was het al
leen maar, om wat vrolijkheid in huis te brengen.
Er werd helemaal niet naar getuigschiften gevraagd. Eigenlijk
werd er nergens naar gevraagd, behalve of ze werkelijk de eerste
zou kunnen komen. Toen ze hen op dit punt gerustgesteld had,
werd Paultje binnen gebracht. Het kereltje veroverde op slag
Clary's hart met zijn onbevangen gebabbel en de argeloze uit
drukking van zijn klein, hartvormig gezichtje. Ja, ze wilde hier
graag komen werken, dat stond vast. Ze wist ook zeker, dat ze
van deze mensen zou houden. Als ze nu ook maar van haar wil
den houden. Ze ging zich nuttig maken in het leven. Dat was
een heerlijke gedachte. Nu zou ze zich niet meer waardeloos
hoeven te voelen. „Wil je Clary haar kamer nog even laten
zien?" vroeg mevrouw met haarzachte, matte stem. De dokter
ging haar voor naar boven. Het was een ruime, lichte en aardig
gemeubileerde kamer op de 2e verdieping. En hij had een prach
tig uitzicht op het achter het huis gelegen park.
„Zou je je hier thuis kunnen voelen?" vroeg hij.
„Ik voel me nü al thuis," riep ze spontaan.
„Dan hopen we, dat je heel lang bij ons zult blijven," zei hij
hartelijk.
Hoofdstuk V.
Het afscheid van thuis was toch niet zo gemakkelijk geweest
als Clary gedacht had. Terwijl ze in de trein naar haar nieuwe
woonplaats reed, had ze te kampen met een vreemd gevoel van
verlatenheid en hulpeloosheid. „Ik lijk op de bomen, die hun
blaren verloren hebben." dacht ze. „Ik heb ook al het oude los
gelaten. En ik weet nog niet, wat voor nieuwe knoppen eraan
zullen komen."
Ze begreep niet helemaal, wat ze hiermee tegen zichzelf zeg
gen wilde. Maar de gedachte was troostend, want er kwamen
immers altijd nieuwe knoppen aan de bomen, hoe kaal ze ook
waren.
„Mevrouw rust nu. Paultje ligt ook in bed en dokter is uit,"
zei het dienstmeisje, dat op Tonia leek. „U kunt gerust een poosje
boven blijven, om uw spullen uit te pakken. Ik breng u wel een
kopje thee op uw kamer." Ze zat boven op haar bed en vocht
met een gevoel van onwennigheid, toen het meisje haar de thee
kwam brengen. „Ik heet Dien," zei ze „Zegt u maar Dien hoor.
Ik heb mijn kopje ook maar meegebracht. Dan drinken wij het
samen op en kunnen een beetje praten." Het praten kwam hoofd
zakelijk van Dien's kant.
„Als we alleen zijn, kan ik je zeker wel bij de naam noemen,
hè." begon ze vertrouwelijk. „Mevrouw wil dat anders niet.
Dan moet het altijd „juffrouw" zijn, zie je. Maar wat heb je daar
aan, we zijn toch zowat even oud. Als het nou zon ouwe taart
is als de vorige. Zeg, weet je, dat je al de vierde bent in zeven
maanden? Ik ben hier nou zeven maanden en ik hou het nog wel
een poosje uit. Ik spaar om te trouwen en ze betalen hier goed.
Verder lap ik het aan mijn laars. Ik doe mijn werk en heb met
de kuren van mevrouw niets te maken. Maar voor jullie is dat
wat anders
„Hoe bedoel je, de vierde in zeven maanden?" onderbrak Clary
de woordenstroom. Nou de vierde juffrouw. Ze smeren hem al
lemaal na twee maanden. De laatste, die ouwe, zelfs na een
maand. Die liet er gewoon een hele maand salaris voor schieten."
„Maar waarom dan?" vroeg Clary met een beklemd gevoel in
haar maag. „Het zijn toch aardige mensen."
