TOM's TWEEDE HUWELIJK
B. W. de VET
ZELFBEDIENING
K e u r k o s I
Datnes.
J.LOÜTEk
50 gr. CERVELAATW.
50 gr. BERLINER
50 gr. GELD. HAM
71
50 gr. ROOKVLEES
50 gr. LUNCHWORST
50 gr. LEVERKAAS
69
Gelderse Ham 150 gr. 69
Haagse leverw. 150 gr. 38
Geld. lunchw. 150 gr. 51
Maar de kaas is weer
best
Scholten's bekende
bakproducten
Louters Zelfbediening
Gedurende Ans 'afwezigheid eet
hij bij de familie de Leeuw, waar het nog altijd gezellig blijft
en waar hij altijd van harte welkom is. Overdag houdt hij de
boeken bij of helpt in de winkel. En in die dagen constateert
hij, dat Ans een goede keuze gedaan heeft met Tony.
Als het zo uitkomt, gaat hij wel eens een morgen of een
middag met Joop op karwei. Want werk is er in overvloed
Er zijn immers nog steeds huizen nodig en de electrische in
stallaties in wijde omgeving worden door de firma Boornberger
aangelegd. De naam alleen al is een begrip van solidariteit in
de wijde omgeving. Radiolux heeft die naam nooit schade kun
nen berokkenen.
In de tweede week van augustus zijn de jongelui weer terug
fn Nederland. Greet en Wim blijven nog één nacht in het dorp
én reizen daarna door naar Friesland. Ans en Herman arriveren
pp een vrijdagmiddag, blakend van gezondheid. Tom is thuis,
jais het jonge paar binnentreedt. Bruingebrand van de zon komen
fje de kamer binnen. Er prijkt een grote taart op tafel: „Welkom
thuis" staat er op. Tony heeft een paar stoelen versierd en Joop
'heeft zowaar de vlag uitgehangen. Nou, als dat geen hartelijk
Welkom is
I Beiden zijn getroffen door de leuke ontvangst. En bij de
thee vertellen ze van hun reis door België en Frankrijk. Van
de gastvrijheid der Fransen en de blauwe zee aan de Rivièra.
Het wordt die avond laat, maar eens wordt het bedtijd. Tom
'staat op en zegt: „Jongelui, morgen houden jullie nog maar fijn
je gemak. Slaap maar eens lekker uit en beschouw de zaterdag
als het slotstuk van je vakantie. Maandag verdwijn ik en hebben
jullie het rijk alleen en dan moet Herman maar zien, dat hij de
zaak net zo uitstekend drijft, als moeder het indertijd gedaan
heeft."
„En zoals u het de laatste jaren deed, vader," zegt Herman
eerlijk.
„Dank zij Ans' onschatbare hulp," voegt Tom er aan toe.
Zondags gaan ze gezamenlijk naar de kerk en Ans heeft een
heerlijk maai gekookt, 's Middags zitten ze genoegelijk buiten
te genieten van het mooie weer en dan geven Herman en Ans
elkaar een knipoogje.
„LI zei, dat u morgen vertrekt, vader. Maar Ans en ik zouden
het erg op prijs stellen, als u hier blijft wonen. Het huis is
groot genoeg en
„Kinderen, dat vind ik geweldig," valt Tom hem in de rede.
„Maar ik doe het niet. Stel je voorjullie zijn in de witte
broodsweken en dan zal zo n oude man als ik
„Oude manherhaalt Ans protesterend, „hoe kunt u
dat nu zeggen
„In ieder geval: ik doe het niet. Ik heb mijn plannen al klaar
en jullie moogt het best weten. Maandag begin ik weer op volle
toeren in de fabriek. Voorlopig blijf ik bij je vader en moeder
in de kost, Ans, dat is al afgesproken. Jaik krijg jouw
kamer nog wel, wat zeg je me daarvan, hè? Doch dat is slechts
tijdelijk. Ik heb het huisje van de weduwe Bakelaar gekocht,
je weet wel, aan de Wilgenlaan. Zij gaat 1 september verhuizen
naar haar dochter in de stad en dan kan ik er gaan wonen. Er
zijn hier een paar dingen in huis, die ik dan graag zou willen
meenemen, o.a. mijn luie stoel. En daar zal wel geen bezwaar
tegen zijn, denk ik."
