„Tonnie's opdracht" SIDOHIUS DE JONG Reklame- aanbieding SID0NIUS DE J0HG speciaal beddenzaak EXTRA LAGE PRIJZEN 12,90 Speciaal-beddenzaak door Henk van Heeawijk Nadruk Verboden Opnieuw haalde ze haar schouders op en pakte toen een badtas, die ze naast zich had staan. Daaruit diepte ze een pakje sigaretten en nam er een uit, waarna ze hem het ge opende zakje voorhield: „roken „Graag. Ik heb natuurlijk geen lucifers bij me Zonder antwoord te geven, nam ze een aansteker uit haar tas en reikte die hem over. Hij knipte het ding open en gaf haar eerst vuur, waarna hij zelf de brand in zijn sigaret zoog. „Heerlijk rustig is het hier, niet?" Ze knikte, terwijl ze een grote rookwolk uitblies. „Maar voor u hier kwam, was het rustiger. Hij lachte schaterend. „Dat is een goeie mop, en het klopt ook nog." „Bij wie bent u in pension?" „Och, pension is misschien een beetje te wijds. Ik logeer bij bakker Rijneveld in het dorp. De bakker en zijn vrouw zijn oude kennissen van mijn ouders.' ,,U komt zeker uit Holland?" „Utrecht, om precies te zijn. De domstad. Daar hebben we een cafetaria, als u weet, wat dat is. Ze keek hem geringschattend aan. „Denkt u soms, dat we hier achterlijk zijn?" „Ik zal wel oppassen om zoiets te veronderstellen. Maar ik kan me niet herinneren, dat ik in Wilschoten zoiets ge zien heb." „Daar zou ook wel veel mee te verdienen zijn." „Ik betwijfel het ook." ,,U denkt zeker, dat ik mijn hele leven hier gewoond heb, niet?" „Nou," meesmuilde hij, „dat hele leven van u is nog zo lang niet. Laten we zeggen achttien jaren of zo omtrent. En u bent te intelligent om door te gaan voor iemand, die niets anders van de wereld gezien heeft dan uitsluitend Wilscho ten en 't Hooge." Ze bloosde lichtelijk en haar blik verzachtte. „Ik ben op een kostschool geweest en daarna heb ik een jaar in Parijs doorgebracht." „Schildert u soms? Of tekenen?" Hij had zich plotseling half naar haar toe gedraaid en keek haar belangstellend aan. „Ik heb het geprobeerd, maar ik breng er niets van terecht. En daarom ben ik weer thuis. Parijs begon me te vervelen." „En 't Hooge verveelt u niet?" „Och ik heb nu een wagentje, dus als het me hier te stil wordt, ga ik toeren of blijf een paar dagen weg. Zomers is het hier heerlijk." „En 's winters?" „Ik heb pas één winter hier doorgebracht. Er is in Wil schoten en in Klokveen wel eens het een en ander te doen. Moeder en ik worden dikwijls gevraagd om mee te werken voor een of ander liefdadig doel en dat doen we dan." „Vandaar die kus voor vijftig gulden," merkte Tonnie droogjes op. Ze lachte, leven nooit. „Die RiemersmaIk vergeet het mijn hele Hij heeft er voor op z'n kop gehad van z'n „Gaat u in de komende winter weer kussen verkopen?" Haar gezicht betrok. „Dank je wel. Ik ben niet zoenerig." „Dat heb ik vanmorgen ervaren, ja." Het meisje deed net, of ze het niet gehoord had en vroeg: „Vertel me eens, meneer Tonders „Koenders is m'n naam: Tonnie Koenders. Zeg maar Ton nie, hoor." „Ik was het vergeten en in m'n herinnering speelde zoiets als Koenie Tonders. Laat ik u maar Berlage noemen. Dat kan ik beter onthouden." „Nou, als ik het later zo ver schop als mijn grote kollega Ze knikte en terwijl er een spotlichtje in haar ogen twin kelde, voegde ze er aan toe: „U begint zeker eerst met een paar kippen- of varkenshokken, niet? Tonnie dacht even na, terwijl hij wijsgerig naar de zee keek. „Ik ben begonnen met te ontdekken, dat een auto met een lege benzinetank niet kan rijden. Zeer ten gerieve van een zekere jongedame. Het feit, dat ik het mij toekomende honorarium daarvoor niet ontving, althans niet a kontant. zullen we maar buiten beschouwing laten. Wat het volgende zal zijn, zal de