„Aardig o ja. Dokter tenminste. Maar als mevrouw het op
haar heupen heeft, berg je dan maar. En dat kleine jong kan ook
behoorlijk lastig zijn. Zeg weet je, dat ze zijn tweede vrouw is? Bovendien was hij een neef van mevrouw en zo kwam het, dat
Ze is wel 20 jaar jonger dan dokter. De eerste is doodhij vaak bij hen wat huiselijkheid kwam zoeken. Dokter moe-
Net als thuis. Net als bij vader en Nina, flitste het door Clary digde deze bezoeken erg aan, omdat hij zijn vrouw, die nergens
heen. Ja, en al heel gauw na het huwelijk is ze zo geworden, dat heen kon gaan, graag zoveel mogelijk afleiding bezorgde'. In
ze altijd liggen moet. Dat weet ik van de melkboer." „Wat een vertrouwelijk ogenblik had hij zich eens tegen Clary laten
scheelt mevrouw, eigenlijk?" vroeg Clary. „Weet ik't. Een ver- ontvallen: „Ik ben bang, dat ik te oud voor haar ben."
lamming zeggen ze. Maar als je het mij vraagt, is het alleen En Clary had vlug geantwoord: „O nee dokter Mijn vader
maar aanstellerij. Dat mens wil gewoon interessant doen. Dokter is nog ouder dan u En Nina> mijn tweede mQeder ook
moest haar eens flink over de knie nemen. Moet je eens oplet- pas 29. En ze zijn zó gelukkig samen. Ze zijn net zo dol op el-
ten, hoe gauw ze dan weer zou kunnen lopen. Maar kom ik ga kaar als mevrouw en u." Hij had zachtjes gezucht, maar de
eens naar beneden. Je hebt nog een half uur eer Paultje uit bed schaduwen gleden toch even van zijn gezicht weg Je bent een
moet. En daarna ga je maar gauw je opwachting maken bij lieverd", zei hij. „En je zult wel gelijk hebben
Madame Ze ligt vast al met Smart op je te wachten." j A. t -
Natuurlijk moest je je niets van de kletspraatjes van een dienst- j a Wfs eL 1 u„°? erg 1met, 9ast> die
meisje aantrekken. Het was walgelijk van zo'n kind, om meteen WH JT u' Ch»s.Terbrink Hg was jong
de doopceel van het huis te lichten. Het betekende, dat ze dom I P9ewe e s eer me 21C mee, die ze hier zo
en onbeschaafd was. Maar toch... Hè nee, niet meer aan denken, had eV»aarv°°r dusver zelf alleen had
Had dat wicht haar mond maar gehouden. Ze had haar toch niets I krprrp.n Zpv?^n'T i°u-Za onc^fe^00|:
gevraagd. Ze wilde hier onbevooroordeeld beginnen. Ze wilde *3? ijf Terbrlnk^ad daarbi, de vrijmoedigheid, die
alleen maar afgaan op de prettige indruk, die ze de eerste keer I f nnvprhirlrlpliiti man^VrOUW °P ui el9®n Xr!en'en
gekregen had. Maar kon dat nu nog wel? Was er niet al een u„an„n uarr 7ni Di Tr" A& a tri' 3S Z1) i "°P
klein druppeltje vergif gevallen, dat ergens in haar doorvrat? P - en e noem e. et een enkel grapje of
Langzaam begon Clary haar laiffer uit te pakkem Ze voelde breken. W°°rd »en om de geladen sfeer
te
zich teneergeslagen, moe en een beetje anqstiq. Om vier uur nam i r'io^r i,™ *-n L
o u- '4. u j c i i i j i. i I ^>lary kon soms stilletjes naar het qezicht van de ionae dokter
ze Paultje uit bed. En zo als ze het warme kinderlichaampje in I 7 n l,- ij j y ii V y
1 11 1 1 1 1 1 J 1 I bitten kijken. Ze hield erq van dat qezicht, omdat het zo aoed
haar armen had en het nog slaperige kopie tegen haar hals voel-I OT__n ___0 1 1 y u u y.