„Natuurlijk niet, vader. Het is toch eigenlijk allemaal van u."
„Dank je zoon, maar dat is niet nodig. Bekijken jullie vol
gende week maar eens op je gemak, wat je wilt missen. Een
paar dingen zijn misschien wat ouderwets voor jullie. En boven,
op de slaapkamer, zijn nog herinneringen aan je moeder, Her
man, die ik ook graag wil houden. Dat zul je wel kunnen be
grijpen. Wel, dan richt ik het huisje naar mijn zin in en neem
een huishoudster. Dan ben ik al lang tevreden. En als ik be
hoefte heb aan wat gezelligheid, kom ik wel eens een avondje
buurten."
's Maandagsmorgens stond Tom klaar om definitief zijn wo
ning te verlaten. Ans, die hem in zijn jas hielp het regende
begreep best, wat er in hem om moest gaan. Ze nam zijn hoofd
tussen haar handen en drukte een hartelijke kus op zijn wang.
„Is het nodig te zeggen, vader, dat u ieder uur van de dag hier
van harte welkom bent?"
Hij streelde haar over haar glanzende haren. „Ik weet het,
Ans, en ik ben er blij om. Ik hoop, dat jullie volkomen gelukkig
zult zijn."
In zijn wagentje, op weg naar de stad, moest hij even een
brok in zijn keel wegslikken. Ruim vier en twintig jaar had hij
er gewoond. Nu namen jonge mensen zijn plaats in. Zo was
het leven
Het gure najaarsweer kwam al vroeg. Zo mooi als de zomer
was geweest, zo koud werd de septembermaand.
Weduwe Bakelaar vertrok op de eerste september uit haar
huisje en Ans hielp de inmiddels aangenomen huishoudster een
handje met de schoonmaak en ging daarna met haar schoon
vader de nodige aankopen doen om het huisje gezellig in te
richten. „Dat is vrouwenwerk", had Tom gezegd en hij had
dankbaar de adviezen van Ans aanvaard.
In de loop van de week kwam alles op orde en Tom nodigde
zijn kinderen uit een avondje te komen buurten. Toen ze
's avonds de gezellig ingerichte kamer betraden, zei Tom: „Er
komen nog een paar gasten, maar dat is nogeen verrassing.
Als de bel gaat, moet jij maar opendoen, Ans."
De verrassing kwam al gauw en bleek de ouders te zijn
van Ans. Het werd een prettige avond. Met trots liet hij zijn
huisje zien en iedereen was het er over eens, dat het met smaak
was ingericht.
„Ans, meid, een complimentje voor jou," lachte Tom.
Inmiddels was de uitbreiding van de fabriek aanbesteed en
gegund. Reeds in september begon men met de werkzaamheden
en als de vorst niet al te vroeg zou invallen, kon men nog vóór
nieuwjaar gereed zijn. Tom bezocht enkele machinefabrieken
in Duitsland en deed zijn keuze. Zodra de te bouwen vleugel
klaar zou zijn, kwamen de machines. Het nieuwe jaar kon dan
begonnen worden met een verhoogde produktie.
Dagelijks reed hij heen en weer naar de stad, dat was een
kwestie van nog geen twintig minuten. Tom vond het prettig
werken in de stad, maar hij zou er niet willen wonen. Na een
drukke dagtaak vond hij zijn huisje een oase en de toegewijde
huishoudster liet het hem aan niets ontbreken.
Eind november was Tom op een avond wat langer aan het
werk gebleven. De nieuwe vleugel was bijna klaar en met en
kele dagen zouden de nieuwe machines komen. Daartoe moesten
verschillende maatregelen genomen worden en samen met zijn
bedrijfsleider had hij een en ander besproken. Het was over
achten, toen hij de nachtwaker groette, die in zijn hokje zat
te lezen en hij in zijn wagen stapte. Terwijl hij de auto handig
door de drukke straten stuurde, kwam hij tot de ontdekking,
dat hij behoorlijk trek had. Geen wonder, om half één had hij
geluncht en sindsdien niets anders gehad dan thee. Nou, buiten
de stad maar even de gang er in zetten.
Met vaste hand reed hij de wagen over de brede asfaltweg
naar het dorp. In de verte zag hij reeds de verlichte wijzerplaat
van de grote kerk. Dicht bij het dorp, in een bocht van de
weg, moest hij uitwijken voor een tegenligger. Hij remde wat
af, maar trapte na het passeren meteen weer de gaspedaal in.