toekomst leren." Bij het woord „honorarium" begon ze weer te blozen en ietwat geprikkeld wierp ze haar sigarettenpeukje in zee. Maar ze begon naderhand weer te lachen. „Ik mag dat wel, meneer Berlage. Gevat bent u in ieder geval." Ze stond op. „Kom, ik zal maar weer eens huiswaarts keren, want anders denken ze, dat ik verdronken ben." Ze stak een hand uit. „Ik zie u nog wel eens. Blijft u lang in ons gezegende oord?" Hij drukte de uitgestoken hand zacht en hield die even vast. „Ik hoop nog vaker van uw gezelschap te mogen ge nieten, want een week of zes is waarschijnlijk wel het min ste. En hoe vaker ik u zie. des te langer blijf ik misschien." Ze trok haar hand terug. „Het beste, Berlage." „Tot ziens, juffer." Meteen betrok haar gezicht. „Dat zeggen de inboorlingen hier altijd. Of dacht u, dat ik niet wist, dat men mij de juffer van t Hooge noemt? Doe me een plezier en zegt u maar juffrouw Rosmalen." „Doet u mij dan een plezier en noem me Tonnië, he?" Ze draaide zich om zonder verder te antwoorden, maar boven op de dijk gekomen, keek ze even over haar schouder en stak haar hand op. „So long!" „Au revoir, mademoiselle Haar schaterlach klonk in de stilte en even later was ze over de rand van de dijk verdwenen. Tonnie liep het water weer in en even later zwom hij naar de plek terug, waar hij zijn kleren had gelaten. „Wat drommel," mompelde hij tussen de slagen door, „het mag dan een Hooge juffer zijn, ze is de moeite waard. En dat in deze negorij HOOFDSTUK 4 Ook Joke is een aardig meisje. Die avond, na het eten, vroeg Joke Rijneveld aan de gast: „Heb je nog plannen voor vanavond?" Hij keek haar aan. „Hoezo?" „O, als je een kwartiertje de tijd hebt en ik heb afge wassen, wil ik wel een eindje fietsen. Dan zal ik je wat van de streek laten zien." „Dat zullen we dan met veel dank aanvaarden," ant woordde Tonnie lachend. „Ik vermaak me wel zo lang." Hij stak een sigaret op en pakte de avondkrant, die zo juist bezorgd was. Rijneveld zat aan een bureautje z'n ad ministratie bij te werken. Kees, de zoon des huizes, was zich boven aan het opknappen. Hij had z'n kegelavond." „En dat in de zomer,' had Tonnie gemeend te moeten opmerken. „O, wij spelen zowat het hele jaar door," was het kom- mentaar van Kees geweest. „Alleen in augustus niet, omdat dan verschillende leden met vakantie gaan. Zo heel veel hebben we hier ook niet." Tonnie keek verveeld in de krant. Veel nieuws was er niet in. Het meeste had hij 's morgens al gelezen in de krant, die hij op een van de tussenstations had gekocht. Na een poosje kwam Joke de kamer weer in. „Al klaar," zei ze opgewekt. „Even een jasje aantrekken. De avonden zijn doorgaans nog koel. Wil je even m'n banden op pompen. Tonnie? De pomp hangt in de schuur bij de deur." „Komt in orde." Enkele minuten later reden ze samen het dorp uit. Moeder Rijneveld keek het paar heimelijk na vanuit het zijraam. Maar wat ze dacht, hield ze voor zich. Ze mocht Tonnie wel. „Dat is heel wat jaartjes geleden, Tonnie, dat je hier was. Hij knikte. „Ja, je was nog op school, weet je wel? „Er staat me wel iets van voor. Jij bent drie jaar ouder dan ik, niet?" ,Ik ben vier en twintig. Ja, dan klopt het. Ik ben vorige maand een en twintig geworden." „Waarheen breng je me? „O, zo maar een eindje. We rijden nu in de richting van de straatweg. Waar ben je vanmiddag geweest? „O, naar zee. Ik heb een half uurtje gezwommen. En onze hoogverheven juffer ontmoet. ..Alweer?" Ze keek hem lachend aan. „Was ze ook in t water?" „Ze zat zich te drogen op de dijk. En vertelde me, dat ik me op verboden terrein bevond. „Ze verbeeldt zich wel wat, de juffer. In het dorp mogen ze haar niet erg. Mevrouw is een aardig mens, maar