de, klaarde ze helemaal op. Het was zon heerlijk kereltje. Hij Wi H U T °Ch ernStlge'
zou haar zeker nodig hebben, ook al zou hij wel eens lastig zijn ^nnen óm „Th™t Warm ,en pretP9 ,van
En tenslotte was ze toch hier gekomen, om hem te verzorgen. OeZfnZ 1 h 17" 'f* °m ?T hT te denken'
\x/n, 1 i i t rAi.1 i. i if I mensen zeiden hier wel, dat ze haar niet konden missen en
Wat ging al het andere haar aan. Dat lag tenslotte met op haar 7C> w__ ,1 1 T M
terrein. Clary zou spoedig genoeg merken, dat het wel op haar haddcn_ Maar hen te laten lachern dat** lukte haar" toch^nóg
terrein lag. Er was een kmderverzorgster gevraagd, maar ze niet vaak En dat kon Chds Terbrink wel no9
kwam tot de ontdekking, dat hiermee bedoeld was: huishoudster, I
ziekenverpleegster, verstelnaaister en kinderverzorgster tegelijk. I aar nlet altijd. Op een dag. dat mevrouw weer eens
Het kwam niet ineens, dat niet. Maar elke dag werd er bijna I jeL m°elhjk was geweest, gebeurde er aan tafel iets vervelends,
onmerkbaar iets aan haar taak toegevoegd. En toch vond Clary I a' Ze,..f c*°'c'er 1 erbrink niet kon redden. De ruzie begon
geen reden zich te beklagen of ongelukkig te voelen. Dit was I na'uu^1) weer om Paultje. Het kind wilde van tafel opstaan
immers precies, waarnaar ze verlangd had: dat er mensen waren, I Xoor 5 aaaeren klaar waren. Dokter vónd dat niet goed en
die haar nodig hadden. Nu hier hadden ze haar nodig. Mevrouw I prikkelde mevrouw juist, om hem zijn zin te geven. Ze
droeg haar steeds meer werkjes op, maar ze deed het op zon snaul^"e haar man verschrikkelijk af en vroeg, waar hij zich
hulpeloze, lieve manier, dat je het gevoel kreeg, dat jij op de mee em° e- „Je hebt immers nooit tijd vopr het kind ver-
hele wereld, juist de enige persoon was, die dit voor haar doen I Wee'. ze (jm scherP- -Jij hebt alleen maar interesse voor je
kon. En omdat ze zo hulpbehoevend was, voelde je je boven- I Pa mnten. aat dus de opvoeding van Paultje maar aan mij
dien nog gevleid, dat je het voor haar doen mocht. I OVL1-
„Nou aan jou heeft ze een goeie. Jij laat je maar uitbuiten. I Dokter zei, zoals gewoonlijk, niets terug, maar hij zag er
Zo gek waren die anderen niet," smaalde Dien eens. Maar zo I m^ens weer heel moe en verdrietig uit. Clary vond het uiterst
voelde Clary het niet. Wel moest ze toegeven, dat mevrouw te- I pijnlijk en ze dorst nauwelijks naar Chris Terbrink te kijken,
gen de andere huisgenoten, zelfs tegen haar man, dikwijls nuk- I °mdat die natuurlijk ook niet wist, hoe zich te houden. Toen
kig was, maar Clary kon geen kwaad bij haar doen en als ze I doktw mevrouw naar de slaapkamer hielp, was er alweer een
haar iets vroeg, was het eerder of ze om een gunst bedelde. I be^e sc<ine. Ze hoorden haar snikken en de verwijten waren
Die afhankelijkheid van haar maakte, dat Clary wel alles voor I nie' van iucht. Dokter kwam niet terug. Hij liep de trap op
mevrouw had willen doen, om tenminste maar even die droevige I naar z')n kamer boven. „Kan jij haar niet beter maken?" riep
blik in haar ogen voor een dankbaar lachje te zien plaats- I '--'ary opeens wanhopig en wist op hetzelfde ogenblik niet,
maken. Als ze aan haar laatste maanden thuis dacht, waarin I waar ze de moed vandaan haalde. Dokter Terbrink keek haar
ze haar tijd met nietsdoen had verprutst en zich dan realiseerde, I me' een vreemde, peinzende blik aan.