En dat was fout, want het wegdek was bezaaid met nat,
afgevallen blad en toen hij gelijktijdig zijn snelheid weer ver
hoogde en de bocht nam, gleden de achterwielen over het blad
weg en twee sekonden later kwam de wagen met een harde
klap tegen een der langs de weg staande bomen terecht. Tom
sloeg met zijn hoofd tegen de voorruit en verloor op hetzelfde
ogenblik zijn bewustzijn.
De automobiliste, die zoeven gepasseerd was, hoorde boven
het gezoem van de motor eveneens de klap. Ze keek door het
achteruitkijkspiegeltje en zag de gepasseerde wagen tegen de
boom staan. Onmiddellijk stopte ze reed haar wagen zo snel als
het kon terug. Bij de half-vernielde wagen hield ze stil en de
vrouw in haar blauwe katoenen jurk en helderwitte schort gaf
een gil vein schrik, toen ze in de over het stuur gebogen man
Tom Boornberger herkende. Want zij was zuster de Vries.
HOOFDSTUK 19.
„Tweemaal heb je mijn leven gered".
Toen Tom weer bijkwam, kon hij zich niet dadelijk realise
ren, waP er aan de hand was. Hij knipperde met zijn ogen en
het eerste, wat hij voelde was hoofdpijn. Toen keek hij eens in
het rond: hij lag in bed. Ja, hij had zijn pyama aan. Wat
drommel, het was klaarlichte dagHad hij zich verslapen;
Was de wekker niet afgegaan?
Hij draaide zich halt om om naar de wekker op zijn nacht
kastje te kijken. Zag hij het goed? Half drie? Maar dat kon
toch niet? O, wacht eens, dat beroerde ding was natuurlijk
vannacht blijven staan. En nu had-ie zich verslapen. Wat
drommel, het was zeker al een uur of half negen. Dat de huis
houdster hem niet even een seintje gegeven had
Maar wacht eensdie wekker liep tochJatiktak,
tiktakHoe kon dat nu? Half drie?
Opnieuw keek hij rond en een andere verwondering maakte
zich van hem meester. Hij was niet eens thuis, of ja, hij was
wel thuis, maar niet in de Wilgenlaan. Hij was in het oude
huis, in zijn vroegere slaapkamer. Wel verdraaidja, zie
je wel, daar ston de hoge hangkast, en daar hing ook nog die
grote maandkalender
Op dit moment werd de deur op een kier geopend en een
vrouwengezicht kwam om de hoek. Toen ze zag, dat Tom zijn
ogen open had en lag te kijken, werd de deuropening wijder
en Ans kwam binnen.
„Zo, papa, de slaap uit? En, hoe voelt u zich nu?"
„Zeg, meid, Ans, hoe kom ik hier? Waarom ben ik in bed?
Hoe laat is het eigenlijk?"
Ze legde een vinger op zijn lippen. „Rustig, vader. U hebt
een behoorlijke hersenschudding en
„Hersenschudding? Hoe kan dat nou?"
„Een klein ongelukje met de auto, weet u wel? U bent
gisteravond geslipt en tegen een boom gereden.
Er kwam nu een gaatje in het waas, dat zijn brein omvat
nield. Ja, wacht eenshij had laat gewerkt in de stad en
was onderweg naar huis, toen hij die andere wagen passeerde...
en toen ineens recht op die boom afging. Maar meer wist hij
er niet van
„Ja, ik ben tegen een boom geredenen weet ik het
weer. Hoehoe is het met de wagen?'
„O, dat komt wel in orde. Als u nu eerst maar weer opknapt."
„Maarhoe kom ik hier terecht? Waarom ben ik niet
in mijn eigen huis?"
Ans ging op de rand van zijn bed zitten. „Dat zal ik u
precies vertellen, want ik begrijp best, dat u nieuwsgierig zult
zijn. Wel, zuster de Vries reed vlak bij en hoorde deklap.