je ziet haar haast nooit. Alleen 's winters, dan kun je altijd een beroep op haar doen. Voor te helpen met bazars^ en zo. „En de jongedame verkoopt dan zoenen, niet? „O ja, dat weet je ook al, he? Ja, dat was de afgelopen winter het gesprek van de dag. Die Riemersma „Ze vertelde me, dat ze gestudeerd heeft. Ze is ook in Parijs geweest." „Zal best. Die mensen hebben behoorlijk centen. „Och, centen, die heb ik ook wel. Kijk maar Hij diepte uit zijn kolbertje enkele centen en liet ze het meisje zien. Joke schoot in een gulle lach. Die Tonnie Vroeger was je ook al zo n grappenmaker. Dus dat heb je nog niet verleerd." „Zal wel niet," antwoordde Tonnie droogjes. „Wat ga je doen, als je vakantie om is?" vroeg ze belang stellend. „O, werken, antwoordde hij nuchter. „Allicht. Maar ik bedoel: heb je al wat op het oog? „Tja een paar aanbiedingen heb ik al. Er is voor een architect vandaag wel wat te verdienen. Ik heb nog geen vast-omlijnde plannen. En ik wil er voorlopig ook niet aan denken, zie je? Ik heb een zwaar examen achter de rug en een periode van studeren nou. Van s morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik was kompleet gaar en dolblij, toen ik m n examen achter de rug had. Ik kan voorlopig geen studieboek meer zien en ik wil ook niet aan werken denken. Ik wil nu eerst eens heerlijk enkele weken genieten, luieren, zwemmen, nietsdoenen fietsen met jou." Ze bloosde enigszins. „Nou, ik zal er niet steeds tijd voor hebben, hoor. Misschien 's avonds eens een uurtje. Overdag hebben we allemaal ons werk. „Dat begrijp ik. Maar ik zal dankbaar elk uurtje aan vaarden. „Ach jij Ze lachte een beetje verlegen. Bij de straatweg gekomen, zei Joke: „Zullen we naar Klok veen rijden en dan langs 't Hooge weer terug?" „Ik vind het best. Is er in Klokveen nog een of andere tent, waar we wat kunnen drinken?" Ze knikte. „Wel meer dan één. Moet je over een week of drie eens zien. Dan zit Klokveen vol met toeristen en va kantiegangers." „Ja, dat moesten jullie ook eens organiseren. Ik bedoel: dat er vakantiegangers en zo komen. Hebben jullie geen V.V.V.?" Ze schudde haar hoofd. „Vader heeft het een paar jaar geleden wel eens geopperd, maar de meesten bij ons willen, er niet aan. Ze houden niet erg van al die drukte. Er zijn een paar mensen, die zomers wel eens pensiongasten hebben, maar dat mag geen naam hebben." „Dat dorpje van jullie is niet bepaald vooruitstrevend, he?' „Och, forceren kun je dat toch niet. Ik zou ook wel enkele dingen anders willen.' „Bijvoorbeeld? „Och, ik weet dat zo niet. Af en toe eens een film. Er zijn tenslotte ook goede films." „Natuurlijk. Is er bij jullie een behoorlijk zaaltje voor zoiets?" „Bij Adema op het Kerkplein. Dat is ons enige hotel. Daar achter is een zaaltje, waar zo ongeveer twee honderd en vijftig man in kunnen." „Zo? Dat is niet mis. Als dat zaaltje vol is, is het dorp natuurlijk leeg.' Ze keek hem een tikkie verontwaardigd aan „Zeg eens, niet zo min denken over Wilschoten, hoor! Met de buurt schappen mee, tellen we een dikke drieduizend inwoners. „Toe maar. Dan wordt het hoog tijd, dat jullie die Wadden zee eens drooggooien en annexeren. Je zoudt onderhand land tekort komen." „Als je overal de gek mee steekt, Tonnie, dan blijf ik liever thuis. Wilschoten is natuurlijk geen Utrecht.' „Gelukkig niet. Anders had ik wel thuis kunnen blijven. Ik ben juist hier gekomen om wat rust te hebben. „Wees dan maar blij. dat wij geen V.V.V. hebben en geen toeristen aantrekken. Bij ons is het tenminste nog landelijk. „En hoe. Een oase gewoonweg." „Daar is Klokveen al," wees het meisje, „en als we hier linksaf slaan, komen we vanzelf bij een rustige ontspanning." „Dan doen we dat, he?" Enkele minuten later zaten ze elk met een flesje limonade voor zich. Tonnie presenteerde een sigaret en gaf haar vuur. Toen zaten ze heerlijk achterover in de gemakkelijke stoelen. „Drink je nooit bier? „O, soms, als ik er trek in heb. Maaar doorgaans heb ik liever dit." Hij nam een flinke slok, nadat hij zijn glas even naar het meisje had opgeheven. „Proost, Joke, op onze vriend schap tijdens mijn vakantie." Ze lachte en hief eveneens haar glas op .