wat ze hier presteerde, moest ze er wel eens stilletjes om lachen. „Niemand kan haar beter maken", zei hij ernstig. „Dat zou
De indeling van haar dagen was n,u zó: Half zeven opstaan. I alleen iemand kunnen, die zoveel invloed op haar heeft, dat ze
Zichzelf en daarna Paultje aankleden. Ontbijt voor het kind en zich daar helemaal aan zou willen geven. En die iemand'bestaat
dokter verzorgen. Mevrouw, die gelijkvloers sliep, van thee en I niet. Het bleef een hele tijd stil in de kamer. Clary had het
geroosterd brood op bed voorzien. Paultje aan het spelen zetten. I gevoel of ze haar adem in moest houden, omdat het ogenblik
Mevrouw wassen, kappen en aankleden. Na zijn ochtendspreek- aangebroken scheen te zijn, waarop de sluier, die het geheim
uur droeg dokter haar naar de rustbank in de serre. Huishoud-1 voor haar verborg, opgetild zou worden. De meest zonderlinge
boekjes invullen en Dien instructies geven. Met Paultje wan- I gewaarwording, die ze ooit beleefd had, overviel haar. Toen
delen. Met mevrouw een kopje koffie drinken en haar wat uit ze het even waagde, haar ogen naar hem op te slaan, zag ze zijn
de krant vertellen of naar haar verhalen, die meestal klachten blik, nog altijd met die rustige, peinzende blik, op zich ge-
waren, luisteren. Voor de koffietafel zorgen. Paultje naar boven vestigd. „Ik vraag me af, wat jouw aanwezigheid voor die twee
brengen voor zijn middagslaapje. Dat zou dan Clary's vrije tijd mensen kan beteicenen", zei hij. Ze kon haar blik niet van zijn
moeten zijn, omdat mevrouw dan ook heette te rusten. Maar I ogen losmaken. Ze voelde zich onbeschrijflijk verward, „ik
vaak was zij te nerveus en wilde, dat Clary haar kwam voor- I wou eens met je praten, Clarv", ging hij voort. „Ik heb eigen-
lezen. I lijk allang op deze gelegenheio gewacht. ^Ve weten allebei, dat
Verder waren er de hele dag door kleine huishoudelijke hier iets mis gaat in huis en we zouden dat willen verhelpen,
werkjes, die gewoonlijk door de huisvrouw zelf verricht wor-I Want we voelen allebei voor die twee mensen. Dat is toch zo,
den. En steeds was er iets voor mevrouw te halen of te be- I hè Clary?"
redderen wat zij zelf niet doen kon. O ja", stamelde ze. „Als ik maar wist, hóé ik hen helpen
s Avonds als Paatje naar bed was, verzorgde Clary het ver- konWat scheelt mevrouw toch? En waarom kan niemand
stelwerk van het hele gezin. Tijd om voor zichzelf wat te lezen haar beter maken?" „Omdat ze niet ziek is Clary Ze is even
of zo was er vrijwel nooit en de tijd voor haar brieven naar huis gezond en kan even goed lopen als jij en ik. Ze verbééldt zich
nam zij gewoonlijk van haar nachtrust af. Maar nog nooit had alleen maar, dat ze het niet kan. Ze lijdt aan een waandenk-
zij in die brieven ook maar over iets geklaagd. Ze kon het aan. I beeld. Hij wachtte even en toen hij zag dat er een kleine
Ze hadden haar nodig. En ja, ze geloofde zelfs, dat ze zich hier
onmisbaar ging maken
Het enige, waarover ze zich wel eens ernstige zorgen maakte
en waarover ze ook bij Nina haar hart gelucht had, was de
nerveuze rilling door het meisje heenliep, strekt hij zijn hand
naar haar uit en legde die even op de hare.
„Je moet er niet zo erg van schrikken," zei hij kalmerend.
n - ,i ..Zulke dingen bestaan nu eenmaal en ik zal proberen, het ie te
opvoeding van Paultje. Ze was tot de conclusie gekomen, dat verklaren> Poe zo iets ontstaat Zie de e£Pte
ze hierbij tussen heel wat klippen door moest zeilen, om ieder- ziekte is geboren uit jalousie. jalcJie' Qp de egrste vr^t vaÓ
een tevreden te stellen. Als ze haar maar kalm haar gang lieten baar man> omdat ze zich verbeeldt, dat hij die niet verqeten kan
gaan, zou ze het best rooien met het kind. Maar dat deden ze Later breidde zich dat uif tQt lousie tJ anJ
met. Dokter en mevrouw hielden er beiden hun eigen opvoe- tiënten enfin aIJ £n d J p a J Pa
dingsideeen op na en die probeerden ze Clary op te dringen, van haar afn£P 2odat tijd eTLlanqstelS