Zij heeft u uit de half-vernielde auto gehaald en naar het dorp
gereden. Ze wist helemaal niet, dat U in de Wilgenlaan woont
en kwam dus prompt hier. Toen ze uitgelegd had, wat er ge
beurd was, zeiden Herman en ik dat u natuurlijk hier moest
blijven. Uw huishoudster is een best mens, maar die kan u
natuurlijk niet verplegen. Dat was dus gisteravond. U bent een
paar uur buiten bewustzijn geweest. Gisteravond is de dokter
nog geweest en die zegt, dat u geluk gehad heeft. Waarschijn
lijk alleen maar een hersenschudding. Vannacht heeft zuster
de Vries bij u gewaakt en gemerkt, dat u sliep. Maar van
morgen moest ze weer naar haar eigen patiënten en sinds van
morgen heb ik hier gezeten. Zuster de Vries is een uurtje
geleden nog geweest. Ik ben blij, dat u nu wakker bent. We
hebben toch wel een beetje om u in angst gezeten."
„Zo, zo. Dus ik heb een hersenschudding. Dat betekent dus,
dat ik een paar weken zal moeten blijven liggen. Is dat even
beroerd? Zeg, heb je bericht gestuurd naar de fabriek?"
Ans knikt. „Ja, Herman heeft vanmorgen opgebeld. Meneer
Willems, de adjunct-direkteur, komt vanavond even aan.'
„Ja, maar ik kan toch niet hier blijven liggen? Jij hebt het al
druk genoeg met de zaak."
„Maakt u zich daarover maar geen zorg, vader. We zullen
u eens lekker verwennen, hoor, Herman en ik. Zodat u in een
wip weer opgeknapt bent. En nu zult u zeker wel wat lusten,
hè? Soep?"
Hij lacht. „Geef me eers tmaar eens wat te drinken. Ik heb
een dorst......"
's Avonds kwam zuster de Vries. „Zo, meneer de pechvogel?
Daar sta je weer gekleurd op, hè?"
Tom kneep een oogje dicht en antwoordde: „Bedankt voor
de hulp, zuster. Je lijkt wel een schutsengel, altijd in de buurt,
als ik in gevaar ben. Hoe komt het eigenlijk, dat ik geslipt ben?"
Ze haalde haar schouders op. „Gladde weg, denk ik. Ja jong,
als je achter het stuur zit in deze tijd van het jaar, moet je
uitkijken."
Hoe lang kan dat grapje duren, zuster?"
„Je hebt een flinke hersenschudding, Tom, en je weet ook
wel, dat zoiets alleen met rust kan genezen. Rust, rust en nog
eens rust. Wat heb jij anders een harde kop, zeg! De hele
voorruit in diggelen, maar op je voorhoofd geen schrammetje,
geen buil, niks. Heb je verder nog ergens pijn? De dokter
durfde je nog niet helemaal te onderzoeken."
„Voor zover ik zelf kan konstateren, zijn m'n armen en benen
heel gebleven."
„Dan zal de rest ook wel oké zijn. Apropos, ik kom elke dag
maar weer even aanwippen, hè? Om je te wassen en zo. Dat
is nou al de tweede keer. Zou je onderhand geen knipkaart
nemen? Dat is veel voordeliger."
„Verhip jij," bromde Tom, „wat heb ik aan die flauwekul?
En je hebt me nog geen antwoord gegeven op mijn vraag, hoe
lang dit geintje nou weer kan duren."
„O, laten we het voorlopig houden op een maand. Met een
beetje geluk ben je met Kerstmis weer een uurtje op."
„Met Kerstzeg, ben je een haartje betoeterd? En de
fabriek dan?"
„Beste jongen, die draait ook wel zonder jou. En nu maar
niet meer praten, maar als een zoete jongen plat blijven liggen.
Je weet het recept: rust en niets dan rust. En Ans zal je de
komende weken wel weer verwennen. Ik ken dat. Het mankeert
er nog maar aan dat Greet in de buurt woont."
„Ga je weg, plaaggeest! Kunst hè, om een ouwe man te trei
teren, als hij machteloos ligt. Moet je over een maand eens
proberen, als ik beter ben."
„Mooi, daar houden we het dus op. Over een maand ga ik
het nog eens proberen. Tot zolang mag jij lekker in je bedje
liggen. Ik zal wel hard werken, hoor! So long!"
En weg was ze.
Een uur later had Tom een korte bespreking met zijn adjunct.