„Dat je maar een prettige vakantie zult hebben, Tonnie. „Als ik elke dag zulk weer heb als vandaag Apropos, is er in Wilschoten ergens een auto te huur?" Ze schudde haar hoofd. „We hebben niet eens een garage. Misschien hier, in Klokveen." „Dat zal ik morgen of zo wel eens uitzoeken. Ik wil eens een middagje of zo met je toeren, Joke." Ze keek hem verrast aan. „Dat zou me best lijken, maar ik kan zo maar niet 's middags weg.' „Ach, kom nou Dan vraag ik het wel aan je moeder. Zijn er in de omgeving nog bezienswaardigheden?" „Wat noem jij een bezienswaardigheid?" Ze dacht na. „Een ritje naar Folkezijl is natuurlijk altijd de moeite waard, de havenplaats." Ze wees naar de straatweg „die kant op. En dan is er nog ergens een ruïne van een kasteel hoe heet dat ook weer o ja, kasteel Meedhuizen Hij knikte. „Wel eens van gehoord." „En dan het Klokveen, dat is een paar kilometer hier van daan. Een meertje, waar je kunt zeilen en roeien en je kunt er ook motorboten huren. Kun je zeilen?" Hij schudde zijn hoofd. „Nooit aan gedaan. Maar een motorboot, dat lijkt me wel. Goed, dan reserveren we daar voor eens een hele middag. Welke dag in de week is het minst druk?" „Nou, dinsdags. Maar ja, we zijn tegenwoordig in touw met de inmaak." „Dan laten jullie dat maar eens een dag staan. Je mag je wel eens over een vermoeide vakantieganger ontfermen, vind ik." Ze keek hem spotlachend aan. „Dat zal met jou wel los lopen, niet?" „Ja, dat denk je. Je moest eens weten, hoe ik naar deze vakantie heb verlangd. Maandenlang blokken, niets anders dan blokken en repeteren. Van 's morgens vroeg tot bedtijd. Nauwelijks tijd om te eten en te drinken. Alleen de zondagen, die waren de laatste maanden het fijnst. Dan keek ik geen boek aan." „Dat kan ik me voorstellen. Dus het is geen gemakkelijke studie." „Kun je net denken. En ik ben nooit zo'n bolleboos geweest in het leren." „Kom nou dan was je vast geen architect geworden. „Enfin, ik heb het gehaald Ik wilde het halen en daarom deed ik niets anders dan leren Maar soms, dan kon ik alle boeken en schriften wel een eind heen smijten Ze legde even haar hand op zijn arm. „Wees blij, dat alles nu achter de rug is. We zullen je het zo prettig mogelijk maken bij ons." „Daarvan ben ik overtuigd. Moet je nog wat drinken? „Nee, laten we weer opstappen. Het is nog een dik half uur fietsen en ik wil graag voor donker thuis zijn. Hij boog even naar haar over en zei zacht: „Bang in t donker? En dat met mij?' „O nee," antwoordde ze luchtig. „Maar vader moet 's mor gens vroeg op, vier uur. En dan gaan we meestal met de kippen op stok." „Vier uur Hij stond op en hief zijn handen omhoog. „Maar dan draai ik me nog een keer lekker om, hoor.' „Wat je gelijk hebt." Het was al bijna donker, toen ze de eerste huizen van het dorp naderden. „Zo," zei ze, „dat hebben we alweer gehad Was het naar je zin?" „En of! Vooral, omdat jij bij me was, Joke. „Ja, dat zal best. Heb je in Utrecht geen meisje?" „Ik? In Utrecht? Daar had ik nogal tijd voor! Nee hoor, ik ben juist van plan er één in Wilschoten uit te zoeken „Nou, zo heel veel keuze is er niet, hoor. Of je zoudt een rijke boerendochter op het oog moeten hebben. „Er zijn ook nog winkeliersdochters, he?" In