zodat ze met goed wist, waaraan zich te houden. ,-T r. 7 7 yeuueg UJU oeiangsieiung
De tijd, dat de familie aan tafel zat, was eigenlijk de enige vastoezet en h 1 u A 6611 m6 f in haM
tijd, die Paultje met zijn vader en moeder samen doorbracht en f T a l?n2zaam vergiftigd, Ze voelde zich verwaar-
dat gaf dan ook de meeste strubbelingen. Bij de rustbank van mlskend' achteruitgezet. En dus ging ze naar middelen
mevrouw werd een tafeltje neergezet, waarop zij haar eten zo^en' om la het middelpunt te komen, zich van de belang-
kreeg. Maar bijna nooit het eten, dat de anderen opgediend S .ng van haar man te verzekeren en hem te dwingen, zich
kregen. Voor mevrouw waren er altijd extra schoteltjes en me^, ar bez*9 te. houden. En wat eist de aandacht van de arts
hapjes. Paultje hield ook van een heleboel dingen niet. Zijn *n eerste plaats? Ziekte. Daarom dicteerde haar onderbe-
vader was erop gesteld, dat hij alles at. Maar zijn moeder zei wustzijn haar, om ziek te worden. Je moet n.l. goed begrijpen,
telkens: „Ach, als hij het nu toch niet lust." Zo kwam het, dat h3' zldke dingen nooit bewust of moedwillig gebeuren, maar
het kind zich telkens van zijn stoel liet glijden om zich door dat bet akÜd het onderbewustzijn is, dat ervoor zorgt,
zijn moeder wat lekkere hapjes te laten toestoppen. Dat gaf Zij vluchtte in een ziekte, waaraan ze zelf stellig geloofde,
dikwijls een vervelende, gespannen stemming aan tafel en maar die in feite niets anders was dan de beantwoording aan
draaide zelfs op ruzie uit, waarbij er boze, geprikkelde woorden een onder bewust verlangen. Die ziekte houdt haar nu al jaren-
vielen. Clary voelde zich hierbij allesbehalve op haar gemak, lang als een verlamde aan het bed gebonden Je kunt het geen
maar durfde zich er toch niet in te mengen. simuleren noemen, Clary, begrijp dat goed. Ze heeft zich zo
Deze spanning tussen dokter en mevrouw begon haar trouwens lang ingebeeld, dat ze niet lopen kan, dat ze het nu ook werke-
hoe langer hoe scherper op te vallen. En toch was het evengoed lijk niet meer kan. Voel je nu, waarom ik je zei, dat ze alleen
duidelijk, dat zij veel van elkaar hielden en vooral dat dokter genezen kan worden door iemand aan wiens suggestie ze zich
zijn jonge vrouw aanbad. Waarom konden zij dan toch elkaar zo volkomen over wil geven, dat ze erdoor overwonnen wordt
zo afsnauwen? Waarom was de sfeer in huis vaak geladen met en in haar beterschap gaat geloven. Dit is een zuiver psychische
iets geheimzinnigs iets onverklaarbaars iets spookachtigs bijna? kwestie en lichamelijke. Haar man heeft al verscheidene
li l h menSe1 M rTÓ Waar°m W3S w altljd makn voorgesteld, om een psychiater te consulteren, maar daar
die treurige blik m hun ogen? Natuurlijk, mevrouw s ziekte was ver2et ze zich zo heftig tegen, dat hij het heeft moeten opgeven."
treurig. Maar juist daarom zou je zeggen, dat ze om alle andere H i -,
mooie en goeie dingen, die ze hadden, dubbel blij en dankbaar f 'T is afschuwelijk, Chris,
moesten zijn en elkaar het leven niet nog moeilijker maken met fr anc vasthouden. Er vloeide een warme tintelende
allerlei futiele kibbelarijen. Hoe graag en onvermoeid Clary het stroom door haar heen. Het was net of hij haar zonder woorden
drukke werk ook deed en ofschoon ze zich meer en meer aan £?9 iets jde ze99en- Toen gebeurde er iets vreemds met haar.
het doktersgezin ging hechten en zich door hen opgenomen et was er binnen haar een deur openging en zij in een grote
voelde, er waren dingen, waartegen ze niet opgewassen was en ru'mte keek> d'e ZÜ van zichzelf nooit gekend had. En tegelijk
die haar beklemden, omdat ze de oorzaak er niet van begreep. was b.et een stem baar zacht, maar heel duidelijk toefluister-
Eens schreef Clary aan Nina: „Ik wou maar, dat dokter haar de: "W kunt ket- j°uw taak. Daarvoor heb je hier moeten
beter kon maken. Hij kan voor anderen toch zulke fantastische komen- En Chris weefl het ook...."