Tom gaf hem de nodige machtigingen en Willems beloofde
iedere avond even aan te komen, zodat Tom steeds op de
hoogte zou blijven van de gang van zaken, zodat hij vanuit zijn
bed eventuele maatregelen zou kunnen nemen.
Vier weken lag Tom plat, maar hij klaagde niet. Hij had zich
in het onvermijdelijke geschikt. Hij was al tevreden, dat Willems
iedere avond verslag uitbracht, zodat hij geheel op de hoogte
bleef van de toestand in de fabriek. Ans zorgde trouw voor
z'n natje en droogje en de zuster sloeg evenmin een dag over.
Als ze het niet te druk had, kwam ze in de namiddag ook nog
wel eens een half uurtje.
Op zo'n middag zei Tom eens: „Zeg, Gonnie, weet je nog,
wat je me indertijd geadviseerd hebt, toen je me in die sneeuw
storm oppikte?"
Ze dacht na, maar schudde ten slotte haar hoofd. „Ik zal een
boon worden
„Word jij nu alsjeblieft geen boon, want dan hebben de
patiënten niets meer aan je. Zal ik je geheugen eens opfrissen,
zuster? Je zei toen: Koop jij maar een auto. Dat bromfietsrijden
is niets voor je. Weet je het nu?"
„Ja, dat is waar ook; zoiets heb ik toen gezegd."
„Nou, bedankt voor dat advies. Hier heb je het resultaat:
Tom Boornberger, kerngezond, maar een beetje hersenschud
ding, en daarom moet hij plat blijven liggen. Wat krijg ik nu
voor advies van je? Een helirnpter soms?"
Ze schaterde het uit. „Ori2„li, Tom, dit had mij ook kunnen
overkomen. Je hebt pech gehad, dat is het enige."
De avond voor Kerstmis arriveerde zuster de Vries met de
dokter. Hij onderzocht hem en knikte tevreden. „Ik zou zeggen:
Ga er vanavond maar een uurtje uit. En morgen twee keer een
uurtje. Desnoods gaat u beide feestdagen beneden op de divan
liggen. En niet langer dan één uur overeind. Maar als u hoofd
pijn voelt opkomen of duizelig wordt, meteen weer gaan liggen.
Afgesproken?"
,,'t Komt voor elkaar, dokter."
Nadat de dokter vertrokken was, sloeg zuster de Vries de
dekens terug en zei: „Zo, beste jongen, kom nu maar eens
rustig overeind, dan zal ik je helpen aankleden."
Tom kreeg een kleur en keek de zuster verontwaardigd aan.
„Zeg eens, dat kan ik anders zelf wel, hoor!"
„Zou 't waar zijn? Gunst, ik had nooit gedacht, dat je dat
kon. Maar wees vanavond eens een gehoorzame jongen en
laat mij'het daarom eens doen. Waar zijn je kleren? In de
kast?"
„Ik denk van wel."
Ze rommelde wat in de kast en haalde er een costuum uit.
„Dit is het zeker, hè? Mooi, sla nu je armen maar eens om m'n
nek, dan zal ik je overeind helpen."
„Zeg, hoepel op, ik kan zelf wel overeind
„Allicht. Maar de eerste keer moet dat een beetje rustig aan
geschieden. En nu niet meer tegenstribbelen, anders smeer ik
m en zie je me nooit meer terug, ondankbaar mens. Heb ik me
daar al die weken voor uitgesloofd?"
Zuchtend voldeed Tom aan het bevel en liet toe, dat ze hem
in z'n kleren hielp. „Zo, en op de trap steun je maar op mij.
Ik zak niet zo gauw in elkaar."
Beneden werd Tom door zijn kinderen hartelijk verwelkomd
en weldra zat hij op zijn oude plaatsje bij de haard.
„Kun je niet blijven, zuster?" vroeg Tom, toen hij zag dat de
vrouw haar mantel weer aantrok.
„Was het maar waar. Dacht je, dat ik niet meer patiënten
had dan Tom Boornberger? Maar troost je, over een goed
uurtje ben ik er weer en zal ik je netjes naar bed brengen,
Goed?"
„Wacht maar eens, tot ik helemaal beter ben, zustertje!"
riep Tom dreigend. Maar zij lachte hem uit en zwaaide met
haar hand. „Kalmpjes aan, vader Boornberger. Ans, je let er
wel op, dat hij niet gaat bromfietsen of zo, hè?"