het donker kon Tonnie niet zien, dat ze hevig bloosde. „Hij zegt wat," smhaalde ze. ,Zijn alle stedelingen zulke flirten?" Hij streelde even haar hand op het stuur. „En als ik nu zeg, dat ik jou een aardig meisje vind, dan geloof je me zeker niet, he?" Ze trok schielijk haar hand van het stuur en gaf hem een zacht tikje. „Tonnie, als we goede vrienden willen blijven... „Al goed, al goed," suste hij. „Jullie zijn hier ook zo gauw aangebrand. Maar knoop in je oren, meisje: ik meen het." „Dank je voor het kompliment," spotte ze. „En nou houd je je mond, anders ga ik nooit meer met je fietsen." „Wel, dan gaan we autorijden, dat is veel leuker „Ach jij HOOFDSTUK 5 Chauffeur voor de juffer. Een paar dagen later fietste Tonnie naar Klokveen en zocht naar een garage. Nabij het station was er één, dat herinnerde hij zich nog van de dag, dat hij gearriveerd was. En het klopte ook. Buiten de garage stond een Volkswagentje, met een bord erop: .„Taxi". Flij stapte af en zette zijn fiets tegen de muur, waarna hij de garage inkeek. Een man stond gebogen voor een open motor kap van een grote, zwarte wagen. „Hallo", zei hij nonchalant. De man keek op en knikte, waarna hij doorging met zijn werk. „Verhuurt u ook wagens zonder chauffeur? vroeg hij, terwijl hij met z'n handen in zijn zak bleef staan bij de man. Deze kwam nu geheel overeind en keek de bezoeker nieuws gierig aan. „Dat hangt er van af," antwoordde hij voorzichtig. „Ik ben hier met vakantiedat wil zeggen: in Wilschoten, bij bakker Rijneveld. Dat is een kennis van me. Maar daar zijn geen wagens te huur. En daarom kom ik hier eens vragen. Ik wil eens een keertje wat in deze streek toeren. Hij haalde een portefeuille uit zijn binnenzak en diepte er zijn rijbewijs uit, dat hij de man overhandigde. Deze veegde eerst zijn hand af aan zijn overall en nam het document toen voorzichtig in zijn handen en bekeek het. „Zo, u woont in Utrecht. Dat is niet naast de deur. En u rijdt al een jaar of drie, zie ik. Wanneer wilt u een wagen hebben? „Om te beginnen volgende week dinsdag. Om een uur of twee. Zou dat kunnen?" „Ik heb nog een volkswagentje," antwoordde de man, „als u daarmee genoegen wilt nemen." „Oké. Moet ik nog een borg storten?" „U bent bij bakker Rijneveld, he? Die ken ik wel. Ik zal hem vandaag of morgen wel eens opbellen. Als het in orde is, staat de wagen dinsdag om twee uur voor u klaar. U begrijpt er komen hier zoveel vreemdelingen zomer's en er zit ook kaf onder het koren Tonnie lachte. „Ik begrijp alles, en als ik hier garagehouder was, zou ik precies zo handelen De man knikte. „Dan verstaan we elkaar. Tot dinsdag dan." Tonnie stak zijn hand op ten groet en liep weer naar buiten. In het dorp keek hij naar een boekwinkel en toen hij die ge vonden had, bekeek hij een poosje de etalage. Nou. er was hier wel het een en ander te koop. Maar dat was niet de bedoeling. Hij ging naar binnen en vroeg, of hij boeken kon lenen uit de bibliotheek. De winkeljuffrouw keek hem scherp aan. „Bent u hier met vakantie?" „Dat wil zeggen in Wilschoten. Maar daar is geen leesbiblio theek." „Als u vijf gulden waarborg storten wilt „Met genoegen. Hij haalde zijn portefeuille weer voor de dag, nam er twee briefjes van een rijksdaalder uit en eveneerA zijn rijbewijs, dat hij geopend op de toonbank legde. De juffrouw noteerde naam en adres en vroeg: Uw vakantieadres in Wil schoten?" „Kerkplein is het, geloof ik. Ik ben bij bakker Rijneveld." „O, die kennen we wel. Ik zal u een kwitantie geven voor die vijf gulden. Als u vertrekt, krijgt u het geld terug. Hier hebt u een katalogus." Tonnie bladerde er in en zocht een paar boeken uit. De juffrouw gaf hem het verlangde en na gegroet