dingen bereiken. En zij ligt nu al vier jaar zo, zonder dat iemand
er iets aan schijnt te kunnen doen. Ze weten, geloof ik, niet
eens precies, wat haar scheelt. Ze is pas 28. Nog een jaar
jonger dan jij. Ik wou, dat ik haar helpen kon. De mensen
vinden haar grillig en vaak onuitstaanbaar. En dat is ze ook
Hoofdstuk VII
Als Dien boven met de slaapkamers bezig was, lette Clary
s morgens op de voordeurbel. De dag na het vreemde gesprek
wel. Ze kan dokter soms onmenselijk afsnauwen en dat past Ime' Chris Terbrink, dat voor haar niets méér of minder dan
helemaal niet bij haar engelengezichtje. Maar ik kan er niets een openbaring was geweest, vond Clary zich plotseling tegen
aan doen, ik houd van haar. Ik heb zo n idee, dat ze zelf het I over Martin staan, toen zij de deur opendeed, in de veronder-
ongelukkigst is, als ze zo onaardig doet en dan heb ik zo'n stelling, dat het de bakker was.
vreselijk medelijden met haar. Maar met dokter en Paultje ook. Voor ze van haar verbazing bekomen was, zei hij: „Clary, ik
C ik wou, dat ik er iets aan doen kon. Ze zijn tegen mij alle- kom je zeggen, dat ik me binnenkort ga verloven. Ik meende
maa erg aardig en mevrouw is bij mij ook altijd even meegaand, het aan je verschuldigd te zijn, je dit zelf te komen vertellen."
o ter zei laatst nog tegen me: „Het lijkt wel of je mijn vrouw Ze wilde vragen, waarom hij haar dit verschuldigd was. Ze
betoverd hebt. Je kunt letterlijk alles van haar gedaan krijgen, hadden toch nooit echt iets met elkaar te maken gehad, 't Was
Veel meer dan ik Ik geloof dat we je met meer missen kunnen, maar cen beetje spelerij geweest. Maar toen ze naar zijn gezicht
riaZ w het moolste' wat iemand te9en )e keek, begreep ze ineens alles. Wat begreep ze tegenwoordig
veel van wat haar vroeger ontgaan was. Ze leek in deze maan-
zeggen kan, vind je niet?
HOOFDSTUK VI.
DE VERVELENDE, gespannen stemming aan tafel werd
wat beter doordat er de laatste tijd op geregelde dagen een
gast voor het avondmaal kwam. Het was een jonge collega van
dokter, die pas als assistent aan het ziekenhuis was aangesteld.
den zo gegroeid en zo gerijpt, dat ze opeens met wat vertederd
medelijden terug kon denken aan het meisje, dat ze verleden
jaar nog geweest was en dat al die fases, waar ze doorheen ge
gaan was, nodig had gehad, om werkelijk groot te worden.
Wordt vervolgd
Prachtige reis geheel
verzorgd f 85.—
58 september
Speciaal voor hen die nu niet
weg kunnen.
Telefoon 326
Geeft LI spoedig op
Wij verhuren en verkopen
VERDER PRIMA GEBRUIKT
HUISRAAD
Zuiderstr. 46 Egmond a. Zee
Telefoon 459
STATIONSSTRAAT 17 - BERGEN
per V2 kfl
RUNDVLEES per »/2
Haas
Biefstuk
Rosbief
Lende
Riblappen
Magere Lappen
Doorregen Lappen
Soepvlees
Gehakt
Schenkel met been
kg
f 3,75
f 3,25
f 2,50
f 2,40
f 2,20
f 2,10
f 1.80
f 1,90
f 1,80
f 1,75
72 kg
f 2,40
f 2,20
f 1,50
f 2,20
f 2,10
f 1,90
f 1,80
f 1,40
f 0,74
f 1,65
KALFSVLEES per '/2 kg
Oestersf 3,25
Snitzeisf 3,25
Biefstuk f 3,25
Lappenf 2,25
Soepvlees f 2,—
Gehaktf 2,
FIJNE VLEESWAREN
VARKENSVLEES per
Fricandeau
Magere Lappen
Doorregen Lappen
Haaskarbonade
Ribkarbonade
Schouderkarbonade
Gehakt -
Mager Spek
Vet Spek
Saucijzen
per 150 gram
Pekelvlees f 0,60
Leverkaasf 0,55
Gebr. Gehaktf 0,45
per stuk
Ballen Gehaktf 0,35
Slavinkenf 0,35
Blinde Vinkenf 0,50
Gehakte Biefstuk f 0,50
VRIJDAG EN ZATERDAG
250 gr. metworst I f j 15
250 gr. leverworst J