Herman had de avondpost en bekeek die. „Leuk," zei hij,
nadat hij een brief had gelezen. „Greet en Wim komen Tweede
Kerstdag over. Maar ze moeten 's avonds weer te-ug.
Hij gaf de brief over aan Ans, die hem ook las. „Zo, dan
zullen we er een leuke dag van maken, hè vader? Fijn,dat je
de feestdagen bij ons bent. Laat het werk het werk maar, hoor,
en blijf gezellig bij ons tot nieuwjaar. Daarna kunt u wat kalm
aan beginnen."
„Ik verheug me er op," zei Tom lachend.
„Waarop? Op de feestdagen hier? Of het werk?" vroeg Ans
ondeugend.
„Allebei," verklaarde hij eerlijk.
Het uur vloog om. En dat merkt men pas, toen zuster de
Vries weer binnenkwam. „Zo, luitjes, leeft onze patiënt nog?
Hoera. Dat is een pak van m'n hart. Zo, vader Boornberger,
nu wordt het weer kinderen-bedtijd, hè?"
„Hè, zuster, u moet vader niet zo plagen," verweet Ans haar.
„O, daar kan hij wel tegen, hoor. We kennen elkaar al van
de schoolbanken. Toen mocht ik al bij hem afkijken. Ja, en
nu is hij een persoonlijkheid geworden en ik maar gewoon
zuster de Vries. Zo gaat het in het leven."
„Dan heeft dat afkijken ook niet veel geholpen, merkte
Herman snedig op.
„Och nee, er was aan mij niet veel eer te behalen.
„Drink je nog een kop koffie, zuster?"
„Vooruit, ik laat me verleiden, en de patiënt krijgt vijf
minuten extra."
„Bof ik even, zei de patiënt.
Een poosje laten liepen ze weer samen de trap op. „Morgen
kalmpjes aan, hè Tom? Jij hebt na vanavond mijn hulp niet
meer nodig."
Hij keek haar van terzijde aan. Ze meende het; hij zag het
in haar ogen. „Zo bezorgd voor me, zuster?"
„Natuurlijk. Ik ben bezorgd voor al m'n patiënten."
Toen hij weer in bed lag en de verpleegster zijn kleren op
hing, kuchte Tom en zei: „Kom nog een paar minuten bij me
zitten, Gonnie."
„Ik ben direkt klaar." Ze hing het costuum in de kast en
zette toen een stoel naast zijn ledikant. „Zo, Tom, zeg maar
eens, wat je op je hart hebt."
„Je zegt het precies, zoals het is, Gonnie. Ja, ik heb wat op
m'n hart. Dus je komt morgen niet meer?"
„Nee, je kunt nu wel weer voor jezelf zorgen. Je bent geen
kind. Als je je nog een weekje rustig houdt en op gezette tijden
nog wat gaat liggen, dan kun je na nieuwjaar wel weer aan
het werk gaan."
„Dan moet ik je hartelijk bedanken, Gonnie, voor je hulp.'
Hij greep haar hand en drukte die stevig.
„Geen dank, Tom, ik deed alleen maar mijn plicht en ik ben
dankbaar, dat ik twee keer in de buurt was, toen je wat over
kwam."
„Wat denk je, Gonnie," zei hij, terwijl hij haar hand vast
hield, „zou dat toeval zijn?"
„Er geschiedt in dit leven niets bij toeval, beste jongen. Alles
is voorbestemd."
„Ik denk er net zo over. Maar het staat me niet aan, dat je
niet meer terugkomt. Weet je, Gonnie, ik ben in deze weken
aan je gewend geraakt. En daarbij komt nog, dat je tweemaal
mijn leven gered hebt. IkKun je er niet voortdurend op
passen? Ikik bedoel: als mijn vrouw?"
Voor het eerst zag Tom iets van een blos over haar gezicht
komen. En gespannen keek hij de vrouw aan.
Ze zuchtte en hief haar hoofd op. Hun blikken ontmoetten
elkaar. „Wéét je, wat je vraagt, Tom?"
„Ja, drommels goed, Gonnie. IkEnfin, je weet van mij
en Ans. Al die dingen zijn jou bekend. Het was voor mij eerst
moeilijk, om het te verwerken, maar ik ben blij, dat Ans Her
man gekozen heeft en niet mij. Het leeftijdsverschil was te groot.