te hebben, ging Tonnie weer naar buiten, deponeerde de boeken in de fietstas en reed weg. Weldra had hij het dorp achter zich en halverwege Wilschoten stapte hij weer af, trok zijn fiets omhoog het walle tje op en liep het bos in. Hij zocht een rustig plekje op, vleide zich neer en begon te lezen. Al spoedig was hij zo verdiept in zijn lektuur, dat hij er geen erg in had, dat op enige afstand iemand hem zat te begluren. De persoon in kwestie had lange tijd naar hem zitten kijken, maar toen Tonnie bleef doorlezen, klonk er eensklaps een be scheiden kuchje. Tonnie keek verbaasd om zich heen en onmiddellijk begreep hij, dat er iemand in de buurt was. Misschien een vrijend paartje, dacht hij, en nadat hij nog eens om zich heen gekeken had, haalde hij zijn schouders op en ging verder lezen. Na een paar minuten klonk opeens een rustige vrouwenstem: „Krijgen ze elkaar, meneer Berlage?" Opnieuw keek Tonnie verrast op en nu ontdekte hij een wit figuurtje tussen de bomen, op enige afstand van de plek, waar hij zat. Er kwam een glimlach op zijn gezicht en langzaam stond hij op. Met het boek in zijn hand liep hij in haar richting en daar zag hij een oude kennis: de juffrouw van 't Hooge. „Mademoiselle Rosmalen Hij boog spottend. „Ook de schaduw opgezocht? Apropos, ik zit zeker weer op verboden ter.rein?" Ze schudde ontkennend het hoofd. „Dit is van de gemeente en niemand kan u hier wegjagen, tenzij u zich onbehoorlijk gedraagt. Wat de lektuur zo boeiend, dat u me niet eens op merkte?" „Ik ben niet het bos ingegaan met de gedachte, dat ik hier een of andere fee zou ontmoeten." Ze pakte het boek uit zijn handen en bekeek het titelblad. „Zo, zo," zei ze knikkend, „één van de drie beroemde verhalen van Job Sytzen: Landgenoten Niet bepaald zondagsschool- lektuur, niet?" (Wordt vervolgd) DIVANBEDDEN, 1-pers. met prima spiraal 22,"U 2-pers. met prima spiraal 39,85 DUBBEL DIVANBED, tweemaal 80 x 190 59,85 JEUGDHERBERGLEDI KANT of ETAGEBED tweemaal 80 x 190 59,85 TUIMELBEDDEN, prima uitvoering, 1-pers. 36,75 2-persoons 49,85 LEDIKANT, 1-pers. met voetbord en prima spiraalmatras 37,85 2-persoons49,85 OLD FINISH LEDIKANT extra zwaar, 2-pers. 59,50 MATRAS, prima gevuld 1-pers., onze reklame 24,90 dito 2-pers., 3-dlg. 39,85 SOLIDE VERENDE MATRAS, 1-pers., met damastovertrek 49,50 PRACHT Verend MATRASSTEL, 2-pers., 3-dlg. met solide tijk 79,50 SCHUIM- PLASTIC MATRAS 1-persoon s39,85 2-persoons 77,50 SCHUIMRUBBER MATRAS, 1-pers. 94,50 Ook: D.W.U. Epeda, Pullman, Regina, Dunlopillo, Rawi en Auping matrassen Zo'n collectie vindt U alleen bij ons KINDERLEDIKANT, solide uitvoering 24,90 KINDERLEDIKANT- MATRASJE, frisse str.dess. 10,90 WOLLEN WIEGDEKEN aardig popdessin 5,90 BABY DEKENKLEM zeer practisch, per stuk 2,25 WOLLEN LEDIKANT DEKEN, flinke maat 6,90 KINDERBOX, met bodem, prima beuken 25,90 KINDERBOXMATRASJE frisse blokdessins 7,90 KINDER CLOSET STOELTJES met telraam 11,90 KINDERSTOEL prima beuken uitvoering 18,50 PRACHT VITRAGE- SPREIEN, zeer gewild 6,90 PLAIDS, grote collectie ook geschikt voor kinderwandelwagen 15,90 MOLTON DEKENS prima voor onderleggers 1,95 PRACHT WOLLEN DEKENS flinke maat, vanaf 10,90 PRACHT WOLLEN DEKENS extra groot, 2-pers. 15,90 Extra zware kwaliteit WOLLEN DEKEN ongeveer 180x225 19,85 ZUIVER WOLLEN DEKEN, pracht Leidse kw. 28,90 PRACHT COLLECTIE ZIJDEN DEKENS gewatteerd, vanaf STALEN SLAAPKAMER bestaande uit 1-pers. ledi kant met spiraal, tafel, stoel en nachtkastje 98,50 Met 2-pers. ledikant 119,50 SLAAPKAMER, 2-pers. ledikant, tafel en nachtkastje blank gespoten 129,50 Koorstraat hoek Laat, Alkmaar, tel. 2726

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Duinstreek | 1958 | | pagina 6