En die twee zijn stapel op elkaar, dat heb je zelf ook wel ge
zien. Ik ben met Ans als mijn schoondochter tevreden. Natuur
lijk heb ik veel van haar gehouden en houd ik nog veel van
haar. Maar nu anders. Dat eerste is voorbij. Ik ben er overheen.
Doch ik voel me nu eenzamer dan ooit. Juffrouw Manders,
mijn huishoudster, is een best mens, maar ik ben pas vijf en
veertig, Gonnie. Daaromik heb je in deze weken beter
leren kennen. Verwacht van mij geen kalverliefde. Ik heb vol
wassen kinderen en misschien ben ik binnen het jaar wel groot
vader. Wie zal het zeggen. Toch waag ik het jou ten huwelijk
te vragen, Gonnie. Je weetik heb een goei baanje
zult het goed bij me hebben
Nog steeds heeft hij haar hand vast, maar voelt die af en
toe trillen.
En lange tijd wordt er niet gesproken. Hij wacht rustig af.
Tom weet, dat zuster de Vries van haar werk houdt. Nu moet
ze kiezen tussen hem. Kiezen tussen een druk leven en hard
werk, of rust en een gemakkelijk tehuis.
Als ze blijft zwijgen, zegt Tom: „Ik heb een klein huisje aan
de Wilgenlaan, groot genoeg voor ons beiden. Ik zal een wa
gentje voor je kopen, dat je kunt gaan rijden, als je er zin in
hebt. M'n werk is van die aard, dat ik zo af en toe een lang
weekend weg kan. Wesamen zouden we dan wat kunnen
reizen, naar het buitenland. Je zoudt wat meer van het leven
kunnen genieten. Je hebt het altijd zo druk gehadGonnie,
toe, laat me je een beetje mogen verwennen
Ze kijkt hem opnieuw aan en dan leest Tom duidelijk het
-ntwoord op haar gezicht. „Het is ja, hè Gonnie?"
Zie knikt en lacht.
„Zullen we samen wat meer gaan genieten van het leven en
wat minder sloven?"
„Ik vind het best, Tom."
(Wordt vervolgd)
Wilt U voor de feestdagen
Uw permanent
s.v.p. tijdig bespreken.
Dames- en Herenkapper
Dorpsstraat 10, Tel. 2163, Bergen
GERO ZILVIUM
en
ZILMETA
Uitgebreide sortering
Jong volvet 400 gr. 108
Heerlijk belegen 400 gr. 117
Overjarige oude 400 gr. 126
Smeerkaas volv. 2 pak 55
Suiker kransjes 250 gr. 41
Bruss. zandtaartjes 100 gr. 39
Java wafels 200 gr. 49
Holl. daalders 200 gr. 49
Reklame koekjes 250 gr. 39
Spritskransen 5 voor 29
Ringers borstplaat
150 gr. van 60 voor 49
Choc. Advocaatblokjes
200 gr. 55
Gevulde kransjes 150 gr. 49
Choco-Mocca stokjes
100 gr. 51
Menthol dragee's 200 gr. 39
Toffee's assorti 200 gr. 45
Gedroogde pruimen
per pak 149
Orange Juice p. bl. 65
bij 5 blik 299
Gesneden Champions
voor de soep p. blikje 69
Bak- en braadvet
500 gr. van 88 voor 79
Koelhuisboter 250 gr. nu 99
De echte choc korrels
250 gr. 59
Appelstroop per beker 39
Zelfrijzend bakmeel 41
Cakemeel 41
Deze week bij 1 pak
Bak- of Cakemeel
250 gr. Rozijnen
van 48 voor 35
3 pak pudding samen
voor 4 V2 lts van 69 voor 59
3 choc, repen 39
6 zware choc, repen 100
Koffie Guatamala
Melange van 218 voor 199
Groot blik koffiemelk 51
Droogkokende rijst
500 gr. 49
Vruchtenwijn p. fles 89
Limonade p. fles 89
1 fles Slasaus Nu 59
1 pak Bamie van 90 voor 79
Kempinski Franse landwijn
rood of wit 195
Kempinski Sherry p. fl. 449
Appelmoes van Goudr.
1 groot litersbl. Nu 69
RUINELAAN 4
BERGEN
TELEFOON 2585
